41
Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Η φιλαργυρία κατέκτησε την καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη.
«Τότε υπήγεν εις των δώδεκα ο λεγόμενος Ιούδας ο Ισκαριώτης προς τους αρχιερείς και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσητε κι εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε ζητεί ευκαιρία δια να παραδώσει αυτόν’
«(Ματθαίος 26:14—16).
14 Τότε, ένας από τους δώδεκα, αυτός που λεγόταν Ιούδας ο Ισκαριώτης, πήγε προς τους αρχιερείς,
15 και είπε: Τι θέλετε να μου δώσετε, και εγώ θα σας τον παραδώσω; Και εκείνοι έδωσαν σ' αυτόν 30 αργύρια.
16 Και από τότε ζητούσε ευκαιρία για να τον παραδώσει.
……………………
Μη νομίσετε προς στιγμήν ότι το χρήμα είναι κακόν αφ’ εαυτού. Σήμερα είναι το σύμβολον της αμοιβής του μόχθου της ανθρώπινης εργασίας. Η εργασία χωρίς χρήμα θα ήταν άχαρη. Το να προσπαθεί κανείς να κάμνει «χρυσόν» δεν είναι αμάρτημα να κάμνει όμως «χρυσό» εις βάρος του Χριστού είναι τρομερόν αμάρτημα. Κάθε τίμιος άνθρωπος έχει απόλυτο δικαίωμα να κάμνει χρήματα.
Τούτο διαφέρει τελείως από την αμαρτία της φιλαργυρίας. Άλλο να κάμνει κανείς χρήματα και άλλο να τα’ αγαπά περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Το αντικείμενο της αγάπης μας πρέπει να είναι πρόσωπα και όχι πράγματα. Όταν ο άνθρωπος αγαπά το χρήμα περισσότερο απ’ ότι αγαπά τον Θεόν και τους συνανθρώπους του και θυσιάζει την ευημερία των άλλων δια την απόκτηση του χρήματος τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ονομαστεί φιλάργυρος και να καταταχθεί με τον Ιούδα ως ο σταυρωτής του Χριστού.
Το χρήμα είναι δημιουργός απείρου καλού αλλ’ είναι και επικίνδυνο πολύ επικίνδυνο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο που το κατέχει. Ίσως εάν το χρήμα ευρίσκετο εις διαφορετικά χέρια να καθίστατο μεγάλα ευλογία αλλά δυστυχώς οι κατέχοντες αυτό τουλάχιστον η πλειονότης έχει αναπτύξει το ψυχολογικό σύμπλεγμα της φιλαργυρίας και όλοι εξεύρομε ότι η φιλαργυρία είναι ρίζα πάντων των κακών.
Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα. Ένας κτίστης ή εργολάβος αναλαμβάνει να κτίσει ένα σπίτι. Είναι φιλάργυρος. Η τιμιότης του επιτρέπει ένα ορισμένο κέρδος αλλ’ αυτός θέλει να κερδίσει περισσότερα.
Το σπίτι κτίζεται η εμφάνισης του είναι καλή αλλ’ όχι και η ποιότητα. Η σταθερότητα και η ασφάλεια εξαρτώνται όχι από το φαινόμενο και την εξωτερική ωραιότητα αλλά από την ποιότητα των υλικών. Σε λίγο καιρό όλως απροσδόκητα η στέγη πέφτει και σκοτώνει ένα ή περισσότερα μέλη της αθώας εκείνης οικογένειας. Ποιος είναι ο φονεύς εις την περίπτωση αυτή. Ποιος είναι ο Ιούδας;
Ο ζαχαροπλάστης έχει μερικά γλυκά που έμειναν από την προηγούμενη ημέρα. Εξεύρει ότι η πώλησης των είναι επικίνδυνος δια την υγεία και την ζωή του κοινού. Από το άλλο μέρος αγαπά το χρήμα τόσο πολύ που δεν θέλει με κανένα τρόπο να θυσιάσει τα κέρδη του.
Το χρήμα πρέπει να ρεύσει μέσα στο ταμείο του άσχετα αν τούτο γίνει εις βάρος της ζωής των άλλων. Πωλεί τα γλυκίσματα και το αποτέλεσμα είναι η δηλητηρίασης τόσων προσώπων. Καμιά φορά οι τοιούτοι φονείς οι τοιούτοι Ιούδαι συλλαμβάνονται αλλά τις περισσότερες φορές ξεφεύγουν από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτοί είναι οι Ιούδαι του εμπορικού κόσμου. Δυστυχώς ο κόσμος μας είναι γεμάτος απ’ αυτούς γι’ αυτό είναι και ταλαίπωρος. Η φιλαργυρία μας σταυρώνει τον Χριστό. τον θανατώνει.
