Iδού έρχομαι ταχέως !!!
-Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΑΦΙΕΡΩΣΗ
01
-Αφιερώνω το παρόν στην αγαπημένη μου σύζυγο ΠΑΡΘΕΝΑ που τόσο μου συμπαραστάθηκε στη μακρά μου διακονία στο έργο του Κυρίου.
Πολύ την ευχαριστώ.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
-Το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού που στηρίζεται στους επτά λόγους του Κυρίου από το Σταυρό αρχικά ήταν το υλικό μιας σειράς κηρυγμάτων που έγιναν από τον άμβωνα της ελληνικής Ευαγγελικής εκκλησίας Κέρκυρας την οποία με την χάρη του Κυρίου διακόνησα για πολλά χρόνια.
Αργότερα οι μελέτες αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Η φωνή του ευαγγελίου».
Κάπως δε τροποποιημένες και διασκευασμένες παρουσιάστηκαν κι από το ραδιόφωνο της Ν. Υόρκης όπου με τη χάρη του Κυρίου…….
Επειδή κατά γενική ομολογία οι μελέτες αυτές έχουν γίνει μια ευλογία Θεού σε πολλές ψυχές μια που καταπιάνονται με το βασικό αυτό θέμα της λύτρωσης μας που αφορά τον καθένα αποφάσισα να της παρουσιάσω με τη μορφή του βιβλίου αυτού.
-Η ευχή μου και η προσευχή μου είναι ο Κύριος να ευλογήσει αυτή τη μικρή προσπάθεια και να κάμει ώστε με τη μελέτη του βιβλίου αυτού πολλοί ν’ αποκτήσουν την πείρα της «Τέλειας Λύτρωσης»αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή μου και η πλήρης ικανοποίησης μου.
Είθε να αποβεί το μικρό αυτό βιβλίο σ’ ένα μέσο που θα συντελέσει στη δόξα του ευλογητού ονόματος του Κυρίου που με τη χάρη Του τόσα χρόνια υπηρετώ.
Ν. Υόρκη 15 Μαΐου 1987 Κώστας Κουνάδης
«»»»»»»»»»»»
Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ
«Ο δε Ιησούς έλεγεν Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν».
(Λουκάς 23:34)
-Πάντοτε τα λόγια μεγάλων ανδρών προκαλούν το ενδιαφέρον όλων μας. Μάλιστα τα τελευταία τους λόγια. Κι αν αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους πόσο μάλλον πρέπει να συμβαίνει με τον κατ’ εξοχήν Μεγάλο τον Μεγαλύτερο στην πραγματικότητα άνθρωπο τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού;
Στο διάστημα της επιγείου ζωής Του ελάλησε καθώς ουδείς άλλος ποτέ. Μα και τα τελευταία Του λόγια από τον Σταυρό δεν έχουν το όμοιον τους. Αν το έργο για το οποίο ήλθε στον κόσμο μας είναι η λύτρωση μας τότε τα λόγια Του από τον σταυρό είναι εν συνόψειολόκληρη η ιστορία της λυτρώσεως μας. Μ’ αυτό το πνεύμα λοιπόν ας πλησιάσουμε τον σταυρό του Χριστού όχι απλώς ως παρατηρητές ούτε ως απλοί δογματικοί μαθητές για να αυξήσουμε τις γνώσεις μας μα ως αμαρτωλοί που λαχταρούν να βρουν την λύτρωση τους κοντά σε Εκείνον που γι αυτούς έβαλε την ψυχή Του ως λύτρον και έχυσε το αίμα Του για να τους σώσει.
-Φρικτή είναι η αλήθεια η σκηνή της σταυρώσεως.
Οι Ευαγγελιστές μας την παρουσιάζουν με τα πιο σκοτεινά χρώματα. Και είναι η ευαγγελική αυτή διήγηση που ενέπνευσε τον Εθνικό μας ποιητή Ι. Πολέμη να βάλει αυτά τα λόγια στο στόμα του «Τυφλού προ του Σταυρού».
«Τι είν’ η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω; Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυό μαζί με κάποιον πλάνο. Ποιοι ναν’ οι δυό που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει; Κλέφτες φονιάδες άρπαγες κακούργοι ξακουσμένοι. Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους; Τους Φαρισαίους ρώτησε είναι δουλειά δική τους.
Θα πάω να δω….
Κατά το λόφο επάνω κόσμος περιγελάσματα κι’ οχλοβοή κι’ αντάρα χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα…»
Και μέσα στην «οχλοβοή» ακούγεται η ήρεμη φωνή του Ιησού
Χριστού που προσεύχεται και λέγει: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Και η προσευχή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεσιτεία για τη Λύτρωση μας από Εκείνον που είναι ο Μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Κι’ αυτή η μεσιτεία της λυτρώσεως είναι σύμφωνα με το εδάφιο μας αυτό εδώ.
-Α΄ Συνεχής-Από τον χρόνο του ρήματος «έλεγεν»κι’ όχι «είπε»φανερώνεται ότι αυτά τα λόγια ο Χριστός δεν τα είπε μόνο μια φορά αλλά επανειλημμένως. Τα είπε φαίνεται όταν Τον μαστίγωσαν. Τα είπε όταν Τον ύψωσαν στο σταυρό και το σώμα Του κρεμάσθηκε μεταξύ Ουρανού και γης. Τα είπε ίσως πιο δυνατά όταν Τον χλεύαζαν και διαμοιράζονταν τα ιμάτια Του. Κι’ αυτήν την προσευχή της μεσιτείας για τη λύτρωση μας δεν την έκανε μόνο τότε από τον σταυρό αλλά εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να κάνει από το θρόνο Του «υπέρ πάντων». «Όθεν δύναται και να σώζει εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού.Ζων πάντοτε δια να μεσιτεύσει υπέρ πάντων». (Εβραίους ζ:25).
-Και μεσιτεύει όχι απλώς για τους δίκαιους αλλά για τους ενόχους όπως ήταν οι σταυρωτές Του για τους αμαρτωλούς. Όχι «εάν τις είναι δίκαιος» αλλά «εάν» τις αμαρτήσει έχομεν παράκλητον—προς τον Πατέρα τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών και ουχί μόνον περί των ημετέρων αλλά και περί όλου του κόσμου». (Α΄ Ιωάννου 2:1).
-Β΄ Καθολική
-«Συγχώρησον αυτούς» Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι άλλοι παρά οι σταυρωτές Του. ο ψαλμωδός τους περιγράφει ως εξής: «Ταύροι πολλοί με περικύκλωσαν ταύροι δυνατοί με περιστοίχισαν. Κύνες με περιεκύκλωσαν σύναξης πονηρευομένων με περιέκλεισεν…Σώσον με εκ στόματος λέοντος» (Ψαλμός 22:22—16—24—21 ). Είναι Γραμματείς και Φαρισαίοι. Είναι Ρωμαίοι στρατιώτες κι’ αξιωματικοί.
Αν ο Χριστός πέθανε «υπέρ πάντων» ο δίκαιος υπέρ ημών των αδίκων» τότε όλοι οι άνθρωποι μηδενός εξαιρουμένου συμμετείχαν με αντιπροσώπους στον θάνατον του Χριστού.
Ανάμεσα σ’ αυτούς ο καθένας μας πρέπει να αναζήσει τον εαυτόν του. Εξ’ αιτίας της αμαρτίας μας ο καθένας ένα καρφί έμπηξε στο σώμα του Ιησού. Και εμείς είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί του δράματος του Γολγοθά τότε δόξα να έχει το όνομα Του η προσευχή εκείνη αγκαλιάζει και εμάς.
«Πάτερ άφες αυτοίς». Ξεχνά τον εαυτό Του και προσεύχεται υπέρ των εχθρών Του. Αυτός κήρυξε «αγαπάτε τους εχθρούς σας και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας διώκουσιν» και να τώρα το ζει.
-Γ΄ Προσεκτική
-«Διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι». Ο Κύριος κοιτάζει να ιδεί κάτι υπέρ των σταυρωτών Του και δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά την άγνοια τους. Αυτό είναι το μόνο ελαφρυντικό τους. Μα δεν γνώριζαν πραγματικά τι έκαμαν. Δεν γνώριζε ο Ιούδας λ. χ. ότι «παρέδιδε αίμα αθώον;» Δεν ήξερε ο Πιλάτος ότι Αυτός ήταν δίκαιος; Δεν γνώριζαν οι Ιουδαίοι ότι αυτό που έπρατταν ήταν πραγματικά κακό; Ασφαλώς το ήξεραν. Αλλά δεν ήξεραν το βάθος του κακού που έκαναν ούτε ακριβώς ποιος ήταν Αυτός. Γι’ αυτό κι’ ο Πέτρος μετά την Πεντηκοστή αυτό το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησε απευθυνόμενος προς τα πλήθη της Ιερουσαλήμ. «και τώρα αδελφοί εξεύρω ότι επράξατε κατά άγνοιαν καθώς και οι άρχοντες σας….Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε δια να εξαλειφθώσι αι αμαρτίαι σας.(Πράξεις γ:17—19).
-Ο Απόστολος Παύλος το ίδιο επιχείρημα της αγνοίας επικαλείται για τον εαυτόν Του. «Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντα με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών ότι ενέκρινε πιστόν και έταξεν εις την διακονίαν εμέ τον όντα πρότερον βλάσφημον και διώκτην και υβριστήν. Ηλεήθην όμως διότι έπραξα εν απιστία. Αλλ’ υπερεπερίσευσεν η χάρης του Κυρίου ημών μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ
Ιησού».(Α΄ Τιμοθέου α:12—14).
-Δ΄ Πνευματική
-«Άφες». Αν και εξ’ αγνοίας όπως λέγει ο Χριστός Τον σταύρωσαν όμως αυτό δεν τους απαλλάσσει της ευθύνης. Άλλως η έκκλησή Του για συγχώρηση δεν θα είχε νόημα. Αν εμείς ούτε στα παιδιά μας δεν συγχωρούμε την απειρία και την άγνοια τους και ο ανθρώπινος νόμος δεν αθωώνει ένα ένοχο που έχει άγνοια των κειμένων νόμων πως είναι δυνατόν ο δίκαιος Θεός να μη αναγνωρίσει ευθύνη πραγματική έστω κι αν ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν γνωρίζει το βάθος της ενοχής του; Γι’ αυτό ο αμαρτωλός άνθρωπος πρώτα απ’ όλα χρειάζεται συγχώρηση.
-Ο Χριστός δεν λέγει «Πάτερ φώτισε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» γιατί ο απλώς φωτισμός δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να τους δείξει την πραγματική κόλαση. Αλλά κραύγασε: «Πάτερ συγχώρησον». Κι’ ενώ κραύγαζε έτσι οι πολύτιμες σταγόνες του αίματος Του που χυνόταν από τις πληγές Του έκαναν έκκληση κι’ εκείνες προς τον Θεό ο οποίος χωρίς αμφιβολία συγχώρησε. «Χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσης.
-Και γεννάται το ερώτημα: Αυτή η συγχώρησης για την οποία προσηύχετο ο Χρηστός έχει λάβει όντως χώρα μέσα στην καρδιά σου; αν ναι με την χάριν Αυτού ζήσε μέσα στο πνεύμα αυτής. Αν όμως όχι μπορείς ακόμη να μένεις αδιάφορος μπροστά σε μια τέτοια αγάπη που έδειξε για σένα ο Χριστός από τον σταυρό; Αν συναισθάνεσαι την αμαρτωλότητα σου ταπεινώσου μπροστά Του. Δεν θα σου το αρνηθεί. Και τότε ιδιαίτερα θα νιώσεις και συ όλο το βαθύ νόημα του πρώτου αυτού λόγου από τον σταυρό. «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν». Πράγμα που ολόψυχα σου εύχομαι.
-«Και είπεν αυτώ. Αμήν σοι λέγω σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». (Λουκάς 23:43).
Ο Σταυρός του Χριστού είναι μέσον διαιρέσεως. Χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες
Σε μερικούς είναι «οσμή θανάτου δια θάνατον». Σε άλλους δε «Οσμή ζωής δια ζωήν». Άλλοι μεν στρέφονται στον Σταυρωμένο Χριστό εν μετανοία και πίστη και σώζονται όπως ο ληστής. Άλλοι όμως απομακρύνονται απ’ Αυτόν και χάνονται για πάντα όπως συνέβη με τον άλλον ληστή.
Στο προηγούμενοάρθρο της σειράς είπαμε ότι εκεί στον Γολγοθά όλοι μας πήραμε μέρος με τους διαφόρους αντιπροσώπους μας. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται ακόμη πιο έντονα στη σημερινή μας σκηνή με τους δύο ληστές. Ο ένας χάθηκε διότι δεν αναγνώρισε ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός. Δεν Τον εμπιστεύθηκε. Ο άλλος όμως σώθηκε. Μ’ αυτόν θα ασχοληθούμε. Και ιδιαίτερα με τα λόγια του Κυρίου μας προς αυτόν που πραγματικά εκφράζουν την πείρα της λυτρώσεως για την οποία Αυτός πέθανε. Η όλη αυτή ιστορία είναι ένα περιστατικό της σωστικής δυνάμεως του Χριστού. Κι’ αν ο θνήσκων Χριστός σώζει ετοιμοθάνατο ένα ληστή τι αλήθεια μπορεί να κάνει σήμερα που ζει βασιλεύει και μεσιτεύει υπέρ ημών; «Δύναται να σώζει εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεό δι’ αυτού.
-Αλλά προτού εξετάσουμε την έννοια του λόγου του Χριστού προς τον ληστή ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στον άνθρωπο στον οποίο τα λόγια αυτά απευθύνθηκαν. Ο άνθρωπος ήταν ο τελευταίος με τον οποίο επικοινωνεί ο Χριστός πάνω στη γη. Ο Χριστός εδώ κάτω ήταν «φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών». Και τέτοιος παρέμεινε μέχρι τέλους.
Και τέτοιος είναι ακόμη και σήμερα. Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ήταν:
-1/. Ένας αμαρτωλός κι όχι από τους συνήθεις. Όχι μόνο τον νόμο του Θεού αλλά και τον ανθρώπινο είχε παραβή. Ήταν ληστής. Τώρα πρέπει να πεθάνει για την αμαρτία του. στην περίπτωση του εφαρμόζεται ακριβώς και κατά γράμμα το της Γραφής «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος».
(Ρωμαίους β:23)
-Αναγνωρίζει ότι η καταδίκη του είναι δικαία. «Και ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσων επράξαμεν απολαμβάνουμε» έλεγε.
Κι’ αν ο Χριστός έσωσε αυτόν τον κακούργο το έκαμε για να δείξει πραγματικά την χάριν Του σε όλους ανεξαιρέτως τους
Ανθρώπους. Κανείς δεν αποκλείεται από το άπειρο έλεος του Χριστού όσο μεγάλη και αν είναι η παράβαση του. αποκλείεται μόνο εκείνος που με την σκληροκαρδία του και την έλλειψη μετανοίας αποκλείει ο ίδιος τον εαυτό του από την χάρι αυτή.
-2/. Ο άνθρωπος αυτός αν και αμαρτωλός ήταν ένας άνθρωπος που μόλις τώρα η συνείδησή του ξύπνησε. Πώς; Τι συνετέλεσε προς τούτο; Ίσως η επιγραφή που ήταν πάνω από τον χριστό. βασιλιά τον ονόμασε ο Πιλάτος. Και ως τοιούτον ο ληστής τον επικαλείται. Ίσως η συμπεριφορά του Χριστού από τον Σταυρό. Δεν άνοιγε το στόμα του παρά μόνο για να προσευχηθεί ή για να παρηγορήσει και ενισχύσει αδύνατους ανθρώπους.
-Αλλά εκείνο που πιο έντονα μίλησε στην καρδιά του ληστή ήταν η προσευχή του Χριστού «Πάτερ συγχώρησον αυτούς».
Ποιος ξέρει αν άλλοι άκουσαν την προσευχή αυτή. Ο ληστής όμως την άκουσε. Και τα λόγια του Χριστού καθώς είναι «πνεύμα και ζωή» ξύπνησαν και την νεκρή καρδιά του. και τότε είδε ότι:
-3/. Ήταν ένας άνθρωπος σε μεγάλη αθλιότητα. Είδε την κόλαση στην οποία βρισκόταν. Η αμαρτία του τον είχε πραγματικά βρει. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι νεκρός στις αμαρτίες του και στις παραβάσεις του όπως αυτή είναι η φρικτή πραγματικότης. Όμως όταν αρχίζει το φως του Ήλιου της δικαιοσύνης να πέφτει στα σκοτεινά διαμερίσματα της καρδιάς του το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται είναι η άθλια κατάσταση στην οποία εκ φύσεως βρίσκεται: Και αν αυτό συμβαίνει τότε συναισθάνεται:
-4/. Ότι είναι σε έσχατη ανάγκη. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. σε λίγο θα ερχόταν ο Ρωμαίος στρατιώτης και εάν δεν είχε στο μεταξύ πεθάνει θα του έδιδε την χαριστική βολή με το σπάσιμο των σκελών. Το λίγο όμως αυτό διάστημα ήταν αρκετό για τον Χριστό να τον σώσει. Ο άνθρωπος αυτός πίστευσε στον Χριστό. αλλιώς δεν θα έκανε ότι έκαμε. «Κύριε θυμήσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Στην προσευχή αυτή την τόσο σύντομη διακρίνουμε την πίστη αυτού του ανθρώπου. «Κύριε» τον ονομάζει. Βλέπει ότι Αυτός και πάνω στο Σταυρό δεν είναι ένας κοινός θνητός.
