Iδού έρχομαι ταχέως !!!
01
``Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες...''
Ο Μεσσίας
Καθώς όταν αναφερόμαστε στη Γέννηση του Χριστού αναπόφευκτα γίνεται λόγος για την "προσδοκία" του λαού Ισραήλ για τον ερχομό του Μεσσία, θα ήταν καλό λοιπόν, αν μπορούσαμε να μάθουμε πώς βλέπουν το ζήτημα αυτό οι ίδιοι οι Εβραίοι. Το ακόλουθο κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Βασικές Αρχές του Ιουδαϊσμού" των ραβίνων Chaim Pearl και Reuben S. Brookes, που έχει εκδώσει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος(*).
(*) "Βασικές Αρχές του Ιουδαϊσμού", Chaim Pearl και Reuben S. Brookes, (μετ. Μ. Κρίσπη), εκδ. Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, Αθήνα 1997.
Μια αρχή της Ιουδαϊκής Θρησκείας
Μια από τις αμετάβλητες αρχές της εβραϊκής πίστης, όπως αναφέρονται από τον Μαϊμονίδη, τον μεγάλο Εβραίο στοχαστή του Μεσαίωνα, είναι και η ακόλουθη: "Πιστεύω ολόψυχα στον ερχομό του Μεσσία και όσο και ν' αργήσει θα περιμένω κάθε μέρα τον ερχομό του".
Η εβραϊκή λέξη για τον Μεσσία είναι Μασσίαχ και σημαίνει "μυρωμένος με λάδι". Αυτόν τον όρο τον μεταχειρίζονται συχνά για τους Εβραίους βασιλιάδες και τους αρχιερείς γιατί συνήθιζαν να τους αλείφουν με λάδι στην τελετή της ενθρόνισής τους. Έτσι σιγά σιγά λέγοντας "μυρωμένο" εννοούσαν έναν διαλεχτό ανάμεσα στο λαό που είχε κάποιο υψηλό χρέος να εκτελέσει. Με την έννοια αυτή ο βασιλιάς ήταν Μασσίαχ -όπως και ο αρχιερέας- δηλαδή χρισμένος με λάδι.
Την ίδια λέξη χρησιμοποιεί ο Ιουδαϊσμός για να κατονομάσει την προσωπικότητα, που με την πνοή και τη δύναμη του Θεού, θα λυτρώσει τον Ισραήλ και θα εγκαινιάσει στη γη μια θαυμάσια νέα περίοδο για όλη την ανθρωπότητα. Μεσσίας, λοιπόν, σημαίνει στην πραγματικότητα χρισμένος με λάδι και θεόσταλτος.
Το έργο του Μεσσία
Ποια θα είναι τα έργα του Μεσσία; Μιλώντας γενικά, ο ερχομός του θα εκπληρώσει τρία πράγματα που θα έχουν άμεση επίδραση στη ζωή α) του ατόμου, β) του λαού του Ισραήλ και γ) όλης της ανθρωπότητας.
Όσον αφορά το πρώτο, θα σταματήσουν πια όλα τα δεινά, ο δίκαιος θα αμειφθεί και θα δικαιωθεί, ενώ ο κακός θα βρει δίκαιη τιμωρία.
Όσον αφορά το δεύτερο, το Ισραήλ, το έθνος που πάσχει, θα εγκατασταθεί και πάλι στην αρχαία του κοιτίδα. Τα εξόριστα παιδιά του θα μαζευτούν εκεί από τις τέσσερις γωνιές της γης. Τέλος, θα αρχίσει μια περίοδος ειρήνης και ευτυχίας για όλους τους ανθρώπους, που θ' αναγνωρίσουν έτσι την κυριαρχία του ενός Θεού.
