Iδού έρχομαι ταχέως !!! 04----19-8-2015-----TΥΧΙΚΟΣ-- ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000 –

Iδού έρχομαι ταχέως !!!

04

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ο λόγος του Θεού ονομάζει σοφό εκείνον που ακούει τις πατρικές συμβουλές: ``Ο σοφός υιός δέχεται την διδασκαλίαν του πατρός^ ο δε χλευαστής δεν ακούει έλεγχον.’’ (Παρ. 13/ιγ/1). Αντίθετα ονομάζει άφρωνα εκείνον που δεν τις υπολογίζει: ``Ο άφρων καταφρονεί την διδασκαλίαν του πατρός αυτού^ ο δε φυλάττων έλεγχον είναι φρόνιμος’’ (Παρ. 15/ιε//5).

8. Όταν ακολουθούμε τις συμβουλές τους και εκτελούμε τις παραγγελίες τους, οι πρώτοι που θα επηρεαστούν είναι οι γονείς μας: ``Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα^ υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού’’ (Παρ. 10/ι/1).[9]

Πράγματι, οι γονείς παίρνουν μεγάλη χαρά όταν τα παιδιά ακολουθούν τις συμβουλές τους και εργάζονται για την επιτυχία τους. Χαίρονται όταν τα βλέπουν να εφαρμόζουν τις οδηγίες τους και έχουν επιτυχία σε ό,τι κάνουν! Μέσα σε τέτοιας μορφής σχέσεις είναι ευκολότερο να δει κανείς πόσο αληθινές ευλογίες είναι τέτοια παιδιά για την οικογένειά τους![10]

Αξίζει να καταλάβουμε ότι ο ίδιος Θεός που έκανε το νόμο της βαρύτητας, έκανε και τους Νόμους της Βίβλου. Οι νόμοι αυτοί είναι το ίδιο υποχρεωτικοί για τη ζωή μας, όπως το ίδιο οδυνηρές είναι και οι συνέπειες κάθε φορά που τους παραβαίνουμε! Αν εφαρμόζουμε την Πέμπτη Εντολή, θα δούμε ευλογίες σ’ εμάς και στην οικογένειά μας, όπως και στις σχέσεις με τους γονείς. Αυτό είναι εγγυημένο - ακόμη και αν κάποιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να εφαρμοστεί στην οικογένειά του! Αν δώσουμε προσοχή με ειλικρίνεια στο νόμο του Θεού, θα δουλέψει!

Παράβαση της Εντολής

Τώρα που έχουμε καλύτερη ιδέα για το πώς πρέπει να τιμούμε τους γονείς μας, ας δούμε με λίγα λόγια και κάποια πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε επειδή δεν τους δίνουν τιμή.

1. Ασφαλώς όταν περιφρονούμε τους γονείς μας είναι ατιμωτικό γι’ αυτούς. ``Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα^ ο δε μωρός άνθρωπος καταφρονεί την μητέρα αυτού’’ (Παρ. 15/ιε/20). Όπως υπάρχει και το άλλο χωρίο, που αναφέρει: ``Όστις ατιμάζει τον πατέρα, και αποθεί την μητέρα, είναι υιός προξενών αισχύνην και όνειδος’’ (Παρ. 19/ιθ/26), όπου η λέξη ``απωθεί’’ υπονοεί βίαια συμπεριφορά εναντίον τους.

Όπως η σκληρή εργασία και η σωστή ζωή μας, κάνει τους γονείς περήφανους και τους δίνει τιμή, το αντίθετο συμβαίνει όταν οι πράξεις μας δεν είναι σωστές. Η ζωή μας πρέπει να παράγει όσο το δυνατό περισσότερη τιμή γι’ αυτούς.

2. Ο Θεός καταριέται εκείνους που ατιμάζουν τους γονείς τους, ορίζοντας: ``Επικατάρατος όστις κακολογήση τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού’’ (Δευτ. 27/κζ/16).

Τι συμβαίνει όταν κάποιος κοροϊδεύει τους γονείς του ή μιλάει υποτιμητικά πίσω από την πλάτη τους; ``Ο λύχνος του κακολογούντος τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού, θέλει σβεσθή εν βαθεί σκότει’’ (Παρ. 20/κ/20).[11]

Αυτό και τα σχετικά εδάφια, τόσο δυνατά σε έκφραση, βοηθούν να καταλάβουμε πόσο σοβαρά ενδιαφέρεται ο Θεός για να τιμούμε τους γονείς μας.

Σήμερα είναι συνηθισμένο ανάμεσα στους νεαρούς ανθρώπους να μιλούν με αυθάδεια και να κακολογούν τους γονείς τους. Το κάνουν χωρίς να το σκεφτούν, όμως θα έπρεπε να σκέφτονται πολύ σοβαρά!