Είναι Κύριος. Είναι ο Κύριος που έχει βασιλεία μια βασιλεία. Τώρα μπορεί να υποφέρει σαν τους δύο κακούργους. Αλλά μετά ταύτα θα έχει την δόξα Του. Διακρίνουμε την ταπείνωση του. Θυμήσουεμένα λέει. Όπως ο Ιωσήφ μέσα στη φυλακή του είπε στον συγκρατούμενο του «Θυμήσου και μένα»
(Γένεσης 40:14) έτσι και ο ληστής αυτός. Και αν μετάνοια πραγματική δεν προηγηθεί και δεν ακολουθήσει ακράδαντη Σωτηρία αληθινή δεν μπορεί να γίνει. Αλλ’ ακριβώς γιατί προϋπήρξαν αυτές οι προϋποθέσεις στον ληστή το θαύμα της σωτηρίας του δια του Χριστού έλαβε πραγματικά χώρα.
Αυτό εκφράζουν τα λόγια του Χριστού: «Αληθώς -αληθώς σοι λέγω σήμερον μετ’ εμού θέλεις είσθαι εν τω παραδείσω».
Κι’ ενώ ο Χριστός σιωπά στις ύβρεις και στους εμπαιγμούς του όχλου απαντά στην προσευχή αυτού του ληστού. Τα λόγια του αυτά παρουσιάζουν όλο το βάθος της λυτρώσεως. Η οποία είναι:
-α/. Προσωπικήλύτρωση. Σοι.Κανένας άλλος παρά μόνο αυτός που μετανόησε και Τον εμπιστεύθηκε πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται ότι ο Θεός είναι τόσο αγαθός που δεν μπορεί παρά να σώσει όλους τους ανθρώπους. Στο τέλος λένε θα σωθεί και αυτός ο Σατανάς. Πόσο αβάσιμη είναι και πόσο επιπόλαια είναι αυτή η θεωρία της παγκόσμιας σωτηρίας το αποδείχνουν τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού προς τον ληστή. Κανείς άλλος δεν πρόκειται να σωθεί παρά μόνον ο αμαρτωλός άνθρωπος που μετανοεί και εμπιστεύεται πραγματικά τον Χριστό. Όστις δεν πιστεύει εις Αυτόν είναι είδη κεκριμένος. Και αν δεν μετανοήσετε Πάντες ομοίως θέλετε απολεσθεί.
-β/. Άμεση λύτρωση. «Σήμερον» Από την στιγμή εκείνη που ο ληστής επεκαλέσθη τον Χριστό να γίνει Σωτήρας του απέκτησε την πείρα της λυτρώσεως. Και όταν αναχωρούσε από τον κόσμο αυτό όπως συνέβη αμέσως θα πήγαινε στη χαρά του Κυρίου του.
-γ/. Αιώνια λύτρωση. «Έση». Και θα είσαι μαζί μου για πάντα. Ο Χριστός είναι ο αιώνιος Θεός. Είναι ο Αυτός χθες και σήμερα και στους αιώνες. Δεν αλλάζει. Γι’ αυτό και τα δώρα Του που προσφέρει στον αμαρτωλό άνθρωπο ιδίως εκείνα που σχετίζονται με την λύτρωση του αιώνια είναι. Αυτός «δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσην» (Εβραίους 9: 12»
-δ/. ΟυράνιαΛύτρωση. «Εν τω παραδείσω». Η Γραφή πολλές φορές συνταυτίζει τον Ουρανό την παρουσία του Θεού με τον Παράδεισο. Ότι χάσαμε στον Πρώτο Αδάμ το βρίσκουμε πολύ περισσότερο στον δεύτερο Αδάμ στον Χριστό. Χάσαμε ένα επίγειο παράδεισο της Εδέμ. Κληρονομούμε ένα Ουράνιο. Ο Χριστός πήρε αυτόν τον θνήσκοντα ληστή στον παράδεισο της απείρου ευχαριστήσεως και χαράς. Εκεί είναι που θα πάρει όλους που με πίστη έχουν δεχθεί για τον εαυτό τους το λυτρωτικό Του έργο.
-ε/. Συντροφευτική λύτρωση. «Μετ’ Εμού». Αυτή είναι η ευτυχία του Ουρανού. Να δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Χριστό. Εκείνον που αγαπά η ψυχή μας και του οποίου και μόνον το πρόσωπο είναι χορτασμός ευφροσύνης τερπνότητες είναι δια παντός εν τη δεξιά Του. Να καθίσουμε μαζί Του. Να συμμετάσχομε στη δόξα Του. Και αν ο Παράδεισος έχει νόημα για τους πιστούς τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο Χριστός θα είναι εκεί. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος λαχταρούσε να αναχωρήσει από εδώ και να είναι με τον Χριστό το οποίο ήταν πολύ καλύτερον (Φιλιππησίους α:24).
-Στ/. Βεβαία Λύτρωση. «Αμήν» σημαίνει επιβεβαίωση όρκο του Θεού υπόσχεση Θεού. ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μας λέει ότι ο Θεός δίδων επαγγελίαν την (υπόσχεση)εις τον Αβραάμ επειδή δεν είχε να ομόσει (ορκιστεί) μγαλύτερον(από τον εαυτό Του ο Θεός) ώμοσε (ορκίστηκε)λέγων : «Βεβαίως ευλογών θέλω σε ευλογήσει και πληθύνων θέλω σε πληθήνει…»Και ο Θεός θέλων να δείξει περισσότερον προς τους κληρονόμους της επαγγελίας (υπόσχεσης) το αμετάθετον (αυτό που δεν μετατίθεται) της βουλής αυτού (βουλή αυτό που σχεδίασε ή που σκέφτηκε) μετεχειρίσθη μέσον τον όρκον ώστε δια δύο πραγμάτων αμετάθετων εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός να έχουμε ισχυράν παρηγορίαν οι καταφεύγοντες εις το να κρατήσουμε την προκείμενη (που ξανανοίγεται μπροστά μας) ελπίδα.(Εβραίους ς:13—18).
-Κι’ όπως ο Θεός «μετεχειρίσθει τον όρκο» για να αποδείξει το αμετάθητον(αυτό που δεν μετατίθεται σε άλλον) της βουλής Αυτού (αυτό που σχεδίασε ο ίδιος)έτσι και στην προκειμένη περίπτωση ο Χριστός χρησιμοποίησε το«Αμήν» για να βεβαιώσει με όρκον Θεού τόσον στον ληστή όσο και κάθε μετανοούντα και πιστεύοντα αμαρτωλό άνθρωπον ότι η λύτρωση αυτή που Εκείνος εξασφάλισε με το τίμιο αίμα Του είναι πραγματική αιωνία βεβαία ασφαλής και η οποία ποτέ δεν μπορεί να χαθεί.
-Κι’ αν ο Θεός σε βεβαιώνει με Αυτό το ευλογημένο «Αμήν» για την αιώνια λύτρωση σου εν Χριστώ Ιησού γιατί εσύ να αμφιβάλεις και να ζεις μια δύσθυμη ζωή; Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος να ψευσθή ούτε υιός ανθρώπου να μεταμεληθεί. Αυτός είπε και θα το εκτελέσει. Είναι πιστός ο υποσχεθείς. Γι’ αυτό ταπεινώσου μπροστά Του. ζήτησε το έλεος Του και την χάρη Του. Και δεν θα σου τα αρνηθεί. Αλλά τουναντίον θα βεβαιώσει και σένα όπως τον ληστή. «Αμήν σοι λέγω Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Πράγμα που σου το εύχομαι ολοψύχως.
………………………………
Η Πρακτική Όψη Της Λυτρώσεως
-Οι επτά λόγοι του Χριστού από τον Σταυρό που μελετούμε σήμερα αγκαλιάζουν ολόκληρη τη λύτρωση μας που ο Χριστός με το αίμα Του εξασφάλισε για μας. Κι’ αν ο πρώτος λόγος όπως είδαμε εκφράζει τη μεσιτεία του Χριστού για τη λύτρωση μας ο δεύτερος την πείρα της λυτρώσεως μας ο τρίτος που θα μελετήσουμε σήμερα μας παρουσιάζει την πρακτική όψη της λυτρώσεως μας ενώ ακόμη είμαστε στον κόσμο αυτό.
Ας πάμε λοιπόν κι εμείς νοερά την ώρα αυτή κάτω από τον Σταυρό. Ας φέρουμε για μια ακόμη φορά μπροστά μας εκείνη τη φριχτή σκηνή. Και ας ακούσουμε τα λόγια Εκείνου που τη φορά αυτή στρέφονται σε πρόσωπα που Τον αγαπούν κι αυτός τα αγαπά κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο. Τον τρίτο λόγο του Χριστού τον βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο του ( Ιωάννη ιθ:26—27). Να τι διαβάζουμε «Όταν είδε ο Ιησούς τη μητέρα του και τον μαθητή που αγαπούσε να στέκεται κοντά της είπε στη μητέρα Του
«Γυναίκα να ο γυιός σου». Έπειτα είπε στο μαθητή «Να η μητέρα σου». και απ’ εκείνη την ώρα την πήρε ο μαθητής στο σπίτι του».
Στη σκηνή αυτή ξεχωρίζουν τρία πρόσωπα που το καθένα κάτι έχει να μας πει. Είναι η μητέρα ο μαθητής κι’ ο ίδιος ο Χριστός. Και το καθένα κάτι έχει να πει.
-Α/.—Από τη μητέρα. Γι’ αυτήν διαβάζουμε:«Ίστατο δε πλησίον εις τον σταυρόν του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού».Τον συνοδεύει ως το θάνατο. Ενώ οι άλλοι μαθητές εκτός του Ιωάννου τον έχουν εγκαταλείψει η μακαρία Μαρία μαζί με τις άλλες γυναίκες παραμένουν κοντά Του. καθώς φέρνουμε μπροστά μας τη σκηνή αυτή είναι εύκολο να μαντέψουμε.
-α/.—Τον πόνο της μητέρας εκείνης. Τα βασανιστήρια του παιδιού της ήταν δικά της μαρτύρια. Η μητρική καρδιά είχε αληθινά σπάσει με τις πληγές Εκείνου. Η ρομφαία όπως της το είχε προείπει ο γέρο Συμεών είχε ξεσχίσει τη μητρική της ψυχή. Πάντοτε είναι σκληρό για μια μάννα να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Μα να το βλέπει να πεθαίνει με τέτοιο επώδυνο θάνατο και μάλιστα μια μητέρα σαν την ευλογημένη Μαρία κι’ ένα γυιό σαν τον Χριστό είναι κάτι το αληθινά φρικτό που καμιά άλλη καρδιά δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο της. Και μέσα στον πόνο εκείνο ακούγεται σαν βάλσαμο παρηγοριάς η φωνή του Παιδιού της «Γύναι ιδού ο υιός Σου». Έτσι στη σκηνή αυτή έχουμε.
-β/.—Και τη μητρική στοργή. Ιδού ο γυιός σου. με άλλα λόγια ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός Εγώ φεύγω. Τόσο καιρό φρόντισα για σένα σαν γυιός προς μητέρα. Κι’ εσύ έδειξες σαν μάννα ποικιλοτρόπως τη στοργή σου. Μα αν εγώ φεύγω δεν σε αφήνω μόνη. Σε εμπιστεύομαι στη φροντίδα του αγαπημένου μου μαθητή στον Ιωάννη. Στο εξής αυτό θα είναι γυιός σου. Αυτός θα σε φροντίζει. Και συ τη μητρική σου στοργή σ’ αυτόν θα τη δείχνεις. Σ’ αυτόν θα αφοσιωθείς. Έτσι θα γεμίσει το κενό της καρδιάς σου. Να λοιπόν ο γυιός σου. Δείξε του την αγάπη σου. Και πιστεύω ότι η ευλογημένη εκείνη γυναίκα πραγματικά το έκαμε. Εδώ όμως βλέπουμε Και
-γ/.—την ταπείνωση της. Αν και μητέρα του πιο ευλογημένου γυιού που υπήρξε ποτέ του Χριστού όμως δεν το θεωρεί υποτιμητικό να πάει να μείνει με το μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς. Η ίδια η Μαρία άλλοτε είχε ψάλει ότι ο Κύριος επέβλεψε εις την ταπείνωση της δούλης Του. και να που τώρα κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο το ζει. Από την ταπεινή εκείνη θέση προσκαλεί τον καθένα μας να τη μιμηθούμε. Αν το παράδειγμα της ο καθένας μας ακολουθούσε πόσες παρεξηγήσεις θα αποφεύγοντας και πόσο κερδισμένοι θα είμασταν.
Αυτά λοιπόν και πολλά περισσότερα μπορούμε να μάθουμε από την ευλογημένη Μαρία καθώς στέκει μπροστά στο σταυρό του Γολγοθά. Αλλά στην σκηνή εκείνη έχουμε Και.
-Β/.—Τον μαθητήτον Ιωάννη. Σ’ αυτόν στρεφόμενος ο Χριστός του λέει «Ιδού η μήτηρ σου. Να η μάννα σου». Ο Ιωσήφ προ πολλού φαίνεται να είχε πεθάνει. Σε ποιόν λοιπόν να εμπιστευθεί ο Χριστός τη μητέρα Του; σε ποιόν άλλον παρά σε κείνον που ο Ιησούς αγαπούσε κι ο Ιωάννης ανταποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο. «Να η μάννα σου. Εμπιστεύομαι Ιωάννη τη φροντίδα της σε σένα. Να είσαι ε’ αυτήν ένας γυιός που θα την χειραγωγεί και θα την φροντίζει»
Οποία τιμή αυτή για τον Ιωάννη να φροντίζει για την μητέρα του δασκάλου του. Εκείνοι που αγαπούν πραγματικά τον Χριστό και ξέρουν ότι κι Αυτός τους αγαπά θα είναι πολύ ευτυχισμένοι όταν έχουν μια ευκαιρία να κάνουν κάποια υπηρεσία γι Αυτόν και τους δικούς Του. Να σκουπίσουν μερικά δάκρυα. Να επουλώσουν διάφορες πληγές. Αυτό είναι το καθήκον του κάθε πραγματικού και συνειδητού Χριστιανού. Κι’ αυτή είναι η πρακτική όψη της λύτρωσης που ο Χριστός με το αίμα Του μας έχει εξασφαλίσει. Αν στην πρακτική εκδήλωση της αγάπης δεν καταλήγει η σωτηρία που λέμε ότι έχουμε κατά χάρη είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσο έχει πραγματικά λάβει χώρα μέσα μας το θαύμα της αναγεννήσεως. Είθε λοιπόν με τα έργα μας να δείχνουμε πάντοτε την πίστη μας. Η πίστη που σώζει είναι εκείνη που με αγάπη ενεργείται.
Την έχεις; Αυτό έχει σημασία. Αλλά ας δούμε Και.
-Γ/.—Τον ίδιο το Χριστό καθώς λέει τα λόγια αυτά.»Γύναι να ο γυιός σου. Ιωάννη να η μητέρα σου». Τι μας αποκαλύπτουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας για τον ίδιο τον εαυτό Του; μας φανερώνουν:
-α/.—Την πρόνοια Του. για πολλά χρόνια φαίνεται ότι αυτός φροντίζει για την κατά σάρκα μητέρα Του. Μα τώρα; Θα την αφήσει; Όχι βέβαια. Κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο προνοεί γι’ αυτήν. Στους πόνους Του επάνω εκείνη θυμάται. Για κείνη φροντίζει. Γι’ αυτό και την αναθέτει στον Ιωάννη. Μα μόνο για την μητέρα Του προνόησε ο Κύριος; Όχι βέβαια. Την ίδια αμέριστη αγάπη και φροντίδα δείχνει και για κάθε άλλο δικό Του πρόσωπο. Την ίδια φροντίδα δείχνει και σε σένα αρκεί συ να έχεις γίνει δια πίστεως δικός Του μαθητής. Είσαι;
-β/.—Τη σωτηρία του. « Γύναι λέει να ο γυιός σου». Τόσο καιρό ήταν η κατά σάρκα μητέρα Του.Τώρα όμως αυτή η οικογενειακή σχέση παύει. Στο εξής θα Τον βλέπει όχι ως τον γυιό της αλλά ωςΚύριον της ως τον Λυτρωτήν της ως τον Σωτήρα της. Έτσι θα μπορούν να βρουν την εφαρμογή τους τα λόγια της Παρθένου Μαρίας «Μεγαλύνει η ψυχή μου Τον Κύριον και αγαλλίασε το πνεύμα μου εις τον Θεόν τον—Σωτήρα μου» (Λουκάς α:46—47).
Κι’ ο Χριστός με τη θυσία του σταυρού έσωσε και τη μητέρα Του ακόμη και σένα. Ας έλθει λοιπόν στο Χριστό ο πιο ελεεινός και τρισάθλιος άνθρωπος όπως ο ληστής ο Χριστός είναι σε θέση να τον αναγεννήσει και να τον πάρει μαζί Του στον παράδεισο.
-Ας έλθει όμως σ’ Αυτόν και ο πιο ηθικός άνθρωπος όπως η ευλογημένη εκείνη γυναίκα η Μαρία και κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστός θα σώσει κι’ αυτόν. Σ’ αυτούς όλους γιατί να μη συγκαταλεγείς και συ φίλε μου; Στο εύχομαι.
.................
Το Τίμημα Της Λυτρώσεως Μας
-Συνεχίζοντας τη μελέτη μας πάνω στον τελευταίο λόγο του Χριστού από το σταυρό που όλοι μαζί μας παρουσιάζουν την τέλεια λύτρωση μας που ο Χριστός με τη θυσία του σταυρού μας εξασφάλισε θα ήθελα να δούμε σήμερα το τίμημα της
Λυτρώσεως μας. Αυτό μας δίδεται με τον τέταρτον κατά σειρά λόγον του Χριστού από το σταυρό«Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες»; (Ματθαίος κζ:46). Αν μπορέσουμε να συλλάβουμε το κόστος της λυτρώσεως μας τόσο πολύ περισσότερο θα μπορούμε να εκτιμήσουμε την τόσο μεγάλη σωτηρία που έχουμε εν Χριστώ.