Το όραμα των Προφητών
για τον Μεσσία
Ο Μασσίαχ ή Μεσσίας είχε πάρει για τους Προφήτες μια συγκεκριμένη μορφή. Θα έπρεπε να είναι γόνος του οίκου του Δαυίδ, που ήταν θεόσταλτος βασιλιάς και τ' όνομά του δίνει πάντα ακτινοβολία στις λαμπρές και μεγάλες παραδόσεις του εβραϊκού λαού και της θρησκείας του. Αυτός ο Μεσσίας θα είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά, ένα υπαρκτό πρόσωπο. Ο Προφήτης Ησαΐας τον οραματίζεται έτσι: "Και θα φυτρώσει ένα βλαστάρι από τη γενιά του Ιεσσαί κι ένα κλαρί απ' τις ρίζες του θα καρποφορήσει^ και το πνεύμα της σοφίας και της κατανόησης, το πνεύμα της φρόνησης και της δύναμης, το πνεύμα της γνώσης και του φόβου του Κυρίου^ και δεν θα κρίνει απ' ό,τι βλέπει και ούτε θα κατακρίνει απ' ό,τι ακούει, αλλά θα είναι ακριβοδίκαιος με τον φτωχό και τον πράο της γης^ και θα χτυπήσει τη γη με τη ράβδο του στόματός του και με την πνοή των χειλιών του θα αφανίσει τον κακό. Και θα'χει η δικαιοσύνη ζωσμένη τη μέση του, και η πίστη τα νεφρά του".
06-ΤΥΧΙΚΟΣ- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000
02
Η πίστη σ' ένα προσωπικό Μεσσία
Αυτό ήταν το πρότυπο του ιδανικού άντρα -του Μασσίαχ, του μυρωμένου απ' τον Θεό, που με τόση λαχτάρα περιέγραψαν οι πρώτοι Προφήτες. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι ο Μεσσίας δεν είναι ούτε υπερφυσικό, ούτε θείον ον. Μια τέτοια αντίληψη θα ερχόταν σε αντίθεση με τις καθιερωμένες και βασικές αρχές του Ιουδαϊσμού. Όταν ο Ιουδαϊσμός αναφέρεται στη μορφή ενός προσωπικού Μεσσία, εννοεί έναν άντρα που να δονείται από την πνοή του Θεού για να φέρει το μήνυμά του στη γη.
Το Μεσσιανικό όραμα στην εβραϊκή ιστορία
Η ελπιδοφόρα αναμονή του Μεσσία στάθηκε πάντοτε για την εβραϊκή συνείδηση πηγή έμπνευσης, θάρρους και παρηγοριάς. Στα σκοτεινά χρόνια της ανάγκης, όταν τα μαύρα σύννεφα του διωγμού βάραιναν τη ζωή του εβραϊκού λαού, όταν η καταπίεση και η σφαγή ήταν ο μόνος του κλήρος πάνω στη γη, αυτή η λαχταριστή ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αυτή η μοναδική απλή πίστη στον Μεσσία ήταν η μόνη φωτεινή αχτίνα σ' ένα κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι και την απόγνωση. (...)
Στα βιβλία των Προφητών και των διδασκάλων του Ιουδαϊσμού, δίπλα στην πίστη για ένα προσωποποιημένο Μεσσία βρίσκουμε και μιαν άλλη μεσσιανική αντίληψη που δεν αναφέρεται με ιδιαίτερη έμφαση στον ερχομό μιας προσωπικότητας, αλλά μάλλον μιας ιδανικής περιόδου ειρήνης και καλής θέλησης, που θα είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Σ' αυτή την περίπτωση, παραμερίζεται κάπως η ελπίδα για τον ερχομό ενός ανθρώπου που θα ανανεώσει τον κόσμο, από την ελπίδα για ένα καινούργιο κόσμο που θα εγκατασταθεί τελικά πάνω στη γη. Γιατί ίσως δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις αρχές του Ιουδαϊσμού, η ιδέα ότι ένας άνθρωπος θα σταθεί πιο ψηλά απ' την ανθρωπότητα και θα ορίζει την μοίρα της. Έτσι η αντίληψη ενός ανθρώπου υποχωρεί μπροστά στην αντίληψη μιας εποχής: Ο Μεσσίας μπροστά στις μέρες του Μεσσία. Η άποψη αυτή για τον Μεσσία δεν έχει τίποτε το αιρετικό. Η μια άποψη μάλιστα δεν αποκλείει την άλλη. Η ελπίδα είναι πάντα η ίδια εβραϊκή ελπίδα, για ένα λυτρωμένο Ισραήλ και για μια λυτρωμένη ανθρωπότητα. Η διαφορά είναι στην έμφαση. Σε μια περίπτωση τονίζονται συντονισμένες προσπάθειες όλων των ανθρώπων που έχουν καλή θέληση και καθοδηγούνται από το πνεύμα του Θεού. Ωστόσο, ο σκοπός μένει πάντα ο ίδιος.
