30--7--2018---ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ… Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

Iδού έρχομαι ταχέως !!!

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ=======================

Πρόλογος…………………………………………………..7                                             

Μύθος ή πραγματικότης;……………………………….9

Πότε θα έλθει;……………………………………………19

Το ιστορικό πλαίσιο……………………………………..29

Τα σημεία των καιρών…………………………………..43

Ο μεγάλος χωρισμός…………………………………….57

Η ανάστασις των πιστών…………………………………69

Μια φωτιά στον ουρανό………………………………….81

Το γαμήλιο τραπέζι……………………………………….93

Οι φιάλες εκπωματίζονται…………………………......105

Βασιλείς με το Χριστό……………………………………117

Μπροστά στο λευκό θρόνο………………………………129

Νέοι ουρανοί……………………………………………….139

Η ζώσα ελπίς……………………………………………….151

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Από τα πιο παραμελημένα θέματα είναι και το θέμα του βιβλίου αυτού. Σπανίως  ο άμβων το κάνει αντικείμενο κηρύγματος. Και τα αποτελέσματα της παραμελήσεως αυτής υπήρξαν θλιβερά αλλά και αναπόφευκτα. Προς δύο κατευθύνσεις θλιβερά. Από την μια μεριά είναι οι πολλοί οι αδιάφοροι. Από την άλλη μεριά οι σχετικώς λίγοι οι φανατικοί. Καρπός και οι δύο αυτές τάξεις της νωχελούς στάσεως που κατά κανόνα παίρνει ο χριστιανικός άμβων απέναντι σ’ ένα θέμα τόσο ζωτικού για τον Χριστιανό ενδιαφέροντος. Αν συχνότερα και συστηματικότερα το έφερνε το θέμα αυτό η Εκκλησία υπό μελέτην θα έλειπε αφ’ ενός η παγερή αδιαφορία που χαρακτηρίζει τους πολλούς θα μετριαζόταν αφ’ ετέρου και οι ακρότητες μερικών καλοπροαίρετων ως επί το πλείστον χριστιανών οι οποίοι δι’ έλλειψιν καταλλήλου καθοδηγήσεως και συστηματικής διδασκαλίας αφέθηκαν να τους πάρει το ποτάμι ενός ανερμάτιστου συναισθηματισμού που σε πολλές περιπτώσεις πήρε τη μορφή θρησκευτικού φανατισμού.

Επειδή ακριβώς αναλογίσθηκα τη μεγάλη ζημιά που προκύπτει

από την παραμέληση της γλυκύτατης αυτής υποσχέσεως που έδωσε στην Εκκλησία Του ο Χρηστός έφερα το θέμα αυτό προς μελέτην σε μια σειρά κηρυγμάτων από τον άμβωνα της Β΄ Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών στον οποίο διακονώ. Και τώρα υπό τη μονιμότερη αυτή μορφή του βιβλίου τα στέλνω τα κηρύγματα αυτά να φέρουν σ’  ένα ευρύτερο κοινό το μήνυμα του επανερχόμενου Κυρίου. το θέμα πολύ υψηλό οι δυνάμεις μου πολύ ασθενείς. Φυσική συνέπεια ήταν και το προϊόν της προσπάθειας αυτής να παρουσιάσει ατέλειες πολλές. Τέτοιο όμως όπως είναι—ένα κρίθινο ψωμάκι –το βάζω το βιβλίο στα χέρια του Χριστού με την ευχή Εκείνος να το χρησιμοποιήσει για να θρέψη μερικές πεινασμένες ψυχές.

Όπως  και σε προηγούμενες περιπτώσεις στον άμβωνα του βιβλίου τα ανέβασα τα κηρύγματα αυτά κατ’ ευθείαν από τον άμβωνα της Εκκλησίας χωρίς να επιφέρω σοβαρές τροποποιήσεις γιατί δεν ήθελα να τους αφαιρέσω τον αρχικό χαρακτήρα.

Ο Κύριος ας ξυπνήσει μέσα στην καρδιά όλων μας ζωηρότερο τον πόθο της συναντήσεως μας μαζί Του. Εκείνος όταν επιστρέψει ας μας εύρη όλους μας αγρυπνούντας. Γ. Α. Χ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ –ΠΡΩΤΟ============================= 

ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; ==================

Ανέλπιστο είναι. Απίστευτο φαίνεται ότι μια σειρά κηρυγμάτων που πρόκειται να κηρυχθούν σε χριστιανική Εκκλησία επάνω στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού ως πρώτο κήρυγμα της έχει κήρυγμα που φέρει την επικεφαλίδα αυτή. Ανέλπιστο με ένα τέτοιο ερωτηματικό να είναι ανάγκη ν’ αρχίσει κανείς την έρευνά του γύρω από τη «μακαρία ελπίδα» της επανόδου του Κυρίου. 

Το ερωτηματικό όμως υπάρχει. Κι’ ίσως από όλα τα ερωτηματικά που κατά καιρούς ανέκυψαν στο πνεύμα του ανθρώπου εν σχέση με τούτο το δόγμα της χριστιανικής μας πίστεως αυτό είναι εκείνο που πιο βαθειά πιο επίμονα και με μεγαλύτερο πείσμα ρίζωσε στις καρδιές των ανθρώπων. Και το ερωτηματικό δεν το

έγραψε απλώς κόσμος.  Αυτό θα έπρεπε να το περιμένουμε. Μάλλον θα έπρεπε να μας ξενίσει αν ένας κόσμος άπιστος και

υλιστής που όποτε δεν καταδιώκει την Εκκλησία και τον Κύριο της τους προσφέρει την ψυχρή ανοχή του δεν υπεδέχετο με σκώμα και με ειρωνεία την ελπίδα της επανόδου  του Χριστού.

Το ερωτηματικό δεν το ενέγραψε απλώς ο κόσμος. Το ενέγραψε η Εκκλησία. Τις πιο επίμονες επιφυλάξεις για τη διδασκαλία της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου πάντοτε η εκκλησία τις διατύπωσε.  Εννοείται η ορθολογίζουσα Εκκλησία.

(Μικρό Νεοελληνικό λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης) ορθολογισμός: (ο) ουσιαστικό σκέψη-κρίση - σύμφωνη με τον ορθό λόγο).

Η Εκκλησία που υπό την επίδραση του ορθολογισμού απέκοψε τους δεσμούς της με τον κόσμο του πνεύματος. Η Εκκλησία που τοποθέτησε κάτω από το μικροσκόπιο του λογικού της όλα τα δόγματα της πίστεως μας: τη Θεοπνευστία της Αγίας Γραφής την εκ παρθένου γέννηση του Κυρίου τη μυστηριώδη και θεία υπόσταση του προσώπου Του τα θαύματα Του τον ιλαστήριο θάνατο και την ένδοξη ανάσταση Του και το ένα μετά το άλλο όλα αυτά τα δόγματα τα απέρριψε  γιατί δεν μπορούσε με το λογικό της να τα εξηγήσει. Περίεργο θα ήταν πράγματι αν από ένα τέτοιο ολοκαύτωμα ηθικών αξιών αν από ένα τέτοιο ολοκληρωτικό ναυάγιο πίστεως το δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μονάχα διεσώζετο. Και της ορθολογιζούσης Εκκλησίας το ερωτηματικό θα έπρεπε συνεπώς να το περιμένουμε.

Το θλιβερό εκείνο που δεν θα περιμέναμε είναι ότι και χέρια ευσεβή δίπλα στο δόγμα της πίστεως ενέγραψαν ερωτηματικό. Το θλιβερό είναι ότι και χριστιανοί πιστοί που καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τον ορθολογισμό και την απιστία οι οποίοι το τι πιστεύουν και τι απορρίπτουν ανεπιφύλακτα το ρυθμίζουν από το περιεχόμενο του αποκεκαλυμμένου Λόγου του Θεού αυτό το δόγμα ξεχώρισαν για να διατυπώσουν γι’ αυτό το σκεπτικισμό τους την αμφιβολία τους ή κι αυτήν ακόμα την ανοιχτή άρνηση τους. Ανάγκη λοιπόν παρίσταται από το ερωτηματικό κι ‘ εμείς ν’ αρχίσουμε. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Αν ο κόσμος αν η αποστάτης Εκκλησία απλώς είχε εγγράψει το ερωτηματικό θα ήταν δυνατόν—καίτοι δεν εξεύρω αν θα ήταν συμφέρον—να το προσπεράσουμε. Από τη στιγμή όμως που μια σεβαστή μερίς πιστών ανθρώπων διατύπωσε τις επιφυλάξεις και τους δισταγμούς της για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού κατ’ ανάγκη το ερωτηματικό αυτό καταλαμβάνει την πρώτη- πρώτη θέση σε κάθε σοβαρή και αντικειμενική έρευνα γύρω από το δόγμα αυτό της πίστεως μας.

Περίεργο όμως ερωτηματικό! Γιατί αν από τη συχνότητα και την επιμονή με την οποία μια ορισμένη διδασκαλία επανέρχεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής αν από τη σαφήνεια και την κατηγορηματικότητα με την οποία διατυπώνει η Αγ. Γραφή τη διδασκαλία της επί ενός ορισμένου θέματος εξαρτάται το αξιόπιστο και το παραδεκτό μιας διδασκαλίας το τελευταίο δόγμα που θα μπορούσε να τεθεί υπό αμφισβήτηση θα έπρεπε να είναι το δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού. Γιατί και προφήτες στην Π.Δ. και απόστολοι στην Κ.Δ. κι ‘ αυτός ο Κύριος μας με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα έκαναν τις διακηρύξεις τους επάνω σ’ αυτό το κεφάλαιο συχνότερα ίσως παρά σε οιοδήποτε άλλο κεφάλαιο της χριστιανικής μας πίστεως.

Ίσως καλλίτερη απάντηση στο ερωτηματικό αυτό δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε παρά ανοίγοντας την Αγ. Γραφή και ξεφυλλίζοντας την από την αρχή ως το τέλος για να σταθούμε μπροστά σε μερικές από τις πολλές διακηρύξεις του Λόγου του Θεού επάνω στο θέμα που μας απασχολεί.

Στον κήπο της Εδέμ ήταν που δόθηκε η πρώτη υπόσχεση για την δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού. Είχε πέσει ο άνθρωπος. Επάνω από τη ζωή του είχε απλωθεί η μαύρη σκιά της αμαρτίας. Και τώρα μπροστά του ανοιγόταν το μονοπάτι μιας τρομερής περιπέτειας ήταν μέσα στην πίκρα της ώρας εκείνης που δόθηκε το πρώτο Ευαγγέλιο και ακούστηκε από τα χείλη του Θεού η πρώτη υπόσχεσης για τον ερχομό του Σωτήρος. Εστράφη στον όφι ο Θεός και μιλώντας για το Σωτήρα που θα ερχόταν του είπε: «Αυτός θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα Του κεντήσεις την πτέρνα».(Γένεσης 3:15). Το δεύτερο μέρος της προφητείας αυτής εξεπληρώθει το πρώτο όμως μέρος περιμένει ακόμα την εκπλήρωσή του. Στην πρώτη έλευση του Χριστού στο Σταυρό ο όφις του κακού εκέντησε την πτέρνα του Σωτήρος.

Μια πρόχειρη όμως ματιά γύρω μας είναι αρκετή να μας πείσει ότι ακόμα του όφεως η κεφαλή δεν έχει συντριβή. Απ’ απεναντίας Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε ο όφις του κακού τόσο θαλερός όσο σήμερα. Η υπόσχεσης όμως του Κυρίου δεν θα μείνει ανεκπλήρωτη. Αν στην πρώτη έλευση του Χριστού το δεύτερο σκέλος της προφητείας εξεπληρώθει μια δεύτερη Του έλευση περιμένουν που θα εκπληρώσει και το πρώτο.

Ένα-ένα κατόπιν ανοίξτε τα βιβλία της Π.Δ. ανοίξτε το βιβλίο των ψαλμών τα βιβλία των προφητών και δείτε αν υπάρχει αν υπάρχει έστω και ένα που να μη περιέχει ρητές ή κεκαλυμμένες υποσχέσεις για τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου ή περιγραφές ορισμένων λεπτομερειών της. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος της πείσμονος αρνήσεως των θρησκευτικών ηγετών του Ισραήλ τις ημέρες του Χριστού να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον υπεσχημένο Μεσσία του Θεού. Μελετούσαν οι άνθρωποι αυτοί τις Γραφές τους. Είχαν διαβάσει τους προφήτες. Και ήξεραν αυτοί ότι ο Μεσσίας που τους υποσχέθηκε ο Θεός θα ήταν ένδοξος θα ήταν δυνατός θα ήταν νικητής των εχθρών του λαού Του. Και δυσκολεύτηκαν όπως –ας το ομολογήσουμε—κι εμείς θα δυσκολευόμασταν ν’  αναγνωρίσουμε το  Μεσσία στο Ναζωραίο εκείνο Διδάσκαλο που τερμάτισε την ταπεινή σταδιοδρομία Του στην αισχύνη του σταυρού. Δεν πρόσεξαν πως στα γραφόμενα των προφητών συνυφαίνονται τα νήματα δύο διακεκριμένων ελεύσεων του Μεσσία.==================================

Πολύ χτυπητά εμφανίζεται το φαινόμενο αυτό στις προφητείες του Ησαϊα. Και ο πάσχων Σωτήρ και ο νικητής Κύριος—και οι δύο εμφανίζονται στις σελίδες του Ησαϊα.»Κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα Αυτού –εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν… Ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών εταλαιπωρήθει δια τας ανομίας ημών η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνην ημών ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησαϊας 53:5-7) Ο πάσχων Σωτήρ το κέντημα της πτέρνας. Η πρώτη έλευσης.»Διότι ιδού ο Κύριος θα έλθει εν πυρί και αι άμαξαι Αυτού ως ανεμοστρόβιλος δια να αποδώσει την οργήν Αυτού με ορμήν¨(Ησαϊας 66:15). Τα άρματα τα πύρινα του Κυρίου ο κόσμος ακόμα δεν τα είδε. Τον ανεμοστρόβιλο της οργής Του δεν τον δοκίμασε. Αλλά θα τα δει και θα τα δοκιμάσει.

Ακούστε τον Ιερεμία κατόπιν (Ιερεμίας 3:17) «Εν εκείνω τω καιρώ θα ονομάσουν την Ιερουσαλήμ θρόνο του Κυρίου και πάντα τα έθνη θα συναχθούν προς αυτήν». Είναι προφανές πως η προφητεία αυτή ακόμα δεν εξεπληρώθει και η εκπλήρωσης της είναι συνδεδεμένη με ένα όμορφο λαμπρό μέλλον.