Αν πάμε λοιπόν νοερώς ως το Γολγοθά κι’ ας ακούσουμε με αυτά της ψυχής μας για μια ακόμη φορά τον λόγον αυτόν
«Ελοΐ—Ελοΐ λαμά σαβαχθανί». «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες».
-Έχουν περάσει τρεις ολόκληρες οδυνηρές ώρες επάνω στο Σταυρό. Το παράξενο και υπερφυσικό σκοτάδι έχει καλύψει τους γύρω λόφους. Μέσα στο μεγαλείο της σιωπής συντελείται το έργο της λύτρωσης μας. Και τη σιωπή εκείνη γύρω από το σταυρό τη διέκοψε η εναγώνια κραυγή του Χριστούμε τον λόγον «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» Τα λόγια αυτά εκφράζουν τον μεγάλο πόνο της ψυχής του Κυρίου μας.
Ναι τρομερά ήταν τα βάσανα του σταυρού.
Όσα και να πούμε εμείς δεν μπορούμε να περιγράψουμε τον μεγάλο εκείνοπόνο της ψυχής Του που ένιωθε ο Δίκαιος για μας. Στα λόγια αυτά «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες» μπορούμε να παρατηρήσουμε.
-Α/.—Μια θαυμαστή ομολογία.
-Αν και περνά μια περίοδο πόνων και τελείας εγκατάλειψης όμως έχει τη δύναμη να στραφεί κατά ιδιαίτερο τρόπο στον Πατέρα Του και να πει «Θεέ μου Θεέ μου». Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας εκφράζει.
-α/.—Την υπακοή Του. αυτός μας λέγει η Αγία Γραφή έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου – θανάτου δε σταυρού. Αν βρίσκεται κρεμασμένος μεταξύ γης και Ουρανού τούτο ήταν το αποτέλεσμα τηςυπακοής Του στην ουράνια εντολή που είχε πάρει για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Δες λοιπόν φίλε μου πως ο Χριστός ξεπλήρωσε την αποστολή Του όταν αντιμετωπίζοντας τη δικαιοσύνη του Θεού ως ο μοναδικός αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας έκραξε «Θεέ μου Θεέ μου». Δεν είναι αλήθεια θαυμαστός στην υπακοή Του στο θείο θέλημα;
Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας εκφράζει και.
-β/.—Την αληθινή Του πίστη.
-Ο Χριστός την ώρα αυτή που λέει τα λόγια αυτά αισθάνεται εγκαταλελειμμένος. Δεν βλέπει το Θεό να είναι κοντά Του. Νιώθει ότι έχει απομακρυνθεί. Βρίσκεται ο Χριστός μέσα στο σκοτάδι της κολάσεως. Κι’ όμωςπίστευε στο Λόγο του Θεού που είχε πει: «Δεν θα αφήσεις την ψυχήν μου στον άδη». Δεν αισθανόταν τον Θεό Πατέρα Του κοντά Του. Δεν τον έβλεπε. Το πίστευε όμως. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθυνόμενος λέει μέσα στην αγωνία του σταυρού. «Θεέ μου Θεέ μου»! Δεν είναι θαυμαστή η πίστη Του αυτή; Πόσο ανάγκη την έχουμε κι’ εμείς. Βέβαια όταν όλα είναι λαμπερά και ρόδινα εύκολα λέει ένας ότι πιστεύει. Μα αν όλα είναι μαύρα και ανάποδα όπως συνέβη εκεί στο Γολγοθά κι’ εξακολουθείς να εμπιστεύεσαι στο Θεό αυτό θα πει ότι έχεις μια ανώτερη πίστη. Και αυτήν ακριβώς είχε ο Κύριος μας καθώς έλεγε «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες».
Στα λόγια όμως αυτά δεν παρατηρούμε μόνο ομολογία έχουμε και.
-Β/.— μια σκληρή πραγματικότητα.«Με εγκατέλειπες». Ο -Θεός να εγκαταλείψει το Θεό; Ω! μυστήριο μυστηρίων! Το πεπερασμένο μυαλό μας δεν μπορεί να φθάσει στα βάθη του μυστηρίου αυτού. Αυτή όμως είναι η φρικτή πραγματικότητα. Και είναι πολύ σκληρή.
-Υπέφερε ο Άγιος πολλά από τους εχθρούς Του. Υπέφερε πολλά από εκείνους που ήλθε να σώσει. Υπέφερε πολλά από κι’ από τους ίδιους τους μαθητές Του όταν όλοι τον εγκατέλειψαν και μάλιστα στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής Του. Αλλά για όλα αυτά δεν άνοιξε το στόμα Του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλα αυτά ήταν παθήματα που υποφέρονταν. Μα να υποφέρει ψυχικά έτσι όπως εκφράζεται με τα λόγια αυτά «Θεέ μου Θεέ μου…»είναι κάτι που ξεπερνά κάθε δυνατό όριο. Αυτό ήταν κυρίως το εσωτερικό Του πάθος.
Κι’ αυτό ήταν εκείνο που πίεζε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο την καρδιά Του
-Ο Θεός όπως μας αποκαλύπτεται στις ιερές Γραφές είναι απείρως άγιος. Οι οφθαλμοί Του είναι καθαρότεροι ώστε να βλέπει πονηρά και δεν δύναται να επιβλέπει στην ανομία. Πώς να την αντικρύσει έστω και στον αγαπημένο Του γυιό που κι’ αν ακόμη ο ίδιος δεν γνώρισε αμαρτία έγινε όμως αμαρτία για μας; Έτσι ο Θεός απέστρεψε τρόπο τινά το πρόσωπο Του από τον γυιό της αγάπης Του. αυτή η αποστροφή ήταν θεία εγκατάλειψη.
-Έχουμε λοιπόν εδώ μια σκληρή πραγματικότητα. Δεν σε συγκινεί φίλε μου η αγάπη αυτή που έχει ο Χριστός για σένα όπως εκδηλώθηκε στο σταυρό του Γολγοθά;
Αλλά εδώ έχουμε ακόμη.
-Γ/.— Και μια δυνατή απάντηση.
-Μπορεί ο Χριστός από το σταυρό να διατύπωσε αυτό το εναγώνιο ερώτημα «Γιατί με εγκατέλειπες;»
Φαινομενικά δεν πήρε απάντηση. Όμως αν ανοίξουμε την Καινή Διαθήκη σε διάφορα μέρη θα τη βρούμε. Αν Εκείνος εγκαταλείφθηκε τούτο έγινε:
-α/.— Εξ’ αιτίας της ενοχής του ανθρώπου.
Πέθανε ο δίκαιος υπέρ ημών των αδίκων. Τις αμαρτίες μας Αυτός βάσταξε στο άγιο σώμα Του επί του ξύλου του Σταυρού. Πέθανε για την αμαρτία μας κατά τας Γραφάς. Πιστεύεις τούτο; Έτσι Εκείνος εγκαταλείφθηκε.
-β/.— Για να μπορεί να σώσει εσένα και μένα από την αιώνια κόλαση και να μας κάνει παιδιά και κληρονόμους του Θεού.
Και τέλος
-γ/.— Εγκαταλείφθηκε Αυτός για να μη εγκαταλειφθούμε εμείς ποτέ.
-Για τη θυσία Του εκείνη δεν θα πρέπει να Του πεις φίλε μου ένα ευχαριστώ; Κι’ Αυτόν τον φίλο των αμαρτωλών τον Χριστόν που σε αγάπησε τόσο πολύ δεν θα ήθελες να κάνεις δικό σου φίλο; Κάνε το και πίστεψε με ότι ποτέ δεν θα μετανιώσεις. Στο εύχομαι.
.………………………………
06--Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988)
Ο Αγώνας Της Λυτρώσεως: «Διψώ»
-Αν όπως είδαμε σε προηγούμενη μελέτη μας ο προηγούμενος λόγος Του «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» εξέφραζε το κόστος της λυτρώσεως μας ο σημερινός που είναι ο συντομότερος απ’ όλους μόνο μια λέξη «διψώ» παρουσιάζει τον αγώνα της λυτρώσεως που ανέλαβε Εκείνος. Όπως μετά τη μάχη που έδωσε στην έρημο κατά των δυνάμεων του σκότουςπείνασε έτσι τώρα αφού έκανε το έργο της λυτρώσεως δίψασε. Κι’ ενώ στην αρχή της σταυρώσεως αρνήθηκε να πιει το ναρκωτικό που έδιδαν σ’ όλους τους καταδίκους ξύδι και χολή για να μπορέσει έτσι να γευθεί όλο τον πόνο της σταυρώσεως τώρα καθώς το έργο εκείνο έχει συντελεστή και ο πυρετός έκαιε τον λάρυγγα Του φώναξε «Διψώ».
Βέβαια ο Ιωάννης δια Πνεύματος Αγίου μας λέει ότι αυτόν τον Λόγον τον είπε ο Κύριος Ιησούς για να πληρωθεί η Γραφή. Αλλά πουθενά δεν βρίσκουμε ακριβώς αυτή την κραυγή. Μόνο το νόημα της έχουμε. Έτσι διαβάζουμε στο βιβλίο των Ψαλμών.(ψαλμός 22:15). «Η δύναμης μου εξηράνθη ως όστρακον και η γλώσσα μου εκολλήθη εις τον λάρυγγά μου».
«Ητόνισα κράζων ο λάρυγξ μου εξηράνθη απέκαμον οι οφθαλμοί μου από του να περιμένω τον Θεόν μου».
(Ψαλμός 69:21).
-Πέρα όμως απ’ αυτήν τη φυσική δίψα υπήρχε και η πνευματική Του. Προηγουμένως μέσα στους πόνους Του και την αγωνία Του φώναξε ο Άγιος «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» Και τώρα με το συναίσθημα αυτό ακόμη στην καρδιά Του φωνάζει «Διψώ».Και τα λόγια αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ηχώ εκείνη που έλεγε ο ψαλμωδός (Ψαλμός 42:1).«Καθώς επιποθεί η έλαφος τους ρύακας των υδάτων ούτως η ψυχή μου σε επιποθεί Θεέ. Διψά η ψυχή μου τον Θεό τον Θεό τον ζώντα. Πότε θέλω ελθεί και θέλω φανεί ενώπιον του Θεού;»
-Εκείνος που είναι η πηγή των ζώντων υδάτων και προσκάλεσε όλους που διψούν να στραφούν σ’ Αυτόν και να πιούν. Εκείνος που είπε στη Σαμαρείτισσα «Πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου θέλει διψήσει πάλιν όστις όμως πιει εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν θέλει γείνει εν αυτώ πηγή αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον»
(Ιωάννης 4:13—14). Εκείνος που ήλθε να σβήσει τη δίψα όλων μας τώρα μέσα σε τέλεια αδυναμία κραυγάζει «Διψώ».
-Είναι αντίφαση; Φαινομενική. Τέτοιες έχουμε πολλές. Εκείνος λ.χ. που δημιούργησε το σύμπαν εδώ κάτω δεν είχε που να κλίνη την κεφαλή. Εκείνος που χόρτασε τόσους ανθρώπους όμως ο Ίδιος έγινε πτωχός που πλούτισε τόσους ανθρώπους ο Ίδιος έγινε πτωχός κατά πάντα. Και εκείνος που δίδει δωρεάν το ύδωρ της ζωής διψά. Παράξενο και όμως αληθινό. Δίψασε φυσικώς και πνευματικώς για να ξεδιψάσουμε εμείς.
-Έτσι τεθέντων των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι η κραυγή εκείνη «Διψώ» ήταν.
Α΄/.—Η κραυγή του αντικαταστάτου μας. Αυτός έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς Του που ήλθε να λυτρώσει. Έπρεπε να πειρασθεί κατά πάντα κθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτία βέβαια. Κι’ αν τώρα φωνάζει«Διψώ» τούτο ήταν γιατί πήρε τη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου. Πρέπει ως εκ τούτου να υποστεί την ποινή της αμαρτίας του ασεβούς ανθρώπου. Η δίψα η έλλειψης δηλαδή ικανοποιήσεως ο βαθύς πόθος της καρδιάς για κάτι που δεν έχει και για το οποίο υποφέρει αληθινά είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας σε κάθε ασεβή άνθρωπο. Και σύμφωνα με τη διδασκαλία του ίδιου του Κυρίου μας η δίψα να είναι το αιώνιο αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου όπως τόσο καθαρά φαίνεται στην ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου «Και εν τω άδη—ο Πλούσιος—υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού και αυτός φωνάξας είπε «Πάτερ Αβραάμ ελέησον με και πέμψον τον Λάζαρον δια να βάψει το άκρον του δακτύλου αυτού εις το ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη»
Λουκάς 16:23—24).
-Τώρα εάν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε διψάσει κάθε ένας από μας θα διψούσε για πάντα μακριά από τον Θεόν με μέγα χάσμα μεταξύ ημών και του Ουρανού. Αλλά Αυτός δίψασε. Πήρε όλη τη δίψα της κολάσεως που αλλιώς θα έπρεπε να την έχουμε εμείς αιωνίως. Πως λοιπόν να μη θαυμάσουμε αυτήν την ευλογημένη αντικατάσταση του δικαίου για τους αδίκους του Θεού για τον άνθρωπο του τελείου Χριστού για μας τους ενόχους αμαρτωλούς; Ας μεγαλύνουμε λοιπόν το όνομα του Λυτρωτού μας.
-Β΄/.—Η κραυγή του Νικητού.
-Ο Ιωάννης μας λέει πότε ο Χριστός είπε αυτό τον λόγο «Διψώ». Όταν ο Ιησούς εγνώριζε ότι τα πάντα ήδη ετελέσθησαν τότε ο Ιησούς έκραξε «διψώ». Στο Σταυρό επάνω έδωσε την πιο σκληρή μάχη. Και ενίκησε. Η δίψα εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σημάδι της νίκης.
Κι’ έτσι φώναξε «διψώ». Όπως ένας δρομέας την ώρα που τρέχει δεν μπορεί να σταματήσει για να ξαποστάσει παρά μόνο όταν φθάσει στο τέρμα νικητής και τότε αισθάνεται έντονα τη δίψα έτσι συνέβη και με Εκείνον. Όπως συνέβη στην παλαιά εποχή με τον Σαμψών που με την σιαγόνα του Όνου φόνευσε χιλίους άνδρας μετά «διψήσας σφόδρα εβόησε προς τον Κύριον και είπε Συ έδωκας δια χειρός του δούλου σου την μεγάλην ταύτην σωτηρίαν και τώρα να αποθάνω υπό δίψης; Και έσχισεν ο Θεός το κοίλωμα το εν Λεχί και εξήλθεν ύδωρ απ’ αυτού και αφού έπιεν ανέλαβε το πνεύμα αυτού και ανεζωοποιήθη»
(Κριτές 15:14—18) έτσι ακριβώς με τον Κύριο μας Ιησούν.
Αφού «απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας παρεδειγμάτισε παρρησία θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού». (Κολοσσαείς β:15) εδίψασε ο Νικητής. Να λοιπόν σε Ποιόν να εμπιστευθούμε για την πραγμάτωση της τόσο μεγάλης σωτηρίας μας. Σε Κείνον που με το θάνατον Του έγινε του άρχοντος του θανάτου τουτέστι του διαβόλου.
(Εβραίους β:14—15).
-Γ/.— Η κραυγή του Κυρίου.
-Αν και το πάθος Του τελείωσε όμως τα λόγια Του αυτά ακόμη παραμένουν. Από το θρόνο Του τώρα στα δεξιά του Πατέρα τον ακούμε πάλι να λέει «Διψώ»
-α/.— Διψά για να σώσει ανθρώπους.Γι’ αυτό άλλωστε ήλθε. Όχι για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να βάλει την ψυχή Του λύτρον αντί πολλών. Ήλθε να ζητήσει να βρει και να σώσει το απολωλός.
-β/.— Διψά ακόμη για την αγάπη του λαού Του. Αυτός ότι ήταν δυνατόν να κάνει για τη σωτηρία μας το έκαμε. Και περιμένει από τους δικούς Του που λύτρωσε με το αίμα Του να φέρουν καρπό αλλά δυστυχώς παραμένουν άκαρποι. Κι’ όπως τότε όταν δίψασε του έδωσαν να πιει χολή αντί νερού έτσι και τώρα οι άνθρωποι Του προσφέρουν λύπην και πικρία αντί χαράς. Διψά ο Χριστός για ανθρώπους που χάριν αυτού θα αγαπούν αληθινά τους αδελφούς Του τους ελάχιστους. Γιατί «Διψασμένος ήμουν και με ποτίσατε». Έτσι εκεί που υπάρχουν καρδιές διψασμένες ιδίως για το ζωντανό νερό εκεί μας περιμένει ο Χριστός να Τον ξεδιψάσουμε.
-γ/.— Διψά ακόμη για μια στενή κοινωνία με τους δικούς Του.
-Γι’ αυτό στέκει «εις την θύραν και κρούει εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ.γ:20).
Δ΄/.— Είναι η κραυγή του πιστού. Αν Αυτός πήρε τελείως την θέση μας τώρα εμείς που έχουμε δεχθεί Αυτόν ως Σωτήρα και Λυτρωτή είναι ανάγκη το ίδιο να κάνουμε και μείς γι’ Αυτόν.
-α/.— Θα έχουμε μια βαθειά λαχτάρα γι’ Αυτόν.
Δεν θα μπορούμε να ησυχάσουμε μέχρις ότου ο Χριστός είναι τα πάντα εν πάσι μέσα μας.
-β/.— Όπως Εκείνος διψά για τη σωτηρία του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου έτσι θα πονούμε και εμείς.