Χωρίς τον Χριστό η ευτυχία είναι αδύνατος. Πολλά είναι τα παραδείγματα του είδους αυτού. Πάρτε τον εργοστασιάρχη που κατασκευάζει πλοία. Έχει ατσάλι κατωτέρας ποιότητας που αν το χρησιμοποιήσει θα διπλασιάσει το κέρδος του. Η φιλαργυρία του ρίχνει στον βυθό της Θάλασσας πάμπολλους επιβάτες του πλοίου. Κανείς δεν εξεύρει γιατί το πλοίο βυθίστηκε. Το βύθισε η φιλαργυρία του εργοστασιάρχη. Οι σημερινοί Ιούδαι μπορούν να σκοτώσουν περισσότερους του ενός. Το όπλο αυτό στα χέρια του σημερινού ανθρώπου έχει καταντήσει επικυνδινωδέστατο. Δεν είναι ανάγκη να επαναφέρουμε τον Χριστό εις την γη για να Τον σταυρώσουμε. Ο ίδιος είπε: «Αληθώς σας λέγω καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου εις εμέ εκάμετε». Εάν με τη φιλαργυρία μας καταχρώμεθα τον εργάτη ή τον εργοδότη μας καταχρώμεθα τον Χριστό. Οτιδήποτε κάμομε εις βάρος της ευημερίας του πλησίον μας κατεβάζει εις το χαμηλό επίπεδο του Ιούδα του προδότη του Χριστού.
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ
HΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
42
Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Η φιλαργυρία έκαμε τον Ιούδα να προδώσει τον Χριστό. Ας εξετάσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του μήπως και εμείς υποκείμεθα εις το ίδιο αμάρτημα. Τι να τον κάμομε τον χρυσό χωρίς τον Χριστό; Όταν όμως τον χρυσό μας τον βάλουμε στα χέρια του Χριστού η προκύπτουσα ευλογία είναι μεγάλη. Εις την καρδιά εκείνου που κατοικεί ο Χριστός είναι αδύνατον ο χρυσός να καταλάβει την πρώτη θέση. Πολύ δύσκολο όμως
Για τον Χριστό να κολλήσει σ’ εκείνου την καρδιά που έχει κατακτηθεί από τον χρυσό.
Στην καρδιά του Ιούδα δεν έχει λάβει χώραν το θαύμα της αναγεννήσεως.Πως ήτο δυνατόν άνθρωπος αναγεννημένος σωσμένος
δια της θείας χάριτος να πάει στους αρχιερείς και να τους πει: «Τι θέλετε μη δώσητε και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν;» Αδύνατον. Ο Χριστός ποτέ δεν είχε βασιλεύσει στην καρδιά του Ιούδα.
Προσέξτε και πάλι την στάση των αρχιερέων. Ήσαν πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Ήξεραν την αδυναμία της ανθρώπινης ψυχής. Έπρεπε να βρουν κάποιο τρόπο να πραγματοποιήσουν την διακαή επιθυμία του φθόνου των. Το μέσον ήταν το χρήμα και η αγάπη του Ιούδα για το χρήμα.
Προηγουμένως καταχράστηκαν την άγνοια του λαού για να πλουτίσουν το ταμείο τους. τώρα έχουν την χρηματική ευχέρεια να πληρώσουν τα χρήματα αυτά που ίσως πήραν με την διαβεβαίωση προς εκείνους από τους οποίους τα πήραν ότι οι ψυχές των συγγενών των θα μεταφέρονταν εις τόπο αναπαύσεως και ειρήνης. Αυτά τα χρήματα που ήταν η πληρωμή για αντιγραφικές προσευχές χρησιμοποιούνται τώρα δια να κορέσουν (χορτάσουν) την φιλαργυρία του Ιούδα εκείνο λοιπόν που πραγματικά σταύρωσε τον Χριστό ήταν το εκκλησιαστικό χρήμα το χρήμα των αρχιερέων.
Το χρήμα που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς ιερούς χρησιμοποιήθηκε για να σταυρώσει τον Χριστό.
Πολλές φορές όταν μας παρουσιάζεται κάποιο έργο να κάμομε φαίνεται πως αυτομάτως η πρώτη ερώτηση που κάνομε είναι η εξής: «Τι θα μπορέσω να κερδίσω. Τι θα βγάλω;» Η φιλαργυρία είναι κληρονομιά του προπατορικού μας αμαρτήματος. Ανώτερος είναι εκείνος ο άνθρωπος που αντί να πει: «Τι θα κερδίσω; Λέγει: «Κατά πόσον θα ωφελήσω τον πλησίον μου κάνοντας το έργο αυτό;» εξεύρω μερικούς που αποκαλούνται χριστιανοί μάλιστα κάμνουν και τους κήρυκες.
