01--ΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ
Ο Χριστιανός μπορεί
και ΠΡΕΠΕΙ
να κρίνει
Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος που λέει ότι κάθε άνθρωπος κουβαλάει δύο σάκους. Ο ένας κρέμεται μπροστά του, και τον βλέπει^ ο άλλος είναι στην πλάτη του, και δεν τον βλέπει. Στον πρώτο βάζει όσες υποθέσεις αφορούν τους ξένους. Στον άλλο, στην πλάτη του, βάζει όσες υποθέσεις αφορούν αυτόν και τους δικούς του. Σαν αποτέλεσμα πάντοτε βλέπει τα προβλήματα των άλλων ενώ παραβλέπει όσα θα έπρεπε να τακτοποιήσει ο ίδιος -- τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του. Ο μύθος αυτός βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην κοσμικοποιημένη εκκλησία, που δεν κατευθύνεται από το Πνεύμα του Θεού αλλά ακολουθεί ανθρώπινες μεθοδεύσεις.
Μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις που έχουν συμβεί μέσα στην χριστιανική Εκκλησία είναι η στάση πολλών αδελφών, οι οποίοι αποφεύγουν ν' ασχοληθούν με την ηθική και πνευματική κατάσταση της Εκκλησίας και των συγχριστιανών τους, παρότι γνωρίζουν ότι δεν είναι καλή.
"Ας τους κρίνει ο Θεός", ακούμε να λένε^ "Μήπως κι εγώ δεν έχω σφάλματα; Ποιος είναι αναμάρτητος;" και μια σειρά παρόμοια επιχειρήματα.
Κάποιοι επικαλούνται τον λόγο του Παύλου, "Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει" (Ρωμ. 14/ιδ/4), για να πουν, "Είναι ξένοι δούλοι, ο Κύριος θα τους κρίνει".
Άλλοι, τέλος, χρησιμοποιούν τον λόγο του ίδιου του Χριστού, που είπε: "Μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον^ αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού^ και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς, Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια, και δέσατε αυτά εις δέσμας, διά να κατακαύσητε αυτά^ τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου" (Ματθ. 13/ιγ/29-30).
Με τον τρόπο αυτό νομίζουν ότι "κάνουν το θέλημα του Θεού", ενώ ταυτόχρονα "διατηρούν την ειρήνη τους"...
Οι ίδιοι άνθρωποι, όμως, είναι πρόθυμοι να καταγγείλουν, να καταδικάσουν και να κατακεραυνώσουν τον κόσμο και όσους δεν ανήκουν στο ίδιο μ' αυτούς εκκλησιαστικό ποίμνιο, χρησιμοποιώντας ένα πλήθος αγενή επίθετα, και εξασφαλίζοντας "ατέλειωτη καύσιμη ύλη για τη λίμνη του πυρός"...
Είναι σωστή αυτή η στάση;
Αντίθετα από την παραπάνω άποψη --η οποία δυστυχώς όχι μόνον είναι η επικρατούσα αλλά και σκόπιμα καλλιεργείται από διάφορους "ποιμένες", ώστε να μην ελέγχονται τα προσωπικά τους παραπτώματα-- η προσεκτική μελέτη του λόγου του Θεού δείχνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι διαπράττουν μεγάλη αμαρτία και τούτο είναι φοβερό! Οι σελίδες της Αγίας Γραφής είναι γεμάτες από προτροπές, εντολές και έλεγχο, για όσους αμελούν ή αδιαφορούν να ασχοληθούν με την κατάσταση στον "οίκο του Θεού" (Α' Πέτρ. 4/δ/17).
Αν και ο συντάκτης θα μπορούσε να προσκομίσει πληθώρα χωρίων από την Παλαιά Διαθήκη, το αποφεύγει για να μην κατηγορηθεί ότι "ζει στο πνεύμα της παλαιάς οικονομίας", όπως κάποιοι συνηθίζουν να λένε. Αντί αυτών, θα ζητήσει από τον ίδιο απόστολο, που επικαλούνται οι υποστηρικτές της "αδιαφορίας", να διευκρινίσει ποια είναι η σωστή θέση για τους πιστούς.