-Κι’ αν έτσι διψάμε Εκείνος πραγματικά θα μας χρησιμοποιήσει για τη δόξα Του και θα ικανοποιήσει πλήρως αυτή την ιερή δίψα της καρδιάς μας.
-γ/.— Κι αν ο Κύριος μας διψά τόσο πολύ για να ιδεί μια αγία κατά πάντα διαγωγή σε μας που λύτρωσε με το τίμιο αίμα Του πόσο πιο πολύ θα πρέπει να έχουμε εμείς αυτήν την δίψα για την προσωπική μας τελειοποίηση; Όπως ο Απ. Παύλος έκαμε όταν δάμαζε το σώμα του και το δουλαγωγούσε μήπως εις άλλους κηρύξας αυτός θα έμενε αδόκιμος
(Α΄ Κορινθίους 9:27) έτσι θα κάνουμε κι’ εμείς.
-Υπάρχει αυτή η εσωτερική δόξα σε σένα φίλε αναγνώστα για μια τέτοια εσωτερική πνευματικά τελείωση; Μακάριος τότε είσαι. Γιατί εκείνος που είναι η πηγή των ζώντων υδάτων θα σε βοηθήσει ώστε η λαχτάρα σου αυτή να ικανοποιηθεί πλήρως. Κι’ αυτό στο εύχομαι ολοψύχως.
………………………………
Η Τελεία Λύτρωσης: «Τετέλεσται».
-Τα δικά μας έργα συνήθως είναι ημιτελή. «Ούτος ο άνθρωπος ήρχισε αλλά δεν ηδυνήθη να τελειώσει». Μα Εκείνος ακριβώς γιατί ο ίδιος είναι τέλειος τέλεια κάνει τα έργα Του«Διψώ» τράβηξε την προσοχή μας στο πρόσωπο Του. αλλά μ’ αυτόν εδώ τραβά την προσοχή μας στο έργο Του. «Τετέλεσται»
Δεν είναι το συμπέρασμα γραμμένο με μεγάλα γράμματα κάτω από μια όμορφη βιογραφία. Είναι μάλλον το επινίκιο άσμα ενός θριαμβευτού. Όπως ο Μαραθωνοδρόμος των Αθηνών μετά τη μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών έτρεξε στας Αθήνας για να φέρει το άγγελμα της νίκης με το γνωστό εκείνο «νενικήκαμε» αν και έπεσε κάτω νεκρός έτσι στην περίπτωση αυτή εδώ. Προτού ο Χριστός να παραδώσει το Πνεύμα Του στον Πατέρα φώναξε αυτό το περίφημο «Τετέλεσται» για να βεβαιώσει πρώτα τον Πατέρα κατόπιν τις ίδιες τις δυνάμεις της κολάσεως και εν συνεχεία εμάς τους ίδιους ότι το έργο που είχε αναλάβει να κάνει για την λύτρωση του χαμένου και αμαρτωλού ανθρώπου το τελείωσε.
-Αλλά ας πλησιάσουμε περισσότερο στον σταυρό του Χριστού και ας προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε πιο βαθεία στο νόημα του λόγου αυτού «Τετέλεσται».
«»»»»»»»»»»»
1/.—ΤΙ ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ;
-α/.—Η ζωή της ταπεινώσεως Του
Όλοι μας ξέρουμε ότι Αυτός «εταπεινώθη ως ουδείς άλλος ποτέ». Αν και πλούσιος έγινε πτωχός για να πλουτήσουμε εμείς με την πτωχείαν Εκείνου. Αν και προ αιώνων υπήρχε εν μορφή Θεού και δεν ενόμισε αρπαγή να είναι ίσα με τον Θεόν όμως Εαυτόν εκκένωσε (άδειασε) λαβών δούλου μορφήν γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεεαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου –θανάτου δε Σταυρού. (Φιλιππισίους β:6—8). Όμως αυτή η ταπείνωση που έφθασε στο κατακόρυφο της πάνω στο σταυρό μπορούσε τώρα να αποκτήσει την χαρά την προκειμένην (που βρίσκεται μπροστά Του) εις Αυτόν και την δόξαν που θα ακολουθούσε. Σ’ αυτήν την δόξα εισήλθε όταν το έργο Του εδώ τελείωσε.
-β/.— Οι προφητείες σχετικώς μ’ Αυτόν τελείωσαν.
Αυτός ήταν το υποσχεθέν σπέρμα της γυναικός που θα συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως. Αυτός ήταν ο χτυπημένος βράχος της Ερήμου. Αυτός ήταν το χάλκινο φίδι. Αυτός ο ήταν ο άνθρωπος των θλίψεων και ο δόκιμος ασθενείας. Αυτός ήταν ο δίκαιος δούλος του Κυρίου πάνω στον οποίον Αυτός έθεσε την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήταν ο υποσχεθείς βασιλιάς που έρχεται επί πώλου Όνου και υιού υποζυγίου. Αυτές όμως οι προφητείες και πολλές άλλες ακόμα βρίσκουν την τελευταία εκπλήρωση τους όταν Αυτός ήταν σε θέση να κραυγάσει «Τετέλεσται».
-γ/.— Ο νόμος ετελείωσε.
Αυτόν τον εξεπλήρωσε πλήρως τόσον τον τελετουργικόν όσο και τον ηθικόν. Στο πρόσωπο Του ο νόμος βρήκε το τέλος του
(Ρωμαίους 10:4).Γι’ αυτό «Ελθών ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μεγαλυτέρας και τελειωτέρας σκηνής ουχί χειροποιήτου τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευή ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθε και άπαξ (μία και για πάντα) εις τα άγια αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβραίους θ:11).
-δ/.—Το έργο της λυτρώσεως για το οποίο ειδικώς ήλθε.
Η κυρία αποστολή του Χριστού δεν ήταν να μας δώσει την καλύτερη διδασκαλία αν και αυτό πράγματι συνέβη γιατί «Ελάλησε ως ουδείς άλλος ποτέ». Ούτε ήταν να κάμει θαύματα και να καταπλήξει τον κόσμο αν και αυτό συνέβη όταν «έκτασης κατέλαβε άπαντας και εδόξαζον τον Θεόν και επλήσθησαν φόβου λέγοντες ότι είδομεν παράδοξα σήμερον».(Λουκάς ε:26). Αλλά η κυρία Του αποστολή ήταν η λύτρωση μας η σωτηρία μας. Αυτός δεν ήλθε να υπηρετηθεί αλλά να υπηρετήσει και να βάλλει την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών. Αυτό λοιπόν το έργο τώρα το ετελείωσε όταν είπε
«Τετέλεσται»
-ε/.—η Θυσία περί αμαρτίας κι’ αυτή ετελείωσε.
Εκείνη την ώρα ήταν η ώρα της βραδινής προσφοράς. Σε λίγο θα ακουγόταν η σάλπιγγα από το ναό ότι η θυσία εκείνη ετελείωσε. Αλλά προτού η σάλπιγγα ηχήσει η φωνή του Χριστού ακούστηκε από το σταυρό. «Τετέλεσται». Αυτός «δια του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερε εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν για να καθαρίσει την συνείδηση σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύεται τον ζώντα Θεόν». (Εβραίους θ:24). Στο εξής όλες οι θυσίες θα έπαυαν γιατί δεν θα χρειάζονται πλέον. Την στιγμή που Εκείνος με μια προσφορά άπαξ γινομένης ετελειοποίησε διαπαντός τους αγιαζομένους.
-Έτσι η λύτρωση που εξασφάλισε ο Χριστός για μας είναι μια τέλεια μια ολοκληρωμένη λύτρωση. Τίποτα δεν μπορούμε να της προσθέσουμε. Τίποτα δεν μπορούμε να της αφαιρέσουμε. Είναι τέλεια. Καλούμεθα ως εκ τούτου να την δεχθούμε όπως είναι.
2/.—ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;
-α/.— Ο αμαρτωλός άνθρωπος που με πίστη και μετάνοια στρέφει στο Χριστό παίρνει πράγματι απ’ Αυτόν αυτήν ακριβώς την τελεία λύτρωση. Μια φορά Ο Ευαγγελιστής Εβενέζερ Γούτεν είχε στήσει μια σκηνή όπου έκανε διάφορες συναθροίσεις με κήρυγμα του Ευαγγελίου. Μετά από αρκετές ημέρες ήθελε να πάει αλλού και έτσι μάζευε τη σκηνή του. Καθώς όμως τη μάζευε ήλθε κάποιος νέος με την ερώτηση: «Τι να κάνω για να σωθώ;» Και αφού ο ιεροκήρυξ εκείνος του είπε «Τώρα είναι πολύ αργά» «γιατί» ρώτησε πάλι ο νέος «μήπως γιατί μαζεύεις τη σκηνή σου και έτσι δεν έχεις ευκαιρία να με βοηθήσεις στο σημείο αυτό;» «Όχι» απάντησε ο εργάτης του Ευαγγελίου. Αν σου είπα ότι είναι πολύ αργά για τη σωτηρία σου τούτο οφείλεται στον λόγο που μου είπες—τι να κάνω για να σωθώ; Δεν ξέρεις ότι ήταν αναγκαίο για την σωτηρία σου έγινε και μάλιστα ετελείωσε όταν ο Χριστός φώναξε «Τετέλεσται;» Τι περισσότερο θέλεις; Δεν έχεις τίποτα να κάνεις παρά να πέσεις στα γόνατα και με πίστη να δεχθείς σαν δώρο αυτό το τελειωμένο έργο της λυτρώσεως. Έτσι θα σωθείς και συ.
-β/.—Μας παρέχει την διαβεβαίωση του τελικού μας θριάμβου. Το τετέλεσται αυτό ηχεί σαν σάλπιγγα νίκης στ’ αυτιά μας. Αυτός μ’ αυτό το θαυμαστό τετέλεσται συνέτριψε την κεφαλή του όφεως και έτσι μας υπόσχεται ότι ο ίδιος πάλι θα υποτάξει τον σατανά υπό τας πόδας των αγίων.
(Ρωμαίους ις:20).
-γ/.—Έχουμε την υπόσχεση της ολοκληρώσεως του έργου Του μέσα μας.
Αυτός τελείωσε το έργο Του για μας πάνω στο σταυρό όταν είπε «Τετέλεσται» και προσφέρεται ο Ίδιος να ολοκληρώσει το έργο Του που άρχισε μέσα μας. Αυτός σαν τον καλό ποιμένα όταν βρει το χαμένο προβατάκι του το βάζει στον ώμο Του και δεν ησυχάζει παρά μόνο όταν το φέρει τελικά στο σπίτι τότε θα καλέσει τους γείτονας Του να συγχαρούν μαζί Του για το χαμένο αρνάκι που βρέθηκε.
-3/.—ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΘΩΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ «ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ;»
-α/.—Σ’ αυτό το έργο της τελείας λυτρώσεως μας καλούμεθα πάντοτε να στηριζόμαστε.
-β/.—Με τη χάρι Του όπως Αυτός κι’ εμείς καλούμεθα το έργο μας οιοδήποτε κι’ αν είναι αυτό να το τελειώσουμε. Πρέπει σαν αρχή μας να έχουμε εκείνο που είπε ο Απ. Παύλος «Δεσμά και θλίψεις με περιμένουσι δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου ως να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς και την διακονίαν μου την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού να κηρύξω το Ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού» (Πράξεις κ:24).
-γ/.— Μπορούμε να τελειώσουμε το έργο μας γιατί ο Χριστός τελείωσε το δικό Του. Κι’ αν Εκείνος ενίκησε θα νικήσουμε κι’ εμείς. Και αν Εκείνος έφερε το έργο σε πέρας όπως το έφερε θα το φέρουμε κι εμείς. Και αν Εκείνος έφερε το έργο σε πέρας όπως το έφερε θα το φέρουμε κι εμείς. Κι’ όταν πια θα έχουμε φθάσει στο τέρμα της επιγείου ζωής μας θα ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν μας και μαζί με τον ήρωα εκείνο της πίστεως τον Παύλον θα μπορούμε να πούμε. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην τον δρόμον ετελείωσα την πίστην διετήρησα. Του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». (Β΄ Τιμοθέου δ:7—8).
………………………………
Το Τέρμα Της Λυτρώσεως
«Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα Μου».
(Λουκάς κγ:46)
-Ο λόγος αυτός όπως και οι προηγούμενοι δείχνει κάποια διαφορετική όψη της λυτρώσεως που ο Χριστός κέρδισε για μας από το Σταυρό. Είναι δε το επιστέγασμα όλων των λόγων που είπε.
-Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα Μου».
-Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήξερε τον Λόγο του Θεού την Παλαιά Διαθήκη. Μέσα στο πνεύμα της συνεχώς ζούσε. Αν και ο Ίδιος ήταν πηγαίος και ελάλησε ούτως ως ουδείς άλλος ποτέ όμως πάντοτε αντλούσε τη διδασκαλία Του και τα επιχειρήματα Του από τις σελίδες αυτού του αγίου Βιβλίου. Το ίδιο έκαμε και πάνω στο Σταυρό. Οι περισσότεροι λόγοι Του ήταν η εκπλήρωση των διαφόρων προφητειών που αφορούσαν το πρόσωπο Του. Κι’ αυτός εδώ ήταν από τον (Ψαλμό 31:5)με κάποια μικρή παραλλαγή. Έτσι ο Χριστός πέθανε με τα λόγια της Γραφής στο στόμα Του.
-Στον έβδομο αυτό λόγο έχουμε να παρατηρήσουμε τρία πράγματα.
-1/.—Ο προσωπικός Θεός «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα Μου».
-Κάθε άνθρωπος μέσα στη ζωή κάποτε έρχεται αντιμέτωπος με την ιδέα του Θεού. Καταπιάνεται δε πολύ συχνά με τη λύση του προβλήματος αυτού. Θέλει να δώσει διάφορες απαντήσεις όσον αφορά το ερώτημα του περί υπάρξεως και του χαρακτήρος του Θεού.
Οι διάφοροι άνθρωποι με το λογικό τους ή τη φιλοσοφία τους με ποικίλους τρόπους απήντησαν στο ερώτημα της υπάρξεως και του χαρακτήρος του Θεού. Πολλοί είπαν «Δεν υπάρχει Θεός» και καυχιόνται για την ανακάλυψη τους αυτή. Αλλά μέσα στην Αγία Γραφή ξέρουμε ποιος άνθρωπος φθάνει στο συμπέρασμα αυτό ο άφρων.
-Μα αν πολλά και παράδοξα συμπεράσματα υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων όσον αφορά την προσωπικότητα του Θεού για τον Κύριο μας όμως Ιησούν που είχε αποστολή να μας φανερώσει τον Θεό που ο Ίδιος ο Θεός φανερωθείς εν σαρκί ο Θεόςείναι προσωπικός.Αν δεν ήταν δεν θα μπορούσε να πει «εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι προσωπικός. Φυσικά ο Θεός όπως αποκαλύπτεται είναι Πνεύμα. Και ως Πνεύμα «σάρκα και οστέα δεν έχει». Αν χρησιμοποιείται αυτή η ανθρωπομορφική γλώσσα είναι ακριβώς για να μας δώσει να καταλάβουμε σε γλώσσα ανθρώπινη την προσωπικότητα του Θεού. Εφ’ όσον δε υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται εκουσίως ή ακουσίως βεβαιώνουν ότι ο Θεός είναι προσωπικός. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να προσευχηθεί σε μια αφηρημένη και απρόσωπη δύναμη.
-2/.—Ο Θεός Πατέρας. «Πάτερ».
Έτσι Τον απεκάλυψε σε μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και είναι το πιο γλυκό όνομα του Θεού. αυτός είναι «ο Πατήρ» του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτός είναι και δικός μας Πατέρας αν έχουμε δεχθεί δια πίστεως τον Χριστό ως προσωπικό μας Σωτήρα. Διότι «όσοι εδέχθησαν Αυτόν εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού. Εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού». (Ιωάννου α:12).
-3/.—Ο Χριστός ο Υιός του Θεού. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου».Μέσα στο πνεύμα της λέξεως «Πάτερ» έζησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός ευθύς εξ αρχής της επιγείου ζωής Του. Ακόμη δωδεκαετή Τον ακούμε να λέγει «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου» (Λουκάς β:49). Και αν οι εχθροί Του τον οδήγησαν στο σταυρό τούτο ήταν γιατί ήταν γιατί «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν ίσον με τον Θεόν κάμνων τον εαυτόν» (Ιωάννης ε:18).
«Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών πρέπει να αποθάνη διότι έκαμεν εαυτόν Υιόν του Θεού» (Ιωάννης ιθ:7)
-Κι’ ενώ πιο μπροστά καθώς εξέτιε την ποινή μας μέσα στην αγωνία Του φώναξε «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες» τώρα που το έργο Του έχει πια συντελεστή ακούγεται να κραυγάζει. «Πάτερ» Με τον τρόπον αυτόν βεβαίωσε ακόμη και την μαρτυρία των στρατιωτών ότι «αληθώς Θεού Υιός ήτο Ούτος».(Ματθαίος κζ:54).
-Ήταν Υιός του Θεού κατά τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι είμεθα εμείς. Εμείς είμαστε «Υιοί του Θεού»κατά χάρι Εκείνος όμως είναι Ο Υιός Του Θεού και όπως οι Ιουδαίοι το κατάλαβαν τούτο σημαίνει ότι είναι «ίσος με τον Θεόν».
