28--2--2018 ΘΑ ΒΑΛΩ ΞΑΝΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ 09--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ… Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=01=

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Από τα πιο παραμελημένα θέματα είναι και το θέμα του βιβλίου αυτού. Σπανίως  ο άμβων το κάνει αντικείμενο κηρύγματος. Και τα αποτελέσματα της παραμελήσεως αυτής υπήρξαν θλιβερά αλλά και αναπόφευκτα. Προς δύο κατευθύνσεις θλιβερά. Από την μια μεριά είναι οι πολλοί οι αδιάφοροι. Από την άλλη μεριά οι σχετικώς λίγοι οι φανατικοί. Καρπός και οι δύο αυτές τάξεις της νωχελούς στάσεως που κατά κανόνα παίρνει ο χριστιανικός άμβων απέναντι σ’ ένα θέμα τόσο ζωτικού για τον Χριστιανό ενδιαφέροντος. Αν συχνότερα και συστηματικότερα το έφερνε το θέμα αυτό η Εκκλησία υπό μελέτην θα έλειπε αφ’ ενός η παγερή αδιαφορία που χαρακτηρίζει τους πολλούς θα μετριαζόταν αφ’ ετέρου και οι ακρότητες μερικών καλοπροαίρετων ως επί το πλείστον χριστιανών οι οποίοι δι’ έλλειψιν καταλλήλου καθοδηγήσεως και συστηματικής διδασκαλίας αφέθηκαν να τους πάρει το ποτάμι ενός ανερμάτιστου συναισθηματισμού που σε πολλές περιπτώσεις πήρε τη μορφή θρησκευτικού φανατισμού.

Επειδή ακριβώς αναλογίσθηκα τη μεγάλη ζημιά που προκύπτει

από την παραμέληση της γλυκύτατης αυτής υποσχέσεως που έδωσε στην Εκκλησία Του ο Χρηστός έφερα το θέμα αυτό προς μελέτην σε μια σειρά κηρυγμάτων από τον άμβωνα της Β΄ Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών στον οποίο διακονώ. Και τώρα υπό τη μονιμότερη αυτή μορφή του βιβλίου τα στέλνω τα κηρύγματα αυτά να φέρουν σ’  ένα ευρύτερο κοινό το μήνυμα του επανερχόμενου Κυρίου. το θέμα πολύ υψηλό οι δυνάμεις μου πολύ ασθενείς. Φυσική συνέπεια ήταν και το προϊόν της προσπάθειας αυτής να παρουσιάσει ατέλειες πολλές. Τέτοιο όμως όπως είναι—ένα κρίθινο ψωμάκι –το βάζω το βιβλίο στα χέρια του Χριστού με την ευχή Εκείνος να το χρησιμοποιήσει για να θρέψη μερικές πεινασμένες ψυχές.

Όπως  και σε προηγούμενες περιπτώσεις στον άμβωνα του βιβλίου τα ανέβασα τα κηρύγματα αυτά κατ’ ευθείαν από τον άμβωνα της Εκκλησίας χωρίς να επιφέρω σοβαρές τροποποιήσεις γιατί δεν ήθελα να τους αφαιρέσω τον αρχικό χαρακτήρα.

Ο Κύριος ας ξυπνήσει μέσα στην καρδιά όλων μας ζωηρότερο τον πόθο της συναντήσεως μας μαζί Του. Εκείνος όταν επιστρέψει ας μας εύρη όλους μας αγρυπνούντας. Γ. Α. Χ.  =======

 02—4 -1-2018

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ –ΠΡΩΤΟ

 (02)

ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;  

Ανέλπιστο είναι. Απίστευτο φαίνεται ότι μια σειρά κηρυγμάτων που πρόκειται να κηρυχθούν σε χριστιανική Εκκλησία επάνω στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού ως πρώτο κήρυγμα της έχει κήρυγμα που φέρει την επικεφαλίδα αυτή. Ανέλπιστο με ένα τέτοιο ερωτηματικό να είναι ανάγκη ν’ αρχίσει κανείς την έρευνά του γύρω από τη «μακαρία ελπίδα» της επανόδου του Κυρίου. 

Το ερωτηματικό όμως υπάρχει. Κι’ ίσως από όλα τα ερωτηματικά που κατά καιρούς ανέκυψαν στο πνεύμα του ανθρώπου εν σχέση με τούτο το δόγμα της χριστιανικής μας πίστεως αυτό είναι εκείνο που πιο βαθειά πιο επίμονα και με μεγαλύτερο πείσμα ρίζωσε στις καρδιές των ανθρώπων. Και το ερωτηματικό δεν το

έγραψε απλώς κόσμος.  Αυτό θα έπρεπε να το περιμένουμε. Μάλλον θα έπρεπε να μας ξενίσει αν ένας κόσμος άπιστος και

υλιστής που όποτε δεν καταδιώκει την Εκκλησία και τον Κύριο της τους προσφέρει την ψυχρή ανοχή του δεν υπεδέχετο με σκώμα και με ειρωνεία την ελπίδα της επανόδου  του Χριστού.

Το ερωτηματικό δεν το ενέγραψε απλώς ο κόσμος. Το ενέγραψε η Εκκλησία. Τις πιο επίμονες επιφυλάξεις για τη διδασκαλία της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου πάντοτε η εκκλησία τις διατύπωσε.  Εννοείται η ορθολογίζουσα ( με τον ορθό λόγο) Εκκλησία.

(Μικρό Νεοελληνικό λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης) ορθολογισμός: (ο) ουσιαστικό σκέψη-κρίση - σύμφωνη με τον ορθό λόγο).

Η Εκκλησία που υπό την επίδραση του ορθολογισμού απέκοψε τους δεσμούς της με τον κόσμο του πνεύματος. Η Εκκλησία που τοποθέτησε κάτω από το μικροσκόπιο του λογικού της όλα τα δόγματα της πίστεως μας: τη Θεοπνευστία της Αγίας Γραφής την εκ παρθένου γέννηση του Κυρίου τη μυστηριώδη και θεία υπόσταση του προσώπου Του τα θαύματα Του τον ιλαστήριο θάνατο και την ένδοξη ανάσταση Του και το ένα μετά το άλλο όλα αυτά τα δόγματα τα απέρριψε  γιατί δεν μπορούσε με το λογικό της να τα εξηγήσει. Περίεργο θα ήταν πράγματι αν από ένα τέτοιο ολοκαύτωμα ηθικών αξιών αν από ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ναυάγιο πίστεως το δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μονάχα διεσώζετο. Και της ορθολογιζούσης Εκκλησίας το ερωτηματικό θα έπρεπε συνεπώς να το περιμένουμε.

Το θλιβερό εκείνο που δεν θα περιμέναμε είναι ότι και χέρια ευσεβή δίπλα στο δόγμα της πίστεως ενέγραψαν ερωτηματικό. Το θλιβερό είναι ότι και χριστιανοί πιστοί που καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τον ορθολογισμό και την απιστία οι οποίοι το τι πιστεύουν και τι απορρίπτουν ανεπιφύλακτα το ρυθμίζουν από το περιεχόμενο του αποκεκαλυμμένου Λόγου του Θεού αυτό το δόγμα ξεχώρισαν για να διατυπώσουν γι’ αυτό το σκεπτικισμό τους την αμφιβολία τους ή κι αυτήν ακόμα την ανοιχτή άρνηση τους. Ανάγκη λοιπόν παρίσταται από το ερωτηματικό κι ‘ εμείς ν’ αρχίσουμε. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Αν ο κόσμος αν η αποστάτης Εκκλησία απλώς είχε εγγράψει το ερωτηματικό θα ήταν δυνατόν—καίτοι δεν εξεύρω αν θα ήταν συμφέρον—να το προσπεράσουμε. Από τη στιγμή όμως που μια σεβαστή μερίς πιστών ανθρώπων διατύπωσε τις επιφυλάξεις και τους δισταγμούς της για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού κατ’ ανάγκη το ερωτηματικό αυτό καταλαμβάνει την πρώτη- πρώτη θέση σε κάθε σοβαρή και αντικειμενική έρευνα γύρω από το δόγμα αυτό της πίστεως μας.

Περίεργο όμως ερωτηματικό! Γιατί αν από τη συχνότητα και την επιμονή με την οποία μια ορισμένη διδασκαλία επανέρχεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής αν από τη σαφήνεια και την κατηγορηματικότητα  με την οποία διατυπώνει η Αγ. Γραφή τη διδασκαλία της επί ενός ορισμένου θέματος εξαρτάται το αξιόπιστο και το παραδεκτό μιας διδασκαλίας το τελευταίο δόγμα που θα μπορούσε να τεθεί υπό αμφισβήτηση θα έπρεπε να είναι το δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού. Γιατί και προφήτες στην Π.Δ. και απόστολοι στην Κ.Δ. κι ‘ αυτός ο Κύριος μας με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα έκαναν τις διακηρύξεις τους επάνω σ’ αυτό το κεφάλαιο συχνότερα ίσως παρά σε οιοδήποτε άλλο κεφάλαιο της χριστιανικής μας πίστεως.

Ίσως καλλίτερη απάντηση στο ερωτηματικό αυτό δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε παρά ανοίγοντας την Αγ. Γραφή και ξεφυλλίζοντας την από την αρχή ως το τέλος για να σταθούμε μπροστά σε μερικές από τις πολλές διακηρύξεις του Λόγου του Θεού επάνω στο θέμα που μας απασχολεί. Στον κήπο της Εδέμ ήταν που δόθηκε η πρώτη υπόσχεση για την δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού. Είχε πέσει ο άνθρωπος. Επάνω από τη ζωή του είχε απλωθεί η μαύρη σκιά της αμαρτίας. Και τώρα μπροστά του ανοιγόταν το μονοπάτι μιας τρομερής περιπέτειας ήταν μέσα στην πίκρα της ώρας εκείνης που δόθηκε το πρώτο Ευαγγέλιο και ακούστηκε από τα χείλη του Θεού η πρώτη υπόσχεσης για τον ερχομό του Σωτήρος. Εστράφη στον όφι ο Θεός και μιλώντας για το Σωτήρα που θα ερχόταν του είπε: «Αυτός θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα Του κεντήσεις την πτέρνα».(Γένεσης 3:15). Το δεύτερο μέρος της προφητείας αυτής εξεπληρώθει το πρώτο όμως μέρος περιμένει ακόμα την εκπλήρωσή του. Στην πρώτη έλευση του Χριστού στο Σταυρό ο όφις του κακού κέντησε την πτέρνα του Σωτήρος.

Μια πρόχειρη όμως ματιά γύρω μας είναι αρκετή να μας πείσει ότι ακόμα του όφεως η κεφαλή δεν έχει συντριβή. Απ’ απεναντίας Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε ο όφις του κακού τόσο θαλερός όσο σήμερα. Η υπόσχεσης όμως του Κυρίου δεν θα μείνει ανεκπλήρωτη. Αν στην πρώτη έλευση του Χριστού το δεύτερο σκέλος της προφητείας εξεπληρώθει μια δεύτερη Του έλευση περιμένουν που θα εκπληρώσει και το πρώτο 

-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(03)

Ένα-ένα κατόπιν ανοίξτε τα βιβλία της Π.Δ. ανοίξτε το βιβλίο των ψαλμών τα βιβλία των προφητών και δείτε αν υπάρχει αν υπάρχει έστω και ένα που να μη περιέχει ρητές ή κεκαλυμμένες υποσχέσεις για τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου ή περιγραφές ορισμένων λεπτομερειών της. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος της πείσμονος αρνήσεως των θρησκευτικών ηγετών του Ισραήλ τις ημέρες του Χριστού να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον υπεσχημένο Μεσσία του Θεού. Μελετούσαν οι άνθρωποι αυτοί τις Γραφές τους. Είχαν διαβάσει τους προφήτες. Και ήξεραν αυτοί ότι ο Μεσσίας που τους υποσχέθηκε ο Θεός θα ήταν ένδοξος θα ήταν δυνατός θα ήταν νικητής των εχθρών του λαού Του. Και δυσκολεύτηκαν όπως –ας το ομολογήσουμε—κι εμείς θα δυσκολευόμασταν ν’  αναγνωρίσουμε το  Μεσσία στο Ναζωραίο εκείνο Διδάσκαλο που τερμάτισε την ταπεινή σταδιοδρομία Του στην αισχύνη του σταυρού. Δεν πρόσεξαν πως στα γραφόμενα των προφητών συνυφαίνονται τα νήματα δύο διακεκριμένων ελεύσεων του Μεσσία.

Πολύ χτυπητά εμφανίζεται το φαινόμενο αυτό στις προφητείες του:

Ησαϊα53:

1 Ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας; Και ο βραχίονας του Κυρίου σε ποιον αποκαλύφθηκε;

2 Επειδή, ανέβηκε μπροστά του σαν τρυφερό φυτό, και σαν ρίζα από ξερή γη· δεν έχει είδος ούτε κάλλος· και τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να τον επιθυμούμε.

3 Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας· και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα.

4 Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένον, πληγωμένον από τον Θεό, και ταλαιπωρημένον.

………………………..

-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(04)

 Και ο πάσχων Σωτήρ και ο νικητής Κύριος—και οι δύο εμφανίζονται στις σελίδες του:

Ακούστε τον Ησαϊα.»Κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα Αυτού –εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν… Ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών εταλαιπωρήθει δια τας ανομίας ημών η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνην ημών ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν»

 (Ησαϊας 53:5-7)

5 Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς.

6 Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' αυτόν την ανομία όλων μας.

7 Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε το στόμα του· φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνο πρόβατο μπροστά σ' εκείνον που το κουρεύει, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του.

 Ο πάσχων Σωτήρ το κέντημα της πτέρνας. Η πρώτη έλευσης.»Διότι ιδού ο Κύριος θα έλθει εν πυρί και αι άμαξαι Αυτού ως ανεμοστρόβιλος δια να αποδώσει την οργήν Αυτού με ορμήν¨

(Ησαϊας 66: 15).

15 Επειδή, δέστε, ο Κύριος θάρθει με φωτιά, και οι άμαξές του θα είναι σαν ανεμοστρόβιλος, για να αποδώσει την οργή του με ορμή, και την επιτίμησή του με φλόγες φωτιάς. Τα άρματα τα πύρινα του Κυρίου ο κόσμος ακόμα δεν τα είδε. Τον ανεμοστρόβιλο της οργής Του δεν τον δοκίμασε. Αλλά θα τα δει και θα τα δοκιμάσει.

-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(05)

Ακούστε τον Ιερεμία κατόπιν

 «Εν εκείνω τω καιρώ θα ονομάσουν την Ιερουσαλήμ θρόνο του Κυρίου και πάντα τα έθνη θα συναχθούν προς αυτήν».

(Ιερεμίας 3:17

17 Κατά τον καιρό εκείνο, θα ονομάσουν την Ιερουσαλήμ θρόνον τού Κυρίου· και όλα τα έθνη θα συγκεντρωθούν σ' αυτή, στο όνομα του Κυρίου, προς την Ιερουσαλήμ· και δεν θα περπατήσουν πλέον πίσω από την όρεξη της πονηρής καρδιάς τους.

Είναι προφανές πως η προφητεία αυτή ακόμα δεν εξεπληρώθει και η εκπλήρωσης της είναι συνδεδεμένη με ένα όμορφο λαμπρό μέλλον.

Ακούστε τον Δανιήλ. Τι όμως να ξεχωρίσουμε από του Δανιήλ το όμορφο βιβλίο που κατά κάποιο τρόπο δεν αναφέρεται στη Δευτέρα έλευση του Χριστού;»Ιδού ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού…και εις Αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία δια να λατρεύωσιν Αυτόν πάντες οι λαοί τα έθνη και αι γλώσσαι η εξουσία Αυτού είναι εξουσία αιώνιος ήτις δεν θα παρέλθει και η βασιλεία Αυτού ήτις δεν θα φθαρεί».

(Δανιήλ 7:13-14).

13 Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.

14 Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.

Ακούστε και τον Ζαχαρία που βλέπει τον Κύριο να έρχεται με όλους τους αγίους Του «Και οι πόδες Αυτού θα σταθούν κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών» (την ημέρα εκείνη λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «θα επιβλέψουν επ’ Εμέ τον οποίον εξεκέντησαν».

Ζαχαρίας 12:10

10 Και επάνω στον οίκο τού Δαβίδ, και επάνω στους κατοίκους τής Ιερουσαλήμ, θα ξεχύσω πνεύμα χάρης και ικεσιών· και θα επιβλέψουν σε μένα, τον οποίο διατρύπησαν· και θα πενθήσουν γι' αυτόν, όπως κάποιος πενθεί για τον μονογενή του, και θα λυπηθούν γι' αυτόν, όπως αυτός που λυπάται για τον πρωτότοκό του.

………

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(06)

Ζαχαρίας 14:4)

4 Και τα πόδια του, κατά την ημέρα εκείνη, θα σταθούν επάνω στο βουνό των ελαιών, που είναι απέναντι από την Ιερουσαλήμ, από ανατολικά· και το βουνό των ελαιών θα σχιστεί στα δύο στο μέσον του, προς τα ανατολικά και προς τα δυτικά, και θα γίνει μια υπερβολικά μεγάλη κοιλάδα· και το μισό τού βουνού θα συρθεί προς βορράν, και το μισό του προς νότον.

Στην Κ.Δ. και μόνο τις παραβολές του Κυρίου αν είχαμε θα ήταν αρκετές για να μη μας αφήσουν καμιά αμφιβολία για τη δεύτερη Του.

Να θυμηθούμε την παραβολή των παρθένων και τη μεσονύκτιο εκείνη χαρούμενη κραυγή που αναγγέλλει την άφιξη του νυμφίου για να παραλάβει τη νύμφη;

Να θυμηθούμε την παραβολή του ανθρώπου εκείνου του αποδημούντος που επανήλθε για να καλέσει σε λογοδοσία τους υπηρέτες του στους οποίους είχε εμπιστευθεί τα τάλαντα του;

Να θυμηθούμε την παραβολή του ευγενούς εκείνου που υπήγεν εις χώραν μακράν «δια να λάβει εις εαυτόν βασιλείαν και να επιστρέψη»;

Να θυμηθούμε την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων τα οποία πρέπει να συναυξάνουν μέχρι του τέλους τότε που θα αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους Αυτού και θα συλλέξουν εκ της βασιλείας Αυτού πάντα τα σκάνδαλα»…και οι δίκαιοι θα Εκλάμψουν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών»;

(Ματθαίος 13:24-29-

24 Τους παρέθεσε μια άλλη παραβολή, λέγοντας: Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο, που έσπειρε στο χωράφι του καλόν σπόρο·

25 αλλά, ενώ οι άνθρωποι κοιμόνταν, ήρθε ο εχθρός του, και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι, και αναχώρησε.

26 Και όταν βλάστησε το χορτάρι, και έκανε καρπό, φάνηκαν τότε και τα ζιζάνια.

27 Και καθώς ήρθαν κοντά του οι δούλοι τού οικοδεσπότη είπαν σ' αυτόν: Κύριε, καλόν σπόρο δεν έσπειρες στο χωράφι σου; Από πού, λοιπόν, έχει τα ζιζάνια;

28 Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Ένας εχθρός άνθρωπος το έκανε. Και οι δούλοι τού είπαν: Θέλεις να πάμε και να τα μαζέψουμε;

29 Και εκείνος είπε: Όχι, μήπως και, μαζεύοντας τα ζιζάνια, ξεριζώσετε μαζί τους και το σιτάρι·

30 αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μαζί μέχρι τον θερισμό· και κατά τον καιρό τού θερισμού θα πω στους θεριστές: Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια, και να τα δέσετε σε δέσμες, για να τα κατακάψετε· το σιτάρι, όμως, συγκεντρώστε το στην αποθήκη μου.

………

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(07)

Ματθαίος 13: 36-43

36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού.

37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου·

38 και το χωράφι είναι ο κόσμος· και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας· και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού·

39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος· και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα· και οι θεριστές είναι οι άγγελοι.

40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα·

41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία·

42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.

43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.

……………..

Και για να βγούμε τώρα από τον κύκλο των παραβολών ας θυμηθούμε την υπόσχεση τη ρητή όσο και όμορφη που έδωσε ο Χριστός στους δικούς Του την τελευταία εκείνη βραδιά που ήταν μαζί τους: «Πάλι θα έλθω και θα σας παραλάβω μαζί μου»

(Ιωάννης 14:3).

3 Και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, έρχομαι πάλι, και θα σας παραλάβω κοντά σε μένα, για να είστε κι εσείς, όπου είμαι εγώ.

………………

Και ας θυμηθούμε την εξ’ ίσου κατηγορηματική διακήρυξη που την ίδια εκείνη βραδιά υπόδικος τώρα στο συνέδριο: «Εις το εξής θα ιδείτε τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού»

Ματθαίος 26:64)

64 Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Εσύ το είπες· όμως, σας λέω: Στο εξής, θα δείτε τον Υιό τού ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά τής δύναμης, και να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού.

…………

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(08)

Ας  σταθούμε μια όμορφη αξέχαστη μέρα μαζί με τους δώδεκα στην πλαγιά του όρους των Ελαιών και ν’ ακούσουμε τους δύο εκείνους αγγέλους καθώς τους πλησιάζουν για να τους ρωτήσουν:

«Άνδρες Γαλιλαίοι τι ίστασθε εμβλέποντες  εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς όστις ανελήφθη αφ’ ημών εις τον ουρανόν θα έλθει ούτω καθ’ όν τρόπον είδατε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν»;

(Πράξεις 1:11).

11 οι οποίοι και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζοντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θάρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό.

………………

Και κατόπιν ας ξεφυλλίσουμε τις Επιστολές.

Ακούστε τον Απόστολο Παύλο: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς οπόθεν και προσμένομε Σωτήρα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν όστις θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών ώστε να γίνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης Αυτού»

(Φιλιππισίους 3:20-21).

20 Επειδή, το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ' όπου και προσμένουμε Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό·

……

«Αυτός ο Κύριος θα καταβεί απ’ ουρανού με κέλευσμα με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού και οι αποθανόντες εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντηση του Κυρίου»

(Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17)

16 δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα·

……

Ακούστε τον Απόστολο:

 «Έτι δεν εφανερώθη τι θα είμεθα εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή θα είμεθα όμοιοι με Αυτόν»

Ιωάννη στην Α΄3:2- Επιστολή του.

2 Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά τού Θεού· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ' αυτόν· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι.

……………

Ακούστε τον συγγραφέα της προς Εβραίους Επιστολής: «Ο Χριστός άπαξ προσφερθείς δια να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών θα φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας Αυτόν».

(Εβραίους 9:28).

28 έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ' εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία.

…………………

Ακούστε τον Κύριο μας στη συνέντευξη Του εκείνη με τον Ιωάννη στην Πάτμο: «Ιδού έρχομαι ταχέως και ο μισθός Μου είναι μετ’ Εμού δια να αποδώσω εις έκαστον όπως θα είναι το έργον του»

(Αποκάλυψη 22:12-13).

12 Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού.

13 Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, ο πρώτος και ο έσχατος.

……

Λίγα κατ’ ανάγκη πολύ λίγα από τα πολλά χωρία της Αγ. Γραφής που θίγουν το θέμα αυτό. Λίγες από τις πολλές διακηρύξεις της. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Λόγος του Θεού γλώσσα σαφέστερη και κατηγορηματικότερη απ’ αυτήν;

Προσπάθησαν είναι αλήθεια πολλοί να ερμηνεύσουν τα χωρία αυτά κατά τρόπο που να μη αποδεικνύουν μια προσδοκωμένη προσωπική Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.

Είπαν:» Έρχεται ο Χριστός. Έρχεται κάθε φορά που ένας πιστός πεθαίνει και τον παίρνει ο Χριστός κοντά Του. Έρχεται βέβαια με το θάνατο ο Χριστός αλλά είναι προφανές ότι κανένα από τα χωρία της Γραφής που παραθέσαμε ανωτέρω δεν μπορεί να εξοικονομηθεί μέσα σ’ ένα τέτοιο ερμηνευτικό πλαίσιο. Όταν πεθαίνει ένας πιστός δεν ακούγεται σάλπιγξ ούτε αρπάζονται οι επιζώντες στον αέρα για να συναντήσουν τον Κύριο. Έπειτα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο θάνατος είναι εχθρός: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος».

(Α΄ Κορινθίους 15:26)

τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος.

…….

ο Λόγος όμως του Θεού δεν μας παραγγέλλει να περιμένουμε με λαχτάρα την έλευση του εχθρού. Κάτι άλλο πολύ πιο χαρούμενο μας παραγγέλλει να περιμένουμε.

Είπαν: « Ήλθε ο Χριστός. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήλθε. Υπό μορφή του Αγίου Πνεύματος ήλθε ο Χριστός για να μείνει για πάντα με τους δικούς Του. Λησμονούν όμως όσοι έτσι ερμηνεύουν τις υποσχέσεις του Χριστού ότι όλες ανεξαιρέτως οι υποσχέσεις σχετικά με τη Δευτέρα έλευση όσες περιλαμβάνονται στις Επιστολές  εγράφησαν όλες μετά την Πεντηκοστή και όλες μιλούν για τη Δευτέρα έλευση σαν για κάτι που μέλλει ακόμα να γίνει. Και όταν η ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι δεν «υρπάγησαν» αλλά έμειναν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο.

Είπαν: «Ήλθε ο Χριστός. Ήλθε το 70 μ.Χ. όταν έπεσε η Ιερουσαλήμ στα στρατεύματα του Τίτου». Αλλά πάλι πολλές υποσχέσεις για τη Δευτέρα έλευση του Χριστού δόθηκαν μετά το 70 μ.χ. και εξ’ άλλου η πτώσης της Ιερουσαλήμ περίστασης

πόνου και αιματοχυσίας και αμιγούς θλίψεως υπήρξε ενώ η Δευτέρα έλευσης του Χριστού όπως περιγράφεται στην Αγ. Γραφή θα είναι για τον πιστό περίστασης ανέκφραστης χαράς.

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

          =09=

Μια σοβαρά και ειλικρινής αντιμετώπισης όλου του όγκου του υλικού της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να μας αφήσει καμιά αμφιβολία. Όχι το θάνατο όχι την επίδραση του Αγίου Πνεύματος όχι ένα οποιοδήποτε γεγονός αλλά αυτό το Χριστό σύμφωνα με τη ρητή υπόσχεση Του περιμένει η Εκκλησία. Και η έλευσης Του αυτή όπως το προείπαν οι άγγελοι στους μαθητάς την ημέρα της Αναλήψεως θα είναι προσωπική: «Αυτός ο Ιησούς» και θα είναι ορατή: «Καθώς ίδετε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν».

Πράξεις 1:

…με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό.

………..

Εκτός όμως από τις ρητές διακηρύξεις του Λόγου του Θεού αυτή η καρδιά μας –μας το ψιθυρίζει. Ένα  βλέμμα αν ρίξουμε γύρω μας στην υλική δημιουργία κι’ ένα κι ένα δεύτερο βλέμμα αν ρίξουμε στον κόσμο μας στην πνευματική τη νέα δημιουργία την ίδια αυθεντική και σαφή διαβεβαίωση θα πάρουμε ότι πρέπει να ξαναέλθει ο Χριστός.

Το βλέμμα στον κόσμο γύρω μας τι μας αποκαλύπτει;

Τι βλέπουμε εκεί; Όλη η φύσις λέγει ο απ. Παύλος «συστενάζει και συναγωνιά».

 (Ρωμαίους 8:22).

22 Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ολόκληρη η κτίση συστενάζει, και συμπάσχει με ωδίνες, μέχρι και τώρα.

………….

Ακουμπήστε  το αυτί σας στη γέρικη αυτή γη και θ’ ακούσετε το βογγητό της θα νοιώσετε την αγωνία της. Με την πίκρα των τάφων της με το σφαδασμό των σεισμών της με το αίμα που τόσο άφθονα την έχει ποτίσει με τα’ αγκάθια της κατάρας που σαν απαίσιος μανδύας την σκέπασαν με όλα αυτά το παράπονό της την αγωνία της ψιθυρίζει η γη. Την πίκρα και τη ντροπή με την οποία η αμαρτία των ενοίκων της την σκέπασε. Με κάθε χτυποκάρδι της την ικεσία της επαναλαμβάνει η κτίσης έστω κι αν δεν την ακούει ο άνθρωπος ο εγωιστής: « Έλα Κύριε Ιησού έλα και ξανάχτισε αυτό το ερειπωμένο σπίτι». Είναι αδύνατον αυτή η ικεσία να μην εισακουστεί.

Μα και στην κοινωνία των ανθρώπων αν διευθύνεις το βλέμμα σου τι θα δεις; Αδικία εκμετάλλευση καταπίεση θα δεις. Τα δάκρυα του αδικουμένου θα δεις. Είναι αδύνατον είναι νοητόν αυτά όλα να μείνουν για πάντα χωρίς καμιά ανταπόδοση χωρίς κάποια ηθική αποκατάσταση;

Στρέψε το βλέμμα σου στον κόσμο της πνευματικής δημιουργίας και δες πως υπέρ πάντα άλλον εκείνος ο κόσμος απαιτεί την επάνοδο του Κυρίου.

Το βλέπεις πλήρες το βλέπεις ολοκληρωμένο το βλέπεις τέλειο την ώρα αυτή το έργο της πνευματικής δημιουργίας;

………

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

          =10=

Έχεις πάρει βέβαια τη συγχώρηση των αμαρτιών σου από τα χέρια του Χριστού αν ήλθες κοντά Του με μετάνοια και πίστη. Έχεις πάρει την καινούργια ζωή που ξεκινά από την ευλογημένη πείρα της αναγεννήσεως. Έχεις πάρει και την ελπίδα τη βεβαία του ουρανού. Μα αυτό είναι όλο; Τίποτα δεν περιμένεις; Το σώμα σου και τα σώματα των αγαπημένων σου μέσα στον τάφο θα τα’ αφήσεις να σαπίζουν ενώ το πνεύμα σου μονάχα θ’  απολαμβάνει την ειρήνη και τη χαρά του ουρανού; Θ’ αρκεστείς στο να ζεις για μια ατέλειωτη αιωνιότητα μια χωλή ζωή και να περιφέρεις μια ακρωτηριασμένη προσωπικότητα; Όχι! Ψιθυρίζει η καρδιά σου. όχι ! λέγει ο απ. Παύλος «Πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθεί αθανασίαν»(Α΄ Κορινθίους 15:53)

Πρέπει ο έσχατος εχθρός ο θάνατος να νικηθεί. Κι’ από την πύλη του νικημένου αυτού εχθρού να οδηγηθεί ο λυτρωμένος άνθρωπος σε μια  ζωή πλατειά ολοκληρωμένη τέλεια σε μια ζωή ανέκφραστης ομορφιάς.

Τα σκαλοπάτια αυτής της όμορφης πύλης θ’ ανέβουμε με τη χάρη του Θεού σ’ αυτά  μας τα κηρύγματα. Θα προσπαθήσουμε με οδηγό το Λόγο του Θεού να μελετήσουμε ένα-ένα τα στάδια από τα οποία θα περάσει το σχέδιο το αιώνιο του Θεού ώσπου να μας φέρει στη μεγάλη εκείνη ώρα.

Εν τω μεταξύ η Εκκλησία του Χριστού περιμένει. Η Νύμφη περιμένει το Νυμφίο. Ζούμε τώρα στην εποχή που ο Νυμφίος από μια χώρα μακρινή στέλνει στη Νύμφη τα δώρα Του. Και είναι δώρα πολύ ωραία. Μα δεν μπορεί με δώρα μόνο η Νύμφη να ικανοποιηθεί. Η Νύμφη ζητεί το Νυμφίο. Και θα είναι ώρα

πολύ μεγάλη εκείνη που θα έλθει ο Νυμφίος για να πάρει τη Νύμφη Του και να την οδηγήσει στο ουράνιο σπίτι της. Από εκείνη  την όμορφη ώρα κανείς μας εύχομαι να μη λείψει.

..................................

ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ= 02 =

(11)

ΗΤΑΝ πολύ εύλογο και πολύ φυσικό το ερώτημα τους. Όλο το παρελθόν τους όλη η θρησκευτική αγωγή τους όλες οι παραδόσεις του λαού τους αυτό το ερώτημα ετοίμαζαν να τοποθετήσουν κάποτε στα χείλη τους. Στα γραπτά των προφητών για την μέλλουσα βασιλεία του Ισραήλ είχαν διαβάσει. Όσοι απ’ αυτούς προήρχοντο από τον κύκλο τον θρησκευτικό του Ιωάννου του Βαπτιστού θυμόταν πως ο δάσκαλος τους την έλευση την επικείμενη του Βασιλέως είχε προαναγγείλει. Και τελευταία τριετία στην συντροφιά του Χριστού αν ένα πράγμα κατόρθωσε να εντυπώσει πολύ βαθιά μεσ’ την καρδιά τους αυτό ήταν ότι ήγγισε η βασιλεία των ουρανών. Για ανθρώπους δε της θρησκευτικής τους αγωγής «Βασιλεία των ουρανών» δεν ήταν παρά ένα πιο όμορφο συνώνυμο της βασιλείας του Ισραήλ.

Δεν υπολειπόταν παρά η σειρά εκείνη η ραγδαία των γεγονότων που εξ’ απήνης τους κατέλαβε: η αισχύνη και το όνειδος του σταυρού η πικρή απογοήτευσης της καρδιάς τους στο γκρέμισμα των πιο ωραίων τους ελπίδων και ύστερα το ξάφνιασμα το τρισχαρούμενο ξάφνιασμα του κενού τάφου και η πέρα από κάθε πλέον αμφιβολία διαπίστωσης ότι ο Κύριος τους ήταν πραγματικά ο υπεσχημένος από το Θεό Μεσσία;. δεν υπολειπόταν παρά η σειρά αυτή των δραματικών γεγονότων για να φέρει στην επιφάνεια ελπίδες και προσδοκίες που επί χρόνια τώρα ζέσταιναν τις καρδιές τους και να βάλλει στα χείλη τους το ερώτημα που από καιρό τώρα ζητούσε να βρει κάποια διέξοδο: «Εν τω καιρώ τούτω Κύριε αποκαθιστάνεις την βασιλεία εις τον Ισραήλ;»

 (Πράξεις 1:6)

6 Εκείνοι, λοιπόν, καθώς συγκεντρώθηκαν τον ρωτούσαν, λέγοντας: Κύριε, τάχα σε τούτο τον καιρό αποκαθιστάς τη βασιλεία στον Ισραήλ;

……..

Οι ίδιοι δεν είχαν καμιά αμφιβολία. Όλα τους το έλεγαν ότι η ώρα είχε πια φθάσει. Κι’ αν ήλθαν στο Χριστό με το ερώτημα τους

Το έκαναν όχι τόσο για να διαλύσουν κάποιο τυχόν απομεινάρι αμφιβολίας όσο για ν’ ακούσουν κι από του Διδασκάλου των τα χείλη τον όμορφο αντίλαλο της βεβαιότητας της δικής τους καρδιάς. «Ναι θα τους έλεγε Εκείνος εν τούτω τω καιρώ!...Η ώρα έφθασε πια. Τώρα θα αποκαταστήσω την βασιλεία εις τον Ισραήλ». Μπορούμε να φανταστούμε με τι λάμψει χαράς στα μάτια με τι σκίρτημα ιεράς προσδοκίας στην καρδιά ήλθαν με το ερώτημα τους στο Χριστό.

……… 

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

          (12)

Και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και τόσο όμορφη η προσδοκία και τόση η προκαταβολική βεβαιότης για την απάντηση που θα τους έδινε ο Χριστός ώστε ό όλως διόλου ξέχασαν μερικά σοβαρά λόγια που λίγες μέρες πριν από το

θάνατο Του τους είχε πει ο Χριστός. Για την ώρα εκείνη τη μεγάλη για την έλευση της Βασιλείας των ουρανών τους είχε μιλήσει και τους είπε: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει ουδέ

οι άγγελοι οι εν ουρανώ   ουδέ ο υιός ειμή ο Πατήρ»

(Μάρκος 13:32).

32 Όσο για την ημέρα εκείνη και την ώρα δεν γνωρίζει κανένας ούτε οι άγγελοι, που είναι στον ουρανό, ούτε ο Υιός, παρά μονάχα ο Πατέρας.

 Και – περίεργο ! – αυτά τα λόγια που με τόσο κρυστάλλινη σαφήνεια και τόσο έντονη κατηγορηματικότητα τους απηύθυνε ο Χριστός είναι ανάμεσα στα λόγια του Κυρίου μας που επίμονα παραμερίσθηκαν και εσκεμμένως ξεχάσθηκαν από πολλούς στη διαρκώς αποτυγχάνουσα αλλά μηδέποτε απελπιζόμενη προσπάθεια τους διαρρήξουν το απόρρητο να παραβιάσουν το κλειστό χέρι του Θεού και να κλέψουν αυτό το πιο μεγάλο απ’ όλα τα μυστικά του ουρανού.

Ας το ομολογήσουμε: η πρώτη παρόρμησης της καρδιάς μας ίσως θα ήταν να μη καταδικάσουμε απόλυτα την απόπειρα αυτή. Αν η υπόσχεσης αυτή και η προσδοκία αναφέρεται η υπόσχεσης σ’ αυτό το επιστέγασμα του έργου της λυτρώσεως τότε δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η εύλογη αυτή ανυπομονησία της χριστιανικής καρδιάς όχι μονάχα έφερε στα χείλη την ερώτηση: «Πότε Κύριε;» αλλά καταπιάστηκε με την προσπάθεια κατά κάποιο τρόπο να εύρη και την απάντηση στην ερώτηση. 

Η πρώτη ίσως παρόρμηση της καρδιάς όχι όμως και η πιο ώριμη σκέψης. Αυτή εν όψει της ρητής δηλώσεως του Χριστού και της κατηγορηματικής Του απαγορεύσεως μας δείχνει την προσπάθεια αυτή μια αναβίωση απλώς υπό άλλη μορφή του πρώτου-πρώτου εκείνου πειρασμού: να εισβάλλει θέλημα το ανθρώπινο μέσα σε μια περιοχή απαγορευμένη και να υποκατασταθεί έτσι το «εγώ» του ανθρώπου στο Λόγο του Θεού. Κι’ ακόμα πιο έντονη και πιο αποκρουστική γίνεται η ασέβεια αυτή όταν θυμηθούμε τα τραγικά αποτελέσματα που επρόκειτο η ασέβεια αυτή να έχει στη ζωή της καθόλου Εκκλησίας==

……………………………….

07--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=13=

ΜΕ το όνομα των Χιλιαστών είναι συνδεδεμένες οι απόπειρες αυτές στη σύγχρονη ιστορία της εκκλησίας. Υπήρξαν όμως στο ζήτημα αυτό πρόδρομοι των Χιλιαστών. Είναι αυτοί οι Αβδεντισταί ένα κίνημα πνευματικό των αρχών του 19ου αιώνος από το οποίο επρόκειτο αργότερα να προκύψει η Εκκλησία των Αβδεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Ανάμεσα στους ηγέτες του κινήματος εκείνου ήταν ένας Γουλιέλμος Μίλλερ βαπτιστής ιεροκήρυξ στην Αμερική άνθρωπος μεγάλης πίστεως και αναμφισβήτητης ευσέβειας ο οποίος ύστερα από επισταμένη μελέτη των Γραφών έφθασε στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς

Χριστός θα επέστρεφε για να παραλάβει τους δικούς Του μεταξύ της 21ης Μαρτίου 1843 και της 21ης  Μαρτίου 1844.

Όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα τόσο φούσκωνε το κύμα  του ενδιαφέροντος ώσπου έφθασε σε πραγματικό θρησκευτικό παραλήρημα και τις παραμονές πια της μεγάλης ημέρας πήρε εκδηλώσεις κάθε άλλο παρά ταιριαχτές με τη σοβαρότητα του χριστιανικού χαρακτήρος και με τη σπουδαιότητα του δόγματος αυτού της χριστιανικής πίστεως. Εξέπνευσε όμως και η τελευταία ώρα του ορισθέντος έτους και ο Κύριος δεν ήλθε.

 Την απογοήτευση που μοιραίος θα ακολουθούσε τον επιπόλαιο εκείνο ενθουσιασμού κατόρθωσαν οι ηγέται του κινήματος αυτού προσωρινά να την αποσοβήσουν γιατί ευθείς αμέσως ανακάλυψαν ότι κάποιο λάθος είχε γίνει στους υπολογισμούς και διεκηρύχθη ότι με τους νέους ορθούς πια υπολογισμούς ο Κύριος θα ήρχετο οπωσδήποτε στις 22 Οκτωβρίου 1844. Ξαναφούσκωσε  το κύμα τώρα ακόμα πιο επικίνδυνα για να καταπέσει οριστικά πια το μεσονύκτιο της 22ας Οκτωβρίου 1844 και ν’ αφήσει πίσω μια απέραντη πικρή απογοήτευση και ν’ αφήσει ακόμα ψυχικά πολύ βαθιά σε απλοϊκές χριστιανικές καρδιές—τραύματα που τα προκάλεσε η ελαφρότητα ενός αναμφισβήτητα ευσεβούς ανθρώπου που δεν κατόρθωσε να διακρίνει τη διαπραττόμενη ασέβεια εν όψει της ρητής απαγορεύσεως του Κυρίου.

……………………………….

07--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=14=

Τώρα όμως ο αγρός άνοιξε πια τέτοιου είδους εξερευνήσεις και λίγα χρόνια μετά την αποχώρηση των Αβδεντιστών έκαναν την εμφάνιση τους οι Χιλιασταί. Με δικό τους αυτοί σύστημα μελέτης των βιβλικών δεδομένων έφθασαν σε δικά τους συμπεράσματα και ανήγγειλαν ότι ο Κύριος θα επανερχόταν τον Οκτώβριο του 1874. Επειδή δε ο Κύριος δεν ήλθε το 1874 κατέστρωσαν νέους υπολογισμούς για να διακηρυχθεί με αυτή την βεβαιότητα ότι η συντέλεια του αιώνος ελάμβανε χώραν τον Οκτώβριο του το 1914. Και όταν και αυτή η προφητεία διαψεύστηκε δεν δίστασαν οι άνθρωποι αυτοί να πλαστογραφήσουν εαυτούς και έτσι στο σύγγραμμά «βιβλικαί Μελέται» του C.T.Russell στις προ του 1974 εκδόσεις του υπάρχει η διακήρυξης: «δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε προ του 1914» στις εκδόσεις του ιδίου συγγράμματος που κυκλοφόρησαν μετά το 1914 στην αυτή σελίδα υπάρχει η αυτή διακήρυξης με μια μόνο λέξη αλλαγμένη: «Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε Μετά το 1914». Και έτσι η προφητεία μεν δεν εξεπληρώθει έγινε όμως προσπάθεια τουλάχιστον να περισωθεί το γόητρο των προφητών.

Της υποθέσεως αυτής η συνέπεια η πολύ τραγική για την Εκκλησία υπήρξε όχι τόσο ότι μερικοί ευέξαπτοι ασέβησαν προσπαθώντας να παραβιάσουν τα μυστικά του Θεού ούτε καν ότι μερικοί εύπιστοι οπαδοί δέχθηκαν τραύματα ψυχικά αλλά ότι στην ψυχή της εν γένει εκκλησίας άσκησαν οι επιπολαιότητες αυτές μια δυσμενέστατη επίδραση γελοιοποιώντας στους πολλούς ένα από τα σπουδαιότερα δόγματα της πίστεως και μια από της ιερότερες ελπίδες της Εκκλησίας εις τρόπον ώστε το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως να προσλάβει στη συνείδηση των πολλών ένα χρώμα ύποπτο.

……………………………….

07--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=15=

 Και  κατάντησε έτσι απέναντι των ολίγων ή πολλών που με μέσα αθέμιτα προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τα μυστικά του ουρανού να υπάρχουν πολύ περισσότεροι ευσεβείς χριστιανοί οι οποίοι χάριν της πνευματικής των ισορροπίας και νηφαλιότητας θεωρούσαν το όλο αυτό θέμα σαν βιβλίο κλειστό και με εφτά σφραγίδες σφραγισμένο. Ζημιά αυτή απρόβλεπτη αλλά πολύ πιο βαρειά από την άλλη την αρχική ζημιά.    