Αν τα εδάφια αυτά φαίνονται υπερβολικά, κοιτάξτε γύρω σας! Πόσοι νεαροί άνθρωποι που δεν προσέχουν τις συμβουλές τους ή με άλλους τρόπους ατιμάζουν τους γονείς τους, καταλήγουν σε περιπέτειες, βία και καταστροφικούς τρόπους ζωής, που μπορεί να τους οδηγήσουν σε πολλά και σοβαρά προβλήματα - μερικές φορές και σε πρόωρο θάνατο;

Υπάρχουν πάντοτε συνέπειες, όταν παραβαίνουμε τους νόμους του Θεού, όπως, από την άλλη πλευρά, δεχόμαστε πάντοτε φυσικές ευλογίες όταν τους τηρούμε!

***

Αν αισθάνεσαι ένοχος επειδή δεν τιμάς όπως πρέπει τους γονείς σου, λυπάσαι γι’ αυτό και είσαι έτοιμος να κάνεις ειλικρινείς προσπάθειες για ν' αλλάξεις, ο Θεός ΘΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.

Ο σκοπός αυτής της μελέτης δεν είναι να σε εξαναγκάσει να υπακούς, αλλά να κάνει σαφές πόσο πολύ ενδιαφέρεται ο Θεός ώστε να τιμούμε τους γονείς μας.

Και μην ξεχνάς επίσης, ότι ο Θεός δεν αλλάζει. Εκείνος έχει πει: ``Εγώ είμαι ο Κύριος^ δεν αλλοιούμαι^ διά τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε’’ (Μαλ. 3/γ/6). Επίσης η Καινή Διαθήκη γράφει: ``Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας’’ (Εβρ. 13/ιγ/8).

Το μέρος μας στην Οικογένεια

Πριν τελειώσουμε, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε πόσο σπουδαία είναι η ευθύνη μας απέναντι στην οικογένειά μας.

1. Είναι σημαντικό για τις οικογένειες να ζουν μαζί με ενότητα και αρμονία. Ο Κύριος Ιησούς δίδαξε ότι ``Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, ερημούται^ και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, δεν θέλει σταθή’’ (Ματθ. 12/ιβ/25). Η οικογένεια λειτουργεί ομαδικά, γεγονός που απαιτεί ολοκληρωτική συνεργασία από κάθε μέλος της.

2. Οι αποστολικές συμβουλές για τις σχέσεις πρέπει πρώτιστα να εφαρμόζονται στα πλαίσια της χριστιανικής οικογένειας. Ποιες είναι αυτές; ``Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς^ διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται’’ (Ματθ. 7/ζ/12).[12]

Αυτά δεν είναι εύκολα, ιδιαίτερα σε μερικές περιπτώσεις. Το ``μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού’’ σημαίνει να είμαστε ευγενείς ακόμη και όταν κάποιο μέλος της οικογένειας φέρεται σ’ εμάς άσχημα.

Να θυμάστε, είναι δύσκολο έργο να είσαι γονέας. Κανένας δεν το κάνει τέλεια. Καθένας κουράζεται και εξαντλείται κάποιες φορές. Οι γονείς μας θα κάνουν και λάθη. Όμως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να παραβλέψουμε τις ατέλειες και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.

Ας προσπαθήσουμε ν' ακολουθήσουμε τις αρχές που παρουσιάστηκαν σ’ αυτό το άρθρο όσο πιο πιστά μπορούμε. Ο Θεός θα μας ανταμείψει πλούσια εάν το κάνουμε και θα μας δώσει τη βοήθεια που χρειάζεται αν Του το ζητήσουμε επειδή, όπως υπόσχεται: ``Πάντα όσα αν ζητήσητε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει’’ (Ματθ. 21/κα/22). Τότε θα μπορούμε κι εμείς να πούμε: ``Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χριστού’’ (Ματθ. 21/κα/22, Φιλιπ. 4/δ/13).

Διάβαζε αυτή τη μελέτη κατά διαστήματα και έλεγχε τον εαυτό σου πώς ανταποκρίνεσαι. Όσο καλές κι αν είναι σήμερα οι σχέσεις με τους γονείς σου, μπορούν να γίνουν καλύτερες. Ποτέ μην ξεχνάς την Πέμπτη Εντολή! Θέσε τη σε λειτουργία. Θα σε φέρει πολύ κοντύτερα στους γονείς σου, θα φέρει ειρήνη και αγάπη στο σπίτι σου και περισσότερη επιτυχία στη ζωή σου.

Προσαρμογή από άρθρο του Joel Jilliker από το περιοδικό "True Education", Άνοιξη 2000, σελ. 21,

Τίτλος στο πρωτότυπο: "The Forgotten Commandment". © Philadelphia Church of God.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[*] Η έννοια της μακροημέρευσης εδώ, μάλλον σημαίνει την προστασία από περιττούς κινδύνους που εκδηλώνονται στη ζωή εκείνων που δεν ζουν μια σωστή ζωή και μπορούν να οδηγήσουν σε κακή υγεία και ατυχήματα, και συνεπώς σε πρόωρο θάνατο.