Ακούστε τον Δανιήλ. Τι όμως να ξεχωρίσουμε από του Δανιήλ το όμορφο βιβλίο που κατά κάποιο τρόπο δεν αναφέρεται στη Δευτέρα έλευση του Χριστού;»Ιδού ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού…και εις Αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία δια να λατρεύωσιν Αυτόν πάντες οι λαοί τα έθνη και αι γλώσσαι η εξουσία Αυτού είναι εξουσία αιώνιος ήτις δεν θα παρέλθει και η βασιλεία Αυτού ήτις δεν θα φθαρεί».(Δανιήλ 7:13-14).

Ακούστε και τον Ζαχαρία που βλέπει τον Κύριο να έρχεται με όλους τους αγίους Του «Και οι πόδες Αυτού θα σταθούν κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών» (Ζαχαρίας 14:4) την ημέρα εκείνη λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «θα επιβλέψουν επ’ Εμέ τον οποίον εξεκέντησαν».Ζαχαρίας 12:10

Στην Κ.Δ. και μόνο τις παραβολές του Κυρίου αν είχαμε θα ήταν αρκετές για να μη μας αφήσουν καμιά αμφιβολία για τη δεύτερη Του.

Να θυμηθούμε την παραβολή των παρθένων και τη μεσονύκτιο εκείνη χαρούμενη κραυγή που αναγγέλλει την άφιξη του νυμφίου για να παραλάβει τη νύμφη;

Να θυμηθούμε την παραβολή του ανθρώπου εκείνου του αποδημούντος που επανήλθε για να καλέσει σε λογοδοσία τους υπηρέτες του στους οποίους είχε εμπιστευθεί τα τάλαντα του;

Να θυμηθούμε την παραβολή του ευγενούς εκείνου που υπήγεν εις χώραν μακράν «δια να λάβει εις εαυτόν βασιλείαν και να επιστρέψη»;

Να θυμηθούμε την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων τα οποία πρέπει να συναυξάνουν μέχρι του τέλους τότε που θα αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους Αυτού και θα συλλέξουν εκ της βασιλείας Αυτού πάντα τα σκάνδαλα»…και οι δίκαιοι θα Εκλάμψουν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών»; (Ματθαίος 13:24-29-36-43).

Και για να βγούμε τώρα από τον κύκλο των παραβολών ας θυμηθούμε την υπόσχεση τη ρητή όσο και όμορφη που έδωσε ο Χριστός στους δικούς Του την τελευταία εκείνη βραδιά που ήταν μαζί τους: «Πάλι θα έλθω και θα σας παραλάβω μαζί μου» (Ιωάννης 14:3). Και ας θυμηθούμε την εξ’ ίσου κατηγορηματική διακήρυξη που την ίδια εκείνη βραδιά υπόδικος τώρα στο συνέδριο: «Εις το εξής θα ιδείτε τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού» (Ματθαίος 26:64) 

Να σταθούμε μια όμορφη αξέχαστη μέρα μαζί με τους δώδεκα στην πλαγιά του όρους των Ελαιών και ν’ ακούσουμε τους δύο εκείνους αγγέλους καθώς τους πλησιάζουν για να τους ρωτήσουν: «Άνδρες Γαλιλαίοι τι ίστασθε εμβλέποντες  εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς όστις ανελήφθη αφ’ ημών εις τον ουρανόν θα έλθει ούτω καθ’ όν τρόπον είδατε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν»; (Πράξεις 1:11).

Και κατόπιν ας ξεφυλλίσουμε τις Επιστολές.

Ακούστε τον Απόστολο Παύλο: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς οπόθεν και προσμένομε Σωτήρα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν όστις θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών ώστε να γίνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης Αυτού» (Φιλιππισίους 3:20-21). «Αυτός ο Κύριος θα καταβεί απ’ ουρανού με κέλευσμα με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού και οι αποθανόντες εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντηση του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17)

Ακούστε τον Απόστολο Ιωάννη στην Α΄ Επιστολή του «Έτι δεν εφανερώθη τι θα είμεθα εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή θα είμεθα όμοιοι με Αυτόν» (Α΄ Ιωάννου 3:2).

Ακούστε τον συγγραφέα της προς Εβραίους Επιστολής: «Ο Χριστός άπαξ προσφερθείς δια να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών θα φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας Αυτόν».(Εβραίους 9:28).

Ακούστε τον Κύριο μας στη συνέντευξη Του εκείνη με τον

Ιωάννη στην Πάτμο: «Ιδού έρχομαι ταχέως και ο μισθός Μου είναι μετ’ Εμού δια να αποδώσω εις έκαστον όπως θα είναι το έργον του» (Αποκάλυψη 22:1).

Λίγα κατ’ ανάγκη πολύ λίγα από τα πολλά χωρία της Αγ. Γραφής που θίγουν το θέμα αυτό. Λίγες από τις πολλές διακηρύξεις της. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Λόγος του Θεού γλώσσα σαφέστερη και κατηγορηματικότερη απ’ αυτήν;

 Προσπάθησαν είναι αλήθεια πολλοί να ερμηνεύσουν τα χωρία αυτά κατά τρόπο που να μη αποδεικνύουν μια προσδοκωμένη προσωπική Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.

Είπαν:» Έρχεται ο Χριστός. Έρχεται κάθε φορά που ένας πιστός πεθαίνει και τον παίρνει ο Χριστός κοντά Του. Έρχεται βέβαια με το θάνατο ο Χριστός αλλά είναι προφανές ότι κανένα από τα χωρία της Γραφής που παραθέσαμε ανωτέρω δεν μπορεί να εξοικονομηθεί μέσα σ’ ένα τέτοιο ερμηνευτικό πλαίσιο. Όταν πεθαίνει ένας πιστός δεν ακούγεται σάλπιγξ ούτε αρπάζονται οι επιζώντες στον αέρα για να συναντήσουν τον Κύριο. Έπειτα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο θάνατος είναι εχθρός: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος».(Α΄ Κορινθίους 15:26) ο Λόγος όμως του Θεού δεν μας παραγγέλλει να περιμένουμε με λαχτάρα την έλευση του εχθρού. Κάτι άλλο πολύ πιο χαρούμενο μας παραγγέλλει να περιμένουμε.

Είπαν: « Ήλθε ο Χριστός. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήλθε. Υπό μορφή του Αγίου Πνεύματος ήλθε ο Χριστός για να μείνει για πάντα με τους δικούς Του. Λησμονούν όμως όσοι έτσι ερμηνεύουν τις υποσχέσεις του Χριστού ότι όλες ανεξαιρέτως οι υποσχέσεις σχετικά με τη Δευτέρα έλευση όσες περιλαμβάνονται στις Επιστολές  εγράφησαν όλες μετά την Πεντηκοστή και όλες μιλούν για τη Δευτέρα έλευση σαν για κάτι που μέλλει ακόμα να γίνει. Και όταν η ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι δεν «υρπάγησαν» αλλά έμειναν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο.

Είπαν: «Ήλθε ο Χριστός. Ήλθε το 70 μ.Χ. όταν έπεσε η Ιερουσαλήμ στα στρατεύματα του Τίτου». Αλλά πάλι πολλές υποσχέσεις για τη Δευτέρα έλευση του Χριστού δόθηκαν μετά το 70 μ.χ. και εξ’ άλλου η πτώσης της Ιερουσαλήμ περίστασης

πόνου και αιματοχυσίας και αμιγούς θλίψεως υπήρξε ενώ η Δευτέρα έλευσης του Χριστού όπως περιγράφεται στην Αγ. Γραφή θα είναι για τον πιστό περίστασης ανέκφραστης χαράς.

Μια σοβαρά και ειλικρινής αντιμετώπισης όλου του όγκου του υλικού της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να μας αφήσει καμιά αμφιβολία. Όχι το θάνατο όχι την επίδραση του Αγίου Πνεύματος όχι ένα οποιοδήποτε γεγονός αλλά αυτό το Χριστό σύμφωνα με τη ρητή υπόσχεση Του περιμένει η Εκκλησία. Και η έλευσης Του αυτή όπως το προείπαν οι άγγελοι στους μαθητάς την ημέρα της Αναλήψεως θα είναι προσωπική: «Αυτός ο Ιησούς» και θα είναι ορατή: «Καθώς ίδετε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν».

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Εκτός όμως από τις ρητές διακηρύξεις του Λόγου του Θεού αυτή η καρδιά μας –μας το ψιθυρίζει. Ένα βλέμμα αν ρίξουμε γύρω μας στην υλική δημιουργία κι’ ένα κι ένα δεύτερο βλέμμα αν ρίξουμε στον κόσμο μας στην πνευματική τη νέα δημιουργία την ίδια αυθεντική και σαφή διαβεβαίωση θα πάρουμε ότι πρέπει να ξαναέλθει ο Χριστός.

Το βλέμμα στον κόσμο γύρω μας τι μας αποκαλύπτει; Τι βλέπουμε εκεί; Όλη η φύσις λέγει ο απ. Παύλος «συστενάζει και συναγωνιά». (Ρωμαίους 8:22).ακουμπήστε το αυτί σας στη γέρικη αυτή γη και θ’ ακούσετε το βογγητό της θα νοιώσετε την αγωνία της. Με την πίκρα των τάφων της με το σφαδασμό των σεισμών της με το αίμα που τόσο άφθονα την έχει ποτίσει με τα’ αγκάθια της κατάρας που σαν απαίσιος μανδύας την σκέπασαν με όλα αυτά το παράπονό της την αγωνία της ψιθυρίζει η γη. Την πίκρα και τη ντροπή με την οποία η αμαρτία των ενοίκων της την σκέπασε. Με κάθε χτυποκάρδι της την ικεσία της επαναλαμβάνει η κτίσης έστω κι αν δεν την ακούει ο άνθρωπος ο εγωιστής: « Έλα Κύριε Ιησού έλα και ξανάχτισε αυτό το ερειπωμένο σπίτι». Είναι αδύνατον αυτή η ικεσία να μην εισακουστεί.

Μα και στην κοινωνία των ανθρώπ

ων αν διευθύνεις το βλέμμα σου τι θα δεις; Αδικία εκμετάλλευση καταπίεση θα δεις. Τα δάκρυα του αδικουμένου θα δεις. Είναι αδύνατον είναι νοητόν αυτά όλα να μείνουν για πάντα χωρίς καμιά ανταπόδοση χωρίς κάποια ηθική αποκατάσταση; 

Στρέψε το βλέμμα σου στον κόσμο της πνευματικής δημιουργίας και δες πως υπέρ πάντα άλλον εκείνος ο κόσμος απαιτεί την επάνοδο του Κυρίου.

Το βλέπεις πλήρες το βλέπεις ολοκληρωμένο το βλέπεις τέλειο την ώρα αυτή το έργο της πνευματικής δημιουργίας; Έχεις πάρει βέβαια τη συγχώρηση των αμαρτιών σου από τα χέρια του Χριστού αν ήλθες κοντά Του με μετάνοια και πίστη. Έχεις πάρει την καινούργια ζωή που ξεκινά από την ευλογημένη πείρα της αναγεννήσεως. Έχεις πάρει και την ελπίδα τη βεβαία του ουρανού. Μα αυτό είναι όλο; Τίποτα δεν περιμένεις; Το σώμα σου και τα σώματα των αγαπημένων σου μέσα στον τάφο θα τα’ αφήσεις να σαπίζουν ενώ το πνεύμα σου μονάχα θ’  απολαμβάνει την ειρήνη και τη χαρά του ουρανού; Θ’ αρκεστείς στο να ζεις για μια ατέλειωτη αιωνιότητα μια χωλή ζωή και να περιφέρεις μια ακρωτηριασμένη προσωπικότητα; Όχι! Ψιθυρίζει η καρδιά σου. όχι ! λέγει ο απ. Παύλος «Πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθεί αθανασίαν»(Α΄ Κορινθίους 15:53)

Πρέπει ο έσχατος εχθρός ο θάνατος να νικηθεί. Κι’ από την πύλη του νικημένου αυτού εχθρού να οδηγηθεί ο λυτρωμένος άνθρωπος σε μια  ζωή πλατειά ολοκληρωμένη τέλεια σε μια ζωή ανέκφραστης ομορφιάς.

Τα σκαλοπάτια αυτής της όμορφης πύλης θ’ ανέβουμε με τη χάρη του Θεού σ’ αυτά  μας τα κηρύγματα. Θα προσπαθήσουμε με οδηγό το Λόγο του Θεού να μελετήσουμε ένα-ένα τα στάδια από τα οποία θα περάσει το σχέδιο το αιώνιο του Θεού ώσπου να μας φέρει στη μεγάλη εκείνη ώρα.

Εν τω μεταξύ η Εκκλησία του Χριστού περιμένει. Η Νύμφη περιμένει το Νυμφίο. Ζούμε τώρα στην εποχή που ο Νυμφίος από μια χώρα μακρινή στέλνει στη Νύμφη τα δώρα Του. Και είναι δώρα πολύ ωραία. Μα δεν μπορεί με δώρα μόνο η Νύμφη να ικανοποιηθεί. Η Νύμφη ζητεί το Νυμφίο. Και θα είναι ώρα

πολύ μεγάλη εκείνη που θα έλθει ο Νυμφίος για να πάρει τη Νύμφη Του και να την οδηγήσει στο ουράνιο σπίτι της. Από εκείνη  την όμορφη ώρα κανείς μας εύχομαι να μη λείψει.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ==========================

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ;===========================  

02

ΉΤΑΝ πολύ εύλογο και πολύ φυσικό το ερώτημα τους. Όλο το παρελθόν τους όλη η θρησκευτική αγωγή τους όλες οι παραδόσεις του λαού τους αυτό το ερώτημα ετοίμαζαν να τοποθετήσουν κάποτε στα χείλη τους. Στα γραπτά των προφητών για την μέλλουσα βασιλεία του Ισραήλ είχαν διαβάσει. Όσοι απ’ αυτούς προήρχοντο από τον κύκλο τον θρησκευτικό του Ιωάννου του Βαπτιστού θυμόταν πως ο δάσκαλος τους την έλευση την επικείμενη του Βασιλέως είχε προαναγγείλει. Και τελευταία τριετία στην συντροφιά του Χριστού αν ένα πράγμα κατόρθωσε να εντυπώσει πολύ βαθιά μεσ’ την καρδιά τους αυτό ήταν ότι ήγγισε η βασιλεία των ουρανών. Για ανθρώπους δε της θρησκευτικής τους αγωγής «Βασιλεία των ουρανών» δεν ήταν παρά ένα πιο όμορφο συνώνυμο της βασιλείας του Ισραήλ.

