ΘΈΜΑ 01
15-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004
01
Με το φως της Γραφής
“Αναζωπύρωση” –
Λύση ή Πρόβλημα; [2]
Από κείμενο του κ. Ευγ. Αρανίτση στην «Ελευθεροτυπία» (24-10-2004) αντιγράφουμε παρακάτω ένα μεγάλο απόσπασμα. Συμφωνούμε μαζί του όχι τόσο με τις μεταφυσικές κατευθύνσεις όσο με τη ρεαλιστική περιγραφή που κάνει, της πραγματικότητας στην οποία ζούμε σήμερα^ μιας πραγματικότητας που δυστυχώς αφορά όχι μόνο τον κοσμικό περίγυρο μα και τον εκκλησιαζόμενο κόσμο πάσης χριστεπώνυμης παράταξης.
Τίτλος του κειμένου στο πρωτότυπο ήταν «Αφού `δεν υπάρχει’ Θεός», και η αλήθεια είναι όχι ότι `ο Θεός δεν υπάρχει όντως’ αλλά ότι εμείς έχουμε εξοβελίσει τον Θεό από τις ζωές μας, στο βαθμό και το μέτρο που ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ και ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ. Ή, πιο σωστά, στο βαθμό που θέλουμε ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ το «θέλημά Του» κι ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ τις εντολές που μας αρέσει να τηρούμε. Με άλλα λόγια, δεν είναι ο Θεός που δεν υπάρχει στο σύμπαν αλλά εμείς, με δική μας ελεύθερη επιλογή, ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΔΙΩΞΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
Θυμίζει αυτό την εικόνα της Αποκάλυψης, όπου ο Χριστός έξω από την πόρτα της Εκκλησίας χτυπά μήπως κάποιος Του ανοίξει για ν’ αποκατασταθεί η πρώτη σχέση (Αποκ. 2/β/4). Κι όμως την ίδια ώρα κάποιοι εξακολουθούν να μιλούν για την ανάγκη μιας “Αναζωπύρωσης”, όταν ο κόσμος χάνεται διψώντας την ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
ΑΦΟΥ 'ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ' ΘΕΟΣ
«(...) Η παλίρροια της νέας αυτής πνευματικότητας φέρνει τις αγοραίες παραλλαγές του θεϊκού προσώπου στο προσκήνιο της αγοράς σε μια απέραντη ποικιλία ώστε να διαλέξει ο πελάτης της αγιότητας που τον δελεάζει. Έτσι, ένα ασυγκράτητο πλήθος από ιεροκήρυκες και μάγους, ανιμιστές συγγραφείς και θεωρητικούς του τεχνοπαγανισμού, γκουρού και μάρτυρες του New Age, μέντιουμ και δεξιοτέχνες της υποβολής, χωρίς να ξεχνάμε τις αμέτρητες καφετζούδες που προσηλυτίστηκαν άρον άρον στη θεοσοφία της μακαρίτισσας μαντάμ Μπλαβάτσκι, κατακλύζουν το σύμπαν του ηλεκτρομαγνητικού φαντασιακού της Δύσης μαζί με τα κύματα Τέσλα και τα μηνύματα που αποδίδονται σε νοήμονα όντα μακρινών αστερισμών. Στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, συναντάει κανείς απειράριθμους συνδυασμούς θρησκευτικών προσανατολισμών και πεποιθήσεων, λατρείες της Γαίας με επιστημονικό υπόβαθρο, χιλιαστικές ομάδες με ινδουιστικές ρίζες, νεοπυθαγόρειους προβληματισμούς υπό την αιγίδα των σαμάνων της κεντρικής Αμερικής, λέσχες Ροδόσταυρων που τα μέλη τους εκπαιδεύονται στον διαλογισμό, και δεν συμμαζεύεται.