Γράφοντας, λοιπόν, την Α' Επιστολή προς τους Κορίνθιους, ο Παύλος διαθέτει ολόκληρο το 5/ε' κεφάλαιο για ν' αναφερθεί σ' ένα μεγάλο ηθικό παράπτωμα που είχε εισχωρήσει στην Εκκλησία τους: Κάποιος άνθρωπος, αφού ομολόγησε ότι έγινε χριστιανός, σύναψε σχέσεις με τη γυναίκα του πατέρα του, δηλαδή την μητριά του. Σημειώνεται ότι η πράξη αυτή της πορνείας δεν ήταν κάτι μυστικό, αλλά γνωστό σε πολλούς, μέσα και έξω από την Εκκλησία: "Γενικώς ακούεται ότι είναι μεταξύ σας πορνεία".
Ο Παύλος εκφράζει απορία και αγανάκτηση για δύο πράγματα:
(Α) Για την αναισθησία του ανθρώπου αυτού, που δεν καταλάβαινε το μέγεθος της πράξης του, το οποίο ο Απόστολος ονομάζει "τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται".
(Β) Για την αναισθησία των άλλων χριστιανών, οι οποίοι, αν και έμαθαν τα γεγονότα, δεν έσπευσαν να πάρουν θέση, να κρίνουν τον δράστη και να λάβουν παιδαγωγικά και θεραπευτικά μέτρα απέναντί του.
Αν κάποιος σημερινός ποιμένας αποφάσιζε ν' ασχοληθεί με κάτι ανάλογο, η προσοχή και η αναφορά του θα έπεφτε αποκλειστικά στον πρωταγωνιστή του κακού κι αυτόν θα έσπευδε να στηλιτεύσει. Αντίθετα, ο Παύλος αναφέρεται στους αδελφούς της Εκκλησίας, και εκείνους κρίνει με τα πιο αυστηρά λόγια, για να πει: "Και σεις είσθε πεφυσιωμένοι". "Φυσιωμένος" σημαίνει φουσκωμένος, και στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιείται μόνο από τον Παύλο (μάλιστα επτά από τις οκτώ φορές στην ίδια επιστολή), για να περιγράψει τον φαντασμένο και περήφανο άνθρωπο (πρβλ. Α' Κορ. 4/δ/6,18,19, 5/ε/2, 8/η/1, 13/ιγ/4, Κολ. 2/β/18). Ως φαίνεται ήταν το φούσκωμα της περηφάνιας για τα διάφορα χαρίσματα και τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει οι Κορίνθιοι, που τους έκανε ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή με αδικαιολόγητη χλιαρότητα.
ΤΥΧΙΚΟΣ-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1999
02--ΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ
Ο Παύλος γνώριζε πολύ καλύτερα από εμάς, βέβαια, τα χωρία που επικαλούνται εκείνοι που μνημονεύσαμε στην αρχή. Ωστόσο δεν του ήταν αρκετό το ότι "κάποτε στο μέλλον" ο Θεός θα έκανε κρίση, ούτε ότι ο Θεός μπορούσε, αν έπρεπε, να τον κατακεραυνώσει --όπως έγινε με την περίπτωση του Ανανία και της Σαπφείρας (Πράξ. 5/ε/1-11)-- αλλά επιδιώκει, μάλλον απαιτεί, να γίνει κάτι πάραυτα, για ν' αντιμετωπιστεί αυτή η δυσάρεστη κατάσταση.
Κανείς δεν πρέπει να διστάζει να κρίνει εκείνον που διαπράττει αμαρτία. Ο Παύλος βεβαιώνει, "έκρινα ήδη ως παρών τον ούτω πράξαντα τούτο". Πολλοί νομίζουν πως θα είναι "καλύτεροι χριστιανοί" όταν δεν κρίνουν τους άλλους. Αλλά ο Παύλος δεν ένιωθε καμία ενοχή όταν έγραφε τα παραπάνω λόγια. Η πράξη που παραβιάζει το ξεκάθαρο θέλημα του Θεού, είναι αμαρτία, όμως ΑΜΑΡΤΙΑ διαπράττει επίσης και όποιος διστάζει να την ονομάζει με το αληθινό της όνομα. Αμαρτία πρέπει να λέγεται και σαν αμαρτία πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Πολλοί αρκούνται να δίνουν προσοχή μόνο στη λειτουργία της Εκκλησίας. Η προσευχή, η διδασκαλία και το έργο του ευαγγελισμού, δεν μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση να επεμβαίνουμε άμεσα όταν κάτι δεν πάει καλά στο χώρο της ηθικής. Ο Απόστολος εκφράζει την απορία του: "Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον;" Είναι ποτέ δυνατόν να επιτρέπουμε την παρουσία "ξένης ζύμης" στα άγια πράγματα και ύστερα να περιμένουμε ευλογίες από τον Θεό; Ματαιοπονούμε αθεράπευτα!
