Iδού έρχομαι ταχέως !!!
Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ
11
Το μεγάλο γεγονός της Πεντηκοστής, η έκχυση του Αγίου Πνεύματος, χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση πρωτοφανών σημείων-η φανερή εκδήλωση μίας νέας δυνάμεως, που περιέβαλε τους μαθητές και μετέβαλλε εν ριπή οφθαλμού τους άπειρους, άτολμους και απλοϊκούς εκείνους Γαλιλαίους σε ατρόμητους αγγελιοφόρους και εμπνευσμένους κήρυκες του ονόματος του Ιησού Χριστού, με άμεσο αποτέλεσμα την επιστροφή σ’ Αυτόν τριών χιλιάδων ψυχών-πρώτη συγκομιδή του Ευαγγελισμού της οικουμένης!
Ηταν ανάγκη να επισημανθεί η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος με τρόπο παραστατικό, μεγαλειώδη, συναρπαστικό, ώστε και τα συναγμένα από κάθε άκρη της γης στην Ιερουσαλήμ, πλήθη των Ιουδαίων της Διασποράς, να πεισθούν ότι επρόκειτο για μία εκδήλωση μίας υπερκόσμιας δυνάμεως, που μετέδιδε ένα άγγελμα από τον Θεό –ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν, που ήδη τους καλούσε όλους- ακόμα και τους εχθρούς του-να δεχτούν την απολύτρωση από την αμαρτία και να γίνουν κήρυκες στην ανθρωπότητα, της καλής αγγελίας της δια Ιησού Χριστού σωτηρίας.
Η ιδέα περί του Αγίου Πνεύματος ή Πνεύματος του Θεού, δεν ήταν ξένη στον Ιουδαϊσμό. Στην Παλαιά Οικονομία, ο Θεός ανάγγελλε με τους προφήτες το θέλημά του στον περιούσιο λαό Του, άλλοτε σαν προειδοποίηση και απειλή, άλλοτε σαν ρητή διαταγή ή οδηγία. Αλλά η κύρια αποστολή του Αγίου Πνεύματος κατά την παλαιά Οικονομία ήταν να προετοιμάσει τον Ιουδαϊκό λαό για την αναγνώριση του Μεσσία, όχι σαν κοσμικού ελευθερωτή από το κράτος των Ρωμαίων, αλλά σαν Σωτήρα από την εξουσία της αμαρτίας. Για τον σκοπό αυτό οι προρρήσεις των Προφητών για τον Ιησού Χριστό, απεικόνιζαν πιστά τον χαρακτήρα Του, τα έργα Του, αλλά και το παχυλό διανοητικό σκοτάδι των εχθρών του, που πεισματικά και αδιάλλακτα, Τον απέρριψαν και έτσι επέσυραν πάνω τους και πάνω στους απογόνους τους την δίκαιη τιμωρία της ανομίας τους.
……………………..
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ-ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
11 ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟ 11
ΤΟΥ Δημητρίου Μ.Καλοποθάκη δ.φ
Στην νέα Οικονομία όμως, το έργο του Αγίου Πνεύματος έγινε ατομικό, και ενεργείται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, και σκοπό έχει να αποκαλύψει στον άνθρωπο, τον Ιησού Χριστό-τον χαρακτήρα, το έργο και την θεία καταγωγή Του. Την αποκάλυψη αυτή του Πνεύματος δέχεται και κατανοεί μόνο η πίστη, όχι το λογικό του ανθρώπου, γιατί οι θείες αποκαλύψεις δεν απευθύνονται στο λογικό, αλλά μόνο στην πίστη, την ειδική εκείνη δύναμη της ψυχής, το ειδικό εκείνο αισθητήριο, με το οποίο ο πεπερασμένος άνθρωπος, λαμβάνει γνώση, ή μάλλον πείρα, των πραγμάτων που υπάγονται στο Υπερπέραν.