Δεν υπολειπόταν παρά η σειρά εκείνη η ραγδαία των γεγονότων που εξ’ απήνης τους κατέλαβε: η αισχύνη και το όνειδος του σταυρού η πικρή απογοήτευσης της καρδιάς τους στο γκρέμισμα των πιο ωραίων τους ελπίδων και ύστερα το ξάφνιασμα το τρισχαρούμενο ξάφνιασμα του κενού τάφου και η πέρα από κάθε πλέον αμφιβολία διαπίστωσης ότι ο Κύριος τους ήταν πραγματικά ο υπεσχημένος από το Θεό Μεσσία;. δεν υπολειπόταν παρά η σειρά αυτή των δραματικών γεγονότων για να φέρει στην επιφάνεια ελπίδες και προσδοκίες που επί χρόνια τώρα ζέσταιναν τις καρδιές τους και να βάλλει στα χείλη τους το ερώτημα που από καιρό τώρα ζητούσε να βρει κάποια διέξοδο: «Εν τω καιρώ τούτω Κύριε αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξεις 1:6)

Οι ίδιοι δεν είχαν καμιά αμφιβολία. Όλα τους το έλεγαν ότι η ώρα είχε πια φθάσει. Κι’ αν ήλθαν στο Χριστό με το ερώτημα τους

Το έκαναν όχι τόσο για να διαλύσουν κάποιο τυχόν απομεινάρι αμφιβολίας όσο για ν’ ακούσουν κι από του Διδασκάλου των τα χείλη τον όμορφο αντίλαλο της βεβαιότητας της δικής τους καρδιάς. «Ναι θα τους έλεγε Εκείνος εν τούτω τω καιρώ!...Η ώρα έφθασε πια. Τώρα θα αποκαταστήσω την βασιλείαν εις τον Ισραήλ». Μπορούμε να φανταστούμε με τι λάμψει χαράς στα μάτια με τι σκίρτημα ιεράς προσδοκίας στην καρδιά ήλθαν με το ερώτημα τους στο Χριστό. Και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και τόσο όμορφη η προσδοκία και τόση η προκαταβολική βεβαιότης για την απάντηση που θα τους έδινε ο Χριστός ώστε ό όλως διόλου ξέχασαν μερικά σοβαρά λόγια που λίγες μέρες πριν από το

θάνατο Του τους είχε πει ο Χριστός. Για την ώρα εκείνη τη μεγάλη για την έλευση της Βασιλείας των ουρανών τους είχε μιλήσει και τους είπε: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ   ουδέ ο υιός ειμή ο Πατήρ»(Μάρκος 13:32).

 Και – περίεργο ! – αυτά τα λόγια που με τόσο κρυστάλλινη σαφήνεια και τόσο έντονη κατηγορηματικότητα τους απηύθυνε ο Χριστός είναι ανάμεσα στα λόγια του Κυρίου μας που επίμονα παραμερίσθηκαν και εσκεμμένως ξεχάσθηκαν από πολλούς στη διαρκώς αποτυγχάνουσα αλλά μηδέποτε απελπιζόμενη προσπάθεια τους διαρρήξουν το απόρρητο να παραβιάσουν το κλειστό χέρι του Θεού και να κλέψουν αυτό το πιο μεγάλο απ’ όλα τα μυστικά του ουρανού.

Ας το ομολογήσουμε: η πρώτη παρόρμησης της καρδιάς μας ίσως θα ήταν να μη καταδικάσουμε απόλυτα την απόπειρα αυτή. Αν η υπόσχεσης αυτή και η προσδοκία αναφέρεται η υπόσχεσης σ’ αυτό το επιστέγασμα του έργου της λυτρώσεως τότε δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η εύλογη αυτή ανυπομονησία της χριστιανικής καρδιάς όχι μονάχα έφερε στα χείλη την ερώτηση: «Πότε Κύριε;» αλλά καταπιάστηκε με την προσπάθεια κατά κάποιο τρόπο να εύρη και την απάντηση στην ερώτηση. 

Η πρώτη ίσως παρόρμηση της καρδιάς όχι όμως και η πιο ώριμη σκέψης. Αυτή εν όψει της ρητής δηλώσεως του Χριστού και της κατηγορηματικής Του απαγορεύσεως μας δείχνει την προσπάθεια αυτή μια αναβίωση απλώς υπό άλλη μορφή του πρώτου-πρώτου εκείνου πειρασμού: να εισβάλλει θέλημα το ανθρώπινο μέσα σε μια περιοχή απαγορευμένη και να υποκατασταθεί έτσι το «εγώ» του ανθρώπου στο Λόγο του Θεού. Κι’ ακόμα πιο έντονη και πιο αποκρουστική γίνεται η ασέβεια αυτή όταν θυμηθούμε τα τραγικά αποτελέσματα που επρόκειτο η ασέβεια αυτή να έχει στη ζωή της καθόλου Εκκλησίας.

ΜΕ το όνομα των Χιλιαστών είναι συνδεδεμένες οι απόπειρες αυτές στη σύγχρονη ιστορία της εκκλησίας. Υπήρξαν όμως στο ζήτημα αυτό πρόδρομοι των Χιλιαστών. Είναι αυτοί οι Αβδεντισταί ένα κίνημα πνευματικό των αρχών του 19<sup>ου</sup> αιώνος από το οποίο επρόκειτο αργότερα να προκύψει η Εκκλησία των Αβδεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Ανάμεσα στους ηγέτες του κινήματος εκείνου ήταν ένας Γουλιέλμος Μίλλερ βαπτιστής ιεροκήρυξ στην Αμερική άνθρωπος μεγάλης πίστεως και αναμφισβήτητης ευσέβειας ο οποίος ύστερα από επισταμένη μελέτη των Γραφών έφθασε στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς

Χριστός θα επέστρεφε για να παραλάβει τους δικούς Του μεταξύ της 21<sup>ης</sup> Μαρτίου 1843 και της 21<sup>ης</sup> Μαρτίου 1844.

Όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα τόσο φούσκωνε το κύμα  του ενδιαφέροντος ώσπου έφθασε σε πραγματικό θρησκευτικό παραλήρημα και τις παραμονές πια της μεγάλης ημέρας πήρε εκδηλώσεις κάθε άλλο παρά ταιριαχτές με τη σοβαρότητα του χριστιανικού χαρακτήρος και με τη σπουδαιότητα του δόγματος αυτού της χριστιανικής πίστεως. Εξέπνευσε όμως και η τελευταία ώρα του ορισθέντος έτους και ο Κύριος δεν ήλθε. Την απογοήτευση που μοιραίος θα ακολουθούσε τον επιπόλαιο εκείνο ενθουσιασμού κατόρθωσαν οι ηγέται του κινήματος αυτού προσωρινά να την αποσοβήσουν γιατί ευθείς αμέσως ανακάλυψαν ότι κάποιο λάθος είχε γίνει στους υπολογισμούς και διεκηρύχθη ότι με τους νέους ορθούς πια υπολογισμούς ο Κύριος θα ήρχετο οπωσδήποτε στις 22 Οκτωβρίου 1844. Ξαναφούσκωσε  το κύμα τώρα ακόμα πιο επικίνδυνα για να καταπέσει οριστικά πια το μεσονύκτιο της 22ας Οκτωβρίου 1844 και ν’ αφήσει πίσω μια απέραντη πικρή απογοήτευση και ν’ αφήσει ακόμα ψυχικά πολύ βαθιά σε απλοϊκές χριστιανικές καρδιές—τραύματα που τα προκάλεσε η ελαφρότητα ενός αναμφισβήτητα ευσεβούς ανθρώπου που δεν κατόρθωσε να διακρίνει τη διαπραττόμενη ασέβεια εν όψει της ρητής απαγορεύσεως του Κυρίου.

Τώρα όμως ο αγρός άνοιξε πια τέτοιου είδους εξερευνήσεις και λίγα χρόνια μετά την αποχώρηση των Αβδεντιστών έκαναν την εμφάνιση τους οι Χιλιασταί. Με δικό τους αυτοί σύστημα μελέτης των βιβλικών δεδομένων έφθασαν σε δικά τους συμπεράσματα και ανήγγειλαν ότι ο Κύριος θα επανερχόταν τον Οκτώβριο του 1874. Επειδή δε ο Κύριος δεν ήλθε το 1874 κατέστρωσαν νέους υπολογισμούς για να διακηρυχθεί με αυτή την βεβαιότητα ότι η συντέλεια του αιώνος ελάμβανε χώραν τον Οκτώβριο του το 1914. Και όταν και αυτή η προφητεία διαψεύστηκε δεν δίστασαν οι άνθρωποι αυτοί να πλαστογραφήσουν εαυτούς και έτσι στο σύγγραμμά «βιβλικαί Μελέται» του C.T.Russell στις προ του 1974 εκδόσεις του υπάρχει η διακήρυξης: «δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε προ του 1914»στις εκδόσεις του ιδίου συγγράμματος που κυκλοφόρησαν μετά το 1914 στην αυτή σελίδα υπάρχει η αυτή διακήρυξης με μια μόνο λέξη αλλαγμένη: «Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε Μετά το 1914». Και έτσι η προφητεία μεν δεν εξεπληρώθει έγινε όμως προσπάθεια τουλάχιστον να περισωθεί το γόητρο των προφητών.

Της υποθέσεως αυτής η συνέπεια η πολύ τραγική για την Εκκλησία υπήρξε όχι τόσο ότι μερικοί ευέξαπτοι ασέβησαν προσπαθώντας να παραβιάσουν τα μυστικά του Θεού ούτε καν ότι μερικοί εύπιστοι οπαδοί δέχθηκαν τραύματα ψυχικά αλλά ότι στην ψυχή της εν γένει εκκλησίας άσκησαν οι επιπολαιότητες αυτές μια δυσμενέστατη επίδραση γελοιοποιώντας στους πολλούς ένα από τα σπουδαιότερα δόγματα της πίστεως και μια από της ιερότερες ελπίδες της Εκκλησίας εις τρόπον ώστε το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως να προσλάβει στη συνείδηση των πολλών ένα χρώμα ύποπτο. Και  κατάντησε έτσι απέναντι των ολίγων ή πολλών που με μέσα αθέμιτα προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τα μυστικά του ουρανού να υπάρχουν πολύ περισσότεροι ευσεβείς χριστιανοί οι οποίοι χάριν της πνευματικής των ισορροπίας και νηφαλιότητας θεωρούσαν το όλο αυτό θέμα σαν βιβλίο κλειστό και με εφτά σφραγίδες σφραγισμένο. Ζημιά αυτή απρόβλεπτη αλλά πολύ πιο βαρειά από την άλλη την αρχική ζημιά.

Την ίδια θλιβερά υπηρεσία προσέφερε στην Εκκλησία εν σχέση με το ζήτημα αυτό ο ζήλος ο άμετρος και ανερμάτιστος άλλων πιστών και ευσεβών Χριστιανών οι οποίοι κατά διαφόρους εποχάς παρασύρθηκαν στην ερμηνεία αυτής ή εκείνης της προφητείας συνδέοντας την με ορισμένα γεγονότα και πρόσωπα σύγχρονα των ερμηνευτών ή με ορισμένες γεωγραφικές τοποθεσίες και καταβάλλοντας έτσι την ίδια προσπάθεια ανιχνεύσεως των απορρήτων του Θεού—έμμεση βέβαια και περισσότερο κεκαλυμμένη από την πρώτη όχι όμως γι’ αυτό ολιγότερο ασεβεί.

Είναι γνωστή ώστε να περιττεύει η λεπτομερής υπόμνησης της η απόπειρα που επιμόνως έγινε από πολλούς να συνταυτίσουν το πρόσωπο του βιβλικού Αντίχριστου με διάφορα εκάστοτε ιστορικά πρόσωπα. Εκείνο που χαρακτήρισε αυτή την προσπάθεια ήταν ότι περιβλήθηκαν  με θρησκευτική αμφίεση σε ιδιαίτερες πολιτικές πεποιθήσεις ή ακόμα και τα εθνικά πάθη των ερμηνευτών. Εκδήλωσης ακόμα πιο ασεβείς αυτή γιατί εκλήθη έτσι η Αγ. Γραφή να γίνει φορέας παθών που ούτε στα βιβλία ούτε στην καρδιά των χριστιανών θα έπρεπε να είχαν βρει ποτέ θέση.

Συγγενές προς το θέμα του Aαντίχριστου και στον αυτό βαθμό κακοποιηθέν είναι το θέμα της αναβιώσεως της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως αυτή φαίνεται ότι προκύπτει από τις προφητείες του Δανιήλ. Τελευταία μόλις είδα σε αμερικανικό περιοδικό διαφημιζόμενο ένα βιβλίο επάνω σ’ αυτό το θέμα με τον τίτλο: ¨Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και η τελική καταστροφή της Ρωσίας κατά τις προφητείες της Π.Δ.» ! Περιττό να λεχθεί ότι η διατύπωσης του τίτλου του βιβλίου αυτού προδίδει και του συγγραφέως την εθνικότητα.

Άλλο αρχαιότατο και πολύ προσφιλές θέμα καταχρήσεως τέτοιας φύσεως είναι η περίφημη κοιλάδα του Ιωσαφάτ. Ένα χωρίο του προφήτου Ιωήλ έδωσε αφορμή σ’ αυτή την κατάχρηση. Λέγει ο Κύριος δια του προφήτου (Ιωήλ 3:12).»Α εγερθώσι και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ διότι εκεί θα καθήσω δια να κρίνω πάντα δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κύκλωθεν».