[Επιστροφή]

[**] Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό την ιστορία των τριών παιδιών που αρνήθηκαν να προσκηνύσουν την εικόνα του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, παρ’ ό,τι ήξεραν ότι πρέπει να υπακούν στους άρχοντες και του είπαν ``ας είναι γνωστόν εις σέ, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν’’ (Δαν. 3/γ/18).

[Επιστροφή]

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ:

[1] ``Διότι ο Θεός προσέταξε, λέγων, `Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα’^ και `Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα, εξάπαντος να θανατόνηται’’’ (Ματθ. 15/ιε/4).

``Τας εντολάς εξεύρεις, `Μη μοιχεύσης^ Μη φονεύσης^ Μη κλέψης^ Μη ψευδομαρτυρήσης^ Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου’’’ (Λουκ. 18/ιη/20).

[Επιστροφή]

[2] ``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, καθώς προσέταξεν εις σε Κύριος ο Θεός σου^ διά να γείνης μακροχρόνιος και διά να ευημερής επί της γης, την οποίαν δίδει εις σε Κύριος ο Θεός σου’’ (Δευτ. 5/ε/16).

``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα’’, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν^ διά να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης’’ (Εφεσ. 6/ς/3-4).

[Επιστροφή]

[3] ``Και κατέβη μετ’ αυτών, και ήλθεν εις Ναζαρέτ^ και ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς. Η δε μήτηρ αυτού εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους εν τη καρδία αυτής’’ (Λουκ. 2/β/51).

[Επιστροφή]

[4] ``Ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις’’ (Λουκ. 2/β/52).

[Επιστροφή]

[5] ``Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ’ εμού^ δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον^ διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν (...) Τιμώ τον Πατέρα μου’’ (Ιωάν. 8/η/28-29,49).

``Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου^ καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου, και μένω εν τη αγάπη αυτού’’ (Ιωάν. 15/ιε/10).

[Επιστροφή]

[6] ``Ο Ιησούς λοιπόν ως είδε την μητέρα και τον μαθητήν παριστάμενον τον οποίον ηγάπα, λέγει προς την μητέρα αυτού, Γύναι, ιδού ο υιός σου. Έπειτα λέγει προς τον μαθητήν, Ιδού η μήτηρ σου. Και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν αυτήν ο μαθητής εις την οικίαν αυτού’’ (Ιωάν. 19/ιθ/26-27).

[Επιστροφή]

[7] ``Ο φειδόμετος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού^ αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ’’ (Παρ. 13/ιγ/24).

``Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον^ διότι εάν κτυπήσης αυτό διά της ράβδου δεν θέλει αποθάνει’’ (Παρ. 23/κγ/13).

``Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν^ παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού (...) Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε^ και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου’’ (Παρ. 29/κθ/15,17).

[Επιστροφή]

[8] ``Υιέ μου φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλον σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί^ όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει^ και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου’’ (Παρ. 6/ς/20-22).

[Επιστροφή]

[9] ``Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα^ και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι^ μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει’’ (Παρ. 23/κγ/25).

[Επιστροφή]

[10] ``Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα^ μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας. Καθώς είναι τα βέλη εν τη χειρί του δυνατού, ούτως οι υιοί της νεότητος. Μακάριος ο άνθρωπος, όστις εγέμισεν την βελοθήκην αυτού εκ τούτων^ οι τοιούτοι δεν θέλουσι καταισχηνθή, όταν λαλώσι μετά των εχθρών αυτών εν τη πύλη’’ (Ψαλμ. 127/ρκζ/3-5).

[Επιστροφή]

[11] ``Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσοί των αετών θέλουσι φάγει’’(Παρ. 30/λ/17).

``Πας άνθρωπος, όστις κακολογήση τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού, εξάπαντος θέλει θανατωθή^ τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού εκακολόγησε^ το αίμα αυτού θέλει είσθαι επ’ αυτόν’’ (Λευ. 20/κ/9).

[Επιστροφή]

[12] ``Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους, εις την σπουδήν άοκνοι^ κατά το πνεύμα ζέοντες^ τον Κύριον δουλεύοντες’’ (Ρωμ. 12/ιβ/10-11).

``Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού, αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους και εις πάντας’’ (Α' Θεσ. 5/ε/15).

``Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες^ μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού, ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας^ αλλά το εναντίον, ευλογούντες^ επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, διά να κληρονομήσητε ευλογίαν’’ (Α' Πέτρ. 3/γ/8-9).