4/.—Την τελεία ανθρωπότητα του Χριστού. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα μου» Ο Χριστός είχε ανθρώπινο σώμα και μπορούσε να πονέσει και να πεθάνει πάνω στο Σταυρό. Είχε και ψυχή που κατ’ Αυτόν ήταν περίλυπος μέχρι θανάτου. Είχε και Πνεύμα που μπορούσε να παραδώσει στον Πατέρα Του. Μόνο ένας τέτοιος Χριστός τέλειος κατά πάντα άνθρωπος και τέλειος κατά πάντα Θεός μπορούσε να κάνει τέτοιο έργο σωτηρίας για τον καθένα μας.
5/.—Η Εμπιστοσύνη Του.Όπως ένα παιδί εμπιστεύεται στον πατέρα του έτσι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός παραδίδει το πνεύμα Του στον Πατέρα Του. Με την πράξη Του αυτή γίνεται ένα ζωντανό παράδειγμα εμπιστοσύνης σε μας που τόσο ανάγκη έχουμε σήμερα μέσα στις διάφορες αντιξοότητες της ζωής.
-6/.—Η επιστροφή Του στον Πατέρα. «Εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Αυτός από τον Θεόν ήλθε για να κάνει ένα έργο σωτηρίας και λυτρώσεως για τον καθένα μας. Κι’ αφού το έργο αυτό ετελείωσε όταν φώναξε «Τετέλεσται» τώρα επιστρέφει εκεί. «Εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού δια να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα»
(Ιωάννης ιγ:1).
-7/.—Προσφορά του τελειωμένου Του έργου.«Παραδίδω».
Ο Χριστός χρησιμοποίησε αυτά τα λόγια υπό μια ιδιαίτερη έννοια για τον εαυτόν Του ως του μόνου Μεσίτου μας μεταξύ ημών και του Θεού πάνω στο Σταυρό όπως ο προφήτης το είχε προαναγγείλει(Ησαϊας νγ:10).Και τώρα με τα λόγια αυτά Αυτός σαν ιερέας και θύμα συγχρόνως βάζει τα χέρια Του πάνω στη θυσία αυτή όπως οι Ισραηλίτες κατά το πάλαι (παλιά)και την προσφέρει στον Θεό. Την παραδίδω την ψυχήν μου που έβαλα ως λύτρον αντί πολλών στα χέρια Σου Πάτερ. Δέξαι τη ζωή μου αντί της ζωής και της ψυχής των αμαρτωλών ανθρώπων για τους οποίους πέθανα. Κι’ έτσι τώρα εμείς που έχουμε γνωρίσει τον Χριστόν ως προσωπικό μας Σωτήρα «είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος αυτού άπαξ γινομένης. Διότι Αυτός αφού προσέφερε μιαν Θυσίαν υπέρ αμαρτιών εκάθισε δια παντός εν τη δεξιά του Θεού».
(Εβραίους ι:10—12).
8/.—Εμπιστοσύνη στο Χριστό για την λύτρωση μας. Στον(Ψαλμό 31:5) απ’ όπου ο Χριστός πήρε αυτόν τον τελευταίο λόγο Του διαβάζουμε «Εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου. Συ με ελύτρωσας Κύριε ο Θεός της αληθείας». «Συ με ελύτρωσας». Αυτή η φράση δεν είναι αλήθεια μια καλή αιτία να μας κάνει όλους να παραδοθούμε τελείως στον Χριστό με πίστη και εμπιστοσύνη για την τελεία λύτρωση μας; Ότι ήταν αναγκαίο για τη σωτηρία μας ο Χριστός το πραγματοποίησε όταν πέθανε Αυτός ο δίκαιος υπέρ των αδίκων. Τίποτε δεν έμεινε για να κάνουμε εμείς. Όλα τα έκαμε Εκείνος. Γι’ αυτό είναι και σε θέση να απευθύνει την πρόσκληση σε όλους και να πει «Έλθετε εις τους γάμους διότι πάντα είναι ήδη έτοιμα».
-Για να πραγματοποιηθεί όμως το θαύμα της σωτηρίας στην πείρα του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι ανάγκη να έλθει στο Χριστό. Να εμπιστευθεί τελείως σ’ Αυτόν. Και μέσα από την καρδιά Του να πει «Εις χείρας Σου Παραδίδομαι. Σε Σένα παραδίδω το πνεύμα μου την ψυχή μου διότι Συ με ελύτρωσες.
Κύριε Θεέ της αληθείας. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Το δέχομαι». Συμβαίνει αυτό και σε σένα φίλε αναγνώστα;
-9/.—Εμπιστοσύνη την ώρα των δυσκολιών.Έρχονται πολλές φορές διάφορες περιστάσεις και δοκιμασίες τόσο έντονες
που κάποτε μας βυθίζουν μέσα στο τέλμα της αθυμίας. Μέσα στην κατάσταση εκείνη διερωτώμασθε—«Διατί είσαι περίλυπος ψυχή μου και διατί ταράττεσαι εντός μου;» (Ψαλμός μγ:5). Τι πρέπει να κάνουμε τότε; Την απάντηση μας την δίδει ο ίδιος ο Κύριος μας με το παράδειγμα Του. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα μου». «Έλπισον επί τον Θεόν» προσθέτει ο ψαλμωδός. «Ώστε και πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού ας εμπιστεύονται τας εαυτόν ψυχάς εις Αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία» όπως λέγει ο Πέτρος.
(Α΄ Πέτρου δ: 19).
10/.—Εμπιστοσύνη την ώραν του θανάτου. Πικρή είναι η στιγμή εκείνη. Αλλά αναπόφευκτη. Μα αν έχεις εμπιστευθεί τον Θεό ως τον πατέρα σου όταν δέχθηκες τον Χριστό ως Σωτήρα σου θα Τον εμπιστευθείς και την ώρα του θανάτου.
Με πλήρη ηρεμία τότε και συ θα μπορείς να επαναλάβεις τα λόγια του Κυρίου σου «Πάτερ εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου»βέβαιος ων για το που πηγαίνεις καθώς φεύγεις από τον κόσμο αυτόν. Δεν πας στο άγνωστο αλλά πηγαίνεις στο σπίτι του Πατέρα. Στην αγκαλιά Του για να είσαι και συ «μέσα στον κόλπο του Αβραάμ» «στον παράδεισο» «μαζί με τον Χριστό».
-Τι ευλογημένο τέρμα έχει αυτή η ένδοξη λύτρωση που ο Χριστός εξασφάλισε για μας πάνω στο Σταυρό! Λένε ότι ο αριθμός επτά μέσα στην ιερή γλώσσα της Αγίας Γραφής είναι το σύμβολο της τελειότητος. Κι’ αν αυτό είναι αληθινό τότε οι επτά λόγοι του Χριστού από τον Σταυρό που αποτελούν τις επτά όψεις της λυτρώσεως που είδαμε δημιουργούν την πιο τέλεια και την πιο ολοκληρωμένη λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Κι’ αν με την χάρι του Κυρίου βρήκες και συ την λύτρωση σου ευχαρίστησε Αυτόν που εσφάγει για να αγοράσει και σένα και να σε καταστήσει βασιλιά και ιερέα στον Θεόν Αυτού.
ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ )
Εκδόσεις «Λόγοι Ζωής 1973Χρήστος Φραγκόπουλος)
(Ματθαίος 4:1—10)
-Τότε ο Ιησούς εφέρθη υπό του Πνεύματος εις την έρημον δια να πειρασθεί υπό του διαβόλου.
-Και νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα ύστερον επείνασε. Και ελθών προς αυτόν ο πειράζων είπε. Εάν ήσαι ο Υιός του Θεού ειπέ να γίνωσι άρτοι οι λίθοι ούτοι. Ο δε αποκριθείς είπεν. Είναι γεγραμμένον.»με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού».
-Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών. Και λέγει προς αυτόν. Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει εάν πεσών προσκυνήσεις με .Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν. «Ύπαγε Σατανά» διότι είναι γεγραμμένον. «Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατεύσει».
==2==
ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
1/.—ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
-Οι πειρασμοί του Κυρίου έχουνε μεγάλη σπουδαιότητα στη μελέτη του κεφαλαίου των ενεργειών του εχθρού. Στους πειρασμούς αυτούς μας περιγράφεται μια μοναδική σύγκρουση μέσα στην ιστορία. Από τη μια μεριά βρίσκεται ο διάβολος με την τόσο πολύχρονη πείρα του και από την άλλη τη μεριά ο Υιός του Θεού. η σύγκρουση γίνεται σε πνευματικό επίπεδο και τα όπλα και από τις δυό μεριές είναι πνευματικά. Αν και η περιγραφή είναι πάρα πολύ περιληπτική αφήνει στον μελετητή πολύ καθαρά να δει τους τρόπους με τους οποίους εργάζεται και τα μέσα της αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως του. Οι πειρασμοί του Κυρίου δεν είναι σημάδι αδυναμίας μα ένα αναγκαίο στάδιο από το οποίο έπρεπε να περάσει ο Υιός του Θεού γενόμενος άνθρωπος. Ολόκληρη η ζωή του Κυρίου μας στον κόσμο τούτο ήτανε ένας διαρκής πειρασμός μα οι πειρασμοί που αντιμετώπισε στην αρχή του Μεσσιανικού του σταδίου έχουνε μια ξεχωριστή θέση και σημασία.
«»»»»»»
2—Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.
-Την απάντηση στο δικαιολογημένο ερώτημα «γιατί οι πειρασμοί του Κυρίου» μας τη δίνει ένα όνομα που παίρνει ο Κύριος μας. Στην προς Κορινθίους επιστολή ο Κύριος ονομάζεται «δεύτερος Αδάμ» και «έσχατος Αδάμ». Ο Θεός δια του Ιησού έκανε μια δεύτερη δημιουργία όπως άλλοτε με τον Αδάμ. Ο Κύριος μας σαν δεύτερος Αδάμ έπρεπε να περάσει από δοκιμασία όπως πέρασε ο Αδάμ και να πειρασθεί όπως πειράσθηκε και εκείνος. Μονάχα σαν έβγαινε νικητής του εχθρού στην υπακοή του θείου θελήματος θα μπορούσε να αναλάβει την πραγματοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας. Μονάχα ένα αρνίον
==3==
άμωμο θα μπορούσε να θυσιαστεί και η θυσία του να γίνει δεκτή από τον Θεό. έπρεπε εκείνος που ανέλαβε να γίνει
αδελφός μας να αποδεχτεί τέλειος δια τα παθημάτων απέναντι στην θεία δικαιοσύνη όπως μας λέγει η προς Εβραίους επιστολή
(Εβραίους 2:28 και 4:15)(Α΄ Κορινθίους 15:44και 15:23).
«»»»»»
3/.—ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ
-Ο Μελετητής των πειρασμών του Κυρίου οπωσδήποτε θα αντιμετωπίσει το θέμα αυτό. Πόσες πιθανότητες είχε ο διάβολος να επιτύχει στην επιχείρηση του αυτή εναντίον του Υιού του Θεού; Ο εχθρός στην προσπάθεια του αυτή δεν ανοίχθηκε σε μια απελπισμένη επιχείρηση χωρίς να έχει καμιά ελπίδα επιτυχίας. Δεν πρέπει να δικαιολογήσουμε την ενέργεια του με το ότι αγνοούσε ότι είχε να κάνει με τον Υιό του Θεού γιατί πριν από λίγο στο βάφτισμα που ανοίξανε οι Ουρανοί άκουσε τη διακήρυξη του Θεού που μαρτυρούσε πως «αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός». Άλλωστε και ο ίδιος τον προσφωνεί Υιόν του Θεού. μα η αλήθεια είναι πως μπροστά του έβλεπε έναν όμοιο άνθρωπο και πίστευε πως όπως κατάφερε τον πρώτο Αδάμ τον Μωϋσή τον Αβραάμ και τόσους άλλους θα κατάφερνε και αυτόν. Και πάλι το θέμα αυτό μένει με ερωτηματικά πολλά.
«»»»»»»
4/.— Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
-Ο πρώτος πειρασμός είναι ο λεπτότερος και πονηρότερος από τους άλλους τους δύο. Το δηλητήριο του εχθρού είναι τόσο καλά κρυμμένο που δύσκολα πάρα πολύ δύσκολα διακρίνεται. Ο Κύριος μας μετά από σαράντα ημερών νηστεία που είχε στην έρημο όπου είχε οδηγηθεί από το Πνεύμα το Άγιο με μοναδικό σκοπό να πειρασθεί πείνασε. Την πείνα αυτή του Κυρίου εκμεταλλεύθηκε ο εχθρός και παίρνοντας αφορμή απ’ αυτήν έκανε τη δική του πρόταση: «Πες στις πέτρες να γίνουνε ψωμί να φας να μην πεινάς». Ίσως δε και το να μην πεθάνεις στην πείνα. Το κακό δεν φαίνεται πουθενά και η συμβουλή αυτή δεν φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με το γραμμένο θέλημα του Θεού. Δεν ερχότανε σε σύγκρουση με κανένα νόμο του Θεού. Μια αθώα σύσταση. Στη διαφωνία ποιος πειρασμός ήτανε
==4==
δυνατός πρέπει να απαντήσουμε πως ήτανε ο πρώτος γιατί είχε καλά κρυμμένο το φαρμάκι. Και να ποιο ήτανε το πονηρό στοιχείο στην εισήγηση αυτή του διαβόλου.
-Ακόμα ο Ιησούς στον κόσμο τούτο όπως ο ίδιος το διεκήρυξε δεν ήρθε να υπηρετηθεί μα να υπηρετήσει. Όλα όμως τα θαύματα του Κυρίου ήτανε για τους άλλους και τίποτα για τον εαυτό Του. Εάν όμως χρησιμοποιούσε τη δύναμη Του αυτή για την ικανοποιήσει μιας ενστικτώδης ανάγκης αυτό δεν θα ήταν καθόλου σύμφωνο με την αποστολή Του. Εάν όμως προσέξουμε στην απάντηση που έδωσε ο Κύριος μας στον πειραστή συμπεραίνουμε πως υπήρχε στα λόγια του υπαινιγμός μη τυχόν πεθάνει ο Κύριος από την πείνα. Η απάντηση του Κυρίου μέσα από τον Λόγο του Θεού τοποθέτησε το θέμα. Ο άνθρωπος δεν εξαρτάται από ψωμί και γενικότερα από την ύλη μα από κείνο που θα πει ο Θεός. Έχει υποστηριχθεί και φαίνεται πολύ πιθανή η άποψη πως και οι τρεις πειρασμοί του Κυρίου μας είναι Μεσσιανικοί δηλαδή ότι έχουνε σχέση με την αποστολή
==5==
του στον Μεσσία στον κόσμο μας. Έτσι υποστηρίζεται πως το νόημα των λόγων του πειραστή ήτανε περίπου: «Εσύ ήλθες να σώσεις τον κόσμο μα πεθαίνεις από πείνα. Τι σωτηρία θα πραγματοποιήσεις άμα αποθάνεις τώρα;
-Η αναδρομή του Κυρίου μας στο χωρίο της Π.Δ.σκοπό είχε να δείξει στον πονηρό πειραστή και σε μας πως η ζωή δεν εξαρτάται από τους υλικούς παράγοντες μα από τα λόγια του Θεού και μάλιστα τα γραμμένα.
«»»»»»»»»»»»»
5—Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
-Ο δεύτερος πειρασμός είναι στο ίδιο σκαρί με τον πρώτο. Είναι και αυτός ένας πειρασμός κρυφός που το φαρμάκι του δεν φαίνεται. Στον πειρασμό αυτόν ο Κύριος μας οδηγήθηκε από τον πειραστή στο πτερύγιο του Ναού και δείχνοντας του το κενό τον προέτρεψε να πέσει γιατί σύμφωνα με τον λόγο του Θεού που προηγούμενα αναφέρθηκε σ’ αυτόν θα έστελνε ο Θεός τους αγγέλους του να τον πιάσουνε να μην χτυπήσει πουθενά το πόδι του. βέβαια η περιγραφή του πειρασμού αυτού ξεκαθαρίζει μερικές λεπτομέρειες.
==6==
άλλους εισηγείται να κάνουν ανοησίες μα ο ίδιος ποτέ δεν κάνει. Το νόημα του πειρασμού είναι περίπου το παρακάτω.
-«Εσύ ήρθες για σωτήρας του κόσμου. Μέρος πιο κατάλληλο για το έργο σου αυτό και για να πετύχει την αναγνώριση του πλήθους που περισσότερο από οπουδήποτε αλλού είναι μαζεμένο στο Ναό δεν θα βρεις. Ευκαιρία λοιπόν να πηδήξεις από το πτερύγιο. Ο Πατέρας σου που πριν από λίγο σε διαβεβαίωσε και διακήρυξε πως είσαι Υιός του ασφαλώς δεν θα σε αφήσει να τσακιστείς μα θα στείλει τον άγγε3λο του να σε σηκώσει στα χέρια του και να μην πάθεις τίποτα. Τότε το πλήθος που θα δει τη σκηνή αυτή αμέσως θα σε αναγνωρίσει σαν Υιό του Θεού και σαν Μεσσία και έτσι πετυχαίνεις γρηγορότερα τον σκοπό σου.
-Και αυτή η εισήγηση είχε μέσα της το ίδιο πονηρό στοιχείο όπως και στον πρώτο πειρασμό. Τον σπρώχνει να ακολουθήσει ένα δικό του δρόμο διάφορο από κείνον του Θεού. Αντί εκείνος να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού θα ανάγκαζε τον θεό να υποταχθεί στο δικό του καπρίτσιο κα να κάνει κάτι αντίθετο με την αιώνια εκπεφρασμένη (τη γνώμη που είχε εκφράσει ο Θεός ή τη σκέψη του)βουλή του.( Βουλή- σκέψη –γνώμη). Ακόμη δε μπορούμε να πούμε πως εκείνο που παρατηρήσαμε στον πρώτο πειρασμό ότι δηλαδή θα χρησιμοποιούσε την υπερφυσική του δύναμη για τον εαυτό του υπάρχει και στον πειρασμό αυτόν με τη διαφορά πως εκείνος που θα έκανε το θαύμα θα ήτανε ο πατέρας μα όχι από δική του πρόθεση. υπάρχει και η γνώμη πως ο διάβολος με τον πειρασμό αυτό προσπαθούσε να βγάλει από τη μέση τον Κύριο μας δηλαδή να τον σκοτώσει πριν την ώρα του και μάλιστα από δική του αιτία.
