40
ΔΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΕΦΘΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Η κυρία αιτία του φθόνου προήρχετο από το γεγονός ότι η διδασκαλία των ήταν διάφορος της διδασκαλίας του Χριστού. Νόμιζαν ότι ο Χριστός θα εγίνετο βασιλεύς και τότε τι θα εγίνετο εις αυτούς;
Ποία θα ήτο η τύχη των; Υπήρχε κίνδυνος να χάσουν την θέσιν της αρχιεροσύνης των. Ήλθε ο αρχιερεύς Χριστός και έκαμε όλους εκείνους που πίστευσαν εις Αυτόν βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα Αυτού.
(Αποκάλυψης 1:6).
6 και ο οποίος μάς έκανε βασιλιάδες, και ιερείς στον Θεό και Πατέρα του· σ' αυτόν είθε να είναι η δόξα και η κυριαρχική εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
………………..
Φθονούσαν το μέρος αυτό της διδασκαλίας του Χριστού που ανύψωνε τον αναγεννημένον άνθρωπον εις το αξίωμα και το προνόμιο του ιερέως και κατεβίβαζε τους αρχιερείς εις το ίδιο επίπεδο με τους άλλους πιστούς. Αυτό ο αρχιερείς δεν μπορούσαν να το χωνεύσουν. Αυτό θα έκαμνε τους ανθρώπους να παύσουν να τους υπακούουν τυφλά. Και βέβαια φθονούσαν και φθονούν τον Χριστό οι αρχιερείς διότι οι πραγματικοί ακόλουθοι του Χριστού διακηρύττουν με τον συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής « Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν όστις διήλθεν τους Ουρανούς Ιησούν τον Υιόν του Θεού ας κρατώμεν την ομολογία. Διότι δεν έχομε αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζομε λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.
«(Εβραίους 4:14—16).
14 ΕΧΟΝΤΑΣ, λοιπόν, έναν μεγάλο αρχιερέα, που έχει περάσει μέσα από τους ουρανούς, τον Ιησού, τον Υιό τού Θεού, ας κρατάμε την ομολογία.
15 Επειδή, δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία.
16 Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης.
………………….
Ενώπιον του θείου Αρχιερέως οι άνθρωποι αρχιερείς χάνουν την προγενέστερα των αξίαν. Οι αρχιερείς φθονούν τον Χριστόν διότι Αυτός καταργεί το σύστημα εκείνο που τους θεοποιούσε σχεδόν μπροστά στο λαό. Η διατήρησης του εκκλησιαστικού των συστήματος σήμαινε την προστασία της ατομικής τους ευημερίας. Τα ελατήρια του φθόνου ποτέ δεν είναι αγνά. Ο φθόνος είναι επικίνδυνος όταν κατακτά την καρδιά κάποιου που έχει θέσιν υπεύθυνη στην κοινωνία.
Πως ήταν δυνατόν οι αρχιερείς ν’ αγαπήσουν τον Ιησού ο οποίος έλεγε.»Επί της καθέδρας του Μωϋσέως κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα κι αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε κατά τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι. Διότι δένουν φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουν επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσι όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά.
Πράττουν δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και
Μεγαλύνουν τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσιν τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζονται υπό των ανθρώπων Ραββί-Ραββί!»
(Ματθαίος 23: 2—8).
1 ΤΟΤΕ, ο Ιησούς μίλησε προς τα πλήθη και προς τους μαθητές του,
2 λέγοντας: Επάνω στην καθέδρα τού Μωυσή κάθησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι·
3 όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν.
4 Επειδή, δένουν βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα βάζουν επάνω στους ώμους των ανθρώπων· δεν θέλουν, όμως, ούτε με το δάχτυλό τους να τα κουνήσουν·
5 και όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να βλέπονται από τους ανθρώπους· και πλαταίνουν τα φυλακτήριά τους, και μεγαλώνουν τα κράσπεδα από τα ιμάτιά τους·
6 και στα δείπνα αγαπούν την πρώτη θέση, και στις συναγωγές τις πρωτοκαθεδρίες,
7 στις αγορές τούς χαιρετισμούς, και να αποκαλούνται από τους ανθρώπους: Ραββί, Ραββί.
8 Εσείς, όμως, μη αποκληθείτε: Ραββί· επειδή, ένας είναι ο δάσκαλός σας , ο Χριστός· ενώ, όλοι εσείς είστε αδελφοί.
Αντί αι καυστικαί αυταί παρατηρήσεις του Χριστού να τους κάμουν να μετανοήσουν τους έκαμαν να Τον φθονήσουν. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό. δεν μπορούσαν να βλέπουν Αυτόν να υψώνεται και αυτοί να ελαττούνται.
Ας αποβάλλουμε τον φθόνο από την καρδιά μας. Ένας Ρωμαίος πολίτης γνωστός δια τον φθόνον του. όταν κάποιος φίλος του μια μέρα τον είδε σκυθρωπό αναφώνησε: «Είτε κάποιο κακό του συνέβη είτε κάποιο πολύ καλό συνέβη σε κάποιον άλλον». Η πρόοδος του Χριστού που δεν είχε που να κλίνει την κεφαλήν διήγειρε τον φθόνο των αρχιερέων.
Ένας κεραμεύς φθόνησε κάποιον πλύστη ο οποίος διαρκώς προόδευε. Δια να τον βλάψει ο κεραμεύς έπεισε τον βασιλέα να διατάξει τον πλύστη να πλύνει έναν από τους ελέφαντες του μέχρι να γίνει άσπρος δια να γίνει και βασιλεύς λευκού ελέφαντος. Ο πλύστης όμως πολύ έξυπνος απάντησε στον βασιλέα ότι ήταν απαίτησης της τέχνης του δια να πλύνει κάτι καλά θα έπρεπε να το τοποθετήσει σε κατάλληλο και ευρύχωρο σκεύος. Τότε ο βασιλεύς εστράφη εις τον κεραμέα και τον διέταξε να κατασκευάσει ένα τέτοιο σκεύος για ελέφαντα. Το ετοίμασε αλλά μόλις ο ελέφαντας πάτησε το πόδι του το σκεύος κατεθρυμματίσθη.
Ξανάκανε το σκεύος αλλ’ εις μάτην. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κεραμεύς ετιμωρήθη από τον βασιλέα δια την ανικανότητα του. πήγε να ανοίξει τον τάφο άλλου αλλ’ ανακάλυψε στο τέλος ότι ο τάφος ήταν για τον ίδιο. Αυτό είναι το κατόρθωμα του φθόνου. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό αλλά στον σταυρό ο Χριστός ενίκησε τον φθόνο τον θάνατο εξιλέωσε τον άνθρωπο που δέχεται το καθαρτήριο αίμα που έχυσε επ’ αυτού.
...................................