[Επιστροφή]

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

``Τας χήρας τίμα''

Για τη γυναίκα -

Οι Χήρες στην Αποστολική Εκκλησία

Μια ειδική πραγματικότητα αναφορικά με τις γυναίκες, ήταν και είναι εκείνη των χηρών. Χήρα είναι η γυναίκα της οποίας ο άντρας έχει πεθάνει.[1] Η Παλαιά Διαθήκη έχει αρκετές αναφορές σε χήρες γυναίκες (Ναομί, Ρουθ κ.λπ.), και παρέχει ειδική νομοθεσία και διδασκαλία για τα δικαιώματα των χηρών και των ορφανών που έπρεπε να έχουν την φροντίδα του λαού Ισραήλ (π.χ. τα ρούχα τους δε μπορούσαν να κρατηθούν ως ενέχυρο, ήταν καταραμένος εκείνος που εμπόδιζε να βρουν το δίκιο τους κ.λπ. - Δευτ. 16/ις/11, 27/κζ/19, Ιερ. 7/ζ/6, Ησ. 10/ι/2). Τα δικαιώματα αυτά αναγνωρίστηκαν και στους χρόνους της Καινής Διαθήκης.

Παρ' όλα αυτά, τουλάχιστον ένας σοβαρός αριθμός χηρών αντιμετώπιζε εκείνο τον καιρό -όπως δυστυχώς συμβαίνει σε όλους τους αιώνες- διάφορα προβλήματα. Υπέφεραν από την αδιαφορία της κοινωνίας, γεγονός για το οποίο κάνει λόγο η παραβολή του άδικου κριτή, όπου μια χήρα παρακαλούσε,``Εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου'', όμως εκείνος ``μέχρι τινός δεν ηθέλησε'' (Λουκ. 18/ιη/2-5), και γίνονταν εύκολη λεία κακόβουλων ανθρώπων, οι οποίοι ενδιαφέρονταν να ιδιοποιηθούν τις περιουσίες τους. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει ιδιαίτερα από θρησκευόμενους κύκλους, όπως ήταν τότε οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τους οποίους ο Κύριος ανάμεσα σε άλλα κατήγγειλε: ``Κατατρώγετε τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς'' (Ματθ. 23/κγ/14).[2]

Η κοινωνική ανάγκη

Αντίθετη σ' αυτή την όντως δυσάρεστη κατάσταση, στάθηκε η αποστολική Εκκλησία, η οποία στην προσπάθεια αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων μεταξύ των μελών της, έλαβε ιδιαίτερη μέριμνα για τη συμπαθή ομάδα των χηρών, παρέχοντας τα αναγκαία για τη ζωή τους.[3]

Πολύ νωρίς πληροφορούμαστε ότι οργανώθηκαν στην Ιερουσαλήμ και λειτουργούσαν καθημερινά ``διακονίαι'' (=συσσίτια) για τις χήρες (Πράξ. 6/ς/1-7), στα οποία συμμετείχε αρκετά σημαντικός αριθμός χηρών.[4] Η ανάγκη αυτή δεν ήταν μόνο τοπική των Ιεροσολύμων. Ο Λουκάς διηγείται για τη μαθήτρια Ταβιθά (Δορκάδα), που ζώντας στην Ιόππη (σημερινή Γιάφα) υποστήριζε την τάξη των αναξιοπαθούντων χηρών. Όταν εκείνη πέθανε και κάλεσαν τον απόστολο Πέτρο, ``παρεστάθησαν ενώπιον αυτού πάσαι αι χήραι κλαίουσαι, και δεικνύουσαι χιτώνας και ιμάτια όσα η Δορκάς ειργάζετο ότε ήτο μετ' αυτών'' (Πράξ. 9/θ/36-40).

Ο Παύλος ανέθεσε στον Τιμόθεο το καθήκον της συμπαράστασης προς αυτές τις γυναίκες με απόλυτο τρόπο: ``Τας χήρας τίμα'' (Α' Τιμ. 5/ε/3). Το ρήμα τιμώ στο χωρίο αυτό έχει την ίδια ακριβώς σημασία όπως και στα λόγια του Κυρίου Ιησού για την τιμή που οφείλουν τα παιδιά στους γονείς τους, δηλαδή την υλική υποστήριξη (Ματθ. 15/ιε/4-6). Αυτό γίνεται σαφέστερο όταν η φράση θεωρηθεί μέσα στο συμφραζόμενο, και μάλιστα στο εδάφιο 17, όπου η Εκκλησία προστάζεται να παρέχει ``διπλήν τιμήν'' στους πρεσβύτερους εκείνους που ``καλώς προΐστανται'' και επιπλέον ``κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν''.[5] Επιπλέον προσδιορίζεται από τις φράσεις που ακολουθούν ευθύς μετά, δηλαδή, ``Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος''και, ``Άξιος είναι ο εργάτης του μισθού αυτού'' (εδ. 18). Είναι ορθή στο σημείο αυτό η ελεύθερη απόδοση της έκδοσης "Ο Λόγος Ζωντανός": ``Η Εκκλησία πρέπει να φροντίζει για τις γυναίκες που έχασαν τον άντρα τους, όταν βέβαια δεν έχουν κανέναν άλλο να τις φροντίσει''.[6]