==7==
-Αν προσέξουμε όμως και το βιβλικό χωρίο που ο διάβολος πήρε στο στόμα του θα δούμε πως προφέροντας το έτσι κομμένο του παραλλάζει τη σημασία του. Τα λόγια του(Ψαλμού 91:11) περιέχουνε ακόμα και τις λέξεις «εις τας οδούς σου» και τούτο έχει μεγάλη σημασία. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν θα σε αφήσει να προσκόψεις τους πόδας σου όταν βαδίζεις στον δρόμο σου τον συνηθισμένο τον σωστό τον αρμόζοντα τον δρόμο που σου έμαθε ο Θεός τον δρόμο της υπακοής και όχι της ανταρσίας. Και πάλι ο Κύριος απαντάει στον διάβολο με τον γραπτό λόγο του Θεού με το «Πάλιν γέγραπται». Αυτό είναι το κύριο όπλο μας στις επιθέσεις του εχθρού.
«»»»»»»»»»»»»
6—Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
-Ο τρίτος πειρασμός είναι τελείως διάφορος από τους δύο άλλους. Αφού ο δόλος και η διαστρέβλωση της αλήθειας δεν μπόρεσαν να φέρουνε το αποτέλεσμα που προσδοκούσε ο διάβολος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους και συστήματα. Έρχεται σε άμεση συναλλαγή με τον Κύριο και προσπαθεί να επιτύχει το αποτέλεσμα του προσφέροντας κάτι πολύ μεγάλο σε αντάλλαγμα. Και στον πειρασμό αυτό όπως και στον δεύτερο πειρασμό μετέφερε τον Κύριο μας σ’ ένα ψηλό βουνό που πολλοί λένε πως πρέπει να είναι η κορυφή του Φασγά απ’ όπου ο Μωϋσής είδε την γη της Επαγγελίας χωρίς να μπει μέσα σ’ αυτήν. Για τη μεταφορά κάνουμε τις ίδιες σκέψεις όπως και στον δεύτερο πειρασμό. Από το ψηλό εκείνο σημείο του έδειξε όλα τα βασίλεια της γης και τη δόξα τους προτείνοντας του να πέσει να τον προσκυνήσει έστω και για ένα λεπτό και θα του τα χαρίσει για πάντα να βασιλέψει. Ο πειρασμός αυτός περισσότερο από τους άλλους φαίνεται ανόητος και ανίκανος να κερδίσει και ένα νήπιο χριστιανό. Πόσο μάλλον τον Κύριο μας. Εκείνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι πως ο διάβολος απελπισμένος από τους δύο πρώτους του πειρασμούς και από τις ισάριθμες αποτυχίες του
==8==
Καταφεύγει σαν σε στερνή του ελπίδα στη συναλλαγή που ασφαλώς δεν υπόσχεται περισσότερη επιτυχία από τους άλλους δύο πειρασμούς. Μερικοί νομίζουν τον πειρασμό αυτό σαν τον πιο δυνατό μα αυτό δεν φαίνεται. Άλλωστε ο διάβολος νικημένος δυό φορές δεν έχει πια μεγάλη επιθετική δύναμη. Το νόημα των λόγων του πρέπει να είναι το εξής περίπου:
-«Ήλθες στον κόσμο τούτο να γίνεις βασιλιάς. Μα ξέρεις πολύ καλά πως δικαιωματικά ο κόσμος τούτος μου ανήκει. Μου ανήκει και τον διαθέτω όπως εγώ θέλω. Αντί να εκτεθείς στην αβέβαιη προσπάθεια να επιτύχεις αυτό που επιθυμείς ακολουθώντας δρόμους άλλους πέσε και προσκύνησε με για λίγο μια φορά μονάχα και σου χαρίζω τον κόσμο αυτόν να τον κάνεις ότι θέλεις».
-Μπορούμε να πούμε πως η προσκύνηση αυτή δεν θα είχε άλλο σκοπό από την ευγνωμοσύνη του Κυρίου μας προς τον διάβολο για τη δωρεά. Η χοντροκομμένη και ξεδιάντροπη αυτή πρόταση του διαβόλου προκαλεί την αγανάκτηση του Κυρίου μας που σταματάει κάθε κουβέντα μαζί του αποδιώχνοντας τον με το «Ύπαγε…»
«»»»»»»»
7—Η ΣΧΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ
-Οι τρεις αυτοί πειρασμοί του Κυρίου μας δεν μπορούνε παρά να έχουνε κάποια σχέση ανάμεσα του. και ο αριθμός τους και η σειρά τους και το περιεχόμενο τους πρέπει να έχουν κάποιον εναρμονισμό. Και πράγματι αν προσέξουμε λίγο θα δούμε πως υπάρχει μια τέτοια σχέση.
-Ο πρώτος πειρασμός είναι πειρασμός που απευθύνεται στον άνθρωπο Ιησού. Απευθύνεται στη σωματική και καθαρά ανθρώπινη ανάγκη πείνας. Είναι ένας πειρασμός που σαν βαθμό έχει την ανθρώπινη ανάγκη.
-Ο δεύτερος πειρασμός είναι ένας πειρασμός που απευθύνεται στον Ιησού σαν τον προσδοκόμενο Μεσσία. Θέλει και επιδιώκει να τον ξεστρατίσει από τον σωστό δρόμο του για τον Σταυρό υποδεικνύοντας του κάποιον άλλον δρόμο πιο σύντομο μα
==9==
-Ο τρίτοςπειρασμός είναι πειρασμός που απευθύνεται στον Ιησού σαν βασιλέα. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στον τρόπο που διάλεξε ο διάβολος να τον πειράξει και στα λόγια του.
-Μπορεί να λεχθεί ακόμα πως οι τρεις αυτοί πειρασμοί είναι αντίστοιχοι με τα τρία παρακλάδια της αμαρτία όπως μας τα δείχνει ο Ιωάννης.
-Ο πρώτος πειρασμός είναι πειρασμός που απευθύνεται στην «επιθυμία της σαρκός».
-Ο δεύτερος πειρασμός είναι πειρασμός που απευθύνεται στην «επιθυμία των οφθαλμών»και
-Ο τρίτος πειρασμός είναι πειρασμός που απευθύνεται «αλαζονεία του βίου». Σ’ αυτήν την αντιστοιχία συμφωνεί καλύτερα η σειρά του Λουκά που έχει τον τρίτο πειρασμό τουΜατθαίου δεύτερο. (Λουκάς δ:1—13) (Ματθαίος δ:1—11).
8—ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
-1/.—Ο διάβολοςεκμεταλλεύεται τις φυσικές μας ανάγκες. Αυτό φαίνεται στον πρώτο πειρασμό του Κυρίου μας όπου ο διάβολος αρπάχθηκε από την ανάγκη τροφής του Κυρίου. Όσοι πιέζονται από ανάγκες είναι περισσότερο εκτεθειμένοι στους πειρασμούς του διαβόλου. Γι’ αυτό χρειάζεται ξεχωριστό ενδιαφέρον της Εκκλησία για τις αδελφές ψυχές που πιέζονται από ανάγκες. Όσοι όμως δημιουργούνε μόνοι τους ανάγκες πρέπει να ξέρουνε πως δημιουργούνε και εστίες πειρασμού.
-2/.—Ο διάβολος δεν λογαριάζει και δεν δειλιάζει μπροστά σε κανένα πρόσωπο. Έβαλε σε πειρασμό και μάλιστα διαρκείας τον Κύριο μας που ήξερε πως ήταν Υιός του Θεού. Εάν ο Κύριος μας σε όλη του τη ζωή αντιμετώπιζε πειρασμούς ποτέ δεν πρέπει να σκεφτούμε πως μπορεί να υπάρχουν πρόσωπα που να είναι έξω από την ακτίνα ενέργειας του διαβόλου.
-3/.—Ο διάβολος χρησιμοποιεί την Βίβλο. Την γνωρίζει καλύτερα από μας και αν είναι αντίθετος προς αυτήν την χρησιμοποιεί όχι βέβαια για σωτηρία ψυχών μα για να
==10==
πλανέψει τους αφελείς. Κάθε άνθρωπος που βαστά στα χέρια του την Βίβλο δεν σημαίνει πως μονάχα γι’ αυτό το λόγο είναι και παιδί του Θεού. Αλλού θα γυρέψουμε να βρούμε το ποθητό κριτήριο που θα μας ξεχωρίσει τα αληθινά παιδιά του Θεού.
-4/.—Ο διάβολοςχρησιμοποιεί σαν πρώτο του όπλο την αμφιβολία. ¨Αλήθεια σας είπε να μην φάτε από κανένα δένδρο;» Και πάλιν: «Εάν είσαι Υιός του Θεού πες στις πέτρες να γίνουνε ψωμιά να φας». Είναι η πρώτη μορφή ολιγοπιστίας με ραγδαία εξέλιξη προς την ολοκληρωμένη απιστία. Ας μην αφήνουμε αμφιβολίες να φωλιάζουνε μέσα στην καρδιά μας μα να τις ξεδιαλύνουμε.
-5/.—Ο διάβολος ευχαριστιέται και επιδιώκει το προσκύνημα. Φαίνεται ότι είναι παλιά επιθυμία του αυτή και την επιδιώκει με κάθε τρόπο. Βέβαια στην περίπτωση του τρίτου πειρασμού του Κυρίου μας η έκφραση της είναι στην πιο φανερή της μορφή μα τις πιο πολλές φορές ο διάβολος διαλέγει άλλους τρόπους που χωρίς αυτός να φαίνεται φτάνει στον σκοπό του πιο εύκολα. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι που ο διάβολος μπορεί να κλέψει την προσκύνηση μας χωρίς να έχουμε μια πλήρη συνείδηση της πράξεις μας αυτής. Έχει τόσα υποκατάστατα του στην εποχή μας.
-6/.—Ο διάβολοςχαρίζει υπόσχεται πληρώνει κάνει συμβόλαια συμβιβασμούς πάντα χρησιμοποιώντας τον κόσμο που διαθέτει. Παρουσιάζεται πάντα με χέρια γεμάτα από αγαθά και φαντάζει πάντα πλειοδότης στα μάτια αυτών που δεν τον ξέρουνε. Δεν θέλουμε να πούμε πως τα όσα υπόσχεται τα προσφέρει. Μα παζαρεύει άγρια ώσπου να ζαλίσει το θύμα του. Πάντα το νόμισμα του είναι ο κόσμος. Μήπως ο Κύριος μας αργότερα λέγοντας «τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο όλο και ζημιώσει την ψυχή του» έχει τη ρίζα του στην ανάμνηση του πειρασμού του και της προσφοράς του διαβόλου.
-7/.—Ο διάβολος παρουσιάζεται πάντοτε θέλοντας το καλό μας. Έρχεται με την προσωπίδα του φίλου που μας αγαπά και ενδιαφέρεται για μας. Η απατηλή του αυτή καλοσύνη είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα για τον άνθρωπο όπλα του. Ένα μέρος
==11==
Στην προς Κορινθίους Επιστολή ο Παύλος συνιστά να προσέξουν οι Κορίνθιοι «να μην πλεονεκτηθούν από τον διάβολον». Να μη φανεί ο διάβολος στη σκέψη του ανθρώπου που αμάρτησε σαν πλειοδότης.
9—Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
-Και στον τρόπο με τον οποίο ο Κύριος μα αντιμετώπισε τους πειρασμού μπορούμε να δούμε αρκετά σημεία.
1/.—Ο Κύριος οδηγήθηκε στον πειρασμό από το Πνεύμα το Άγιο. Ναι. Πολλούς πειρασμούς τους επιτρέπει ο Θεός και μπορούμε να πούμε πως ο σκοπός τους είναι η πρόοδος του πιστού που πετυχαίνετε με τη νίκη πάνω στο διάβολο. Με αυτό πάλι δεν επιτρέπεται να λέμε πως κάθε πειρασμός της ζωής μας είναι από τον Θεό.
2/.—Ο πειρασμός που επιτρέπει ο Κύριος φέρνει τη νίκη. Οι πειρασμοί που είναι από τον Κύριο έρχονται είναι κομμένοι στα μέτρα μας και έχουνε σκοπό τους την πρόοδο μας. Η νίκη είναι εξασφαλισμένη και όχι μόνον δυνατή όπως λένε. Άλλοι είναι οι πειρασμοί που οδηγούν σε πτώση και σε αμαρτία. Αυτοί προέρχονται από μας και από τις επιθυμίες μας όπως λέγει ο Ιάκωβος.
3/.—Χρησιμοποίηση της Αγίας Γραφής. Αν και Υιός του Θεού που είχε εξουσία προτίμησε να πολεμήσει με τα όπλα και τα μέσα που και μείς έχουμε στη διάθεση μας. Έτσι μονάχα θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα αγωνιστού σε μας. Το μοναδικό του όπλο ήταν τα λόγια του Θεού και μάλιστα τα γραμμένα.
4/.—Πάλιν γέγραπται. Σε οποιαδήποτε επίθεση του διαβόλου σε οποιαδήποτε επιχείρημα του δεν υπάρχει άλλη απάντηση από τον λόγο του Θεού: «Πάλιν γέγραπται». Ακόμα οι δυό αυτές λέξεις μας δείχνουνε πως δεν πρέπει να στηριζόμαστε σ’ ένα μονάχα κομμάτι της Αγίας Γραφής γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της παρερμηνείας.
5/.—Ύπαγε. Τρεις φορές ο Κύριος χρησιμοποίησε τον λόγο του Θεού. Στις πολλές μεθοδίες του διαβόλου ο πιστός απαντά με το ένα όπλο: «Γέγραπται». Μα υπάρχει όριο που θα πρέπει
==12==
να κόψει κάθε κουβέντα με τον διάβολο και να τον διώξει λέγοντας του τα λόγια του Κυρίου: «Ύπαγε». Όταν ο διάβολος αποκαλυφθεί δεν μένει άλλη απάντηση: «Ύπαγε».Αμήν.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
12-7-2019- ==1==
ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ
εκδόσεις «Λόγοι Ζωής 1974»Χρήστος Φραγκόπουλος)
Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς
-Κάποιος από τους σοφούς αυτού του κόσμου παρατηρώντας τα χάλια της κοινωνικής ζωής και την αθλιότητα που βασιλεύει γύρω μας και θέλοντας να κάνει χιούμορ είπε πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο όπως ένα τεχνικός κατασκευάζει μια ατμομηχανή την έβαλε σε κίνηση και μόλις ξεκίνησε αυτή βιάστηκε να πηδήξει. Από τότε ο κόσμος πορεύεται σε μια τρελή και χωρίς σκοπό πορεία με μύριες συγκρούσεις και ανατροπές. Αυτό το πνεύμα επικρατεί σε πολλούς ανθρώπους. Βλέποντας το κακό την αδικία τη βία τα καθημερινά δράματα τα φορτώνουν όλα στο Θεό και με μεγάλη ευκολία τον κατηγορούν πως αδιαφόρησε και εγκατέλειψε τον κόσμο στην τύχη του.
-στο ίδιο καταλήγουν κάποιο άλλοι στρεφόμενοι στην αντίθετη κατεύθυνση και εξετάζοντας τα βάθη τους που τα βρίσκουν τόσο άδεια. Τους τρώει η μοναξιά. Πουθενά δεν μπορούν να βρουν λίγη αληθινή αγάπη που τόσο λαχταρά η ψυχή τους η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Δηλαδή μπορεί να σκεφθεί ο καθένας μας. Είμαστε μονάχοι μας; Ορφανοί; Ο Θεός μας έριξε στη γη και μας άφησε στην τύχη μας στα χέρια της αθλιότητας μας;
-Ε λοιπόν αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Μια άθλια συκοφαντία ένα σατανικό κατασκεύασμα. Δεν είμαστε μόνοι. Ούτε φυσικά ορφανοί. Έχουμε έναν Πατέρα που δεν τον χωρούν οι Ουρανοί
τα σύμπαντα. Έναν αληθινό πατέρα γεμάτο στοργή τρυφερότητα
αγάπη για τον άνθρωπο τον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Δικός σου Πατέρας και δικός μου Πατέρας. Και μπορούμε να τον πλησιάσουμε με την προσευχή και να του μιλήσουμε. Να ανοίξουμε την καρδιά μας και να ζητήσουμε τα πολύτιμα δώρα του.
-Υπάρχει όμως μια μεγάλη αλήθεια στην κοινή αντίληψη της μοναξιάς και της αποξενώσεως μας από τον Θεόν. Μονάχα που δεν είναι ο θεός που μας εγκατέλειψε. Εμείς είμαστε που εγκαταλείψαμε τον Θεό. Τον διαγράψαμε από τη ζωή μας για να ακολουθήσουμε τους αμαρτωλούς δρόμους των επιθυμιών μας. Τότε μας φαινότανε εμπόδιο ο Θεός και η αγάπη του. Τον
θυμόμαστε τον Θεό μονάχα σαν βρισκόμαστε μπροστά σε μια χρεοκοπία ή όταν πρόκειται να μπούμε στο χειρουργείο για μια σοβαρή εγχείρηση. Αποξενωθήκαμε από τον Θεό και πνιγόμαστε
==3==
μέσα στην μοναξιά μας. Μα δεν συμβαίνει το ίδιο με όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και άλλοι που την καρδιά τους άνοιξαν στον Θεό. Μετανόησαν για την αμαρτία τους και ζήτησαν από το Θεό να τους επισκεφθεί με το Πνεύμα του και να τους χαρίσει μια καινούργια ζωή. Και το θαύμα αυτό έγινε. Και νοιώθουν από μέσα τους οι άνθρωποι αυτοί πως είναι γνήσια παιδιά του Θεού.(Ρωμαίους 8:16).