Δεν δόθηκε ίσως όση θα έπρεπε προσοχή στο γεγονός ότι η λέξης «Ιωσαφάτ» σημαίνει: « Ο Κύριος κρίνει» ώστε στην πραγματικότητα η κοιλάς αυτή ονομάζεται « Η κοιλάς κρίσεως του Κυρίου». Κάποια τέτοια κοιλάδα θα υπάρξει βέβαια και θα γίνει το θέατρο της κρίσεως του Κυρίου επί των εθνών όπως θα δούμε στο ένατο κήρυγμα της σειράς αυτής. Το   πνεύμα όμως της ανιχνεύσεως των μυστικών του θεού αναζήτησε μια ορισμένη κοιλάδα «Ιωσαφάτ» και επειδή δεν την βρήκε από τον 4<sup>ον</sup> μ.Χ. αιώνα η κοιλάς των Κέδρων έξω από την Ιερουσαλήμ ονομάσθηκε «Κοιλάς του Ιωσαφάτ». Και από τότε κάθε ευσεβής Ισραηλίτης φιλοδοξεί να ταφεί στις πλαγιές της κοιλάδας αυτής για να βρεθεί ο τάφος του κοντά στην παρουσία του Θεού την ημέρα της αναστάσεως. Σήμερα η στενή αυτή κοιλάδα είναι ξέχειλα γεμάτη από μνήματα – μνημείο αυτό αιώνιο του

Υλιστικού πνεύματος με το οποίο συνήθισε ο άνθρωπος να πλησιάζει τις υποσχέσεις του θεού και της επίμονης προσπάθειας του κατά κάποιο τρόπο να κατορθώσει να αποσπάσει τα μυστικά Του. τη μεγάλη μέρας της αναστάσεως θα βρεθούν μερικοί πιο κοντά στο Θεό από άλλους όχι  όμως βέβαια γιατί φρόντισαν να ενταφιαστούν στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ ή σε οιαδήποτε άλλη κοιλάδα. Όλα αυτά είχαν ένα πολύ θλιβερό αποτέλεσμα: να κάνουν το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου σε μια μεγάλη μερίδα Χριστιανών θέμα ύποπτο και αποκρουστικό. Νόμος πνευματικός είναι αυτός οι ακρότητες και οι υπερβολές προς μια κατεύθυνση υπερβολές και ακρότητες κατ’ ανάγκη να γενούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το εκκρεμές της σκέψεως πολύ σπάνια βρίσκεται ακίνητο στην κατακόρυφη γραμμή και μια υπερβολική προς τα αριστερά κίνηση του μοιραία θα την ακολουθήσει μια εξ’ ίσου βίαια προς τα δεξιά δόνησης. Έτσι οι ακρότητες των ανερμάτιστων ερευνητών των προφητειών εξέθρεψαν το υπέρ συντηρητικό πνεύμα των άλλων. Από τα πρώτα ακόμα χρόνια της Εκκλησίας ήταν οι υπερβολές πιστών ανθρώπων όπως ο Παπίας της Εφέσου και οι υλιστικοί οραματισμοί τους για τη βασιλεία των ουρανών που εξ’ αντιδράσεων ώθησαν πατέρας της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς να διαρρήξουν κάθε σχέση με τη μακαρία ελπίδα της ελεύσεως του Χριστού και να αρχίσουν να ερμηνεύουν όλες τις προφητείες και όλες τις υποσχέσεις του Θεού με το κλειδί του συμβολισμού και τις κενώνουν με τον τρόπο αυτό από κάθε περιεχόμενο εξουδετερώνοντας έτσι στην ουσία τους τις προφητείες και αχρηστεύοντας ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της Εκκλησίας.

Δεν θα ήταν βέβαια ορθό να πούμε ότι της αδιαφορίας της καθόλου Εκκλησία γύρω από το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού μοναδική αιτία υπήρξαν οι ακρότητες και οι υπερβολές. Αυτές απλώς τόνωσαν τη φυσική νωθρότητα μέσα στην καρδιά του χριστιανού. Αν έλειπαν όμως οι ακρότητες θα παρουσιαζόταν ίσως ολιγότερο δύσκαμπτη η γραμμή των υπερσυντηρητικών. Σ

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

 Και έτσι ενύσταξε η Εκκλησία. Γύρω από το θέμα που θα έπρεπε να είναι το προσφιλέστερο θέμα της καρδιάς της. Ενύσταξε και εκοιμήθει. Ευτυχώς ότι η Σωτηρία της τουλάχιστον δεν εξηρτήθη από την ικανότητα που τυχόν θα έδειχνε να μη νυστάξει και να μη κοιμηθεί. Ευτυχώς ο Κύριος επανερχόμενος θα παραλάβει ασφαλώς μαζί Του στη χώρα του φωτός και της χαράς μαζί με τους αγρυπνούντας κι εκείνους που ως προς το θέμα της ελεύσεως Του ενύσταξαν και εκοιμήθησαν.

Στο σημείο αυτό έχουμε τη ρητή διαβεβαίωση Του στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων. Υπάρχει στην παραβολή αυτή μια και σαφής αναμφισβήτητη διάκρισης μεταξύ τούτων και εκείνων. Η διάκρισης όμως δεν συνίσταται στο ότι αι μωραί παρθένοι ενύσταξαν και κοιμήθηκαν αι δε φρόνιμοι αγρύπνησαν και περίμεναν τον Κύριο γιατί σαφώς μας πληροφορεί η παραβολή ότι « ενύσταξαν πάσαι και εκοιμήθησαν» (Ματθαίος 25:5). Άλλο ήταν το σημείο της διακρίσεως – σημείο πολύ σπουδαίο. Αυτό ήταν ότι των φρονίμων παρθένων οι λαμπάδες είχαν λάδι ενώ των μωρών ήταν κενές και αυτό ήταν εκείνο που τις τελευταίες αυτές τις απέκλεισε από την ουράνια γιορτή.

Του συμβολισμού αυτού η έννοια είναι προφανής. Υπάρχουν στην Εκκλησία σε κάθε Εκκλησία άνθρωποι αναγεννημένοι άνθρωποι στην καρδιά των οποίων υπάρχει το έλαιον του Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν και άνθρωποι μόνο κατ’ όνομα μόνο κατά τύπους Χριστιανοί που περιφέρουν την λαμπάδα της χριστιανικής τους ομολογίας λαμπάδα όμως σκοτεινή. Και εκεί επάνω στην είσοδο της εορτής των γάμων βάσει αυτού του κριτηρίου θα γίνει διαχωρισμός.  

Πόσο όμως μεγάλη ζημιά υπέστησαν εκείνοι που ενύσταξαν και κοιμήθηκαν! Σαφής και αναμφισβήτητη είναι η διάκριση μεταξύ εκείνων οι οποίοι περίμεναν τον Κύριο τους και εκείνων οι οποίοι ενύσταξαν και αδιαφόρησαν και για το αν και για το πότε θα έλθει ο Κύριος τους. Και η διάκρισης αυτή κι εδώ στην παρούσα ζωή είναι καταφανής αλλά και στην αιώνιο ζωή μέσα στο πλαίσιο της εορτής του ουρανού είναι προορισμένη να έχει συνέπειες πολύ σοβαρές για το Χριστιανό όπως θα βρούμε την ευκαιρία να το εξετάσουμε στο έβδομο κήρυγμα της σειράς αυτής. Αν η φιλοδοξία μας εν σχέση με τη σωτηρία που μας προσφέρει ο

Χριστός εκτείνεται απλώς στο να αποφύγουμε την αιώνιο κόλαση και να εξασφαλίσουμε μια μικρή γωνιά στον ουρανό σωζόμενοι

«ως δια πυρός» ακινδύνως ίσως μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. αν όμως μεγαλύτερη είναι η φιλοδοξία μας αν ποθούμε στη ζωή της αναστάσεως να βρεθούμε όσο δυνατόν πιο κοντά στο Σωτήρα μας και να πάρουμε όσο το δυνατόν πλουσιότερη μερίδα στη ζωή της όμορφης υπηρεσίας που θα προσφέρει στους δικούς Του ο Χριστός δεν μας συμφέρει να παραμελήσουμε κανένα από τα στοιχεία που μας προσφέρει ο Λόγος του Θεού σε σχέση με την επάνοδο του Κυρίου που Εκείνος την όρισε να είναι ένα κίνητρο προς μια αφιερωμένη και καρποφόρα πνευματική ζωή.

Έρχεται ο Κύριος! Πότε έρχεται δεν μας το αποκάλυψε ο θεός και δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αποπειράθηκαν να διαρρήξουν τα μυστικά Του. Το ίδιο όμως δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αδιαφόρησαν για ένα γεγονός που και στην καρδιά του Χριστού είναι πολύ προσφιλές και για τη θέση του Χριστιανού στον κόσμο των σχεδίων του Θεού είναι κρίσιμης σπουδαιότητας.

Έρχεται ο Κύριος! Όπως η αστραπή που ξαφνικά με την λάμψη της αυλακώνει τον ουρανό. Όπως ο κλέφτης που απροειδοποίητα έρχεται τη νύχτα. Όπως τα ουράνια άνοιξαν και έπεσε η βροχή όταν ο ίδιος ο Κύριος έκλεισε την θύρα της κιβωτού. Έτσι ξαφνικά θα έλθει ο Χριστός. Ίσως απόψε!…

Θα είσαι συ έτοιμος να Τον συναντήσεις; Έχει η λαμπάδα σου λ

άδι; Έχεις με τη χάρι του θεού αναγεννηθεί; Είσαι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας του Χριστού; Τότε με χαρά περίμενε Τον.  Καλλιέργει την όμορφη αυτή προσδοκία μεσ’ στην καρδιά σου. Για σένα έρχεται Ο Χριστός!

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ============================

03

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ===================

Να  κλέψουμε από το Θεό το μυστικό Του ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε. Και σ’ όλη αυτή τη σειρά κηρυγμάτων μια συνεχείς προσπάθεια θα καταβάλλεται: να αποφύγουμε τον πειρασμό να εξιχνιάσουμε δήθεν «τους χρόνους και τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εις την ιδίαν αυτού εξουσίαν»

Κι’ ο άλλος όμως ο αντίστροφος κίνδυνος κι αυτός πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποφευχθεί. Αν δεν θέλουμε να κλέψουμε μυστικά και να παραβιάσουμε απόρρητα το ίδιο δεν θέλουμε να δείξουμε αδιαφορία για σαφή συγκεκριμένα ειδικά «σημεία» που ο κύριος όρισε να είναι οι προάγγελοι στην Εκκλησία της εγγιζούσης  ελεύσεως Του. Τα σημεία αυτά θα αποτελέσουν το αντικείμενο ειδικότερα μελέτης στο ακόλουθο κήρυγμα της σειράς αυτής. Κάτι άλλο όμως πρέπει να προηγηθεί. Τα σημάδια αυτά θα εκδηλωθούν μέσα σ’ ένα ορισμένο γενικότερο πλαίσιο. Και του κηρύγματος αυτού η αποστολή θα πρέπει να είναι συλλέγοντας το υλικό του από το Λόγο του θεού να συγκροτήσει το γενικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκδηλωθούν τα γεγονότα που θα προηγηθούν και θα ακολουθήσουν τη Δευτέρα έλευση του Χριστού.

Σε μια τέτοια προσπάθεια και άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής έχουν να προσφέρουν χρήσιμο υλικό. Εκείνο όμως που θα αποτελέσει την κυρία πηγή από την οποία θα αντλήσουμε το υλικό μας θα είναι το βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Ένα ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ ένα ενύπνιο του ίδιου του Δανιήλ μια όρασης του Δανιήλ στα οποία παρεμπιπτόντως και επικουρικός προστίθεται και μια Δευτέρα όρασης του—αυτό είναι το κύριο υλικό με το οποίο θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε το ιστορικό πλαίσιο της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου όπως μας το αποκαλύπτει το πλαίσιο αυτό ο Λόγος του Θεού. Ας πούμε δε αυτό ευθύς εξ’ αρχής ότι αυτό είναι υλικό σε μερικά σημεία του οποίου πολύ βαθειά διχάστηκαν μεταξύ τους οι ερμηνευταί των Γραφών. Γι’ αυτό ας προχωρήσουμε με προσοχή.  Και ο Κύριος ας μας φωτίσει ώστε όχι ερμηνείες ανθρώπινες αλλά ο Λόγος ο δικός Του μα μας οδηγήσει στην ανεύρεση της αλήθειας.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ξεκινούμε από το ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα είναι ο Δανιήλ. Αιχμάλωτος όμως τιμημένος γιατί του έχει αναθέσει ο βασιλεύς Ναβουχοδονόσωρ

υπηρεσία μέσα στο παλάτι του. Και αυτής ακριβώς της θέσεως του έκανε χρήση ο νεαρός ακόμα την εποχή εκείνη ο Δανιήλ για να έλθει εις βοήθεια των δύστυχων εκείνων μάντεων που απειλούνταν η ζωή τους γιατί δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν την παράλογη απαίτηση του βασιλιά όχι μόνο να δώσουν την ερμηνεία κάποιου ονείρου του που πολύ τον είχε ταράξει μα ακόμα να του διηγηθούν και αυτό τούτο το όνειρο που εν τω μεταξύ το είχε ξεχάσει.

Προσευχήθηκε ο Δανιήλ στο Θεό και ο Θεός και το ενύπνιο του βασιλιά του φανέρωσε και την ερμηνεία του –του έδωσε. Με δύο λόγια το ενύπνιο είχε ως εξής: Μια μεγάλη εικόνα είδε στο όνειρο του ο βασιλιάς. Την εικόνα μιας ανθρώπινης μορφής που είχε όμως πολύ ιδιόρρυθμη τη διασκευή της. Το κεφάλι της ήταν από χρυσάφι το στήθος και οι βραχίονες από ασήμι η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό και οι κνήμες από σίδερο και εν μέρει από πηλό. Και ξαφνικά πάνω στον περίεργο αυτόν ανδριάντα έπεσε μια μεγάλη πέτρα και τον κατασύντριψε και χρυσάφι ασήμι χαλκός σίδερο και πηλός έγιναν σαν λεπτό άχυρο στο αλώνι του θερισμού.