Η Βασιλεία του Θεού
Ο Εβραίος, με την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει τον Ιουδαϊσμό, δεν προβλέπει μόνο στον ερχομό του Μεσσία, αλλά και σε ένα απώτερο ιδανικό: την εγκατάσταση πάνω στη γη, της βασιλείας του Θεού - Μαλχούτ Σσαντάι. Ο όρος "Βασιλεία του Θεού" δεν προαγγέλλει κάτι που θα κατέβει στη γη από κάποιον άλλο κόσμο, ούτε αναφέρεται σε κάποιο θείο πρότυπο ζωής μετά θάνατον. Η βασιλεία του Θεού είναι ο κόσμος του ανθρώπου, όπως θα έπρεπε να φαίνεται στα μάτια του Θεού^ ο ιδανικός κόσμος όπου όλα τα κακά θα έχουν εξαλειφθεί από τον άνθρωπο, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Θεού. Δεν θα είναι ο ιδανικός κόσμος [μόνο] για τον Εβραίο, αλλά για όλα τα έθνη της γης και η αντίληψη αυτή αποτελεί το επιστέγασμα της καθολικότητας των διδαγμάτων του Ιουδαϊσμού.
Αυτή η ελπίδα βρίσκει την κλασική της έκφραση στις προφητείες του Ησαΐα και του Μιχαία: "Και στις έσχατες ημέρες το όρος του οίκου του Κυρίου θα στηριχθεί στην κορυφή των ορέων και θα υψωθεί πάνω από τα βουνά και όλα τα έθνη θα μαζευτούν σ' αυτό. Και πολλοί λαοί θα πάνε και θα πουν: Ελάτε, ας ανεβούμε στο όρος το Κυρίου, στον οίκο του Θεού του Ιακώβ και Εκείνος θα μας μάθει τους δρόμους Του και εμείς θα περπατήσουμε στα μονοπάτια του, γιατί από τη Σιών θα βγει ο νόμος και ο λόγος του Κυρίου από την Ιερουσαλήμ. Και Εκείνος θα κρίνει ανάμεσα στα έθνη, και θα ελέγξει πολλούς λαούς. Και θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε ηνία και τις λόγχες τους σε δρέπανα^ έθνος δεν θα σηκώνει πια το ξίφος εναντίον έθνους, ούτε θα μαθαίνουν πια τον πόλεμο".
06-ΤΥΧΙΚΟΣ- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000
03
Συσχέτιση του διδάγματος
με την εποχή μας
Η πίστη στον Μεσσία, άσχετο αν είναι πίστη για τον άνθρωπο-Μεσσία ή για την εποχή του Μεσσία, είναι τόσο θεμελιώδης για μας που ζούμε στον σύγχρονο κόσμο, όσο ήταν και τον παλιό καιρό. Αυτή η εβραϊκή πίστη για τον Μεσσία δείχνει στον Ιουδαϊσμό τον αισιόδοξο χαρακτήρα του και πρέπει να μας εμπνέει για να πετύχουμε την εθνική μας απολύτρωση πρώτα και κατόπιν το μέγιστο σκοπό μας, την παγκόσμια ευτυχία, όταν ο νόμος του Θεού θα βασιλεύει αδιαφιλονίκητος. Για την προετοιμασία αυτού του ιδανικού, ο εβραϊκός λαός, από παλιά, έχει παίξει τον ρόλο του και οι Εβραίοι που μένουν πιστοί σ' αυτό το δίδαγμα της αρχαίας τους θρησκείας έχουν πάντα μπροστά τους ένα ιδανικό που μπορεί να γεμίσει τις μέρες τους μ' ένα πρακτικό πρόγραμμα ευγενούς δραστηριότητας, που θα συντείνει για την εγκαθίδρυση του Κράτους του Θεού πάνω στη γη.
Όχι μόνο δεν δίνουν πνευματική διάσταση στο πρόσωπο, το έργο και τη βασιλεία του Μεσσία, αλλά και σε τελευταία ανάλυση μπορούν να τον εξομοιώσουν με ``την εποχή του Μεσσία''(!). Κύρια φροντίδα, "Να πετύχουμε την εθνική μας απολύτρωση πρώτα" και κατόπιν "Οι Εβραίοι που μένουν πιστοί σ' αυτό το δίδαγμα της αρχαίας τους θρησκείας έχουν πάντα μπροστά τους ένα ιδανικό που μπορεί να γεμίσει τις μέρες τους μ' ένα πρακτικό πρόγραμμα ευγενούς δραστηριότητας".