-Παιδιά του Θεού δεν είναι όλοι οι άνθρωποι. Το ξεκαθαρίζει ο λόγος του Θεού. Παιδιά του Θεού είναι αυτοί που τον αναγνωρίζουν σαν Πατέρα τους και αφού αναγεννήθηκαν
(Ιωάννης 3:3). Ζουν τώρα μέσα στο θέλημα του μέσα στην αγάπη του και αγαπούν να πράττουν ότι ο Πατέρας τους ο Ουράνιος αγαπά και παραγγέλλει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια χαρά ανείπωτη. Ποια δεν είναι μόνοι. Μιλούν στον άπειρο Θεό Δημιουργό του σύμπαντος με απλότητα και βεβαιότητα. Και ξέρουν ότι τους ακούει. Και παίρνουν απαντήσεις στις προσευχές τους. Και ο Θεός χαίρεται σαν μπορεί να δείξει την αγάπη του στα παιδιά του.
-Γιατί και συ να μην είσαι ένα γνήσιο αναμφισβήτητο παιδί του
Θεού.
-Γιατί και συ να μην απολαμβάνεις τη χαρά την ασφάλεια τη γαλήνη που προσφέρει η πατρική αγκαλιά του Θεού;
-Γιατί και συ να μην έχεις την απόλαυση της καθημερινής επικοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα;
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Αγιασθήτω Το Όνομα Σου
-Γύρω από το πρόσωπο του θεού ακούει κανείς κάθε μέρα από απλούς μα και καλλιεργημένους ανθρώπους τις μεγαλύτερες ανοησίες τις πιο παράλογες αλοκοτιές τα πιο εξωφρενικά λόγια. Γύρω από ένα τραπέζι καφενείου ή μέσα στη ζεστασιά ενός
χειμωνιάτικου βραδινού πίνοντας καφεδάκι τους ακούμε τον καθένα να λέγει και με τα λόγια να ζωγραφίζει τον Θεό όπως του αρέσει αυτήν την ώρα το δε κατασκεύασμα τους τις πιο πολλές φορές θυμίζει ζωγραφική παιδιών που κάνανε το πρώτο μάθημα ιχνογραφίας.
==4==
-Ο Θεός καημένε είναι… μια δύναμη. Να όπως ο ηλεκτρισμός να πούμε που κάνει τόσα πράγματα σηκώνει βάρη ανάβει λάμπες να πούμε μαγειρεύει το φαγητό. Να μια δύναμη τέτοια μα πιο μεγάλη. Τίποτα άλλο. Και μας δίνει το δικό του πορτραίτο του Θεού.
-Ο Θεός είναι μια ιδέα ξεφουρνίζει ο δεύτερος σοφός. Έχουμε στο κεφάλι μας διάφορες ιδέες. Δεν είναι πραγματικότητες. Του μυαλού κατασκευάσματα. Κάτι σαν τα όνειρα. Σαν τα αερικά. Ποιος είδε τον Θεό; ποιος τον έπιασε;
-Δεύτερη έκδοση περί Θεού επαυξημένη.
-Ο θεός είναι μια συμφορά. Δεν βλέπεις τι δράματα τι πολέμους τι αρρώστιες τι αδικίες; Δεν ξέρω τι είναι μα ότι και να είναι πολλά κακά μας έχει κάνει. Ο άνθρωπος κάνει όλα τα καλά και τα κακά.
-Τους πολέμους τους κάνει ο Θεός; Τις απάτες τις και τις αρπαγές τις κάνει ο Θεός; Τα κακά μας χάλια τα έκανε ο Θεός ή εμείς;
-Δεν βρίσκει άκρη. Δεν γνώρισαν οι άνθρωποι τον Θεόν. Και δεν μπορούν να τον γνωρίσουν. Οι υλιστές έχουν άλλο Θεό. Οι πανθεϊστές έχουν άλλο Θεό. Οι πνευματιστές έχουν άλλο Θεό. Ο καθένας ζωγραφίζει με τα δικά του κονδύλια και με τα δικά του χρώματα φαντασίας.
-Και το πιστό παιδί που μιλά με τον αγαπημένο του Ουράνιο Πατέρα του λέγει τον πόθο του τη λαχτάρα του. «Πατέρα μου πόσο θα ήθελα να σε γνωρίσουν οι άνθρωποι. Να σε γνωρίσουν όπως είσαι να γνωρίσουν το αληθινό σου πρόσωπο όπως αυτό φανερώνεται μέσα στη Βίβλο.
-Όταν λέγουμε ένα όνομα αμέσως αν γνωρίζουμε το πρόσωπο αυτό έστω και από εφημερίδες έρχεται μπροστά μας η αληθινή του μορφή το έργο του ο χαρακτήρας του ο ρόλος στη ζωή. Το ίδιο και όταν αναφέρουμε το όνομα του Θεού οι άνθρωποι όταν γνωρίσουν θα σκέπτονται το πραγματικό του πρόσωπο και όχι τις καρικατούρες που αυτοί σχεδιάζουν και φαντάζονται. Και τότε ο Άγιος Θεός θα πάρει τη σωστή του θέση στην καρδιά μας
«θα αγιαστεί» και μέσα στην- καρδιά μας και μέσα στη ζωή μας.
==5==
-Αυτός που γνώρισε τον Θεό αυτός που πίστευσε στο Θεό. Την ώρα που αρχίζει να προσεύχεται ξεχνά τις ανάγκες του τα προβλήματα του ατομικά ή οικογενειακά και δέεται για ένα μονάχα πράγμα που καίει την καρδιά του. Θεέ μου αγιασθήτω το όνομα σου στις καρδιές όλων των ανθρώπων και να πάρει τη σωστή του θέση.
-Είναι ένας πόθος της καρδιάς.
-Είναι ένα αίτημα δικαιώσεως για τον Πατέρα μας.
-Είναι μια εκδήλωση αγάπης.
-Εκείνο που μπορεί και θέλει ο Θεός να γνωσθεί στους ανθρώπους δεν είναι η ουσιαστική του υπόσταση θέμα με το οποίο ασχολούνται φιλόσοφοι και θεολόγοι μα ο άγιος χαρακτήρας του γεμάτος αγάπη στοργή θυσία για τον άνθρωπο τον κάθε άνθρωπο. Μα σαν επιθυμούμε να αγιασθεί το όνομα του τότε θα πρέπει από τη ζωή μας να αποκαλύπτεται ο αληθινός χαρακτήρας του Χριστού και έτσι ν’ αγιάζεται ο Θεός.
Ελθέτω Η βασιλεία Σου Γεννηθήτω Το Θέλημα Σου Ως Εν Ουρανώ Και Επί Γης.
-Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η ζωή των ανθρώπων έχει καταντήσει σε όλα τα μέρη του κόσμου ένα συνεχές αδιάκοπο δράμα σε διάφορες αποχρώσεις. Οι άνθρωποι ζητούν ορισμένα αγαθά ορισμένα βασικά στοιχεία της ζωής που είναι σαν ανάγκες γραμμένες μέσα στα βάθη της ψυχής τους. Μα κάνουν το μεγάλο λάθος να τα γυρεύουν εκεί που δεν μπορούν να βρεθούν. Και ακόμη να νομίζουν πως μόνοι τους θα τα καταφέρουν να επιτύχουν στη ζωή τους. από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος αγωνίζεται για δικαιοσύνη για ισοπολιτεία για ελευθερία για μια ασφάλεια της ζωής του. Ζητά ο άνθρωπος σεβασμό από τον άλλον. Διατήρηση των αγαθών του κόπου του. Γι’ αυτά έχουν
γίνει τόσες και τόσες επαναστάσεις από τα παλιά τα χρόνια μέχρι
σήμερα. Για λίγο φάνηκε πως τους χαμογέλασε το όραμα πως οι αιώνιοι πόθοι γίνονται πραγματικότητα. Μα πολύ γρήγορα έρχεται η απογοήτευση. Δεν υπάρχει πιο πλούσια σε
Πιστεύουμε πως υπήρχε ειλικρίνεια στις προθέσεις. Μα δεν υπήρχε δυνατότητα πραγματοποιήσεως αυτών που δόθηκαν σαν υπόσχεση. Η απογοήτευση που ακολούθησε ήτανε τόσο αποκαρδιωτική.
-Ο χριστιανός πιστεύει στον Θεό και όχι σε άνθρωπο. Αυτά που ζητούν οι άνθρωποι μονάχα ο Θεός δια του Χριστού μπορεί να τα χαρίσει. Όλα αυτά γίνονται πραγματικότητα σαν βασιλεύσει ο Χριστός στη ζωή μας. Σαν γίνει Εκείνος ο πραγματικός Κύριος. Και αυτά που τόσο λαχτάρησαν και πόθησαν οι αιώνες δεν είναι παρά βασικά στοιχεία της βασιλείας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
-Ο άνθρωπος ο πιστός που προσεύχεται δεν ζητά από τους ανθρώπους αλλά από τον Πατέρα του τον Ουράνιο του οποίου γνωρίζει την αγάπη και τις προθέσεις ζητά να ενεργήσει ώστε οι άνθρωποι να δεχθούν τη βασιλεία του μέσα στις καρδιές τους.
Τότε στον κόσμο αυτό ένας νόμος και ένα θέλημα θα υπάρχει. Όλα μα όλα τα προβλήματα μας θα βρουν τη λύση τους. Όλοι οι πόθοι μας βαλμένοι στην καρδιά μας από τον Θεό θα βρουν την εκπλήρωση τους. Μια πλατειά ειρήνη πρώτα στην καρδιά μας και ύστερα στην κοινωνία μας θα βασιλεύσει. Να γιατί ο πιστός προσεύχεται και ζητά να έλθει η βασιλεία του Θεού στη γη.
-Η βασιλεία του Θεού απλώνει καθώς κάθε μια ψυχή αναγνωρίζοντας την αμαρτία της και την αποτυχία της καταφεύγει στον Θεό και ζητά από Εκείνον να βασιλεύσει μέσα στη ζωή της. Ένα τέτοιο καθεστώς υπάρχει. Είναι στη σφαίρα την πνευματική που αποκαλύπτεται ο Θεός και που λέγεται Ουρανός
Γι’ αυτό τα δεινά του κόσμου μας δεν υπάρχουν εκεί πάνω. Ένα τέτοιο καθεστώς ποθεί να προσεύχεται ο πιστός να έλθει στη γη.
-Να μην υπάρχουν πικραμένοι. Να μην υπάρχει μίσος. Να μην υπάρχει βία. Να βασιλεύει η ειρήνη. Να νοιώθουν όλοι ασφάλεια. Να μπορούν όλοι ευτυχισμένοι με την καρδιά τους να ψάλλουν. Μα όλα αυτά δεν τα περιμένουμε από τους ανθρώπους που το απέδειξαν πως δεν μπορούν να προσφέρουν. Μα τα
-Ναι Κύριε….
==7==
Τον Άρτον Ημών Τον Επιούσιον
-Ένας από τους μεγάλους φιλοσόφους του περασμένου αιώνα που διαβάζεται και είναι πάρα πολύ γνωστός στην εποχή μας ο Σοπενάουερ γράφει για τον άνθρωπο δίνοντας τον ορισμό του. «Ο άνθρωπος είναι ένα μάτσο από επιθυμίες. Και είχε απόλυτα δίκιο. Επιθυμίες μας ζώνουν απ’ όλες τις μεριές. Επιθυμίες χωρίς αρχή και τέλος που μας μαστιγώνουν κάθε μέρα και μας σπρώχνουν σε ένα σκληρό αγώνα που δεν είναι ανάγκη της συντηρήσεως μας αλλά περισσότερο για να ικανοποιήσουμε κάποιες από αυτές τις επιθυμίες. Πολλές από αυτές είναι καθαρά του λάριγγος. Πόσος κόπους πόσα χρήματα πόση εργασία δεν γίνεται για μια ελάχιστη απόσταση που αρχίζει από την άκρη της γλώσσας και τελειώνει λίγο πριν από τις αμυγδαλές μας. Μερικά εκατοστά. Εκεί είναι τα αισθητήρια της γεύσεως. Γι’ αυτό το λίγο και για ένα γρήγορο πέρασμα. Σκεφθείτε. Τσελεμεντέδες ζαχαροπλαστεία ποτά συνδυασμοί και αγώνες της νοικοκυράς να επιτύχει το άριστο αποτέλεσμα «με σιγανή φωτιά» έτσι λέγει ο αρχιμάγειρας των ανακτόρων. Κάποτε άκουσα κάποιον να λέγει πω πήγαινε από το σπίτι του μια απόσταση πάνω από δέκα χιλιόμετρα γιατί είχε ανακαλύψει σ’ ένα συνοικιακό μπακάλη μια φέτα… αριστούργημα.
-Έχουμε σώμα έχουμε ανάγκες. Πρέπει να διατηρηθούμε στη ζωή. Την ώρα που ανοίγουμε την καρδιά μας στο Θεό θα πρέπει να μιλήσουμε και για τις σωματικές μας ανάγκες. Και ο Κύριος μας συμβουλεύει τις ανάγκες μας αυτές να τις περιορίσουμε στην αίτηση μας στο ελάχιστό. Το ψωμάκι μονάχα θα ζητούμε και αυτό τόσο όσο είναι απαραίτητο για τη συντήρηση μιας ημέρας. Την άλλη μέρα ο Θεός θέλει να έχει τη χαρά να μας συναντήσει στην προσευχή.
==8==
-Με αυτό δεν σημαίνει πως ο Θεός μας έχει καταδικάσει σε όλη μας τη ζωή να ζούμε τρώγοντας ξερό ψωμί μονάχα. Σκεφθείτε πόσων ειδών καρπούς και φρούτα πόσα είδη ψαριών πόσες ποικιλίες κρεάτων έχει δημιουργήσει για τον άνθρωπο. Μα η καρδιά μας και η γλώσσα μας δεν είναι δεμένη με αυτά. Εκείνο που έχει για μας σημασία είναι να έχουμε κάτι να κρατηθούμε στη ζωή για να μπορούμε να ζήσουμε και να δοξάζουμε τον Θεό και πατέρα μας. Και να μας δίνει την υπόσχεση του πως αυτό το ψωμάκι δεν θα μας λείψει ποτέ δεν θα το στερηθούμε και εκείνος εγγυάται γι’ αυτό. Τα θέματα γαργαλισμών γλώσσας και άλλων αισθησιακών απαιτήσεων δεν θα πρέπει να απαιτούμε από τον Θεό. τον λαό Ισραήλ στην έρημο ο Κύριος τον έτρεφε με το μάνα του ουρανού μια θαυμάσια τροφή που ετοιμαζότανε στα μαγειρεία του Ουρανού και περιείχε ότι χρειαζόταν ο ανθρώπινος οργανισμός για την πορεία των Ισραηλιτών στην έρημο.
-Πόσο διαφορετικές είναι οι αντιλήψεις των ανθρώπων της εποχής μας που μοιάζουν περισσότερο με τον ανόητο εκείνο πλούσιο της παραβολής του Κυρίου μας που έλεγε λίγο πριν πεθάνει: «Έχεις ψυχή μου πάρα πολλά αγαθά φυλαγμένα στις αποθήκες. Φάγε πιες και γλεντοκόπα». Μα δεν πρόλαβε ο φουκαράς γιατί κάποιοι άλλοι πρόλαβαν και πήγανε με κυριαρχικά δικαιώματα να πάρουν την ψυχή του.
(Λουκάς 12:20) .
- Κύριος που μας έδωσε το σώμα γνωρίζει και τις ανάγκες του και έχει αναλάβει την υποχρέωση αυτός να το εφοδιάζει με τα απαραίτητα για τη συντήρηση του.
-«Κύριε δίνε μας το ψωμάκι που μας χρειάζεται και τις ανάγκες μας που γνωρίζεις συ Κύριε που μας χρειάζεται και τις ανάγκες μας που γνωρίζεις συ Κύριε για να μπορούμε να έχουμε τη χαρά της παρουσίας σου και την ευφροσύνη του προσώπου σου».
Και Άφες Ημίν Τα Οφειλήματα Ημών
-Πολλοί έχουν την ιδέα πως ο κόσμος τούτος είναι ένα ξέφραγο αμπέλι που ο καθένας μπαίνει και βγαίνει ότι ώρα του καπνίσει
==9==
Μα έχουν εγκαταστήσει κλειστά κυκλώματα τηλεοράσεως που όλα τα παρακολουθούν. Και σαν φθάσουν στην έξοδο με τα κλεμμένα ταυτόχρονα φθάνει και ο λογαριασμός με το πρόστιμο και την απειλή παραπομπής στο δικαστήριο.
-Υπάρχει δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη Θεού που εμείς με τις πράξεις μας με τη ζωή μας με τις πονηρίες μας την έχουμε περιφρονήσει την έχουμε αγνοήσει με αποτέλεσμα ένα τεράστιο παθητικό μα μας περιμένει ένα χρέος μεγάλο που κάνουμε πως δεν το ξέρουμε ή και πραγματικά μπλεγμένοι μέσα στο κυνήγι των αμαρτωλών μας επιθυμιών δεν είχαμε καιρό να ασχοληθούμε. Μα έχουμε πολλά χρέη απέναντι της δικαιοσύνης του θεού. χρέη που πρέπει να πληρωθούν. Ή με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. μα οπωσδήποτε θα πληρωθούν και μάλιστα μέχρι την τελευταία πεντάρα. Αυτό απαιτεί η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη του Θεού.