Του περίεργου αυτού ονείρου σε μερικά σημεία του έδωσε ο Δανιήλ και την ερμηνεία. Και πρώτα-πρώτα πριν ακόμα διηγηθεί

Στον Ναβουχοδονόσωρ το ξεχασμένο του όνειρο του είπε: Το όνειρο σου το έδωσε ο Θεός για να σου κάμει γνωστό «Τι μέλλει γενέσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις» (Δανιήλ 2:28)

Ώστε κατά τη διακήρυξη αυτού του προφήτου άμεση σχέση έχει το όνειρο αυτό με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην. Κατόπιν ο ίδιος ο Δανιήλ εξήγησε ότι κάθε ένα από τα τέσσερα τμήματα της ανθρώπινης εκείνης εικόνας συμβολίζει ένα ισχυρό Βασίλειο. Ποιο βασίλειο το καθένα δεν μας το λέγει ο Δανιήλ εκτός από το χρυσό κεφάλι που συμβολίζει την αυτοκρατορία της Βαβυλώνας.  Είπε στον Ναβουχοδονόσωρ: « Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή»(Δανιήλ 2:38). Μετά πενήντα όμως χρόνια ο ίδιος ο Δανιήλ είδε ενύπνιο που παρουσιάζει στενή αναλογία και μεγάλη ομοιότητα με το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ και ορισμένα σημεία εκείνου του ενυπνίου μας βοηθούν κάπως να καθορίσουμε ποια βασίλεια συμβολίζονται από τα υπόλοιπα τρία τμήματα της εικόνας. Η ερμηνεία που γενικώς δίδεται στα υπόλοιπα τρία τμήματα είναι η

εξής: Μετά τη χρυσή κεφαλή το ασημένιο στήθος και οι βραχίονες. Αυτά συμβολίζουν τη μεγάλη αυτοκρατορία της Περσίας. Και ήταν πραγματικά πολύ ταιριαστό το ασήμι ως σύμβολο αυτής της αυτοκρατορίας γιατί τα όπλα και οι ασπίδες των Περσών πολύ συχνά έφεραν στολίδια από ασήμι και είναι γνωστό ότι μετά την κατάκτηση της Περσίας ο Μέγας Αλέξανδρος συνεκρότησε ένα σώμα του στρατού του κατά το περσικό πρότυπο και το ονόμασε : «οι αργυρόσπιδες». Μετά το ασημένιο στήθος η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό. Αυτά συμβόλιζαν την ελληνική αυτοκρατορία που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος εν μέρει πάνω στα ερείπια της περσικής. Και όπως το ασήμι για την Περσία έτσι και ο χαλκός είναι της Ελλάδος το φυσικό σύμβολο γιατί οι Έλληνες ήταν φημισμένοι για τη χάλκινη πανοπλία τους:

οι «χαλκοχίτωνες Αχαιοί». Και μετά τη χάλκινη κοιλία και τους μηρούς οι σιδερένιες κνήμες: Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που διαδέχθηκε την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου και που με μεγάλη ακρίβεια συμβολίζεται από τα δύο πόδια γιατί στα δύο διαιρέθηκε η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία στη δυτική με πρωτεύουσα τη Ρώμη και στην ανατολική με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τα δύο όμως πόδια καταλήγουν στην εικόνα σε δέκα δάχτυλα που αντιστοιχούν προς μια σημαντικότατη λεπτομέρεια του μεταγενέστερου ενυπνίου του Δανιήλ και συμβολίζουν δέκα κράτη μέσα σ’ ένα συνδυασμό των οποίων στις έσχατες ημέρες φαίνεται ότι θα αναβιώσει η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό το σημείο της προφητικής εικόνας ανήκει ακόμα στο μέλλον. Μια τελευταία παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε για το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ είναι τα μέταλλα από τα οποία αποτελούνται τα διάφορα τμήματα της εικόνας παρουσιάζουν μια σταθερή διπλή πρόοδο –και προς τα πάνω  και προς τα κάτω. Όσο προχωρεί ο προφητικός χρόνος τόσο τα μέταλλα γίνονται πιο σκληρά και πιο δυνατά αλλά μικρότερης εσωτερικής αξίας. Σύμβολο αυτό πολύ ταιριαχτό της σταθερής διπλής προόδου που συνεχώς οπλίζεται με σκληρότερα αποτελεσματικότερα όπλα αλλά και κανείς δεν θα το αρνηθεί ότι συνεχώς το ηθικό της επίπεδο κατεβαίνει. Πράγμα που διαψεύδει τις προσδοκίες εκείνων που αντιτίθενται στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού και κατά τους οποίους ο άνθρωπος ολοένα καλλίτερος θα γίνεται έως ότου μονάχος του

και αβοήθητος θα φέρει τον χρυσούν αιώνα.

Αντιθέτως όλα γύρω μας και στη διεθνή σκηνή και στη σφαίρα κάθε επί μέρους ανθρώπινης κοινωνίας όλα μας προετοιμάζουν για τη μεγάλη στιγμή που ο λίθος ο ακρογωνιαίος Ο Χριστός ξαφνικά και απροειδοποίητα θα επιπέσει στον περίεργο αυτόν ανδριάντα θα τον χτυπήσει στα πόδια του και σε μια στιγμή μέσα

Χρυσοί και ασημένιοι και χάλκινοι και σιδηροπήλινοι πολιτισμοί θα γίνουν λεπτό άχυρο στο αλώνι του μεγάλου θερισμού.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Τώρα στο μήνυμα του δεύτερου ενυπνίου ας προχωρήσουμε.

Εκείνου που είδε ο ίδιος ο Δανιήλ. Στη Βαβυλώνα ακόμα πενήντα χρόνια μετά το πρώτο. Πάλι για τέσσερις βασιλείς πάλι για τέσσερις κοσμοκρατορίες μιλάει το όνειρο. Αυτή τη φορά υπό μορφή τεσσάρων θηρίων. Από  τις τέσσερις όμως την προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά τη διεκδικεί η Τετάρτη.

Από τη θάλασσα ένα—ένα  τα είδε ο Δανιήλ να βγαίνουν τα θηρία. Από  την ταραγμένη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνία. Το πρώτο θηρίο έμοιαζε με λιοντάρι που είχε φτερούγες αετού. Αντίστοιχο αυτό της χρυσής κεφαλής του προηγούμενου ενυπνίου. Και τα δύο τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία συμβολίζουν και άξιο σημειώσεως ότι  και στου Ιερεμίου και στου Ιεζεκιήλ τις προφητείες ή βαβυλωνιακή αυτοκρατορία πάντοτε συμβολίζεται από το λιοντάρι και τον αετό. Το δεύτερο θηρίο ακολουθεί: Μια άρκτος που είχε στο στόμα της ανάμεσα στα δόντια της τρεις πλευρές τις τρεις σπουδαίες κατακτήσεις της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας τη Βαβυλώνα τη Λυδία και την Αίγυπτο. Έπειτα το τρίτο θηρίο μια λεοπάρδαλης με τέσσερις φτερούγες. Αυτή καθ’  εαυτή είναι φημισμένη για την ταχύτητα των αιφνιδιασμών της εναντίον των θυμάτων της η λεοπάρδαλης.

Σ’ αυτήν όμως τη λεοπάρδαλη η ταχύτης είναι ενισχυμένη με τα τέσσερα φτερά. Σύμβολο αυτό πολύ όμορφο των αστραπιαίων αιφνιδιασμών με τους οποίους ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος τη μεγάλη του αυτοκρατορία. Το θηρίο δε αυτό είχε τέσσερις κεφαλές σύμβολο των τεσσάρων βασιλείων στα οποία ευθύς μετά το θάνατο του κατακερματίσθηκε υπό τέσσερις στρατηγούς του η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου. Και το τέταρτο θηρίο ανώνυμο και δυσπερίγραπτο βγαίνει από την θάλασσα. Θηρίο «τρομερόν και καταπληκτικόν» το ονομάζει ο Δανιήλ7:7 που ξεχώριζε από τα

Άλλα ή όπως το είδε και το περιγράφει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης13:1-2 ήταν «όμοιον με πάρδαλιν και οι πόδες αυτού ως άρκτου και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος». Ο συνδυασμός δηλαδή όλων των προηγουμένων θηρίων το θηρίο της τρομερής σε ισχύ και σε σκληρότητα ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Κι’ ενώ με φρίκη παρατηρούσε το τέταρτο αυτό θηρίο ο Δανιήλ είδε να φυτρώνουν στο κεφάλι του δέκα κέρατα. Στη γλώσσα του βιβλικού συμβολισμού το κέρας πάντοτε είναι έμβλημα της ισχύος της δυνάμεως της βασιλείας. Δέκα λοιπόν κέρατα αντιστοιχούν προς τα δέκα δάχτυλα των ποδιών του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ που και τα δύο συμβολίζουν δέκα βασίλεια που απέρρευσαν από την καταλυθείσα ρωμαϊκά αυτοκρατορία. «Τα δέκα κέρατα είπε ο ερμηνευτής άγγελος στο όνειρο του Δανιήλ είναι δέκα βασιλείς οίτινες θα εγερθούν εκ της βασιλείας ταύτης» Δανιήλ 7:24. Τα κράτη αυτά τα δέκα μαζί υπό κάποια μορφή θα έχουν κάποιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν στις ημέρες που αμέσως θα προηγηθούν της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Του δεκαμερούς δε αυτού συνασπισμού το κέντρο βαρύτητας θα συγκεντρωθεί στο πρόσωπο ενός: « Ιδού έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» 7:8 Και ο άρχων που συμβολίζεται από το πρόσθετο αυτό κέρας «θα λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου και θα διανοηθεί να μεταβάλει καιρούς και νόμους και θα δοθούν εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεως καιρού» 7:25.

Καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού  -- κατά τη γενική αποδεκτή ερμηνεία: ένα δύο και ήμισυ έτη εν όλω τριάμισι κατά τα οποία θα διαρκέσει το ασεβές ξεχείλισμα της δυνάμεως του μυστηριώδους αυτού προσώπου. Θα τα ξανασυναντήσουμε τα τριάμισι αυτά χρόνια όταν φθάσουμε στο κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Για την ώρα ας περιοριστούμε να λάβουμε υπό σημείωση τη στενή αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ αυτού του μυστηριώδους κέρατος στο όνειρο του Δανιήλ και του θηρίου που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Γράφει ο Ιωάννης (13:5): «Και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και

βλασφημίας και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας». Σαράντα δύο μήνες – τα τριάμισι δηλαδή χρόνια της οράσεως του Δανιήλ. Και συνεχίζει (εδάφιο 6):  « Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού να βλασφημήσει το όνομα Αυτού». Και ας περιοριστούμε ακόμα να σημειώσουμε τη μεγάλη ομοιότητα που παρουσιάζει το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο με εκείνο που ο Απόστολος Παύλος  περιγράφει στην Β΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή του (2:3-4): «Ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος ο υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Το πρόσωπο το απαίσιο του Αντίχριστου!

Τα τριάμισι τρομερά χρόνια της ακάθεκτης ισχύος του!

Θα τον ξανασυναντήσουμε. Θα τα ξαναδούμε τα τριάμισι αυτά χρόνια στην τελευταία από τις οράσεις του Δανιήλ που αποτελούν το αντικείμενο της μελέτης μας σ’ αυτό το κήρυγμα.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτήν την τελευταία κι ίσως απ’ όλες την πιο σπουδαία όραση ας αφιερώσουμε δυό λόγια παρενθετικά σε μια άλλη όραση που είδε ο Δανιήλ. Η όρασης αυτή αναφέρεται σε δύο από τις κοσμοκρατορίες που περιγράφονται στα δύο προηγηθέντα ενύπνια.

Στην όχθη του ποταμού Ουλαϊ βρισκόταν στην όρασή του ο

Δανιήλ και σήκωσε τα μάτια του και είδε στην όχθη του ποταμού έναν κριό του οποίου το ένα κέρας ήταν υψηλότερο από το άλλο και το υψηλότερο ήταν εκείνο που φύτρωσε αργότερα από το άλλο. Είδε τον κριό ο Δανιήλ να κερατίζει προς όλα τα σημεία του ορίζοντα και μπροστά στην ορμή του κανείς δεν μπορούσε να σταθεί. Και ξαφνικά από τη Δύση ένας τράγος ώρμησε και καθώς έτρεχε δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης.  Η σύγκρουσης με τον κριό ήταν τρομερή αλλά και τα αποτελέσματα κεραυνοβόλα. Έριξε κατά γης ο τράγος τον κριό και τον καταπάτησε έτσι που κανένας δεν μπορούσε να τον ελευθερώσει. Και έγινε έτσι πιο μεγάλος και πιο δυνατός ο τράγος.

Ξαφνικά όμως το ένα κέρας που έφερε συνετρίβη και στη θέση του τέσσερα κέρατα ξεφύτρωσαν.

Σύμφωνα με την ερμηνεία που ο ίδιος ο άγγελος έδωσε στο Δανιήλ ο κριός συμβόλιζε την αυτοκρατορία των Μήδων και

Περσών και ορθά εικονίσθηκε ο κριός με δύο άνισα κέρατα από τα οποία το μεγαλύτερο ήταν που φύτρωσε αργότερα γιατί από τα δύο εθνικά  στοιχεία που αποτέλεσαν την αυτοκρατορία αυτή οι Πέρσαι ήταν οι ισχυρότεροι αλλά κι’ εκείνοι που πιο καθυστερημένοι έφθασαν επί σκηνής. Ως σήμερα στα ερείπια της Περσεπόλεως μπορεί κανείς εδώ κι εκεί να διακρίνει ανάγλυφο έναν κριό με δύο άνισα κέρατα.

Ο τράγος από τη Δύση ξεκίνησε. Από τη Μακεδονία. Και τίποτε δεν θα μπορούσε ακριβέστερα να περιγράψει την καταπληκτική σταδιοδρομία των κεραυνοβόλων κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την εικόνα του τράγου που δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης καθώς ορμούσε προς την ανατολή. Και του Αλέξανδρου η συμβολική εκπροσώπησης από τον τράγο ήταν πολύ ταιριαχτή γιατί ο τράγος ήταν της Μακεδονίας το ιερό ζώο και η αρχαιότατη πρωτεύουσα της Μακεδονίας κοντά στη σημερινή Έδεσα ήταν αι Αιγεαί από την ιερά αίγα. Ως τις ημέρες μας έχουν φθάσει αρχαία μακεδονικά νομίσματα που φέρνουν την παράσταση του τράγου.

Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν εδίδετο η προφητεία αυτή στον Δανιήλ όχι μόνο ο τράγος της Μακεδονίας δεν είχε αναφανεί ακόμα αλλ’ ούτε καν ο κριός της Περσίας δεν είχε καταλάβει τη θέση της κοσμοκρατορίας. Προφητεία ενός απώτερου μέλλοντος που όμως διαβάζεται

σαν ιστορία! Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι για το ευλογημένο αυτό βιβλίο του Δανιήλ επεφύλαξε τις πιο πείσμονες επιθέσεις του ο κόσμος των απίστων.

Και τώρα ας προχωρήσουμε στην τελευταία

από τις οράσεις του Δανιήλ που θα χρησιμοποιήσουμε για τη συγκρότηση του ιστορικού πλαισίου. Από πολλές απόψεις αυτή

 είναι η πιο θαυμαστή από όλες τις οράσεις του Δανιήλ. Είναι η περίφημη όρασης των «Εβδομήντα Εβδομάδων» και δεν είχε καθόλου άδικο ένας ευσεβής σχολιαστής των Γραφών όταν είπε: Αν δεν ήμουν χριστιανός αν δεν πίστευα στο Θεό θα μου ήταν αρκετό και μόνη αυτή η όρασης του Δανιήλ και ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο εξεπληρώθησαν δια μέσου των αιώνων ορισμένα στοιχεία της για να με πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία για το θεόπνευστο της Αγίας Γραφής. Μια κατ’ ανάγκη πολύ σύντομη ματιά θα ρίξουμε στη θαυμαστή αυτή όραση.

Η σκηνοθεσία είναι τώρα διαφορετική. Η χρυσή κεφαλή του πρώτου ενυπνίου έχει υποχωρήσει. Το φτερωτό λεοντάρι της Βαβυλώνας του δευτέρου ενυπνίου έχει δώσει τώρα την θέση του στο θρόνο της κοσμοκρατορίας στην περσική άρκτο. Τώρα βρισκόμαστε στο πρώτο έτος της βασιλείας του Δαρείου. Και ο Δανιήλ γέρος πια εξακολουθεί και στου Πέρσου αυτοκράτορα το παλάτι να έχει την ίδια τιμητική θέση που είχε και στο παλάτι του βασιλιά των Βαβυλωνίων.