Ούτε η λειτουργία χαρισμάτων απαλλάσσει την Εκκλησία από την υποχρέωση υποταγής στο νόμο του Θεού. Αν και οι Κορίνθιοι είχαν για την Εκκλησία τους μεγάλη ιδέα, ακριβώς επειδή υπήρχαν ανάμεσά τους γλωσσολαλιά, προφητεία, γνώση, πίστη και θυσιαστική διάθεση, όπως φαίνεται από τις υπερβολικές εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο Παύλος στα πρώτα τρία χωρία του κεφαλαίου 13/ιγ', αναγκάζεται να τους ανακαλέσει στην πραγματικότητα. "Δεν είναι καλόν το καύχημά σας", τους λέει. Εκεί τους ελέγχει επειδή δεν είχαν αγάπη^ εδώ τους ελέγχει επειδή αμελούσαν για την αγιότητα της κοινωνίας τους.
Αλλά δεν γίνεται αυτός ο αγιασμός αυτόματα. Ο καθαρισμός από την αμαρτία γίνεται μόνο ύστερα από δική μας απόφαση. Πουθενά οι πιστοί δεν προτρέπονται να ζητήσουν από τον Θεό να καθαρίσει την Εκκλησία, --όπως δυστυχώς και ανοήτως κάνουν πολλοί σήμερα-- αλλά τους δίνεται η εντολή: "Καθαρίσθητε [ΕΣΕΙΣ] λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι", κατά το παράδειγμα των Εβραίων όταν ελευθερώθηκαν από την Αίγυπτο. Το πιο εύκολο για τον Θεό ήταν να εξαλείψει θαυματουργικά και με μια μόνο κίνηση ΟΛΗ ΤΗ ΖΥΜΗ από τα σπίτια τους, όμως απαίτησε αυτό το έργο να το κάνουν μόνοι τους.
Το ίδιο απαιτείται και από τους πιστούς του Χριστού και αυτό δεν αφορά την προσωπική ζωή καθενός χωριστά, επειδή όλο το συμφραζόμενο εδώ έχει να κάνει με τη ομαδική ζωή της Εκκλησίας. Έτσι, όταν ο Παύλος λέει, "ας εορτάζωμεν, ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας, και αληθείας", περιλαμβάνει ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ως Σώμα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο Παύλος, επειδή ήταν τόσο κοντά στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας της Κορίνθου, συγκατατάσσει και τον εαυτό του ακόμη σ' αυτή τη διαδικασία καθαρισμού της Εκκλησίας (Α' Κορ. 5/ε/4). Ματαιοπονούν, λοιπόν, όσοι νομίζουν πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν χωρίς ανθρώπινη δράση και μάλιστα χωρίς τη δική τους προσωπική συμμετοχή.
Ο Παύλος, λοιπόν, ούτε προς στιγμή αναρωτιέται αν πρέπει να κρίνει. Αντίθετα, απορεί και αγανακτεί με την αμέλεια των πιστών της Κορίνθου να κρίνουν την αμαρτία, και να πάρουν θέση απέναντί της και απέναντι στον άνθρωπο που την έπραττε χωρίς αίσθηση μετάνοιας.