Εξάλλου, παραψυχολογικές πρακτικές που δανείζονται τον θεολογικό θίασό τους από τη μυθική παράδοση των αρχαίων γερμανικών λαών, την τόσο προσφιλή στον Χίμλερ, είναι πανταχού παρούσες. Τέλος, δεν λείπει ο παλαιοχριστιανικός φανατισμός των Γνωστικών και των Μανιχαίων με εισαγόμενα στοιχεία μετενσάρκωσης και ορφισμού. Μιθραϊστές και οπαδοί του Ζωροάστρη κυκλοφορούν παντού. Στην Ελλάδα, το αγουροξυπνημένο Δωδεκάθεο, έχοντας ενισχυθεί από τη νοσταλγία για τη χαμένη αίγλη του φυσικού οικοσυστήματος, φαίνεται να επιστρέφει διεκδικώντας το υψηλό δικαίωμα να προσκαλεί τους πιστούς του σε δημόσιους εορτασμούς της εαρινής ισημερίας με ταραμά και ρετσίνα. Ο Δίας βρυχάται σε σημείο να εμπνέει ανησυχία στη λεγόμενη Ιερά Σύνοδο.
Μολονότι τυπικά μεταμοντέρνος, ο συγχυτικός χαρακτήρας αυτής της παιδαριώδους θρησκευτικότητας δεν είναι και τόσο μεταμοντέρνος, αλλά ανιχνεύεται ήδη στη Ρώμη, όπου οι Αυτοκράτορες ενθάρρυναν την επικουρική λατρεία των θεών των βαρβάρων, προκειμένου αυτοί να χρησιμεύσουν στη Μητρόπολη σαν προστατευτικά ξόρκια και ξόανα. Αναμφίβολα, ο παραλληλισμός της ρωμαϊκής παρακμής με την εποχή μας έγινε κοινός τόπος ειδικά ως προς αυτή την εμπειρία εξαφάνισης της ειδοποιού σημασίας των μεγάλων εννοιών, ώστε όλες οι μεγάλες έννοιες να είναι εξίσου ιερές και ανίερες, ταυτόχρονα. Τετριμμένη αναλογία, που εντούτοις εξακολουθεί να ρίχνει φως στη μοιραία δύναμη επιρροής των ρωμαϊκών υπερθεαμάτων. (...)
Το ερώτημα, επομένως, του πότε ακριβώς δρομολογήθηκε αυτή η ειδωλολατρική μείξη ώστε να φτάσει κάποτε στο Χόλιγουντ μένει ανοιχτό. Μ’ άλλα λόγια, μένει ανοιχτό το ερώτημα του πότε αποσύρθηκε ο Θεός αφήνοντας χώρο στους κατά παραγγελίαν θεούς και στα θαύματα που εξοφλούνται με 39 άτοκες δόσεις. Άλλοι λένε ότι ο Θεός πέθανε όταν ο Νίτσε έκανε τη σχετική ληξιαρχική ανακοίνωση. Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι σκοτώθηκε από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945. Μια τρίτη μερίδα υποστηρίζει ότι ο θάνατος του Θεού επισημοποιείται μεγαλοπρεπώς με την εξόντωση των Εβραίων στα γερμανικά στρατόπεδα. Οι πιο καχύποπτοι διατείνονται ότι τον δολοφόνησε η επιστήμη, ο ορθός λόγος και ο Διαφωτισμός. Τέλος, ορισμένοι επιμένουν πως ο Θεός πέθανε την ημέρα που όλα πήγαν κατά διαόλου στην προσωπική τους ζωή. (...)»
Εκείνο που χαρακτήριζε την αρχαία ειδωλολατρία δεν ήταν η απουσία θεών αλλά η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΘΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.
Μια ματιά στο αρχαίο πάνθεο φανερώνει ότι οι αρχαίοι μας συνάνθρωποι αυτό ακριβώς έκαναν, έφτιαχναν “θεούς” που αναφέρονταν, κάλυπταν και νομιμοποιούσαν τις δικές τους επιλογές και τις δικές τους αρέσκειες^ θεούς της κλεψιάς, της ανηθικότητας, της μέθης, του πολέμου, της απάτης, της συζυγικής απιστίας κ.ο.κ.