Από τα πρώτα ακόμα χρόνια της Εκκλησίας ήταν οι υπερβολές πιστών ανθρώπων όπως ο Παπίας της Εφέσου και οι υλιστικοί οραματισμοί τους για τη βασιλεία των ουρανών που εξ’ αντιδράσεων ώθησαν πατέρας της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς να διαρρήξουν κάθε σχέση με τη μακαρία ελπίδα της ελεύσεως του Χριστού και να αρχίσουν να ερμηνεύουν όλες τις προφητείες και όλες τις υποσχέσεις του Θεού με το κλειδί του συμβολισμού και τις κενώνουν με τον τρόπο αυτό από κάθε περιεχόμενο εξουδετερώνοντας έτσι στην ουσία τους τις προφητείες και αχρηστεύοντας ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της Εκκλησίας.

Δεν θα ήταν βέβαια ορθό να πούμε ότι της αδιαφορίας της καθόλου Εκκλησία γύρω από το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού μοναδική αιτία υπήρξαν οι ακρότητες και οι υπερβολές. Αυτές απλώς τόνωσαν τη φυσική νωθρότητα μέσα στην καρδιά του χριστιανού. Αν έλειπαν όμως οι ακρότητες θα παρουσιαζόταν ίσως ολιγότερο δύσκαμπτη η γραμμή των υπερσυντηρητικών.====

………………………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(16)

Και έτσι ενύσταξε η Εκκλησία. Γύρω από το θέμα που θα έπρεπε να είναι το προσφιλέστερο θέμα της καρδιάς της. Ενύσταξε και εκοιμήθει. Ευτυχώς ότι η Σωτηρία της τουλάχιστον δεν εξηρτήθη από την ικανότητα που τυχόν θα έδειχνε να μη νυστάξει και να μη κοιμηθεί. Ευτυχώς ο Κύριος επανερχόμενος θα παραλάβει ασφαλώς μαζί Του στη χώρα του φωτός και της χαράς μαζί με τους αγρυπνούντας κι εκείνους που ως προς το θέμα της ελεύσεως Του ενύσταξαν και εκοιμήθησαν.

Στο σημείο αυτό έχουμε τη ρητή διαβεβαίωση Του στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων. Υπάρχει στην παραβολή αυτή μια και σαφής αναμφισβήτητη διάκρισης μεταξύ τούτων και εκείνων. Η διάκρισης όμως δεν συνίσταται στο ότι αι μωραί παρθένοι ενύσταξαν και κοιμήθηκαν αι δε φρόνιμοι αγρύπνησαν και περίμεναν τον Κύριο γιατί σαφώς μας πληροφορεί η παραβολή ότι « ενύσταξαν πάσαι και εκοιμήθησαν»

(Ματθαίος 25:5).

5 Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν.

…………..

Άλλο ήταν το σημείο της διακρίσεως – σημείο πολύ σπουδαίο. Αυτό ήταν ότι των φρονίμων παρθένων οι λαμπάδες είχαν λάδι ενώ των μωρών ήταν κενές και αυτό ήταν εκείνο που τις τελευταίες αυτές τις απέκλεισε από την ουράνια γιορτή. 

Του συμβολισμού αυτού η έννοια είναι προφανής. Υπάρχουν στην Εκκλησία σε κάθε Εκκλησία άνθρωποι αναγεννημένοι άνθρωποι στην καρδιά των οποίων υπάρχει το έλαιον του Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν και άνθρωποι μόνο κατ’ όνομα μόνο κατά τύπους Χριστιανοί που περιφέρουν την λαμπάδα της χριστιανικής τους ομολογίας λαμπάδα όμως σκοτεινή. Και εκεί επάνω στην είσοδο της εορτής των γάμων βάσει αυτού του κριτηρίου θα γίνει διαχωρισμός. 

Πόσο όμως μεγάλη ζημιά υπέστησαν εκείνοι που ενύσταξαν και κοιμήθηκαν! Σαφής και αναμφισβήτητη είναι η διάκριση μεταξύ εκείνων οι οποίοι περίμεναν τον Κύριο τους και εκείνων οι οποίοι ενύσταξαν και αδιαφόρησαν και για το αν και για το πότε θα έλθει ο Κύριος τους. Και η διάκρισης αυτή κι εδώ στην παρούσα ζωή είναι καταφανής αλλά και στην αιώνιο ζωή μέσα στο πλαίσιο της εορτής του ουρανού είναι προορισμένη να έχει συνέπειες πολύ σοβαρές για το Χριστιανό όπως θα βρούμε την ευκαιρία να το εξετάσουμε στο έβδομο κήρυγμα της σειράς αυτής. Αν η φιλοδοξία μας εν σχέση με τη σωτηρία που μας προσφέρει ο Χριστός εκτείνεται απλώς στο να αποφύγουμε την αιώνιο κόλαση και να εξασφαλίσουμε μια μικρή γωνιά στον ουρανό σωζόμενοι

«ως δια πυρός» ακινδύνως ίσως μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου.

………………………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(17)

Α ν όμως μεγαλύτερη είναι η φιλοδοξία μας αν ποθούμε στη ζωή της αναστάσεως να βρεθούμε όσο δυνατόν πιο κοντά στο Σωτήρα μας και να πάρουμε όσο το δυνατόν πλουσιότερη μερίδα στη ζωή της όμορφης υπηρεσίας που θα προσφέρει στους δικούς Του ο Χριστός δεν μας συμφέρει να παραμελήσουμε κανένα από τα στοιχεία που μας προσφέρει ο Λόγος του Θεού σε σχέση με την επάνοδο του Κυρίου που Εκείνος την όρισε να είναι ένα κίνητρο προς μια αφιερωμένη και καρποφόρα πνευματική ζωή.

Έρχεται ο Κύριος! Πότε έρχεται δεν μας το αποκάλυψε ο θεός και δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αποπειράθηκαν να διαρρήξουν τα μυστικά Του. Το ίδιο όμως δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αδιαφόρησαν για ένα γεγονός που και στην καρδιά του Χριστού είναι πολύ  προσφιλές και για τη θέση του Χριστιανού στον κόσμο των σχεδίων του Θεού είναι κρίσιμης σπουδαιότητας.

Έρχεται ο Κύριος! Όπως η αστραπή που ξαφνικά με την λάμψη της αυλακώνει τον ουρανό. Όπως ο κλέφτης που απροειδοποίητα έρχεται τη νύχτα. Όπως τα ουράνια άνοιξαν και έπεσε η βροχή όταν ο ίδιος ο Κύριος έκλεισε την θύρα της κιβωτού. Έτσι ξαφνικά θα έλθει ο Χριστός. Ίσως απόψε!…

Θα είσαι συ έτοιμος να Τον συναντήσεις; Έχει η λαμπάδα σου λάδι; Έχεις με τη χάρι του θεού αναγεννηθεί; Είσαι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας του Χριστού; Τότε με χαρά περίμενε Τον.  Καλλιέργει την όμορφη αυτή προσδοκία μεσ’ στην καρδιά σου. Για σένα έρχεται Ο Χριστός 

………………………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ = 03 =

                =ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ=

=18=

Να  κλέψουμε από το Θεό το μυστικό Του ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε. Και σ’ όλη αυτή τη σειρά κηρυγμάτων μια συνεχείς προσπάθεια θα καταβάλλεται: να αποφύγουμε τον πειρασμό να εξιχνιάσουμε δήθεν «τους χρόνους και τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εις την ιδίαν αυτού εξουσίαν»

Κι’ ο άλλος όμως ο αντίστροφος κίνδυνος κι αυτός πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποφευχθεί. Αν δεν θέλουμε να κλέψουμε μυστικά και να παραβιάσουμε απόρρητα το ίδιο δεν θέλουμε να δείξουμε αδιαφορία για σαφή συγκεκριμένα ειδικά «σημεία» που ο κύριος όρισε να είναι οι προάγγελοι στην Εκκλησία της εγγιζούσης  ελεύσεως Του. Τα σημεία αυτά θα αποτελέσουν το αντικείμενο ειδικότερα μελέτης στο ακόλουθο κήρυγμα της σειράς αυτής. Κάτι άλλο όμως πρέπει να προηγηθεί. Τα σημάδια αυτά θα εκδηλωθούν μέσα σ’ ένα ορισμένο γενικότερο πλαίσιο. Και του κηρύγματος αυτού η αποστολή θα πρέπει να είναι συλλέγοντας το υλικό του από το Λόγο του θεού να συγκροτήσει το γενικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκδηλωθούν τα γεγονότα που θα προηγηθούν και θα ακολουθήσουν τη Δευτέρα έλευση του Χριστού.

Σε μια τέτοια προσπάθεια και άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής έχουν να προσφέρουν χρήσιμο υλικό. Εκείνο όμως που θα αποτελέσει την κυρία πηγή από την οποία θα αντλήσουμε το υλικό μας θα είναι το βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Ένα ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ ένα ενύπνιο του ίδιου του Δανιήλ μια όρασης του Δανιήλ στα οποία παρεμπιπτόντως και επικουρικός προστίθεται και μια Δευτέρα όρασης του—αυτό είναι το κύριο υλικό με το οποίο θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε το ιστορικό πλαίσιο της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου όπως μας το αποκαλύπτει το πλαίσιο αυτό ο Λόγος του Θεού. Ας πούμε δε αυτό ευθύς εξ’ αρχής ότι αυτό είναι υλικό σε μερικά σημεία του οποίου πολύ βαθειά διχάστηκαν μεταξύ τους οι ερμηνευταί των Γραφών. Γι’ αυτό ας προχωρήσουμε με προσοχή.  Και ο Κύριος ας μας φωτίσει ώστε όχι ερμηνείες ανθρώπινες αλλά ο Λόγος ο δικός Του μα μας οδηγήσει στην ανεύρεση της αλήθειας.

………………………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=19=

Ώστε κατά τη διακήρυξη αυτού του προφήτου άμεση σχέση έχει το όνειρο αυτό με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην. Κατόπιν ο ίδιος ο Δανιήλ εξήγησε ότι κάθε ένα από τα τέσσερα τμήματα της ανθρώπινης εκείνης εικόνας συμβολίζει ένα ισχυρό Βασίλειο. Ποιο βασίλειο το καθένα δεν μας το λέγει ο Δανιήλ εκτός από το χρυσό κεφάλι που συμβολίζει την αυτοκρατορία της Βαβυλώνας.  Είπε στον Ναβουχοδονόσωρ: « Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή»

(Δανιήλ 2:38).

38 Και κάθε τόπο όπου κατοικούν οι γιοι των ανθρώπων, τα θηρία τού χωραφιού, και τα πουλιά τού ουρανού, τα έδωσε στο χέρι σου, και σε έκανε κύριο επάνω σε όλα αυτά.

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΕΦΑΛΙ.

…………….

Μετά πενήντα όμως χρόνια ο ίδιος ο Δανιήλ είδε ενύπνιο που παρουσιάζει στενή αναλογία και μεγάλη ομοιότητα με το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ και ορισμένα σημεία εκείνου του ενυπνίου μας βοηθούν κάπως να καθορίσουμε ποια βασίλεια συμβολίζονται από τα υπόλοιπα τρία τμήματα της εικόνας. Η ερμηνεία που γενικώς δίδεται στα υπόλοιπα τρία τμήματα είναι η

εξής: Μετά τη χρυσή κεφαλή το ασημένιο στήθος και οι βραχίονες. Αυτά συμβολίζουν τη μεγάλη αυτοκρατορία της Περσίας. Και ήταν πραγματικά πολύ ταιριαστό το ασήμι ως σύμβολο αυτής της αυτοκρατορίας γιατί τα όπλα και οι ασπίδες των Περσών πολύ συχνά έφεραν στολίδια από ασήμι και είναι γνωστό ότι μετά την κατάκτηση της Περσίας ο Μέγας Αλέξανδρος συνεκρότησε ένα σώμα του στρατού του κατά το περσικό πρότυπο και το ονόμασε : «οι αργυρόσπιδες». Μετά το ασημένιο στήθος η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό. Αυτά συμβόλιζαν την ελληνική αυτοκρατορία που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος εν μέρει πάνω στα ερείπια της περσικής. Και όπως το ασήμι για την Περσία έτσι και ο χαλκός είναι της Ελλάδος το φυσικό σύμβολο γιατί οι Έλληνες ήταν φημισμένοι για τη χάλκινη πανοπλία τους:οι «χαλκοχίτωνες Αχαιοί».

………………………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=20=

Και μετά τη χάλκινη κοιλία και τους μηρούς οι σιδερένιες κνήμες: Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που διαδέχθηκε την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου και που με μεγάλη ακρίβεια συμβολίζεται από τα δύο πόδια γιατί στα δύο διαιρέθηκε η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία στη δυτική με πρωτεύουσα τη Ρώμη και στην ανατολική με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τα δύο όμως πόδια καταλήγουν στην εικόνα σε δέκα δάχτυλα που αντιστοιχούν προς μια σημαντικότατη λεπτομέρεια του μεταγενέστερου ενυπνίου του Δανιήλ και συμβολίζουν δέκα κράτη μέσα σ’ ένα συνδυασμό των οποίων στις έσχατες ημέρες φαίνεται ότι θα αναβιώσει η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό το σημείο της προφητικής εικόνας ανήκει ακόμα στο μέλλον.

Μια τελευταία παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε για το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ είναι τα μέταλλα από τα οποία αποτελούνται τα διάφορα τμήματα της εικόνας παρουσιάζουν μια σταθερή διπλή πρόοδο –και προς τα πάνω  και προς τα κάτω. Όσο προχωρεί ο προφητικός χρόνος τόσο τα μέταλλα γίνονται πιο σκληρά και πιο δυνατά αλλά μικρότερης εσωτερικής αξίας. Σύμβολο αυτό πολύ ταιριαχτό της σταθερής διπλής προόδου που συνεχώς οπλίζεται με σκληρότερα αποτελεσματικότερα όπλα αλλά και κανείς δεν θα το αρνηθεί ότι συνεχώς το ηθικό της επίπεδο κατεβαίνει. Πράγμα που διαψεύδει τις προσδοκίες εκείνων που αντιτίθενται στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού και κατά τους οποίους ο άνθρωπος ολοένα καλλίτερος θα γίνεται έως ότου μονάχος του

και αβοήθητος θα φέρει τον χρυσούν αιώνα.==

…………………………………..

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=21=

Αντιθέτως όλα γύρω μας και στη διεθνή σκηνή και στη σφαίρα κάθε επί μέρους ανθρώπινης κοινωνίας όλα μας προετοιμάζουν για τη μεγάλη στιγμή που ο λίθος ο ακρογωνιαίος Ο Χριστός ξαφνικά και απροειδοποίητα θα επιπέσει στον περίεργο αυτόν ανδριάντα θα τον χτυπήσει στα πόδια του και σε μια στιγμή μέσα

Χρυσοί και ασημένιοι και χάλκινοι και σιδηροπήλινοι πολιτισμοί θα γίνουν λεπτό άχυρο στο αλώνι του μεγάλου θερισμού.

Τώρα στο μήνυμα του δεύτερου ενυπνίου ας προχωρήσουμε.

Εκείνου που είδε ο ίδιος ο Δανιήλ. Στη Βαβυλώνα ακόμα πενήντα χρόνια μετά το πρώτο. Πάλι για τέσσερις βασιλείς πάλι για τέσσερις κοσμοκρατορίες μιλάει το όνειρο. Αυτή τη φορά υπό μορφή τεσσάρων θηρίων. Από  τις τέσσερις όμως την προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά τη διεκδικεί η Τετάρτη.

Από τη θάλασσα ένα—ένα  τα είδε ο Δανιήλ να βγαίνουν τα θηρία. Από  την ταραγμένη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνία. Το πρώτο θηρίο έμοιαζε με λιοντάρι που είχε φτερούγες αετού. Αντίστοιχο αυτό της χρυσής κεφαλής του προηγούμενου ενυπνίου. Και τα δύο τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία συμβολίζουν και άξιο σημειώσεως ότι  και στου Ιερεμίου και στου Ιεζεκιήλ τις προφητείες ή βαβυλωνιακή αυτοκρατορία πάντοτε συμβολίζεται από το λιοντάρι και τον αετό. Το δεύτερο θηρίο ακολουθεί: Μια άρκτος που είχε στο στόμα της ανάμεσα στα δόντια της τρεις πλευρές τις τρεις σπουδαίες κατακτήσεις της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας τη Βαβυλώνα τη Λυδία και την Αίγυπτο. Έπειτα το τρίτο θηρίο μια λεοπάρδαλης με τέσσερις φτερούγες. Αυτή καθ’  εαυτή είναι φημισμένη για την ταχύτητα των αιφνιδιασμών της εναντίον των θυμάτων της η λεοπάρδαλης.

…………………………………..

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=22=

Σ’ αυτήν όμως τη λεοπάρδαλη η ταχύτης είναι ενισχυμένη με τα τέσσερα φτερά. Σύμβολο αυτό πολύ όμορφο των αστραπιαίων αιφνιδιασμών με τους οποίους ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος τη μεγάλη του αυτοκρατορία. Το θηρίο δε αυτό είχε τέσσερις κεφαλές σύμβολο των τεσσάρων βασιλείων στα οποία ευθύς μετά το θάνατο του κατακερματίσθηκε υπό τέσσερις στρατηγούς του η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου. Και το τέταρτο θηρίο ανώνυμο και δυσπερίγραπτο βγαίνει από την θάλασσα.

Θηρίο «τρομερόν και καταπληκτικόν» το ονομάζει

 ο Δανιήλ 7:7

7 Μετά απ' αυτό, είδα στα οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένα τέταρτο θηρίο, τρομερό και καταπληκτικό, και υπερβολικά ισχυρό· και είχε μεγάλα σιδερένια δόντια· κατέτρωγε και κατασύντριβε, και καταπατούσε το υπόλοιπο με τα πόδια του· κι αυτό, ήταν διαφορετικό από όλα τα θηρία, που ήσαν πριν απ' αυτό· και είχε δέκα κέρατα.

…………….

που ξεχώριζε από τα άλλα ή όπως το είδε και το περιγράφει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης ήταν «όμοιον με πάρδαλιν και οι πόδες αυτού ως άρκτου και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος».

Αποκάλυψης 13:1-2

1 ΚΑΙ στάθηκα επάνω στην άμμο τής θάλασσας· και είδα ένα θηρίο να ανεβαίνει από τη θάλασσα, το οποίο είχε επτά κεφάλια, και δέκα κέρατα· κι επάνω στα κέρατά του ήσαν δέκα διαδήματα, κι επάνω στα κεφάλια του υπήρχαν ονόματα βλασφημίας.

2 Και το θηρίο που είδα, ήταν όμοιο με πάρδαλη, και τα πόδια του σαν αρκούδα, και το στόμα του σαν στόμα λιονταριού· και ο δράκοντας έδωσε σ' αυτό τη δύναμή του, και τον θρόνο του, και μεγάλη εξουσία.

……………………

Ο συνδυασμός δηλαδή όλων των προηγουμένων θηρίων το θηρίο της τρομερής σε ισχύ και σε σκληρότητα ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Κι’ ενώ με φρίκη παρατηρούσε το τέταρτο αυτό θηρίο ο Δανιήλ είδε να φυτρώνουν στο κεφάλι του δέκα κέρατα. Στη γλώσσα του βιβλικού συμβολισμού το κέρας πάντοτε είναι έμβλημα της ισχύος της δυνάμεως της βασιλείας. Δέκα λοιπόν κέρατα αντιστοιχούν προς τα δέκα δάχτυλα των ποδιών του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ που και τα δύο συμβολίζουν δέκα βασίλεια που απέρρευσαν από την καταλυθείσα ρωμαϊκά αυτοκρατορία. «Τα δέκα κέρατα είπε ο ερμηνευτής άγγελος στο όνειρο του Δανιήλ είναι δέκα βασιλείς οίτινες θα εγερθούν εκ της βασιλείας ταύτης» Δανιήλ 7:24.

24 Και τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδες, που θα σηκωθούν απ' αυτή τη βασιλεία· και ύστερα απ' αυτούς θα σηκωθεί ένας άλλος· κι αυτός θα διαφέρει από τους πρώτους, και θα υποτάξει τρεις βασιλιάδες.

…………………………………..

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=23=

Τα κράτη αυτά τα δέκα μαζί υπό κάποια μορφή θα έχουν κάποιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν στις ημέρες που αμέσως θα προηγηθούν της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Του δεκαμερούς δε αυτού συνασπισμού το κέντρο βαρύτητας θα συγκεντρωθεί στο πρόσωπο ενός: « Ιδού έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα»

Δανιήλ  7:8

8 Παρατηρούσα τα κέρατα, και ξάφνου, ένα άλλο μικρό κέρας ανέβηκε ανάμεσά τους, μπροστά στο οποίο τρία από τα πρώτα κέρατα ξεριζώθηκαν· και είδα ότι, σ' αυτό το κέρας υπήρχαν μάτια ανθρώπου, και στόμα, που μιλούσε μεγάλα πράγματα.

………………

Και ο άρχων που συμβολίζεται από το πρόσθετο αυτό κέρας «θα λαλήσει λόγους  εναντίον του Υψίστου και θα διανοηθεί να μεταβάλει καιρούς και νόμους και θα δοθούν εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεως καιρού» Δανιήλ 7:25.

25 Και θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο, και θα κατατρέχει τους αγίους τού Υψίστου, και θα διανοηθεί να μεταβάλλει καιρούς και νόμους· και θα δοθούν στο χέρι του μέχρι καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό.

……………..

Καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού  -- κατά τη γενική αποδεκτή ερμηνεία: ένα δύο και ήμισυ έτη εν όλω τριάμισι κατά τα οποία θα διαρκέσει το ασεβές ξεχείλισμα της δυνάμεως του μυστηριώδους αυτού προσώπου. Θα τα ξανασυναντήσουμε τα τριάμισι αυτά χρόνια όταν φθάσουμε στο κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Για την ώρα ας περιοριστούμε να λάβουμε υπό σημείωση τη στενή αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ αυτού του μυστηριώδους κέρατος στο όνειρο του Δανιήλ και του θηρίου που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Γράφει ο Ιωάννης  «Και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα

Αποκάλυψης Ιωάννη (13:5):

5 Και του δόθηκε στόμα που μιλούσε μεγάλα, και έλεγε λόγια βλασφημίας, και του δόθηκε εξουσία να κάνει πόλεμο για 42 μήνες.

……………………..

Και  βλασφημίας και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας». Σαράντα δύο μήνες – τα τριάμισι δηλαδή χρόνια της οράσεως του Δανιήλ. Και συνεχίζει (εδάφιο 6):  « Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού να βλασφημήσει το όνομα Αυτού». Και ας περιοριστούμε ακόμα να σημειώσουμε τη μεγάλη ομοιότητα που παρουσιάζει το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο με εκείνο που ο Απόστολος Παύλος  περιγράφει στην Β΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή του (2:3-4)

 «Ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος ο υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Το πρόσωπο το απαίσιο του Αντίχριστου!

Τα τριάμισι τρομερά χρόνια της ακάθεκτης ισχύος του!

Θα τον ξανασυναντήσουμε. Θα τα ξαναδούμε τα τριάμισι αυτά χρόνια στην τελευταία από τις οράσεις του Δανιήλ που αποτελούν το αντικείμενο της μελέτης μας σ’ αυτό το κήρυγμα.

……………………….

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=24=

Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτήν την τελευταία κι ίσως απ’ όλες την πιο σπουδαία όραση ας αφιερώσουμε δυό λόγια παρενθετικά σε μια άλλη όραση που είδε ο Δανιήλ. Η όρασης αυτή αναφέρεται σε δύο από τις κοσμοκρατορίες που περιγράφονται στα δύο προηγηθέντα ενύπνια.

Στην όχθη του ποταμού Ουλαϊ βρισκόταν στην όρασή του ο

Δανιήλ και σήκωσε τα μάτια του και είδε στην όχθη του ποταμού έναν κριό του οποίου το ένα κέρας ήταν υψηλότερο από το άλλο και το υψηλότερο ήταν εκείνο που φύτρωσε αργότερα από το άλλο. Είδε τον κριό ο Δανιήλ να κερατίζει προς όλα τα σημεία του ορίζοντα και μπροστά στην ορμή του κανείς δεν μπορούσε να σταθεί. Και ξαφνικά από τη Δύση ένας τράγος ώρμησε και καθώς έτρεχε δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης.  Η σύγκρουσης με τον κριό ήταν τρομερή αλλά και τα αποτελέσματα κεραυνοβόλα. Έριξε κατά γης ο τράγος τον κριό και τον καταπάτησε έτσι που κανένας δεν μπορούσε να τον ελευθερώσει. Και έγινε έτσι πιο μεγάλος και πιο δυνατός ο τράγος.

Ξαφνικά όμως το ένα κέρας που έφερε συνετρίβη και στη θέση του τέσσερα κέρατα ξεφύτρωσαν.

Σύμφωνα με την ερμηνεία που ο ίδιος ο άγγελος έδωσε στο Δανιήλ ο κριός συμβόλιζε την αυτοκρατορία των Μήδων και Περσών και ορθά εικονίσθηκε ο κριός με δύο άνισα κέρατα από τα οποία το μεγαλύτερο ήταν που φύτρωσε αργότερα γιατί από τα δύο εθνικά  στοιχεία που αποτέλεσαν την αυτοκρατορία αυτή οι Πέρσαι ήταν οι ισχυρότεροι αλλά κι’ εκείνοι που πιο καθυστερημένοι έφθασαν επί σκηνής. Ως σήμερα στα ερείπια της Περσεπόλεως μπορεί κανείς εδώ κι εκεί να διακρίνει ανάγλυφο έναν κριό με δύο άνισα κέρατα.

Ο τράγος από τη Δύση ξεκίνησε. Από τη Μακεδονία. Και τίποτε δεν θα μπορούσε ακριβέστερα να περιγράψει την καταπληκτική σταδιοδρομία των κεραυνοβόλων κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την εικόνα του τράγου που δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης καθώς ορμούσε προς την ανατολή. Και του Αλέξανδρου η συμβολική εκπροσώπησης από τον τράγο ήταν πολύ ταιριαχτή γιατί ο τράγος ήταν της Μακεδονίας το ιερό ζώο και η αρχαιότατη πρωτεύουσα της Μακεδονίας κοντά στη σημερινή Έδεσα ήταν αι Αιγεαί από την ιερά αίγα. Ως τις ημέρες μας έχουν φθάσει αρχαία μακεδονικά νομίσματα που φέρνουν την παράσταση του τράγου.

……………………

12--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(25)

 Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν εδίδετο η προφητεία αυτή στον Δανιήλ όχι μόνο ο τράγος της Μακεδονίας δεν είχε αναφανεί ακόμα αλλ’ ούτε καν ο κριός της Περσίας δεν είχε καταλάβει τη θέση της κοσμοκρατορίας. Προφητεία ενός απώτερου μέλλοντος που όμως διαβάζεταισαν ιστορία! Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι για το ευλογημένο αυτό βιβλίο του Δανιήλ επεφύλαξε τις πιο πείσμονες επιθέσεις του ο κόσμος των απίστων.

Και τώρα ας προχωρήσουμε στην τελευταία

από τις οράσεις του Δανιήλ που θα χρησιμοποιήσουμε για τη συγκρότηση του ιστορικού πλαισίου. Από πολλές απόψεις αυτή

 είναι η πιο θαυμαστή από όλες τις οράσεις του Δανιήλ. Είναι η περίφημη όρασης των «Εβδομήντα Εβδομάδων» και δεν είχε καθόλου άδικο ένας ευσεβής σχολιαστής των Γραφών όταν είπε: Αν δεν ήμουν χριστιανός αν δεν πίστευα στο Θεό θα μου ήταν αρκετό και μόνη αυτή η όρασης του Δανιήλ και ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο εξεπληρώθησαν δια μέσου των αιώνων ορισμένα στοιχεία της για να με πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία για το θεόπνευστο της Αγίας Γραφής. Μια κατ’ ανάγκη πολύ σύντομη ματιά θα ρίξουμε στη θαυμαστή αυτή όραση.

Η σκηνοθεσία είναι τώρα διαφορετική. Η χρυσή κεφαλή του πρώτου ενυπνίου έχει υποχωρήσει. Το φτερωτό λεοντάρι της Βαβυλώνας του δευτέρου ενυπνίου έχει δώσει τώρα την θέση του στο θρόνο της κοσμοκρατορίας στην περσική άρκτο. Τώρα βρισκόμαστε στο πρώτο έτος της βασιλείας του Δαρείου. Και ο Δανιήλ γέρος πια εξακολουθεί και στου Πέρσου αυτοκράτορα το παλάτι να έχει την ίδια τιμητική θέση που είχε και στο παλάτι του βασιλιά των Βαβυλωνίων.

Η καρδιά του δεν ησυχάζει. Η σκέψης του είναι στη μακρινή ερειπωμένη πατρίδα του την Ιερουσαλήμ. Μια προφητεία γυρνούσε στο μυαλό του Δανιήλ προφητεία που είχε δοθεί δια του προφήτου Ιερεμίου 25:11-12 και σύμφωνα με την οποία εβδομήντα χρόνια θα διαρκούσε η ερήμωσης της Ιερουσαλήμ. Και τώρα τα εβδομήντα χρόνια πλησίαζαν να συμπληρωθούν. Πως λαχταρούσε η καρδιά του Δανιήλ να μάθει πότε επιτέλους θα ερχόταν η λύτρωσης της Ιερουσαλήμ! Προσευχήθηκε λοιπόν. Πάνω σ’ αυτό το θέμα προσευχήθηκε. Και ο Κύριος του έδωσε απάντηση που κατά τρόπο θαυμαστό υπερεξηκόντησε το περιεχόμενο της σκλαβιάς της Ιερουσαλήμ εζήτησε φως στην προσευχή του ο Δανιήλ. Και ο θεός του έδωσε την όραση των εβδομήντα εβδομάδων ετών που αναφέρεται κατ’ αρχήν στην ερήμωση της Ιερουσαλήμ αλλά διέγραφε κι έναν πολύ ευρύτερο κύκλο και έδωσε πληροφορία στο Δανιήλ για τις βουλές του Θεού μέχρι των εσχάτων ημερών. «Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου δια να συντελεστή η παράβασης και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι και να γίνει εξιλέωσης περί της ανομίας και να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγιστεί όρασης και προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των Αγίων» Δανιήλ 9:24

Εβδομήντα εβδομάδες ετών. Δηλαδή τετρακόσια ενενήντα χρόνια. Αυτά καλύπτουν την περίοδο εν σχέση με την οποία δόθηκε η όρασης. Εβδομήντα εβδομάδες κατατετμημένες όμως σε τρία τμήματα. Είπε ο άγγελος Γαβριήλ στον Δανιήλ: «Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του Ηγουμένου θα είναι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θα οικοδομηθεί και πάλιν η πλατεία και το τείχος  μάλιστα εν

καιροίς στενοχωρίας. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδες θα εκοπεί ο Χριστός πλην ουχί δι Εαυτόν»

Δανιήλ 9:25-26 .

25 Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι, από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού τού Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες· θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας.

26 Και μετά τις 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του· και ο λαός τού ηγήτορα, που θάρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο· και το τέλος της θάρθει με κατακλυσμό, και μέχρι το τέλος τού πολέμου είναι διορισμένοι αφανισμοί.

Εβδομάδες λοιπόν επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο και απομένει μία εβδομάς για να συμπληρωθούν οι εβδομήντα.

……………………

12--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=26=

 Γιατί αυτός ο τεμαχισμός; Διότι το τέλος εκάστου τμήματος σημειώνεται από ένα μεγάλο γεγονός.  Πρώτα εβδομάδες επτά. Από την έκδοση του διατάγματος της ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ εβδομάδες επτά χρόνια δηλαδή σαράντα εννέα. Από τη μελέτη του βιβλίου του Νεεμίου σαφώς προκύπτει ότι ακριβώς σαράντα εννέα χρόνια πέρασαν από την εποχή που ο Αρταξέρξης εξέδωσε το διάταγμα για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ έως ότου συμπληρώθηκε το έργο μέσα σε μια συνεχή αντίδραση και εις πείσμα πολλών εμποδίων που έπρεπε να υπερπηδηθούν – «μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας» όπως το προανήγγειλε ο προφητικός λόγος.

 Εβδομάδες λοιπόν επτά.  Και εβδομάδες εξήκοντα δύο συνεχίζει η προφητεία «έως του Χριστού του Ηγουμένου» ή κατά μια απλούστερη μετάφραση μέχρι του Χριστού του βασιλέως. Εβδομάδες εξήντα δύο ή χρόνια τετρακόσια τριάντα τέσσερα. Τόσα  ακριβώς χρόνια πέρασαν από τη συμπλήρωση του έργου του Νεεμίου στα τείχη της Ιερουσαλήμ έως το δέκατο όγδοο έτος του Τιβερίου Καίσαρος και της ημέρας που η Ιερουσαλήμ υπεδέχθη για πρώτη και μόνη φορά ως Βασιλέα το Χριστό. από κει προχώρησε ο Χριστός προς το σταυρό για να «εκκοπή» όπως προείεπε η προφητεία «πλην ουχί δι’ Εαυτόν».

Και η εβδομηκοστή εβδομάς; Γεμάτη εμφανίζεται κι’ αυτή στην όραση του Δανιήλ από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα για το λαό Ισραήλ για τον οποίο και δόθηκε η προφητεία αυτή. Πάλι αναφαίνεται εδώ η μυστηριώδης εκείνη μορφή του δευτέρου ενυπνίου και του 13ου κεφαλαίου της αποκαλύψεως –

ο άνθρωπος της αμαρτίας ο Αντίχριστος της Β΄ προς: Β΄ Θεσσαλονικείς επιστολής 2: 2-8.

1 ΣΑΣ παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, για την παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και την επισύναξή μας σ' αυτόν,

2 μη σαλευτείτε γρήγορα από το φρόνημά σας ούτε να αναστατώνεστε, ούτε με πνεύμα ούτε με λόγο ούτε με επιστολή, σαν δήθεν να γράφεται από μας, ότι τάχα πλησίασε η ημέρα τού Χριστού.

3 Ας μη σας εξαπατήσει κάποιος με κανέναν τρόπο· επειδή, δεν θάρθει εκείνη η ημέρα, αν πρώτα δεν έρθει η αποστασία, και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο γιος τής απώλειας,

4 αυτός που θα αντιτάσσεται και θα υπερυψώνει τον εαυτό του ενάντια σε κάθε έναν που λέγεται θεός ή σέβασμα, ώστε να καθήσει στον ναό τού Θεού ως Θεός, αποδεικνύοντας τον εαυτό του ότι είναι Θεός.

5 Δεν θυμάστε ότι, ενώ ήμουν ακόμα μαζί σας, σας τα έλεγα αυτά;

6 Και τώρα γνωρίζετε εκείνο που τον εμποδίζει, ώστε να αποκαλυφθεί στον δικό του καιρό.

7 Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται· μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει·

8 και, τότε, ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος θα τον απολέσει με το πνεύμα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του·

9 ο οποίος θάρθει με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους,

10 και με κάθε απάτη τής αδικίας, ανάμεσα σ' αυτούς που χάνονται· επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη τής αλήθειας για να σωθούν.

11 Και γι' αυτό, ο Θεός θα στείλει επάνω τους ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμα·

……………………

12--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=27=

Και πάλι αναφαίνονται τα τριάμισι χρόνια των άλλων προφητειών γιατί κατά την τελευταία αυτή εβδομάδα ετών θα συνάψει ο μυστηριώδης και ασεβής εκείνος άρχων συνθήκη με τους Ιουδαίους που όμως στη μέση της εβδομάδος θα την διαρρήξει. Και θα ξεσπάσει τότε και θα διαρκέσει επί τριάμισι χρόνια η πιο τρομερή καταιγίδα που γνώρισε στην πολυτάραχη  ιστορία του το Έθνος του Ισραήλ. «Και θα στερεώσει την διαθήκη εις πολλούς εν  μια εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θα παύσει η θυσία και η προσφορά και επί το πτερυγίων του ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού θα δοθεί διορία εις την ερήμωση»

 Δανιήλ 9:27 .

27 Και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα· και στο μέσον τής εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά, και επάνω στο πτερύγιο του Ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερήμωσης, και μέχρι τη συντέλεια του καιρού, θα δοθεί διορία στην ερήμωση.

…………………..

Σ’ αυτή την τρομερή περίοδο των τριάμισι ετών θα αφιερωθεί ένα ιδιαίτερο κήρυγμα στη σειρά αυτή – το κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Και η εβδομάδα αυτή; Η τελευταία των εβδομήντα τι απέγινε; Εύλογος ερώτησης αυτή που κατά διαφόρους τρόπους απαντήθηκε από ερμηνευτές των Γραφών στην οποία όμως  εμείς μονάχα μια απάντηση βλέπουμε να είναι σύμφωνη με τα διάφορα βιβλικά δεδομένα. Την εβδομάδα αυτή την τελευταία –όπως άλλως τε και από μια πρόχειρη ανάγνωση της σχετική περικοπής γίνεται καταφανές ότι και αυτή η όρασης του Δανιήλ με την ιδιόρρυθμη φραστική διατύπωση της την ξεχώρισε από τις άλλες – το χέρι του Θεού για κάποιο πολύ σπουδαίο λόγο την κράτησε χωριστά. Για κάποιο λόγο που εντελώς ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει για μας. ====

……………………………..

13--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=28=

Ήταν για το λαό Ισραήλ όπως είδαμε που δόθηκε η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων: « Εβδομήκοντα εβδομάδες διορίστηκαν επί τον λαόν σου»

Δανιήλ 9:24.

24 Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν για τον λαό σου, και για την άγια πόλη σου, ώστε να συντελεστεί η παράβαση, και να τελειώσουν οι αμαρτίες, και να γίνει εξιλέωση για την ανομία, και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη, και να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των αγίων..

……………………………….

Από  την αρχή ως το τέλος ο κύκλος αυτός των τετρακοσίων ενενήντα ετών περιλαμβάνει γεγονότα που αναφέρονται αποκλειστικά στον αρχαίο λαό του Θεού. Υπήρχε όμως η ανάγκη και για κάτι άλλο να δημιουργηθεί χώρος μέσα στον προφητικό χρόνο της οράσεως. Δεν είχε μονάχα για το λαό Ισραήλ ευλογίες η προαιώνιος βουλή του Θεού. Υπήρχε το σχέδιο της χάρητος του Θεού σύμφωνα με το οποίο και τα έθνη θα καλούνταν να καταλάβουν τη θέση τους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και να γίνουν συμμέτοχα των ευλογιών του Ισραήλ.

 Εφεσίους 1:9-10

9 καθώς γνωστοποίησε σε μας το μυστήριο του θελήματός του, σύμφωνα με την ευδοκία του, που από πριν έθεσε μέσα στον εαυτό του,

10 σε οικονομία τού πληρώματος των καιρών, να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στον Χριστό, κι αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς κι αυτά που είναι επάνω στη γη·

……………………….

Εφεσίους 2:11--18

11 Γι' αυτό, να θυμάστε ότι, εσείς, οι άλλοτε εθνικοί κατά σάρκα, που αποκαλείστε ακροβυστία, απ' αυτούς που αποκαλούνται περιτομή, η οποία γίνεται με το χέρι στη σάρκα·

12 ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Χριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Ισραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό·

13 τώρα, όμως, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος του Χριστού.

14 Επειδή, αυτός είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε τα δύο μέρη ένα, και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού,

15 καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, που είναι στα διατάγματα, ώστε, στον εαυτό του, να κτίσει τούς δύο σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη·

16 και να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα.

17 Και όταν ήρθε, κήρυξε ευαγγέλιο ειρήνης σε σας που ήσασταν μακριά, και σ' αυτούς που ήσαν κοντά·

18 επειδή, διαμέσου αυτού έχουμε και οι δύο την είσοδο προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα.

…….

Κι’ έτσι στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας στο σταυρό ακριβώς του Χριστού το χέρι του Θεού άνοιξε μια παρένθεση μέσα στον προφητικό χρόνο. Είναι παρένθεσης του κηρύγματος του Ευαγγελίου στα έθνη. Είναι η παρένθεση που αγκάλιασε τη δική σου και τη δική μου ζωή και μας έδωκε τη δυνατότητα να προσκληθούμε κι εμείς ν’ απολαύσουμε την

εν Χριστώ σωτηρία. Και σταμάτησε κατ’ ανάγκη το ρολόι του Θεού στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας για να δώσει την ευκαιρία στην παρένθεση των εθνών να διαδράμει τον ορισμένο χρόνο της. Σταμάτησε ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των εκλεκτών και να δεχθεί την πρόσκληση κι’ ο τελευταίος προσκεκλημένος στους γάμους του Υιού του ουρανίου Βασιλέως.

Τότε η παρένθεσης θα κλείσει. Τότε θα ξαναρχίσει το ρολόι να χτυπά. Τότε θα δοθεί το σύνθημα για ν’ αρχίσει η τελευταία εβδομάς της θαυμαστής οράσεως.

Συμπληρώθηκε έτσι το ιστορικό πλαίσιο – με πολύ γενικές βέβαια γραμμές –μέσα στο οποίο βλέπουμε στο Λόγο του Θεού να εκτυλίσσονται τα γεγονότα που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου. Σε πολλά από τα σημεία του γενικού αυτού διαγράμματος θα έχουμε την ευκαιρία να επανέλθουμε καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το ενδιαφέρον μας γύρω από τα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου είναι εντόνως πρακτικό. Μας ενδιαφέρει βέβαια να πληροφορηθούμε όσο τούτο είναι εφικτό από το Λόγο του θεού τη σειρά που θ’ ακολουθήσουν τα μεγάλα εκείνα γεγονότα. Πολύ όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει να βεβαιωθούμε αν μια θέσης θα έχει φυλαχτεί και για μας στην όμορφη ζωή της αναστάσεως που θα πλαισιωθεί από τα γεγονότα αυτά.

Όταν λοιπόν η παρένθεσης κλειστή όταν ο λίθος με ορμή επιπέσει πάνω στα πόδια της περίεργης εκείνης εικόνας και τη θρυμματίσει όταν « Υιός του ανθρώπου έλθει μετά των νεφελών του ουρανού» και «αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν ήτις εις τον αιώνα δεν θα φθαρεί»

Δανιήλ 7:13

3 Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.

Δανιήλ 2:44

44 Και κατά τις ημέρες εκείνων των βασιλιάδων, ο Θεός τού ουρανού θα σηκώσει μια βασιλεία, που δεν θα φθαρεί στον αιώνα· και η βασιλεία αυτή δεν θα περάσει σε άλλον λαό· θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες αυτές τις βασιλείες, ενώ αυτή θα διαμένει στους αιώνες,

………………..

 Εσύ  και εγώ άραγε που θα είμαστε; Από ποια σκοπιά θα παρακολουθούμε εμείς τα μεγάλα γεγονότα; 

Είναι αυτό ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα που ο καθένας μας για τον εαυτό του πρέπει να το αντιμετωπίσει και να του δώσει απάντηση. Εύχομαι εκείνη τη μεγάλη μέρα όλοι μας να βρεθούμε στην ακολουθία του Βασιλέως Χριστού

………………………………….

===14--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=29=

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Δεν ξέρουμε εις τι ακριβώς συνίστατο.  Ούτε ξέρουμε από πού ακριβώς ξεκίνησε. Ξέρουμε όμως ότι ένα λαμπρό ουράνιο φαινόμενο ανήγγειλε την πρώτη έλευση του Χριστού. Ένα άστρο από τα άλλα άστρα πιο λαμπρό έφερε τα ανήσυχα βήματα των μάγων της Ανατολής από τη μακρινή πατρίδα τους ως τη Βηθλεέμ. Ανάλογο φαινόμενο άραγε θα αναγγείλει τη Δευτέρα έλευση του Χριστού; Στον ουρανό το φυσικό κοινωνικό και θρησκευτικό του ανθρώπου άστρα άραγε δεν θα ανατείλουν για να προαναγγείλουν σ’ εκείνους που όπως οι μάγοι έχουν μάτια για να δουν και καρδιά για να νοιώσουν την εγγίζουσα Δευτέρα έλευση του Χριστού;

Ότι τέτοια φαινόμενα θα ανατείλουν στον ουρανό μας ότι τέτοια προμηνύματα θα μας δοθούν το είπε κάποτε πολύ καθαρά αυτός ο κύριος. Το είπε μάλιστα και με τόνο επιτιμήσεως για την ανικανότητα μας να διαβάζουμε τα σημάδια του ουρανού. Είπε: «Το μεν πρόσωπο του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε»;

 Ματθαίος16:3.