Η καρδιά του δεν ησυχάζει. Η σκέψης του είναι στη μακρινή ερειπωμένη πατρίδα του την Ιερουσαλήμ. Μια προφητεία γυρνούσε στο μυαλό του Δανιήλ προφητεία που είχε δοθεί δια του προφήτου Ιερεμίου 25:11-12 και σύμφωνα με την οποία εβδομήντα χρόνια θα διαρκούσε η ερήμωσης της Ιερουσαλήμ. Και τώρα τα εβδομήντα χρόνια πλησίαζαν να συμπληρωθούν. Πως λαχταρούσε η καρδιά του Δανιήλ να μάθει πότε επιτέλους θα ερχόταν η λύτρωσης της Ιερουσαλήμ!

Προσευχήθηκε λοιπόν. Πάνω σ’ αυτό το θέμα προσευχήθηκε. Και ο Κύριος του έδωσε απάντηση που κατά τρόπο θαυμαστό υπερεξηκόντησε το περιεχόμενο της σκλαβιάς της Ιερουσαλήμ εζήτησε φως στην προσευχή του ο Δανιήλ. Και ο θεός του έδωσε την όραση των εβδομήντα εβδομάδων ετών που αναφέρεται κατ’ αρχήν στην ερήμωση της Ιερουσαλήμ αλλά διέγραφε κι έναν πολύ ευρύτερο κύκλο και έδωσε πληροφορία στο Δανιήλ για τις βουλές του Θεού μέχρι των εσχάτων ημερών. «Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου δια να συντελεστή η παράβασης και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι και να γίνει εξιλέωσης περί της ανομίας και να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγιστεί όρασης και προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των Αγίων» Δανιήλ 9:24

Εβδομήντα εβδομάδες ετών. Δηλαδή τετρακόσια ενενήντα χρόνια. Αυτά καλύπτουν την περίοδο εν σχέση με την οποία δόθηκε η όρασης. Εβδομήντα εβδομάδες κατατετμημένες όμως σε τρία τμήματα. Είπε ο άγγελος Γαβριήλ στον Δανιήλ: «Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του Ηγουμένου θα είναι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θα οικοδομηθεί και πάλιν η πλατεία και το τείχος  μάλιστα εν

καιροίς στενοχωρίας. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδες θα εκοπεί ο Χριστός πλην ουχί δι Εαυτόν»Δανιήλ 9:25-26 .

εβδομάδες λοιπόν επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο και απομένει μία εβδομάς για να συμπληρωθούν οι εβδομήντα. Γιατί αυτός ο τεμαχισμός; Διότι το τέλος εκάστου τμήματος σημειώνεται από ένα μεγάλο γεγονός.  Πρώτα εβδομάδες επτά. Από την έκδοση του διατάγματος της ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ εβδομάδες επτά χρόνια δηλαδή σαράντα εννέα. Από τη μελέτη του βιβλίου του Νεεμίου σαφώς προκύπτει ότι ακριβώς σαράντα εννέα χρόνια πέρασαν από την εποχή που ο Αρταξέρξης εξέδωσε το διάταγμα για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ έως ότου συμπληρώθηκε το έργο μέσα σε μια συνεχή αντίδραση και εις πείσμα πολλών εμποδίων που έπρεπε να υπερπηδηθούν – «μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας» όπως το προανήγγειλε ο προφητικός λόγος. Εβδομάδες λοιπόν επτά.

Και εβδομάδες εξήκοντα δύο συνεχίζει η προφητεία «έως του Χριστού του Ηγουμένου» ή κατά μια απλούστερη μετάφραση μέχρι του Χριστού του βασιλέως. Εβδομάδες εξήντα δύο ή χρόνια τετρακόσια τριάντα τέσσερα. Τόσα  ακριβώς χρόνια πέρασαν από τη συμπλήρωση του έργου του Νεεμίου στα τείχη της Ιερουσαλήμ έως το δέκατο όγδοο έτος του Τιβερίου Καίσαρος και της ημέρας που η Ιερουσαλήμ υπεδέχθη για πρώτη και μόνη φορά ως Βασιλέα το Χριστό. από κει προχώρησε ο Χριστός προς το σταυρό για να «εκκοπή» όπως προείεπε η προφητεία «πλην ουχί δι’ Εαυτόν».

Και η εβδομηκοστή εβδομάς; Γεμάτη εμφανίζεται κι’ αυτή στην όραση του Δανιήλ από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα για το λαό Ισραήλ για τον οποίο και δόθηκε η προφητεία αυτή. Πάλι αναφαίνεται εδώ η μυστηριώδης εκείνη μορφή του δευτέρου ενυπνίου και του 13^ου κεφαλαίου της αποκαλύψεως –

ο άνθρωπος της αμαρτίας ο Αντίχριστος της Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολής 2: 2-8.

Και πάλι αναφαίνονται τα τριάμισι χρόνια των άλλων προφητειών γιατί κατά την τελευταία αυτή εβδομάδα ετών θα συνάψει ο μυστηριώδης και ασεβής εκείνος άρχων συνθήκη με τους Ιουδαίους που όμως στη μέση της εβδομάδος θα την διαρρήξει. Και θα ξεσπάσει τότε και θα διαρκέσει επί τριάμισι χρόνια η πιο τρομερή καταιγίδα που γνώρισε στην πολυτάραχη  ιστορία του το Έθνος του Ισραήλ. «Και θα στερεώσει την διαθήκη εις πολλούς εν  μια εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θα παύσει η θυσία και η προσφορά και επί το πτερύγιον του ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού θα δοθεί διορία εις την ερήμωση»  Δανιήλ 9:27 . Σ’ αυτή την τρομερή περίοδο των τριάμισι ετών θα αφιερωθεί ένα ιδιαίτερο κήρυγμα στη σειρά αυτή – το κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Και η εβδομάδα αυτή; Η τελευταία των εβδομήντα τι απέγινε; Εύλογος ερώτησης αυτή που κατά διαφόρους τρόπους απαντήθηκε από ερμηνευτές των Γραφών στην οποία όμως  εμείς μονάχα μια απάντηση βλέπουμε να είναι σύμφωνη με τα διάφορα βιβλικά δεδομένα. Την εβδομάδα αυτή την τελευταία –όπως άλλως τε και από μια πρόχειρη ανάγνωση της σχετική περικοπής γίνεται καταφανές ότι και αυτή η όρασης του Δανιήλ με την ιδιόρρυθμη φραστική διατύπωση της την ξεχώρισε από τις άλλες – το χέρι του Θεού για κάποιο πολύ σπουδαίο λόγο την κράτησε χωριστά. Για κάποιο λόγο που εντελώς ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει για μας.

Ήταν για το λαό Ισραήλ όπως είδαμε που δόθηκε η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων: « Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου» Δανιήλ 9:24. Από  την αρχή ως το τέλος ο κύκλος αυτός των τετρακοσίων ενενήντα ετών περιλαμβάνει γεγονότα που αναφέρονται αποκλειστικά στον αρχαίο λαό του Θεού. Υπήρχε όμως η ανάγκη και για κάτι άλλο να δημιουργηθεί χώρος μέσα στον προφητικό χρόνο της οράσεως. Δεν είχε μονάχα για το λαό Ισραήλ ευλογίες η προαιώνιος βουλή του Θεού. Υπήρχε το σχέδιο της χάρητος του Θεού σύμφωνα με το οποίο και τα έθνη θα καλούνταν να καταλάβουν τη θέση τους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και να γίνουν συμμέτοχα των ευλογιών του Ισραήλ Εφεσίους 1:9-10+εφεσ.2:11-18 +εφεσ.:1-6 –κλπ.)

Κι’ έτσι στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας στο σταυρό ακριβώς του Χριστού το χέρι του Θεού άνοιξε μια παρένθεση μέσα στον προφητικό χρόνο. Είναι παρένθεσης του κηρύγματος του Ευαγγελίου στα έθνη. Είναι η παρένθεση που αγκάλιασε τη δική σου και τη δική μου ζωή και μας έδωκε τη δυνατότητα να προσκληθούμε κι εμείς ν’ απολαύσουμε την

εν Χριστώ σωτηρία. Και σταμάτησε κατ’ ανάγκη το ρολόι του Θεού στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας για να δώσει την ευκαιρία στην παρένθεση των εθνών να διαδράμει τον ορισμένο χρόνο της. Σταμάτησε ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των εκλεκτών και να δεχθεί την πρόσκληση κι’ ο τελευταίος προσκεκλημένος στους γάμους του Υιού του ουρανίου Βασιλέως.

Τότε η παρένθεσης θα κλείσει. Τότε θα ξαναρχίσει το ρολόι να χτυπά. Τότε θα δοθεί το σύνθημα για ν’ αρχίσει η τελευταία εβδομάς της θαυμαστής οράσεως.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Συμπληρώθηκε έτσι το ιστορικό πλαίσιο – με πολύ γενικές βέβαια γραμμές –μέσα στο οποίο βλέπουμε στο Λόγο του Θεού να εκτυλίσσονται τα γεγονότα που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου. Σε πολλά από τα σημεία του γενικού αυτού διαγράμματος θα έχουμε την ευκαιρία να επανέλθουμε καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το ενδιαφέρον μας γύρω από τα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου είναι εντόνως πρακτικό. Μας ενδιαφέρει βέβαια να πληροφορηθούμε όσο τούτο είναι εφικτό από το Λόγο του θεού τη σειρά που θ’ ακολουθήσουν τα μεγάλα εκείνα γεγονότα. Πολύ όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει να βεβαιωθούμε αν μια θέσης θα έχει φυλαχτεί και για μας στην όμορφη ζωή της αναστάσεως που θα πλαισιωθεί από τα γεγονότα αυτά.

Όταν λοιπόν η παρένθεσης κλειστή όταν ο λίθος με ορμή επιπέσει πάνω στα πόδια της περίεργης εκείνης εικόνας και τη θρυμματίσει όταν « Υιός του ανθρώπου έλθει μετά των νεφελών του ουρανού» και «αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν ήτις εις τον αιώνα δεν θα φθαρεί» Δανιήλ 7:13+2:44 εσύ και εγώ άραγε που θα είμαστε; Από ποια σκοπιά θα παρακολουθούμε εμείς τα μεγάλα γεγονότα; 

Είναι αυτό ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα που ο καθένας μας για τον εαυτό του πρέπει να το αντιμετωπίσει και να του δώσει απάντηση. Εύχομαι εκείνη τη μεγάλη μέρα όλοι μας να βρεθούμε στην ακολουθία του Βασιλέως Χριστού

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

   ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ===========================

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ========================  

Δεν ξέρουμε εις τι ακριβώς συνίστατο. Ούτε ξέρουμε από πού ακριβώς ξεκίνησε. Ξέρουμε όμως ότι ένα λαμπρό ουράνιο φαινόμενο ανήγγειλε την πρώτη έλευση του Χριστού. Ένα άστρο από τα άλλα άστρα πιο λαμπρό έφερε τα ανήσυχα βήματα των μάγων της Ανατολής από τη μακρινή πατρίδα τους ως τη Βηθλεέμ. Ανάλογο φαινόμενο άραγε θα αναγγείλει τη Δευτέρα έλευση του Χριστού; Στον ουρανό το φυσικό κοινωνικό και θρησκευτικό του ανθρώπου άστρα άραγε δεν θα ανατείλουν για να προαναγγείλουν σ’ εκείνους που όπως οι μάγοι έχουν μάτια για να δουν και καρδιά για να νοιώσουν την εγγίζουσα Δευτέρα έλευση του Χριστού;

Ότι τέτοια φαινόμενα θα ανατείλουν στον ουρανό μας ότι τέτοια προμηνύματα θα μας δοθούν το είπε κάποτε πολύ καθαρά αυτός ο κύριος. Το είπε μάλιστα και με τόνο επιτιμήσεως για την ανικανότητα μας να διαβάζουμε τα σημάδια του ουρανού. Είπε: «Το μεν πρόσωπο του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε»; Ματθαίος16:3. Πράγμα που ευθύς εξ’ αρχής μας δείχνει ότι το όλο ζήτημα που θα μας απασχολήσει είναι ζήτημα –όπως   θα το λέγαμε – πνευματικού προσανατολισμού είναι ζήτημα καλής λειτουργίας της πνευματικής οράσεως. Στέλνουν τα γύρω σώματα τα οπτικά τους κύματα αυτά πάνω στο μάτι. Αλλά αν το νεύρο το οπτικό είναι νεκρό αν το μάτι είναι τυφλό εικόνα των αντικειμένων αυτών επάνω στο μάτι δεν θα σχηματιστεί. Και στον κόσμο τον πνευματικό υπάρχουν τόσα μάτια τυφλά!

Ώστε το ζήτημα δεν είναι αν θα δοθούν σημεία. Περί αυτού  

Έχουμε επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του Κυρίου. Το ζήτημα είναι θα υπάρξουν μάτια για να τα διακρίνουν τα σημεία αυτά.

Ότι κατά μέγα μέρος από τη δική μας πνευματική κατάσταση θα εξαρτηθεί το αν θα τα διακρίνουμε και θα τα αναγνωρίσουμε τα σημεία αυτά που θα προηγηθούν και θα συνοδεύσουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου φαίνεται καθαρά από τον διάφορο τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκε ο Κύριος στο αίτημα να δώσει σημεία της αποστολής Του και περί της ελεύσεως Του σε δύο διαφορετικές περιστάσεις και προς δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που Του  είχαν υποβάλει το ίδιο αυτό αίτημα.

Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήλθαν κάποτε στον Κύριο και «εζήτησαν να δείξει εις αυτούς σημείον εξ’ ουρανού»

(Ματθαίος 16:1). Πόσο καυστικής αυστηρότητας υπήρξε η απάντηση του Χριστού και πόσο αδυσώπητη η άρνησης Του να τους δώσει το αιτηθέν σημείον!  «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί και σημείον δεν θα δοθεί εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου» (Ματθαίος 16:4). Άνθρωποι με διεστραμμένη καρδιά άνθρωποι με πονηρά ελατήρια ζητούσαν σημείο όχι γιατί ήθελαν να φωτιστούν όχι γιατί αισθάνονταν και την παραμικρή επιθυμία να γνωρίσουν την αλήθεια αλλά γιατί ήλπιζαν πως το σημείο που θα τους έδινε ο Χριστός θα ήταν τέτοιο που θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Και με τέτοιες προϋποθέσεις σημείο βέβαια δεν μπορούσε να δοθεί. Ή μάλλον – για να κυριολεκτούμε – σημείο θα δινόταν αλλά μάτια πνευματικά δεν υπήρχαν για να δουν και να αναγνωρίσουν το σημείο. Σ’ άλλη μεταγενέστερη περίσταση οι μαθηταί ήρθαν στο Χριστό. Λίγες μέρες πριν από το θάνατο Του με το ίδιο αίτημα κι’ αυτοί. Τους είχε μιλήσει για τη μέλλουσα καταστροφή των λαμπρών εκείνων οικοδομημάτων του Ναού που τόσο καμάρι Του επεδείκνυαν. Και εκείνοι γεμάτη δίψα πνευματική γεμάτοι πόθο για τα πράγματα τα πνευματικά Του είπαν: «Ειπέ προς ημάς πότε θα γίνουν αυτά; Και τι το σημείον της παρουσίας Σου και της συντελείας του αιώνος;»(Ματθαίος 24:3). Κι’ εκείνος απαντώντας στην ερώτηση αυτή τους έδωσε την εκτενή εκείνη διδασκαλεία

Του που περιλαμβάνεται στα τόσο ενδιαφέροντα και τόσο σπουδαία κεφάλαια 24 και 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Πόσο όμως διαφορετική η ανταπόκρισης του Κυρίου.!

