Iδού έρχομαι ταχέως !!!
«Το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό» (Ιωάννης1:5)
Αφότου ο άνθρωπος με την πτώση του απομακρύνθηκε από τον Θεό, βυθίστηκε σε βαθύ σκοτάδι. Η αμαρτία σκότισε τον ανθρώπινο νου, γιατί αφαίρεσε το φως της παρουσίας του Θεού και ο άνθρωπος παραδόθηκε σε πνευματική τύφλωση. Ωστε η ιστορία του ανθρώπου είναι μία μακρά πορεία στα σκοτεινά.
Υπήρξαν όμως εποχές στην ιστορία, όταν το σκοτάδι ήταν πυκνότερο από άλλοτε. Εποχές στις οποίες η αποστασία από τον Θεό, έφθασε στο κατακόρυφο, η αμαρτία, ή άγνοια, η δεισιδαιμονία και η θρησκευτική εκμετάλλευση, έπνιγαν πράγματι την ανθρώπινη ψυχή, στραγγάλιζαν την ανθρώπινη συνείδηση. Υπήρξαν καιροί, στους οποίους και το φως ακόμα είχε μεταστραφεί σε σκοτάδι, δηλαδή και η γνώση των πνευματικών πραγμάτων συντελούσε μάλλον στην παραπλάνηση, παρά στην οδηγία των ανθρώπων. «Εάν το φως εν σοι είναι σκότος, το σκότος πόσον;» Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και τραγικότερο από τη διαστροφή του πνευματικού αισθητηρίου.
Τέτοια εποχή ήταν εκείνη, κατά την οποία ήλθε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός. Στην οικουμένη ολόκληρη βασίλευε ηθικό και πνευματικό σκοτάδι αφόρητο. Τόσο, ώστε το καλύτερο που είχαν να συμβουλέψουν στον απογοητευμένο κόσμο οι κορυφαίοι φιλόσοφοι της Ρώμης σαν μόνη διέξοδο από τα δεινά της ζωής, ήταν η αυτοκτονία.
Αλλά και οι Ιουδαίοι διδάσκαλοι του νόμου, οι υποτιθέμενοι φύλακες της ιερής παρακαταθήκης του Ισραήλ, οι κατά σάρκα απόγονοι του Αβραάμ, δεν βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Γι’ αυτούς ειπώθηκε ότι ήταν τυφλοί οδηγοί τυφλών. Γιατί διύλιζαν τον κώνωπα και κατάπιναν την κάμηλον, αποδεκάτιζαν τον δυόσμο και τον άνηθο, ενώ λησμονούσαν τις σοβαρές και ρητές διαταγές του νόμου του Θεού. Και όπως τους περιέγραψε αυτός ο ίδιος ο Κύριος μας, ήταν όμοιοι με τάφους απέξω μεν καλλωπισμένοι και στολισμένοι, εσωτερικά όμως γεμάτους από οστά και κάθε ακαθαρσία.
Στις ημέρες εκείνες ήλθε ο Υιός του Θεού, το φως το αληθινό και αποκάλυψε την τυφλότητα και το σκοτάδι, στο οποίο ήταν βυθισμένος ο κόσμος και φώτισε κάθε ψυχή, που ειλικρινά ζητούσε την αλήθεια. Και καθώς σε ένα σκοτεινό δωμάτιο το φως φαίνεται λαμπρότερο, έτσι και το φως του Ηλιου της Δικαιοσύνης μέσα στο σκοτάδι που επικρατούσε έλαμψε σε όλη του την δόξα. Γιατί «το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό» δηλαδή η σκοτία δεν ήταν ικανή να το υποτάξει και να το σβήσει. Το φως διατηρεί πάντοτε την ιδιότητα αυτή απέναντι στο σκοτάδι-θριαμβεύει.