3 Και το πρωί: Σήμερα είναι χειμώνας· επειδή, ο ουρανός κοκκινίζει σκοτεινιάζοντας. Υποκριτές, το μεν πρόσωπο του ουρανού ξέρετε να το διακρίνετε, τα σημεία των καιρών, όμως, δεν μπορείτε;

………………..

 Πράγμα που ευθύς εξ’ αρχής μας δείχνει ότι το όλο ζήτημα που θα μας απασχολήσει είναι ζήτημα –όπως   θα το λέγαμε – πνευματικού προσανατολισμού είναι ζήτημα καλής λειτουργίας της πνευματικής οράσεως. Στέλνουν τα γύρω σώματα τα οπτικά τους κύματα αυτά πάνω στο μάτι. Αλλά αν το νεύρο το οπτικό είναι νεκρό αν το μάτι είναι τυφλό εικόνα των αντικειμένων αυτών επάνω στο μάτι δεν θα σχηματιστεί. Και στον κόσμο τον πνευματικό υπάρχουν τόσα μάτια τυφλά!

Ώστε το ζήτημα δεν είναι αν θα δοθούν σημεία. Περί αυτού  

Έχουμε επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του Κυρίου. Το ζήτημα είναι θα υπάρξουν μάτια για να τα διακρίνουν τα σημεία αυτά.

Ότι κατά μέγα μέρος από τη δική μας πνευματική κατάσταση θα εξαρτηθεί το αν θα τα διακρίνουμε και θα τα αναγνωρίσουμε τα σημεία αυτά που θα προηγηθούν και θα συνοδεύσουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου φαίνεται καθαρά από τον διάφορο τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκε ο Κύριος στο αίτημα να δώσει σημεία της αποστολής Του και περί της ελεύσεως Του σε δύο διαφορετικές περιστάσεις και προς δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που Του  είχαν υποβάλει το ίδιο αυτό αίτημα.

Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήλθαν κάποτε στον Κύριο και «εζήτησαν να δείξει εις αυτούς σημείον εξ’ ουρανού» 

 (Ματθαίος 16:1).

1 Και καθώς ήρθαν κοντά του οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πειράζοντάς τον, ζήτησαν να τους δείξει ένα σημείο από τον ουρανό.

………………….

Πόσο καυστικής αυστηρότητας υπήρξε η απάντηση του Χριστού και πόσο αδυσώπητη η άρνησης Του να τους δώσει το αιτηθέν σημείον!  «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί και σημείον δεν θα δοθεί εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου»

(Ματθαίος 16:4).

4 Γενεά πονηρή και μοιχαλίδα ζητάει σημείο· όμως, σημείο δεν θα δοθεί σ' αυτήν, παρά μονάχα το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Και αφήνοντάς τους αναχώρησε.

……………………

Άνθρωποι με διεστραμμένη καρδιά άνθρωποι με πονηρά ελατήρια ζητούσαν σημείο όχι γιατί ήθελαν να φωτιστούν όχι γιατί αισθάνονταν και την παραμικρή επιθυμία να γνωρίσουν την αλήθεια αλλά γιατί ήλπιζαν πως το σημείο που θα τους έδινε ο Χριστός θα ήταν τέτοιο που θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Και με τέτοιες προϋποθέσεις σημείο βέβαια δεν μπορούσε να δοθεί. Ή μάλλον – για να κυριολεκτούμε – σημείο θα δινόταν αλλά μάτια πνευματικά δεν υπήρχαν για να δουν και να αναγνωρίσουν το σημείο. Σ’ άλλη μεταγενέστερη περίσταση οι μαθηταί ήρθαν στο Χριστό. Λίγες μέρες πριν από το θάνατο Του με το ίδιο αίτημα κι’ αυτοί. Τους είχε μιλήσει για τη μέλλουσα καταστροφή των λαμπρών εκείνων οικοδομημάτων του Ναού που τόσο καμάρι Του επεδείκνυαν. Και εκείνοι γεμάτη δίψα πνευματική γεμάτοι πόθο για τα πράγματα τα πνευματικά Του είπαν: «Ειπέ προς ημάς πότε θα γίνουν αυτά; Και τι το σημείον της παρουσίας Σου και της συντελείας του αιώνος;»

(Ματθαίος 24:3).

3 Και ενώ καθόταν επάνω στο βουνό των ελαιών, ήρθαν κοντά του, κατ' ιδίαν, οι μαθητές, λέγοντας: Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; Και ποιο θα είναι το σημείο τής παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνα;

……………………..

Κι’ εκείνος απαντώντας στην ερώτηση αυτή τους έδωσε την εκτενή εκείνη διδασκαλεία

Του που περιλαμβάνεται στα τόσο ενδιαφέροντα και τόσο σπουδαία κεφάλαια 24 και 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

…………………

 Το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Πόσο όμως διαφορετική η ανταπόκρισης του Κυρίου.!

Όσοι λοιπόν ποθούμε την έλευση Του Κυρίου όσοι λαχταρούμε την επιφάνεια Του ας μη ζητήσουμε σημάδια. Ας ζητήσουμε μάλλον μάτια πνευματικά που να μπορούν να διακρίνουν και να αναγνωρίσουν τα σημάδια που Εκείνος οπωσδήποτε θα μα δώσει. 

Ίσως καμιά από τις διάφορες φάσεις του θέματος που μας απασχολεί σ’ αυτή τη σειρά των κηρυγμάτων δεν παρουσιάζει τόσες δυσκολίες και τόσους κινδύνους όσο το κεφάλαιο αυτό που αναφέρεται στα «σημαία των καιρών». Εδώ είναι που η φυσική περιέργεια της ανθρώπινης καρδιάς αισθάνεται την παρόρμηση να εκδηλωθεί και αισθάνεται τον πειρασμό να υπερβεί τα εσκαμμένα. Τραβηγμένες και υπερβολικές ερμηνείες των «σημείων» δεν συντέλεσαν λίγο στο να καταντήσει το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θέμα ύποπτο για τους πολλούς.

ΟΜΑΔΑ 8-1-2018-

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

=30=  ΤΟ ΠΡΟΖΥΜΙ

Η κατάχρησης όμως που έγινε από μερικούς δεν είναι επαρκείς λόγος για να μας αποτρέψει από τη νόμιμο χρήση του τμήματος αυτού του Λόγου του Θεού. Αν ¨σημεία» δεν μας υποσχέθηκε ο Θεός τότε να κλείσουμε την έρευνα μας αυτή πριν προχωρώντας πιο πέρα την κάνουμε ασέβεια. Αν όμως «σημεία» μας υποσχέθηκε ο Θεός το ίδιο ασεβές θα ήταν εκ μέρους μας το να αδιαφορήσουμε και να μη επιμεληθούμε να τα μάθουμε και να τα διακρίνουμε.

Σε τρεις κατηγορίες θα κατέτασσα τα σημεία που κατά το Λόγο του Θεού θα αποτελέσουν τα προμηνύματα της εγγιζούσης δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Πρώτα σημεία σχετιζόμενα με την Εκκλησία του Χριστού. Κατόπιν σημεία σχετιζόμενα με την κοινωνία των ανθρώπων. Και τελευταία σημεία που θα αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική ζωή των Ιουδαίων. Και οι τρεις αυτές κατηγορίες πολύ σπουδαίες πολύ σημαντικές όχι όμως όλες εξ’ ίσου πλούσιες σε αφθονία σημείων.

Και πρώτα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού θα προηγηθούν ορισμένα σημεία των καιρών που θα σχετίζονται με τη ζωή της Εκκλησίας. Όταν θα πλησιάζει η Δευτέρα έλευση του Κυρίου η εκκλησία του Χριστού εδώ κάτω θα παρουσιάζει

Ορισμένα σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά που θα γίνονται εντονότερα όσο εγγυτέρα θα είναι η μεγάλη εκείνη μέρα. Και ας το πούμε εξ’ αρχής ότι τα σημεία αυτά θα αποτελούν μια παταγώδη διάψευση των αντιλήψεων και προσδοκιών που έχει ο πολύς κόσμος ή κι ‘ αυτός ακόμα ο μέσος Χριστιανός για το μέλλον της Εκκλησίας στον κόσμο.

Μια ίσως από τις αιτίες της παρεξηγήσεως γύρω από το μέλλον της Εκκλησίας είναι κακή ερμηνεία που δόθηκε σε μια από τις παραβολές του Χριστού της μικρής παραβολής κατά την οποία «Ομοία είναι η Βασιλεία των ουρανών με προζύμι το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου εωσού έγινε όλο ένζυμο»

(Ματθαίος 13:33).

33 Τους είπε μία άλλη παραβολή: Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με προζύμι, το οποίο μια γυναίκα, αφού το πήρε, το έκρυψε σε τρία μέτρα αλεύρι, μέχρις ότου έγινε ολόκληρο ένζυμο.

………………………..

Τι αντιπροσωπεύει εδώ το προζύμι και το άλευρον που δια της επιδράσεως του πρώτου έγινε σιγά-σιγά «¨Ολον ένζυμον»; Πολλοί σοβαροί ερμηνευταί είπαν και λέγουν ότι η Εκκλησία είναι το προζύμι και το άλευρον είναι η κοινωνία που με τη μυστική την αργή αλλά σταθερή επίδραση της Εκκλησίας σιγά –σιγά εκχριστιανίζεται εως ότου θα φθάσει μια όμορφη μέρα που θα βρεθεί «όλη ένζυμος» θα βρεθεί να είναι πέρα ως πέρα χριστιανική.

Κατά πόσο υπάρχει η ελπίς το αλεύρι της ανθρώπινης κοινωνίας να παρουσιάσει μια τέτοια εξέλιξη θα το εξετάσουμε ευθύς αμέσως όταν θ’ ασχοληθούμε με τη Δευτέρα ομάδα των «σημείων

Εκείνων που αναφέρονται στην ανθρώπινη κοινωνία. Εντοπίζοντας εδώ την προσοχή μας στο προζύμι αρκεί να πούμε ότι οι ερμηνευταί αυτοί δεν έλαβαν προφανώς υπ’ όψει τους ότι πάντοτε κατ’ αρχήν ανεξαίρετο και στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. το «προζύμι» όταν χρησιμοποιείται ως σύμβολο πνευματικών καταστάσεων είναι σύμβολο μιας ύπουλης βραδείας μυστικής και ολέθριας επιδράσεως. Το προζύμι αποκλείονταν από τις θυσίες που προσφέρονταν  δια πυρός.

Ο Κύριος χρησιμοποιείσαι το προζύμι ως σύμβολο διαφθοράς

(Ματθαίος 16:12

12 Τότε, κατάλαβαν ότι δεν είπε να προσέχουν από τη ζύμη του ψωμιού, αλλά από τη διδασκαλία των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων.

 Μάρκος 8:15).

15 Και τους παράγγελνε, λέγοντας: Βλέπετε, προσέχετε από το προζύμι των Φαρισαίων και το προζύμι τού Ηρώδη.

……………………….

Πάντοτε σύμβολο του κακού. Συνεπώς δεν θα μπορούσε εδώ το προζύμι να συμβολίζει την εκκλησία. Για να βρούμε την ορθή ερμηνεία της παραβολής μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους και να πούμε ότι το αλεύρι είναι η Εκκλησία και το προζύμι είναι μια μυστική πνευματική δύναμης η οποία κρυμμένη μέσα στο σώμα και τη ζωή της Εκκλησίας σιγά-σιγά ασκεί επάνω της την ολέθρια

επίδραση της.  Είναι ακριβές αντίστοιχο των ζιζανίων της άλλης εκείνης παραβολής

(Ματθαίος 13:24-30-36-43 )

24 Τους παρέθεσε μια άλλη παραβολή, λέγοντας: Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο, που έσπειρε στο χωράφι του καλόν σπόρο·…

..30 αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μαζί μέχρι τον θερισμό· και κατά τον καιρό τού θερισμού θα πω στους θεριστές: Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια, και να τα δέσετε σε δέσμες, για να τα κατακάψετε· το σιτάρι, όμως, συγκεντρώστε το στην αποθήκη μου…

..36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού…

..43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.

…………………….

Που  ο εχθρός τα έσπειρε  μέσα στο χωράφι της Εκκλησίας και που αυξανόμενα απειλούν να πνίξουν το σιτάρι της.

Ότι τέτοια θα είναι πράγματι η εικόνα που θα παρουσιάζει η Εκκλησία τις παραμονές της ελεύσεως του Χριστού αυτός ο Κύριος το είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει άραγε θα εύρη την πίστιν επί της γης;»

  (Λουκάς 18:8)

8 Σας λέω, ότι θα αποδώσει το δίκιο τους γρήγορα. Πλην, όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου, άραγε θα βρει την πίστη επάνω στη γη;

…………………….

Πολύ θλιβερά πολύ αποκαρδιωτική ερώτησης αυτή για την κατάσταση της Εκκλησίας ερώτησης όμως που ο Κύριος την διατύπωσε.

Ώστε όχι μόνο πρόοδο προς εκχριστιανισμό της κοινωνίας δεν θα παρουσιάζει η Εκκλησία αλλά αντιστρόφως θα παρουσιάζει μια θλιβερά πρόοδο προς τα κάτω σημάδια καταφανή φθοράς πνευματικής μέσα στο ίδιο της το σώμα. Και όταν θα επίκειται πια η έλευσης του Κυρίου τα σημάδια αυτά θα έχουν πάρει ένα πιο έντονο χαρακτήρα.

 Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς:

«Γίνωσκε δε τούτο ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θα έλθουν καιροί κακοί διότι θα είναι οι άνθρωποι φίλαυτοι φιλάργυροι αλαζόνες…φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής».

 Τιμοθέου  Β΄ επιστολή του 3:1-5:

1 ΓΝΩΡΙΖΕ, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί·

2 επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,

3 άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, συκοφάντες, ακρατείς, άγριοι, αφιλάγαθοι,

4 προδότες, προπετείς, τυφλωμένοι από εγωισμό, περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι,

5 ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της· κι αυτούς, απόφευγέ τους.

……………………………

Και είπε ο Κύριος: «Επειδή θα πλυθυνθεί η ανομία η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί»

Ματθαίος 24:12.

12 Και επειδή η ανομία θα πληθύνει, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί.

…………………….

Θα φθάσει δε η κατάστασης  αυτή στο αποκορύφωμα της ακριβώς πριν έλθει ο Χριστός και τότε μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία θα λάβει χώραν μια έκρηξης αποστασίας. Γράφει ο Απ. Παύλος στην επιστολή του

 Β΄ προς Θες/νικείς 2:1-2 «Σας παρακαλούμεν δε αδελφοί περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της επισυνάξεως ημών να μη σαλευτείτε ταχέως από του φρονήματος σας… Ας μη σας εξαπατήσει τις κατ’ ουδένα τρόπον διότι δεν έλθει η ημέρα εκείνη εάν δεν έλθει πρώτον η αποστασία».

Θεσσαλονικείς Β' 2:1-2

1 ΣΑΣ παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, για την παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και την επισύναξή μας σ' αυτόν,

2 μη σαλευτείτε γρήγορα από το φρόνημά σας ούτε να αναστατώνεστε, ούτε με πνεύμα ούτε με λόγο ούτε με επιστολή, σαν δήθεν να γράφεται από μας, ότι τάχα πλησίασε η ημέρα τού Χριστού.

……………………..

 Αποστασία δεν μπορεί να εκδηλωθεί στον κόσμο  μονάχα μέσα στην Εκκλησία μπορεί να σημειωθεί. Δεν αποστατεί παρά μόνο ένας που κατά κάποιο τρόπο ανήκει  σε κάποιον. Η Εκκλησία λοιπόν θα παρουσιάσει σημεία αποστασίας από τον Κύριο της. Τα παρουσιάζει τα σημεία αυτά η Εκκλησία σήμερα; Έχει  παρασύρει ο ορθολογισμός στην απιστία τμήματα μεγάλα της Εκκλησίας; Έχει διεισδύσει σαρκικό πνεύμα της κοσμοφροσύνης έχει εισχωρήσει η αμαρτία μέσα στο σώμα της Εκκλησίας ώστε σε πολύ μεγάλα τμήματα της να εμφανίζεται η Εκκλησία σαν ένα δραστήριο κοσμικό συγκρότημα που πολύ μακρινή σχέση παρουσιάζει με την Εκκλησία εκείνη που ο Κύριος είχε ιδρύσει; Ένα συγκρότημα έχων «μορφήν ευσεβείας ηρνημένον όμως την δύναμιν αυτής; Μέχρι ποιο σημείο άραγε έχει ασκήσει την ολέθρια επίδραση το προζύμι του κόσμου μέσα στο αλεύρι της Εκκλησίας.

Η Δευτέρα ομάς των «σημείων» αναφέρεται στην κοινωνία των ανθρώπων και τη ζωή της. Αν της Εκκλησίας η ζωή θα παρουσιάσει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού όπως βλέπουμε στην πραγματικότητα ότι παρουσιάζει μια πρόοδο προς τα κάτω πολύ πιο ραγδαία πρόοδο προς τα κάτω θα παρουσιάσει η κοινωνία. Δύο είναι κυρίως τα σημεία στα οποία εντοπίζει το ενδιαφέρον του ο Λόγος του Θεού. 

Το πρώτο είναι η ηθική στάθμη της ζωής της κοινωνίας.

……………………

16-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(31)

Στις επιστολές των Αποστόλων η ηθική αυτή στάθμη παρουσιάζεται να έχει φθάσει σ’ ένα πολύ χαμηλό σημείο. Ένα εκχύλισμα κακίας σκληρότητας και ανηθικότητας είναι η εικόνα των τελευταίων ημερών. Δεν διατείνομαι ότι αυτή είναι η πιστή και ακριβής εικόνα των δικών μας ημερών. Αλλά δεν χαρακτηρίζονται και οι δικές μας μέρες από μια

Ποτέ ο άνθρωπος δεν κατόρθωσε να φθάσει σε τόσο υψηλά διανοητικής προόδου. Ποτέ δεν πέτυχε κατακτήσεις επιστημονικές σαν τις σημερινές. Η υλική όμως αυτή πρόοδος κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί προς την ηθική εξέλιξη της κοινωνίας. Έτσι τα αυξημένα επιστημονικά μέσα σε πλείστες περιπτώσεις κατάντησαν απλώς να γίνουν περισσότερο τελεσφόρα όπλα στα χέρια του ανθρώπου προς εκφοβισμό και καταπίεση του συνανθρώπου  του. αμφίβολο είναι αν ποτέ άλλοτε η ανηθικότητα και αδικία χαρακτήρισε σε τόσο τεράστια κλίμακα τη ζωή του ανθρώπου σήμερα.

Το άλλο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κοινωνίας στις τελευταίες ημέρες όπως μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού  

Είναι η έλλειψης ειρήνης.»Θα ακούσητε δε – είπε ο Χριστός στους δικούς Του αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – πολέμους και φήμας πολέμων προσέχετε μη ταραχθείτε επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γίνωσιν αλλά δεν είναι έτι το τέλος.

Διότι θα εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν και θα γίνωσει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα ταύτα είναι αρχή ωδίνων»

 (Ματθαίος 24:4—6 -8).

4 Και απαντώντας ο Ιησούς, τους είπε: Βλέπετε μήπως κάποιος σάς πλανήσει·

5 επειδή, θάρθουν πολλοί στο όνομά μου, λέγοντας: Εγώ είμαι ο Χριστός· και θα πλανήσουν πολλούς.

6 Και θα ακούσετε πολέμους και φήμες πολέμων· προσέχετε, μη ταραχτείτε· επειδή, όλα αυτά πρέπει να γίνουν· αλλά, δεν είναι ακόμα το τέλος.

7 Επειδή, θα εγερθεί έθνος ενάντια σε έθνος, και βασιλεία ενάντια σε βασιλεία· και θα γίνουν πείνες και μεταδοτικές αρρώστιες, και σεισμοί κατά τόπους.

8 Όλα αυτά είναι αρχή ωδίνων.

………………

Πόσο τραγική η μοίρα του ανθρώπου στο σημείο αυτό! Πόσο επίμονα προσπάθησε ο άνθρωπος ν’ απομακρίνει την πληγή του πολέμου από την ζωή του! μα ένας σκληρός αδυσώπητος νόμος – καρπός του απαίσιου σπέρματος της αμαρτίας – έτσι το θέλει ώστε μετά κάθε τέτοια προσπάθεια του ανθρώπου μια καινούργια πιο άγρια καταιγίδα πολέμου να τον χτυπά. Πάντοτε γνώρισε πολέμους ο άνθρωπος. Ποτέ όμως στην έκταση στο βαθμό αγριότητας και στην κλίμακα καταστρεπτικότητος που τους γνώρισε στην τελευταία αυτή γενεά οπότε στην κυριολεξία των λόγων του Κυρίου « έθνος ηγέρθη επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν». Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι σήμερα ο άνθρωπος – όχι αυτής ή εκείνης της χώρας ο κάτοικος αλλά ο άνθρωπος σ’ όλο τον κόσμο – ζει τη ζωή του μέσα σ’ έναν κύκλο πολέμου και φημών πολέμου.

Και μόνο αυτό το φαινόμενο αρκεί για να κάνει το στοχαστικό χριστιανό ν’ ανασηκώσει το βλέμμα του και με μεγαλύτερη ελπίδα στην καρδιά να περιμένει να δη τα σημάδια της ελεύσεως του Κυρίου του.

Η τελευταία ομάς «σημείων των καιρών» αναφέρεται στη ζωή του Ιουδαϊκού Λαού. Ομολογώ ότι για μένα αυτή η ομάς περιέχει τα αφθονότερα και πειστικότερα σημεία που προαναγγέλλουν την προσέγγιση του τέλους.

Θεία οικονομία έχει συνδέσει τις τύχες του Ιουδαϊκού έθνους κατά τρόπο πολύ στενό με τον κύκλο των γεγονότων  που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Χριστού. Σαφώς από τις προφητείες της Π.Δ. αλλά και από τις διακηρύξεις του Κυρίου μας προκύπτει ότι της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θα προηγηθεί η εγκατάστασης του λαού Ισραήλ στο σπίτι του το πατρικό στη χώρα της κληρονομιάς του Αβραάμ και η αναζωογόνησης του λαού ως έθνους συγκροτημένου μέσα στο        

Πλαίσιο μιας τακτικής και ομαλής πολιτικής ζωής.

Την κατάλυση της συγκροτημένης εθνικής τους ζωής την είχε προείπει ο Θεός δια του προφήτου Του: «Οι υιοί Ισραήλ θα καθίσουν πολλάς ημέρας χωρίς βασιλέα και χωρίς άρχοντα και χωρίς θυσίας»

 (Ωσηέ 3:4).

4 Επειδή, οι γιοι Ισραήλ θα καθήσουν πολλές ημέρες χωρίς βασιλιά, και χωρίς άρχοντα, και χωρίς θυσία, και χωρίς στήλη, και χωρίς εφόδ και θεραφείμ.

…………………..

Χωρίς δηλαδή συγκροτημένη πολιτική και θρησκευτική ζωή. Και  έτσι έσυρε δια μέσου των αιώνων τη ζωή του ο λαός αυτός.  Και τον διασκορπισμό τους όμως μεταξύ των εθνών της γης ως συνέπεια και τιμωρία της αποστασίας τους επανειλημμένως τους τον διεμήνυσε δια των προφητών Του ο Θεός. «Διότι ιδού Εγώ θα προστάξω και θα λικμήσω( κοσκινίσω) τον οίκο Ισραήλ μεταξύ πάντων των Εθνών καθώς λικμάται(Κοσκινίζεται) ο σίτος εν τω κοσκίνω(κόσκινο) και θα πέσει κόκκος επί την γην» (Αμώς9:9). Και θα διασκορπίσω αυτούς εν τοις έθνεσι τα οποία αυτοί και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν»

«Και είπε Κύριος : Ούτω θα φάγωσιν οι υιοί Ισραήλ τον άρτον αυτών μεμολισμένον μεταξύ των εθνών όπου θα διασκορπίσω αυτούς».

(Ιερεμίας 9:16).

16 και θα τους διασκορπίσω στα έθνη, που αυτοί και οι πατέρες τους δεν είχαν γνωρίσει· και θα στείλω από πίσω τους τη μάχαιρα, μέχρις ότου τους αναλώσω.

 (Ιεζεκιήλ 4:13).

13 Και ο Κύριος είπε: Έτσι μολυσμένο θα φάνε οι γιοι Ισραήλ το ψωμί τους ανάμεσα στα έθνη, όπου θα τους διασκορπίσω.

……………………

17-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(32)

Αλλά και της αποκαταστάσεως τους η υπόσχεσης δόθηκε δια του στόματος πολλών προφητών: «Και εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θα βάλλει την χείρα Αυτού πάλιν δευτέραν φοράν δια να αναλάβει το υπόλοιπον του λαού Αυτού το οποίον θα μείνει από της Ασσυρίας και από της Αιγύπτου και από του Παθρώς  και από της Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σεναάρ και από του Αιμάθ και από των νήσων της θαλάσσης. Και θα υψώσει σημαίαν εις τα έθνη και θα συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και θα συναθροίσει τους διασκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης».

(Ησαϊας 11:11-12) «Θα συνάξω αυτούς από πάντων των τόπων όπου εδίωξα αυτούς εν τη οργή Μου και εν τω θυμό Μου… και θα επιστρέψω αυτούς εις τον τόπον τούτον και θα κατοικίσω αυτούς εν ασφαλεία».

 (Ιερεμίας 32:37).

 «Εν τις εσχάταις ημέραις το Όρος του Κυρίου θα στηριχθεί επί της κορυφής των Ορέων και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών και πάντα τα έθνη θα συρρέουν εις αυτό και πολλοί λαοί θα υπάγουν και θα είπουν: Έλθετε και ας αναβώμεν εις το Όρος του Κυρίου εις τον οίκον του θεού του Ιακώβ».

(Ησαϊας 2:2-3). Και πολλές άλλες προφητείες όμοιου περιεχομένου. Επί αιώνες πολλούς οι προφητείες αυτές έμειναν νεκρές και ο Ιουδαϊκός λαός σκορπισμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα επανειλημμένως έγινε στόχος αγρίων διωγμών. Κάτω από τον εξώστη του Πιλάτου κάποια Παρασκευή πρωί είχαν φωνάξει: «Το αίμα Του ας είναι εφ’ ημάς και επί των τέκνων μας».

 (Ματθαίος 27:25).

Και η άφρων αυτή ευχή με τρομερή ακρίβεια εξεπληρώθει στη ζωή τους και το αίμα που επεκαλέσθησαν δεν έπαυσε επί δέκα εννέα τώρα αιώνες να τους καταδιώκει. Δεν έπαυσε όμως η υπόσχεση του Θεού να υφίσταται. Αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες είπε κάποτε ο Κύριος μας ότι όταν δούμε τον κλάδο της συκής να γίνει απαλός και να εκβλαστάνει φύλλα πλησίον είναι το θέρος

(Μάρκος 13:28).

Η συκή μαζί με την ελαία και την άμπελο ανέκαθεν ήταν το σύμβολο του Ιουδαϊκού έθνους. Επί αιώνες η συκή αυτή έμεινε χωρίς φύλλα με τους γυμνούς της κλάδους σκληρούς από το διωγμό. Ήδη όμως ο κλάδος όχι απλώς απαλός έγινε αλλά και ανέδωσε τα πρώτα φύλλα μια συγκροτημένης πολιτικής ζωής. Καραβάνια αναρίθμητα επί χρόνια τώρα φέρνουν απ’ όλες τις χώρες του κόσμου τους υιούς του Αβραάμ στη χώρα της κληρονομιάς τους και κάτω από τα φιλόπονα και επιδέξια χέρια τους μια πραγματική μεταμόρφωσης συντελείτε στη χώρα του Ισραήλ. «Ο Κύριος – είπε ο προφήτης

αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – θα παρηγορήσει την Σιών …και θα κάμει την έρημον αυτής Εδέμ και την ερημιά αυτής ως παράδεισο του Κυρίου». αυτή ακριβώς η προφητεία κατά θαυμαστό τρόπο συντελείτε τώρα στη χώρα του Ισραήλ.

Ησαϊας 51:3

3 Ο Κύριος, λοιπόν, θα παρηγορήσει τη Σιών· αυτός θα παρηγορήσει όλους τους ερημωμένους τόπους της· και θα κάνει την έρημό της σαν την Εδέμ, και την ερημιά της σαν παράδεισο του Κυρίου· ευφροσύνη και αγαλλίαση θα βρίσκεται μέσα σ' αυτή, δοξολογία, και φωνή αίνεσης.

Η έρημος Νεγκέβ που καταλαμβάνει το ήμισυ περίπου της επιφανείας της χώρας μεταμορφώνεται με γοργό ρυθμό σ’ ένα όμορφο και καρποφόρο κήπο με τεχνητές λίμνες γλυκού νερού και άλλα αρδευτικά έργα αυτή τη στιγμή μπορεί να μετρήσει κανείς κάπου εξήντα κοινότητες Ισραηλινών προσφύγων από όλες τις χώρες του κόσμου – που έχουν εγκατασταθεί σ’ αυτή τη μεταμορφωμένη έρημο. Η Νεκρά Θάλασσα εξ’ άλλου σύμβολο θανάτου ως τώρα έγινε πηγή ζωής με τα χημικά λιπάσματα που κατά χιλιάδες τόνους εξάγει για να λιπάνουν και να ζωογονήσουν τους κάμπους του Ισραήλ που θα υποδεχθούν και με τις αυξημένες δυνατότητες τους θα διαθρέψουν τους εξόριστους του Κυρίου που επιστρέφουν σπίτι τους. και για να σημειωθεί κατά τρόπο

(Ωσηέ 3:5).

5 Και ύστερα απ' αυτά οι γιοι τού Ισραήλ θα επιστρέψουν, και θα ζητήσουν τον Κύριο τον Θεό τους, και τον Δαβίδ τον βασιλιά τους· και θα φοβούνται τον Κύριο και την αγαθότητά του στις έσχατες ημέρες.

…………..

Επίσημο  ο τερματισμός της περιόδου της ποινής που προφήτευσε όπως είδαμε παραπάνω ο Ωσηέ και ν’ αρχίσει μια καινούργια περίοδος στην ιστορία του λαού αυτού που κατά τρόπο πολύ στενό συνδέεται με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην πάνε κοντά δέκα χρόνια που ανέκτησε και πάλιν την πολιτική του οντότητα ο λαός αυτός και ύστερα από τόσους αιώνες ξαναμπήκε το όνομα του Ισραήλ ως κράτους ανεξαρτήτου στο γεωγραφικό χάρτη. Τα πρώτα φυλλαράκια της συκής! «¨Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσης σας».

 (Λουκάς 21:28).

28 Κι όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται, ανασηκωθείτε και σηκώστε ψηλά τα κεφάλια σας· επειδή, πλησιάζει η απολύτρωσή σας.

……………………..

 Είναι αλήθεια ότι κατεβλήθη προσπάθεια εξουδετερώσεως των «σημείων» αυτών που σχετίζονται με το πολιτικό και θρησκευτικό μέλλον του Ισραήλ πια αλλά η Εκκλησία ο πνευματικός Ισραήλ είναι ο κληρονόμος όλων αυτών των υποσχέσεων που αριθμήσαμε και ότι συνεπώς οι υποσχέσεις αυτές όχι κατά γράμμα αλλά συμβολικά μόνο και πνευματική εφαρμογή. Μια τέτοια όμως ερμηνεία των προφητών ενώ αφ ενός αδικεί τον αρχαίο λαό του Θεού αφ’ ετέρου δεν συμφωνεί με τα γραφικά δεδομένα. Σαφώς διδάσκει ο Απόστολος Παύλος ότι τώρα στην περίοδο αυτή της Εκκλησίας που τώρα διανύουμε βρισκόμαστε σε μια παρένθεση που άνοιξε το χέρι του Θεού παραμερίζοντας προσωρινά το λαό Του για να συνάξει τους εκλεκτούς Του από τα έθνη: «Τύφλωσης κατά μέρος έγινε εις τον Ισραήλ έως ου εισέλθει το πλήρωμα των εθνών»

 (Ρωμαίους 11:25).

25 Επειδή, δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο (για να μη υψηλοφρονείτε), ότι στον Ισραήλ έγινε τύφλωση κατά ένα μέρος, μέχρις ότου μπουν μέσα όλα τα έθνη·

……………..

Η παρένθεσης όμως θα κλείσει και θα κληθεί τότε ο κατά σάρκα Ισραήλ να διεκδικήσει τις υποσχέσεις του Κυρίου. Άλλως τε από μια προσεκτική μελέτη των προφητειών που αναφέρονται στο μέλλον του Ισραήλ καταφαίνεται ότι η διατύπωσης τους είναι τέτοια ώστε να αποκλείει την απλώς συμβολική και πνευματική εκπλήρωσή τους. Μια άλλη – ασεβής αυτή – απόπειρα απογυμνώσεως του λαού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού είναι αυτή που διαπράττεται από τη γνωστή ως «Βρετανοϊσραηλιτική αίρεση».

Είναι οι αξιώσεις της σχολής αυτής τόσο παιδαριώδης και τόσο αστήρικτες και στην Αγ. Γραφή και στην ιστορία ώστε δεν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτή αν δεν συνέβαινε να υποστηρίζεται η θεωρία αυτή από πολλούς ευσεβείς κατά τα άλλα και σοβαροφανείς διδασκάλους να αριθμεί δε κατά χιλιάδες της  στις αγγλοσαξονικές χώρες.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι δέκα φυλές του Ισραήλ που μετωκίσθησαν από τη Σαμάρεια στη Μεσοποταμία εν αντιθέσει προς τις υπόλοιπες φυλές του Ιούδα που μετά ενάμιση αιώνα μετωκίσθησαν κι’ αυτές είναι οι πρόγονοι των σημερινών Αγγλοσαξόνων που εγκαταστάθηκαν ύστερα από πολλές περιπέτειες στις βρετανικές νήσους. Έτσι οι σημερινοί κάτοικοι της Βρετανίας – κατ’ επέκτασην δε και οι Σκανδιναβοί και οι Αμερικανοί – είναι οι απόγονοι των δήθεν «χαμένων» εκείνων Ισραηλιτών ενώ οι σημερινοί Ισραηλίτες είναι απλώς οι Ιουδαίοι – των δύο φυλών οι απόγονοι – προς τους οποίους καμία υπόσχεση δεν έδωσε ο Θεός. Κατά τη θεωρία αυτή ο αγγλικός βασιλικός οίκος είναι κατ’ ευθείαν συνέχισης του βασιλικού οίκου του Δαβίδ – κατά παραγνώριση του γεγονότος ότι ο Δαβίδ στη φυλή Ιούδα ανήκε και όχι σε κάποια από τις δήθεν «χαμένες» φυλές του Ισραήλ – ο Βρετανικός λαός είναι ο»λίθος» ο αποκοπείς άνευ χειρών που χτύπησε την εικόνα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ

(Δανιήλ 2:34)

34 Θεωρούσες μέχρις ότου, χωρίς χέρια, αποκόπηκε μια πέτρα, και χτύπησε εκείνη την εικόνα επάνω στα πόδια της, που ήσαν από σίδερο και πηλό, και τα κατασύντριψε.

………………..

και η βρετανική αυτοκρατορία είναι αύτη η βασιλεία του Θεού – στην εισαγωγική  της τουλάχιστον μορφή. Εν σχέση με τη θεωρία αυτή δεν ξέρει κανείς τι να θαυμάσει περισσότερο – την άγνοια των στοιχείων της ιστορίας ή την ασέβεια που διαπράττεται  απέναντι του Λόγου του Θεού. Στην ουσία της η θεωρία αυτή δεν είναι παρά η προσπάθεια περιενδύσεως με θρησκευτική αμφίεση του βαθειά ριζωμένου στην καρδιά μερικών ανθρώπων ιμπεριαλιστικού ενστίκτου και γι αυτό αυτή η συγκεκριμένη εκδήλωσης ιμπεριαλισμού είναι και η ασεβέστερη. Οπωσδήποτε κάθε προσπάθεια αποξενώσεως του σημερινού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού και τις σχετικές προφητείες είναι αντίθετη προς ρητές και σαφείς διακηρύξεις του Λόγου του Θεού.

Ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης

(Ησαϊας 21:11-12)

11 Η ΟΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΟΥΜΑ.

Σε μένα φωνάζει από τη Σηείρ: Φρουρέ, τι έχεις να πεις για τη νύχτα; Φρουρέ, τι έχεις να πεις για τη νύχτα;

12 Ο φρουρός είπε: Το πρωί ήρθε, ακόμα και η νύχτα· αν θέλετε να ρωτήσετε, ρωτάτε· επιστρέψτε, και έρθετε.

13 Η ΟΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΑ.

Στο δάσος τής Αραβίας θα διανυχτερεύσετε, συνοδείες των Δαιδανιτών.

…………………..

Φαντάζεται  ένα κάστρο και στον πύργο του κάστρου διακρίνει το φρουρό. Είναι νύχτα. Είναι όμως προχωρημένη η νύχτα και όπου είναι θα ροδίσει η αυγή. Έχει το πρόσωπο του ο φρουρός στραμμένο προς την ανατολή προσπαθώντας να συλλάβει τα πρώτα σημάδια της αυγής. Τον ρωτά λοιπόν ο προφήτης:  «φρουρέ τι περί νυκτός;» και η απάντησης του φρουρού είναι ότι η νύχτα έχει προχωρήσει πολύ και η αυγή είναι πλησίον.  Το κάστρο της ανθρώπινης ζωής από παντού το ζώνουν τα σκοτάδια μιας πολύ ζοφερής νύχτας. Πλησιάσαμε όμως κι’ εμείς τώρα το σκοπό. Το Λόγο του Θεού ανοίξαμε για να δούμε αν στον ορίζοντα των ανθρωπίνων πραγμάτων φανήκαν τα πρώτα σημάδια της αυγής. Προφητείες ας μη σπεύσουμε να διατυπώσουμε. Το μυστικό του Κυρίου ας μη αποπειραθούμε να το κλέψουμε. Πότε  θα έλθει ο Κύριος δεν ξέρουμε. Τα πρώτα όμως σημάδια που κατά το δικό Του λόγο θα προαναγγείλουν την προσέγγιση της μεγάλης μέρας φάνηκαν στον ορίζοντα. Η νύχτα η μαύρη της παρούσης οικονομίας ήδη υποχωρεί. Ο ουρανός φαίνεται να ροδίζει.

Η ψυχή μας λοιπόν ας αγρυπνεί. Ίσως σ’  εμάς έλαχε να γίνουμε μάρτυρες του μεγάλου εκείνου γεγονότος. Ίσως στις μέρες μας έλθει ο Κύριος.

................................

18-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(33)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ=05=

==Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ==

Ως την ώρα αυτή προσπαθούμε  στη σειρά των μελετών μας να ξεκαθαρίσουμε το έδαφος από ορισμένες δυσκολίες και να δώσουμε μια απάντηση σε μερικά προκαταρτικά ερωτήματα εν σχέση με το θέμα που έχουμε υπό μελέτη. Και τώρα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε πλέον στην εξέταση του κύκλου εκείνου των γεγονότων που θα συντελέσουν τη Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.

Στον κύκλο αυτόν το πρώτο γεγονός θα είναι ο μεγάλος χωρισμός. Θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.

Πριν προχωρήσουμε όμως πιο πέρα πριν μπούμε μέσα στον ευλογημένο αυτόν κύκλο των γεγονότων που προσδοκούμε δύο λόγια εισαγωγικά να λεχθούν για να πάρουν οι σκέψεις μας την αρμόζουσα προοπτική εν σχέση με τα γεγονότα αυτά. Είναι ανάγκη όχι μόνο στις ορθές λύσεις να καταλήξουμε στη μελέτη μας αυτή μα ακόμα και με το ορθό πνεύμα να πλησιάσουμε το μεγάλο αυτό θέμα που μας απασχολεί.

Τρία εδάφια από διάφορα βιβλία της Κ. Δ. θα πάρω ως αφετηρία Αυτής της σκέψεως  που θέλω να αναπτύξω.

Το πρώτο εδάφιο είναι από τη:

Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή 3:5

5 Ο δε Κύριος είθε να κατευθύνει τις καρδιές σας στην αγάπη τού Θεού, και στην υπομονή τού Χριστού.

……………….

 Γράφει ο Απ. Παύλος στα πνευματικά του παιδιά στη Θεσσαλονίκη: «Ο δε Κύριος είθε να κατευθύνει τας καρδίας σας εις την αγάπη του Θεού και εις την προσδοκία του Χριστού». Έτσι έχει η μετάφρασης. Το κείμενο όμως λέγει: «Εις την αγάπη του Θεού για την οποία μιλάει εδώ ο Παύλος είναι ασφαλώς η αγάπη που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Θεού έτσι και η υπομονή του Χριστού θα πρέπει να είναι η υπομονή που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Το δεύτερο εδάφιο είναι από το βιβλίο της Αποκαλύψεως.

Στην εισαγωγή του βιβλίου του εξηγεί ο Ιωάννης στους αναγνώστες του πως βρέθηκε στο νησί της Πάτμου και λέγει: (Αποκ.1:9).

Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλεία και την υπομονή του Ιησού Χριστού ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω».

…….

9 Εγώ, ο Ιωάννης, που είμαι και αδελφός σας, και συγκοινωνός στη θλίψη και στη βασιλεία και στην υπομονή τού Ιησού Χριστού, ήμουν στο νησί, που λέγεται Πάτμος, εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και εξαιτίας τής μαρτυρίας τού Ιησού Χριστού.

…….

Προσέξτε τα τρία πράγματα που μοιράζεται με τους αναγνώστες του ο Ιωάννης – κοινωνοί εκείνοι συγκοινωνός μαζί τους κι ‘ αυτός. Κοινωνοί στη θλίψι του Χριστού κοινωνοί στη βασιλεία Του κοινωνοί στην υπομονή Του. Μοιράζονται μαζί με το Χριστό τη θλίψι Του και τον ονειδισμό Του θα μοιραστούν μαζί Του κατά την υπόσχεσή Του τη βασιλεία Του μοιράζονται μαζί Του την υπομονή που Εκείνος έχει στην καρδιά Του. και τα δύο αυτά εδάφια μας θέτουν προ του γεγονότος που ίσως θα υπήρχε ο κίνδυνος να το παρατρέξουμε ότι υπάρχει υπομονή μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Το τρίτο εδάφιο θα μας δείξει της υπομονής αυτής το αντικείμενο. Θα μας δείξει την κατεύθυνση προς την οποία στρέφεται η υπομονή που είναι μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Από την επιστολή του Ιακώβου το τρίτο αυτό εδάφιο

( Ιακ.5:7)

«Ιδού ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης και μακροθυμεί δι’ αυτόν – ασκεί δηλαδή υπομονή γι’ αυτόν – εωσού λάβει βροχή πρώιμον και όψιμον».

……………………

7 Μακροθυμήστε, λοιπόν, αδελφοί, μέχρι την παρουσία τού Κυρίου. Δέστε, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμο καρπό τής γης, και μακροθυμεί γι' αυτόν, μέχρις ότου λάβει βροχή πρώιμη και όψιμη.

……………

Δεν είναι τα λόγια αυτά μια ακριβής εικόνα του Κυρίου μας; Δεν είναι ο Κύριος μας ο γεωργός; Πόσον κόπο πόσα δάκρια πόση άπειρη θυσία κατέβαλε Εκείνος για το χωραφάκι που έσπειρε με τον καλό σπόρο! Με το αίμα Του το πότισε το χωραφάκι αυτό. Και τώρα περιμένει. Μακροθυμεί όπως λέγει ο Ιάκωβος. Με μεγάλη υπομονή στην

καρδιά Του περιμένει. Τι περιμένει; Το θερισμό περιμένει. Την ώρα του καρπού περιμένει. Περιμένει την ώρα της συμπληρώσεως του έργου της λυτρώσεως. Την ώρα που θα δοθεί το σύνθημα να κατέβει για δεύτερη φορά στη γη για να παραλάβει τους δικούς Του στον ουρανό.