Για ν’ αποκτήσουν χρυσό πωλούν αλκοολικά ποτά νικοτίνη πράγματα που δηλητηριάζουν τον οργανισμό του ανθρώπου. Βυθίζουν οικογένειες μέσα στην δυστυχία κάνοντας χρυσό και κατόπιν θέλουν να φέρουν τον Χριστό στις οικογένειες αυτές με τον ίδιο χρυσό που τις βύθισε στη φτώχεια και την απελπισία.
Υπάρχουν δυστυχώς εκκλησίες οι οποίες σταυρώνουν τον Χριστό το Σαββατόβραδο και την Κυριακή επιχειρούν να τον λατρεύσουν. Το Σάββατο στο υπόγειο της εκκλησίας μεθούν και χορεύουν ίσως για να μαζέψουν χρήματα για κάποιο εκκλησιαστικό σκοπό την δε Κυριακή στον «ναό του Θεού» πάνω από το μπαρ ο κληρικός ευλογεί τα χρήματα αυτά.
Οποία απάτη οποίον αίσχος οποία προδοσία του Χριστού! Ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εκείνο το οποίο χρειάζεται ο αποκαλούμενος χριστιανικός κόσμος της εποχής μας είναι ένας ατρόμητος Χρυσόστομος που από το χρήμα δεν δεσμεύεται για το χρήμα δεν θυσιάζει την αλήθεια του Ευαγγελίου με το χρήμα δεν πωλεί συγχωροχάρτια αλλά για τον Χριστό θυσιάζει και θυσιάζεται.
Ο μόνος που είναι ικανός να φονεύσει την αμαρτία της φιλαργυρίας από μέσα στην καρδιά μας είναι Εκείνος τον οποίο ο άνθρωπος σταύρωσε με την φιλαργυρία του ο Αιώνιος Υιός του Θεού ο Ιησούς Χριστός. Η σταύρωσή Του είναι ο θρίαμβος Του και όχι η ήττα Του. Είναι η πηγή της ανθρώπινης σωτηρίας. Μπορεί να γίνει και η πηγή της δικής σου σωτηρίας αν δεχθείς το εξιλαστήριο αίμα που ο Χριστός έχυσε για σένα.
10—2--2018
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
43--ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ
Προσέξτε παρακαλώ μία προς μία τις συκοφαντίες του
πλήθους. « Και άρχισαν να κατηγορώσιν αυτόν λέγοντες: Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον καίσαρα λέγοντα εαυτόν ότι είναι ο Χριστός βασιλεύς». Κατηγόρησαν τον Χριστό ως υποσκάπτοντα την εθνική ευημερία τους και ως εμποδίζοντα την οικονομική ευστάθεια του έθνους. Με άλλα λόγια ως προδότη της πατρίδας του και ως κλέπτη του κρατικού ταμείου.
Η μεν πρώτη κατηγορία αφορούσε τους Ιουδαίους η δε δευτέρα τους Ρωμαίους κυβερνήτες. Οι κατήγοροι του Χριστού ήσαν πολύ έξυπνοι. Ήξεραν τι να πουν στον Πιλάτο τον εκπρόσωπο του Ρωμαίου κατακτητή. Ήταν καθήκον του να προστατεύσει το Ιουδαϊκό έθνος από κάθε αναβρασμό εθνικό και να συλλέγει τους φόρους. Έτσι λοιπόν για τον Χριστό είπαν ότι δεν είναι πατριώτης ότι είναι κλέπτης διότι λέγει στους άλλους να μη πληρώσουν φόρους. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Όταν μερικοί δεν συμφωνούν μαζί μας σε ορισμένες θρησκευτικές δοξασίες αντί να μας αντιμετωπίσουν με Γραφικά επιχειρήματα εκτοξεύουν εναντίον μας κατηγόριες ανύπαρκτες και ψευδείς ότι δεν ήμαστε Έλληνες ότι επιχειρούμε την διάσπαση του Ελληνισμού και άλλα πολλά εξ’ ίσου ανόητα με εκείνα που ο όχλος έλεγε κατά του Χριστού.
Πόσο χαμηλά κατέρχονται(κατεβαίνουν) οι τοιούτοι! Η συκοφαντία δεν ξέρει όρια δεν ξέρει που να σταματήσει. Ίσως ν’ αρχίζει με ένα δράμι(γραμμάριο) αλήθειας αλλά το δράμι (γραμμάριο)αυτό της αλήθειας χάνεται μέσα στο καντάρι (ζυγαριά) της ψευδούς φαντασίας. Συκοφαντία και φαντασία περπατούν σφιχτά αγκαλιασμένες. Είναι δίδυμες αδελφές. Όπως η φαντασία δεν ξέρει τέλος και η συκοφαντία. Είθε ο Θεός να μας απαλλάξει από το τρομερό αυτό αμάρτημα.
«»»»»»