Δεν μένουν αμφιβολίες για εκείνο που λέει ο Παύλος, ότι δηλαδή: "Τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ". Πόσο απογοητευτική είναι η σύγκριση των παραπάνω με τα γραπτά των Προφητών όπως αυτά πραγματώθηκαν και φωτίζονται στην Καινή Διαθήκη. Δυστυχώς οι σημερινοί Εβραίοι -όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν, αφού οι περισσότεροι Ισραηλίτες είναι πια εντελώς άθεοι- έχουν μέσα τους την ίδια νοοτροπία με εκείνη του Καϊάφα: "Μας συμφέρει να αποθάνη εις άνθρωπος υπέρ του λαού, και να μη απολεσθή όλον το έθνος" (Ιωάν. 11/ια/50).
Οι κοσμικές και υλιστικές "ευγενείς δραστηριότητες", θα συντείνουν τελικά στην εγκαθίδρυση του Κράτους του Θεού πάνω στη γη; Η φωνή του Ιησού Χριστού σχίζει τα βάθη των αιώνων για να πει και σήμερα: "Χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν". "Ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν" (Ιωάν. 15/ιε/5-6).
Όποιος δεν ακολουθεί τον Ιησού Χριστό, "ρίπτεται έξω ως το κλήμα, και ξηραίνεται^ και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πυρ, και καίονται" (Ιωάν. 15/ιε/5-6) κι είναι τούτη, δυστυχώς, η θέση που διάλεξε και επιμένει ο λαός του Ισραήλ. Απέρριψαν την πρόσκληση του Θεού και δεν ακολούθησαν τον αληθινό Μεσσία όταν ήρθε την πρώτη φορά. Προτίμησαν να κάνουν τα δικά τους θελήματα, με αποτέλεσμα την τελική καταστροφή τους το 70 μ.Χ. και το διασκορπισμό τους στα πέρατα του κόσμου.
Μάταια ο Θεός τούς απηύθυνε προσκλήσεις, όπως εκείνη του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής: "Μετανοήσατε και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν" (Πράξ. 2/β/19-20). Σαν αποτέλεσμα ίσχυσε εκείνο που είπε ο Χριστός λίγο πριν σταυρωθεί: ``Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος'' και πλέον η προσφορά άλλαξε παραλήπτες, επειδή ``εις τα έθνη απεστάλη το σωτήριον του Θεού^ αυτοί και θέλουσιν ακούσει'' (Ματθ. 23/κγ/38, Πράξ. 28/κη/28).
Όμως δεν θα είναι πάντοτε έτσι τα πράγματα. Ο Ιάκωβος, που γνώριζε καλά το προφητικό σχέδιο του Θεού, το μνημόνευσε στη συνέλευση της Εκκλησίας που έγινε για να λύσει το πρόβλημα των ιουδαϊζόντων: ``Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν^ και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν^ διά να εκζητήσωσι τον Κύριον οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει Κύριος ο ποιών ταύτα πάντα'' (Πράξ. 15/ιε/16-17).
Θα επιστρέψει, λοιπόν, ο Κύριος και θα οικοδομήσει ξανά την γκρεμισμένη σκηνή του Δαβίδ και θα ανοίξει τους δρόμους της επιστροφής στους Ισραηλίτες.
Στην Επιστολή προς Ρωμαίους (κεφ. 11/ια') ο μεγάλος Εβραίος ραβίνος Σαούλ ο μετέπειτα απόστολος Παύλος, εξηγεί ότι υπάρχει σχέδιο πίσω από το φαινόμενο, επειδή "η αποβολή αυτών ήναι φιλίωσις του κόσμου" (εδ. 11).
Με άλλα λόγια, αυτή η τύφλωση, που έγινε στο λαό Ισραήλ εκ μέρους του Θεού εξαιτίας της απιστίας τους, είχε ως αποτέλεσμα την προσέλευση στη δωρεά της σωτηρίας των εθνικών ώστε σήμερα ο λαός του Θεού να μην περιορίζεται μόνο σε ένα έθνος αλλά σ' αυτόν να προσέρχονται άνθρωποι "εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους" (Αποκ. 5/ε/9).