Εγωιστές καθώς εκ φύσεως είμαστε τον εγωισμό μας καταφέρνουμε δυστυχώς να τον πάρουμε μαζί μας και όταν γνωρίσουμε το Χριστό και δεχθούμε τη σωτηρία Του. Και  γίνεται αυτός τώρα θρησκευτικός εγωισμός που προσπαθεί να χρωματίσει κάθε πτυχή της πνευματικής μας ζωής. Και κάθε φάση της καινούργιας σχέσεως με το Θεό την αντικρίζουμε τώρα μέσα από το πρίσμα του θρησκευτικού αυτού εγωισμού μας. «Μέτρο πάντων άνθρωπος» ήταν πριν το σύνθημα μας. Το ίδιο σύνθημα ελαφρά παραλλαγμένο διατηρούμε και τώρα: «Μέτρο πάντων ο λυτρωμένος άνθρωπος». Όχι ο Θεός όχι η καρδιά του Χριστού αλλά ο άνθρωπος. Οι ανάγκες του ανθρώπου και η προαγωγή η πνευματική του ανθρώπου και οι ευλογίες που πρέπει να έλθουν στη ζωή του ανθρώπου και η ευτυχία η τελική και ανέκφραστη που θα στέψει μια μέρα τη ζωή του ανθρώπου. Τα πάντα για τον άνθρωπο. Και παραμερίζεται ο Θεός. Και παραγκωνίζεται ο Χριστός. Και ξεχνιέται η καρδιά εκείνη που με τόση άπειρη θυσία δημιούργησε τον ευλογημένο αυτόν κύκλο μέσα στον οποίο έβαλε τη ζωή του λυτρωμένου ανθρώπου. Θρησκευόμενος εγωισμός αλλά εγωισμός!

Το ίδιο ακριβώς το ίδιο και με την ελπίδα της ελεύσεως του Κυρίου. Πάλι ο άνθρωπος στο κέντρο των προσδοκιών. Τι στη δική μας την καρδιά θα σημάνει η μεγάλη εκείνη ώρα. Τι εμείς θα νιώσουμε πως εμείς θα αισθανθούμε πόσο εμείς θα απολαύσουμε την υπέρτατη εκείνη στιγμή που θ’ ακουστεί η σάλπιγξ και θ’ ανοιχθούν των πιστών οι τάφοι και θα φανεί ο Χριστός. Και  με την συνεχή αυτή προβολή του «εγώ» μας του θρησκευτικού «εγώ» μας ξεχνούμε να σκεφτούμε έστω και για λίγες στιγμές τι εκείνη η μεγάλη ώρα θα σημάνει για το Χριστό και τι θα νιώσει του Χριστού η καρδιά όταν για δεύτερη φορά έλθει ο Κύριος μας στον κόσμο που Τον σταύρωσε.

19-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(34)

Μιλώντας για τα αισθήματα της καρδιάς του χριστού καθώς προχωρούσε προς το σταυρό ο συγγραφεύς της προς: Εβραίους Επιστολής λέγει: (12:2)

 «Οστις υπέρ της χαράς της  Προκειμένης…

2 αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού.

………………….

Αυτόν υπέφερε σταυρόν καταφρονήσας την αισχύνη». Με την προσδοκία της χαράς που Τον περίμενε βάδισε προς τον σταυρό Του ο Χριστός. Και δεν ήταν απλώς πιο πολύ η χαρά της επανόδου Του κοντά στον Πατέρα. Ακόμα πιο πολύ ήταν η χαρά η ολοκληρωμένη της στιγμής που θα ερχόταν για να φέρει τους δικούς Του στον Πατέρα.

    Έτσι λοιπόν ας προχωρήσουμε. Ή χαρά που εμείς νιώθουμε με την προσδοκία των μεγάλων εκείνων γεγονότων που περιβάλλουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας μια ωχρή απλώς ανταύγεια είναι της χαράς με την οποία Εκείνος περιμένει τα γεγονότα αυτά. Κι’ αυτό ας δώσει στην καρδιά μας διπλή χαρά. Κι’ ας μας γίνει έτσι το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού ακόμα πιο ιερό κι’ ακόμα πιο προσφιλές.

Πρώτη χαρά που θα γνωρίσει του Κυρίου μας η καρδιά πρώτος σταθμός στη σειρά των μεγάλων γεγονότων που περιμένουμε θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.

Εδώ μας χρειάζεται μια έστω και σε πολύ γενικές γραμμές ταξινόμησης των γεγονότων αυτών για να προληφθούν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις. Δύο εδάφια ας πάρουμε για αφετηρία μας. Το ένα από την προς Εβραίους Επιστολή το άλλο από της Αποκαλύψεως.

Στην προς Εβραίους Επιστολή (9:28) διαβάζουμε: «Ο Χριστός άπαξ προσφερθείς δια να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών θα φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια Σωτηρίαν».

……………………….

28 έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ' εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία.

………………

Θα έρθει θα φανεί εις ποιους; Εις τους «προσμένοντας Αυτόν». Μονάχα αυτοί θα τον δουν. Το  άλλο εδάφιο είναι από το βιβλίο της:

 Αποκαλύψεως (1:7):

 «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και θα ιδεί Αυτόν πας οφθαλμός»

…………….

7 Προσέξτε, έρχεται μαζί με τα σύννεφα, και θα τον δει κάθε μάτι, και εκείνοι που τον λόγχισαν· και θα θρηνήσουν με την παρουσία του όλες οι φυλές τής γης· ναι, αμήν.

………………..

 θα τον δουν όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση εν αντιθέσει προς τη διαβεβαίωση του πρώτου εδαφίου σύμφωνα με το οποίο θα φανεί εις τους «προσμένοντας Αυτόν».

Αντίφασης λοιπόν υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών εδαφίων; Αντίφασης δεν υπάρχει αλλά το καθένα από τα δύο αυτά χωρία αναφέρεται σε μια από τις δύο φάσεις σε ένα από τα δύο στάδια από τα οποία θα περάσει το μεγάλο γεγονός της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Σαφώς η Αγία Γραφή διδάσκει και καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας αυτή θα μας γίνει σαφέστερο ότι σε δύο στάδια θα είναι η έλευσης του Κυρίου. 

Πρώτα όχι στη γη αλλά στον αέρα για να παραλάβει τους δικούς Του: «Αυτός ο Κύριος θα καταβεί απ’ ουρανού με κέλευσμα με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού και οι αποθανόντες εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένουν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλες εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θα είμεθα πάντοτε με τα του Κυρίου»

 (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17).

16 δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα·

17 έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο.

18 Λοιπόν, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον μ' αυτά τα λόγια.

…………

Κατόπιν στη γη  και μαζί Του όλοι οι δικοί Του: «Κύριος ο Θεός μου θα έλθει και μετά Σου πάντες οι δικοί οι άγιοι» (Ζαχαρίας 14:5)

Πρώτα λοιπόν η έλευσης του Χριστού για τους αγίους Του για να τους παραλάβει μαζί Του κατόπιν η έλευσης του χριστού με τους αγίους Του για να συμβασιλεύσει μαζί τους. και όπως θα έχουμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε σ’ άλλο κήρυγμα Της σειράς αυτής οι δύο αυτές φάσεις της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μας θα χωριστούν απ’ αλλήλων με ένα διάστημα επτά ετών όση θα είναι η διάρκεια της εβδομηκοστής εβδομάδος στην όραση του Δανιήλ (Δανιήλ 9: 24-27). Αυτή είναι γενικά γινομένη δεκτή γνώμη για τα δύο στάδια της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Εφτά χρόνια ανάμεσα τους. εφτά χρόνια γεμάτα από σπουδαιότατα γεγονότα και για τον κόσμο και για τους Ιουδαίους και την για την εκκλησία.

Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή των επτά ετών. Βρισκόμαστε τώρα στο πρώτο στάδιο της ελεύσεως του Κυρίου. και όπως προκύπτει από την Α΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή (4:15-17) χαρακτηρίζεται το πρώτο αυτό στάδιο από δύο γεγονότα. Πρώτα η ανάστασης των πιστών:» Και οι αποθανόντες εν χριστώ θα αναστηθούν πρώτον». Και κατόπιν η αρπαγή όλων των πιστών στον αέρα για να συναντήσουν τον Κύριο αφού πρώτα τα σώματα των ζώντων τη στιγμή της ελεύσεως του κυρίου πιστών υποστούν μια θαυμαστή μεταβολή: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου».

Με το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα την ανάσταση των πιστών τώρα δεν θ’ ασχοληθούμε γιατί σ’ αυτό αφιερώνουμε ολόκληρο το επόμενο κήρυγμα. Τώρα με το δεύτερο μόνο γεγονός θ’ ασχοληθούμε. Με την αρπαγή των πιστών στον αέρα.

Μειδίαμα=(χαμόγελο δυσπιστίας) ασφαλώς μια τέτοια σκέψης θα έφερνε στα χείλη ενός που δεν είναι πιστός. Με σκεπτικισμό μεγάλο θα άκουγε ένας άνθρωπος του κόσμου ότι μια

Μέρα – άγνωστο ποια μέρα ίσως όμως στις δικές μας τις

Μέρες – ένα σύννεφο σαν τα’ άλλα τα σύννεφα θα περάσει πάνω από τον πλανήτη μας. Τα μάτια τα γήινα δεν θα μπορέσουν να δουν πίσω από το σύννεφο. Ο νους ο σαρκικός δεν θα μπορέσει να διακρίνει τι υπάρχει πίσω από το σύννεφο. Στην πραγματικότητα όμως άρμα θα είναι που θα φέρει τους πιστούς στον Κύριο τους.

Και θα γυρίσει τότε ολόγυρα του ο άνθρωπος του κόσμου και θα αντιληφθεί ξαφνικά και ανέλπιστα κενά. Τότε από ένα σπίτι θα λείψουν ξαφνικά μερικοί: «δύο θα είναι επί μιας κλίνης ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς 13:34). Τότε στενοί δεσμοί συνεργασίας ξαφνικά θα διαρραγούν: «δύο γυναίκες θα αλέθουν ομού η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται» ( Λουκάς 17: 35-36). Θα τρέξει στο νεκροταφείο τότε ο άπιστος κι’ εκεί οι ανοιχτοί τάφοι των πιστών θα του ψιθυρίσουν το μεγάλο μυστικό. Θα γυρίσει τότε τα μάτια του ψηλά κι’ εκεί πάνω σε κάποια γωνιά του ουρανού θα δει το σύννεφο

ν’ απομακρύνεται. Και τότε θα καταλάβει. Έφυγε από τον κόσμο η εκκλησία! Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας έκλεισε οριστικά. Το σταματημένο ρολόι του Θεού άρχισε ξαφνικά να ξαναχτυπά. Άνοιξε η τελευταία προφητική εβδομάδα για να δώσει το σύνθημα σε πολύ σπουδαία γεγονότα που θα διαδραματιστούν τώρα κι’ εκεί επάνω στον ουρανό κι εδώ κάτω στη γη. Ότι θα λάβει πράγματι χώραν ένας οριστικός και ανεκπλήρωτος χωρισμός που θα θέσει τέρμα στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων το διεκήρυξε επανειλημμένως αυτός ο Χρηστός. Τρεις από τις παραβολές Του αν θυμηθούμε θα δούμε σαφώς να τίθεται μπροστά μας το μοιραίο αυτό γεγονός του χωρισμού. Ένας ψαράς είναι καθισμένος στην ακρογιαλιά. Το δίχτυ του έχει ανασύρει από την Θάλασσα ένα ανάμικτο πλήθος από ψάρια και ο ψαράς καθισμένος δίπλα στην ανάμικτη αυτή άγρα είναι τώρα απασχολημένος στο να ξεχωρίζει εκείνα που είναι χωρίς αξία από τα χρήσιμα. «και καθήσαντες συνέλλεξαν τα καλά αγγεία τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θα είναι εν τη συντελεία του αιώνος» (Ματθαίος 13:48-49). Όταν το δίχτυ του Κυρίου από την Θάλασσα της ανθρωπότητας ανασύρει στην ακρογιαλιά της αιωνιότητας την ανάμικτη άγρα του ένας παρόμοιος διαχωρισμός. Κατ’ ανάγκη θα λάβει χώραν.

........................................

--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(35)

Σ’ ένα χωράφι σε μια άλλη παραβολή μαζί συναυξάνουν το σιτάρι και τα ζιζάνια. Μαζί ως την ώρα του θερισμού. Τότε

θ’ ακολουθήσει ο μοιραίος χωρισμός.  Τότε «οι πράττοντες την ανομίαν θα ριφθούν εις την κάμινον του πυρός…και οι δίκαιοι θα εκλάμψουν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών (Ματθαίος 13:42-43). Μπροστά στην πόρτα ενός μεγάρου συντελείται ένας άλλος χωρισμός. Σε δέκα από τα κορίτσια του χωριού προσφέρθηκε η χαρούμενη και τιμητική ευκαιρία ν’ αποτελέσουν μέρος της συνοδείας μιας γαμήλιας πομπής. Μια όμως αμέλεια των πέντε από τα δέκα αυτά κορίτσια τα χώρισε από τις συντρόφισσες τους. και τώρα με τις σκοτεινές λαμπάδες στα χέρια τους στέκονται έξω από τη μεγάλη κλειστή πόρτα. Ο ανέκκλητος και πάλι χωρισμός. Τα πέντε μέσα στη ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής. Τα άλλα πέντε έξω στο κρύο και το σκοτάδι του έρημου δρόμου (Ματθαίος 25:1-12).

Εκείνος που άνοιξε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του ανθρώπου διαχωρίζοντας το φως από το σκότος (Γένεσης 1:3) θα κλείσει το τελευταίο κεφάλαιο της πολυτάραχης αυτής ιστορίας διαχωρίζοντας  και πάλι οριστικά πλέον το πνευματικό φως από το πνευματικό σκότος.

Ένα ερώτημα που πολύ μας ενδιαφέρει είναι: ποιο θα είναι το κριτήριο του οποίου θα γίνει ο διαχωρισμός αυτός; Κανείς ας μη παραξενευτεί αν πω ότι ο διαχωρισμός αυτός δεν θα γίνει βάσει θρησκευτικού κριτηρίου υπό την έννοια υπό την οποία συνήθως γίνεται χρήσης του όρου «θρησκεία». Γενικά στη συνείδηση των ανθρώπων υπάρχει η αντίληψης ότι σ’ εκείνον το μεγάλο και τελικό διαχωρισμό μέσα στο φωτεινό κύκλο θα βρεθούν οι άνθρωποι οι θρησκευόμενοι αυτοί που ανήκαν στην Εκκλησία εδώ κάτω αυτοί που φρόντιζαν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Και έξω από τον φωτεινό κύκλο θα βρεθούν εκείνοι που δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία.

Όχι ! είπε ο κύριος μας. Όχι μ’ αυτό το κριτήριο! Εκείνη την ημέρα είπε άνθρωποι θρησκευόμενοι θα βρεθούν έξω. «Δεν θα εισέλθει εις την βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς Εμέ Κύριε –Κύριε» (Ματθαίος 7:21). Ακόμα και λειτουργοί της εκκλησίας και κήρυκες ακόμα του ευαγγελίου εκείνη την ημέρα θα βρεθούν έξω από τον κύκλο του φωτός: «Πολλοί θα είπουν προς Εμέ εν εκείνη τη ημέρα: Κύριε –Κύριε δεν προφητεύσαμε εν τω ονόματι Σου και εν τω ονόματι Σου εξεβάλαμε δαιμόνια και εν τω ονόματι Σου κάμαμε θαύματα πολλά; Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ’ Εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθαίος 7:22-23)

Όχι λοιπόν οι θρήσκοι οσονδήποτε έντονος κι αν είναι ο θρησκευτικός χαρακτήρ της ζωής τους οσονδήποτε σπουδαία κι αν είναι η θέσης που κατέλαβαν στη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά – και μόνο αυτοί – θα βρεθούν εκείνη τη μεγάλη μέρα μέσα στον κύκλο του Φωτός.

Πριν απομακρυνθούμε από το ζήτημα του κριτηρίου βάσει του οποίου θα λάβει ή δεν θα λάβει κανείς μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας θα πρέπει με δύο λόγια να αναφέρουμε και να εξετάσουμε μια θεωρία που τα τελευταία αυτά χρόνια καλλιεργείτε σε μερικούς κύκλους ευσεβών ανθρώπων. Κατά τη θεωρεία αυτή στην αρπαγή της Εκκλησίας οι Χριστιανοί μόνο θα μετάσχουν αλλά όχι όλοι οι Χριστιανοί. Όσοι με τη χάρι του Θεού  αναγεννήθηκαν όχι όμως όλοι αυτοί. Μόνο εκείνοι θα πάρουν μέρος που προσμένουν τον Κύριο. Έτσι λοιπόν με κριτήριο εκλεκτικό θα γίνει την ημέρα εκείνη η επιλογή των Χριστιανών που θα αρπαγούν στον αέρα προς συνάντηση του Κυρίου. Μονάχα οι πνευματικοί χριστιανοί. Μονάχα οι αφιερωμένοι χριστιανοί. Οι άλλοι θα μείνουν εδώ κάτω για να γνωρίσουν την τρομερή πείρα του δευτέρου ημίσεως της τελευταίας εκείνης εβδομάδας που θα τους καθαρίσει και θα τους απαλλάξει από τα σαρκικά και κοσμικά στοιχεία που είχαν μολύνει τη μαρτυρία τους για το Χριστό.

 ..................................

 21--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(36)

Πρέπει να το ομολογήσουμε ότι ευθύς από την αρχή αισθανόμαστε την παρόρμηση να δεχθούμε τη θεωρία αυτή ως ορθή γιατί μια τέτοια διδασκαλία ενθαρρύνει αναμφισβήτητα την πνευματικότητα και προάγει την ευσέβεια στη ζωή των τέκνων του Θεού. τελικά όμως δεν μπορούμε παρά να την απορρίψουμε γιατί το κριτήριο με το οποίο μπορεί μια διδασκαλία να γίνει αποδεκτή δεν είναι η πνευματική έστω ωφελιμότης της δεν είναι το κατά πόσον η διδασκαλία προάγει ή δεν προάγει την πνευματική ζωή του ανθρώπου αλλά πόσον τη διδασκαλία αυτή διδάσκει ή δεν διδάσκει ο Λόγος του Θεού. Και τη διδασκαλία της μερικής μόνο αρπαγής των πιστών προς συνάντηση του Κυρίου ο Λόγος του Θεού δεν τον διδάσκει.

Πρώτα- πρώτα η διδασκαλία αυτή έρχεται σ’ αντίθεση με τη

βασική διακήρυξη του Λόγου του Θεού ότι η σωτηρία του ανθρώπου κατά χάριν δια της πίστεως συντελείται και όχι εξ έργων. Αντικείμενο δε της σωτηρίας της λυτρώσεως δεν είναι μόνο η ψυχή του πιστού αλλά και το σώμα του.

πως θα εκδηλωθεί η λύτρωσης αυτή του σώματος θα αποτελέσει αντικείμενο της έρευνας μας στο επόμενο κήρυγμα μας. Εκείνο πάντως που πρέπει τώρα να τονιστεί είναι η λύτρωσης που προσφέρει ο Θεός  στον άνθρωπο εκτείνεται σ’  ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου εκείνος που δεν  θα λάβει μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας θα στερηθεί κατ’ ανάγκην σ’ αυτό το στάδιο αυτού του τμήματος του λυτρωτικού έργου του Χριστού ενώ οι άλλοι που θα αρπαγούν τη λύτρωση του σώματος θα την έχουν αποκτήσει με την ευσέβεια της ζωής του;

επί διπλής δηλαδή βάσεως θα έχουν αποκτήσει οι τελευταίοι αυτοί τη λύτρωση τους: της ψυχής τη σωτηρία δια της πίστεως του σώματος τη σωτηρία δια των έργων. Πράγμα που είναι βέβαια απαράδεκτο. Αλλά και αντιθέτως είναι γεμάτος ο Λόγος του Θεού από διακηρύξεις ή απλές νύξεις για το ότι όλοι όσοι είναι του Χριστού ασχέτως δε του βαθμού πνευματικότητας της ζωής τους θα πάρουν μέρος σ’ εκείνο το θαυμαστό γεγονός.  Αν αι φρόνιμοι παρθένοι εν αντιθέσει προς τας μωράς έγιναν δεκτές στο γάμο του Νυμφίου το όφειλαν όχι στο ότι αυτές κατ’ αντίθεση προς τις άλλες δεν ενύσταξαν γιατί είναι ρητή η περί του αντιθέτου διαβεβαίωσης Εκείνου που είπε την παραβολή. Τα όφειλαν αυτό μόνο στο γεγονός ότι στις δικές τους λαμπάδες υπήρχε έλαιον σύμβολο αυτό του Αγίου Πνεύματος και του έργου Του στην καρδιά του ανθρώπου.

Έπειτα αναφερόμενος σ’ εκείνο το μεγάλο γεγονός γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν – όχι μερικοί εξ’ ημών αλλά όλοι όσοι απομένομεν – αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις συνάντηση του Κυρίου εις τον αέρα» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:17). Όλοι όσοι είναι του Χριστού! Γράφοντας δε στην Εκκλησία της Κορίνθου που δυστυχώς διακρινόταν όχι για την πνευματικότητα αλλά για την κοσμοφροσύνη της  και αναφερόμενος πάλι στο μεγάλο γεγονός της αρπαγής της Εκκλησίας λέγει ο Απ. Παύλος: «Ιδού μυστήριον λέγω προς εσάς πάντες μεν δεν θα κοιμηθώμεν – όλοι δηλαδή δεν θα περάσουμε από την πικρή πείρα του Θανάτου – πάντες όμως – και όχι μόνο οι εξ’ ημών πνευματικώτεροι – θα μεταμορφωθώμεν εν μια στιγμή εν ριπή οφθαλμού εν τη εσχάτη σάλπιγγι» (Α΄ Κορινθίους 15:52).

Το αν σε κατάσταση ευσεβούς ζωής και πνευματικότητας και αφιερώσεως στον Κύριο και στο έργο Του θα με καταλάβει η μεγάλη εκείνη στιγμή θα ασκήσει στο αιώνιο μέλλον μου και στη θέση που θα καταλάβω στη ζωή του ουρανού συνέπειες υψίστης σημασίας. Οι συνέπειες όμως αυτές θα εκδηλωθούν μετά την αρπαγή μου με τους άλλους πιστούς. Θα εκδηλωθούν μπροστά στο βήμα του Χριστού στο οποίο έχουμε αφιερώσει ένα ιδιαίτερο κήρυγμα στη σειρά αυτή των μελετών μας.

Αν όμως την ψυχή μου την έπλυνε με το αίμα Του ο Χριστός αν μ’ όλο το βάρος της αμαρτίας μας ακουμπήσαμε κι’ εμείς δια της πίστεως στο σταυρό του Σωτήρος τότε κι’ εσύ κι’ εγώ θα είμαστε στο συννεφάκι εκείνο καθώς θ’ απομακρύνεται από τη γη της κατάρας για να φέρει την ολοκληρωμένη πια Εκκλησία του Χριστού στην άμεση παρουσία του Κυρίου της.

........................................

22--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(37)

==Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ==

Ήταν το ξεχείλισμα της πικρίας μιας πολύ πονεμένης καρδιάς. Πολύ σκληρά χτυπήματα είχε δεχτή. Πολύ πικρά ποτήρια είχε πιει ο ευσεβής εκείνος άνθρωπος ο Ιώβ. Οι δοκιμασίες κοπάδι ήλθαν και χτύπησαν την πόρτα του. και κάτω από το βάρος της θλίψεως και κάτω από το βάρος του πόνου δεν έσπασε η πίστης του λύγισε όμως η καρδιά του. και άφησε κύμα μετά το κύμα καυτός να ξεχειλίσει από την πληγωμένη του καρδιά ο πόνος: «Είθε – είπε να χαθεί η ημέρα καθ’ ην εγεννήθη και η νύξ καθ’ είπον Εγεννήθη αρσενικό» (Ιώβ 3:3). « Ο άνθρωπος – είπε – γεννάται δια την λύπην και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά» ( Ιώβ 5:7). Νόμος φυσικός που κανείς δεν μπορεί να τον διαφύγει!  Όπως νόμος φυσικός είναι εκείνος που τραβά τους μικρούς αετιδείς έξω από τη μητρική φωλιά και τους ωθεί να πέσουν στο κενό για να ζυγισθούν στις πρωτόπειρες φτερούγες τους έτσι νόμος αδυσώπητος ηθικός είναι εκείνος που γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με δάκρυα με πόνο με πίκρα. Κι’ επιτέλους έρχεται ο θάνατος και τερματίζεται η θλιβερή υπόθεσης της ζωής.

 Ούτε σαν ένα ξερό κούτσουρο δεν είναι του ανθρώπου η ζωή γιατί   

Από εκείνο υπάρχει ελπίς καινούργια βλαστάρια ζωής να ξεπεταχθούν ενώ ο άνθρωπος ενώ ο άνθρωπος… «Διότι περί του δένδρου εάν κοπεί είναι ελπίς ότι θα αναβλαστήση και ότι ο τρυφερός αυτού βλαστός δεν θα εκλείψει… αλλά ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται και ο άνθρωπος εκπνέει και που είναι;» (Ιώβ 14:7). Και μέσα στο σκοτάδι αυτό της απελπισίας που ζώνει τον Ιώβ μια ερώτησης ανεβαίνει στην καρδιά του: «εάν αποθάνει ο άνθρωπος θα ζήσει και πάλιν;» (Ιώβ 14:14).

Όχι ο Ιώβ αλλά ο άνθρωπος – ο πληγωμένος ο θλιμμένος άνθρωπος ο άνθρωπος που του χτύπησε ο θάνατος το σπίτι  και του έσπασε την καρδιά αυτός ρωτά με αγωνία: «Αν αποθάνει ο άνθρωπος άραγε θα ξαναζήσει και πάλι;» Την ώρα εκείνη του πένθους και της σκληρής του δοκιμασίας μια φωνή από τον ουρανό μίλησε μέσα στου Ιώβ την καρδιά: «Ναι – είπε - θα ξαναζήσει». «Θα με καλέσεις κι’ εγώ θα σου αποκριθώ»

(Ιώβ 4:1-15 «Διότι εξεύρω ότι ζει ο Λυτρωτής μου και θα εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα μου τούτο φθαρεί πάλιν με την σάρκα μου θα ίδω τον Θεόν» (Ιώβ 19:25-26). Του γεγονότος της αναστάσεως προμήνυμα αυτό πολύ σαφές που ευδόκησε ο Θεός σ’ εκείνη τη μακρινή και σκοτεινή εποχή να δώσει σε μια πολύ πονεμένη καρδιά. Κατά δύο τρόπους αντιμετώπισε ο άνθρωπος το πρόβλημα του θανάτου – εσφαλμένους και τους δύο. Είδε πρώτα το θάνατο με το μάτι του υλιστού. Σώμα και μόνο το σώμα είδε στον άνθρωπο. 

Πέρα από το σώμα τίποτα. Αδιάσπαστα με το σώμα δεμένη η ζωή μέσα σ’ έναν κρύο τάφο το σκέπασαν και το εξαφάνισαν για πάντα το όμορφο αυτό θαύμα που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή.

Αντίληψης αυτή πολύ επιπολαία. Λύσης αυτή του προβλήματος του θανάτου που ποτέ δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον άνθρωπο. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς  πολύ βαθυστόχαστος φιλόσοφος για να νιώσει ότι κάτι πέρα από το σώμα υπάρχει στη

Ζωή του ανθρώπου. Κάτι που μέσα στο σώμα κατοικεί μα δεν ταυτίζεται με το σώμα. Θάνατος ανανέωσης και λαμβάνει χώραν στο σώμα. Θάνατος των παλαιών κυττάρων που στη θέση τους καινούργια ολοένα κύτταρα διαρκώς αναπηδούν. Και σε διάστημα επτά όπως υπολογίζουν οι επιστήμονες ετών μια τέλεια ανανέωσης του ανθρώπινου οργανισμού έχει συντελεστή ως το πιο λεπτό νεύρο ως το πιο μικρό τριχοειδές αγγείο έτσι που σήμερα ούτε ένα κύτταρο να μη έχω στο σώμα μου από τα κύτταρα που το συναποτελούσαν πριν από επτά χρόνια. Από τα παιδικά μου χρόνια πόσες φορές τελείως άλλαξε σύσταση το σώμα μου! Μέσα από ένα αδιάκοπο φαινόμενο θανάτου και ανανέωσης συνεχίζεται του σώματος η ζωή. Κάθε επταετία ένας καινούργιος τελείως καινούργιος άνθρωπος ανακύπτει.=====

Καινούργιος και όμως ο ίδιος άνθρωπος ο παλιός. Γιατί ενώ κανένα κύτταρο ύλης από τα παλιά δεν μου έχει απομένει διατηρώ και ανάμνηση της παλιάς μου ζωής και συναίσθηση του αναλλοίωτου «εγώ» μου. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ασύλληπτο και μυστηριώδες ον που το ονομάζω «εγώ» στεγάζεται μεν μέσα στο σπίτι που το αποτελούν τα συνεχώς ανανεωμένα κύτταρα της ύλης και εκδηλώνεται μέσα από το σπίτι αυτό αλλά δεν ταυτίζεται με το σπίτι. Και όπως σ’ όλα τα σπίτια και σ’ αυτό ο ένοικος είναι μεγαλύτερης σημασίας από το σπίτι. Και όταν το σπίτι καταρρεύσει ο ένοικος μετοικεί.

Ευγενέστερα εκ πρώτης όψεως αλλά το ίδιο εσφαλμένη είναι η αντίθετη λύσης που δόθηκε στο πρόβλημα του θανάτου από τον Πλάτωνα και άλλους Έλληνας φιλοσόφους. Τόσο πολύ άφησαν αυτοί την καρδιά τους να νοιώσει και να εκτιμήσει τον ένοικο ώστε αισθάνθηκαν περιφρόνηση για το σπίτι. Πνεύμα κατ’ αυτούς ο άνθρωπος και μόνο πνεύμα. Η ύλη; Ένα αναγκαίο προσωρινό κακό. Το σώμα μια πρόσκαιρη στενόχωρη φυλακή. Ένα στεναγμό βαθύ ανακουφίσεως αναδίδει η ψυχή – ο πραγματικός

Άνθρωπος – όταν επί τέλους απαλλαγεί από την ύλη όταν σπάσει επί τέλους της φυλακής και αποθέσει σε κάποιο τάφο το περιφρονημένο αυτό σώμα. Κι’ αυτός ελεύθερος πια από τους πειρασμούς του σώματος για πρώτη φορά τώρα ανακαλύπτει την πραγματική ομορφιά της ανθρώπινης ζωής.

Και οι δύο αυτοί τρόποι αντιμετωπίσεως του προβλήματος του

θανάτου είναι τελείως σαθροί. Τελείως διαφορετική είναι η διδασκαλία της Αγ. Γραφής. Εύκολο είναι να το παρατηρήσει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι ένα δισυπόστατο όν. Και ο ένοικος δεν συνταυτίζεται με το σπίτι αν το «εγώ» του ανθρώπου δεν συνταυτίζεται με το σώμα όμως κάποιο σπίτι χρειάζεται οπωσδήποτε ο ένοικος ένα σώμα χρειάζεται οπωσδήποτε η ψυχή για να λειτουργήσει και να εκδηλωθεί και να εξακολουθήσει να υπάρχει το όν εκείνο που το ξέρουμε ως άνθρωπο.

Έτσι ενώ της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας πιο ψηλό φτερούγισμα κι’ η πιο ευγενική διδασκαλία ήταν η αθανασία της ψυχής  η διδασκαλία δηλαδή κατά την οποία η ψυχή δεν πεθαίνει αλλά επιζεί του σώματος απαλλασσόμενη απλώς από τα δεσμά του της Αγ. Γραφής η διδασκαλία είναι η ανάσταση του σώματος  με μια καινούργια ασύλληπτη υπό τις σημερινές μας συνθήκες  σύσταση και η ολοκλήρωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας που με το επεισόδιο του θανάτου είχε υποστεί ένα καίριο τραύμα και μια ουσιώδη απώλεια. Και η ολοκληρωμένη τώρα και πάλι ανθρώπινη προσωπικότης στην οποία κατά τρόπο αδιάσπαστο πλέον είναι ζευγαρωμένα η ψυχή και το σώμα εισέρχεται σε μια καινούργια σφαίρα ζωής και δράσεως μπροστά στην οποία η παρούσα ζωή μονάχα σαν μια άτονη σκιά να παρομοιασθή.=======

………………………..

23--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(38)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ=06=

 

Είναι λοιπόν εκ της ουσίας του λυτρωτικού έργου του Χριστού η ανάστασης του σώματος. Το έργο το λυτρωτικό ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου είναι προορισμένο να αγκαλιάσει – η προσωπικότης όμως αυτή είναι διφυής. [διφυής =που έχει διπλή φύση δισυπόστατος] αν κατά συνέπεια το έργο το λυτρωτικό του Χριστού σταματούσε στο χείλος του τάφου και πιο πέρα δεν μπορούσε να προχωρήσει αν την ψυχή την έσωζε ο Χριστός από την αμαρτία το σώμα όμως από την φθορά του θανάτου – που είναι ο καρπός της αμαρτίας – δεν μπορούσε να το σώσει ημιτελές θλιβερά θα έμενε το έργο του Σωτήρος.

Ακόμα όμως για την άλλη εκείνη τη μεγάλη ζωή ένα κατάλληλο όργανο εκδηλώσεως χρειάζεται η ψυχή. Σ’ αυτό τον κόσμο όργανο κατάλληλο έχει το σώμα το υλικό.

Και το σώμα αυτό πλήρως προσαρμόζεται στις συνθήκες και απόλυτα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ζωής μέσα στον υλικό αυτό κόσμο στον οποίο τώρα κινείται. Όταν όμως εισαγάγει ο Θεός τη λυτρωμένη ψυχή σ’ εκείνη την πιο πλατειά ζωή μέσα σ’ ένα κόσμο που τη σύσταση και α όρια του απλώς να τα εικάσουμε[εικάζω (είκασα)συμπεραίνω /υποθέτω] εικασία= υπόθεση/εικόνα παράσταση]  μπορούμε σήμερα είναι φανερό ότι ένα καινούργιο όργανο εκδηλώσεως θα της χρειαστεί ένα καινούργιο σώμα το σώμα της αναστάσεως το σώμα το «πνευματικό» όπως το αποκαλεί ο Λόγος του Θεού – ένα σώμα   που θα είναι εις θέση ν’  ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες και τις νέες απαιτήσεις της ζωής υπό την καινούργια της μορφή.

Εσκόνταψαν πολλοί στο ζήτημα του σώματος της αναστάσεως γιατί το φαντάσθηκαν σαν μια διαιώνιση του παρόντος σώματος της σαρκός. Μια τέτοια υπόθεσης είναι ξένη προς τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Τα φυσικά συστατικά του σώματος που αποτίθεται στον τάφο περιέρχονται στη δικαιοδοσίας της φύσεως η οποία τα διεκδικεί και τα στρατολογεί και τα μεταβάλλει σε καινούργια κύτταρα σε άλλους ζώντας οργανισμούς. Και προσφέρει έτσι ο τάφος το περιεχόμενο του για να ξαναφανεί υπο άλλη μορφή το όμορφο θαύμα της ζωής σ’ ένα λουλουδάκι σ’ ένα δένδρο σ’ ένα πουλάκι. Και ξαναφαίνεται έτσι γύρω μας το αγαπημένο σώμα που αποθέσαμε στον τάφο σ’ αγνώριστα σχήματα σαν χρώμα σαν άρωμα σαν κίνησης στο αδιάκοπο αυτό ποτάμι της ζωής. Αυτού του σώματος τα συστατικά χρησιμοποιήθηκαν ήδη στον τάφο και δεν έπαυσαν να χρησιμοποιούνται και  θα ήταν μωρόν να  υποθέσει κανείς ότι θα σκύψει από τον ουρανό ο Θεός να συλλέξει αυτά τα συστατικά για να δημιουργήσει το σώμα της αναστάσεως.

Και όμως από τον τάφο θα βγει το σώμα της αναστάσεως.

Σημάδι  αυτό της ταυτότητας του σώματος της αναστάσεως με το σώμα που τώρα φορούμε. Από τον τάφο – αλλά το προϊόν μιας νέας δημιουργικής πράξεως του Θεού. πόσο ωραία και πόσο καθαρά το διδάσκει ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του (15:35-42-44): «αλλά θα είπει τις: Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; Και με ποίον σώμα έρχονται; Άφρον εκείνο το οποίον συ σπείρεις Δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνει.

Και εκείνο το οποίον σπείρεις δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γίνει αλλά γυμνόν κόκκον σίτου ή τινός των λοιπών. Ο

Δε Θεός δίδει εις αυτό το σώμα καθώς ηθέλησε και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα… Ούτως και η ανάστασης των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά ανίσταται εν αφθαρσία σπείρεται εν ατιμία ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία ανίσταται εν δυνάμει σπείρεται σώμα ζωικό ανίσταται σώμα πνευματικό». Αυτό θα γίνει τη μεγάλη μέρα της αναστάσεως και της αρπαγής της Εκκλησίας. «Ιδού μυστήριον λέγω προς εσάς πάντες μεν δεν θα κοιμηθώμεν πάντες όμως θα μεταμορφωθώμεν εν μια στιγμή εν ριπή οφθαλμού εν τη εσχάτη σάλπιγγι. Διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι και ημείς θα μεταμορφωθώμεν» (Α΄ Κορινθίους 15:51-52). Τώρα είναι ώρα της σποράς. Τα χωράφια της φθοράς δέχονται τώρα την σπορά. Πικρή σπορά με δάκρυα ποτισμένη. Είναι πολύ σκληρή η ώρα του τάφου. Θα ακολουθήσει όμως και η βλάστησης. Τώρα τα πράσινα μόνο φιλαράκια της προσδοκίας έχει αναδώσει ο τάφος του πιστού. Τότε θα αναφανεί το όμορφο άνθος και ο καρπός της νέας της ακατάλυτης ζωής.

Και πλάι στους κενούς τάφους των πιστών τα σώματα των ζώντων τη μεγάλη εκείνη ημέρα θα υποστούν σε μια στιγμή μέσα μια θαυμαστή μεταβολή.  Θα πάρουν κι’ αυτοί χωρίς να γνωρίσουν την πικρή πείρα του τάφου τα σώματα της αναστάσεως και ενωμένες σε μια χαρούμενη ομάδα οι δύο αυτές τάξεις των πιστών θ’ αποχαιρετήσουν τον κόσμο αυτό των δακρύων και θα

ξεκινήσουν για να συναντήσουν τον Κύριο τους στον αέρα.

Που είναι τώρα οι αγαπητοί μας αυτοί που μας πήρε ο θάνατος; Κατά το ενδιάμεσο αυτό διάστημα το προ της αναστάσεως που είναι οι νεκροί; Το σώμα τους στον τάφο στην προσωρινή του αυτή κατοικία. Η ψυχή τους όμως; Μιλούμε βέβαια για ανθρώπους που πέθαναν εν Χριστώ. Μιλούμε για κείνους που όσο ζούσαν εδώ κάτω ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της αγάπης του Χριστού και δέχθηκαν τη σωτηρία Του. Η ανάστασης για την οποία τώρα μιλούμε σ’ αυτούς αναφέρεται. Γι’ αυτό τους λέγει ο κύριος στο βιβλίο της Αποκαλύψεως (20:6): Μακάριος όστις { έχει μέρος στην πρώτην ανάσταση».

Οι άλλοι εκείνοι που πέθαναν χωρίς να συνάψουν την όμορφη αυτή σχέση με τον Χριστό – αυτών οι τάφοι θα μείνουν κλειστοί για άλλα χίλια χρόνια και δεν θ’ ανοίξουν παρά μετά την όμορφη παρένθεση της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στη γη. Των πιστών λοιπόν οι ψυχές κατά την ενδιάμεση αυτή κατάσταση που είναι;

Αν την ερώτηση αυτή επρόκειτο να την απαντήσουμε προ Χριστού θα έπρεπε να πούμε: «Στον Άδη». Να προσέξουμε δεν είπα : « Στην κόλαση» είπα: «Στον Άδη». Όπως σαφώς προκύπτει από πλήθος ενδείξεων σε διάφορα βιβλία της Αγία Γραφής ο Άδης είναι εκείνος ο σκοτεινός και σιωπηλός στον οποίο μεταβαίνουν τα πνεύματα των αποθανόντων εν αναμονή της αναστάσεως. Εκείνο το τμήμα του Άδου στο οποίο μεταβαίνουν τα πνεύματα των πιστών των τέκνων του θεού ονομάζεται «Παράδεισος» ή «Ο κόλπος του Αβραάμ».Αυτά προ Χριστού. Όταν ο Χριστός πέθανε όπως όλων των ανθρώπων και το δικό Του πνεύμα πήγε στον Άδη – στον παράδεισο – όπου επάνω στο σταυρό ακόμα είχε διαβεβαιώσει τον μετανοήσαντα ληστή ότι σε λίγο θα τον συναντούσε. Ο Πέτρος στο πρώτο του

κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής αναφερόμενος στο γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου ρητώς διαβεβαιοί ότι το μετά το θάνατο Του και προ της αναστάσεως Του διάστημα το διέτριψε ο Χριστός στον Άδη. «Επειδή ο Δαβίδ λέγει περί Αυτού… Διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχήν Μου εν τω Άδη ουδέ θα αφήσεις τον όσιον Σου να ίδη διαφθοράν». (Πράξεις 2:25-27). Έτσι εξηγείται η φαινομενική εκείνη αντίφασης στα λόγια του Κυρίου μας ο Οποίος στο ληστή μεν επάνω στο σταυρό είπε: « Απόψε θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο» στη Μαρία δε μετά δύο μέρες λίγες ίσως στιγμές μετά την ανάσταση Του είπε: «Δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα Μου» (Λουκάς 23:42 +Ιωάννης 20:17). Αυτά όλα προ της αναστάσεως του Χριστού.

Η ανάστασης όμως και η ανάληψης του Κυρίου ‘όπως ήταν άλλως τε φυσικό επέφεραν μια ριζική μεταβολή πραγμάτων. Μεταβολή που η ΠΔ την είχε προαναγγείλει.  Στο βιβλίο του Προφήτου ( Ωσηέ 13:14) δόθηκε η ρητή υπόσχεσης: «Εκ χειρός Άδου θα ελευθερώσω αυτούς».  Και σ’ έναν προφητικό (ψαλμό  68:18) στο Χριστό απευθύνεται ο ψαλμωδός στο γεγονός  «Ανέβης εις ύψος ηχμαλώτησας αιχμαλωσίαν έλαβες χαρίσματα δια τους ανθρώπους». Ότι στον Χριστό αναφέρεται ο ψαλμωδός προκύπτει και από τα ίδια λόγια τα πήρε ο Απ. Παύλος και τα απέδωσε στην προς Εφεσίους Επιστολή του (4:8-10) στο Χριστό: «Δια τούτο λέγει: αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους. Το δε ανέβη τι είναι ειμή ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; Ο καταβάς αυτός είναι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών δια να πληρώσει τα πάντα».

………………………..

24--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(39)

=Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ=

Νικητής του Άδου με την ανάσταση Του έγινε ο Χριστός και η αιχμαλωσία που ηχμαλώτευσε είναι τα πνεύματα των πιστών  της παλαιάς οικονομίας που από τον τόπο της ευτυχούς εκείνης αναμονής τα έφερε στο σπίτι του Πατέρα στην άμεση παρουσία

του Θεού. Στην παλαιά οικονομία όπως σαφώς προκύπτει από τα διάφορα βιβλία της ΠΔ του πιστού προσδοκία για τον μετά θάνατο χρόνο ήταν ο Άδης – εκεί που και του κυρίου μας το πνεύμα μετέβη από το σταυρό. Τον Παύλο όμως τον ακούμε να λέγει όχι: «Επιθυμώ να φύγω και να υπάγω στον άδη;» αλλά: «επιθυμώ να φύγω και να είμαι με το Χριστό γιατί αυτό είναι πολύ καλλίτερο» (Φιλιππισίους 1:23). Ο πιστός λοιπόν που σήμερα πεθαίνει πηγαίνει κοντά στο Χριστό. ο Χριστός όμως δεν είναι πια στον Άδη είναι κοντά στον Πατέρα.

