Iδού έρχομαι ταχέως !!!
15-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004
15-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004
03
Εξομολογήσεις Διαμαρτυρομένων
Τρία καθήκοντα
και τρεις πειρασμοί...
Ένα πολύ ωραίο άρθρο του κ. Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, με τίτλο «Το Στεφάνι της Δόξας», παρουσιάστηκε σε πρόσφατο τεύχος του περιοδικού «Η Φωνή του Ευαγγελίου» (Σεπτέμβριος 2004, σελ. 6-9). Ένα τμήμα από το άρθρο αυτό ξεχωρίσαμε και αναδημοσιεύουμε εδώ, ως συνέχεια των κειμένων με «Εξομολογήσεις Διαμαρτυρομένων».
«Οι πρεσβύτεροι στο ρόλο του ποιμένα με τη γενική έννοια, που «επισκοπούν» το ποίμνιο, παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στη ζωή της Εκκλησίας από τα πρώτα εκείνα χρόνια. Έτσι, δικαιολογημένα προσελκύουν την προσοχή, το ενδιαφέρον και κυρίως την κριτική του ποιμνίου αλλά και του έξω της εκκλησίας κόσμου. Όμως, εδώ ο απόστολος προσφέρει ένα δρόμο, που οδηγεί τους υπηρέτες αυτούς του Θεού όχι στην απογοήτευση αλλά στη στήριξη, στην πνευματική τους προβολή και στην έσχατη δόξα «φανερωθέντος του αρχιποίμενος».
1. Τρία καθήκοντα
Κάτω από το φως και της υπόλοιπης Καινής Διαθήκης (Ιωάν. 21:15-17, Α’ Τιμ. 3:2, Τίτ. 1:9) οι πρεσβύτεροι έχουν πρώτα απ’ όλα το καθήκον να τρέφουν το ποίμνιο του Θεού. Τι προσφέρουν οι επισκοπούντες πρεσβύτεροι στο ποίμνιο που ποιμαίνουν; Είναι ικανοί να το τροφοδοτήσουν με τη σωστή και θρεπτική τροφή; Μεγάλη έμφαση δίνουν οι απόστολοι στο παράδειγμα της ζωής των ίδιων των πρεσβυτέρων αλλά και της οικογένειας τους. Ποια εικόνα δίνουν προς τα έξω; Ποια «καλή μαρτυρία» δίνουν προς τα έξω; Αλλά και πώς διδάσκουν το ποίμνιο τους οι πρεσβύτεροι; Σε μια εποχή σαν τη δική μας που η περίφημη διακίνηση των ιδεών είναι ταχύτατη και επιτρέπεται συνταγματικά περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη εποχή στην Ιστορία, είναι σε θέση οι πρεσβύτεροι να θρέψουν σωστά το ποίμνιο του Θεού; Με τι τροφοδοτούνται σήμερα τα ποίμνια; Μήπως μόνο με σκάνδαλα και κουτσομπολιά; Μήπως «φροντίζουν» γι’ αυτό και οι πρεσβύτεροι με το δικό τους κακό παράδειγμα;
Ένα δεύτερο καθήκον των πρεσβυτέρων είναι να προστατεύουν το ποίμνιο του Θεού. Ο Παύλος αποχαιρετώντας τους πρεσβυτέρους της Εφέσου αυτό ακριβώς τους λέει (Πράξ. 20:28-31): να προστατεύσουν το ποίμνιο από τους άγριους λύκους των κάθε είδους πλανών, που θα ορμήσουν μέσα στην εκκλησία και δε θα λυπηθούν τα αδύναμα αρνιά του Θεού. Σήμερα στην Εκκλησία του Χριστού παρεισφρύουν όχι μόνο πλανερές δογματικές διδασκαλίες, αλλά και ο κοσμικός τρόπος αντιμετώπισης των πάντων. Πώς προστατεύονται οι ανυποψίαστοι πιστοί;
Τέλος, ένα τρίτο καθήκον των πρεσβυτέρων είναι να θυμούνται πως το ποίμνιο δεν είναι δικό τους αλλά του Θεού, που το έχει κάνει δικό Του με το αίμα Του εν Χριστώ. Κι ενώ τα δύο πρώτα καθήκοντα τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα έχουν συνειδητοποιήσει οι πρεσβύτεροι, τούτο το τρίτο μοιάζει συχνά να τους διαφεύγει. Αρχίζουν με την πάροδο του χρόνου να πιστεύουν ότι έχουν κάποια εξουσία πάνω στο ποίμνιο, κι αρχίζουν να συμπεριφέρονται απέναντι στους άλλους όπως ο κακός δούλος της παραβολής του Χριστού (Λουκ. 12:45). Στην ίδια παραβολή ο Χριστός εξήγησε το αίτιο αυτής της εκτροπής: είναι γιατί ο δούλος εκείνος αγνόησε το γεγονός της επιστροφής του κυρίου του που θα του ζητούσε απολογισμό του έργου του.