06-ΤΥΧΙΚΟΣ- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000
04
Αφού προσφέρεται τώρα το Ευαγγέλιο σ' εμάς τους εθνικούς, θα γίνει αποκατάσταση του λαού Ισράηλ στις αρχαίες διαθήκες, διότι "τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών" (εδ. 25). Τότε, όταν οι Εβραίοι αναγνωρίσουν τον Μεσσία που αιώνες τώρα απορρίπτουν, "τι θέλει είσθαι η πρόσληψις αυτών, ειμή ζωή εκ νεκρών;" (εδ.15).
Αυτό το θείο έργο, που χάρισε τις ευλογίες σ' εμάς τους εθνικούς, δεν μας δίνει δικαιώματα για οποιαδήποτε καύχηση. Κανείς δε μπορεί να καυχιέται σε βάρος του "πρωτότοκου" λαού του Θεού (Ιερ. 31/λα/9).
Επιπλέον, πρέπει να προσέξουμε πολύ, για να μην έχουμε κι εμείς την ίδια με εκείνους σκληρή τιμωρία, διότι "εάν τινες των κλάδων απεκόπησαν, συ δε αγριελαία ούσα ενεκεντρίσθης μεταξύ αυτών, (...) μη κατακαυχάσαι εναντίον των κλάδων^ εάν δε κατακαυχάσαι, συ δεν βαστάζεις την ρίζαν, αλλ' η ρίζα σε" (εδ. 17-18).
Εκείνο που προκάλεσε την αποκοπή τους από την ρίζα, δηλαδή από τις διαθήκες και τις ευλογίες του Θεού, δεν ήταν η δική μας υπεροχή ή καλωσύνη, αλλά η απιστία τους. Αφού δεν αποδέχτηκαν τον αληθινό Μεσσία, επειδή ήρθε κατά τη βουλή του Θεού και όχι σύμφωνα με τις δικές τους υλιστικές προσδοκίες (που δυστυχώς εξακολουθούν να έχουν, όπως αποδείχθηκε παραπάνω), πραγματοποιήθηκε εκείνο που ο Χριστός είχε προειδοποιήσει: "Διά τούτο λέγω προς υμάς, ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής" (Ματθ. 21/κα/43).
Ο λόγος για τον οποίο κάποιοι γίνονται "κλάδοι" στη "ρίζα" του Θεού, δεν είναι μια εθνικιστική ή άλλου είδους υπεροχή, αλλά η προσδοκία παραγωγής των καρπών της βασιλείας. Αν και προσπάθησαν οι Εβραίοι μέσα στους αιώνες να παράγουν τέτοιους καρπούς, απέτυχαν οικτρά επειδή η καρποφορία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα "ενός πρακτικού προγράμματος ευγενούς δραστηριότητας", όπως διδάσκουν οι ραβίνοι τους, αλλά ``κ
Μόνο αν πειθαρχώντας στον Θεό και στις εντολές Του, γινόμαστε σκεύη πλήρωσης Αγίου Πνεύματος, τότε η ζωή μας θα καρποφορεί τις ευλογητές αρετές του Θεού. Διαφορετικά, θα προειδοποιήσει ο Παύλος, -και όπως δυστυχώς το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα σε τόσα χριστεπώνυμα σώματα γύρω μας-, "εάν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους, πρόσεχε μήπως δεν φεισθή μηδέ σε" (εδ. 21).
Τελικά, αφού ο απόστολος Παύλος εξήγησε ότι απέναντι στην κρίση του Θεού δεν υπάρχει "'Ελλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός" (Κολ. 3/γ/11), βεβαιώνει πως "και εκείνοι, εάν δεν επιμείνωσιν εις την απιστίαν, θέλουσιν εγκεντρισθή^ διότι δυνατός είναι ο Θεός πάλιν να εγκεντρίση αυτούς" (εδ. 23).
Μόνον ένας είναι ο δρόμος προς την ζωή: Ο Ιησούς Χριστός! Καμία θρησκευτική ή εθνική καταγωγή και κανένα έργο ανθρώπινο δε μπορεί να μας βοηθήσει, παρά μόνον η χάρη του Θεού. "Εξ αυτού, και δι' αυτού, και εις αυτόν είναι τα πάντα^ αυτώ η δόξα εις τους αιώνας" (εδ. 36).
.............