Σ’ αυτή τώρα την ενδιάμεση την προ της αναστάσεως κατάσταση έχουν οι νεκροί συναίσθηση του περιβάλλοντος των και τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται σ’ αυτό ή μήπως περιήλθαν σε μια κατάσταση ύπνου στην οποία έχασαν και του περιβάλλοντος και του εαυτού των τη συναίσθηση και έφθασαν όπως από μερικούς έχει διδαχθεί σε μια κατάσταση ανυπαρξίας;  Ότι και αυτή ακόμα η ΠΔ εδίδασκε ότι οι ένοικοι του Άδου διατηρούσαν αμείωτη ή μάλλον ενισχυμένη τη συναίσθηση και των εαυτών και του περιβάλλοντος των από πολλά χωρία της προκύπτει. Για να πάρουμε ένα μόνο από τα χωρία αυτά ας θυμηθούμε την περικοπή του φρικώδους μεγαλείου που συναντούμε στο βιβλίο (του προφήτου Ησαϊου 14:9-11). Περιγράφει ο προφήτης την κάθοδο κάποιου επιφανούς αμαρτωλού στον Άδη και λέγει: «Εκινήθη κάτωθεν ο Άδης δια σε δια να προϋπαντήσει την έλευση σου δια σε εξέγειρε τους νεκρούς πάντας τους ηγεμόνας της γης…Πάντες ούτε θα αποκριθούν και θα είπουν προς σε: και συ έγινες αδύνατος καθώς ημείς; Κατέστης όμοιος ημών;»  Και συνεχίζεται η προσφώνησης στον ίδιο τόνο σαρκασμού.  Βλέπουμε λοιπόν οι ένοικοι του Άδου Μιλούν αισθάνονται…Έχουν ακόμα και τη δυνατότητα του σαρκασμού. Είναι αυτό εικόνα ανθρώπων κοιμωμένων; Είναι εικόνα ανθρώπου που έχουν χάσει τη συναίσθηση του εαυτού των και του περιβάλλοντος των;

Οι ψυχές των μαρτύρων στο βιβλίο της (Αποκαλύψεως 6:9-11) προ της αναστάσεως των «έκραζαν μετά φωνής μεγάλης λέγουσα: Έως πότε δέσποτα άγιε αληθινέ δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;» Κραυγή αυτή και ικεσία ανθρώπων που προφανώς διατηρούν ακεραία τη συναίσθηση του περιβάλλοντος των. Και είδαμε τον Απ. Παύλο

  Πιο πάνω να ανοίγει την καρδιά του και να δίνει διέξοδο στην επιθυμία του: «Έχω την επιθυμίαν να είμαι με τον Χριστόν διότι είναι πολύ πλέον καλλίτερον». Ασφαλώς η επιθυμία του Παύλου δεν ήταν να αφήσει τη σφαίρα της ευτυχισμένης δραστηριότητας για τον Κύριο Του που ανέπτυσσε στην παρούσα ζωή και να περιέλθει σε μια κατάσταση αναισθησίας αλλά ήταν ν’ αφήσει τη ζωή του πόνου και των δακρίων και να πάει στη συντροφιά του Χριστού και του τρισευτυχισμένου περιβάλλοντος του ουρανού.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ==

Κι’ ένα τελευταίο ερώτημα για τη ζωή της αναπαύσεως. Ερώτημα που πολύ ζωτικά μας ενδιαφέρει όλους μας όσοι χάρις στη σχέση μας με το Σωτήρα έχουμε χαρούμενη προσδοκία ότι θα πάρουμε μέρος σ’ εκείνη τη ζωή. Θα υπάρχει αναγνώρισης στη ζωή της αναστάσεως; Στη νέα εκείνη μορφή ζωής που θα μπούμε θα αναγνωρίσουμε τους αγαπητούς μας;

Είναι δυνατόν να μη τους αναγνωρίσουμε; Η μνήμη είναι της προσωπικότητας του ανθρώπου ένα από τα πιο σπουδαία στοιχεία. Είναι λοιπόν δυνατόν να φανταστούμε ένα λυτρωμένο τώρα ον που σε κάποιο στάδιο της ανόδου του και στην καινούργια μορφή ζωής έχασε το πολύτιμο αυτό στοιχείο της προσωπικότητας του; και είναι δυνατόν να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής του χάθηκε στο κάπου στο πέλαγος της λήθης; Δεν θα φτωχύνει θα πλουτισθεί δεν θα ζαρώσει θα αναπτυχθεί δια της αναστάσεως η ζωή μας.  Και η μνήμη φωτισμένη τώρα με το φως της αιωνιότητας θα προσθέσει κι αυτή τα δικά της χρώματα στην ομορφιά της ζωής του ουρανού.

Δεν μας άφησε όμως ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό στις δικές μας εικασίες.(συμπεράσματα)ας μη σταματήσουμε στο ιστορικά εκείνο επεισόδιο – όχι παραβολή αλλά ιστορικό επεισόδιο – του πλουσίου και του Λαζάρου για να παρατηρήσουμε πως ο πλούσιος από τον τόπο των βασάνων

αναγνώρισε τον φτωχό εκείνον επαίτη που κάποτε συνήθιζε να τον βλέπει στα σκαλοπάτια του μεγάρου του και τώρα τόσο ανέλπιστα τον είδε στους κόλπους του Αβραάμ. Ας σταθούμε μπροστά σε κάτι το άκουσμα πιο συγκεκριμένο.

Θυμηθείτε τη σκηνή εκείνη πάνω σε κάποια πλαγιά του όρους Θαβώρ. Ανέβηκαν στο βουνό ο Χριστός και τρεις μαθηταί Του

και κατέβησαν στο βουνό ο Μωϋσής και ο Ηλίας.

Και έλαβε χώραν το θαυμαστό εκείνο επεισόδιο: η μεταμόρφωσης του Κυρίου. τι ήταν αυτό που πράγματι έλαβε χώραν εκεί; Προσέξτε καλλίτερα τους δύο εκείνους ουράνιους επισκέπτες του Κυρίου μας και θα το δείτε. Ο ένας απ’ αυτούς είχε πεθάνει και πάνω στην πλαγιά κάποιου άλλου βουνού ο ίδιος ο Θεός τον έθαψε. Ο άλλος δεν πέθανε αλλά με άρμα πύρινο τον πήρε ο Κύριος στον ουρανό. Ο ένας γνώρισε την πικρή πείρα του τάφου ο άλλος τον παράκαμψε τον τάφο. Και οι δυό τώρα επισκέπτες του Κυρίου μας με τα σώματα της αναστάσεως – και τους αναγνώρισαν οι μαθηταί! Από ανακοίνωση ασφαλώς του Κυρίου  τους αναγνώρισαν - πάντως υπήρξε αναγνώρισης.

Ήταν συμβολική νομίζω η επίσκεψης εκείνη. Μια μικρή προκαταβολή ήταν της χαράς της μεγάλης εκείνης ώρας της αρπαγής της εκκλησίας. Και στα πρόσωπα των δύο εκείνων επισκεπτών του Κυρίου αναγνωρίζουμε τους πρωτοπόρους των δύο ομάδων πιστών που θα συναντηθούν στον αέρα για να υποδεχθούν το Χριστό. η μία από τον κενωθέντα τάφο η άλλη χωρίς να έχει γνωρίσει την πίκρα της πείρα αυτής.

Σε ποια από τις δύο αυτές ομάδες άραγε θα βρεθούμε την ημέρα εκείνη εμείς; Η καρδιά μας ψιθυρίζει την προτίμηση της. Είναι η ίδια προτίμησης που είχε ο απ. Παύλος: «Διότι όσοι είμεθα  εν τούτω το σκηνώματι στενάζομεν υπό του βάρους αυτού επειδή θέλωμεν ουχί να εκδυθώμεν αλλά να επενδυθώμεν δια να καταποθεί=( εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) το θνητόν υπό της ζωής» (Β΄ Κορινθίους 5:4). Λαχταρά ο Απ.  Παύλος να τον καταλάβει η μεγάλη εκείνη στιγμή ζώντα ούτως ώστε να βρεθεί στην ανάγκη να εκδυθεί το σώμα του αλλά να επενδυθεί το σώμα της αναστάσεως και να καταποθεί=(εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) έτσι το θνητό υπό της ζωής. Το ίδιο και η δική μας καρδιά λαχταρά. Αυτό όμως θα το αποφασίσει ο Κύριος.

Εκείνο που ξέρουμε με θετικότητα είναι αν είμαστε του Χριστού θα βρεθούμε οπωσδήποτε εκείνη τη μεγάλη μέρα μαζί Του και ας ορίσει Εκείνος σε ποια από τις δύο ομάδες υποδοχής θα μας τάξει. Πόσο ωραία θα είναι αν βρεθούμε στην ομάδα του Ηλία και ξαφνικά μέσα από την τύρβη της καθημερινής ζωής και τους

πειρασμούς της  και τις δοκιμασίες της αρπαγούμε στον αέρα! Αλλά και στου Μωϋσή την ομάδα πόσο ωραία θα είναι! Πόσο ωραία όταν ξαφνικά μια ακτίνα από το φως της αναστάσεως θωπεύσει τον τάφο μας και αποδώσει το σώμα μας στην καινούργια ζωή! Ο Θεός να δώσει σ’ όλους μας τη μεγάλη αυτή χαρά.

 ………………………..

25--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ=== ΕΒΔΟΜΟ ==

(40)

Στο ουρανό φωτιά; Η φωτιά καίει καταστρέφει πονεί. Είναι δυνατόν ένα στοιχείο που προκαλεί πόνο και φέρνει καταστροφή να βρεθεί μέσα στο περιβάλλον εκείνο της ανέκφραστης δόξας και της αμιγούς χαράς; (αμιγής =που δεν έχει αναμιχθεί με ξένες ουσίες καθαρός ανόθευτος) Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι ένα σύννεφο καπνού από κάποια φωτιά που θ’ ανάψει εκεί επάνω θα ρίξει τη σκιά του επάνω στην ομορφιά που θ’ ανάψει εκεί πάνω θα ρίξει τη σκιά του επάνω στην ομορφιά που θ’ αγκαλιάσει το χριστιανό όταν ύστερα από την περιπέτεια της αμαρτίας ύστερα από τον κόπο και τον αγώνα του δρόμου θα βρεθεί επί τέλους μέσα στο σπίτι του Πατέρα;

Ότι δεν μπορούμε εύκολα να το δεχθούμε αυτό και ότι πολύ σπάνια κατορθώνει η σκέψης του χριστιανού να βρει μια θέση και για τη φωτιά στη ζωή του ουρανού μαρτυρεί πόσο επιπόλαιες είναι πολλές φορές οι εντυπώσεις που μορφώνουμε για το μέρος εκείνο που το ονομάζουμε «ουρανό» και πόσο μονομερείς και ατελείς είναι οι εικόνες που σχηματίζουμε για τη ζωή που περιμένει τον πιστό στο όμορφο σπίτι του Πατέρα. Για το ότι μιας φωτιά θ’ ανάψει πραγματικά στον ουρανό φωτιά που θα κάψει και θα καταστρέψει και ασφαλώς κατά κάποιο τρόπο θα πονέσει δεν μπορεί να έχει καμιά αμφιβολία ένας που προσεκτικά και απροκάλυπτα μελετά την ΚΔ.

Δεν πρέπει βέβαια ποτέ να ξεχνούμε ότι σαν σύμβολο χρησιμοποιείται εδώ η φωτιά σύμβολο πνευματικών καταστάσεων. Το χρησιμοποιεί το σύμβολο ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του. μιλώντας για τη μεγάλη εκείνη μέρα που θα βρεθεί γύρω από το Χριστό συγκεντρωμένη η Εκκλησία Του λέγει (Α΄ Κορινθίους 3:13-15): Τότε «εκάστου το έργον θα φανερωθεί διότι η ημέρα θα φανερώσει αυτό επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται και το πυρ θα δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι. Εάν το έργον τινός επωκοδόμησε μένει θα λάβει μισθόν εάν το έργον τινός κατακαεί 

Θα ζημιωθεί αυτός όμως θα σωθεί πλην ούτως ως δια πυρός». και σ’ άλλα όμως πολλά χωρία της Αγ. Γραφής στα οποία δεν γίνεται χρήσης του συμβόλου της φωτιάς σαφώς διδάσκεται η ίδια μεγάλη αλήθεια ώστε να μη μπορεί να μας μένει καμιά αμφιβολία γι αυτήν. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι για το χριστιανό η ζωή η μεγάλη και όμορφη του ουρανού θα εγκαινιασθεί με μια μεγάλη κρίση. Και είναι αυτό που δεν μας συμφέρει να το αγνοήσουμε ή να το προσπεράσουμε αδιάφορα αν θέλουμε με την ορθή ετοιμασία να υποδεχθούμε τα μεγάλα εκείνα γεγονότα που αποτελέσουν για μας την πόρτα της αιωνιότητας.

Πρώτα –πρώτα είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας επάνω στο ζήτημα της κρίσεως. Κι αυτό γιατί πολλές συγκεχυμένες ή αόριστες ιδέες καλλιεργούνται ακόμα και στο πνεύμα ευσεβών αφιερωμένων ανθρώπων. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν την αντίληψη ότι στο τέλος των αιώνων θα κρίνει ο Θεός όλους τους ανθρώπους. Ήταν στην Αθήνα επάνω στον Άρειο Πάγο που διακήρυξε ο Απ.  Παύλος τη μεγάλη αλήθεια ότι όλο τον κόσμο θα τον κρίνει ο Χριστός. Είπε: «Διότι προσδιόρισε ημέραν εν τη οποία μέλλει να κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ενός ανδρός τον οποίον διώρισε και έδωκε εις πάντας βεβαίωση περί τούτου αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις 17:31). Και γράφει ο ίδιος Απόστολος στην Β΄ προς Τιμόθεον Επιστολή του (Β΄ Τιμόθεος 4:1): «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όστις μέλλει να κρίνει ζώντας και νεκρούς». Ήταν από αυτή τη φράση του Απ. Παύλου που και σ’ άλλα μέρη της ΚΔ τη συναντούμε που δανείστηκε τη φρασεολογία του και το Σύμβολο της Πίστεως: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Ότι όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν είναι σαφές και αναμφισβήτητο. Εκείνο που πολλούς ίσως τους διαφεύγει είναι ότι δεν θα λάβει χώραν μία και μόνη για όλους τους ανθρώπους κρίσις. Τέσσερεις τουλάχιστον κρίσεις θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε στις σελίδες της Καινής Διαθήκης.

Η πρώτη είναι η κρίσης του πιστού για την προ της αναγεννήσεως του αμαρτία του. αυτή η κρίσης για κάθε επί μέρους πιστό έλαβε ήδη χώραν επάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Συνεπώς είναι η κρίσης αυτή κάτι που ανήκει ανεκκλήτως πια στο παρελθόν. Μιλούμε πολλές φορές για το σταυρό του Γολγοθά – και δικαίως – ως την υψίστη εκδήλωση της αγάπης του Θεού. και ξεχνούμε ότι δεν ήταν μόνο αυτό. Γιατί ο σταυρός ήταν συγχρόνως και η υπέρτατη εκδήλωσης της δικαιοσύνης του Θεού. «Διότι δι’ αυτού – λέγει ο απ. Παύλος (Ρωμαίους1:17) – αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού». Επάνω στο σταυρό στο πρόσωπο Εκείνου που ήταν εκεί επάνω καρφωμένος έγινε η κρίσης της αμαρτίας. Συνάντησε εκεί επάνω η δικαιοσύνη του Θεού την αμαρτία του ανθρώπου και μια για πάντα την τιμώρησε. Δύο δοκάρια χρειάστηκαν για να σχηματιστεί ο ξύλινος σταυρός πάνω στον οποίο καρφώθηκε ο Κύριος. Και δύο αιώνιες αρχές διασταυρώθηκαν για να γίνει το θαύμα του σταυρού: η αιώνια αγάπη του Θεού και η αιώνια Του δικαιοσύνη. Κι’ ενώ γεμίζει η καρδιά μας από ευγνωμοσύνη για την αγάπη δεν πρέπει δεν μας συμφέρει να παραβλέπουμε ότι την ίδια ώρα επάνω στο σταυρό εξεδηλώθει και η δικαιοσύνη του Θεού. Μιλώντας προφητικά για το πάθος του Χριστού  (ψαλμός 42:7) λέγει: «Πάντα τα κύματα Σου και αι τρικυμίαι Σου διήλθον επ’ Εμέ». Επάνω στο σταυρό έσπασαν τα κύματα της θείας δικαιοσύνης. Ο σταυρός του Χριστού τα αναχαίτισε τα κύματα αυτά ικανοποιώντας τις  θείας δικαιοσύνης. Μια για πάντα λοιπόν επάνω στο σταυρό έγινε η κρίσης της αμαρτίας.

……………………….. 

26--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ=== ΕΒΔΟΜΟ ==

(41)

 Αυτό ακριβώς είναι το θαύμα του ιλασμού. Εκείνον που δια της πίστεως αποδέχεται και οικειοποιείται τη θυσία αυτή του Χριστού ο Θεός τον βλέπει πλέον «εν Χριστώ».σαν να ήταν ο ίδιος καρφωμένος στο σταυρό σαν να είχε αυτός ο ίδιος πεθάνει για τις αμαρτίες του. Και κατά την αρχή της αντικαταστάσεως «εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων άρα οι πάντες απέθανον».

(Β΄ Κορινθίους 5:14).

14 Δεδομένου ότι, η αγάπη τού Χριστού μάς συσφίγγει· επειδή, κρίνουμε τούτο, ότι, αν ένας πέθανε για χάρη όλων, επομένως όλοι πέθαναν·

………

Αν συνεπώς επάνω στο σταυρό ο πιστός απέθανε ικανοποιώντας τη θεία δικαιοσύνη έπεται ότι η κρίσης αυτή για την αμαρτία του είναι κάτι που ανήκει οριστικά πια στο παρελθόν και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Γι’ αυτό και αυτός ο κύριος μας με γλώσσα πολύ σαφή και κατηγορηματική διεκήρυξε: «Αληθώς –αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων μου τον λόγον Μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά Με έχει ζωήν αιώνιον

Και εις κρίσιν δεν έρχεται αλλά έχει ήδη μεταβή – «μεταβέβηκε» - εκ του θανάτου εις την ζωήν (Ιωάννην.5:24).

Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη κρίσις. Και αν είσαι του Χριστού αν δια της αναγεννήσεως έγινες δικός Του αυτή η κρίσις δεν σε ενδιαφέρει. Με τη δική σου τη ζωή εφ’ όσον την σκέπασε δια πίστεως το αίμα του σταυρού αυτή η κρίσις δεν μπορεί να διασταυρωθεί = «συναντηθεί»

Η Δευτέρα κρίσις είναι κρίσις της αμαρτίας του πιστού μετά την αναγέννηση του. αυτή η κρίσις από αυτό τον ίδιο το χριστιανό ασκείται και τα πορίσματα αυτής της κρίσεως τα φέρνει ο χριστιανός εν εξομολογήσει στο Θεό δια Ιησού Χριστού για να απαλλαγή από το βάρος και την ολέθρια επίδραση της αμαρτίας. «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν  κρίνεσθαι».

 Λέγει ο Απ. Παύλος στην:

( Α΄ προς Κορινθίους 11:31):

31 Επειδή, αν διακρίναμε τον εαυτό μας, δεν θα κρινόμασταν.

…………..

 «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας και καθαρίσει ημάς από πάσης αδικίας».

απευθυνόμενος προς τους χριστιανούς: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας και καθαρίσει ημάς από πάσης αδικίας».

Και συμπληρώνει την αλήθεια αυτή:

ο Ιωάννης στην Α΄ Επιστολή του 1:9)

9 Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία.

……………

Δεν μας συμφέρει επιπόλαια να φερόμαστε απέναντι της αμαρτίας. Είναι αλήθεια ότι την αμαρτία μας τη συγχώρησε ο Θεός. Δεν παύουμε όμως να ζούμε μέσα σ’ έναν κόσμο που είναι διάβρωτος (το αντίθετο του: αδιάβρωτου) από αμαρτία και συνεχώς προσπαθεί να μας μολύνει. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσει ο χριστιανός με τη χάρη του Θεού να διακρίνει την αμαρτία στη ζωή του:»να διακρίνει εαυτόν». Με αυστηρότητα και πνεύμα ταπεινοφροσύνης πρέπει ο ίδιος να κάνει την κρίσι της αμαρτίας στη ζωή του.

Η Τρίτη κρίσις είναι η κρίσις των πιστών προ του βήματος του Χριστού που αποτελεί και το ιδιαίτερο αντικείμενο αυτής της μελέτης. Και η Τετάρτη κρίσις του αμετανόητου αμαρτωλού μπροστά στο λευκό θρόνο στην οποία έχουμε αφιερώσει ένα ιδιαίτερο κήρυγμα σ’ αυτή τη σειρά των μελετών

Εν σχέση με την προ του βήματος του Χριστού κρίσι των πιστών πολλά και πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα ανακύπτουν.

Πρώτα το αναγκαίο της κρίσεως αυτής. Κατόπιν το αντικείμενο επί του οποίου θα ασκηθεί η κρίσις και τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν. Και τέλος οι συνέπειες που θα έχει για την ζωή του πιστού η έκβασης της κρίσεως αυτής.

 Για το αναγκαίο της κρίσεως αυτής δεν είναι περιττό να κάνουμε λόγο γιατί δυστυχώς πολύ συχνά όπως είπαμε ήδη αυτή τη φάση της ζωής μας την παρατρέχουμε. Επειδή ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι για τις αμαρτίες του για την ποινή των αμαρτιών του ο πιστός «εις κρίσιν δεν έρχεται» με μια αυθαίρετη επέκταση και γενίκευση της διακηρύξεως αυτής φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι σε καμιά κρίσι δεν έρχεται ο πιστός.

Συμπέρασμα αυτό εσφαλμένο αλλά και πολύ επικίνδυνο γιατί μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες στη ζωή του πιστού. Αυτός ο Κύριος μας στην παραβολή των μνων μας δείχνει πως μια τέτοια κρίσις οπωσδήποτε θα λάβει χώραν. Έπειτα ακούστε μερικές διακηρύξεις των αποστόλων Του. στην Εκκλησία της Ρώμης προς χριστιανούς δηλαδή γράφει ο Απ. Παύλος (Ρωμαίους 14:10): «επειδή πάντες ημείς θα παρασταθώμεν εις το βήμα του Χριστού». Και στην Εκκλησία της Κορίνθου γράφει (Β΄ Κορινθίους 5:10). «Διότι πρέπει πάντες – και σ’ αυτό το πάντες συμπεριλαμβάνει ο Παύλος και τον εαυτό του και τους αναγνώστες του – να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού δια να ανταμειφθεί έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος καθ’ ά έπραξεν είτε αγαθόν είτε κακόν». Και – για να περιορισθούμε σε λίγα από τα πολλά – ας ξαναθυμηθούμε τη σκηνή εκείνη στον ουρανό που περιγράφει ο Απ. Παύλος στην Επιστολή του ( Α΄ Κορινθίους 3:12-15) στην οποία βλέπουμε τους πιστούς συγκεντρωμένους γύρω από μια φωτιά το σύμβολο κάποιας κρίσεως η οποία θα ασκηθεί στη δική τους τη ζωή.

Ας  προχωρήσουμε λοιπόν τώρα από αυτή την αφετηρία: από το βέβαιο και το αναπόφευκτο της κρίσεως αυτής. Και ας προχωρήσουμε με αυξημένο τώρα ενδιαφέρον γιατί αν στη δική μας τη ζωή πρόκειται να ασκηθεί η κρίσις αυτή εκεί επάνω μας ενδιαφέρει πολύ να πληροφορηθούμε και τον τρόπο της ασκήσεως της και την επίδραση που η έκβασης της πρόκειται να έχει στη δική μας θέση στη ζωή του ουρανού.

………………………..

27--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ=== ΕΒΔΟΜΟ ==

(42)

Ο χρόνος της ασκήσεως της κρίσεως αυτής κι’ αυτός σαφώς καθορίζεται στη Βίβλο. Μιλώντας για τη Δευτέρα Του έλευση ο Χριστός είπε: «Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθει εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων Αυτού και τότε θα αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξη αυτού (Ματθαίος 16:27).

Και μιλώντας για την ανταπόδοση των πράξεων των πιστών είπε: «Όταν κάμεις υποδοχήν προσκάλει πτωχούς βεβλαμμένους χωλούς τυφλούς. Και θα είσαι μακάριος διότι δεν έχουν να σοι ανταποδώσωσιν επειδή η ανταπόδοσης θα γίνει εις σε εν τη αναστάσει των δικαίων» (Λουκάς 14: 13-14). Ακριβώς δηλαδή στο σημείο του χρόνου που τώρα βρισκόμαστε στη μελέτη μας αυτή: στην ανάσταση των πιστών.

Και καθ’ όσον προκύπτει από τα δεδομένα της ΚΔ αυτή θα είναι η πρώτη πράξης των πιστών μετά την ανάσταση τους και την αρπαγή της εκκλησίας. Ευθύς ως αποβιβασθούν μαζί με τον Κύριο τους με την δια της αναστάσεως ολοκληρωθείσα πια προσωπικότητα τους στη χώρα της αιωνίου χαράς πριν προχωρήσουν προς το στρωμένο τραπέζι της γαμήλιου εορτής κι ενώ εδώ κάτω θα διαδραματίζονται γεγονότα πολύ σοβαρά θα συγκεντρωθούν οι πιστοί –όλοι οι πιστοί – μακριά από τα βλέμματα των ξένων μόνοι με τον Κύριο τους γύρω από το βήμα του Χριστού και θα αρχίσει η κρίσις.

Το αντικείμενο επί του οποίου θα ασκηθεί η κρίσις αυτή κι’ αυτό πολύ σαφώς προκύπτει από την διδασκαλία της ΚΔ. Είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ο χριστιανός τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός και χρησιμοποίησε τις ικανότητες με τις οποίες τον προίκισε και εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες που του χάρισε. Αυτά είναι εκείνα που θα τοποθετηθούν επάνω στη φωτιά στην τόσο σοβαρή εικόνα του Απ. Παύλου στην προς  Α΄ Κορινθίους Επιστολή. Είναι τα υλικά με τα οποία χτίσαμε εδώ κάτω  την πνευματική μας ζωή. Το θεμέλιο; Αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κρίσεως. Το θεμέλιο είναι ο ίδιος ο Χριστός και το έργο ου και ως προς αυτό είδαμε ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να έλθει εις κρίσιν. Αλλά  οι οικοδομή; Και  τα υλικά με τα οποία χτίστηκε η οικοδομή; Πάνω σ’ ένα οικόπεδο μπορείς να χτίσεις παλάτι και μπορείς να χτίσεις καλύβα. Μπορείς να χτίσεις με μάρμαρα και μπορείς να χτίσεις με άχερα και καλάμια. Αυτό λοιπόν: το τι έχτισες πάνω στο έδαφος της σωτηρίας που με το θάνατο Του σου εξασφάλισε ο Χριστός θα αποτελέσει το αντικείμενο προ του βήματος του Χριστού.

………………………..

28-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(43)

Πόσο βαθιά χωρίστηκαν ανάμεσα τους οι εκκλησίες στο ζήτημα της δια πίστεως ή δια των έργων σωτηρίας! Πήραν στο ζήτημα αυτό τη θέση τους και οι ευαγγελικοί χριστιανοί και άτεγκτα άκαμπτα υποστήριξαν ότι ως βάσης της προς σωτηρίας καμία απολύτως καμία θέση δεν μπορούν να έχουν τα έργα. Και δικαίως! Τόσο όμως άτεγκτα πήραν τη θέση τους αυτή  ώστε από  κεκτημένη ταχύτητα ξέχασαν να παραχωρήσουν στα έργα οιαδήποτε θέση στη χριστιανική ζωή. Φρόντισαν να κατοχυρώσουν το θεμέλιο και ξέχασαν την οικοδομή. Ξέχασαν ότι αν το θεμέλιο μόνο ο Χριστός μπορεί να το προσφέρει τα υλικά  όμως για την οικοδομή που θα χτιστεί πάνω στο θεμέλιο αυτό καλείται να τα συλλέξει και να τα χρησιμοποιήσει ο πιστός. Και αυτό είναι εκείνο που θα αποτελέσει το αντικείμενο της κρίσεως εκείνη τη μεγάλη μέρα.

Μία λεπτομέρεια πολύ σημαντική θα πρέπει να προσέξουμε στο σημείο αυτό. Το αντικείμενο της κρίσεως προ του βήματος του Χριστού δεν θα είναι αν μεγάλο ή μικρό σπίτι έχτισε ο χριστιανός δεν θα είναι αν πλούσια ή φτωχά αποτελέσματα ακολούθησαν τη δράση του για το Χριστό. αυτά τα επιφανειακά και θεαματικά μονάχα με ανθρώπινα μέτρα μπορούν να μετρηθούν. Η θεία κρίσις θα προχωρήσει πιο βαθειά. Η θεία κρίσις θα αφήσει την επιφάνεια θα αφήσει τα εντυπωσιακά επιτεύγματα με τα οποία συνήθισε ο άνθρωπος να μετρά την επιτυχία του συνανθρώπου του και θα προχωρήσει στο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς και από κει θα ανασύρει το υλικό της. Τα μυστικά της καρδιάς του πιστού αυτά θα τοποθετηθούν επάνω στη φωτιά. Το λέγει ο απ.  Παύλος σε μια από τις Επιστολές του στην οποία ομιλεί για την κρίση προ του βήματος του Χριστού: «Μη κρίνετε προ καιρού έως αν έλθει ο Κύριος Όστις και θα φέρει εις φως τα κρυπτά του σκότους και θα φανερώσει τας βουλάς (σκέψεις) των καρδιών και τότε ο έπαινος θα γίνει εις έκαστον από του Θεού»

(Α΄ Κορινθίους 4:5). Ως τον κόσμο τον μυστικό των ελατηρίων και των διαθέσεων της καρδιάς θα εισχωρήσει η κρίσις του Θεού. Και θα σε κρίνει ο Θεός όχι για το τι έδωσες αλλά για το πώς το έδωσες. Όχι για το τι πέτυχες αλλά για το πόσο θερμά επιθύμησες και πόσο επίμονα επεδίωξες και πόσο επιμελώς εργάσθηκες και με πόση αγάπη και ευχαρίστηση θυσίασες για το έργο του Χριστού.

Τα αποτελέσματα που κάνουν εντύπωση και τραβούν το ανθρώπινο μάτι αυτά εντελώς δευτερεύουσα θέση θα καταλάβουν στην κρίσι εκείνη. Του Θεού το μάτι θα προχωρήσει πίσω από τα αποτελέσματα και θα αναζητήσει τις μυστικές πηγές από τις οποίες τα αποτελέσματα αυτά ανέβλυσαν. Αυτές θα κρίνει ο Θεός.

Και θα σημειωθούν τότε μερικές ανέλπιστες ανακατατάξεις αξιών.

Πολλοί πρώτοι θα γίνουν έσχατοι και πολλοί έσχατοι πρώτοι. Θα τοποθετηθούν πάνω στη θεία φωτιά δώρα πλούσια ηγεμονικά και θ’ ανάψουν σαν καλάμι γιατί υπήρξαν τα δώρα αυτά το περίσσευμα εγωϊσμού ή το μέσον επιδείξεως. Και θα τοποθετηθούν πάνω στη φωτιά δύο δεκάρες κάποια χήρα κάποτε από το υστέρημα της προσέφερε στο Ναό του Θεού και θα λάμψουν οι φτωχικές δεκάρες και θα γίνουν στολίδια  τ’ ουρανού.

………………………..

29-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(44)

Και οι συνέπειες; Τα αποτελέσματα της κρίσεως; Πολύ σημαντικά. Μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα το θεολογικό που από την κρίσι αυτή προκύπτει – πρόβλημα που το δημιουργεί μάλλον η ατελής κατ’ ανάγκη υπό τις παρούσες συνθήκες γνώσης μας περί των όρων της ζωής στον ουρανό. Το πρόβλημα δεν μπορώ να το λύσω μπορώ όμως να διακηρύξω εκείνο που σαφώς διδάσκει ο Λόγος του Θεού. Και αυτό είναι ότι ως αποτέλεσμα της κρίσεως θα υπάρξει ντροπή και θα υπάρξει πόνος και θα υπάρξει ζημιά. Ναι μεταξύ των χριστιανών στη χώρα της ανέκφραστης χαράς θα υπάρξει ντροπή και θα υπάρξει πόνος και θα υπάρξει ζημιά! «Εάν το έργον τινός κατακαεί αυτός θα ζημιωθεί» (Α΄ Κορινθίους 3:15). «Και τώρα τεκνία μένετε εν Αυτώ ίνα όταν φανερωθεί έχωμεν παρρησία και μη αισχυνθώμεν απ’ Αυτού εν τη παρουσία Αυτού» (Α΄ Ιωάννου 2:28). Ντροπή λοιπόν και ζημιά ως αποτέλεσμα της κρίσεως εκείνης! Και ο εκ τούτων πόνος! Και αντιθέτως χαρά ξεχείλισμα ακράτητο χαράς σ’ εκείνους που θα στραφεί ο Κύριος και θα τους κοιτάξει μ’ ένα βλέμμα ικανοποιήσεως και θα τους πει: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ εις ολίγα εφάνης πιστός επί πολλών θα σε καταστήσω είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». και εκεί μπροστά στο βήμα του Κυρίου πριν προχωρήσει η Εκκλησία προς το στρωμένο γαμήλιο τραπέζι θα γίνει του καθενός μας τοποθέτησης στον κόσμο της αναστάσεως. Το ποια μορφή θα πάρει η τοποθέτησης αυτή θα πρέπει να το επιφυλάξουμε για άλλο κήρυγμα στη σειρά αυτή. Εκείνο για το οποίο δεν μπορούμε να διατηρήσουμε καμιά αμφιβολία είναι ότι θα υπάρξει διαβάθμισης χαράς και ευτυχίας στη ζωή του ουρανού. Και η διαβάθμισης αυτή θα γίνει εκεί στο βήμα του Χριστού βάσει στοιχείων που θα προσφέρει η μετά την αναγέννηση ζωής μας.  Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία ότι αυτή είναι η διδασκαλία της Αγ. Γραφής εν σχέση με τη ζωή του ουρανού όσο κι αν καμιά φορά προτιμούμε να την παρατρέχουμε και να την αγνοούμε. Μιλώντας για την ζωή της αναστάσεως ο Απ. Παύλος  λέγει ότι εκεί «αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν»

(Α΄ Κορινθίους 15:47). Όλα άστρα του Θεού θα είναι μα δεν θα φέγγουν όλα το ίδιο. Όλοι οι πιστοί στον ουρανό θα είναι μα ούτε όλοι την ίδια θέση στην υπηρεσία Του θα αποκτήσουν ούτε όλοι με το ίδιο μέτρο θ’ απολαύσουν τη χαρά Του. δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την παραβολή των μνων στην οποία κατά τρόπο πολύ σαφή προαναγγέλλεται το άνισον της ανταμοιβής των υπηρετών του Κυρίου αναλόγως της πιστότητας εκάστου. Κι’ ακόμα να θυμηθούμε την απάντηση που έδωσε ο Κύριος στο φιλόδοξο αίτημα της Σαλώμης εν σχέση με τις θέσης που θα παραχωρούντο στους δύο γυιούς της στη βασιλεία Του. Η απάντησης του Κυρίου δεν ήταν ότι θέσεις ξεχωριστές στη βασιλεία Του δεν θα υπάρξουν αλλά ότι η απόκτησης τους θα εξαρτηθεί από το βαθμό της εγγύτητας που θ’ αποκτήσει ο πιστός με το Χριστό εδώ κάτω και το μέτρο στο οποίο θα συμμεριστεί τον ονειδισμό Του Θα υπάρξουν πιστοί που εκεί στο βήμα του Χριστού κάτι θα έχουν κι’ αυτοί στο χέρι τους από τη ζωή τους εδώ κάτω για να το προσφέρουν στον Κύριο – απόδειξη έμπρακτο της αγάπης τους και της ευγνωμοσύνης τους – και θα έχουν «πλουσίαν είσοδον». Και θα υπάρξουν άλλοι – πιστοί και αυτοί – που με θλίψη τους θα διαπιστώσουν ότι όλη την μετά την αναγέννηση ζωή τους τη σπατάλησαν συλλέγοντας καλάμια και άχυρα που εκεί επάνω έγιναν στάχτη και καπνός. Και αυτοί και εκείνοι στον ουρανό – πόση όμως διαφορά μεταξύ τους!...

Θα είναι εκείνη η ώρα των στεφάνων που ο Κύριος θα δώσει στους νικητές. Θα δώσει σε μερικούς το στέφανο της ζωής. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμό διότι αφού δοκιμασθεί θα λάβει τον στέφανον της ζωής» (Ιάκωβος 1:12). «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθεις διότι θα σοι δώσω τον στέφανον της ζωής» (Αποκάλυψης 2:10). Στον πιστό που βγήκε από τον πειρασμό και τη δοκιμασία νικητής: το στέφανο της ζωής. Και θα δώσει το στέφανο της εν Κυρίω

Καυχήσεως: «Διότι τις η ελπίς ημών ή η χαρά ή ο στέφανος της καυχήσεως ή ουχί και σεις έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν τη παρουσία Του;» (Α΄ Θεσσαλονικείς 2:19). Τα παιδιά τα πνευματικά του Παύλου οι ψυχές που κέρδισε ο πιστός για το Σωτήρα: Ο Στέφανος της καυχήσεως του εν Κυρίω. Και θα δώσει ακόμα ο Κύριος το στέφανο της δόξης: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ… ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιο του Θεού… και όταν φανερωθεί ο αρχιποιμήν θα λάβετε τον αμαράντινο στέφανον της δόξης» (Α΄ Πέτρου 5:14). Στον ποιμένα μιας Εκκλησίας που με αγάπη και επιμέλεια ποίμανε το ποίμνιο του: ο στέφανος ο αμαράντινος της δόξης. Και θα δώσει ακόμα ο Χριστός το στέφανο της δικαιοσύνης. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην τον δρόμο τελείωσα την πίστη διατήρησα του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος τον οποίο ο Κύριος θα μου αποδώσει την ημέρα εκείνη ο δίκαιος κριτής»

(Β΄ Τιμοθέου 4:7-8). Στο χριστιανό που αγωνίστηκε και έμεινε πιστός στον Κύριο του και προχώρησε με τη Χάρη Του στο δρόμο της ζωής: Ο στέφανος της δικαιοσύνης.

Αν τόσο σοβαρά είναι τα αποτελέσματα που θα έχει για τη ζωή μας εκεί πάνω η έκβασης της κρίσεως εκείνης πόσο πρέπει να προσέχουμε τα υλικά με τα οποία χτίζουμε τη ζωή μας εδώ κάτω! Ας έχουμε φιλοδοξία όχι μόνο στον ουρανό να φθάσουμε αλλά και στέφανο να αποκτήσουμε ‘όχι μόνο την αιώνιο ζωή να απολαύσουμε αλλά βραβείο να πάρουμε από τα χέρια του Χριστού. «Κράτει εκείνο το οποίον έχεις δια να μη λάβει μηδείς τον στέφανον » (Αποκάλυψης 3:11

………………………..

30-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(45)

== ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΟΓΔΟΟ==

==ΤΟ ΓΑΜΗΛΙΟ    ΤΡΑΠΕΖΙ==

Κατά ένα ξεχωριστό τρόπο την αγαπούσε φαίνεται την εικόνα αυτή ο Χριστός γιατί χρησιμοποίησε ως βάση για δύο τουλάχιστον από τις παραβολές Του. Ο τρόπος δε με τον οποίο η ίδια αυτή εικόνα χρησιμοποιείται και στις υπόλοιπες σελίδες της ΚΔ μα δίνει τη ζωηρή  εντύπωση ότι δεν πρόκειται απλώς περί εικόνος αλλά ότι σ’ αυτές τις παραβολές περισσότερο ίσως παρά στις άλλες η σκιά χάνεται μέσα στο φως της πραγματικότητας και     Το σύμβολο σε πλουσιότερο μέτρο ενσαρκώνει τη συμβολιζόμενη αλήθεια.

Στη μια παραβολή Του με απλά αλλά πολύ όμορφα χρώματα ένα γαμήλιο τραπέζι του υιού ενός βασιλιά. Η καρδιά δε του μηνύματος αυτής της παραβολής βρίσκεται στα λόγια που έβαλε ο Κύριος στα χείλη του βασιλιά: «Ιδού το γεύμα μου ητοίμασα οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα έλθετε εις τους γάμους» (Ματθαίος 22:4). Αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε με την παραβολή Του να δώσει στους ακροατές Του ο Χριστός. Ήθελε μ’ ένα ζωηρό και όμορφο τρόπο να τους μεταδώσει τη μεγάλη είδηση ότι στην αντίστοιχη εορτή του ουρανού που την εικονίζει συμβολικά η εορτή των γάμων αυτοί οι ίδιοι οι ακροαταί Του ήσαν οι προσκεκλημένοι. Είναι μια λεπτομέρεια αυτή που αξίζει να τη σημειώσουμε γιατί θα μας φανεί χρήσιμη εν σχέση με μια σπουδαία πτυχή του κεφαλαίου αυτού της μελέτης μας.

Στην άλλη παραβολή Του πάλι από το ευτυχές γαμήλιο περιβάλλον δανείσθηκε ο Κύριος την εικόνα Του. Από άλλο

Προφανώς χωριό επρόκειτο να έλθει ο νυμφίος για να διεκδικήσει κατά τα ωραία έθιμα της Ανατολής τη νύμφη του  και να την οδηγήσει μαζί με την τιμητική της συνοδεία στο σπίτι όπου θα γινόταν η γαμήλια εορτή. Στη συνοδεία της νύμφης ανήκαν τα δέκα κορίτσια που κατά πόσο απροσδόκητο και τόσο θλιβερό τρόπο χωρίστηκαν έξω από την πόρτα της εορτής. Και το μήνυμα που έδωσε ο Κύριος στους ακροατές Του μ’ αυτή την παραβολή ήταν: «Αγρυπνείτε λοιπόν διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν καθ’ ήν ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»(Ματθαίος 25:13). Ανάμεσα στις παρθένους εκείνες λοιπόν τοποθέτησε τους ακροατάς Του ο Χριστός και τους συνέστησε να αγρυπνούν. Και αυτής της παραβολής τη λεπτομέρεια αυτή αξίζει να τη συγκρατήσουμε για την καλλίτερη κατανόηση ορισμένων στοιχείων αυτού του κεφαλαίου.

Και τώρα ήλθε η ώρα της αποδόσεως του συμβόλου. Ήλθε η ώρα οι δύο αυτές όμορφες παραβολές να βρουν την εκπλήρωση τους σε μια ουράνια ανέκφραστης ομορφιάς εορτή. Με σύννεφα και με συνοδεία αγγέλων κατέβηκε ο ουράνιος Νυμφίος για να διεκδικήσει τη νύμφη Του. Και αφού προηγήθηκε η σοβαρά εκείνη σκηνή η προ του βήματος του Χριστού που κι’ εκείνη όπως θα δούμε άμεση σχέση έχει με τα γεγονότα που αποτελούν

Το αντικείμενο της μελέτης μας ο Νυμφίος οδηγεί τώρα την νύμφη Του στους γάμους και στο τραπέζι της

………………………..

31-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(46)

== ΤΟ ΓΑΜΗΛΙΟ    ΤΡΑΠΕΖΙ==

Πριν προχωρήσουμε στη λεπτομερέστερα εξέταση αυτού του σταθμού των γεγονότων που άλλα μεν προηγούνται άλλα δε έπονται της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού θα πρέπει πρώτα με δύο λόγια να προσανατολισθούμε μέσα στο χρονολογικό πλαίσιο των γεγονότων αυτών και να καθορίσουμε κατά δυνατόν τι διαδραματίζεται τώρα εδώ κάτω στη γη.