Αν και η Εκκλησία δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός με τη συνηθισμένη έννοια του όρου, στην ουσία είναι ο κατεξοχήν ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ οργανισμός, που μπορεί και οφείλει να βοηθήσει τους ανθρώπους, όχι μόνο με το πνευματικό δώρο του Ευαγγελίου αλλά και με συμπαράσταση στις βιοτικές τους ανάγκες.

Η επισήμανση του Ιάκωβου, ότι ``θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμο'' (Ιακ. 1/α/27), φανερώνει όχι μόνο την ανάγκη που ως φαίνεται υπήρχε εκείνη την εποχή, αλλά και τη μεγάλη σημασία που έδιναν οι Απόστολοι στο χριστιανικό καθήκον που όφειλαν οι πιστοί σ' εκείνους που ήταν αβοήθητοι. Αν μάλιστα προσθέσουμε και την αποστολική προτροπή, ``Ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεω'' (Γαλ. 6/ς/10), τότε οι υποχρεώσεις της Εκκλησίας είναι ακόμη πιο συγκεκριμένες και σαφείς.

Προβλήματα κατά την παροχή φιλανθρωπίας

Αλλά το θέμα ήταν πολύ πιο σύνθετο για να καλυφθεί με την οργάνωση συσσιτίων. Ο Παύλος διέθεσε μεγάλο μέρος από το 5ο κεφάλαιο της Α' Επιστολής του προς τον Τιμόθεο, συζητώντας και δίνοντας οδηγίες για την αντιμετώπιση διαφόρων πτυχών του (5/ε/4,5,9,16, πρβλ. Α' Κορ. 7/ζ/8). Η ανθρώπινη σάρκα μπορεί κάποιες φορές να δημιουργήσει προβλήματα διακρίσεων ή παρεξηγήσεις, όπως έγινε στην Ιερουσαλήμ, όπου κάποιες χήρες ένιωθαν -ή πράγματι έτσι συνέβαινε- ότι ``παρεβλέποντο'' έναντι άλλων (Πράξ. 6/ς/1-7).

Επίσης, όπως δυστυχώς και σήμερα συχνά παρατηρείται, πολλοί άνθρωποι Χήρες στην Αποστολική Εκκλησία είναι πρόθυμοι να προσποιηθούν ότι είναι χριστιανοί, προκειμένου να λάβουν κάποια ευεργεσία από την Εκκλησία, με την οποία η μόνη τους σχέση είναι το υλικό συμφέρον. Ως φαίνεται, τέτοια κρούσματα υπήρξαν και στις αποστολικές μέρες, όπου μη πιστές χήρες έσπευδαν να καταγραφούν στους καταλόγους της Εκκλησίας προκειμένου να πάρουν μέρος στα συσσίτια και άλλα βοηθήματα. Όμως αυτές δεν μπορούσαν να κρυφτούν για πολύ, καθώς ξεσκεπάζονταν από τη διαγωγή τους όταν, συνηθισμένες όπως ήταν, περιφέρονταν στα σπίτια ``λαλούσαι τα μη πρέποντα'', είτε κουτσομπολεύοντας είτε δημιουργώντας προβλήματα στις ξένες οικογένειες.

Ήταν και είναι ανάγκη να υπάρχει κάποιος κανόνας χριστιανικής καθοδήγησης. ``Ελεείτε, κάμνοντες διάκρισιν'', θα γράψει με σοφία στην Επιστολή του ο Ιούδας (εδ. 22). Έτσι η συμβουλή του Παύλου στον πνευματικό ηγέτη ήταν και είναι: ``Ταύτα παράγγελλε, διά να ήναι άμεμπτοι'', κι η νουθεσία αυτή δεν αφορά μόνο τις χήρες, αλλά και τους συγγενείς τους, ώστε οι πράξεις τους να μην προσδίδουν μομφή σε βάρος της Εκκλησίας.

Όσοι σήμερα ασχολούνται με την ηγεσία της εκκλησίας και τα διάφορα διακονήματα, θα ομολογήσουν πόσο σωστά και φρόνιμα αντιμετωπίζει το θέμα ο απόστολος Παύλος με σοφία Θεού, καθώς οι άνθρωποι είναι ίδιοι σε όλους τους καιρούς και πάντοτε υπάρχει κίνδυνος ο πνευματικός σκοπός της Εκκλησίας να εκτραπεί σε απλή κοινωνική δραστηριότητα, την οποία μάλιστα εύκολα μπορούν να εκμεταλλεύονται επιτήδεια άτομα.