Όσοι λοιπόν ποθούμε την έλευση Του Κυρίου όσοι λαχταρούμε την επιφάνεια Του ας μη ζητήσουμε σημάδια. Ας ζητήσουμε μάλλον μάτια πνευματικά που να μπορούν να διακρίνουν και να αναγνωρίσουν τα σημάδια που Εκείνος οπωσδήποτε θα μα δώσει. 

Ίσως καμιά από τις διάφορες φάσεις του θέματος που μας απασχολεί σ’ αυτή τη σειρά των κηρυγμάτων δεν παρουσιάζει τόσες δυσκολίες και τόσους κινδύνους όσο το κεφάλαιο αυτό που αναφέρεται στα «σημαία των καιρών». Εδώ είναι που η φυσική περιέργεια της ανθρώπινης καρδιάς αισθάνεται την παρόρμηση να εκδηλωθεί και αισθάνεται τον πειρασμό να υπερβεί τα εσκαμμένα. Τραβηγμένες και υπερβολικές ερμηνείες των «σημείων» δεν συντέλεσαν λίγο στο να καταντήσει το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θέμα ύποπτο για τους πολλούς.

Η κατάχρησης όμως που έγινε από μερικούς δεν είναι επαρκείς λόγος για να μας αποτρέψει από τη νόμιμο χρήση του τμήματος αυτού του Λόγου του Θεού. Αν ¨σημεία» δεν μας υποσχέθηκε ο Θεός τότε να κλείσουμε την έρευνα μας αυτή πριν προχωρώντας πιο πέρα την κάνουμε ασέβεια. Αν όμως «σημεία» μας υποσχέθηκε ο Θεός το ίδιο ασεβές θα ήταν εκ μέρους μας το να αδιαφορήσουμε και να μη επιμεληθούμε να τα μάθουμε και να τα διακρίνουμε.

Σε τρεις κατηγορίες θα κατέτασσα τα σημεία που κατά το Λόγο του Θεού θα αποτελέσουν τα προμηνύματα της εγγιζούσης δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Πρώτα σημεία σχετιζόμενα με την Εκκλησία του Χριστού. Κατόπιν σημεία σχετιζόμενα με την κοινωνία των ανθρώπων. Και τελευταία σημεία που θα αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική ζωή των Ιουδαίων. Και οι τρεις αυτές κατηγορίες πολύ σπουδαίες πολύ σημαντικές όχι όμως όλες εξ’ ίσου πλούσιες σε αφθονία σημείων.

Και πρώτα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού θα προηγηθούν ορισμένα σημεία των καιρών που θα σχετίζονται με τη ζωή της Εκκλησίας. Όταν θα πλησιάζει η Δευτέρα έλευση του Κυρίου η εκκλησία του Χριστού εδώ κάτω θα παρουσιάζει

Ορισμένα σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά που θα γίνονται εντονότερα όσο εγγυτέρα θα είναι η μεγάλη εκείνη μέρα. Και ας το πούμε εξ’ αρχής ότι τα σημεία αυτά θα αποτελούν μια παταγώδη διάψευση των αντιλήψεων και προσδοκιών που έχει ο πολύς κόσμος ή κι ‘ αυτός ακόμα ο μέσος Χριστιανός για το μέλλον της Εκκλησίας στον κόσμο.

Μια ίσως από τις αιτίες της παρεξηγήσεως γύρω από το μέλλον της Εκκλησίας είναι κακή ερμηνεία που δόθηκε σε μια από τις παραβολές του Χριστού της μικρής παραβολής κατά την οποία «Ομοία είναι η Βασιλεία των ουρανών με προζύμι το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου εωσού έγινε όλο ένζυμο»(Ματθαίος 13:33). Τι αντιπροσωπεύει εδώ το προζύμι και το άλευρον που δια της επιδράσεως του πρώτου έγινε σιγά-σιγά «¨Ολον ένζυμον»; Πολλοί σοβαροί ερμηνευταί είπαν και λέγουν ότι η Εκκλησία είναι το προζύμι και το άλευρον είναι η κοινωνία που με τη μυστική την αργή αλλά σταθερή επίδραση της Εκκλησίας σιγά –σιγά εκχριστιανίζεται εως ότου θα φθάσει μια όμορφη μέρα που θα βρεθεί «όλη ένζυμος» θα βρεθεί να είναι πέρα ως πέρα χριστιανική.

Κατά πόσο υπάρχει η ελπίς το αλεύρι της ανθρώπινης κοινωνίας να παρουσιάσει μια τέτοια εξέλιξη θα το εξετάσουμε ευθύς αμέσως όταν θ’ ασχοληθούμε με τη Δευτέρα ομάδα των «σημείων»  

Εκείνων που αναφέρονται στην ανθρώπινη κοινωνία. Εντοπίζοντας εδώ την προσοχή μας στο προζύμι αρκεί να πούμε ότι οι ερμηνευταί αυτοί δεν έλαβαν προφανώς υπ’ όψει τους ότι πάντοτε κατ’ αρχήν ανεξαίρετο και στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. το «προζύμι» όταν χρησιμοποιείται ως σύμβολο πνευματικών καταστάσεων είναι σύμβολο μιας ύπουλης βραδείας μυστικής και ολέθριας επιδράσεως. Το προζύμι αποκλείονταν από τις θυσίες που προσφέρονταν  δια πυρός.

Ο Κύριος χρησιμοποιείσαι το προζύμι ως σύμβολο διαφθοράς (Ματθαίος 16:12+ Μάρκος 8:15). Πάντοτε σύμβολο του κακού. Συνεπώς δεν θα μπορούσε εδώ το προζύμι να συμβολίζει την εκκλησία. Για να βρούμε την ορθή ερμηνεία της παραβολής μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους και να πούμε ότι το αλεύρι είναι η Εκκλησία και το προζύμι είναι μια μυστική πνευματική δύναμης η οποία κρυμμένη μέσα στο σώμα και τη ζωή της Εκκλησίας σιγά-σιγά ασκεί επάνω της την ολέθρια

επίδραση της.  Είναι ακριβές αντίστοιχο των ζιζανίων της άλλης εκείνης παραβολής (Ματθαίος 13:24-30-36-43 ) που ο εχθρός τα έσπειρε  μέσα στο χωράφι της Εκκλησίας και που αυξανόμενα απειλούν να πνίξουν το σιτάρι της.

Ότι τέτοια θα είναι πράγματι η εικόνα που θα παρουσιάζει η Εκκλησία τις παραμονές της ελεύσεως του Χριστού αυτός ο Κύριος το είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει άραγε θα εύρη την πίστιν επί της γης;»  (Λουκάς 18:8) Πολύ θλιβερά πολύ αποκαρδιωτική ερώτησης αυτή για την κατάσταση της Εκκλησίας ερώτησης όμως που ο Κύριος την διατύπωσε.

Ώστε όχι μόνο πρόοδο προς εκχριστιανισμό της κοινωνίας δεν θα παρουσιάζει η Εκκλησία αλλά αντιστρόφως θα παρουσιάζει μια θλιβερά πρόοδο προς τα κάτω σημάδια καταφανή φθοράς πνευματικής μέσα στο ίδιο της το σώμα. Και όταν θα επίκειται πια η έλευσης του Κυρίου τα σημάδια αυτά θα έχουν πάρει ένα πιο έντονο χαρακτήρα.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμοθέου  Β΄ επιστολή του 3:1-5: «Γίνωσκε δε τούτο ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θα έλθουν καιροί κακοί διότι θα είναι οι άνθρωποι φίλαυτοι φιλάργυροι αλαζόνες…φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής». Και είπε ο Κύριος: «Επειδή θα πλυθυνθεί η ανομία η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» Ματθαίος 24:12.Θα φθάσει δε η κατάστασης  αυτή στο αποκορύφωμα της ακριβώς πριν έλθει ο Χριστός και τότε μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία θα λάβει χώραν μια έκρηξης αποστασίας. Γράφει ο Απ. Παύλος στην Β΄ προς Θες/νικείς επιστολή του 2:1-2 «Σας παρακαλούμεν δε αδελφοί περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της επισυνάξεως ημών να μη σαλευτείτε ταχέως από του φρονήματος σας… Ας μη σας εξαπατήσει τις κατ’ ουδένα τρόπον διότι δεν έλθει η ημέρα εκείνη εάν δεν έλθει πρώτον η αποστασία». Αποστασία δεν μπορεί να εκδηλωθεί στον κόσμο  μονάχα μέσα στην Εκκλησία μπορεί να σημειωθεί. Δεν αποστατεί παρά μόνο ένας που κατά κάποιο τρόπο ανήκει  σε κάποιον. Η Εκκλησία λοιπόν θα παρουσιάσει σημεία αποστασίας από τον Κύριο της. Τα παρουσιάζει τα σημεία αυτά η Εκκλησία σήμερα; Έχει  παρασύρει ο ορθολογισμός στην απιστία τμήματα μεγάλα της Εκκλησίας; Έχει διεισδύσει σαρκικό πνεύμα της κοσμοφροσύνης έχει εισχωρήσει η αμαρτία μέσα στο σώμα της Εκκλησίας ώστε σε πολύ μεγάλα τμήματα της να εμφανίζεται η Εκκλησία σαν ένα δραστήριο κοσμικό συγκρότημα που πολύ μακρινή σχέση παρουσιάζει με την Εκκλησία εκείνη που ο Κύριος είχε ιδρύσει; Ένα συγκρότημα έχων «μορφήν ευσεβείας ηρνημένον όμως την δύναμιν αυτής; Μέχρι ποιο σημείο άραγε έχει ασκήσει την ολέθρια επίδραση το προζύμι του κόσμου μέσα στο αλεύρι της Εκκλησίας.

Η Δευτέρα ομάς των «σημείων» αναφέρεται στην κοινωνία των ανθρώπων και τη ζωή της. Αν της Εκκλησίας η ζωή θα παρουσιάσει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού όπως βλέπουμε στην πραγματικότητα ότι παρουσιάζει μια πρόοδο προς τα κάτω πολύ πιο ραγδαία πρόοδο προς τα κάτω θα παρουσιάσει η κοινωνία. Δύο είναι κυρίως τα σημεία στα οποία εντοπίζει το ενδιαφέρον του ο Λόγος του Θεού.  

Το πρώτο είναι η ηθική στάθμη της ζωής της κοινωνίας.

Στις επιστολές των Αποστόλων η ηθική αυτή στάθμη παρουσιάζεται να έχει φθάσει σ’ ένα πολύ χαμηλό σημείο. Ένα εκχύλισμα κακίας σκληρότητας και ανηθικότητας είναι η εικόνα των τελευταίων ημερών. Δεν διατείνομαι ότι αυτή είναι η πιστή και ακριβής εικόνα των δικών μας ημερών. Αλλά δεν χαρακτηρίζονται και οι δικές μας μέρες από μια περίσσεια σκληρότητας και κακίας;

Ποτέ ο άνθρωπος δεν κατόρθωσε να φθάσει σε τόσο υψηλά διανοητικής προόδου. Ποτέ δεν πέτυχε κατακτήσεις επιστημονικές σαν τις σημερινές. Η υλική όμως αυτή πρόοδος κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί προς την ηθική εξέλιξη της κοινωνίας. Έτσι τα αυξημένα επιστημονικά μέσα σε πλείστες περιπτώσεις κατάντησαν απλώς να γίνουν περισσότερο τελεσφόρα όπλα στα χέρια του ανθρώπου προς εκφοβισμό και καταπίεση του συνανθρώπου  του. αμφίβολο είναι αν ποτέ άλλοτε η ανηθικότητα και αδικία χαρακτήρισε σε τόσο τεράστια κλίμακα τη ζωή του ανθρώπου σήμερα.

Το άλλο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κοινωνίας στις τελευταίες ημέρες όπως μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού   

Είναι η έλλειψης ειρήνης.»Θα ακούσητε δε – είπε ο Χριστός στους δικούς Του αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – πολέμους και φήμας πολέμων προσέχετε μη ταραχθείτε επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γίνωσιν αλλά δεν είναι έτι το τέλος.

Διότι θα εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν και θα γίνωσει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα ταύτα είναι αρχή ωδίνων» (Ματθαίος 24:6-8).

Πόσο τραγική η μοίρα του ανθρώπου στο σημείο αυτό! Πόσο επίμονα προσπάθησε ο άνθρωπος ν’ απομακρίνει την πληγή του πολέμου από την ζωή του! μα ένας σκληρός αδυσώπητος νόμος – καρπός του απαίσιου σπέρματος της αμαρτίας – έτσι το θέλει ώστε μετά κάθε τέτοια προσπάθεια του ανθρώπου μια καινούργια πιο άγρια καταιγίδα πολέμου να τον χτυπά. Πάντοτε γνώρισε πολέμους ο άνθρωπος. Ποτέ όμως στην έκταση στο βαθμό αγριότητας και στην κλίμακα καταστρεπτικότητος που τους γνώρισε στην τελευταία αυτή γενεά οπότε στην κυριολεξία των λόγων του Κυρίου « έθνος ηγέρθη επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν». Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι σήμερα ο άνθρωπος – όχι αυτής ή εκείνης της χώρας ο κάτοικος αλλά ο άνθρωπος σ’ όλο τον κόσμο – ζει τη ζωή του μέσα σ’ έναν κύκλο πολέμου και φημών πολέμου.

Και μόνο αυτό το φαινόμενο αρκεί για να κάνει το στοχαστικό χριστιανό ν’ ανασηκώσει το βλέμμα του και με μεγαλύτερη ελπίδα στην καρδιά να περιμένει να δη τα σημάδια της ελεύσεως του Κυρίου του.