Η νύμφη είναι τώρα στον ουρανό. Η Εκκλησία έχει φύγει από τη γη. Έχει εκλείψει συνεπώς η ανάγκη χάριν της οποίας είχε ανοίξει ο Θεός την παρένθεση εκείνη μέσα στον προφητικό χρόνο και τρέχουν τώρα οι μήνες και τα χρόνια της τελευταίας εβδομάδας ετών της οράσεως του Δανιήλ και διαδραματίζονται συνεπώς εδώ κάτω τα γεγονότα που είχε προαναγγείλει ο Θεός δια του Δανιήλ εν σχέση με την τελευταία εκείνη εβδομάδα. Αφ’ ετέρου με την αρπαγή της Εκκλησίας παρεμερίσθη εκείνος που

«εκώλυε» την αχαλίνωτη και ασυγκράτητη κακία της δράσεως του «ανθρώπου της αμαρτίας» (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:6). Εδώ κάτω λοιπόν στη γη τα βρωμερά αυτά κύματα της κακίας έχουν τώρα καλύψει την κοινωνία των ανθρώπων. Είναι η ώρα του Αντίχριστου. Είναι τα πρώτα στάδια της μεγάλης θλίψεως.

Και ξαφνικά αντικριστά στην ταλαιπωρία της σκοτεινής εκείνης ώρας μια ιαχή χαράς ακούστηκε στον ουρανό ακριβώς την ώρα που πρόκειται η Νύμφη να οδηγηθεί στο γαμήλιο τραπέζι. «Αλληλούια – έλεγε η φωνή που ανέδωσε  ένα μεγάλο πλήθος – η σωτηρία και η δόξα και η τιμή και η δύναμης ανήκουν εις τον Κύριο τον Θεόν ημών διότι αληθιναί και δίκαιαι είναι αι κρίσεις Αυτού διότι έκρινε την πόρνη την μεγάλη ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής και εξεδίκησεν εκ χειρός αυτής το αίμα των δούλων Αυτού» (Αποκάλυψης 19:1-2). Πρόκειται για το ίδιο εκείνο πρόσωπο που σε προηγούμενα κεφάλαια του Βιβλίου της Αποκαλύψεως ονομάζεται «Βαβυλών η μεγάλη» αποκάλυψης 17:5 κλπ). Χωρίς να θέλουμε να δογματίσουμε επάνω σε λεπτομέρειες σαν αυτή δεν μπορούμε να μη δεχθούμε ως πολύ πιθανή την ερμηνεία που από τους  πλείστους των ερμηνευτών δόθηκε στη σκοτεινή αυτή μορφή. Αντικριστά προς την Νύμφη καθώς εμφανίζεται η «πόρνη» αυτή θα πρέπει ασφαλώς να διεκδικεί κάποια σχέση με τον ουράνιο Νυμφίο που όμως δικαιωματικά δεν μπορεί να έχει. Και αν η Νύμφη όπως αμέσως θα δούμε είναι η Εκκλησία η «πόρνη» θα πρέπει να είναι τα υπό ποικίλες μορφές εμφανισθέντα ανθρώπινα εκκλησιαστικά συστήματα που διεξεδίκησαν τη σχέση τη στενή και αποκλειστική με το Νυμφίο. Και όταν θυμηθούμε πως δια μέσου των αιώνων ήταν ψευδής νύμφη που εξέθρεψε μίσος και ήγειρε διωγμούς θρησκευτικούς και έχυσε αίμα αγίων βλέπουμε πόσο ταιριαστά είναι γι’ αυτή την ανθρώπινη Εκκλησία υπό οιαδήποτε όνομα και υπό οιαδήποτε μορφή κι’ αν εμφανίστηκε τα λόγια  που για τη Βαβυλώνα τη μεγάλη αναφέρει στο όραμα του ο Ιωάννης: «Και είδον την γυναίκα μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού» (Αποκάλυψης 17:6).

Έφθασε όμως της άθλιας αυτής γυναίκας η τελευταία ώρα. Κατά κάποιο τρόπο συνδεόμενο με τα γεγονότα της τελευταίας εκείνης επταετούς περιόδου το κίβδηλο εκείνο σύστημα απεκαλύφθη και ανετράπη. Ο Κύριος κατά την έκφραση του Ιωάννου «έκρινα την πόρνην την μεγάλην». Και όταν εκείνη ανετράπη όταν η αντιποιούμενη την ιερά και αποκλειστική σχέση με το Νυμφίο εξαφανίστηκε τότε η Νύμφη η μόνη και αληθινή Εκκλησία οδηγήθηκε από το Νυμφίο στο τραπέζι της γαμήλιου χαράς. Δεν προφταίνει να σβήσει στα επουράνια η ηχώ από την ιαχή εκείνη του θριάμβου για την πτώση της Βαβυλώνας της μεγάλης και μια άλλη χαρμόσυνη κραυγή ακούγεται: «Αλληλούια διότι βασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Ας χαίρωμεν και ας αγαλλώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου και η γυνή Αυτού ητοίμασεν εαυτήν(ετοίμασε τον εαυτό της). Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθεί βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. Και λέγει προς εμέ: Γράψον Μακάριοι οι κεκλιμένοι εις το δείπνον του Αρνίου

(Αποκάλυψης 19:6-9). Από μιας απόψεως: η πιο όμορφη ώρα του ουρανού! Η ώρα των γάμων του Χριστού με την Εκκλησία Του

 ………………………..

32-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(47)

 Τι ακριβώς εικονίζεται με το ωραίο αυτό σύμβολο; Μόνο να εικάσουμε μπορούμε (υποθέσουμε). Και θα πρέπει με πνεύμα ευλαβές και με εγκράτεια γλώσσης να πλησιάσουμε την ουράνια αυτή σκηνή. Ότι με τη σκηνή αυτή του γάμου κάτι το συγκεκριμένο συμβολίζεται στην εξέλιξη των σχέσεων της Εκκλησίας με τον Κύριο της στη ζωή εκείνη της αναστάσεως δεν μπορεί βέβαια να υπάρξει καμιά αμφιβολία. Ότι όμως αφ’ ετέρου το ακριβές και πλήρες περιεχόμενο της εξελίξεως αυτής στις σχέσεις της Εκκλησίας με τον Κύριο της δεν είναι προσιτό στην ανθρώπινη διάνοια στο σημερινό της περιβάλλον και στη σημερινή της κατάσταση φαίνεται απ’ ότι αναγγέλλεται μεν το γεγονός αυτό στο βιβλίο της Αποκαλύψεως αλλά δεν περιγράφεται. Ακούγεται η χαρούμενη κραυγή: «Ήλθεν ο γάμος του Αρνίου και η γυνή Αυτού ητοίμασεν εαυτήν « και προετοιμαζόμαστε να δούμε το γαμήλιο τραπέζι στρωμένο. Αλλά δεν το βλέπουμε. Ένα παραπέτασμα θα έλεγε κανείς έπεσε ξαφνικά και έκρυψε από σαρκικά ανθρώπινα μάτια σκηνές που ως εκ φύσεως δεν θα ήταν καταληπτές.

Να εικάσουμε (υποθέσουμε) όμως μέχρις ενός σημείου το νόημα της σκηνής ίσως μπορούμε. Δεν ήταν μονάχα ο Κύριος μας που χρησιμοποίησε την εικόνα του γάμου για να συμβολίσει την ιερά σχέση που θα ένωνε την καρδιά Του με την καρδιά των δικών Του. Κατά τρόπο ακόμα σαφέστερο ο Απ. Παύλος χρησιμοποίησε την ίδια αυτή εικόνα. Γράφει στην Εκκλησία της Κορίνθου στη Δευτέρα Επιστολή του: (Β΄ Κορινθίους 11:2): «Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού επειδή σας ηρραβώνησα με ένα άνδρα δια να σας παραστήσω παρθένον αγίαν εις τον Θεόν». Και γράφοντας στην Επιστολή του προς την Εκκλησία της Εφέσου

(Εφεσίους 5:22) για την καινούργια και αποκλειστική σχέση που δημιουργείται δια του γάμου μεταξύ δύο ανθρώπων χάριν της οποίας εγκαταλείπει κανένας τον πατέρα του και την μητέρα του και γίνονται έτσι «οι δύο εις σάρκα μία» προβαίνει στην αποκάλυψη ότι μια ανάλογη σχέσης συνδέει το Χριστό με την Εκκλησία Του: «Εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί Εκκλησίας». Σαφώς όμως προκύπτει από το ανωτέρω χωρίο της

 Β΄ Κορινθίους (11:2) Επιστολής ότι η σχέσης αυτή μεταξύ της Εκκλησίας και του Κυρίου βρίσκεται σήμερα στο στάδιο και έχει τη μορφή της υποσχέσεως της προετοιμασίας της αναμονής. 

Πολύ χαρακτηριστικά χρησιμοποιείται στην περικοπή αυτή του απ. Παύλου ο όρος «αρραβών» ο οποίος χαρακτηρίζει την κατάσταση της μνηστείας που ενώνει δύο πρόσωπα τα οποία υποσχέθηκαν προς άλληλα αλλά δεν συνεπετέλεσαν γάμο. Την ίδια λέξη και σ’ άλλη επιστολή του χρησιμοποιεί ο απ. Παύλος για να περιγράψει το σημερινό περιεχόμενο της σχέσεως της εκκλησίας με τον Κύριο – το Άγιο Πνεύμα λέγει:

«είναι αρραβών της κληρονομιάς μας» (Εφεσίους 1: 14).

Μια ατελείς λοιπόν κατάστασης είναι αυτή στην οποία σήμερα βρίσκεται η εκκλησία με τον Κύριο. Την ζήτησε είναι αλήθεια ο ουράνιος Νυμφίος και τη ηρραβώνισεν εις Εαυτόν. Και έδωσε και πήρε από την Εκκλησία Του την υπόσχεση του γάμου. Και σημάδι φανερό της μνηστείας αυτής έδωσε στη Νύμφη Του αρραβώνα το Πνεύμα το Άγιο με όλα τα ουράνια δώρα που δια Πνεύματος του Αγίου ήλθαν στη ζωή της Εκκλησίας.

 Από τις εκφράσεις όμως που χρησιμοποιούνται προκύπτει ότι πρόκειται για μια μεταβατική κατάσταση που ενώ προσφέρει στην Εκκλησία μεγάλη χαρά ως την κυριότερη πηγή χαράς της προσφέρει την  προσδοκία μιας ακόμα μεγαλύτερης μιας πληρέστερης χαράς.

Έτσι η μεγάλη εκείνη ώρα θα σημειώσει το τέρμα της μνηστείας. Θα σημειώσει το τέρμα της περιόδου της υποσχέσεως και της αναμονής και θα εισαγάγει την ολοκλήρωση της ιεράς και ανέκφραστης σχέσεως του Κυρίου με τους δικού Του.

Εις τι ακριβώς θα έγκειται η ολοκλήρωσης της σχέσεως αυτής; Είναι αδύνατον νους ανθρώπου να το μαντεύσει και γλώσσα ανθρώπινη να το περιγράψει; Θα είναι εκείνη η ώρα των απορρήτων ευλογιών που «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν»

(Α΄ Κορινθίους 2:9). Η ώρα του γάμου είναι η ώρα κατά την οποία ο νυμφίος δίνει στη νύμφη το όνομα του. Και ο ουράνιος Νυμφίος κατά την ώρα εκείνου του γάμου το όνομα Του θα δώσει στη Νύμφη Του. το όνομα όμως του Κυρίου στη Βιβλική γλώσσα είναι όπως ξέρουμε συνώνυμο με τη φύση του Κυρίου. «Έτι δεν εφανερώθει τι θέλομεν είσθαι εξεύρωμεν όμως ότι όταν φανερωθεί θα είμεθα όμοιοι με Αυτόν» (Α΄ Ιωάννου 3:2).

Μια συνταύτισης λοιπόν του πιστού με τον Κύριο Του – όπως τη συμβολίζει τη συνταύτιση αυτή και η άλλη υπόσχεσης ότι ο πιστός θα καθίσει στο θρόνο του Κυρίου; το νόημα της μεγάλης εκείνης ώρας αυτό άραγε θα είναι; Πιο πέρα δεν τολμούμε να προχωρήσουμε. Το παραπέτασμα έχει κρύψει από τα μάτια μας το γαμήλιο τραπέζι.

Ξέρουμε όμως οτιδήποτε κι’ αν κρύβεται πίσω από το σύμβολο αυτό θα είναι κάτι το απερίγραπτο γλυκύ και θα είναι κάτι που θα γεμίσει και του Χριστού και του πιστού την καρδιά με μια ανέκφραστη χαρά. Και ξέρουμε ακόμα ότι το ουράνιο εκείνο τραπέζι κατά κάποιο πολύ συγκινητικό τρόπο θα συνδεθεί με κάποιο άλλο τραπέζι.

Ήταν η τελευταία βραδιά του Κυρίου μας εδώ κάτω και για τελευταία φορά κάθισε ο Κύριος στο τραπέζι μαζί με τους δικούς Του και από δύο ταπεινά αντικείμενα που βρίσκονταν επάνω στο τραπέζι διαμόρφωσε δύο ιερά σύμβολα που τα χάρισε στην Εκκλησία Του για να είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της μνηστείας σημάδια του αρραβώνα Του μαζί της.(Αρραβών= υπόσχεσης)

 ………………………..

33-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(48)

Ήταν τότε που αναφέρθηκε ο Κύριος στο άλλο εκείνο το μελλοντικό το ουράνιο τραπέζι. Γύρισε στους μαθητές Του και τους είπε: «Σας λέγω ότι δεν θα πίω εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου εως της ημέρας εκείνης όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ ημών εν τη βασιλεία του Πατρός Μου»

(Ματθαίος 26:29). Και συνέδεσε έτσι με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος μας τα δύο αυτά τραπέζια. Και συνέδεσε ακόμα το τραπέζι του ουράνιου γάμου  με κάθε τραπέζι κοινωνίας της Εκκλησίας Του εδώ κάτω. Γιατί ενώ η τράπεζα ακόμα της κοινωνίας συνδέει την Εκκλησία κατ’ ευθείαν με το σταυρό και είναι τράπεζα αναμνήσεως της μεγάλης αγάπης και της μεγάλης θυσίας του Χριστού  για την Εκκλησία Του τη συνδέει ακόμα και με το μέλλον και είναι έτσι η τράπεζα αυτή τραπέζι ιεράς προσδοκίας. Η τράπεζα της κοινωνίας είναι το τραπέζι της μνηστείας. Και ευτυχής η ώρα που για τελευταία φορά θα στρώσει η Εκκλησία το τραπέζι της μνηστείας εδώ κάτω για να προχωρήσει προς το τραπέζι του γάμου και της ολοκληρωμένης χαράς που ο Νυμφίος θα έχει στρώσει γι’ αυτήν. 

Ένα όμως πολύ σοβαρό ερώτημα ανακύπτει τώρα. Στο τραπέζι  εκείνο  του γάμου πλάι στο Νυμφίο ποιος θα καθίσει;

Στη γαμήλιο εκείνη εορτή η Νύμφη ποια θα είναι; Όσα είπαμε ήδη για τη Βαβυλώνα τη μεγάλη ξεκαθάρισαν αρκετά το έδαφος και μας βοήθησαν να βρούμε το δρόμο για την ορθή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Και η απάντησης η σύμφωνη με τα βιβλικά δεδομένα είναι ότι από τους ανθρώπινους εκκλησιαστικούς οργανισμούς κανείς ως τοιούτος δεν είναι εκεί πάνω. Από τις ορατές εκκλησίες καμία ως τοιαύτη οσοδήποτε ωραίο κι’ αν είναι

τ’  όνομα της  οσοδήποτε πλούσια ή ιστορία της δράσεως  της

οσοδήποτε αγία και καθαρά η σύνθεσης των μελών της καμία δεν θα μπορέσει ως τοιαύτη να προχωρήσει εκείνη την ημέρα προς το γαμήλιο τραπέζι για να διεκδικήσει τη θέση πλάι στο Νυμφίο.

Ποτέ να μη ξεχνούμε την τόσο διδακτική εκείνη παραβολή του σίτου και των ζιζανίων που μας δείχνει πως επί μέρους εκκλησίας το χωραφάκι έχει ανάμικτη βλάστηση – και σίτο και ζιζάνια και αληθείς χριστιανούς αναγεννημένα παιδιά του θεού και κατ’ όνομα κατά τύπους μόνο χριστιανούς.

Αφ’ ετέρου όμως ο Κύριος μία μόνο Νύμφη μπορεί να έχει. Μία μόνο Εκκλησία. Η εικόνα αυτή που τόσο επίμονα εν προκειμένου χρησιμοποιεί ο Λόγος του Θεού αποκλείει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την τιμητική εκείνη θέση στο γαμήλιο τραπέζι περισσότερες από τη μία Εκκλησίες. Και εφ’ όσον για καμιά από τις ορατές εκκλησίες δεν είναι δυνατόν ειλικρινώς να λεχθεί ότι στο δικό της χωραφάκι μόνο στάρι ή μόνο ζιζάνια βλαστάνουν κατ’ ανάγκη θα δεχθούμε ότι η Νύμφη του Κυρίου η μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία είναι ένα αόρατο στο σαρκικό μάτι πνευματικό σώμα που αποτελείται από ανθρώπους αναγεννημένους και μόνο αυτούς οι οποίοι ανήκουν σ’ όλες τις ορατές εκκλησίες.

Είναι αλήθεια ότι οι διάφορες αυτές ορατές εκκλησίες παρουσιάζουν στη σύνθεση τους διάφορο(=διαφορετική) αναλογία σίτου και ζιζανίων. Το έργο όμως το δικό μας δεν είναι να συντάσσουμε συγκριτικές στατιστικές των ζιζανίων που περιέχουν οι διάφορες επί μέρους ορατές εκκλησίες αλλά να βεβαιωθούμε ο καθένας για τον εαυτό του ότι δια της χάρητος του Θεού ανήκουμε στην αόρατο Εκκλησία των σεσωσμένων στη Νύμφη του Χριστού ανεξαρτήτου ποιας από τις ορατές εκκλησίες είμαστε μέλη.

Το ποια ακριβώς θέση αυτοί όλοι θα καταλάβουν στο ευτυχισμένο εκείνο τραπέζι θα εξαρτηθεί απόλυτα από τα πορίσματα της προ του βήματος του Κυρίου κρίσεως. Από την εγγύτητα μας προς τον Χριστό εδώ κάτω θα εξαρτηθεί η εγγύτης μας σ’ Αυτόν εκεί πάνω. Ο βαθμός της συμμετοχής μας στον ονειδισμό  του Χριστού εδώ κάτω θα ρυθμίσει το βαθμό της συμμετοχής μας στη χαρά Του εκεί επάνω. Μια θέση σ’ εκείνο το τραπέζι υπάρχει αδελφέ μου και για σένα.

Μια θέσης υπάρχει και για μένα. Ας τη διεκδικήσουμε δια της πίστεως κι’ ας τη στολίσουμε με την αγία μας ζωή.

 ………………………..

34-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(49)

==ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ== ΕΝΑΤΟ==

==ΟΙ ΦΙΑΛΕΣ ΕΚΠΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ==

Πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο μ’ ένα τόξο στο χέρι και  στεφάνι νικητή στο μέτωπο ένας καβαλάρης προχωρεί μέσα στον προφητικό χρόνο. Δεν είναι μόνος του. τρεις άλλοι καβαλάρηδες έπονται. Αρχηγός αυτός ανοίγει τον δρόμο κι’ οι άλλοι τρεις πειθήνιοι ακολουθούν. Από το χρώμα του αλόγου του καθενός των κι’ από μια σύντομη αλλά χαρακτηριστική περιγραφή που για τον καθένα τους μας δίνεται δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τους τρεις. Κόκκινο το άλογο του δευτέρου καβαλάρη και σ’ αυτόν «εδόθη να σηκώσει την ειρήνην από της γης και να σφάξωσιν αλλήλους και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη» (Αποκάλυψης 6:4). Πολύ γνώριμος αυτός ο καβαλάρης: ο πόλεμος. Μαύρο το άλογο του τρίτου καβαλάρη κι αυτός με μια ζυγαριά στο χέρι μετρά και ζυγίζει το στάρι το λιγοστό: η πείνα. Κι’ ο τέταρτος και τελευταίος καβαλάρης πάνω σ’ ένα άλογο ωχρό «και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο θάνατος» (Αποκάλυψης 6:8)

Κι’ ο πρώτος καβαλάρης; Αυτός που οδηγούσε τους άλλους ποιος ήταν; Ο Ιωάννης που είδε τους τέσσερις αυτούς  καβαλάρηδες στο όραμα του και τους περιγράφει στο έκτο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως αυτού του πρώτου καβαλάρη ούτε το όνομα ούτε καμιά χαρακτηριστική περιγραφή του μας δίνει από την οποία θα μπορούσαμε να τον αναγνωρίσουμε.

Ίσως όμως δεν είναι πολύ δύσκολο να εικάσουμε την ταυτότητα του. Από τη συνοδεία του ίσως θα μπορούσαμε να μαντεύσουμε   

Ποιος είναι ο πρώτος αυτός καβαλάρης. Αν πόλεμος αν πείνα είναι οι συνοδοί ο αρχηγός δεν μπορεί παρά να είναι αυτή η προσωποποίησης του κακού.

Ο πρώτος καβαλάρης δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μυστηριώδη και απαίσια εκείνη μορφή που κάνει την εμφάνιση της και στου Δανιήλ τις οράσεις και στου Απ. Παύλου τη

Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή κεφ.2: εδάφ.3-4 και στο τελευταίο εκείνο όραμα της Πάτμου. Είναι το «κέρας» με το «στόμα το λαλούν πράγματα μεγάλα» που «έκαμνε πόλεμον μετά των αγίων»  (Δανιήλ 7:20-21). Είναι το θηρίο εκείνο το τρομερό που το είδε ο Ιωάννης να βγαίνει από τη Θάλασσα και «εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλασφημίας  και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας» (Αποκάλυψης 13:5).είναι «ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεός

Αποδεικνύων εαυτό ότι είναι Θεός»  (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:3-4). Είναι με μια λέξη: ο Αντίχριστος. Κι’ αν μας ξαφνιάζει κάπως το άσπρο χρώμα του αλόγου του – χρώμα που υπό άλλες συνθήκες θα περιμέναμε να είναι συνδεδεμένο ως σύμβολο με το πρόσωπο του Χριστού – ας μη ξεχνούμε ότι αν πάντοτε μια ιδιαίτερη προτίμησης του διαβόλου είναι να εμφανίζεται «ως άγγελος φωτός» η προτίμησης αυτή θα αποτελέσει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά εκείνων των τελευταίων ημερών όταν και το ιδιαίτερο ακόμα όνομα που θα πάρει ο πονηρός θα είναι δηλωτικό αυτής της ιδιαιτέρας προσπάθειας του: να εμφανισθεί

«αντί του Χριστού». 

Απαίσιο το ποδοβολητό των τεσσάρων αυτών καβαλάρηδων. Προμήνυμα ότι η τελευταία εκείνη εβδομάς ετών της οράσεως του Δανιήλ εγγίζει προς το μοιραίο κέντρον της και όπου είναι τώρα θ’ ανοίξει η τρομερή εκείνη περίοδος των τριών και ημίσεως ετών που μας είναι γνωστή στην Αγ. Γραφή ως «ο καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμίας 30:7) ή «η μεγάλη θλίψης»

(Ματθαίος 24:21). Ανοίγει στο βιβλίο της Αποκαλύψεως η περίοδος αυτή με την εμφάνιση των τεσσάρων εκείνων απαίσιων ιππέων και κλείνει με τις φιάλες της οργής του Κυρίου που εκπωματίζονται για ν’ αφήσουν καφτό το περιεχόμενο τους να περιλούσει τη γη και να δώσουν στους κατοίκους της πείρα πικρή που σαν αυτή ποτέ ο δυστυχής πλανήτης μας δεν γνώρισε.

Είναι το γεφύρι από θλίψη και πόνο κατασκευασμένο που ενώνει τις δύο φάσεις της ελεύσεως του Κυρίου: την έλευση Του στον αέρα για να παραλάβει την Εκκλησία Του και την κάθοδό Του στη γη μαζί με τους αγίους Του για να ιδρύσει τη βασιλεία Του.

Για την περίοδο αυτής της πρωτοφανούς θλίψεως η Αγ. Γραφή σε πολλά τμήματα της μας έδωσε σύντομες αλλά πολύ ζωηρές

περιγραφές. «Ολολύζετε – λέγει: (ο Ησαϊας 13:6-9) – διότι η ημέρα του Κυρίου επλησίασε…Ιδού η ημέρα του Κυρίου έρχεται σκληρά και πλήρης θυμού και οργής φλογεράς δια να καταστήσει την γην έρημον». «Και θα είναι – λέγει: (ο Δανιήλ 12:1) – καιρός θλίψεως οποία ποτέ δεν έγινε». Και ο Κύριος μας στην τελευταία Του εκείνη ομιλία προς τους μαθητάς Του επάνω στο όρος των Ελαιών που κατά το πλείστον περιεστράφη γύρω από τα γεγονότα των εσχάτων ημερών συνδέοντας τις δικές Του τις προρρήσεις με τις οράσεις του Δανιήλ είπε: «Τότε θα είναι θλίψης μεγάλη η οποία δεν έγινεν  απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδέ θα γίνει» (Ματθαίος 24:21). Όσο δε για το βιβλίο της αποκαλύψεως το μεγαλύτερο μέρος του – από το κεφάλαιο 4 έως το κεφάλαιο 19 – το καταλαμβάνει η προσπάθεια να δώσει κάποια περιγραφή στην περίοδο εκείνη της μοναδικής θλίψεως που θα επισκεφθεί τη γη και τους κατοίκους της. Βροντές και σαλπίσματα και φιάλες που εκπωματίζονται γεμίζουν με την οργή του Κυρίου το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου αυτού βιβλίου της Αγίας Γραφής. 

………………………..

35-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(50)

 Το να επιχειρήσουμε λεπτομερή ανάλυση των γεγονότων εκείνου του καιρού και να αποπειραθούμε να ερμηνεύσουμε τα διάφορα σύμβολα με τα οποία είναι κατάσπαρτη στις σελίδες της Αγ. Γραφής η ιστορική εκείνη περίοδος θα ήταν κάτι που εντελώς ξεφεύγει τις δυνατότητες μας. Ένα όμως γενικό διάγραμμα της μοναδικής αυτής περιόδου στην ιστορία του πλανήτη μας και μπορούμε και πρέπει να κάνουμε – με υλικό παρμένο από διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής.

Επταετής είναι η διάρκεια της όλης αυτής περιόδου. Αυτό καθαρά προκύπτει από την όραση των εβδομήντα εβδομάδων του

Προφήτη Δανιήλ 9:24-27. Είναι η περίοδος αυτή η τελευταία από τις εβδομήντα εβδομάδες που το χέρι του Θεού την κράτησε κατά μέρος για ν’ ανοίξει και να κλείσει ανάμεσα στην εξηκοστή ενάτη εβδομάδα και την εβδομηκοστή την παρένθεση των εθνών την παρένθεση κατά την οποία θα καλούσε ο Κύριος από τα έθνη τους εκλεκτούς Του για να συναποτελέσουν μαζί με τους εκλεκτούς από τον Ισραήλ την Εκκλησία Του.

Και τώρα που σχηματίσθηκε και συμπληρώθηκε και ηρπάγη από τον κόσμο της αμαρτίας η Εκκλησία κλείνει η παρένθεσης κι’ ανοίγει η ιστορική αυτή περίοδος.

Αυτά που είπαμε ως τώρα δίνουν μια προκαταβολική απάντηση σ’ ένα ερώτημα που πολύ απασχόλησε τους πιστούς και βαθειά δίχασε τους ερμηνευτές των Γραφών. Ζωτικού ενδιαφέροντος για κάθε χριστιανό το ερώτημα αυτό είναι: «Θα τη γνωρίσει την περίοδο αυτή της μεγάλης θλίψεως η Εκκλησία από κοντά;»

Απίστευτο φαίνεται και όμως είναι πραγματικό. Δόθηκαν στο ερώτημα αυτό με τόσο άκρατο δογματισμό οι εκατέρωθεν απαντήσεις και ανεπτύχθη γύρω του τόσος φανατισμός ώστε ορισμένες εκκλησίες να έχει καταντήσει το θέμα αυτό δόγμα ουσιώδες και πίστεως και να έχουν χωρισθεί οι πιστοί μεταξύ τους – ας μου επιτραπεί απόδοσης του ξενόγλωσσου όρου – σε «προθλιψιακούς» και μεταθλιψιακούς» που τις μεταξύ τους σχέσεις τις χαρακτηρίζει ένα αίσθημα βαθειάς και αμοιβαίας καχυποψίας. Άλλη μια υπόμνησης αυτό ότι αν λείψει το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και μετριοπάθειας ο πονηρός πάντα είναι έτοιμος να διολισθήσει και στις ιερότερες περιοχές και να μεταβάλει σε πέτρες τις προσφιλέστερες ελπίδες της καρδιάς του χριστιανού. Αφοπλισμένοι λοιπόν όσο καλλίτερα μπορούμε από πνεύμα φανατισμού και προσέχοντας να μη δογματίζουμε απόλυτα επάνω σε θέματα  προφητικά πιστεύουμε εν τούτοις ότι η σαφής διδασκαλία των Γραφών είναι ότι η εκκλησία την πικρή πείρα της μεγάλης θλίψεως δεν θα τη γευθεί. Δεν είναι ξένη προς τη θλίψη η Εκκλησία. Την τελευταία εκείνη βραδιά που πέρασε ο Κύριος μαζί με τους δικούς Του τους είπε: «Εν τω κόσμω θα έχετε θλίψιν». (Ιωάννης 16:33). Κατά κάποιο μάλιστα τρόπο έχει η Εκκλησία του Χριστού μια ιδιαιτέρως στενή σχέση με τη θλίψη. Όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας επισκέφθηκαν για Δευτέρα φορά ορισμένες πόλεις  της Μικράς Ασίας για να στηρίξουν τις καρδιές των εκεί πιστών τους προέτρεπαν «να εμμένωσιν εις την πίστιν διδάσκοντες ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθομε εις την βασιλείαν του Θεού»(Πράξεις 14:22). Όχι μόνο δεν φείδεται (φειδώ= χρήση με μέτρο =οικονομία). Η θλίψης της ζωής του μαθητού του Χριστού αλλά μάλλον θα έλεγε κανείς ότι αυξημένη μερίδα πόνου και δακρύων προσφέρει στο χριστιανό η ζωή.

Ξέρει όμως ο χριστιανός κάτι που ο άνθρωπος του κόσμου το αγνοεί. Αναγνωρίζει ο χριστιανός ότι κάποιο παιδαγωγικό σκοπό έχουν οι θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός να επισκεφθούν τη ζωή του βλέπει ο χριστιανός τις θλίψεις σαν οδυνηρά ανεπιθύμητα.

………………………..

36-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(51)

Υπό την παρούσα όμως μορφή της ζωής απαραίτητα σκαλοπάτια που τον οδηγούν πιο κοντά στο Θεό. γι’ αυτό και ακούμε τον Απ. Παύλο να λέγει: «Και ουχί μόνον τούτο αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν η δε υπομονή δοκιμήν η δε δοκιμή ελπίδα η δε ελπίς δεν καταισχύνει» (Ρωμαίους 5:3-4). Κι’ ακόμα έχει πάρει ο χριστιανός από το Θεό το μήνυμα ότι κάποια πολύ στενή σχέση έχει η θλίψης που επιτρέπει εκείνος να τον επισκεφθεί με το λαμπρό εκείνο μέλλον που αποτελείτο αντικείμενο των μελετών μας αυτών: «Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψης ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄ Κορινθίους 4:17). Εργαστήριο είναι η θλίψης μέσα στο οποίο ο θεός κατεργάζεται τους χαρακτήρες των δικών Του και τους προετοιμάζει για τη ζωή της υπηρεσίας και της χαράς που τους επιφυλάσσει στο λαμπρό εκείνο μέλλον. Εργαστήριο μέσα στο οποίο από δάκρυα και πόνους παρασκευάζονται τα φορτία της δόξης με τα οποία θα γεμίσει ο Θεός τη ζωή των δικών Του εκεί επάνω. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι τους πόνους αυτούς και τις δοκιμασίες θα τα αντιμετωπίσει ο χριστιανός με το ορθό πνεύμα. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιάκωβος στην Επιστολή του1:2 δίνει στους αναγνώστες την κάπως απροσδόκητη εκείνη συμβουλή:»Πάσαν χαράν νομίσατε αδελφοί μου όταν περιπέσετε εις διαφόρους πειρασμούς».

Δεν είναι λοιπόν άγευστη θλίψεως η Εκκλησία. Αυτή όμως η θλίψης είναι κάτι το ξεχωριστό. Και κατά το χαρακτήρα και κατά την ένταση και κατά το σκοπό που επιδιώκει είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό: «θλίψης μεγάλη οποία δεν έγινε απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδέ θα γίνει». Και από τα δεδομένα του Λόγου του Θεού αντλώ την πεποίθηση ότι αυτή τη θλίψη η εκκλησία δεν θα την γνωρίσει.

Και πρώτα-πρώτα έχουμε τη διαβεβαίωση του Απ. Παύλου στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του 2:3-7 ότι ο «άνθρωπος της αμαρτίας» που είναι πολύ στενά συνδεδεμένος με την περίοδο αυτή της θλίψεως δεν θα αποκαλυφθεί πριν «εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων τώρα» κατά την ορθοτέρα δε κατά την γνώμη μου ερμηνεία ο «Κωλύων» είναι η εκκλησία.

Θα εκβληθεί λοιπόν πρώτα ο «Κωλύων» θα μετατεθεί δια της αρπαγής η Εκκλησία και κατόπιν θα κάνει την εμφάνισή της η

Κεντρική της περιόδου εκείνης φυσιογνωμία του Αντίχριστου.

  Έχουμε επίσης την υπόσχεση του Κυρίου προς την Εκκλησία Του:»Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής Μου και Εγώ  θα σε φυλάξω εκ της ώρας του πειρασμού ήτις μέλλει να έλθει επί της Οικουμένης όλης δια να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκάλυψης 3:10). Υπεσχέθη ο Κύριος να φυλάξει την Εκκλησία Του όχι κατά την ώρα του πειρασμού αλλά εκ της ώρας του πειρασμού έξω από την ώρα την τρομερή του πειρασμού.

Και έχουμε ακόμα τη συμβολική χρήση που έκανε ο Κύριος μας των γεγονότων του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων ρητώς παρομοιάσαςτην περίοδο της επανόδου Του με τις δύο εκείνες ιστορικές περιόδους. Η τρομερή καταιγίδα του κατακλυσμού δεν ξέσπασε παρά μόνο όταν ο Νώε και η οικογένεια του είχαν βρεθεί μέσα στην κιβωτό.

Και οι ουρανοί δεν έβρεξαν φωτιά επάνω στην καταδικασμένη πόλη παρά μόνο όταν ο Λώτ βρέθηκε έξω από τον κύκλο του πυρός. αν πλήρη εννοούσε ο Κύριος μας τη συμβολική συνταύτιση των δύο εκείνων εποχών με την περίοδο που τώρα έχουμε υπό μελέτην θα πρέπει να πούμε ότι κι αυτή η τρομερή καταιγίδα δεν πρόκειται να ξεσπάσει παρά μόνο όταν η συμβολιζομένη από τον Νώε  και τον Λωτ εκκλησία βρεθεί ασφαλής έξω από τη σκηνή του τελευταίου εκείνου δράματος που θα γνωρίσει η γη μας.

Άρχισε λοιπόν να τρέχει η μοιραία εκείνη τελευταία επταετία. Ο καλπασμός των τεσσάρων εκείνων καβαλάρηδων έφερε το προμήνυμα των επερχομένων δεινών. Τα δεινά όμως αυτά δεν κάνουν αμέσως  την εμφάνιση τους. μάλλον ειρηνικά εγκαινιάζεται η περίοδος αυτή της τρικυμιάς. Τι το ειρηνικότερο από την υπογραφή μιας συνθήκης; Και επειδή σ’ όλη μεν την οικουμένη θα εκταθεί η μοναδική εκείνη στην ιστορία του κόσμου τρικυμία επίκεντρο της όμως θα έχει την Παλαιστίνη και την Ιερουσαλήμ είναι πολύ ευοίωνη η πρώτη εμφάνισης του Αντίχριστου που κατά την όραση των εβδομήντα εβδομάδων του (Δανιήλ 9:27). Θα  συνάψει συνθήκη με το λαό Ισραήλ: «θα στερεώσει διαθήκη εις πολλούς». Στο αναμεταξύ αυτό θα έχει κτισθεί στην Ιερουσαλήμ ο Ναός και θα έχει πλήρως αποκατασταθεί το σύστημα εκείνο των θυσιών και των άλλων θρησκευτικών τελετών που προβλέπει ο νόμος του Μωϋσέως.

Αυτό σαφώς προκύπτει από το γεγονός ότι ένα από τα γεγονότα που θα λάβουν χώραν στην ακολουθούσα περίοδο της μεγάλης θλίψεως είναι συνδεδεμένο όπως θα δούμε παρακάτω με το «πτερύγιον του Ιερού» ρητώς δε αναφέρεται η προσφορά θυσιών

(Δανιήλ 9:27).

Τίποτα δεν προμηνάει την επερχόμενη θύελλα. Την ειρήνη του κόσμου την καλύπτει η υπογραφή του πανίσχυρου σύμφωνα με τις οράσεις του (Δανιήλ 7:20-21) και του βιβλίου της (Αποκαλύψεως 13:1-8) Αντίχριστου. Τότε που θα εκπληρωθεί η πρόρρησης εκείνη του απ.  Παύλου: «Επειδή όταν λέγωσιν Ειρήνη και ασφάλεια τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος» (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:3). Και μέσα στο ειρηνικό περιβάλλον μιας ανύποπτης κοινωνίας που θα ζει μια απολύτως φυσιολογική ζωή στην οποία κατά την έκφραση του Κυρίου «θα τρώγουν και θα πίνουν θα νυμφεύουν και θα νυμφεύονται» (Ματθαίος 24:38) θα πέσει ξαφνικά ο κεραυνός.

Για να μη διαψεύσει ο πλανήτης μας τη μακρά ιστορία του ότι οι συνθήκες και μεταξύ ατόμων και μεταξύ κρατών γίνονται για να για να καταπατούνται στο μέσον ακριβώς της επταετίας θα διαρρήξει ο Αντίχριστος τη συμφωνία του  με το κράτος του Ισραήλ και θα δοθεί έτσι το σύνθημα του πολέμου του θρησκευτικού διωγμού και της Ερημώσεως. Κατά τα λόγια του ίδιου του (Δανιήλ 9:27): «Και εν τω ημίσει της εβδομάδος θα παύσει η θυσία και η προσφορά και επί το πτερύγιον του Ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού θα δοθεί διορία επί την ερήμωσιν». Σ’ αυτό ακριβώς το ξέσπασμα της τρικυμίας και ο Κύριος μας όταν είπε:» Όταν λοιπόν ίδετε το βδέλυγμα της ερημώσεως το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω τότε οι εν Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη».(Ματθαίος 24:15-16).

 ………………………..

37-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(52)

Ποια θα είναι η μορφή που θα πάρει η τρομερή εκείνη περίοδος δύσκολο είναι ακόμα και να το εικάσει το ανθρώπινο μυαλό. Με τριπλή σειρά συμβόλων προσπαθεί το βιβλίο της αποκαλύψεως να δώσει εικόνα της αφόρητης θλίψεως εκείνων των ημερών.

Πρώτα οι επτά σφραγίδες η μια μετά την άλλη σπάζουν και το χειρόγραφο που έτσι σιγά-σιγά ανοίγεται αποκαλύπτει μια ολόκληρη σειρά από θεϊκά χτυπήματα που πέφτουν πάνω στη γη μας. Τότε ακριβώς είναι που κι’ αυτός ο ήλιος θα σκοτισθεί και η

Σελήνη θα χάσει το φως της όπως το προανήγγειλε ο Λόγος του Θεού (Πράξεις. 2:20 = Αποκάλυψης 6:12). Ακόμα και τα’ άστρα θα αισθανθούν τη φρίκη της τρομερής εκείνης αγωνίας από την οποία θα περνά η μικρή μας γη. Τότε είναι που θα καταφύγουν στα βουνά οι άνθρωποι και θα φωνάξουν στους βράχους: «Πέσατε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου» (Αποκάλυψης 6:16).

Αρχές ωδίνων όμως μόνο αυτά γιατί μετά τις σφραγίδες οι σάλπιγγες. Σαν βροντή ξαφνικά ακούστηκε πάνω από τη γη μας το απαίσιο σάλπισμα τους που προνηνύουν κακά μπροστά στα οποία ελαφρά ήταν τα χτυπήματα των σφραγίδων. Και όταν θα ακουστεί πια και η τελευταία σάλπιγξ τότε θ’ αρχίσει η πραγματική συμφορά. Τότε θα εκπωματισθούν οι φιάλες της οργής του Κυρίου για να κάψουν και να καταστρέψουν με το τρομερό τους περιεχόμενο. «Τεσσαράκοντα δύο μήνας» κατά το βιβλίο της: (Αποκαλύψεως13:15) καιρόν και τριάμισι δηλαδή χρόνια «καιρούς και ήμισυ καιρού» κατά την όραση του: (Δανιήλ 7:25) πάλι τριάμισι χρόνια – τόσο θα διαρκέσει το κακό. Πόσος πόνος πόση αγωνία πόσος εξευτελισμός πόσα δάκρυα μπορούν να χωρέσουν σε τριάμισι χρόνια!

Φθάσαμε έτσι προς το τέλος πια των τριάμισι αυτών ετών. Θα ξαναγυρίσουμε όμως στο επόμενο κήρυγμα μας στο σημείο αυτό. Την Ιερουσαλήμ την αφήνουμε τώρα σφιχτά πολιορκημένη από το στρατό του εχθρού όπως περιγράφει τη σκηνή ο προφήτης: (Ζαχαρίας 12:14) ενώ επάνω στον ουρανό γίνονται ετοιμασίες για την επικειμένη πια κάθοδο του Κυρίου. και κάπου εκεί στην Παλαιστίνη στη κοιλάδα του Αρμαγεδών – την κοιλάδα Ιωσαφάτ – ετοιμάζεται το πεδίο της μάχης για τη μεγάλη τη μοιραία την τελευταία σύγκρουση που θα τερματίσει την περίοδο της μεγάλης θλίψεως και θα εισαγάγει τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού στη γη μας

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της τρομερής εκείνης περιόδου δεν πρέπει να την προσπεράσουμε χωρίς κάτι να πούμε γι’ αυτήν. Η Εκκλησία δεν θα γνωρίσει την πείρα της μεγάλης θλίψις και όμως μέσα από στην μεγάλη θλίψι θα αποκτήσει ο Θεός παιδιά. Είδε στο όραμα του ο Ιωάννης ένα πλήθος από τις διάφορες φυλές του Ιούδα του Ισραήλ εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες να

Προχωρεί κι’ ένα πλήθος πολύ πιο μεγάλο από έθνος και φυλή ενδεδυμένο στολές λευκές και είπε στον Ιωάννη ένας από τους πρεσβυτέρους: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου»(Αποκάλυψης 7:14).

Πόσο βασάνισε τους ερμηνευτάς των  Γραφών ο αριθμός αυτός – εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες! Είπαν οι Αβδεντιστές της Εβδόμης Ημέρας: « Αυτοί είναι που φύλαξαν το Σάββατο». Είπαν οι Χιλιασταί: « Αυτοί είναι της Βασιλείς του Ιεχωβά όπως εμείς την διδάσκουμε οι οπαδοί». Είπαν διαφόρων αγιαστικών κινημάτων οι ηγέται: «Αυτοί είναι οι χριστιανοί που διεκρίθησαν από τους άλλους χριστιανούς στο ζήτημα της αναμαρτησίας». Πόσο μάταιος κόπος! Συμβολικός προφανώς είναι ο αριθμός και τόσο πλήθος των Ιουδαίων όσο και το μεγαλύτερο πλήθος των εθνικών θα είναι ο πνευματικός καρπός της μεγάλης θλίψεως θα είναι το όμορφο και ανέλπιστο δώρο που η τρομερή εκείνη περίοδος θα προσφέρει στον ουρανό.