Διάφορες κατηγορίες χηρών

Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης είχε χωρίσει τις χήρες σε τρεις κατηγορίες:

(α) Εκείνες που ήταν ηλικίας μικρότερης των εξήντα ετών, για τις οποίες ο Απόστολος έγραψε: ``Θέλω αι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον'', ώστε να βρουν καταφύγιο και αποστολή στη νέα τους οικογένεια, όπου θα μπορούσαν να είναι πολλαπλά χρήσιμες, χωρίς να εξαρτώνται από την κοινότητα των πιστών (Α' Τιμ. 5/ε/14).

(β) Εκείνες που είχαν παιδιά και εγγόνια, τα οποία όφειλαν να τις φροντίζουν, και οι οποίες, ανταποδοτικά, θα έπρεπε να είναι χρήσιμες στις συγγενικές οικογένειες. ``Εάν τις πιστός ή πιστή έχη χήρας, ας προμηθεύη εις αυτάς τα αναγκαία'', όρισε ο Παύλος (εδ. 16). Η Εκκλησία δεν ήταν υποχρεωμένη να υποστηρίζει τις χήρες αυτές.

(γ) Τις ``αληθώς χήρες'', δηλαδή εκείνες που όχι μόνο ήταν στον κόσμο ολομόναχες, χωρίς δύναμη ή βοήθεια για να καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες, αλλά και διακρίνονταν για την πνευματικότητά τους. (Βλέπε περισσότερα παρακάτω).

Με άλλα λόγια στον εσωτερικό κοινωνικό ιστό της πρώτης Εκκλησίας η λέξη χήρα απόκτησε ειδική έννοια, σημαίνοντας όχι απλά εκείνη που είχε χάσει τον σύζυγό της, αλλά κυρίως εκείνη που αφού έχασε τον σύζυγό της απόμεινε στον κόσμο έρημη και χρειαζόταν τη συμπαράσταση της αδελφότητας.

Υπήρχε όμως και μία άλλη κατάταξη των χηρών, αυτή τη φορά ανάλογα με τη διαγωγή τους:

(α) Χήρες που όχι μόνο ήταν φτωχές αλλά επίσης ήταν και βαθιά θρησκευόμενες. Μπορεί να μην είχαν οικογένεια, παιδιά ή εγγόνια, ούτε φίλους για να συντροφεύσουν τη μοναξιά τους, και στερούνταν τα απαραίτητα για τη ζωή, όμως όντας βαθιά ευσεβείς, έμεναν διαρκώς στις προσευχές.[7] Απέναντι σ' αυτές τις αναγνωρισμένες και καταχωρημένες χήρες, η Εκκλησία είχε καθήκον αγάπης να παρέχει όλα τα αναγκαία.

(β) Χήρες που είχαν διδάξει ορθά και με ευσέβεια ``τον ίδιον εαυτών οίκον, [ώστε] να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών''. Ο Απόστολος τονίζει ότι η εκπλήρωση αυτού του συχνά παραμελημένου καθήκοντος είναι ``καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού'' (Πρβλ. Εφεσ. 6/ς/2-3, Μάρκ. 7/ζ/10-11).[8]

(γ) Χήρες που ενδιαφέρονταν για την ευθυμία και τις απολαύσεις, και όχι για τα πράγματα του Θεού. Όπως εκείνοι που ``όνομα έχουν ότι ζουν αλλά είναι νεκροί'' (Αποκ. 3/γ/1), και η χήρα ``η δεδομένη εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά'', θα γράψει ο Παύλος. Η Εκκλησία δεν έχει υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτές τις χήρες, πέρα από το να τις προειδοποιήσει ότι βρίσκονται σε καθεστώς αμαρτίας και μεγάλο κίνδυνο. ``Εάν ζήτε κατά την σάρκα μέλλετε να αποθάνητε'' (Ρωμ. 8/η/13).

Οι "αληθώς χήρες"

Σύμφωνα με την αποστολική διδαχή, προκειμένου μια χήρα να μπορεί να δέχεται την βοήθεια της Εκκλησίας έπρεπε να είναι ``αληθώς χήρα'' και να έχει τις παρακάτω προϋποθέσεις:

1- Ως προς την ηλικία: ``Ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών''. Σ' αυτή την ηλικία οι γυναίκες έχουν χάσει πια τα ενδιαφέροντά τους για το γάμο. Επίσης δεν είναι σε θέση να εργάζονται για τις ανάγκες τους. Ελεύθερη από άλλες υποχρεώσεις, η πραγματική χήρα όντας μεμονωμένη ``ελπίζει επί τον Θεόν, και εμμένει εις τας δεήσεις και τας προσευχάς νύκτα και ημέραν'' (Α' Τιμ. 5/ε/5).[9]