Πώς ενεργείται αυτή η αναγνώριση είναι μυστήριο. Μόνο εκείνος που την έλαβε, μπορεί να περιγράψει την ολόψυχη βεβαιότητα και την αυθόρμητη αποδοχή της αποκαλύψεως από την πίστη. Χαρακτηρίζοντας την αναγνώριση από τον μαθητή του Πέτρο, της αληθινής θείας προελεύσεως και καταγωγής του, ο Κύριός μας αναφώνησε:«Μακάριος είσαι Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε (τούτο), αλλά ο πατέρας μου ο εν τοις Ουρανοίς» (Ματθ.16:17).
Η ποικιλία των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος διακρίθηκε από τον Κύριο και από τους Αποστόλους, ανάλογα με καθεμία των ενεργειών αυτών. Παράκλητο Τον ονόμασε, επειδή θα αποστελλόταν για την παρηγορία των μαθητών και για την αναπλήρωση του εαυτού Του κοντά τους.
Ο Κύριος χαρακτηρίζει το Αγιο Πνεύμα σαν Διδάσκαλο των θείων αληθειών, σαν Υπομνηστή και Ερμηνευτή των λόγων Του. «Ταύτα ελάλησα προς υμάς, ενώ ευρίσκομαι μεθ’υμών. Ο δε Παράκλητος το Πνεύμα το Αγιον, το οποίον ο Πατήρ θέλει πέμψει εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς υμάς» (Ιωαν.14:26).
Τον ονομάζει μάρτυρα, συμμαρτυρούντα με τους μαθητές για τον Χριστό: «Οταν όμως έλθη ο Παράκλητος τον οποίον εγώ θα πέμψω προς υμάς παρά του Πατρός, το Πνεύμα της Αληθείας, το οποίον παρά του Πατρός εκπορεύεται, Εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού, αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’αρχής μετ’εμού είσθε».
Ανακεφαλαιώνοντας τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος σαν Πνεύματος Αλήθειας, λέει:«Ετι πολλά έχω να είπω προς υμάς, αλλά δεν δύνασθε τώρα να βαστάζητε (αυτά). Οταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν. Διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’εαυτού, αλλ’όσα αν ακούσει θέλει λαλήσει και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα. Εκείνος θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς υμάς. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ, εμού είναι· δια τούτο είπον ότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς υμάς. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ, εμού είναι · δια τούτο είπον ότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς υμάς» (Ιωαν. 16:12-15).
Και την ευρύτερη, την εντολή του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος προς τον αμετανόητο κόσμο, γνωστοποιεί ο Κύριος στους μαθητές Του, λίγο πριν τον αποχωρισμό Του από εκείνους: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω, διότι εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει έλθει προς υμάς. Εάν δεν απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς υμάς. Και ελθών εκείνος, θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως»(1).
Από τα παραπάνω, συνάγεται ότι το έργο του Αγίου Πνεύματος είναι κυρίως ατομικό και ενεργείται πρώτα στην ψυχή του ανθρώπου. Από την άλλη όμως είναι και γενικό, και ενεργείται στο σύνολο των πιστών, ή των ψυχών, που είναι ήδη προετοιμασμένες, για να δεχτούν με χαρά την επίδρασή Του. Αυτήν την μεταξύ των ανθρώπων ενοίκηση και επίδραση υπονοεί η αποστολική απόλυση που επικαλείται την βοήθεια καθενός από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδας:«Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών».
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ-ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Του Δημητρίου Μ.Καλοποθάκη δ.φ
11 ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟ 11
Το αποτέλεσμα της εκχύσεως του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, υπήρξε η γέννηση της εκκλησίας του Χριστού-σαν συντέλεση του επίγειου έργου του Χριστού. Στην ανάληψη του Σωτήρα στους ουρανούς, είχε αφήσει τον σπόρο της εκκλησίας φυτεμένο σε λίγες ψυχές, όπου είχαν δει φανεί τα πρώτα ίχνη του φυτού της Θείας Χάρης, ενώ σε πολλούς άλλους η διδαχή και τα θαύματά Του είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την αποδοχή του σπόρου. Αλλά το θαύμα της Πεντηκοστής-η ραγδαία ομαδική προσχώρηση στον Χριστό τριών χιλιάδων ακροατών του κηρύγματος του Αποστόλου Πέτρου- υπήρξε ένα νέο «γεννηθήτω φως» του Θεού. Και έγινε φως, με την φωτεινή κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Το θαύμα της Πεντηκοστής, αποτελεί το αγαπημένο όνειρο και το ιδανικό των περισσοτέρων αφοσιωμένων εργατών του Αμπελώνα του Κυρίου, είτε είναι ποιμένες ψυχών είτε δάσκαλοι ή και απλοί εργάτες χωρίς αξίωμα.