Γεννώνται βέβαια εν σχέση με αυτούς τους πιστούς της μεγάλης θλίψεως ορισμένα προβλήματα. Και ίσως το κυριότερο από τα προβλήματα αυτά είναι: πότε οι πιστοί θα αποκτήσουν τα σώματα της αναστάσεως και θα γνωρίσουν την προ του βήματος του Χριστού πείρα; Ότι και τις δύο αυτές πείρες θα τις γνωρίσουν δεν μπορεί νομίζω να υπάρξει καμιά σοβαρά αμφιβολία. Οποθενδήποτε προερχόμενη μία θα είναι η Εκκλησία του Χριστούς εκεί πάνω και όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της θα ζήσουν τη ζωή της αναστάσεως που το ακριβές περιεχόμενο της στην περίπτωση του καθενός ξεχωριστά θα καθοριστεί από την έκβαση της κρίσεως του βήματος του Κυρίου. Αλλά πότε θα λάβουν αυτά χώραν στην περίπτωση των πιστών της μεγάλης θλίψεως ο Λόγος του Θεού δεν μας το αποκαλύπτει. Μαζί με τόσα άλλα σκοτεινά σημεία εν σχέση με τη ζωή της αναγεννήσεως κι’ αυτό το σημείο θα πρέπει να περιμένει να το φωτίσει το φως της παρουσίας του Κυρίου όταν Εκείνος επανέλθει.

Βρισκόμαστε ακόμα στο χείλος της τρομερής εκείνης περιόδου. Παριστάμεθα ακόμα μάρτυρες της ανέκφραστης τρομερής εκείνης σκηνής. Πόσο χτυπητή όμως η αντίθεσης! Εδώ κάτω το βογγητό του ανθρώπου κάτω από την πίεση μιας πρωτοφανούς

θλίψεως. Εκεί επάνω το στρωμένο τραπέζι μιας όμορφης ουράνιας γιορτής. Εδώ κάτω πρόσωπα παραμορφωμένα από σπασμούς αγωνίας. Εκεί επάνω πρόσωπα γαλήνια που όλα είναι εστραμμένα με αγάπη προς το Χριστό. εδώ κάτω καρδιές που αισθάνονται πως έφθασαν πια στο έσχατο της αντοχής τους αισθάνονται πως σ’ άλλο πόνο πια δεν αντέχουν άλλα δάκρυα δεν έχουν πια να χύσουν άλλη πίεση δεν μπορούν πια να υποστούν. Εκεί επάνω καρδιές που νιώθουν πως έφτασαν κι αυτές στο τελευταίο όριο της αντοχής τους στην ευτυχία και τη χαρά κι ακόμα ξέρουν πως αυτό μονάχα η αρχή ήταν και πως άλλες πολλές χαρούμενες εκπλήξεις τους επιφυλάσσει η ζωή που τους χάρισε ο Χριστός.

Εκείνος σ’ όλους μας να δώσει μια θέση σ’ αυτή τη γαμήλια συντροφιά. Εκείνος όλους μας να μας φυλάξει από τα σκοτάδια της μεγάλης εκείνης θλίψεως.

………………………..

38--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(53)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΚΑΤΟ

ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟ =ΧΡΙΣΤΟ

Πόσο σύντομη υπήρξε η βασιλεία του! και πόσο θλιβερό το τέλος της! Σε μια μικρή γωνίτσα του σύμπαντος πάνω σε έναν πλανήτη ένα βασίλειο ίδρυσε ο Θεός. Και βασιλιά έβαλε το νεογέννητο άνθρωπο. Είναι δύσκολο ίσως αδύνατο υπό τις σημερινές συνθήκες να συλλάβουμε την ομορφιά του βασιλείου εκείνου και την ευτυχία του βασιλιά. Κι’ ίσως της ευτυχίας του εκείνης ένα από τα πιο βαθιά μυστικά ήταν η ελπίδα που το ίδιο το χέρι του Θεού την έβαλε ασφαλώς στην καρδιά του  ότι δοκιμαστικά ότι προσωρινά ήταν τα σχετικώς στενά του βασιλείου του και ότι όταν θα ερχόταν η ώρα του Θεού θα οδηγείτο ο νέος αυτός βασιλιάς σ’ ενός πολύ πιο μεγάλου βασιλείου το θρόνο.

Από τότε δεν έπαυσε η ανάμνησης αυτή η ελπίδα να χαϊδεύει του ανθρώπου την καρδιά. Μια μέρα είναι αλήθεια βρέθηκε μακριά από το θρόνο του – βασιλιάς χωρίς βασίλειο εξ αιτίας της περιπέτειας της αμαρτίας. Δεν  ξεριζώθηκε όμως από την καρδιά του εντελώς και το ένστικτο το βασιλικό. Κι’ από τότε ο έκπτωτος αυτός βασιλιάς αναζητά το θρόνο του. Από το χέρι του θεού ήταν κι’ αυτό βαλμένο στην καρδιά του. Η μισοσβησμένη εκείνη

Ανάμνησης η δειλή εκείνη αλλά τόσο επίμονη ελπίδα είναι απλώς η ηχώ μέσα στου ανθρώπου την καρδιά της υποσχέσεως του Θεού ότι δε θα τον ξανακάνει βασιλιά. Και αν το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου είναι τόσο προσφιλές στην καρδιά του χριστιανού αυτό οφείλεται και στο ότι κατά τη ρητή υπόσχεση του Κυρίου με την Δευτέρα έλευση του Χριστού είναι συνδεδεμένη η επαλήθευσης της πιο επίμονης αυτής ελπίδας στην καρδιά του ανθρώπου. Της νέας καταστάσεως που θα εισαγάγει ο επανερχόμενος Σωτήρ ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια θα είναι εκείνο που θα βρει τους πιστούς να είναι βασιλείς με το Χριστό

===ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟ =ΧΡΙΣΤΟ====

Πόσο επίμονα δόθηκε η όμορφη υπόσχεσης στους λίγους σχετικώς εκείνους που άκουσαν το μήνυμα του Χριστού και ήλθαν κοντά Του! γιατί ήλθαν κοντά του; γιατί τον αγάπησαν βέβαια. Μα ακόμα γιατί στα λόγια Του ξύπνησε με’ την καρδιά τους την παλιά εκείνη μισοσβησμένη ανάμνηση. Το θρόνο θυμήθηκαν. Το θρόνο λαχτάρισαν και πάλι. Και στα σκαλοπάτια του θρόνου αυτού των οραμάτων τους  πεταμένα δίχτυα από κάποια ψαρόβαρκα και κάτι κατάστιχα από κάποιο τελώνιο μας δείχνουν πόσο διατεθειμένοι οι

Την τελευταία εκείνη βραδιά που πέρασε μαζί τους γύρω από το Πασχαλινό τραπέζι για το θρόνο και πάλι τους μίλησε ο Χριστός. Σιγά –σιγά γύρισε τα μάτια Του όλο το γύρο του τραπεζιού. Μια- μια είδε τις αγαπημένες φυσιογνωμίες των δικών Του. και είδε ακόμα κι’ εκείνους που δεν ήταν εκεί. Μας είδε όλους. Και είπε : «σεις είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς Μου όθεν Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις Εμέ» (Λουκάς 22:28). Ήταν αυτή μια απλώς από τις πολλές υπομνήσεις της υποσχέσεως Του αυτής. Αυτή η Καινή Διαθήκη  άνοιξε με τη διακήρυξη ότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε το κήρυγμα του αυτό ήταν το θέμα του: «Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών

(Ματθαίος 3:2). Όταν αργότερα μετά τους πειρασμούς Του ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος άρχισε να κηρύττει το ίδιο πάλι θέμα πήρε: «Ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαία κηρύττων το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού» (Μάρκος 1:14).

Όταν μετά λίγο καιρό έστειλε ο Χριστός τους δώδεκα στην πρώτη ιεραποστολική περιοδεία τους στις πόλεις και τα χωριά της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας αυτό τους παρήγγειλε να πάρουν για

θέμα του κηρύγματος τους: «Υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες ότι επλησίασε η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 10:7). Και στην καρδιά της προσευχής που δίδαξε να προσεύχονται την ελπίδα της βασιλείας τοποθέτησε: «Ελθέτω η βασιλεία Σου»

(Λουκάς 11:2). Ο σκοπός λοιπόν της ελεύσεως του Χριστού αυτός ήταν: να αναγγείλει στον άνθρωπο ότι θα του ξανάδινε το χαμένο θρόνο.

Δεν ήταν αυτό βέβαια κάτι το καινούργιο σε ιουδαϊκές καρδιές. Σε ανθρώπους που συνήθιζαν να σκύβουν με ευλάβεια στα ιερά χειρόγραφα του νόμου και των προφητών το θέμα της βασιλείας που ο Θεός θα ίδρυε ήταν πολύ οικείο και πολύ αγαπητό. Και κάθε θρήσκος Ιουδαίος με ιδιαίτερη λαχτάρα περίμενε μια μεγάλη ξεχωριστή ημέρα. Ήταν η «ημέρα του Κυρίου». ήταν η ημέρα κατά την οποία ο Κύριος θα ερχόταν για να καταλύσει το ζυγό των ξένων να εκδικήσει το λαό Του και να στήσει το θρόνο το δικό Του στον Ισραήλ. Η ημέρα του Κυρίου! θα ήταν εκείνη μια μέρα νίκης δόξης και ανέκφραστης χαράς.

Και δεν πρόσεξαν οι περισσότεροι τους πως δεν ήταν πάντα μ’ αυτά τα όμορφα χρώματα που την ζωγράφιζαν οι προφήται την ημέρα του Κυρίου. αν είχαν πάρει τον κόπο ν’  απαλλάξουν πρώτα τις καρδιές τους από προειλημμένες αντιλήψεις θα πρόσεχαν ότι όχι μόνο ημέρα χαράς αλλά και ημέρα σκότους όχι μόνο ημέρα νίκης αλλά και ημέρα θρήνου θα ήταν η ημέρα του Κυρίου. συνηθισμένη καθώς είναι η ανθρώπινη καρδιά να ξεδιαλέγει τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα να τα απωθεί οι ευσεβείς εκείνοι άνθρωποι απορροφήθηκαν αποκλειστικά από τη φωτεινή πλευρά της εικόνας. Και αυτή η φωτεινή πλευρά αυτή η επιπολαία αντίληψης της βασιλείας των ουρανών ήταν η πνευματική κληρονομιά που πήραν από το παρελθόν τους κι’ αυτοί ακόμα οι απόστολοι του Χριστού.

Έπρεπε πολλά ακόμα να δουν έπρεπε πολλά να πάθουν και πολλά να μάθουν για να καθαρίσουν σιγά-σιγά την εικόνα της βασιλείας που είχαν στην καρδιά τους από τα επιπόλαια στοιχεία της. Η εικόνα όμως της βασιλείας αυτή καθ’ αυτήν ποτέ δεν έσβησε στην καρδιά τους γιατί ήταν το χέρι του Θεού που την έβαλε εκεί.

Δεν μας εκπλήττει λοιπόν το γεγονός ότι τώρα σ’ αυτό το στάδιο

Της μελέτης μας βλέπουμε επί τέλους στημένους τους θρόνους. Λαμποκοπά από λάμψη των θρόνων το εικοστό κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. «Και είδον θρόνους και εκάθισαν επ’ αυτών και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού και δια τον λόγον του Θεού και οίτινες δεν προσκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη» (Αποκάλυψης 20:4

 ………………………..

39-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(54)

Αλλά ας μη προτρέχουμε των γεγονότων. Οι θρόνοι δεν έχουν στηθεί. Στο σημείο που αφήσαμε τη μελέτη μας στα προηγούμενα κεφάλαια θρόνοι ακόμα δεν υπήρχαν. Στον ουρανό είναι ακόμα στρωμένο το τραπέζι της εορτής του γάμου του Αρνίου και γύρω από το χαρούμενο τραπέζι είχαμε αφήσει την ολοκληρωμένη πλέον Εκκλησία με τον ουράνιο Νυμφίο. Τη γη αφ’ ετέρου την είχαμε αφήσει να σφαδάζει κάτω από το πέλμα του Αντίχριστου ενώ η αγωνία και ο πόνος της τελευταίας εκείνης εβδομάδος ετών έκαναν και τον ήλιο από τη φρίκη του να σκοτισθεί. Η μια μετά την άλλη οι φιάλες της οργής του Κυρίου εκπωματίσθηκαν και περιέλουσαν τη γη με το καφτό περιεχόμενο τους. Όλα προμηνύουν ότι τώρα πια θα παιχθεί η τελευταία πράξης στο δράμα του ανθρώπου. Και παίζεται πράγματι στην κοιλάδα του Αρμαγεδδών.

Η λέξης ή μάλλον η φρασούλα Αρμαγεδδών είναι εβραϊκή και σημαίνει «Ο λόφος της Μεγιδδώ». Αν πράγματι στην κοιλάδα που σχηματίζουν οι χαμηλοί λόφοι της Μεγιδδώ στην οποία τόσες μάχες στη μακρά ιστορία του ισραηλιτικού έθνους δόθηκαν θα δοθεί και η τελευταία εκείνη μάχη ή σε κάποια άλλη τοποθεσία που συμβολικώς την καλύπτει το όνομα αυτό δεν είμεθα εις θέσην να το πούμε. Εκείνο που χωρίς καμιά αμφιβολία μπορούμε να πούμε είναι ότι περί το τέλος πια της τελευταίας εβδομάδος ετών στην ιστορία του κόσμου μας υπό τη σημερινή του μορφή θα δοθεί μια τελευταία και τρομερή μάχη. Και αποτέλεσμα της μάχης: θα βρεθεί η Ιερουσαλήμ να είναι από παντού σφιγμένη από τον πολιορκητή στο του Αντίχριστου. Άδικα περίμενε η δυστυχισμένη πόλης κάποια απ’ έξω βοήθεια. Έφθασε τώρα πια η πιο μαύρη η πιο σκοτεινή της ώρα.

Και ξαφνικά ένα μοναδικό φαινόμενο τραβά τα βλέμματα των κατοίκων της Ιερουσαλήμ στον ουρανό. Τα σύννεφα σχίζονται οι ουρανοί ανοίγουν και μια φωτεινή μορφή από τον ήλιο πιο λαμπρή ξαφνικά εμφανίζεται. Μυριάδες άγγελοι Τον περιστοιχίζουν και πίσω ακολουθούν αναρίθμητα τα πλήθη των αγίων. Είναι  ο Χριστός! Είναι ο Χριστός που επιστρέφει στη γη. Στην κυριολεξία της εκφράσεως αυτή είναι η στιγμή της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. όλα τα άλλα προετοιμασία ήταν. Όλα τα άλλα προανήγγειλαν την ώρα αυτή. Η αρπαγή της Εκκλησίας η συγκέντρωσης μπροστά στο βήμα του Χριστού το γαμήλιο τραπέζι η μεγάλη θλίψις – όλα αυτά ήταν εισαγωγικές πράξεις γι’ αυτή τη μεγάλη τη μοναδική στην ιστορία του κόσμου στιγμή. Και αυτή η ώρα της δευτέρας ελεύσεως .

Και δεν μπορούσε τώρα να μη θυμηθούμε την ώρα της πρώτης Του έλευσης και ν’ απολαύσουμε έτσι την αντίθεση. Τότε σ’ ένα κρύο στάβλο σ’ ένα ταπεινό χωριό της Ιουδαίας. Τότε σαν ένα μικρό αδύνατο βρέφος. Τότε η ώρα της κενώσεως από τη δόξα του ουρανού η ώρα της ανθρώπινης αδυναμίας. Τώρα η απόδοσης της ώρας εκείνης. Τώρα η ώρα που τόσοι αιώνες την περίμεναν. Η ώρα της βασιλείας του Χριστού. Βασιλείας μέσα στο αχανές της δημιουργίας του Θεού που όπως προ-είπε ο Δανιήλ «δεν θα έχει τέλος» η οποία όμως θα εγκαινιασθεί με μια όμορφη στιγμή χιλίων ετών εδώ κάτω στη γη μας.

Είναι πράγματι πολύ περίεργο πως υπάρχουν χριστιανοί που αρνούνται τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού και απορρίπτουν αυτό το όμορφο κεφάλαιο της ιστορίας της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. και όμως έξη τουλάχιστον φορές επαναλαμβάνει η Αγ. Γραφή την προφητεία των χιλίων ετών. Και είναι ρητή και είναι ανεπιφύλακτη η διαβεβαίωσης:» Και θα βασιλεύσουν μετ’ Αυτού χίλια έτη» (Αποκάλυψης 20:6

Μερικές σύντομες ματιές ας ρίξουμε στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού επί της γης. Και πρώτα –πρώτα δεν μπορούμε να μη αντιμετωπίσουμε το ερώτημα: «Γιατί; Ποια να ήταν άραγε η ανάγκη της χιλιετούς αυτής βασιλείας Του εδώ κάτω στη γη; Εφ’ όσον χιλιάδες ατέλειωτες αιώνων εκτείνονται μπροστά Του κατά τους οποίους μαζί με τους δικούς Του θα ασκεί τη βασιλική Του εξουσία στο αχανές της δημιουργίας Του γιατί τάχα να επιδιώξει για ένα σύντομο ασήμαντο απέναντι της αιωνιότητας διάστημα να στήσει ένα θρόνο εδώ κάτω στην ταπεινή μας γη; «Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν με συγκεκριμένα στοιχεία από το Λόγο του Θεού να δοθεί αυθεντική απάντησης στο τόσο ενδιαφέρον αυτό ερώτημα. Δεν είναι όμως δύσκολο από την όλη οικονομία των βιβλικών δεδομένων να συναγάγουμε την απάντηση.

………………………..

 ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ  ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

(58)

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ===

Φρικτή εικόνα αυτή που χρησιμοποίησε ο Χριστός! Την δανείστηκε από την κοιλάδα Ενόμ ή την «κοιλάδα της γεένης» όπως ελληνοποιήθηκε που βρισκόταν έξω ακριβώς από τα τείχη της Ιερουσαλήμ και στην οποία άσβεστες ακοίμητες φωτιές νύχτα μέρα έκαιγαν για να δέχονται και να κατακάψουν τα απορρίμματα της αγίας πόλεως. Ένα αραιό γκρίζο σύννεφο καπνού που ανέβαινε προς τα νότια της πόλεως ήταν ίσως ορατό στους ακροατάς του Ιησού καθώς άκουγαν την ομιλία Του. ίσως ήταν εκείνο το σύννεφο που τους έδειξε με το δάχτυλο ο Κύριος για να προβάλει μπρος στα μάτια τους ένα άλλο σύννεφο να τους υπαινιχθεί μια άλλη κοιλάδα και να τους υπομνήσει μια άλλη άσβεστη ακοίμητη πνευματική φωτιά. Από τα χείλη του Παύλου ή οιουδήποτε αποστόλου ποτέ δεν βγήκαν λόγια τόσο σκληρά αλλά και τόσο σαφή εν σχέση με την τελευταία εκείνη κρίσι όσο ήσαν τα λόγια με τα οποία πιστοποίησε την πραγματικότητα της

Αυτός ο Χριστός. Αν λοιπόν δεν θέλουμε ως θρησκεία μας να έχουμε κάποιο δικό μας κατασκεύασμα αλλά επιθυμούμε το περιεχόμενο των θρησκευτικών μας πεποιθήσεων να το αντλούμε από το Λόγο του θεού είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχθούμε ότι ο μεγάλος εκείνος λευκός θρόνος στημένος εκεί επάνω μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας είναι μια θλιβερή και ανεπιθύμητη αλλά αναμφισβήτητη πραγματικότης. Και τώρα παίρνοντας το υλικό μας από τον Λόγο του Θεού ας προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση σε τέσσερα ερωτήματα.

Πρώτα: ποιοι θα είναι οι υπόδικοι μπροστά στο μεγάλο λευκό θρόνο;

Δεύτερο: ποιος θα είναι ο δικαστής στη δίκη εκείνη;

Τρίτο: ποια θα είναι τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν για την έκδοση της αποφάσεως;

Και τέταρτο: ποια θα είναι η έκβασης της δίκης εκείνης και ποια τα αποτελέσματα της;  Για κανένα από τα σημεία αυτά ο Λόγος του Θεού δεν μας αφήνει καμιά αμφιβολία

Και πρώτα: οι υπόδικοι. Είναι αυτοί που βγήκαν από τους τάφους. «Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους ισταμένους ενώπιον του Θεού». οι τάφοι όμως απίστους μόνο περιείχαν.  Των πιστών οι τάφοι είναι χίλια χρόνια τώρα που απέδωσαν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. κανένας πιστός δεν έμεινε στον τάφο. Όλοι  όσοι ήσαν του Χριστού όλοι όσοι εν όσω ζούσαν εδώ κάτω είχαν συνδέσει τη ζωή τους με δεσμούς αγάπης με το Χριστό και είχαν δεχθεί τη σωτηρία Του όλοι αυτοί αναστήθηκαν με την αρπαγή της Εκκλησίας και έζησαν ήδη την πρώτη σύντομη χιλιετή στιγμή μιας ευτυχισμένης αιωνιότητας με το Χριστό. Αυτοί  λοιπόν σύμφωνα με τα στοιχεία που μας δίνει ο Ιωάννης στο όραμα του υπόδικοι μπροστά στο λευκό θρόνο δεν μπορεί να είναι.

Και το πόρισμα μας αυτό βρίσκεται σε τελεία αρμονία με τη σταθερή γραμμή διδασκαλίας της υπολοίπου Καινής Διαθήκης και με τις επανειλημμένες σαφείς διαβεβαιώσεις αυτού του Ιησού Χριστού. Μια από τις κατηγορηματικότερες διακηρύξεις που έκαμε ποτέ ο Ιησούς Χριστός ήταν: «Ο ακούων τον λόγον Μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά Με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται αλλά έχει ήδη μεταβή εκ του θανάτου εις την ζωήν» 

(Ιωάννης 5: 24). Υπόδικοι λοιπόν μπροστά στο λευκό θρόνο οι χριστιανοί δεν μπορούν να σταθούν. Αυτούς τους είδαμε να στέκωνται μπροστά  στο βήμα του Κυρίου και να προσφέρουν εκεί όλα τα μετά την αναγέννηση έργα τους για να υποστούν τον έλεγχο του Κυρίου από το πόρισμα του οποίου θα εξαρτηθεί η ειδική θέσης που θα διεκδικήσουν και θα καταλάβουν στη ζωή του ουρανού. Όλοι όμως – ανεξαιρέτως όλοι – μέσα στον ουρανό. Κανείς απ’ αυτούς δεν θα σταθεί τη μεγάλη εκείνη μέρα υπόδικος για να αποφασισθεί αν θα του δοθεί η αιώνιος  ζωή του ουρανού. Αυτό αποφασίστηκε εδώ κάτω όταν οι άνθρωποι αυτοί με μετάνοια στην καρδιά και με πίστη οσοδήποτε ασθενή εδέχθηκαν ως Σωτήρα και Κύριο τους το Χριστό.

Το  δεύτερο ερώτημα που θέσαμε είναι: Την έδρα του δικαστού στη δίκη εκείνη ποιος θα την καταλάβη;   Μας το λέγει αυτό ο Ιωάννης στο όραμά του: «Και είδον τους νεκρούς ισταμένους ενώπιον του Θεού». αλλά θα πρέπει να γίνει αυτή η παρατήρησης: όταν ο Ιωάννης λέγει ενώπιον του Θεού εννοεί ειδικότερα το δεύτερο πρόσωπο της Θεότητος εννοεί τον Ιησού Χριστό. Αυτός ο Κύριος μας το προ-είπε αυτό. Είπε: «Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα αλλ’ εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν»(Ιωάννης 5:22). Και άλλα λόγια του Κυρίου μας που είπε σ’ άλλες περιστάσεις επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό. Στο θρόνο λοιπόν της κρίσεως ο Χριστός. Και υπάρχει κάτι εν σχέση με το ακολουθούν τώρα τρίτο ερώτημα που προσδίδει μια ιδιαίτερη αρμοδιότητα στο προσώπου του Δικαστού. Αρμόζον είναι: ο Σωτήρ αυτός να είναι και ο Κριτής.

………………………..

44--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

======ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ

(59)

Το τρίτο ερώτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι:

Ποιο θα είναι το κριτήριο βάση του οποίου ο καθήμενος επί του λευκού θρόνου θα εκδώσει την απόφασή Του; σημείο πολύ σπουδαίο και πολύ λεπτό. Είναι προφανές από το όραμα του Ιωάννου ότι το κριτήριο αυτό θα πρέπει να έχει πολύ στενή σχέση με ορισμένα βιβλία που θα ανοιχθούν μπροστά στο μεγάλο λευκό θρόνο και το πόρισμα της δίκης εκείνης ουσιωδώς θα επηρεασθεί από το περιεχόμενο των βιβλίων αυτών. Ποια λοιπόν είναι τα βιβλία αυτά και ποιο είναι το περιεχόμενό τους; «Και εκρίθησαν – λέγει ο Ιωάννης – εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών»…

Αν αυτή μόνο η δήλωσης υπήρχε θα ήταν υποχρεωμένος κανείς να συναγάγει ως συμπέρασμα ότι τα έργα του καθενός θα είναι το κριτήριο. Όσοι καλά ενάρετα θεάρεστα έργα έκαναν εδώ κάτω –

Και υπάρχει μνεία των (αναφορά) των έργων αυτών στα βιβλία που θα ανοιχθούν εκεί επάνω – θα κριθούν άξιοι της αιωνίου ζωής. Οι άλλοι όσοι τέτοια καλά έργα δεν θα έχουν να επιδείξουν αλλά αντιθέτως θα βαρύνονται τυχόν με έργα κακά αυτοί θα αποκλειστούν από την αιώνια ζωή. Αν μόνο αυτή η δήλωσης υπήρχε θα ήμασταν υποχρεωμένοι σ’ αυτό το συμπέρασμα να καταλήξουμε.

Αλλά και έτσι αν είχαν τα πράγματα πάλι θα αισθανόταν κανείς την ανάγκη να ρωτήσει: «Οι άλλοι που είναι; Γιατί μόνο αυτοί δικάζονται; Οι άλλοι πως απηλλάγησαν της δίκης»;  Διότι αν από τις εγγραφές καλών και κακών πράξεων στις οικείες μερίδες των βιβλίων θα εξαρτηθεί το πόρισμα της δίκης εκείνης τότε πολύ περισσότεροι θα έπρεπε να είχαν εμφανισθεί ως υπόδικοι μπροστά στο λευκό θρόνο από τους εμφανιζομένους στο όραμα του Ιωάννου. Αν μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στα βιβλία και να βλέπαμε στις στήλες εκείνων που απουσιάζουν είμαι βέβαιος ότι απ’ αυτούς το μητρώο θα αποδεικνυόταν πολύ περισσότερο βεβαρημένο με πράξεις κακές από το μητρώο μερικών από τους υπόδικους. Αν συνεπώς επ’ αυτής της βάσεως γίνεται η δίκη δεν μπορούμε να μη ρωτήσουμε: «Οι άλλοι που είναι; Γιατί αυτοί εδώ να είναι υπόδικοι»; Ιδίως αν θυμηθούμε τη διακήρυξη της Αγίας Γραφής ότι: «Οστις φυλάξει όλον τον νόμον και πταίση εις εν έγινε ένοχος πάντων»(Ιάκωβος 2:10) και λάβουμε συνεπώς υπ’ όψιν μας ότι και μιας κακής πράξεως η εγγραφή θα ήταν αρκετή για να φέρει τον ού (αυτόν για το οποίον πρόκειται) πρόκειται μεταξύ των υποδίκων με ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία ρωτούμε: «Οι άλλοι που είναι; Για τις πολλές ποικίλες εγγραφές στο παθητικό της μερίδας τους γιατί δεν ήρθαν κι’ εκείνοι να δικαστούν; Και απάντηση ικανοποιητική σ’ αυτό μας το ερώτημα απάντηση που να ικανοποιεί το στοιχειώδες αίσθημα της δικαιοσύνης δεν μπορούμε να βρούμε.

Και ξαφνικά θυμούμαστε κάτι. Θυμούμαστε ότι στο όραμα του Ιωάννου ένα από τα βιβλία ξεχώριζε από τα άλλα. Είναι το «βιβλίον της ζωής». Και ακόμα θυμούμαστε ότι στο ίδιο όραμα το βιβλίο αυτό ονομάζεται το «βιβλίον της ζωής του Αρνίου». Αυτό αποτελεί μια νύξη πολύ σαφή. Το Αρνίον είναι το «Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου»(Αποκάλυψης 13:8)

Κι έτσι το βιβλίο της ζωής βρίσκεται να είναι πολύ στενά συνδεδεμένο με το σταυρό. Είναι το βιβλίο της ζωής του Αρνίου διότι ο θάνατος του Χριστού κατέστησε δυνατό το άνοιγμα του βιβλίου της ζωής. «Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίο της ζωής ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός» (αποκάλυψης 20:15).=

Βλέπουμε λοιπόν ότι το τελικό και ουσιαστικό κριτήριο  που θα χρησιμοποιηθεί σ’ εκείνη τη δίκη θα είναι ο σταυρός του Χριστού και η σχέσης του ανθρώπου με το σταυρό. Θα αναγνωσθεί και των άλλων βιβλίων το περιεχόμενο όχι όμως για να κριθεί αν οι φορείς των εκεί εγγεγραμμένων πράξεων θα καταλάβουν μια θέση στον ουρανό αλλά για δυό άλλους λόγους.

Πρώτα: για να διαπιστωθεί κατά τον επίσημο αυτό τρόπο ότι «Πάντες – ανεξαιρέτως πάντες – ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού».(Ρωμαίους 3:23). Και ότι αν από το

περιεχόμενο εκείνων των βιβλίων εξαρτάτο η κρίσις κανείς δεν θα έβρισκε το δρόμο προς το Θεό ανοιχτό. Και κατόπιν για να γίνει η διαβάθμισης στη ζωή εκείνη του θανάτου. Όπως στη χώρα της χαράς διαβάθμισης θα υπάρξει που θα εξαρτηθεί από τα μετά την αναγέννηση έργα του πιστού έτσι διαβάθμισης οπωσδήποτε θα πρέπει να υπάρξει και στη χώρα του σκότους που κι αυτή θα εξαρτηθεί από το χαρακτήρα και τη βαρύτητα των έργων που θα βρεθούν εγγεγραμμένα στα βιβλία.

Έτσι το κριτήριο θα είναι ο σταυρός. Γι’ αυτό και πάνω στο θρόνο θα κάθεται εκείνος που σταυρώθηκε. Κριτής θα είναι ο Σωτήρ. Δεν μπορεί ο λευκός θρόνος να στηθεί εκεί που έπεσε η σκιά του σταυρού. Υπόδικοι λοιπόν μπροστά στο λευκό θρόνο θα σταθούν όχι οι αμαρτωλοί – όλοι οι αμαρτωλοί είναι! – όχι περισσότερο ή λιγότερο κακοί αλλά μόνο όσοι απέρριψαν την αγάπη και τη θυσία του σταυρού.

…..

Και το τέλος τους; η καταδίκη τους; πόσο τρομερά τα λόγια με τα οποία την περιγράφει το όραμα του Ιωάννη! «Από προσώπου Αυτού έφυγαν η γη και ο ουρανός και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά» (Αποκάλυψης 20:11). Αυτή θα είναι η μόνη τιμωρία αλλά τιμωρία βαρειά. Όλα τα άλλα φωτιές και σκώληξ και το σκότος – σύμβολα είναι εικόνες είναι απλώς.

Και η τιμωρία θα είναι ότι δεν θα βρεθεί τόπος γι’ αυτούς στην παρουσία του Θεού. Και θα φύγουν οι άνθρωποι αυτοί «από προσώπου Αυτού». Και θα πάνε – που; Θα ξεκινήσουν για ένα ταξίδι μέσα στο σκοτάδι χωρίς τέλος. Θα προχωρεί το καράβι –ατελείωτη η θάλασσα κάτω μαύρος ο ουρανός επάνω πουθενά η υπόσχεσης ενός λιμανιού πουθενά ένα φως να τρεμοσβήνει μια υπόσχεσης μια ελπίδα.

Οι εξόριστοι του Θεού! αυτοί που περιφρόνησαν το σπίτι του Πατέρα. Αυτοί που απέρριψαν την αγάπη του Χριστού. Αυτοί που δεν δέχθηκαν να γραφτεί το όνομά τους στο βιβλίο της ζωής. Οι κατάδικοι του μεγάλου λευκού θρόνου. Ο Θεός να μας φυλάξει όλους από μια τέτοια τύχη

………………………..

45--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

======ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ

(60)

ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ=====

====ΝΕΟΙ ======= ΟΥΡΑΝΟΙ=============

Δεν ήταν μόνο ο Ιωάννης που είδε στο όραμα του το τελευταίο αυτό στάδιο τον ακραίο σταθμό στα σχέδια του Θεού για τον λυτρωμένο άνθρωπο. Και σ’ άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής το βλέπουμε να διαγράφεται πολύ καθαρά το τελευταίο στάδιο. Ο προφήτης Ησαϊας επανειλημμένος αναφέρεται στην τελευταία εκείνη πράξη του δράματος του ανθρώπου λέγει

(Ησαϊας 65:17): «Επειδή ιδού νέους ουρανούς κτίζω και νέαν γην και δεν θα είναι μνήμη των προτέρων ουδέ θα έλθουν εις τον νουν». Και σ’ άλλο μέρος στο τέλος πια του βιβλίου του

(Ησαϊας 66:22) λέγει: «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη τα οποία Εγώ θα κάμω θα διαμένουν ενώπιον Μου λέγει Κύριος ούτω θα διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας».

Και ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Επιστολή του 3:12-13 στην ίδια τελευταία πράξη του δράματος αναφέρεται: «Προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού καθ’ ήν οι ουρανοί πυρούμενοι θα διαλυθούν και τα στοιχεία πυρακτούμενα θα χωνευτούν. Κατά δε την υπόσχεση αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομε εν οις δικαιοσύνη κατοικεί».

Αυτά μας έχουν προετοιμάσει για την τελευταία όμορφη σκηνή του δράματος που εν σχέση με την έλευση του Κυρίου δόθηκε

Στον Ιωάννη όταν ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Λέγει: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον…

Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου: Ιδού κάμνω νέα τα πάντα» (Αποκάλυψης 21:1-5). Και έτσι ερχόμαστε τώρα αντιμέτωποι με το τελευταίο εκείνο κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρώπου που κατά κάποιο θα είναι και το πρώτο. Φθάνουμε στο τέλος της ιστορίας του που θα είναι η αρχή. στο τέρμα που θα είναι ένα καινούργιο όμορφο ξεκίνημα.

Μια πράξης καταστροφής και μια πράξης δημιουργίας θα εγκαινιάσουν την καινούργια αυτή φάση της ζωής του λυτρωμένου ανθρώπου. Ένα τρομερό πυροτέχνημα θα φωτίσει για μια στιγμή το σύμπαν. Ούτε το γιατί του πυροτεχνήματος αυτού μπορούμε με θετικότητα να μαντεύσουμε ούτε την έκταση που θα καταλάβουν τα αποτελέσματα του μπορούμε να καθορίσουμε.

Ένα είναι βέβαιο: μια τρομερή εις έκταση καταστροφή θα σημάνει το τέλος αυτής της μορφής ζωής και από τη στάχτη μέσα στην οποία θα εξαφανιστούν και τα τελευταία σημάδια της διαβάσεως της αμαρτίας καινούργια γη και καινούργιος ουρανός

θα δημιουργήσει ο Θεός.

Και θ’ αρχίσει έτσι η ζωή η ατέλειωτη αλλά και πάντα νέα η ζωή η όμορφη του ουρανού. Αν σ’ άλλα κεφάλαια της μελέτης μας βρήκαμε τα φραστικά μας μέσα πολύ φτωχά και ανεπαρκή για να περιγράψουν τα διάφορα στάδια από τα οποία θα περάσει η νέα  αυτή δημιουργική δράσης του Θεού που αφετηρία της απλώς είναι η Δευτέρα έλευσης του Κυρίου μπροστά στο ολοκληρωμένο τώρα έργο της δράσεως αυτής πολύ πιο έντονα αισθανόμαστε την ανεπάρκεια των μέσων με τα οποία ζήτησε ο Λόγος του Θεού να μας δώσει μηνύματα από την όμορφη εκείνη ζωή. Εδώ πλέον βρισκόμαστε στη χώρα των πραγμάτων που «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα οποία ο Κύριος ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» ( Α¨ Κορινθίους 2:9).  Ανεπαρκή τα σύμβολα που χρησιμοποίησε ο Λόγος του Θεού για να μας δώσει μερικές σκόρπιες εικόνες  από τη ζωή του ουρανού. Και ανίκανος ακόμα και ο νους μας να συλλάβει το ακριβές περιεχόμενο των συμβόλων αυτών.

Εκείνο πάντως που μας κάνει τα σύμβολα αυτά και τις εικόνες ιδιαιτέρως προσφιλή είναι ότι μας δόθηκαν αυτά εν όσω βρισκόμαστε ακόμα στην παρούσα μορφή ζωής και συνδέουν έτσι τη χώρα των δακρύων με τη χώρα της χαράς. Το όραμα του νέου ουρανού και της νέας γης το είδε ο Ιωάννης καθώς τα κυματάκια του Αιγαίου έσπαζαν πάνω στα βράχια της νησιώτικης φυλακής του. Και αν μας είναι τώρα προσφιλή τα σύμβολα αυτά γιατί μας υποβοηθούν την προσδοκία τότε θα μας είναι ίσως ακόμα πιο προσφιλή γιατί θα μας υποβοηθούν την ανάμνηση και θα μας θυμίζουν εκεί στη χώρα του θεού πως για πρώτη φορά εδώ στη χώρα της αμαρτίας μας δόθηκαν ωχρές περιγραφές του ουρανού. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε όσο μπορούμε καλλίτερη χρήση των συμβόλων με τα οποία είναι γεμάτα τα τελευταία δύο κεφάλαια της Αποκαλύψεως για να σχηματίσουμε κάποια εικόνα της ζωής του ουρανού.

Από πού όμως να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει; Ίσως ο καλλίτερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το υλικό μας είναι να παρατηρήσουμε μερικά από τα πράγματα που κατά τη ρητή δήλωση του Ιωάννου θα μας μιλήσει πιο εύγλωττα από κάθε τι άλλο για τα πράγματα που θα αποτελέσουν την ουσία της ζωής του ουρανού.

………………………..

46--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

======ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ

(61)

  Πολλά είναι τα πράγματα που μας πληροφορεί ο Ιωάννης ότι θα απουσιάζουν από τον ουρανό. Και ο ουρανός θα είναι ουρανός διότι δεν θα είναι εκεί τα πράγματα αυτά. Από όλα αυτά τα πράγματα δύο ίσως είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά.

Το ένα : η Θάλασσα το άλλο : η νύχτα. Και τα δύο που γέμισαν την παρουσία τους τη ζωή τους εδώ κάτω δεν θα έχουν θέση  στη ζωή του ουρανού. Λέγει ο Ιωάννης (αποκ.21:1): «Διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Και παρακάτω στο ίδιο όραμα (αποκ.22:5): «Και νυξ δεν θα είναι εκεί και δεν θα έχουν χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου διότι Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς». Θα απουσιάζει λοιπόν από τον ουρανό η θάλασσα θα απουσιάζει και η νύχτα. Σύμβολα βέβαια και τα δύο. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τι κρύβεται πίσω από την απουσία των δύο στοιχείων από τον ουρανό.

Και πρώτα η θάλασσα. Δεν είναι ανάγκη ίσως και να το πούμε καν ότι ο Ιωάννης όπως και οι προ αυτού προφήτες της ΠΔ τις εικόνες και τα σύμβολα τα δανείζεται από τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος ενός Εβραίου. Και στον κόσμο ενός Εβραίου η θάλασσα είναι στοιχείο εχθρικό. Αν ξεφυλλίσουμε τους προφήτες της ΠΔ δεν θα αργήσουμε να το ανακαλύψουμε. Αν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης άλλα σύμβολα άλλες εικόνες θα διάλεγε ο Θεός για να του μεταδώσει κομμάτια της αιωνίου αλήθειας Του. τα σύμβολα θα άλλαζαν η αλήθεια θα έμενε η αυτή. Αν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης θα την αγαπούσε την θάλασσα. Δεν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης. Ήταν Εβραίος. Και γι’ αυτόν η Θάλασσα ήταν ένα στοιχείο εχθρικό. Και είναι πολύ χαρακτηριστικά τα πράγματα που συμβολίζει ως απουσιάζοντα από τον ουρανό.

Το πρώτο πράγμα που υποδηλοί η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου είναι ότι από τον ουρανό θα λείπει το μυστήριο. Θα λείπει το άγνωστο το σκοτεινό ερωτηματικό που τόσο πολύ μας τυράννησε εδώ κάτω. Η θάλασσα με τους σκοτεινούς βυθούς της ήταν για τον Εβραίο το σύμβουλο του μυστηρίου. Λέγει ο Ψαλμωδός στον 77ο  ψαλμό: «Δια της

θαλάσσης είναι η οδός Σου Θεέ και αι τρίβοι Σου εν ύδασι πολλοίς αλλά τα ίχνη Σου δεν γνωρίζονται». Είναι πράγματι η θάλασσα το σύμβολο του μυστηρίου. Κάθε κύμα της καθώς ξεδιπλώνεται πάνω στην ακτή είναι σαν να θέλει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της. Αλλά αποτραβιέται το κύμα και παίρνει τα μυστικά μαζί του.

Πόσο αλήθεια είναι αυτό εν σχέση με τη ζωή! Η ζωή είναι μεγάλο ερωτηματικό. Είναι αλήθεια ότι για το Χριστιανό πάνω στο μεγάλο αυτό ερωτηματικό πέφτει το φως της θείας αποκαλύψεως το φως του Χριστού. Αλλά κι’ αυτό το φως εφ’ όσον ο Χριστιανός ζει στον κόσμο αυτό των περιορισμών της ύλης και της αμαρτίας δίνεται με μέτρο περιορισμένο.» Τώρα – λέγει ο Απ. Παύλος

(Α΄ Κορινθίους 13:12) – βλέπομε δια κατόπτρου αινιγματωδώς». Νομίζει κανείς πως ακούει στις  λέξεις αυτές τον αναστεναγμό του πνεύματος του Παύλου που ποθεί πιο άπλετο φως καθώς είναι σκυμμένος πάνω στο κομμάτι εκείνο του στιλβωμένου χαλκού που αποτελούσε της εποχής του το κάτοπτρο (καθρέφτη).         

Θα φθάσει όμως η μέρα που θα πετάξουμε το κομμάτι αυτό του στιλβωμένου χαλκού ως περιττό πλέον όταν θα βρεθούμε στην άμεση παρουσία του Θεού. τότε η θάλασσα με τα μυστήριά της και τα ερωτηματικά της θ’ αποτραβηχθή για πάντα από τη ζωή του χριστιανού και θα βρεθεί ο χριστιανός σ’ ένα νέο ουρανό και σε μια νέα γη σε μια νέα μορφή ζωής απαλλαγμένη από το σκοτάδι από αινίγματα από ερωτηματικά. Εκεί για πρώτη φορά θα ατενίσει τον κόσμο του Θεού με τα μάτια του Θεού και θα βρει την απάντηση σε ερωτήματα που τόσο τον βασάνισαν εδώ κάτω και θα βρει λύση για όλα τα σκοτεινά αινίγματα της ζωής.

Το δεύτερο πράγμα που η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου μα φανερώνει για τη ζωή του ουρανού είναι ότι στον ουρανό δεν θα υπάρχει πια επανάστασης του ανθρώπινου θελήματος εναντίον του θελήματος του Θεού. πολλές φορές χρησιμοποιείται στην ΠΔ η θάλασσα και τα αφρισμένα της κύματα ως σύμβολο των λαών που επαναστάτησαν εναντίον του Θεού. Ομιλεί κάπου ο ψαλμωδός για το Θεό και λέγει ότι ο Θεός είναι «ο κατασιγάζων τον ήχον της θάλασσας τον ήχον των κυμάτων αυτής και τον θόρυβον των λαών»(Ψαλμός 65:7).

