Iδού έρχομαι ταχέως !!!
Ο Χριστός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή
03--
Robert Murray M'Cheyne
Ο Χριστός όμως λέει: “Εγώ είμαι η οδός”. Στον ψαλμό 16 λέει, “το δρόμο με μαθαίνεις της ζωής”. Κανείς δε μπορεί να βρει μόνος του το δρόμο της ζωής. Ο Χριστός όμως λέει: “Το δρόμο με μαθαίνεις της ζωής. Αμέτρητη χαρά είν’ η παρουσία σου, απόλαυση, στα δεξιά σου αιώνια”. Ο Χριστός λυπόταν για τα “τέκνα του Αδάμ” που μάταια πάλευαν να βρουν το δρόμο για να επιστρέψουν στον παράδεισο του Θεού, γι’ αυτό άφησε τον κόλπο του Πατέρα, μόνο και μόνο για να μας ανοίξει το δρόμο προς τον Πατέρα.
Πώς το έκανε αυτό; Το έκανε ξεφεύγοντας από το άγρυπνο περιστρεφόμενο ξίφος; Οχι, γιατί αυτό περιστρεφόταν προς κάθε κατεύθυνση. Χρησιμοποίησε τη θεϊκή Του εξουσία προστάζοντας τη φλογισμένη λεπίδα να απομακρυνθεί; Οχι, γιατί αυτό θα αποδυνάμωνε το νόμο του Πατέρα Του, αντί να τον δοξάσει.
Και τώρα, αφού η φλογισμένη λεπίδα είναι πια στα πόδια του Λυτρωτή εσύ, ο πλέον αμαρτωλός – όποιος κι’ αν είσαι – ότι κι’ αν είσαι – μπορείς πια να μπεις στον παράδεισο χάρη στο πληγωμένο Του σώμα. Μπορείς να έχεις πρόσβαση στον παράδεισο του Θεού, να φας από το δένδρο της ζωής, και να ζήσεις αιώνια. Ελα γρήγορα, μη διστάζεις, γιατί Εκείνος είπε: “Εγώ είμαι η οδός”.
Το ίδιο μάθημα, ότι δηλαδή ο άνθρωπος από τη φύση του δεν μπορεί να πλησιάσει τον Πατέρα, το δίδαξε πολύ παραστατικά και στο Μωϋσή και τον λαό Ισραήλ.
…………………………….
Ο Χριστός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή
04-- Robert Murray M'Cheyne
Οταν ο Θεός συγκατένευσε να κατοικήσει ανάμεσα στον λαό Ισραήλ κατοίκησε με το δικό Του τρόπο στον πλέον άγιο απ’ όλους τους εσωτερικούς χώρους του Εβραϊκού ναού. Το ορατό σημάδι της παρουσίας Του βρισκόταν ανάμεσα στα χερουβίμ, και σύμφωνα με την περιγραφή που έχουμε ήταν ένα φως απρόσιτο και γεμάτο δόξα. Αλλού περιγράφεται σαν ένα σύννεφο που γέμιζε το ναό. Αυτό όμως το εσωτερικό μέρος, τα άγια των αγίων (ή απόκρυφο μέρος όπως περιγράφεται στους Ψαλμούς) το χώριζε από τα άγια μια κουρτίνα, ένα παραπέτασμα. Κανείς, εκτός από τον Αρχιερέα, δεν μπορούσε να περάσει πίσω απ’ αυτό, γιατί θα πέθαινε. Ο Αρχιερέας έμπαινε σ’αυτό το μέρος μια φορά το χρόνο και όχι χωρίς αίμα θυσίας. Καμιά περιγραφή δεν μπορεί να εκφράσει καλύτερα το γεγονός ότι η είσοδος στα άγια των αγίων δεν ήταν ελεύθερη. Κανένας αμαρτωλός δε μπορεί να βρεθεί στην παρουσία του Θεού.
Ο Χριστός όμως λέει: “Εγώ είμαι η οδός”. Ο Χριστός λυπήθηκε για το γεγονός ότι είμασταν αποκλεισμένοι από τα άγια των αγίων – από την παρουσία του Θεού. Ηξερε από τη δική Του πείρα ότι εκεί υπήρχε η τέλεια χαρά. Τι έκανε λοιπόν για να μας ανοίξει το δρόμο; Τράβηξε το παραπέτασμα έτσι ώστε εμείς να τρυπώσουμε στην παρουσία του Πατέρα μυστικά και εύκολα ; Οχι! Πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για να ικανοποιήσει τη θεία δικαιοσύνη και να μας συμφιλιώσει με τον Θεό. “Είπε, τετέλεσται. Εγειρε το κεφάλι και παρέδωσε το πνεύμα…. Τότε το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω ως κάτω”. Τελείωσε! Η τιμωρία του νόμου πληρώθηκε. Οι απαιτήσεις του νόμου εκπληρώθηκαν. Ο δρόμος τελείωσε. Το παραπέτασμα σκίστηκε από πάνω μέχρι κάτω! Ούτε ένα κουρέλι απ’ αυτό το φρικτό παραπέτασμα δεν υπάρχει πια ανάμεσα σε μας και τον Πατέρα. Ο πιο αμαρτωλός, ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, έχει πλέον την ελευθερία να περάσει απ’ αυτό το σκισμένο παραπέτασμα, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Θεού για να κατοικήσει στα άδυτα του ναού Του, να θεωρεί την ομορφιά Του και να ζει μέσα σ’αυτόν.
Είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο έρχεσαι στον Πατέρα; Ο Χριστός λέει: “Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα”. Αν επιμένεις να περπατάς στο δικό σου μονοπάτι, όποιο κι’ αν είναι αυτό, δάκρυα, τιμωρία, υποσχέσεις για αλλαγή, ή ελπίδα ότι ο Θεός δεν θα κρίνει πολύ αυστηρά, αν δεν είσαι προετοιμασμένος θα ανακαλύψεις την ημέρα της κρίσης ότι το ξίφος των χερουβίμ ήταν περιστρεφόμενο, και ότι τελικά έμεινες έρμαιο στο “καταναλίσκον πυρ”.
.................
