06-
Με το φως της Γραφής
«Εάν ειπώ, Αλλά το σκότος θέλει με σκεπάσει^ και η νυξ θέλει είσθαι φως περί εμέ. Και αυτό το σκότος δεν σκεπάζει ουδέν από σου. Και η νυξ λάμπει ως η ημέρα. Εις σε το σκότος είναι ως το φως» (Ψαλμ. 139/ρλθ/11-12).
Οι ερευνητικές Του ακτίνες ξεσκεπάζουν και αποκαλύπτουν. Ας τρέξουμε προς το φως, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε. Εκείνος μας έχει ήδη δει.
Υπάρχει τόση ανυπακοή και ακαθαρσία, τόση σαρκικότητα και διαφθορά, που έχουμε κάνει την παρουσία του Θεού να απομακρυνθεί
Λέμε: «Είμαστε τόσο πλούσιοι! Τα αγαθά μας από το Ευαγγέλιο έχουν εξαπλωθεί σ’ ολόκληρη την υφήλιο, τα βίντεο με τις νίκες μας σύντομα θα τα δει κάθε χώρα, οι θαυματουργικές διακονίες μας κοντεύουν να φτάσουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Διάβολε, πρόσεξε! Η Εκκλησία βρίσκεται εδώ». Ο Ιησούς όμως λέει: «Εξεύρω...» Πόσο αξιολύπητη πρέπει να φαίνεται η καύχηση μας. Ποια ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία της εκκλησίας των Σάρδεων; «Το όνομα έχεις ότι ζης...» Πίστευαν αυτά που άκουγαν να λένε γι’ αυτούς! Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πταίσμα της εκκλησίας της Λαοδίκειας; «...Δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός». Νόμιζαν ότι πήγαιναν τόσο καλά! Είναι πολύ άσχημο να βρίσκεσαι σε μια ταλαίπωρη, ελεεινή, φτωχή, τυφλή και γυμνή κατάσταση. Η μεγαλύτερη όμως τραγωδία είναι να μην το ξέρεις!
Ούτε κι εμείς καταλαβαίνουμε την πραγματική κατάστασή μας. Κι εμείς έχουμε ένα καλό όνομα και μια φήμη. Ο Ιησούς όμως γνωρίζει την αλήθεια. Τι πρέπει να γίνει για ν’ ανοίξουν τα μάτια μας; Συλλογιστείτε αυτά τα ειλικρινά λόγια. Ίσως πονέσουν λίγο, όμως είναι σωστά.
«Πολλές από τις εκκλησίες μας λατρεύουν ένα Θεό που είναι απών». (Λέοναρντ Ράβενχιλλ). Υπάρχει τόση ανυπακοή και ακαθαρσία, τόση σαρκικότητα και διαφθορά, που έχουμε κάνει την παρουσία του Θεού να απομακρυνθεί. Είναι πιθανόν οι πιστοί να συνεχίζουν να προσεύχονται, να έχουν οικογενειακές συμμελέτες, να ομολογούν, να ψάλλουν ύμνους, να αποδεκατίζουν, να παρακολουθούν συναθροίσεις και ούτε καν να γνωρίζουν ότι το Πνεύμα του Κυρίου έχει απομακρυνθεί. Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει τα επιφανειακά που δύσκολα θα επιθυμήσουμε τα υπερφυσικά. Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει «τα μέρη των οδών Αυτού» (Ιώβ 26/κς/14), που συχνά ξεχνάμε την εσωτερική ουσία των οδών Του.