Η άστατη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνίας της ανθρώπινης σκέψεως των ανθρωπίνων επιδιώξεων που τη σηκώνει ο άνεμος της αμαρτίας και του εγωϊσμού εναντίον του θελήματος του Θεού! Πόσες τρικυμίες δεν γνώρισε η Θάλασσα αυτή πόσα ναυάγια! Και μήπως κι η μικρότερη εκείνη θάλασσα της καρδιάς του χριστιανού δεν έχει πείρα της τρικυμίας της ανταρσίας εναντίον του θελήματος του Θεού; δεν έχουμε όλοι μας γνωρίσει στιγμές που ο διάβολος φύσηξε τον άνεμο του θυμού τον άνεμο της αμφιβολίας τον άνεμο του εγωισμού και σήκωσε απρόβλεπτες τρικυμίες και στη δική μας θάλασσα;

Εκεί όμως επάνω θάλασσα δεν υπάρχει. Το τελευταίο κυματάκι της θάλασσας της ανταρσίας της ανθρώπινης καρδιάς εναντίον του θελήματος του Θεού εδώ κάτω θα σπάσει και εκεί αυτή η θάλασσα για πάντα θα αποτραβηχθή από τη ζωή των λυτρωμένων. Εκεί ένα μόνο θέλημα θα υπάρχει και για πρώτη φορά το θέλημά μας θα βρεθεί σε τελεία αρμονία με το θέλημα του Πλάστου μας. Εκεί για πάντα θα σβήσει η βοή των κυμάτων της αμαρτίας.

Κάτι άλλο ακόμα συμβολίζει η απουσία της θάλασσας από τη ζωή του ουρανού. Η άστατη θάλασσα με την ύπουλη γαλήνη της και τις ξαφνικές τρικυμίες της ήταν για τον Εβραίο προφήτη το σύμβολο της ανησυχίας που πολλές φορές επικρατή στην ανθρώπινη καρδιά. Λέγει κάπου (ο: Ησαϊας 57:20): «Οι δε ασεβείς είναι ως η τεταραγμένη θάλασσα η οποία δεν δύναται να ησυχάσει και τα κύματα αυτής εκρίπτουσι καταπάτημα και πηλόν». Η θάλασσα που κάποιο αόρατο χέρι αναταράσσει τους βυθούς της και θολώνει τα νερά της: η ιδεώδης εικόνα της ανθρώπινης καρδιάς που δεν μπορεί να ησυχάσει δεν μπορεί να βρει ένα απάνεμο αγκυροβόλιο στο οποίο να ηρεμήσουν οι σκέψεις της να αναπαυθούν τα αισθήματα της. Κάτι διαρκώς ζητεί και ποτέ δεν το βρίσκει κάτι διαρκώς επιδιώκει και ποτέ δεν το αποκτά. Εκεί όμως επάνω η θάλασσα θα αποτραβηχθεί και η ανήσυχη αυτή καρδιά επί τέλους θα ηρεμήσει. Και θα γνωρίσουμε εκεί στην πλήρη του έκταση εκείνο που μια μικρή προκαταβολή του γευθήκαμε εδώ κάτω: «την ειρήνη του θεού την υπερέχουσα πάντα νουν»(Φιλιππισίους 4:7).

Και κάτι άλλο συμβολίζει η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου. Επάνω στο νησί της εξορίας περιτριγυρισμένος από παντού από τη θάλασσα δεν θα μπορούσε ο Ιωάννης παρά να αισθανθεί πολύ βαθειά ότι η θάλασσα είναι ένα στοιχείο που χωρίζει.

47--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

======ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ

(62)

  Πόσες φορές να ανέβηκε ο Ιωάννης στην πιο ψηλή κορφή της Πάτμου κι’ από κει ν’ αντικρίσει την απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας και τη γαλάζια εκείνη γραμμή που τον έζωνε από παντού και τον χώριζε από τους αγαπητούς του! γύρισε τα μάτια του προς τα νοτιοανατολικά και σκέφθηκε ότι κάπου εκεί κάτω ήταν η Ιερουσαλήμ η πόλης η αγία που ήταν γι’ αυτόν τόσο γεμάτη από ιερές αναμνήσεις. Και γύρισε τα μάτια του προς βορειοανατολικά και σκέφθηκε ότι εκεί μακριά ήταν η Έφεσος και ήταν εκεί η Εκκλησία της οποίας αυτός εχρημάτισε ποιμήν και ήταν εκεί άνθρωποι που τους αγαπούσε και τους είχε υπηρετήσει και είχε μοιραστή  μαζί τους την εν Χριστώ ζωή. Ίσως εκείνη τη στιγμή η Εκκλησία της Εφέσου να είχε τη λατρεία της ενώ αυτός ήταν στο ξεροβούνι της Πάτμου μονάχος του μακριά από τη συντροφιά των δικών του.

Και ξαφνικά εκεί στον ορίζοντα πάνω από τη γαλάζια γραμμή ανέτειλε το όραμα. Και είδε ο Ιωάννης το νέο ουρανό και τη νέα Γη. Και στο νέο αυτό ουρανό θάλασσα εξορία χωρισμός δεν υπήρχαν αλλά ήταν εκεί  «Η πόλης του Θεού του ζώντος η επουράνιος Ιερουσαλήμ και μυριάδες αγγέλων η πανήγυρης και η Εκκλησία των πρωτοτόκων των καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς» (Εβραίους 12:22-23). Εδώ κάτω περιστάσεις που είναι υπεράνω του θελήματος μας χωρίζουν πολλές φορές απ’ αλλήλων τους χριστιανούς. Και δυστυχώς πολλές φορές όχι μόνο κατά σώμα αλλά και κατά το πνεύμα. Εκεί όμως στον ουρανό η θάλασσα του χωρισμού θα στερέψει. Εκεί όλοι όσοι αγαπούν το Χριστό θα είναι μαζί γιατί θα τους ενώνει η παρουσία του Χριστού.================

Ένας μεγάλος ιεροκήρυξ της παρελθούσης γενεάς που με τα κηρύγματα του και τα βιβλία του οικοδόμησε και έθρεψε πολλές χιλιάδες χριστιανών διηγείται ότι ένα Καλοκαίρι παραθέριζε σε ένα ψαράδικο χωριό κι εκεί γνώρισε μια χαροκαμένη γυναίκα που ο άνδρας της και τα δύο παιδιά της είχαν πνιγεί. Μια μέρα συνομιλούσαν οι δυό τους για τη ζωή του ουρανού και ρώτησε ο ιεροκήρυξ τη γυναίκα ποιο πράγμα στη ζωή του ουρανού όπως τη φανταζόταν προκαλούσε την πιο μεγάλη  της ευχαρίστηση. Και δεν παραξενεύτηκε καθόλου όταν εκείνη του απάντησε: «Και θάλασσα δεν θα υπάρχει πλέον». Η θάλασσα που την πότισε τα πιο πικρά ποτήρια της ζωής της η θάλασσα αυτή θα στερέψει και εκεί στην παρουσία του Θεού θα συναντήσουμε τους αγαπητούς μας και δεσμοί που εδώ κάτω συνήψαμε θα ανασυνδεθούν εκεί επάνω σε μια ατμόσφαιρά άφθαστης χαράς.

  Και νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί. Υπάρχει ένας ωραίος μύθος κατά τον οποίο ένας από τους λυτρωμένους του Κυρίου που μόλις είχε φθάσει στη χώρα του φωτός πήρε από ένα αρχάγγελο την εντολή να εκτελέσει για τον Κύριο ένα ορισμένο έργο. Με χαρά ο λυτρωμένος του Κυρίου άκουσε για το έργο που ο Κύριος του ανέθεσε και αμέσως είπε: «Τρέχω κύριε. Ο ήλιος βλέπω είναι στο μεσουράνημα του ακόμα. Τρέχω λοιπόν να προφτάσω να τελειώσω το έργο αυτό πριν νυχτώσει πριν κλείσουν οι δώδεκα μαργαριταρένιες πύλες της ουρανίου πόλεως». Τον κοίταξε ο αρχάγγελος και χαμογέλασε.

«Άνθρωπε μου του είπε ξέχασες! Εδώ βρίσκεσαι σε μια χώρα που ποτέ δεν νυχτώνει. Οι πύλες αυτής της πόλεως ποτέ δεν κλείνουν γιατί νύχτα δεν υπάρχει εδώ». 

«Και νύξ δεν θα είναι εκεί» (Αποκάλυψης 22:5). Εξαντλήθηκαν πια τα σκοτάδια της νύχτας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το τελευταίο σχεδόν πράγμα που μας λέγει ο Θεός για τον ουρανό αυτό είναι. Μας μίλησε στο βιβλίο της Αποκαλύψεως για τον ουρανό με την όμορφη γλώσσα του συμβολισμού. Μας μίλησε για τα κρυσταλλένια νερά του ποταμού που θα διαρρέει τη χώρα εκείνη. Μας μίλησε για τους χρυσαφένιους δρόμους και τις μαργαριταρένιες πύλες της. Σύμβολα όλα αυτά εικόνες παρμένες από τον κόσμο μας εδώ κάτω που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε. Κι όταν τελείωσε η περιγραφή η χρυσή τελεία που τα έκλεισε όλα αυτά αυτή ήταν: «Και νυξ δεν θα είναι εκεί». Σ’ αυτή λοιπόν τη χώρα θα αποβιβαστούμε στο τελευταίο εκείνο στάδιο των σχεδίων του Κυρίου για τους δικούς Του: στη χώρα που δεν θα έχει νύχτα.

Πολλών δυσάρεστων πραγμάτων σύμβολο είναι η νύχτα.

………………………..

48--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

======ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΘΡΟΝΟ

(63)

   Είναι πρώτα το σύμβολο του Πόνου και της θλίψεως. Και ποιού ανθρώπου τη ζωή δεν την έχει σκοτεινιάσει αυτή η νύχτα; Το ξανά-αναφέραμε το χωρίο εκείνο από το βιβλίο του: (Ιώβ 5:7): «Ο άνθρωπος γεννάται δια την λύπην και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά». Όπως ένας νόμος υπάρχει που διδάσκει τους αετιδείς ν’ ανοίγουν τις φτερούγες τους και να πετούν ψηλά έτσι ο νόμος αδυσώπητος υπάρχει που γεμίζει του ανθρώπου τη ζωή μα θλίψι και δάκρυα. Δεν είχε δημιουργηθεί βέβαια του ανθρώπου η ζωή γι’ αυτό το σκοπό. Του ανθρώπου η ζωή δημιουργήθηκε για να είναι δέκτης χαράς. Η νύχτα του πόνου είναι ένας παρείσακτος και στην τελευταία εκείνη πράξη του ανθρώπινου δράματος θα αποσυρθεί πια εντελώς η νύχτα αυτή και θα αποκλεισθεί η δυνατότης του πόνου: «Και θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυ από των οφθαλμών αυτών… και πένθος και κραυγή και πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον»(Αποκάλυψης 21:4). Τη χαρά την αρμονία την ομορφιά της ζωής εκεί επάνω κανένα συννεφάκι δεν θα τη σακιάσει. Θα ξαναβρεί η καρδιά του ανθρώπου την όμορφη κατάσταση της ατάραχης ευτυχίας για την οποία την είχε δημιουργήσει ο Θεός.

Και μια άλλη κατάσταση συμβολίζει η νύχτα που

υπογραμμίζει ένα από τα χαρακτηριστικά της ζωής του ουρανού.

Είναι η νύχτα του κόπου η νύχτα της εξαντλήσεως. Γέρνει στη δύση του ο ήλιος και αποσύρεται ο άνθρωπος κατάκοπος και στο σώμα και στην ψυχή. Δεν ήταν αυτό το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός τον έκανε τον άνθρωπο για να εργάζεται και η εργασία θα ήταν γι’ αυτόν πηγή ευλογίας και χαράς. Αλλά μεσολάβησε η περιπέτεια της αμαρτίας φύτρωσαν στη ζωή του ανθρώπου τα αγκάθια της κατάρας και προστέθηκε στην εργασία ο κόπος και ο κάματος κι’ έγινε η εργασία βάρος και φορτίο δυσβάστακτο.

Δεν θα καταργηθεί στη ζωή του ουρανού η εργασία. Θα ήταν δυστυχείς χωρίς εργασία ο άνθρωπος. Είναι χονδροειδής παραποίησης της πραγματικότητας και είναι αντιγραφική η εικόνα του ουρανού που τον παριστάνει σαν ένα τόπο ιεράς οκνηρίας. Κάθε άλλο! ο ουρανός  θα είναι ο τόπος χαρούμενης εργασίας. «Ο Πατήρ Μου – είπε ο Χριστός – εργάζεται εως τώρα και Εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης 5:17). Η παραβολή των ταλάντων και η ανάθεσης στον καθένα από τους πιστούς εντολής επί ορισμένων πόλεων δεν μπορεί να αφήσει καμιά αμφιβολία.

Δεν έπαυσε η δημιουργία ούτε θα παύσει ποτέ. Στο έργο αυτό συμπαραστάτες και βοηθούς Του θα έχει ο Κύριος τους λυτρωμένους Του. και ο βαθμός συμμετοχής τους στο έργο αυτό και ιδιαίτερος τομέας του έργου στο οποίο ο καθένας τους θα κληθεί να ασχοληθεί θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας τους χρησιμοποίησε τις ευκαιρίες υπηρεσίας που του έδωσε ο Θεός εδώ κάτω και καλλιέργησε τα τάλαντα με τα οποία τον προίκισε. Από τις παραβολές του Κυρίου μας σαφώς προκύπτει ότι το βραβείο για την πιστή εκτέλεση των καθηκόντων μας εδώ κάτω θα είναι ένας ευρύτερος κύκλος υπεύθυνης υπηρεσίας στη ζωή μας εκεί πάνω.

Με το σώμα το πνευματικό της αναστάσεως με την προσωπικότητα τους ολοκληρωμένη και πάλι και προσαρμοσμένη στις συνθήκες της νέας εκείνης ζωής θα αναλάβουν εργασία οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Μικροί δημιουργοί θα γίνουν στο εργαστήριο του σύμπαντος και μέσα από τα χέρια τους θα βγουν δημιουργήματα ομορφιάς αρμονίας και δυνάμεως. Τότε για πρώτη φορά θα γνωρίσει ο άνθρωπος την πραγματική ομορφιά της εργασίας γιατί θα λείψει η κόπωσης και θα λείψει ο μόχθος. Δεν θα περιμένει τότε ο άνθρωπος πότε θα νυχτώσει για να ξεκουραστεί αλλά θα είναι η ζωή του όμορφη χαρούμενη μεγάλη μέρα δημιουργικής εργασίας. Νύχτα κόπου και εξαντλήσεως δεν θα υπάρχει πλέον. Η νύχτα του κόπου από την οποία σήμερα περνούμε απλώς θα μας δώσει εργαλεία με τα οποία θα εργαστούμε πλάι στον Πατέρα μας εκεί πάνω στην ανέσπερη ημέρα του ουρανού.

Και θα σβήσει για πάντα η νύχτα της αμαρτίας. Φυσικά όλες οι νύχτες στη ζωή του ανθρώπου σ’ αυτή τη νύχτα έχουν την πηγή τους. Αν έλειπε η νύχτα της αμαρτίας νύχτα πόνου δακρύων και θλίψεως δεν θα υπήρχε. Αλλά ήλθε η νύχτα της αμαρτίας και σκέπασε με τη μαυρίλα της ολόκληρη την ανθρώπινη ζωή. Και δεν υπάρχει νύχτα μαύρη απ’ αυτή. Είναι η νύχτα της καρδιάς. Είναι η νύχτα της αποξενώσεως του ανθρώπου από το Θεό. είναι η νύχτα που το σκοτάδι της κρύβει από τον άνθρωπο το δρόμο για το σπίτι του Πατέρα και περιπλανάτε ο άνθρωπος έξω στην ερημιά μακριά από του Πατέρα την αγάπη και τη φιλία.

Δεν ξέρω αν σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή υπάρχει έκφρασης πιο θλιβερή από εκείνη με την οποία περιγράφει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του πως ο Ιούδας άφησε το ανώγειο για να πάει να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στους αρχιερείς και να παραδώσει τον διδάσκαλο. Λέγει ο (Ιωάννης 13:30): «Λαβών δε εκείνος το ψωμίον εξήλθεν ευθύς ήτο δε νυξ». Τον παρακολουθούσε φαίνεται το ανήσυχο μάτι του Ιωάννου καθώς τους άφησε ο Ιούδας το δωμάτιο εκείνο της αγάπης και βγήκε έξω. Είδε ο Ιωάννης την πόρτα ν’ ανοίγει. Είδε ένα μικρό κομμάτι της νύχτας έξω και το μετέφερε το κομμάτι αυτό στην αφήγησή του: «ήτο δε νυξ». Συμβολικά λόγια αυτά που περιγράφουν την τρομερότερη στιγμή στη ζωή του Ιούδα. Ήταν νύχτα έξω ήταν νύχτα και στην καρδιά του.  Η πιο μαύρη νύχτα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Κι’  ένα μικρό κομμάτι εκείνης της νύχτας υπάρχει στην καρδιά που δεν γνώρισε τη λύτρωση δια του Ιησού Χριστού. Κι’ εκείνοι όμως που γνώρισαν τη λύτρωση αυτή μέσα από τη νύχτα της αμαρτίας περνούν και νοιώθουν  τα σκοτάδια της.

………………………

49--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

 (64)

  Οριστικά και για πάντα θα διαλυθεί αυτή η νύχτα εκεί επάνω. Και καρδιές που τις έθλιψε και τις τυράννησε το σκοτάδι της νύχτας της αμαρτίας θα γνωρίσουν το γλυκό φως μιας

καινούργιας αυγής που ούτε την ανάμνηση πλέον της αμαρτίας δεν θα έχει. Είχε απαλλαγή ο πιστός εκεί κάτω μια για πάντα από την ποινή της αμαρτίας όταν δέχτηκε τη συγχώρηση των αμαρτιών του.  Απαλλασσόταν κάθε μέρα με τη χάρι του Ιησού Χριστού από τη δύναμη της αμαρτίας στον αγώνα της ζωής. Και επιτέλους εδώ επάνω απηλλάγη οριστικά κι’ απ’ αυτή την παρουσία της αμαρτίας. Αποτραβήχτηκε για πάντα ζωή του η απαίσια αυτή νύχτα.

«Ιδού κάμνω νέα τα πάντα»(Αποκάλυψης 20:5). Ένα καινούργιο σπίτι για το λυτρωμένο άνθρωπο. Μια καινούργια ασύλληπτης ωραιότητος σφαίρα ζωής. Μια απαλλαγμένη από πόνο από κόπο από δάκρυα μια ζωή ελεύθερη από σκοτεινά ερωτηματικά.μια ζωή βασιλείας πλάι στο θρόνο του Χριστού. Μια ζωή χαρούμενη υπηρεσίας μέσα στο άπειρο της δημιουργίας του Θεού. Μια ζωή που θ’ αγκαλιάσει με το ανέσπερο ιλαρό φως της όλους τους λυτρωμένους του Κυρίου.

=====Η ΖΩΣΑ=== ΕΛΠΙΣ========

Ήταν στη βουνοπλαγιά στο όρος των Ελαιών έξω από τη Βηθανία. Μόλις πριν από λίγες στιγμές συνέβη το απροσδόκητο και ανέλπιστο. Μαζί Του είχαν ξεκινήσει κι’ ενώ Εκείνος είχε ακόμα τα χέρια Του ευλογώντας τους υψώθηκε από τη γη κι’ ένα συννεφάκι Τον πήρε και Τον έκρυψε από τα μάτια τους. μπορούμε να φανταστούμε το δέος τη λαχτάρα την αγάπη που ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους καθώς είχαν καρφωμένα σ’ εκείνο το συννεφάκι. Όλη η ψυχή τους βρισκόταν μέσα στο βλέμμα εκείνο που τους ένωνε με τον Κύριο τους.

Ποιος ξέρει πόσην ώρα ακόμα θα έμεναν στη βουνοπλαγιά με το βλέμμα τους  στο κενό του ουρανού αν δεν τους πλησίαζαν δύο άγγελοι για να τους υπενθυμίσουν ότι υπήρχαν και άλλες κατευθύνσεις προς τις οποίες θα έπρεπε να διευθύνουν το βλέμμα τους ακριβώς γιατί αγαπούσαν τον Κύριο τους και λαχταρούσαν τη συντροφιά Του. Κατέβησαν λοιπόν από το Βουνό και έγραψαν με τη δράση τους το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Και το βιβλίο αυτό που άνοιξε με μια ομάδα ανθρώπων σε μια βουνοπλαγιά καθώς το βλέμμα τους είναι καρφωμένο στον ουρανό κλείνει ύστερα από τριάντα χρόνια αφού  

Γέμισαν οι σελίδες του από δράση. Από εκείνη τη βουνοπλαγιά ξεκινούσαν όλοι εκείνοι οι δρόμοι που τους έφεραν στα τέσσερα άκρα της οικουμένης με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Από εκείνη τη βουνοπλαγιά ξεκινούσαν οι δρόμοι που τους έφεραν σε συναγωγές και σε δικαστήρια σε πλατείες πόλεων και σε φυλακές για χάρι της αγάπης του Χριστού.

Την ξέχασαν ποτέ τη βουνοπλαγιά; Ποτέ! Όσο ζούσαν ούτε μια μέρα πιστεύω δεν πέρασε που να μη θυμήθηκαν τη βουνοπλαγιά και να μη ένοιωσαν τις καρδιές τους να τις ζεσταίνει η ανάμνησης των τελευταίων εκείνων στιγμών που πέρασαν με τον Κύριό τους. και ακριβώς γιατί θυμόντουσαν τη βουνοπλαγιά με μεγαλύτερη επιμέλεια με θερμότερη αγάπη μια πιο χαρούμενη αυτοθυσία επιδόθηκαν  στα καθήκοντά τους. Από μιας απόψεως ποτέ δεν έφυγαν από τη βουνοπλαγιά. Εκεί έμειναν.  Εκεί τους κράτησε καρφωμένους η αγάπη τους για το Χριστό. από μιας άλλης

απόψεως ορμητήριο απλώς υπήρξε η βουνοπλαγιά.  Ορμητήριο μιας όμορφης θαυμαστής καρποφόρου δράσεως.======

………………………..

50--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

 (65)

===ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ====

======Η ΖΩΣΑ=== ΕΛΠΙΣ========

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την επίδραση που άσκησε η προσδοκία της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού στη ζωή του χριστιανού και της καθόλου Εκκλησίας. Δεν έλειψαν βέβαια και οι σποραδικές εξαιρέσεις. δεν έλειψαν βέβαια και οι σποραδικές εξαιρέσεις. δεν έλειψαν και οι άνθρωποι που το ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες της υποσχέσεως αυτής του Κυρίου πήγασε από μια απλή περιέργεια και πολυπραγμοσύνη. Και δεν δυσκολεύομαι να πω ότι η απασχόλησης του χριστιανού με τα ζητήματα τα αναφερόμενα στη Δευτέρα έλευση του Κυρίου με ένα τέτοιο πνεύμα αποτελεί θετική αμαρτία.  Όπως αμαρτία είναι το να ασχολούμαι με το σταυρό του Χριστού χωρίς ν’ ανοίγω την καρδιά μου να νοιώσει τη θυσία και την αγάπη Εκείνου που καρφώθηκε πάνω στο σταυρό το ίδιο αμαρτία είναι το να ασχολούμαι με τη θαυμαστή υπόσχεση της επανόδου του Κυρίου χωρίς να αφήνω τη ζωή μου να υποστεί την επίδραση της προσδοκίας αυτής.

Γενικώς πάντως είναι ο κανών ότι όσο ζωηρότερα υπάρχει στην καρδιά του πιστού η προσδοκία της Δευτέρας ελεύσεως του Χριστού τόσο ευσεβέστερα τόσο συνεπέστερα τόσο πιο καρποφόρα είναι η ζωή του. είναι γεγονός που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι οι περίοδοι της πνευματικής αναζωπυρώσεως που στη μακρά της ιστορία γνώρισε η Εκκλησία πάντοτε χαρακτηρίστηκαν από μια αύξηση του ενδιαφέροντος της για τις διάφορες βιβλικές λεπτομέρειες που σχετίζονται με την υπόσχεση της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού.

Ήταν φυσικό αυτό. Πολλά επίθετα και πολλούς χαρακτηρισμούς δίνει στην ελπίδα της δευτέρας ελεύσεως ο Λόγος του Θεού.

Ένα όμως από τα ωραιότερα επίθετα είναι αυτό που της δίνει (ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Επιστολή του1:3). Είναι η «ζώσα ελπίς». Ζώσα όχι μόνο γιατί είναι ζωντανή μέσα στην καρδιά του πιστού αλλά ακόμα γιατί στενά πολύ στενά σχετίζεται μ’ αυτή τη ζωή του πιστού. Και αν παρατηρήσουμε κάπως προσεκτικότερα τα πολυάριθμα χωρία της Αγίας Γραφής που ασχολούνται με το θέμα της δευτέρας ελεύσεως θα δούμε ότι όλη τη διδασκαλία περί της δευτέρας ελεύσεως τη συσχετίζουν πολύ στενά με τα προβλήματα και τους πειρασμούς και τις ευκαιρίες μαρτυρίας του Χριστιανού στην καθημερινή ζωή.

Υπάρχει κεφάλαιο της Αγ. Γραφής περισσότερο αποκλειστικά αφιερωμένο στη Δευτέρα έλευση του Κυρίου και της ζωής της αναστάσεως που θα την ακολουθήσει από το δέκατο  πέμπτο κεφάλαιο της Α΄ Κορινθίους Επιστολής; Θα έλεγε κανείς ότι το κεφάλαιο αυτό γράφτηκε στη βουνοπλαγιά εκείνη του Όρους των Ελαιών κι’ εκείνος που το έγραψε το μάτι του το είχε καρφωμένο σ’ εκείνο το συννεφάκι που τώρα το βλέπει όχι ν’ απομακρύνεται μα να ξαναγυρνά κι’ όλο του το φως κι’ όλη τη δόξα του να τη ρίχνει το συννεφάκι εκείνο πάνω στο χειρόγραφο του κεφαλαίου αυτού. Πως όμως το βλέπουμε να τερματίζεται το όμορφο κεφάλαιο; «ώστε αδελφοί μου αγαπητοί γίνεσθε στερεοί αμετακίνητοι περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου».

Και ας μη μας διαφεύγει η ειδική έννοια που εν προκειμένω έχει η μικρή εκείνη λέξις «ώστε». Είναι η λέξις  που εισάγει το συμπέρασμα και δείχνει το σκοπό για τον οποίο έγινε όλη η παραπάνω αποκάλυψης για τα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου.

Είναι ο κρίκος που συνδέει ως αιτία προς αποτέλεσμα όλα αυτά που προηγήθηκαν μ’ αυτά  που ακολουθούν. «Είναι ωραία είναι θαυμαστή λέγει ο Παύλος η ζωή στην οποία θα μας εισαγάγει ο Κύριος με τη Δευτέρα Του έλευση – ώστε: ας γινόμαστε στερεοί αμετακίνητοι περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου».

Είναι ζώσα λοιπόν η ελπίς μας. Δεν  είναι δόγμα απλώς η διδασκαλία της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Είναι βίωμα. Δεν είναι θεωρία. Είναι δύναμης. Είναι στη διάθεση του χριστιανού για την τόνωση και την αύξηση της πνευματικής του ζωής.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο αν κάναμε τώρα ένα κατ’ ανάγκην πρόχειρο ξεφύλλισμα της Καινής Διαθήκης με αντικειμενικό σκοπό να βρούμε τις διάφορες απόψεις της πρακτικής χριστιανικής ζωής με τις οποίες συνέδεσε ο Λόγος του Θεού τις διάφορες προρρήσεις και υποσχέσεις εν σχέση με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας. Και θα δούμε πως δεν υπάρχει ούτε η παραμικρότερη λεπτομέρεια της ζωής του χριστιανού ή της Εκκλησίας που δεν την αγκαλιάζει με την όμορφη και δυνατή επίδραση της η προσδοκία αυτή.

Ίσως η φυσική αρχή που θα έπρεπε να κάνουμε της σύντομης επισκοπήσεως μας είναι η χαρά. Η χαρά που γεννά μέσα στην καρδιά του πιστού η βεβαιότης ότι θα  ξαναγυρίσει μια μέρα ο Χριστός. Προς το τέλος της προς Ρωμαίους επιστολή στο δωδέκατο κεφάλαιο της ανοίγει ο Απ. Παύλος έναν κατάλογο από σύντομες ολιγόλογες προτροπές προς τους αναγνώστες του σύντομες πολύ μεστές: «εις την σπουδήν άοκνοι  « «κατά το πνεύμα ζέοντες» «εις την θλίψιν υπομένοντες». Και στην καρδιά της χορείας αυτής των ολιγόλογων προτροπών του βάζει ο Απόστολος της προσδοκίας: «εις την ελπίδα χαίροντες

 (Ρωμαίους 12: 11)= Ποια είναι η ελπίδα για ην οποία ομιλεί ο Παύλος; Είναι περιττό να το πούμε. Μια ήταν η ελπίδα. Στης πρώτης εκείνης Εκκλησίας την καρδιά μια ήταν μία ήταν η ελπίδα. Ήταν η προσδοκία της ολοκληρώσεως του έργου της λυτρώσεως με την επάνοδο του Κυρίου. Και θα έλεγε κανείς ότι δύναμη για την εκτέλεση όλων των άλλων  προτροπών του πρότεινε ο Παύλος στους Ρωμαίους αναγνώστες του τη χαρά που μπορεί να δώσει στην καρδιά τους αυτή η ελπίδα. Και πραγματικά πως είναι δυνατόν να καταπιαστεί ο χριστιανός με τα διάφορα καθήκοντα του και να φέρει εις πέρα την αποστολή του χωρίς χαρά στην καρδιά του; Και χαρά μεγαλύτερη δεν μπορεί να υπάρξει από τη χαρά που δίνει στην καρδιά του χριστιανού η αναμονή της σάλπιγγας που μια μέρα ξαφνικά θα ηχήσει για να του αναγγείλει ότι έρχεται ο Κύριος του.

………………………..

51--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

 (66)

Υπάρχουν όμως στη ζωή του χριστιανού που κατά ένα ξεχωριστό τρόπο τη χρειάζεται ο χριστιανός τη χαρά αυτή. Περνά ο χριστιανός μέσα από την κοιλάδα της θλίψεως και ο πόνος δεν φείδεται της ζωής του. Και μια από τις πιο πικρές ώρες του ανθρώπου είναι η ώρα που ο θάνατος χτυπά την πόρτα του σπιτιού του για να πάρει από κοντά του ένα πρόσωπο αγαπητό. Ώρα αυτή πολύ πικρή! Και για το χριστιανό και για το μη χριστιανό ώρα πολύ πικρή! Μ’ αυτή όμως τη βασική διαφορά: στην καρδιά του χριστιανού και στην πιο πικρή στιγμή της πείρας αυτής υπάρχει η παρηγοριά. Και την παρηγοριά την δίνει ακριβώς αυτή η ελπίδα. «Δεν θέλω δε να αγνοείται περί των κεκοιμημένων – γράφει ο Απόστολος Παύλος στους αγαπητούς του στην Εκκλησία της Θεσσαλονίκης.

(Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13) –δια να μη λυπήστε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».  Και αφού προχωρώντας δείχνει ότι για το Χριστιανό ένας προσωρινός απλώς αποχωρισμός από τους αγαπητούς του λαμβάνει χώραν στο χείλος του τάφου και ότι σε μια πολύ πιο όμορφη ζωή απαλλαγμένη από όμορφη από δάκρυα και πόνο και τη σκιά του θανάτου θα τους ξανασυναντήσει λέγει το (εδάφιο 18: α’ Θεσσαλονικείς):» Λοιπόν παρηγορείται αλλήλους με τους λόγους τούτους». Η χαρά και η παρηγοριά της ελπίδας. Πόσο χάνει ο χριστιανός που δεν καλλιεργεί στη ζωή του την παρηγοριά και τη χαρά αυτής της ελπίδας!

Δεν είναι μόνο για τις ώρες τις εξαιρετικές για τις ώρες μόνο του ξαφνικού χτυπήματος και του μεγάλου πόνου που χρειάζεται στην καρδιά του τη χαρά της ελπίδας ο χριστιανός. Ίσως ακόμα περισσότερο τη χρειάζεται για τις ώρες τις κοινές τις πεζές τις μακρόσυρτες της  καθημερινής ζωής που είναι καμιά φορά τόσο γεμάτες τόσο καταθλιπτικά γεμάτες από φορτία από πειρασμούς από προβλήματα από κούραση. Φθάνουν ώρες που αισθάνεται ο χριστιανός πως άλλο πια δεν αντέχει. Έφθασε στο τελευταίο όριο αντοχής και υπομονής του. Αυτό ακριβώς μας χρειάζεται στον αγώνα της καθημερινής ζωής: μεγαλύτερη υπομονή. Και αυτή την υπομονή περισσότερο από κάθε τι άλλο μπορεί να την καλλιεργήσει στην καρδιά  του χριστιανού η προσδοκία της ελεύσεως του Κυρίου. «Μακροθυμήσατε λοιπόν – λέγει ο Ιάκωβος στην Επιστολή του (Ιάκωβος 5:7-8 ) – αδελφοί έως της παρουσίας του Κυρίου…Μακροθυμήσατε και σεις στηρίξατε τας καρδίας διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε».

Σ’ εκείνο το χωριάτικο γαμήλιο τραπέζι στην Κανά της Γαλιλαίας που κάνοντας το πρώτο Του θαύμα προσέφερε ο Ιησούς Χριστός καινούργιο κρασί  στη θέση εκείνου που είχε σωθεί ο αρχιτρίκλινος όταν γεύτηκε το ανέλπιστα όμορφο αυτό κρασί δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρούμενη έκπληξή του.

«Εσύ – είπε στο νυμφίο μ’ ένα χάδι φιλικής επιτιμήσεως – το καλό κρασί το κράτησες για το τέλος» (Ιωάννης 2:10). Αλήθεια αυτό για κείνη την περίσταση και για το αιώνιο σχέδιο του Θεού. Το είδαμε το διαπιστώσαμε στη σειρά αυτή των μελετών μας πως το καλό κρασί για το τέλος το έχει φυλάξει για τους δικούς Του ο

Θεός . Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει περισσότερη υπομονή και αντοχή στην κουρασμένη μας καρδιά από την προσδοκία της όμορφης εκείνης στιγμής που θα υποδεχθεί ο Κύριος τους προσκεκλημένους Του στην ουράνια γιορτή και θα τους βάλει – κατάκοπους καθώς ήλθαν από τον αγώνα εδώ κάτω – να καθίσουν στο τραπέζι Του και θα τους προσφέρει το καλό κρασί των σχεδίων Του.  

Μιας τέτοιας ώρας η προσδοκία δίνει υπομονή μπορεί και ξαλαφρώνει το φορτίο της ζωής.

Ασκεί ακόμα η προσδοκία της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μεγάλη επίδραση στην οικοδομή του χαρακτήρα του χριστιανού. Πόσα χωρία της Αγ. Γραφής έρχονται αμέσως στο νου μας εν σχέση μ’ αυτή την επίδραση της μακάριας ελπίδας. Στην Επιστολή του προς (Τίτο 2:11-13):»Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρώντι αιώνι προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». θυμούμαστε ακόμα τα άλλα εκείνα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην προς (Ρωμαίου Επιστολή του 13:11-12): «Και μάλιστα εξεύροντες ότι είναι ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιέστερα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νύξ προεχώρησεν η δε ημέρα επλισίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός». Ας θυμηθούμε τέλος τα όμορφα εκείνα λόγια του (Ιωάννου στην Α΄ Επιστολή του 3:2-3): «Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού και έτη δεν εφανερώθη τι θα είμεθα εξεύρωμεν όμως ότι όταν φανερωθή θα είμεθα όμοιοι με αυτόν διότι θα ίδωμεν Αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ Αυτόν καθαρίζει εαυτόν καθώς Εκείνος είναι καθαρός». Καθαρίζει η προσδοκία της ελεύσεως του Κυρίου. Όχι μια για πάντα αλλά συνεχώς καθαρίζει τη ζωή του χριστιανού. Ακριβώς επειδή συνεχώς περιμένει τον Κύριο του και επειδή κάθε μέρα σκέπτεται: «Ίσως σήμερα επιστρέψη ο Χριστός» γι’ αυτό κάθε μέρα με τη χάρι του Χριστού προσπαθεί να κρατά τη ζωή του επάνω σ’ εκείνο το πνευματικό επίπεδο στο οποίο θα ήθελε να τον βρει ο Χριστός κατά την επάνοδό Του.

………………………..

52--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

 (67)

Τον βοηθά να αγρυπνεί. Θυμάται τα λόγια του Κυρίου του: ¨Αγρυπνείτε λοιπόν διότι δεν εξεύρετε ποιαν ώραν έρχεται ο Κύριος υμών»( Ματθαίος 24:42). Θα μπορούσε να ξαναέρθει ο Χριστός χωρίς να μας δώσει καμιά προειδοποίηση. Θα μπορούσε να μας καταλάβει εντελώς ανύποπτους η σειρά των ωραίων εκείνων γεγονότων που αποτέλεσαν το αντικείμενο της μελέτης μας. Αν μας τα αποκάλυψε εκ των προτέρων τα γεγονότα αυτά ο Κύριος μας χωρίς όμως και να μας αποκαλύψει πότε ακριβώς θα λάβουν χώραν. Αυτό το έκανε για να ζούμε τη ζωή μας συνεχώς υπό το φως των γεγονότων αυτών και να βρισκόμαστε έτσι σε μια κατάσταση διαρκούς πνευματικής αγρύπνιας.

Δεν μας δόθηκε όμως η υπόσχεσης της ελεύσεως του Χριστού μόνο για τον εαυτό μας μόνο για τη χαρά και την παρηγοριά[ου δίνει στη δική μας την καρδιά και για την καλλιέργεια και ανάπτυξη του δικού μας χαρακτήρα. Μας δόθηκε ακόμα και για να μας υποκινεί στο να χρησιμοποιούμε καλλίτερα τις ευκαιρίες μας στο έργο μας για τους άλλους. Μας δόθηκε για να μας κάνει πιο δραστήριους χριστιανούς. Πριν φύγει ο κύριος της παραβολής για το μακρινό του εκείνο ταξίδι έδωσε ορισμένα χρήματα στους υπηρέτες του και τους είπε: «Πραγματεύθητε εως ου έλθω».(Λουκάς 19:13). Στον καθένα από τους υπηρέτες Του ο Χριστός ανέθεσε κάποιο καθήκον κάποια αποστολή κάποια υπηρεσία. Του ανέθεσε κάποια γωνιά να γεμίσει στην Εκκλησία Του. Του ανέθεσε κάποιο μέρος στο μεγάλο έργο της λυτρώσεως. Και η βεβαιότης ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να έλθει ο Κύριος είναι προορισμένη να κάνει τους υπηρέτες του Χριστού να επιδίδονται με μεγαλύτερη επιμέλεια στα καθήκοντά τους. πιστός υπηρέτης δεν είναι εκείνος που κάθε λίγο αφήνει το έργο του για να τρέξει στο παράθυρο να δει μήπως φάνηκε ο Κύριός του αλλά είναι εκείνος που ακριβώς γιατί κάθε στιγμή περιμένει τον Κύριό του και η χαρά της προσδοκίας αυτής γεμίζει τη ζωή του με μεγαλύτερη φιλοτιμία και μεγαλύτερη επιμέλεια επιδίδεται στα ιδιαίτερα εκείνα καθήκοντα που του ανέθεσε ο Χριστός. Και εν σχέση με την εκτέλεση αυτή των καθηκόντων μας η προσδοκία της ελεύσεως του Κυρίου μας βοηθά να καθαρίζουμε τα ελατήρια των πράξεων μας από κάθε ύποπτο στοιχείο. Η σκέψης πως μια μέρα θα σταθούμε στο βήμα του χριστού και θα παραδώσουμε στα χέρια του Κυρίου τα έργα μας για να τα κρίνει Εκείνος μας βοηθά να εργαζόμαστε όχι για τον έπαινο και την επιδοκιμασία των ανθρώπων αλλά για τον έπαινο του Χριστού.   

«Μη κρίνετε – λέγει ο Απόστολος Παύλος (στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του:4:5) – μηδέν προ καιρού έως αν έλθει ο Κύριος…και τότε ο έπαινος θα γίνει εις έκαστον από του Θεού». Και η προσδοκία του βήματος εκείνου από την κρίσι του οποίου εξαρτώνται όπως είδαμε στη μελέτη μας αυτή τόσο ζωτικής σημασίας συνέπειες για τη θέση που θα καταλάβουμε στη ζωή του ουρανού μας βοηθά ακόμα να σχηματίσουμε μια ισορροπημένη εκτίμηση των πραγμάτων ώστε να μη αποδίδουμε υπερβολικά μεγάλη σημασία στα πράγματα αυτού του κόσμου. Πράγματα που απορρόφησαν την προσοχή μας και την αγάπη μας εδώ κάτω και καταβάλαμε γι’ αυτά κόπους και θυσίες θα ανακαλύψουμε ίσως εκεί επάνω ότι καλάμια και άχερα ήταν που θα κατακαούν. Και ευκαιρίες που τις περιφρονήσαμε ή τις παραμελήσαμε εδώ κάτω θα δούμε εκεί επάνω πως θα μπορούσαν η κάθε μια τους να γίνει ένα στολίδι του ουρανού. Και ρίχνει τέλος η προσδοκία της ελεύσεως του Χριστού το ιδιαίτερο φως της στη θέση που έχουμε στη ζωή της Εκκλησίας. Πρώτα στον άμβωνα χύνει το φως της και ωθεί τον ποιμένα της Εκκλησίας με ακόμα μεγαλύτερη πιστότητα και με ακόμη αυστηρότερη προσήλωση στην αλήθεια να δίνει το μήνυμα του Θεού. Γράφει ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο:

( Β΄ Τιμοθέου 4:1-2): «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Όστις μέλλει να κρίνει ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία Αυτού και τη βασιλεία Αυτού κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως ακαίρως έλεγξον επίπληξον και πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής».

Όσο πλησιάζει η ευλογημένη ώρα της συναντήσεως μας με το Χριστό τόσο μεγαλειτέρα προσήλωση στην αλήθεια πρέπει να δείχνει το κήρυγμα μας.

Όχι όμως μόνο για κείνον που υπηρετεί στον άμβωνα αλλά και για όλους μας έχει το ιδιαίτερο μήνυμα η προσδοκία  της δευτέρας ελεύσεως εν σχέση με τη θέση που έχουμε στη ζωή της εκκλησίας. «Μη αφήνοντες – γράφει ο συγγραφέας της προς (Εβραίους Επιστολής 10:25) – το  να συνερχώμεθα ομού καθώς είναι συνήθεια εις τινας αλλά προτρέποντες αλλήλους και τοσούτο μάλλον όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν». 

Θα ήθελα όταν θα έλθει ο Κύριος να εύρη τη θέση μου στην Εκκλησία κενή; Τι ωραιότερη επιθυμία θα μπορούσε να έχει ένας κήρυξ του Ευαγγελίου από το να τον βρει η μεγάλη εκείνη ώρα στον άμβωνα. Να μείνει ημιτελές το τελευταίο του κήρυγμα!

Και τι ωραιότερη επιθυμία για την καρδιά κάθε χριστιανού από το να τον εύρη ο επανερχόμενος Κύριος στη συντροφιά των δικών Του στην Εκκλησία!

Θα έλθει μια μέρα ο Χριστός! Θ’ ακούσουμε μια μέρα τη σάλπιγγά Του. είθε με τη χάρι Του να βρεθούμε όλοι έτοιμοι να Τον προϋπαντήσουμε. Όλους μας να μας εύρη ο Κύριος μας πιστούς και αγρυπνώντες. ΑΜΗΝ- ΑΜΗΝ

    

 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ=======================

Πρόλογος…………………………………………………..7                                             

Μύθος ή πραγματικότης;……………………………….9

Πότε θα έλθει;……………………………………………19

Το ιστορικό πλαίσιο……………………………………..29

Τα σημεία των καιρών…………………………………..43

Ο μεγάλος χωρισμός…………………………………….57

Η ανάστασις των πιστών…………………………………69

Μια φωτιά στον ουρανό………………………………….81

Το γαμήλιο τραπέζι……………………………………….93

Οι φιάλες εκπωματίζονται…………………………......105

Βασιλείς με το Χριστό……………………………………117

Μπροστά στο λευκό θρόνο………………………………129

Νέοι ουρανοί……………………………………………….139

Η ζώσαε λπίς………………………….151

``````````````````