Εποχή παχυλού σκοταδιού ήταν και η εποχή στην οποία ευδόκησε ο Θεός να φωτίσει τις συνειδήσεις λίγων παιδιών του, τον 16ο αιώνα, ώστε να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας εναντίον της κατακρατήσεως και αποκρύψεως της αλήθειας, εναντίον της εκμεταλλεύσεως της αμαθείας του κόσμου, εναντίον του δεσποτισμού που κρατούσε δέσμιες τις ανθρώπινες συνειδήσεις, εναντίον της παραπλανήσεως του ανθρώπου, όσον αφορά στα αιώνια τους συμφέροντα. Γιατί ποια ήταν η πνευματική κατάσταση του Χριστιανικού κόσμου πριν από την Αναμόρφωση;
Στην μεν Ανατολή μετά την οριστική επικράτηση στο Βυζαντίου, του καλογερισμού και της λατρείας των τύπων, μετά την δια πυρός και σιδήρου εξόντωση των οπαδών του Αναμορφωτικού κινήματος του 8ου αιώνα, κάθε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο πνευματική ζωή εξέλιπε σχεδόν ολοκληρωτικά.
Το ιεραποστολικό πνεύμα έσβησε, αφού το σύστημα το οποίο βαθμιαία χαλκεύτηκε, όχι μόνο νέκρωσε την εκκλησία και την απέκοψε από την τρέχουσα ζωή, αλλά και υπέσκαψε ακόμα και τα ίδια τα θεμέλια του κράτους, που επί τέλους πάσχοντας από ηθικό και πνευματικό μαρασμό υπέκυψε στην Μουσουλμανική κατάκτηση.
Πριν έλθει η σήψη και η αποσύνθεση, προηγήθηκε η απομάκρυνση από το απλό και καθαρό Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού, που αντικαταστάθηκε από κομπολόι ανθρώπινων εντολών, εξωτερικών τύπων και συγκεχυμένων ιδεών. Ετσι η παρακμή ήλθε σαν φυσικός αναπότρεπτος νόμος.
Στην Δύση ο κατήφορος ήταν ακόμα πιο φοβερός. Αντί να παραπέμπεται ο αμαρτωλός στον Χριστό για συγχώρηση, παραπέμπεται στα όργανα της εκκλησίας, τα οποία έπρεπε να εισπράξουν χρήμα για να μεταδώσουν(;) οποιαδήποτε ευλογία από τον Θεό. Ο γραπτός Λόγος του Θεού είχε τεθεί κατά μέρος. Το απλό κήρυγμα της σωτηρίας δια πίστεως στον Χριστό αντικαταστάθηκε από ένα πολιτικοθρησκευτικό σύστημα, του οποίου οι αρχηγοί πολλές φορές ντρόπιαζαν όχι μόνο την ιδιότητα του πνευματικού ηγέτη,
Αναμφίβολα εδώ και εκεί βρίσκονταν ευσεβείς ψυχές, που διατήρησαν παρόλο το σκοτάδι, στοιχεία τουλάχιστο της πραγματικής θρησκείας του Ευαγγελίου, και ενώ το σκοτάδι γινόταν πυκνότερο, τόσο εντονότερα διακρινόταν το φως αυτών των λίγων φωτισμένων. Ετσι πολύ πριν την εμφάνιση των μεγάλων αναμορφωτών, του Λουθήρου στην Γερμανία και των Καλβίνου και Ζβιγγλίου στην Ελβετία, υπήρξαν διάφοροι που ζητούσαν πνευματικότερη λατρεία και πνευματικότερο θρησκευτικό περιεχόμενο από εκείνο, που τους πρόσφερε η παπική εκκλησιαστική δικτατορία.
Ολόκληρη η συνείδηση της πραγματικής εκκλησίας του Χριστού πάνω στην γη φαίνεται σαν να σειόταν από την αγανάκτηση. «Το φως εν τη σκοτία φέγγει». Η σκοτία δόξα στον Θεό, δεν το κατέλαβε! Το Αγιο Πνεύμα δεν άφησε την εκκλησία. Και επί τέλους όταν το εμπόριο των συγχωροχαρτιών έφτασε επίσημα στην Γερμανία, ο Μαρτίνος Λούθηρος, ένας εκπαιδευμένος Αυγουστινιανός καλόγερος, που μετά από ολόκληρη σειρά ψυχικών συγκλονισμών, κρίσεων και περιπετειών, ανακάλυψε με την μελέτη του Λόγου του Θεού ότι συγχώρηση των αμαρτιών χορηγείται δωρεάν δια της πίστεως, καυτηρίασε την αγυρτεία των συγχωροχαρτιών από τον άμβωνα της Βιττεμβέργης και αργότερα τοιχοκόλλησε στην εξώθυρα της εκκλησίας τα 95 επιχειρήματά του -τις «Θέσεις» του-εναντίον της καταχρήσεως αυτής και πολλών άλλων της παπικής εκκλησίας.