Η ιστορία της εκκλησίας από την Πεντηκοστή μέχρι σήμερα περιέχει πολλές ομαδικές εκδηλώσεις μετάνοιας και επιστροφής στον Χριστό, σαν συνέπεια του κηρύγματος της εν Χριστώ σωτηρίας. Αλλά η εξέταση των συντελεστών, που υπήρξαν ευνοϊκοί σε μία τέτοια περηφανή εκδήλωση της θείας δυνάμεως την ημέρα της Πεντηκοστής, αποδεικνύουν ότι δεν ήταν ξένες αυτές με τον ειδικό χαρακτήρα της εκδηλώσεως αυτής.
Σύμφωνα με την ρητή εντολή του Κυρίου, που δόθηκε λίγες στιγμές πριν από την Ανάληψη του, οι μαθητές όφειλαν να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ, στο ίδιο μέρος, μαζί, μέχρις ότου λάβουν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Πιστοί στη διαταγή του Κυρίου οι μαθητές συγκέντρωσαν στο ανώγειο, όπου συναθροίζονταν συνήθως, τους 120 πιστούς, που αποτελούσαν το ανεπίσημο σώμα της ακολουθίας του Κυρίου. Εκεί, με σύμπνοια και ελπίδα πέρασαν τις 9 ή δέκα μέρες, που μεσολάβησαν μεταξύ της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής, προσευχόμενοι μαζί αλλά και μόνοι, αναπολώντας τις σκηνές των τελευταίων ημερών του λατρευτού τους δασκάλου,
Σε εκείνους που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ την έλευση του Αγίου Πνεύματος- την ουράνια βροχή πάνω στον μικρό αγρό, τον οποίο με πίστη και αγάπη καλλιεργούσαν, που θα έδινε την βλάστηση στο φυτώριο της πίστεως-δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ή δυσπιστία ή φόβος. Και στον ορισμένο καιρό, ήλθε η ουράνια βροχή του Θείου Πνεύματος, όχι σε λίγες σταγόνες, αλλά με δύναμη- δροσίζοντας την διψασμένη γη και δίνοντας ζωή στα νεαρά φυτά του αγρού που περίμενε. Μετά από την εκδήλωση αυτή της θείας εύνοιας, η αρτισύστατη εκκλησία, με την οδηγία του αγίου Πνεύματος μπήκε στο τελευταίο στάδιο της ενέργειας, για το οποίο την προόριζε ο Κύριος όταν σαν τελευταία υποθήκη παρήγγειλε στους μαθητές του:
1)«Περί αμαρτίας» σημαίνει εδώ την κατ’εξοχήν, την θανάσιμη αμαρτία, της απορρίψεως της δια του Χριστού σωτηρίας. «Περί δικαιοσύνης» σημαίνει την μη αποδοχή της προσφερόμενης στον αμαρτωλό δικαιοσύνης του Χριστού, που μόνο αυτήν αναγνωρίζει και δέχεται ο Θεός. «Περί κρίσεως» σημαίνει ότι από τώρα άρχισε η κατάκριση των εχθρών του Χριστού και των σατανικών μεθόδων, με τις οποίες καταπολεμούν τον Λόγο Του. Αλλά προλέγοντας την τελική κατάκριση όλων αυτών, ο Κύριος παρουσιάζει την μελλοντική βέβαιη καταδίκη του Σατανά-του άρχοντα του κόσμου αυτού- σαν γεγονός ήδη τελειωμένο, όπως και είναι πραγματικά μέσα στην πρόγνωση και στην βούληση του Θεού.
..........