Ακόμη και αν υπάρχουν πιστοί που επιμένουν ότι δεν πρέπει να κρίνουν, επειδή ο Χριστός είπε: "Μη κρίνετε διά να μη κριθήτε" (Ματθ. 7/ζ/1), είναι ολοφάνερο ότι το νόημα των λόγων του Κυρίου δεν ήταν αυτό που προσπαθούν να τους αποδώσουν. Η θέση τους ανατρέπεται και μόνον από την απλή παράθεση μιας άλλης εντολής Του, που απαιτεί: "Την δικαίαν κρίσιν κρίνατε" (Ιωάν. 7/ζ/24). Πώς μπορώ να κρίνω "δίκαια" αν δεν κρίνω καθόλου;.. Επιπλέον, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο απόστολος Παύλος δεν γνώριζε αυτή την εντολή του Χριστού; Γιατί τότε απορεί με τους αδελφούς της Εκκλησίας στην Κόρινθο και τους ρωτάει: "Και σεις είσθε πεφυσιωμένοι, και δεν επενθήσατε μάλλον, διά να εκβληθή εκ μέσου υμών ο πράξας το έργον τούτο;" (Α~ Κορ. 5/ε/2)
Δεν μένει αμφιβολία ότι όσοι ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανός "δεν πρέπει να κρίνει", δεν έχουν καταλάβει σωστά τα λόγια του Ιησού.
ΤΥΧΙΚΟΣ-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1999
03--ΧΩΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ
Αλλά ποιους πρέπει να κρίνουμε;
Οι περισσότεροι χριστιανοί, όπως προειπώθηκε, είναι πρόθυμοι να κρίνουν και να κατακρίνουν τους ανθρώπους έξω από την Εκκλησία. Αντίθετα δείχνουν μεγάλη ανοχή σε ό,τι συμβαίνει μέσα στις τάξεις τους. Ο Παύλος ξεκαθαρίζει μια για πάντα το ζήτημα αυτό, για όσους θέλουν πράγματι να γνωρίζουν τι θέλει ο Θεός για τη ζωή τους, εκφράζοντας τη δική του στάση: "Τι με μέλει να κρίνω και τους έξω;" Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε άλλο βασίλειο και σε άλλους νόμους. Σε τελευταία ανάλυση, λέει ο Παύλος, "τους έξω ο Θεός θέλει κρίνει" (Α' Κορ. 5/ε/13).
Άσχετα όμως με το τι θα κάνει ο Χριστός στην τελική κρίση, το ζητούμενο από τους πιστούς είναι να ασχοληθούν με τους συγχριστιανούς τους. "Δεν κρίνετε σεις τους έσω"; ρωτάει ο Παύλος.
Πριν όμως προχωρήσουμε για να δούμε πότε και πώς πρέπει να γίνεται αυτή η κρίση, ας σημειωθούν εδώ λίγα σχετικά με τη στάση των πιστών απέναντι στους ανθρώπους του κόσμου, επειδή η συνήθως τηρούμενη στάση είναι έξω από τα βιβλικά πρότυπα. Αρμοδιότητα των πιστών δεν είναι να αγιάσουν τους ανθρώπους του κόσμου, όπως προσπαθούν κάποιοι με διάφορες πρωτοβουλίες και ενέργειες ν' αλλάξουν την κοινωνία και να την απαλλάξουν από τις ηθικές παραβάσεις. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στην Αμερική, όπου διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις πιέζουν τους πολιτικούς ώστε με νομοθετικά μέτρα να απαγορεύσουν την μοιχεία, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία κ.λπ. Προφανώς τα κίνητρα των ανθρώπων αυτών είναι αγαθά, όμως δεν είναι αυτή η αποστολή της Εκκλησίας.
Στις ημέρες του Παύλου υπήρξαν άνθρωποι που παρεξήγησαν ορισμένα λόγια του, γι' αυτό χρειάστηκε να διευκρυνίσει: "Σας έγραψα εν τη επιστολή, να μη συναναστρέφησθε με πόρνους. Και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου, ή με τους πλεονέκτας ή άρπαγας, ή ειδωλολάτρας^ επειδή τότε πρέπει να εξέλθητε από του κόσμου". Ο Παύλος ήξερε καλά την πραγματικότητα που επικρατούσε γύρω του και την περιγράφει με ρεαλισμό στις Επιστολές προς Ρωμαίους (1/α/21-32) και προς Τιμόθεον Β' (3/γ/1-9).