-Σαν σκεφτούμε όμως πως στον κόσμο τούτο ήρθαμε από γονείς αμαρτωλούς και από την ώρα εκείνη δεν πάψαμε ούτε μια στιγμή να κάνουμε δικές μας αμαρτίες αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλο θα πρέπει να είναι το παθητικό μας. Ακριβώς όλες οι αμαρτίες μας εάν μετανοήσουμε και πιστέψουμε στο λυτρωτικό έργο του Χριστού τις πληρώνει ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία Του. Ή πιο σωστά τις έχει πληρώσει ήδη. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Είναι η μια πλευρά της μεγάλης θυσίας του Γολγοθά. Μα η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Κάθε μέρα που περνά από τότε που πιστεύσαμε στον Κύριο όλο και κάποιες αμαρτίες διαπράττουμε. Μπορεί να έχουμε τον πόθο να αρέσουμε στον Κύριο. Μπορεί να επιθυμούμε να περπατήσουμε στο δικό Του θέλημα μα η ανθρώπινη φύση που κουβαλάμε μας ξεγελά και πέφτουμε σε αμαρτίες. Αυτές μια-μια με πόνο και ειλικρίνεια πρέπει να τις φέρουμε στο θρόνο του Κυρίου και να ζητούμε συγχώρηση και καθαρισμό. Αυτήν την μεγάλη αλήθεια τόνισε ο Κύριος στον Πέτρο όταν αυτός
==10==
αρνήθηκε να δεχθεί το πλύσιμο των ποδιών του από τον Κύριο και μετά άλλαξε και είπε να τον πλύνει ολόκληρον. Ο Κύριος τότε του φανέρωσε «πως ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να πλύνει».(Ιωάννης 13:10)
-Είναι ανάγκη να είμαστε καθαροί. Ο Πατήρ μας είναι άγιος και εμείς πρέπει να είμαστε άγιοι. Πόθος της καρδιάς μας διακαής θα πρέπει να είναι αυτή η καθαρότητα. Είναι ανάγκη συνεχώς να εξετάζουμε τον εαυτό μας τη ζωή μας τις προθέσεις μας τις σκέψεις μας και κάθε φορά που ο Κύριος φανερώνει κάτι το ακάθαρτο το απαράδεκτο σ’ Αυτόν και την αγιότητα του με ταπείνωση και θλίψει να ζητούμε από αυτόν να καθαρίσει και να συγχωρήσει τα πταίσματα μας. Αυτό που ζητούμε από τον Κύριο μας θα πρέπει να γίνεται με ειλικρίνεια και όχι με αοριστολογία ή γενικότητες. Μια –μια τις πράξεις ή τις προθέσεις που ζητούμε συγγνώμη από τον Κύριο να τις φέρνουμε μπροστά του μια-μια χωρίς δικαιολογίες και να ζητούμε τη συγγνώμη από τον Κύριο. Και είναι βέβαιο πως θα την έχουμε αν πραγματικά λυπόμαστε γι’ αυτό που πράξαμε και η μετάνοια μας είναι ειλικρινής. Αυτό ο Κύριος θα το εκτιμήσει.
-Δεν είναι δυνατόν κάθε μέρα που περνά το Πνεύμα του Θεού να μην υπογραμμίσει μέσα στην ζωή μας κάποια μαύρα στίγματα κάποιες αμαρτίες που θα πρέπει ο Κύριος να μας συγχωρήσει.
«»»»»»»»»
Ως Και Ημείς Αφίεμεν Τοις Οφειλέταις
-Υπάρχει μια έκφραση λαϊκή: «Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος». Αυτός κινδυνεύουμε να πάθουμε. Κάποτε ένας έμπορος θέλησε να πάρει μέρος σε μια δημοπρασία του Δημοσίου και του ζήτησαν να φέρει ένα χαρτί από την εφορία. Είχε κάτι παλιά χρέη που με επιτηδειότητα τα είχε ξεχάσει. Σαν είπε το όνομα του και άνοιξε την καρτέλα ο υπάλληλος δεν του είπε τίποτα μα του ζήτησε τη διεύθυνσή του. Αυτός την έδωσε χωρίς υποψία χωρίς υποψία πρόθυμα. Σαν ζήτησε το χαρτί ο υπάλληλος του απάντησε πως θα έλθει στο σπίτι του υπηρεσιακώς σε λίγες μέρες. Και είπε την αλήθεια. Σε λίγες
==11==
Πήγε το χαρτί με όλα του τα παλιά χρέη επιπλέον όλες τις προσαυξήσεις και με την απειλή αμέσου κατασχέσεως και φυλακίσεως αν εντός ολίγων ημερών δεν….
-Είμαι βέβαιος πως πολλοί χριστιανοί που πηγαίνουν να ζητήσουν συγνώμη από το Θεό αντί να ελαφρύνουν τη θέση τους την επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό. Και ζητούν από τον Κύριο να τους συγχωρήσει με τον ίδιο τρόπο που κι αυτοί συγχώρησαν τους άλλους. Μα επειδή αυτοί δεν έχουν συγχωρήσει τους άλλους με την προσευχή τους και είτε το λένε όπως αναφέρεται στην προσευχή αυτή είτε δεν το λένε δεν κάνουν άλλο παρά να επιβαρύνουν το παθητικό τους. και αυτοί μπορεί να ησυχάζουν ότι ζήτησαν συγγνώμη από τον Κύριο και συνεχωρήθησαν οι αμαρτίες τους. Να κοιμούνται ήσυχοι. Να κάνουν σχέδια για την αιωνιότητα και το παθητικό τους κάθε ημέρα να αυξάνει γιατί δεν θέλησαν να δείξουν στους άλλους το έλεος που έδειξε σ’ αυτούς ο Χριστός.
-Μέσα σ’ αυτήν την πρότυπη και υποδειγματική προσευχή του Κυρίου μας που είναι ολόκληρη δεν υπάρχει κανένας όρος για να γίνουν δεκτά τα αιτήματα μας παρά μονάχα αυτό. «Καθώς και ημείς αφίεμεν». Είναι όρος και μάλιστα ένας όρος όμως απόλυτος που προηγείται του αιτήματος της προσευχής. Όπως ορισμένες αιτήσεις στις δημόσιες υπηρεσίες δεν γίνονται δεκτές αν δεν έχουν συνημμένα έτσι και εμείς μαζί με τα αιτήματα μας θα πρέπει να έχουμε και την ειλικρινή διαβεβαίωση πως έχουμε συγχωρήσει έχουμε διαγράψει όλα όσα μας έχουν κάνει οι άλλοι. Χωρίς αυτό ματαιοπονούμε. Χωρίς αυτό επιβαρύνουμε τη θέση μας χωρίς αυτό ας μη περιμένουμε καμιά απάντηση.
-Αν μπορούμε και υψώνουμε φωνή προσευχής. Αν αποκαλούμε τον Θεό πατέρα μας. Αν ζητούμε από τον Θεό ευλογίες πρέπει να το καταλάβουμε μια για πάντα είναι αποτέλεσμα του ελέους του Θεού στη ζωή μας. Πρώτος αυτός διέγραψε το αμαρτωλό παρελθόν το πλήρωσε με τη θυσία του Γολγοθά. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και ενώ εμείς είμαστε καρποί του ελέους του Θεού πρέπει δεν γίνεται διαφορετικά να δείξουμε το ίδιο πνεύμα την ίδια διάθεση και στους άλλους ανθρώπους. Αν αυτό δεν γίνει
==12==
Είναι απόδειξη πως δεν καταλάβαμε τι έχει κάνει ο Χριστός για μας και είμαστε ακόμη μέσα στις αμαρτίες μας έστω και αν φανταζόμαστε ότι θέλουμε.
-Πολλές παραβολές είπε ο Κύριος πάνω στο θέμα αυτό για να δείξει πως δεν αφήνεται το θέμα της συγχωρήσεως των αμαρτιών των άλλων σε μας στην καλή μας διάθεση αλλά είμαστε υποχρεωμένοι επί ποινή ακυρότητας και της πρώτης μεγάλης συγχωρήσεως των αμαρτιών μας. Δεν εξετάζει αν έχουμε δίκιο ή άδικο. Περισσότερο πρέπει να συγχωρούμε όταν το δίκιο είναι με το μέρος μας. Και ακόμη δεν εξετάζει τι είδους ήτανε το αδίκημα. Ότι και να είναι αυτό πρέπει να συγχωρούμε. Διαφορετικά είμαστε χαμένοι. Χαμένοι για πάντα.
-αν η εκκλησία στη μακρόχρονη πορεία της εφάρμοζε αυτήν την αλήθεια. Αν οι χριστιανοί οι σημερινοί γνώριζαν και πρόσεχαν αυτήν την μεγάλη πραγματικότητα πόση χάρη Θεού θα υπήρχε στη μαρτυρία του Ευαγγελίου και στη σωτηρία ψυχών.
Και Μη Εισενέγκης Ημάς Εις Πειρασμόν.
-Ο Σωκράτης θεωρήθηκε μεγάλος από τους συγχρόνους του περισσότερο δε από τους αιώνες που πέρασαν μέχρι σήμερα γιατί τόλμησε να στρέψει για γνώση του ανθρώπου πρώτα προς τον ίδιο τον εαυτό του. Εκείνο το «γνώθι σαυτόν» ήτανε αρκετό και μόνο του να του εξασφαλίσει την αθανασία. Είναι αλήθεια πως δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Είναι αλήθεια πως αγνοούμε τα βάθη μας. Τις δυνάμεις μας. Τις προθέσεις μας. Μονάχα ο Θεός όταν τον πλησιάσουμε με την αληθινή γνώση του Ευαγγελίου μονάχα Αυτός μπορεί να μας φανερώσει ποιοι είμαστε. Και τότε τρομαγμένοι στην αρχή ευχαριστημένοι αργότερα μαθαίνουμε πως είμαστε άθλιοι αμαρτωλοί χαλασμένοι ολωσδιόλου και πως δεν αξίζουμε παρά ένα σταυρό του Γολγοθά που στη θέση μας δέχθηκε ο Χριστός για μας τους ανάξιους.
-Και μετά αφού γνωρίσουμε και αφού πιστέψουμε στον Χριστό δεν παύουμε να έχουμε για τον εαυτό μας την ίδια γνώμη αδυναμίας και αναξιότητας. Δεν τρέφουμε αυταπάτη. Είμαστε
==13==
Συναισθανόμεθα την αδυναμία μας και λέγουμε στον Κύριο: «μη Κύριε μας ρίξεις μέσα σε καταστάσεις πειρασμού της πιστότητας μας της δυνάμεως μας μη Κύριε γιατί δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στον εαυτό μας». Είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που έκανε ο Πέτρος μπροστά σε όλους τους μαθητάς του Κυρίου μιλώντας προκλητικά και προσβλητικά για τους άλλους μαθητάς και λέγοντας: «Και αν όλοι σε εγκαταλείψουν εγώ όμως θα σε ακολουθήσω». (Ματθαίος 26:32). Γι’ αυτό ο Κύριος τον άφησε να φτάσει εκεί που έφτασε για να αναγνωρίσει και ομολογήσει την αδυναμία του.
-Μέσα στη ζωή μας μεγάλη σημασία έχουν οι πειρασμοί που δεν είναι ίδιοι για όλους τους ανθρώπους. Είναι στο σύνολό τους ένα μεγάλο τεράστιο εργαστήριο με διάφορα μηχανήματα που το καθένα προσφέρει και ένα διαφορετικό είδος επεξεργασίας στο χαρακτήρα μας στην ψυχή μας. Είναι απαραίτητοι οι πειρασμοί. Όλοι πέρασαν από αυτούς. Όλοι οι άγιοι και οι προφήτες του Θεού. και φυσικά και μείς θα περάσουμε. Μα συναισθανόμενοι την αδυναμία μας και την αναξιότητα μας δεν πηγαίνουμε προκλητικά να πούμε στον Κύριο: «ρίξε όσους πειρασμούς και αν θέλεις. Εγώ δεν φοβάμαι».
-Στην πραγματικότητα οι πειρασμοί είναι μια δυσάρεστη και αρκετά οδυνηρή εμπειρία. Αφηνόμαστε σχεδόν μόνοι μας να αντικρούσουμε τον πειραστή που δεν είναι άλλος από τον εχθρό μας τον διάβολο κατά τον ίδιο τρόπο που και ο Κύριος μας πειράσθηκε υπό του διαβόλου στην έρημο σαράντα μέρες. Και πρέπει να νικήσουμε. Και πάντα νικά το πιστό παιδί του Θεού. πρώτα γιατί ο Κύριος του δίνει δύναμη να ανταπεξέλθει στην επίθεση αυτή. Μα γιατί ακόμη ο Κύριος δεν μας αφήνει να πειρασθούμε παραπάνω από τη δύναμη μας. Και επιτρέπει πειρασμούς σύμφωνα με το πνευματικό μας ανάστημα με τη δύναμη μας.
-Με το αίτημα μας αυτό ταυτόχρονα ζητούμε από τον Κύριό μας.
==14==
Να μη μας αφήσει μόνους μας. Είναι μια ομολογία της αναγνωρίσεως μας πόση ανάγκη έχουμε της ενώσεως μας με τον Κύριο που το ενδεχόμενο κάποιου πειρασμού θα διασπάσει. Και ακόμη δεν θέλουμε να ριψοκινδυνεύσουμε περνώντας από μια περιπέτεια που ίσως καταλήξει σε μια πνευματική πτώση με όλα τα δυσάρεστα αποτελέσματα.
-(Περισσότερα στο θέμα αυτό μπορείτε να βρείτε στο τεύχος μας «οι πειρασμοί του Κυρίου»και σ’ ένα άλλο που προσεχώς θα εκδώσουμε: «Οι θλίψεις στη ζωή του πιστού).
«»»»»»»»»»
Αλλά Ρύσαι Ημάς Από Του Πονηρού.
Στο άκουσμα της λέξεως διάβολος πολλοί απ’ αυτούς που χωρίς να σκεφτούνε αλλά από μαϊμουδισμό και σνομπισμό αρνούνται την ύπαρξη ενός τέτοιου όντος γελούν ειρωνικά. Μα πιο πολύ από αυτούς γελά ο ίδιος ο διάβολος που τους έχει ζέψει στο δικό του άρμα των επιθυμιών και τους όπως σ’ αυτόν αρέσει χωρίς αυτοί να παίρνουν καθόλου είδηση τι συμβαίνει μέσα στη ζωή τους. ένας μεγάλος μαθηματικός ο Έϋλερ έλεγε σε μια σειρά απολογητικών σκέψεων «γιατί να υπάρχουν πονηροί άνθρωποι και να μην υπάρχουν και άλλα όντα υπερβατικά που κάνουν κακή χρήση της ελευθερίας τους όπως εμείς».
-Μέσα στη Βίβλο που μας φανερώνει τα πάντα αποκαλύπτεται και αυτός ο μοναδικός εχθρός μας. Οι άνθρωποι δεν είναι εχθροί μας και δεν μπορεί να είναι τέτοιοι. Είναι απλώς θύματα του μοναδικού αυτού εχθρού μας. Γι’ αυτό προσευχόμαστε για τους ανθρώπους και τους αγαπούμε. Λυπούμαστε αυτούς τους ανθρώπους και τους αγαπούμε. Ο εχθρός μας αυτός έχει πολλά χαρακτηριστικά. Έχει μια τεράστια πείρα από τα τόσα εκατομμύρια των ανθρώπων που πέρασαν από τα χέρια του. Είναι πιο δυνατός από μας υπήρξε «χερούβ εκλεκτό». Μονάχα με την ζωντανή παρουσία του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας και στη ζωή μας μπορούμε να σταθούμε απέναντι του και να τον αντιμετωπίσουμε και μάλιστα νικηφόρα. Έχει πονηριά αφάνταστη και αν δεν είναι ο Κύριος μαζί μας μπορεί να μας
-Φέρει τίτλους μεγάλους που τους έδωσε ο ίδιος ο Κύριος μας όπως «ο πλανών την οικουμένην όλην»
==15==
(Αποκάλυψης 12:9).
«ο άρχων του αιώνος τούτου»(Ιωάννης 12:31).Ανάμεσα στα άλλα ονόματα του είναι και το «διάβολος»διότι έργο του είναι να διαβάλει τον Θεό στον άνθρωπο και τον άνθρωπο στον Θεό και άνθρωπο σε άνθρωπο ώστε να δημιουργεί συγκρούσεις και πολέμους. Ακόμη λέγεται και «πονηρός» όπως τον αποκαλεί ο Κύριος μας στην προσευχή αυτή γιατί σκοπό του έχει να προκαλεί πόνο στον άνθρωπο οδηγώντας τον στο θάνατο.
-Με το τελευταίο από τα αιτήματα που αναφέρονται στην προσευχή αυτή ζητούμε από τον Πατέρα μα ς να μας προστατεύσει από τον επικύνδινο και τρομερό εχθρό. Μα αυτό συνεπάγεται πως θα μένουμε κοντά στον Κύριο. Πως θα μισούμε την αμαρτία που είναι το όργανο με το οποίο παγιδεύει τις ψυχές μας. Πως δεν θα πορευόμαστε στους δικούς δρόμους των επιθυμιών που δίνουν δικαιώματα να επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και να δημιουργεί δυσάρεστες καταστάσεις που αφήνουν τραύματα και πληγές. Όπως έλεγε κάποιος «ο Θεός μας προστατεύει από τον πονηρό μας εμείς δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας».
-Έχουμε έναν πατέρα στοργικό και γεμάτο αγάπη. Μας έδειξε με την προσευχή αυτή τον τρόπο που θα επικοινωνούμε μαζί του. Η προσευχή είναι ένα δυνατό όπλο. Μα η γνήσια και αληθινή προσευχή πρέπει να γίνεται με αυτό το πνεύμα αυτής της υποδειγματικής προσευχής του Κυρίου μας. Αμήν
................................