Μυριάδες ψυχών ήταν έτοιμες να τον ακολουθήσουν. Η ψυχή της εκκλησίας εξεγέρθηκε. Και όταν αποδείχτηκε ότι η διόρθωση από μέσα ήταν αδύνατη, γιατί οι πνευματικοί δυνάστες όχι μόνο δεν επωφελήθηκαν από την ειλικρινή φωνή των Αναμορφωτών αλλά ζήτησαν με τη βία να την πνίξουν, οι οπαδοί της αναμορφώσεως οριστικά αποχωρίστηκαν από το αντιευαγγελικό σύστημα και άρχισαν να οργανώνονται.
Επικρατεί γενικά μία πλάνη σχετικά με το αναμορφωτικό θρησκευτικό κίνημα του 16ου αιώνα. Πολλοί το αντιλαμβάνονται σαν μία από τις εκδηλώσεις της Αναγεννήσεως των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Βέβαια είναι αναμφισβήτητο ότι η διάδοση των γραμμάτων συνετέλεσε στην αφύπνιση πολλών συνειδήσεων. Αλλά πραγματικά από Χριστιανική σκοπιά μόνο από τον Θεό ήταν το έργο. Γιατί η αναμόρφωση δεν ζήτησε να δώσει νέα ερμηνεία του Χριστιανισμού στον κόσμο ούτε ζήτησε να εκμοντερνίσει την εκκλησία όπως κοινώς πιστεύεται. Το αναμορφωτικό εκείνο κίνημα είχε σαν σκοπό να μας επαναφέρει στην αρχική απλή χριστιανική διδασκαλία των αποστολικών χρόνων. Οι βασικές αρχές της μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
1.Η απόλυτη αυθεντία της Αγίας Γραφής, και το ατομικό δικαίωμα καθενός Χριστιανού να έχει και να μελετά ατομικά τον Λόγο του Θεού στην μητρική του γλώσσα.
2. Η δικαίωση του αμαρτωλού δια της πίστεως στον Χριστό, τον μόνο μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
3.Η ισότητα των πιστών και η συμμετοχή των μελών της εκκλησίας στην διοίκησή της.
Παρά τους διωγμούς, την ιερά εξέταση, τα βασανιστήρια και την χρησιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, το φως νίκησε και η Ευαγγελική εκκλησία εδραιώθηκε στην υφήλιο με εκατοντάδες εκατομμύρια πιστών σε όλη τη γη.
Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό γιατί μερικοί σπινθήρες της Αναμορφώσεως έφτασαν μέχρι εμάς. Σ’ εμάς εναπόκειται να προσέξουμε Ατομικά ο καθένας να λάβει την θέση του. Δεν πρόκειται για την διάδοση αυτών ή εκείνων των ιδεών. Πρόκειται για την επικράτηση του Ευαγγελίου στην ζωή. Πρόκειται για την αναμόρφωση της κατά Χριστόν ζωής καθενός από εμάς. Της συγχωρήσεως μας με το τίμιο αίμα του Χριστού και όχι με ανθρώπινα μέσα, του εξαγνισμού μας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Θα σταθούμε πιστοί σε αυτές τις αρχές; Πολλοί λένε: «το κακό είναι αθεράπευτο, δεισιδαιμονία, οι προλήψεις και η θρησκεία των τύπων βασιλεύουν, το σκοτάδι είναι αδιαπέραστο». Από την άλλη, ο Λόγος του Θεού μας λέγει:« Το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία αυτό δεν κατέλαβε». «Σεις είσθε το φως του κόσμου» «Λάμπετε λοιπόν ως φωστήρες εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης»(Φιλιπ.2:15
..