Αυτό δεν τον εμπόδισε να διακονήσει το Ευαγγέλιο μεταξύ των αμαρτωλών ανθρώπων (εθνικών και Ιουδαίων), αν και γνώριζε ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ανήθικοι και ένοχοι σοβαρών αμαρτημάτων. Το ίδιο και ο Χριστός, δεν δίσταζε να συναναστρέφεται με αμαρτωλούς ανθρώπους και μάλιστα με πόρνες. Αντίθετα από την ασκητική νοοτροπία που οδηγεί άλλους στο μοναχισμό και άλλους να γίνουν "κοσμοκαλόγεροι", ο Χριστός και οι Απόστολοι, όπως και όλοι οι άγιοι του Θεού, έζησαν και ζουν ανάμεσα στους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, γνωρίζοντας ότι "δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες" (Ματθ. 9/θ/12).
Σήμερα οι άνθρωποι που συχνάζουν στις Εκκλησίες, αποφεύγουν τη συναναστροφή με τους αμαρτωλούς --τους οποίους κανονικά θα έπρεπε να πλησιάζουν για να τους μεταφέρουν το Ευαγγέλιο-- "διά να μη μιανθώσιν". Την ίδια ώρα, όμως, με μεγάλη προθυμία ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, όπως ακριβώς έκαναν στην Κόρινθο, όπου φιλοξενούσαν στις συνάξεις τους τον πόρνο. Πόση υποκρισία!..
Αντίθετα από αυτό το καθεστώς, που επικράτησε στην κοσμικοποιημένη Εκκλησία, όπου τα πάντα καλύπτονται με μεγάλη ανοχή και τέχνη, "για να μην βλαφτεί η φήμη" της ομάδας ή ορισμένων ανθρώπων, η αποστολική εντολή είναι "Να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδωρος, ή μέθυσος, ή άρπαξ^ με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε".
Αυτά όλα είναι εντελώς ασυνήθιστα σήμερα, και όμως τόσο αναγκαία, η δε κοσμικοποιημένη Εκκλησία σπεύδει να συνεργαστεί με πλήθος τέτοιων ανθρώπων, αρκεί να έχουν κάποιο αξίωμα ή να προσφέρουν χρήματα και άλλα μέσα... Τότε όλα αποσιωπούνται, για να μην πούμε ότι "συγχωρούνται και καθαγιάζονται"...
Δεν είναι αυτό που περιμένει ο Θεός από εμάς. Οι αληθινοί πιστοί του Χριστού ενθαρρύνονται μεν ΝΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ με τους αμαρτωλούς, αλλά ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να τρώνε στο ίδιο τραπέζι με "ΑΔΕΛΦΟΥΣ", που όμως είναι ένοχοι ηθικών παραπτωμάτων.
Αν σήμερα οι Εκκλησίες είναι γεμάτες από κοσμικότητα και υποκρισία, αν το δυσκολότερο πράγμα είναι να διακρίνει κανείς τους γνήσιους πιστούς από τους κίβδηλους, τούτο κυρίως οφείλεται στην απροθυμία των πιστών ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥΣ απέναντι ΣΤΟ ΚΑΚΟ που βρίσκεται ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ και, αντί να κρίνουν "τους έσω", σύμφωνα με την αποστολική εντολή, και να διατηρήσουν καθαρό τον Οίκον του Θεού, αποπροσανατολίζονται κρίνοντας "τους έξω".
Ένα επιπλέον θλιβερό αποτέλεσμα είναι να χάνεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους "μέσα" και στους "έξω", και τούτο δεν γίνεται επειδή οι έξω επιδιώκουν να μοιάσουν με τους έσω, αλλά επειδή οι έσω εκφυλίστηκαν τόσο ώστε να μην διαφέρουν από τους έξω.
Επανερχόμενοι, λοιπόν, στη διδασκαλία του Παύλου, έχουμε το συγκεκριμένο και απόλυτο ένταλμα: "Εξάρατε τον πονηρόν εξ υμών αυτών".
Το πώς γίνεται αυτό, σύμφωνα με τη Βίβλο, συζητείται στο επόμενο άρθρο.
...