2. Τρεις πειρασμοί
Κι όταν συμβεί αυτό, τότε ο πρεσβύτερος περνάει σ’ ένα πολύ επικίνδυνο ναρκοπέδιο, όπου κυριαρχούν τρεις βασικά πειρασμοί:
Ο πρώτος πειρασμός είναι αυτό που βάζει πρώτο κι ο απόστολος Πέτρος: ν’ ασκούν οι πρεσβύτεροι τα καθήκοντα τους αναγκαστικά, κάτι δηλαδή σαν αγγαρεία. Αγγαρεία το κήρυγμα, άρα πρόχειρες σκέψεις, πολλή υμνωδία, ροκάνισμα του χρόνου, άντε να τελειώνουμε... Αγγαρεία η προσωπική επαφή με το ποίμνιο, αγγαρεία οι επισκέψεις στους ασθενείς, στους γέροντες και στους φτωχούς, αγγαρεία η «επισκόπηση» των διακονιών στην εκκλησία, παράλυση κάθε οργάνωσης, αδιαφορία για την προσέγγιση της νεολαίας, αγγαρεία η εξομάλυνση κακών διαπροσωπικών σχέσεων στο ποίμνιο, ανακάλυψη των πιο απίθανων δικαιολογιών ή άλλοθι για να μην αφιερωθούν οι πρεσβύτεροι στο έργο τους «εκουσίως», δηλαδή μ’ όλη τους την καρδιά. Έτσι το ποίμνιο αφήνεται στον αυτόματο πιλότο, με τα γνωστά αποτελέσματα...
Ένας δεύτερος πειρασμός είναι κάτι σαν συνέπεια του πρώτου: να κάνουν το έργο τους «αισχροκερδώς», δηλαδή όχι με την καρδιά τους, αλλά για τα χρήματα και μόνο. Μ’ άλλα λόγια γίνονται υπάλληλοι, αλλά κακοί υπάλληλοι, αφού έχουν ήδη πέσει στον πρώτο πειρασμό! «Η προτροπή του αποστόλου εδώ δείχνει πως οι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι είχαν εκείνη την εποχή τη δυνατότητα πλουτισμού και ξέρουμε από κείμενα της μεταποστολικής εποχής πως παρουσιάζονταν περιπτώσεις ιδιοτέλειας και αθέμιτου πλουτισμού... Την ίδια επιταγή βρίσκουμε στο λόγο του Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της Μιλήτου (Πράξ. 20:33, πρβλ. Α’ Κορ. 9:7εξ., Β’ Κορ. 12:13εξ.) και στις οδηγίες του Χριστού προς τους αποστόλους (Ματθ. 10:9εξ κ. παράλληλα). Ο Οικουμένιος βλέπει στην αισχροκέρδεια βαθύτερα αίτια, την αλαζονεία του ανθρώπου που δεν έχει αναγεννηθεί»[*]. Η εξασφάλιση των υλικών αντιπαροχών, πρώτα, και ύστερα η αφιέρωση στο έργο του Θεού, είναι η μεγαλύτερη πηγή κακοδαιμονίας στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι το ακριβώς αντίθετο από την εντολή του Χριστού, «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού...». Και εκεί, σ’ αυτό τον πειρασμό, χάνονται όλα. Κι αγχωμένοι απ’ αυτό το «στόχο», οι εργάτες του Θεού πέφτουν ευκολότατα πια στον τρίτο πειρασμό:
Πειρασμός τρίτος: αρχίζουν και καταδυναστεύουν αυτούς που ποιμαίνουν (ως κατακυριεύοντες των κλήρων). Όχι μόνο αδιαφορούν για το ποίμνιο, όπως προαναφέραμε στον πρώτο πειρασμό, αλλά περνούν και στην κακομεταχείριση του ποιμνίου. Υπάρχουν σήμερα πρεσβύτεροι που αντί να επισκοπούν με αγάπη, προσβάλλουν το ποίμνιο τους με τη συμπεριφορά τους, ακόμα και με τα λόγια τους. Δίνουν διαταγές, προβαίνουν σε απαγορεύσεις ή ίντριγκες, διώχνουν κυριολεκτικά ανθρώπους για οποιονδήποτε λόγο από τις συνάξεις της εκκλησίας, «δέρνουν τους συνδούλους τους», έχουν πάψει προ πολλού να είναι συνεργάσιμοι, δεν υπολογίζουν κανέναν. Η καχυποψία έναντι των πάντων είναι η κατευθυντήρια ιδέα της ζωής και του έργου τους. Η ευνοιοκρατία ή οι κονέξιες μέσα στην εκκλησία που δήθεν διακονούν, είναι η μόνη προϋπόθεση για οποιαδήποτε υπηρεσία. Ο φόβος της δυσμένειας τους σκεπάζει τις καρδιές μικρών και μεγάλων στο ποίμνιο, αρνιών και προβάτων. Έτσι, οι εκκλησίες αυτές από ποίμνη γίνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου «κατακυριεύεται» ο λαός του Θεού...
3. Μία κοινή προϋπόθεση δόξας
Όμως, μια μέρα θα έρθει ο αρχηγός όλων των ποιμένων! «Και φανερωθέντος του αρχιποίμενος...» θα τρέξουν όλοι να πάρουν το αμάραντο στεφάνι της δόξας. Κι εκεί είναι που θα δοκιμάσουν τη μεγάλη απογοήτευση. Γιατί το στεφάνι αυτό το δίνει ο Χριστός αποκλειστικά και μόνο σε όσους έχουν υπηρετήσει και ζήσει με ταπεινοφροσύνη σ’ αυτή τη ζωή. Βασική αρχή όλων των στεφανιών είναι πως ό,τι θυσιάζει κανείς εδώ για το Χριστό, το παίρνει σαν στεφάνι από τον ίδιο: Όταν φαίνεσαι πως πεθαίνεις μέσα στους διωγμούς, παίρνεις το στεφάνι της ζωής. Όταν φαίνεται πως ηττάσαι ή καταπιέζεσαι από τους κανονισμούς του αγωνίσματος και υποβάλλεσαι σε κάθε είδους στέρηση, τότε παίρνεις το στεφάνι της νίκης. Και στην περίπτωση μας εδώ: όταν ταπεινώνεσαι και υποφέρεις μαζί με το ποίμνιο σου ή όταν ταπεινώνεσαι και αναγνωρίζεις τη διακονία των πρεσβυτέρων σου σαν «νεώτερος», τότε λαμβάνεις το στεφάνι της δόξας. Και το στεφάνι αυτό είναι αμάραντο. (...)
Για να λάβει όμως κανείς αυτό το στεφάνι, είτε είναι πρεσβύτερος είτε όχι, πρέπει να ντυθεί, να «εγκομβωθεί», να κουμπωθεί, να δέσει κόμπο την ταπεινοφροσύνη. Μ’ άλλα λόγια, όχι να προβαίνει κατά καιρούς σε εκδηλώσεις ταπεινοφροσύνης, ανάλογα με το πώς συμφέρει ή βολεύει κάθε φορά, αλλά να περιβληθεί σαν μόνιμο επενδύτη την ταπεινοφροσύνη. (...) |
[*] Β. Π. Στογιάννου, Πρώτη Επιστολή Πέτρου (Ερμηνεία Καινής Διαθήκης), σελ. 432-433. Εκδ. Π.Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1980.
...................................................................