2- Ως προς την προηγούμενη έγγαμη ζωή: ``Ενός ανδρός γυνή''. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να έχουν παντρευτεί για δεύτερη φορά -αφού ο ίδιος ο απόστολος και εγκρίνει το νέο γάμο (Ρωμ. 7/ζ/1) και συμβουλεύει τις νεότερες χήρες να ξαναπαντρεύονται (Α' Τιμ. 5/ε/14)-, ούτε βέβαια εννοεί ότι μπορούσε μια γυναίκα να έχει περισσότερους από έναν άντρα ταυτόχρονα, αλλά μάλλον ότι ποτέ της δεν είχε παράλληλες σχέσεις, ούτε ήταν διαζευγμένη που στη συνέχεια είχε παντρευτεί άλλον άντρα. Το ζητούμενο, συνεπώς, ήταν να υπήρξε πιστή σύζυγος.

3- Ως προς την καρποφορία: ``Να μαρτυρείται διά τα καλά αυτής έργα''. Όχι μόνο δεν έπρεπε να υπάρχουν κατηγορίες σε βάρος της, αλλά αντίθετα να είναι γνωστή για τα καλά της έργα, που εδώ εκφράζονται με πέντε περιοχές: (α) ``Εάν ανέθρεψε τέκνα'', γεγονός που προϋποθέτει αυτοθυσία, συμπάθεια και ζήλο για την εκπαίδευση της νέας γενιάς.[10] (β) ``Εάν περιέθαλψε ξένους'', εννοείται στο παρελθόν, όταν σε καλύτερες μέρες μαζί με την οικογένειά της είχε ευκαιρίες να δείξει φιλοξενία προς χριστιανούς που ταξίδευαν από έναν τόπο σε άλλο. (γ) ``Εάν πόδας αγίων ένιψεν'', όχι μόνο στα πλαίσια της φιλοξενίας αλλά και σαν σημάδι βαθιάς ταπείνωσης σύμφωνα με το ύψιστο παράδειγμα του Κυρίου (Ιωάν. 13/ιγ/14. (δ) ``Εάν θλιβομένους εβοήθησεν'', με δώρα, ενθάρρυνση και επισκέψεις στα σπίτια τους. (ε) ``Εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν'', με αφοσίωση, επιμέλεια και σταθερότητα στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων.

Αναγκαία η οικογενειακή αποκατάσταση

των νεαρών χηρών

Ο Απόστολος προτρέπει την επιστροφή στην οικογενειακή σφαίρα. ``Θέλω λοιπόν αι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδωρή'' (Α' Τιμ. 5/ε/14). Η χριστιανική ζωή παράγει όχι άπραγο αλλά δραστήριο κόσμο. Η επιστροφή στην οικογενειακή ζωή περιορίζει τους πειρασμούς για χαλαρή ζωή. Η απραξία πρέπει συνεπώς να καταπολεμηθεί, όπως επίσης η ακολασία.

Οφείλουμε, εντούτοις, να σημειώσουμε ότι φαινομενικά παρουσιάζεται μια "ασυμφωνία" μέσα στις αποστολικές οδηγίες, επειδή στην Α' Επιστολή προς Κορινθίους ο Παύλος γράφει: ``Λέγω προς τους αγάμους και προς τας χήρας, καλόν είναι εις αυτούς, εάν μείνωσι καθώς και εγώ'' (Α' Κορ. 7/ζ/8). Το χωρίο αυτό έδωσε αφορμή σε διάφορους να εξάρουν πάνω από τον χριστιανικό γάμο την αγαμία και τον ασκητισμό.

Τίποτα δεν είναι αναληθέστερο από αυτό, διότι αφενός ευθύς αμέσως ο Απόστολος τονίζει ότι ``εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι^ διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται'' (εδ. 9), αφετέρου δε στην Α' Επιστολή προς Τιμόθεον ορίζει: ``Θέλω αι νεώτεραι [χήραι] να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδωρή'' (Α' Τιμ. 5/ε/14).

Από τα παραπάνω, και όλα τα υπόλοιπα γραπτά του, είναι προφανές ότι ο Παύλος προτιμά και συνιστά την έγγαμη ζωή όχι μόνο στους άγαμους πιστούς, αλλά και στις χήρες. Όχι μόνο τις θεωρεί ελεύθερες να ξαναπαντρευτούν -αφού ``η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη διά του νόμου με τον άνδρα ζώντα'', όταν όμως πεθάνει ο άντρας της ``απαλλάττεται από του νόμου του ανδρός'' και συνεπώς ``είναι ελευθέρα από του νόμου, ώστε να μη ήναι μοιχαλίς, εάν συζευχθή με άλλον άνδρα'' (Ρωμ. 7/ζ/2-3)- αλλά και τις ενθαρρύνει προς αυτή την κατεύθυνση (Α' Τιμ. 5/ε/14).