Πού είναι η δόξα; Πού είναι η αίσθηση του δέους; Πού είναι η μεγαλοπρέπεια του Θεού; Πόσο συχνά η φωνή Του αντηχεί στα ενδόμυχά μας; Αυτή η φωνή που σε συντρίβει, που σε κάνει να τρέμεις; Πόσο συχνά τα σημεία και τα τεράστια Του σε κάνουν να φωνάξεις: «Ω, είναι ο Κύριος!» Πόσο τακτικά μείναμε άφωνοι, συγκλονισμένοι, έκπληκτοι και σιωπηλοί, εξαιτίας των τρομερών πραγμάτων που Εκείνος έχει κάνει; Πού είναι η παρουσία του Θεού; Τι ντροπή! Πιστεύουμε στις διογκωμένες και υπερβολικές αναφορές μας. Έχουμε εξαπατηθεί από τα ίδια μας τα υπέροχα λόγια. Δεκάδες διακονίες σε ολόκληρη τη χώρα ισχυρίζονται ότι έχουν φοβερά, τρομερά, καταπληκτικά σημεία και τεράστια και θαύματα. Όλοι αναφέρουν εντυπωσιακές ενέργειες του Θεού. Όταν τους ακούς να μιλάνε, νομίζεις ότι συγκρίνοντάς τους με τους αποστόλους, οι δεύτεροι ήταν μάλλον πνευματικά αρχάριοι. (Μη γελάτε. Μερικοί διδάσκαλοι ισχυρίζονται ότι αν ο Παύλος είχε την αποκάλυψή μας, δεν θα είχε αυτό το σκόλοπα στη σάρκα του κι αν ο Στέφανος γνώριζε την πλήρη εξουσία που είχε, δεν θα είχε μαρτυρήσει. Αντί να γελάσουμε, καλύτερα να κλάψουμε). Ίσως οι απόστολοι κάποια μέρα θαυμάσουν τους σύγχρονους αγίους. Αυτή η μέρα όμως δεν είναι σίγουρα η σημερινή.
Όταν τους ακούς να μιλάνε, νομίζεις ότι συγκρίνοντας τους με τους αποστόλους, οι δεύτεροι ήταν μάλλον πνευματικά αρχάριοι
Τα αμερικανικά μας "σημεία και τεράστια και θαύματα" με το ζόρι αξίζουν αυτό το όνομα. Είναι καθαρά σημεία, εκείνα δηλ. τα συγκεκριμένα σημάδια που φανερώνουν ότι ο παντοδύναμος Θεός εργάζεται; Με ποια λογική είναι σημεία και τέρατα, αν δεν προκαλούν το θαυμασμό και την κατάπληξη; Πώς μπορούμε να τα αποκαλούμε θαύματα όταν η λέξη ουσιαστικά σημαίνει φοβερά πράγματα; Σε πόσες φοβερές εκδηλώσεις γινόμαστε μάρτυρες σήμερα;
Η “αποκαλούμενη ευαγγελική αφύπνιση” φαίνεται να μην έχει καμία επίδραση πάνω στα ήθη της χώρας
Η αλήθεια [είναι] ότι μακράν απέχουμε από την πραγματική αποστολική εξουσία σ’ αυτή τη χώρα, ακόμα κι αν μας αρέσει να χρησιμοποιούμε τον όρο. Στην πραγματικότητα φαίνεται το να είσαι αποστολικός είναι πολύ στη μόδα στις μέρες μας, ιδιαίτερα για τους ποιμένες που έχουν ξεκινήσει περισσότερες από μία εκκλησίες. Μην ξεχνάμε όμως τα λόγια του Παύλου:
«Τα μεν σημεία του αποστόλου ενηργήθησαν μεταξύ σας εν πάση υπομονή, διά θαυμάτων και τεραστίων και δυνάμεων» (Β~ Κορ. 12/ιβ/12).
Και ο Παύλος εννοούσε τα πραγματικά. Θέλουμε να αποκατασταθεί η δόξα του Θεού; Είμαστε έτοιμοι για μία ατελείωτη δύναμη; Τότε ας αντιμετωπίσουμε τα ειλικρινά λόγια, όσο κι αν μας πονέσουν.
Ο Πάρις Ράιντχεντ, που υπηρέτησε σαν ποιμένας στο κέντρο της Νέας Υόρκης και ως ιεραπόστολος στο Σουδάν και σαν οικονομικός σύμβουλος του Τρίτου Κόσμου, έγραψε τελευταία:
«Κατά τη διάρκεια των σαράντα χρόνων που είμαι στην υπηρεσία του Κυρίου έχω αντιληφθεί ότι το προϊόν μαζικής παραγωγής που περνά ως "χριστιανικό" έχει ελάχιστη ή καμία ομοιότητα με τη δυναμική πραγματικότητα του Χριστού, που μπορεί και πρέπει να είναι η σφραγίδα κάθε αληθινού παιδιού του Θεού».
..