Ο αρχαίος Προφήτης έγραφε τόσο ρεαλιστικά για τον ειδωλολάτρη, ότι «κάμνει θεόν, το γλυπτόν αυτού· γονατίζει έμπροσθεν αυτού και προσκυνεί αυτό και προσεύχεται εις αυτό και λέγει, Λύτρωσόν με, διότι είσαι ο θεός μου» (Ησ. 44/μδ/12-19). Χρειάζεται ωστόσο να προχωρήσουμε στην ουσία που κρύβεται πίσω από τις μηχανικές αυτές κινήσεις, οπότε θα δούμε ότι η αρχή του κακού βρίσκεται πρώτα στο ρήμα «κάμνει θεόν»^ με άλλα λόγια φτιάχνει θεό στα μέτρα του και σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Άμα γίνει αυτό το πρώτο βήμα, φυσιολογικά ακολουθούν και τα υπόλοιπα, γονατίζει μπροστά του, προσεύχεται σ’ αυτό και απ’ αυτό ζητάει λύτρωση [όχι βέβαια από τις αμαρτίες του αλλά μάλλον από τις δυσκολίες της ζωής].
Στην “εξελιγμένη” εποχή μας, οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες ακολουθούν τα ίδια ακριβώς βήματα και πέφτουν στις ίδιες παγίδες. Και όταν πια δεν τους καλύπτουν οι “αόρατοι” θεοί τους, τότε καταφεύγουν σε άλλους, ορατούς, που δεν είναι παρά συνάνθρωποί τους επιτήδειοι, θεατρίνοι και κομπογιαννίτες...
Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στους υπανάπτυκτους λαούς του τρίτου κόσμου; Κάθε άλλο. Τόσο η πραγματικότητα που περιγράφει ο κ. Αρανίτσης στο άρθρο του, όσο και η θλιβερή κατάσταση μέσα στις διάφορες και ανεξαρτήτως δόγματος εκκλησίες, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν: Κι αν ήθελε κανείς να χωρίσει ανάμεσα σε εκείνους που “λατρεύουν ξύλινα ή γλυπτά είδωλα” κι εκείνους που “λατρεύουν πρόσωπα ή ονόματα ανθρώπων” (είτε αυτοί λέγονται σύγχρονοι προφήτες, ευαγγελιστές, τηλευαγγελιστές κ.λπ.), μία είναι η αλήθεια, που ο Θεός τη βροντοφωνάζει χιλιετίες τώρα: «Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερ. 2/β/13).
Κάποιοι νομίζουν πως θα λύσουν το πρόβλημά τους καταφεύγοντας σε γέροντες και πνευματικούς χαμένους στα όρη και τα βουνά... Άλλοι νομίζουν ότι φταίει ο τρόπος της υμνωδίας τους και είναι πρόθυμοι να εισάγουν στις συνάξεις τους κάθε λογής όργανα και ηλεκτρονικά συστήματα, μετατρέποντας τους τόπους λατρείας σε ντισκοτέκ και χώρους θεαμάτων. Άλλοι μετακαλούν “ειδικούς” από το εξωτερικό, άτομα ύποπτα για κάθε λογής πνευματική, ψυχολογική και οικονομική ακόμη απάτη. Πλην «ο Κύριος δεν ήτο εν τω ανέμω... ο Κύριος δεν ήτο εν τω σεισμώ... ο Κύριος δεν ήτο εν τω πυρί» (Α~ Βασ. 19/ιθ/11-12). Αλίμονο, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΣ Σ’ ΕΜΑΣ, επειδή εμείς οι ίδιοι Τον βγάλαμε έξω από τη ζωή μας και έξω από την καρδιά μας και ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ.
Ανάγκη όμως να συνεχίσουμε και στο επόμενο τεύχος. |