Η τελευταία ομάς «σημείων των καιρών» αναφέρεται στη ζωή του Ιουδαϊκού Λαού. Ομολογώ ότι για μένα αυτή η ομάς περιέχει τα αφθονότερα και πειστικότερα σημεία που προαναγγέλλουν την προσέγγιση του τέλους.

Θεία οικονομία έχει συνδέσει τις τύχες του Ιουδαϊκού έθνους κατά τρόπο πολύ στενό με τον κύκλο των γεγονότων  που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Χριστού. Σαφώς από τις προφητείες της Π.Δ. αλλά και από τις διακηρύξεις του Κυρίου μας προκύπτει ότι της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θα προηγηθεί η εγκατάστασης του λαού Ισραήλ στο σπίτι του το πατρικό στη χώρα της κληρονομιάς του Αβραάμ και η αναζωογόνησης του λαού ως έθνους συγκροτημένου μέσα στο         

Πλαίσιο μιας τακτικής και ομαλής πολιτικής ζωής.

Την κατάλυση της συγκροτημένης εθνικής τους ζωής την είχε προείπει ο Θεός δια του προφήτου Του: «Οι υιοί Ισραήλ θα καθίσουν πολλάς ημέρας χωρίς βασιλέα και χωρίς άρχοντα και χωρίς θυσίας» (Ωσηέ 3:4). Χωρίς δηλαδή συγκροτημένη πολιτική και θρησκευτική ζωή. Και  έτσι έσυρε δια μέσου των αιώνων τη ζωή του ο λαός αυτός.  Και τον διασκορπισμό τους όμως μεταξύ των εθνών της γης ως συνέπεια και τιμωρία της αποστασίας τους επανειλημμένως τους τον διεμήνυσε δια των προφητών Του ο Θεός. «Διότι ιδού Εγώ θα προστάξω και θα λικμήσω( κοσκινίσω) τον οίκο Ισραήλ μεταξύ πάντων των Εθνών καθώς λικμάται(Κοσκινίζεται) ο σίτος εν τω κοσκίνω(κόσκινο) και θα πέσει κόκκος επί την γην» (Αμώς9:9). Και θα διασκορπίσω αυτούς εν τοις έθνεσι τα οποία αυτοί και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν»(Ιερεμίας 9:16). «Και είπε Κύριος : Ούτω θα φάγωσιν οι υιοί Ισραήλ τον άρτον αυτών μεμολισμένον μεταξύ των εθνών όπου θα διασκορπίσω αυτούς». (Ιεζεκιήλ 4:13).

Αλλά και της αποκαταστάσεως τους η υπόσχεσης δόθηκε δια του στόματος πολλών προφητών: «Και εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θα βάλλει την χείρα Αυτού πάλιν δευτέραν φοράν δια να αναλάβει το υπόλοιπον του λαού Αυτού το οποίον θα μείνει από της Ασσυρίας και από της Αιγύπτου και από του Παθρώς  και από της Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σεναάρ και από του Αιμάθ και από των νήσων της θαλάσσης. Και θα υψώσει σημαίαν εις τα έθνη και θα συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και θα συναθροίσει τους διασκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης». (Ησαϊας 11:11-12) «Θα συνάξω αυτούς από πάντων των τόπων όπου εδίωξα αυτούς εν τη οργή Μου και εν τω θυμό Μου… και θα επιστρέψω αυτούς εις τον τόπον τούτον και θα κατοικίσω αυτούς εν ασφαλεία». (Ιερεμίας 32:37). «Εν τις εσχάταις ημέραις το Όρος του Κυρίου θα στηριχθεί επί της κορυφής των Ορέων και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών και πάντα τα έθνη θα συρρέουν εις αυτό και πολλοί λαοί θα υπάγουν και θα είπουν: Έλθετε και ας αναβώμεν εις το Όρος του Κυρίου εις τον οίκον του θεού του Ιακώβ».

(Ησαϊας 2:2-3). Και πολλές άλλες προφητείες όμοιου περιεχομένου. Επί αιώνες πολλούς οι προφητείες αυτές έμειναν νεκρές και ο Ιουδαϊκός λαός σκορπισμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα επανειλημμένως έγινε στόχος αγρίων διωγμών. Κάτω από τον εξώστη του Πιλάτου κάποια Παρασκευή πρωί είχαν φωνάξει: «Το αίμα Του ας είναι εφ’ ημάς και επί των τέκνων μας».

(Ματθαίος 27:25). Και η άφρων αυτή ευχή με τρομερή ακρίβεια εξεπληρώθει στη ζωή τους και το αίμα που επεκαλέσθησαν δεν έπαυσε επί δέκα εννέα τώρα αιώνες να τους καταδιώκει. Δεν έπαυσε όμως η υπόσχεση του Θεού να υφίσταται. Αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες είπε κάποτε ο Κύριος μας ότι όταν δούμε τον κλάδο της συκής να γίνει απαλός και να εκβλαστάνει φύλλα πλησίον είναι το θέρος

(Μάρκος 13:28). Η συκή μαζί με την ελαία και την άμπελο ανέκαθεν ήταν το σύμβολο του Ιουδαϊκού έθνους. Επί αιώνες η συκή αυτή έμεινε χωρίς φύλλα με τους γυμνούς της κλάδους σκληρούς από το διωγμό. Ήδη όμως ο κλάδος όχι απλώς απαλός έγινε αλλά και ανέδωσε τα πρώτα φύλλα μια συγκροτημένης πολιτικής ζωής. Καραβάνια αναρίθμητα επί χρόνια τώρα φέρνουν απ’ όλες τις χώρες του κόσμου τους υιούς του Αβραάμ στη χώρα της κληρονομιάς τους και κάτω από τα φιλόπονα και επιδέξια χέρια τους μια πραγματική μεταμόρφωσης συντελείτε στη χώρα του Ισραήλ. «Ο Κύριος – είπε ο προφήτης Ησαϊας 51:3 αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – θα παρηγορήσει την Σιών …και θα κάμει την έρημον αυτής Εδέμ και την ερημιά αυτής ως παράδεισο του Κυρίου». αυτή ακριβώς η προφητεία κατά θαυμαστό τρόπο συντελείτε τώρα στη χώρα του Ισραήλ. Η έρημος Νεγκέβ που καταλαμβάνει το ήμισυ περίπου της επιφανείας της χώρας μεταμορφώνεται με γοργό ρυθμό σ’ ένα όμορφο και καρποφόρο κήπο με τεχνητές λίμνες γλυκού νερού και άλλα αρδευτικά έργα αυτή τη στιγμή μπορεί να μετρήσει κανείς κάπου εξήντα κοινότητες Ισραηλινών προσφύγων από όλες τις χώρες του κόσμου – που έχουν εγκατασταθεί σ’ αυτή τη μεταμορφωμένη έρημο. Η Νεκρά Θάλασσα εξ’ άλλου σύμβολο θανάτου ως τώρα έγινε πηγή ζωής με τα χημικά λιπάσματα που κατά χιλιάδες τόνους εξάγει για να λιπάνουν και να ζωογονήσουν τους κάμπους του Ισραήλ που θα υποδεχθούν και με τις αυξημένες δυνατότητες τους θα διαθρέψουν τους εξόριστους του Κυρίου που επιστρέφουν σπίτι τους. και για να σημειωθεί κατά τρόπο

Επίσημο  ο τερματισμός της περιόδου της ποινής που προφήτευσε όπως είδαμε παραπάνω ο Ωσηέ και ν’ αρχίσει μια καινούργια περίοδος στην ιστορία του λαού αυτού που κατά τρόπο πολύ στενό συνδέεται με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην πάνε κοντά δέκα χρόνια που ανέκτησε και πάλιν την πολιτική του οντότητα ο λαός αυτός και ύστερα από τόσους αιώνες ξαναμπήκε το όνομα του Ισραήλ ως κράτους ανεξαρτήτου στο γεωγραφικό χάρτη. Τα πρώτα φυλλαράκια της συκής! «¨Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσης σας».

 (Λουκάς 21:28).Είναι αλήθεια ότι κατεβλήθη προσπάθεια εξουδετερώσεως των «σημείων» αυτών που σχετίζονται με το πολιτικό και θρησκευτικό μέλλον του Ισραήλ πια αλλά η Εκκλησία ο πνευματικός Ισραήλ είναι ο κληρονόμος όλων αυτών των υποσχέσεων που αριθμήσαμε και ότι συνεπώς οι υποσχέσεις αυτές όχι κατά γράμμα αλλά συμβολικά μόνο και πνευματική εφαρμογή. Μια τέτοια όμως ερμηνεία των προφητών ενώ αφ ενός αδικεί τον αρχαίο λαό του Θεού αφ’ ετέρου δεν συμφωνεί με τα γραφικά δεδομένα. Σαφώς διδάσκει ο Απόστολος Παύλος ότι τώρα στην περίοδο αυτή της Εκκλησίας που τώρα διανύουμε βρισκόμαστε σε μια παρένθεση που άνοιξε το χέρι του Θεού παραμερίζοντας προσωρινά το λαό Του για να συνάξει τους εκλεκτούς Του από τα έθνη: «Τύφλωσης κατά μέρος έγινεν εις τον Ισραήλ έως ου εισέλθει το πλήρωμα των εθνών»

 (Ρωμαίους 11:25). Η παρένθεσης όμως θα κλείσει και θα κληθεί τότε ο κατά σάρκα Ισραήλ να διεκδικήσει τις υποσχέσεις του Κυρίου. Άλλως τε από μια προσεκτική μελέτη των προφητειών που αναφέρονται στο μέλλον του Ισραήλ καταφαίνεται ότι η διατύπωσης τους είναι τέτοια ώστε να αποκλείει την απλώς συμβολική και πνευματική εκπλήρωσή τους. Μια άλλη – ασεβής αυτή – απόπειρα απογυμνώσεως του λαού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού είναι αυτή που διαπράττεται από τη γνωστή ως «Βρετανοϊσραηλιτική αίρεση».

Είναι οι αξιώσεις της σχολής αυτής τόσο παιδαριώδης και τόσο αστήρικτες και στην Αγ. Γραφή και στην ιστορία ώστε δεν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτή αν δεν συνέβαινε να υποστηρίζεται η θεωρία αυτή από πολλούς ευσεβείς κατά τα άλλα και σοβαροφανείς διδασκάλους να αριθμεί δε κατά χιλιάδες της  στις αγγλοσαξονικές χώρες.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι δέκα φυλές του Ισραήλ που μετωκίσθησαν από τη Σαμάρεια στη Μεσοποταμία εν αντιθέσει προς τις υπόλοιπες φυλές του Ιούδα που μετά ενάμιση αιώνα μετωκίσθησαν κι’ αυτές είναι οι πρόγονοι των σημερινών Αγγλοσαξόνων που εγκαταστάθηκαν ύστερα από πολλές περιπέτειες στις βρετανικές νήσους. Έτσι οι σημερινοί κάτοικοι της Βρετανίας – κατ’ επέκτασην δε και οι Σκανδιναβοί και οι Αμερικανοί – είναι οι απόγονοι των δήθεν «χαμένων» εκείνων Ισραηλιτών ενώ οι σημερινοί Ισραηλίτες είναι απλώς οι Ιουδαίοι – των δύο φυλών οι απόγονοι – προς τους οποίους καμία υπόσχεση δεν έδωσε ο Θεός. Κατά τη θεωρία αυτή ο αγγλικός βασιλικός οίκος είναι κατ’ ευθείαν συνέχισης του βασιλικού οίκου του Δαβίδ – κατά παραγνώριση του γεγονότος ότι ο Δαβίδ στη φυλή Ιούδα ανήκε και όχι σε κάποια από τις δήθεν «χαμένες» φυλές του Ισραήλ – ο Βρετανικός λαός είναι ο»λίθος» ο αποκοπείς άνευ χειρών που χτύπησε την εικόνα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ (Δανιήλ 2:34) και η βρετανική αυτοκρατορία είναι αύτη η βασιλεία του Θεού – στην εισαγωγική  της τουλάχιστον μορφή. Εν σχέση με τη θεωρία αυτή δεν ξέρει κανείς τι να θαυμάσει περισσότερο – την άγνοια των στοιχείων της ιστορίας ή την ασέβεια που διαπράττεται  απέναντι του Λόγου του Θεού. Στην ουσία της η θεωρία αυτή δεν είναι παρά η προσπάθεια περιενδύσεως με θρησκευτική αμφίεση του βαθειά ριζωμένου στην καρδιά μερικών ανθρώπων ιμπεριαλιστικού ενστίκτου και γι αυτό αυτή η συγκεκριμένη εκδήλωσης ιμπεριαλισμού είναι και η ασεβέστερη. Οπωσδήποτε κάθε προσπάθεια αποξενώσεως του σημερινού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού και τις σχετικές προφητείες είναι αντίθετη προς ρητές και σαφείς διακηρύξεις του Λόγου του Θεού.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαϊας 21:11-12) φαντάζεται ένα κάστρο και στον πύργο του κάστρου διακρίνει το φρουρό. Είναι νύχτα. Είναι όμως προχωρημένη η νύχτα και όπου είναι θα ροδίσει η αυγή. Έχει το πρόσωπο του ο φρουρός στραμμένο προς την ανατολή προσπαθώντας να συλλάβει τα πρώτα σημάδια της αυγής. Τον ρωτά λοιπόν ο προφήτης:  «φρουρέ τι περί νυκτός;» και η απάντησης του φρουρού είναι ότι η νύχτα έχει προχωρήσει πολύ και η αυγή είναι πλησίον.  Το κάστρο της ανθρώπινης ζωής από παντού το ζώνουν τα σκοτάδια μιας πολύ ζοφερής νύχτας. Πλησιάσαμε όμως κι’ εμείς τώρα το σκοπό. Το Λόγο του Θεού ανοίξαμε για να δούμε αν στον ορίζοντα των ανθρωπίνων πραγμάτων φανήκαν τα πρώτα σημάδια της αυγής. Προφητείες ας μη σπεύσουμε να διατυπώσουμε. Το μυστικό του Κυρίου ας μη αποπειραθούμε να το κλέψουμε. Πότε θα έλθει ο Κύριος δεν ξέρουμε. Τα πρώτα όμως σημάδια που κατά το δικό Του λόγο θα προαναγγείλουν την προσέγγιση της μεγάλης μέρας φάνηκαν στον ορίζοντα. Η νύχτα η μαύρη της παρούσης οικονομίας ήδη υποχωρεί. Ο ουρανός φαίνεται να ροδίζει.

Η ψυχή μας λοιπόν ας αγρυπνεί. Ίσως σ’  εμάς έλαχε να γίνουμε μάρτυρες του μεγάλου εκείνου γεγονότος. Ίσως στις μέρες μας έλθει ο Κύριος.

.........................
SYN