Η έγγαμη ζωή είναι πολύ ανώτερη από κάθε μορφή παρθενίας ή αγαμίας, καθώς αποτελεί εικόνα της ύψιστης σχέσης μεταξύ του Χριστού και της Εκκλησίας, αρκεί οι σύζυγοι να ζουν σύμφωνα με τις βιβλικές αρχές (Εφεσ. 5/ε/30-33).

Ο Παύλος εξηγεί ότι αυτές οι συμβουλές δόθηκαν για ``να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδωρή. Διότι εξετράπησαν ήδη τινές οπίσω του Σατανά'' (Α' Τιμ. 5/ε/14-15). Μερικές χήρες είχαν δώσει ενδείξεις οκνηρίας, κακής διαγωγής ή και ανηθικότητας, δίνοντας λαβή στον εχθρό και κατήγορο των αδελφών. Ο ``εναντίος'' εδώ μπορεί να είναι ο Διάβολος ή κάποιο συγκεκριμένο άτομο ή και συλλογικά η κοινωνία που περιβάλλει την Εκκλησία και συνεχώς παρακολουθεί τους δούλους του Χριστού. Είτε έτσι είτε αλλιώς οι κατηγορίες θα έρθουν, όμως δεν πρέπει να επαληθεύονται από κακή διαγωγή των πιστών.

Ύστερα από τα παραπάνω, ακόμη και αν δεχόμασταν προς στιγμή πως ίσως η αρχική σκέψη του Παύλου ήταν υπέρ της αγαμίας, από τα μετέπειτα γραφόμενά του γίνεται σαφές ότι ο Απόστολος υποχρεώθηκε να ταχθεί υπέρ της λύσης του νέου γάμου.

Προβλήματα κακής διαγωγής

Ο λόγος για την άρνηση καταγραφής στον κατάλογο χηρών νεότερης ηλικίας είναι συγκεκριμένος: ``Διότι αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται^ έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν'' (Α' Τιμ. 5/ε/11-12). Η έκφραση ``καταστρηνιάσωσι του Χριστού'', που υπάρχει στο αρχαίο κείμενο, μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς και διάφορους τρόπους, γεγονός που κάνει δύσκολη την ακριβή μετάφραση του χωρίου. Ωστόσο εύκολα κατανοούμε ότι πρόκειται για νεαρές χήρες οι οποίες, παρά το γεγονός ότι αρχικά καταχωρήθηκαν στον κατάλογο των απόρων της Εκκλησίας, στη συνέχεια παρασύρθηκαν στις απολαύσεις του κόσμου, απομακρύνθηκαν τελικά από τις απαιτήσεις της ζωής της χηρείας και της χριστιανικής ομολογίας. Η κριτική που γίνεται για τη συμπεριφορά τους συνεπάγεται την έμπρακτη αποκήρυξη της πίστης, μη βαδίζοντας σύμφωνα με τις αρχές της. Η ``καταδίκη'' αυτή μάλλον αφορά την παρούσα διαγωγή τους και όχι την αιώνια τύχη τους, αφού θα μπορούσαν αργότερα να μετανοήσουν.

Τέτοια ζωή έχει βλαπτικά και σκανδαλώδη αποτελέσματα: ``Και ενταυτώ μανθάνουσι να ήναι αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας^ και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα'' (εδ. 13). Αυτές οι νεαρές χήρες, όταν είναι ελεύθερες από την ανάγκη να εργάζονται για την επιβίωσή τους -εφόσον συντηρούνται από τις χορηγίες της Εκκλησίας- χρησιμοποιούν με κακό τρόπο την άνεση που τους παρέχεται.

Χήρες που δεν κάνουν δεύτερο γάμο

Κάποιες χήρες, ωστόσο, δήλωναν αποφασισμένες να μη συνάψουν νέο γάμο και να αφοσιωθούν εντελώς στην υπηρεσία του Θεού και της αδελφότητας. Ακολουθώντας ίσως την προτροπή του Παύλου ``να μείνωσι καθώς και εγώ'', ανελάμβαναν ειδικά λειτουργήματα της εκκλησίας είτε στα πλαίσια της κοινότητας των πιστών είτε προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Είναι γεγονός ότι η παρθενία κι η αγαμία παρέχουν στο πιστό άτομο διαφορετικές ευκαιρίες υπηρεσίας που δεν θα είχαν αν φρόντιζαν για τις ανάγκες της δικής του οικογένειας. Σ' αυτό αναφέρεται ο Παύλος όταν γράφει: ``Διαφέρει η γυνή και η παρθένος^ η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, διά να ήναι αγία και το σώμα και το πνεύμα^ η δε νενυμφευμένη μεριμνά τα του κόσμου, πως να αρέση εις τον άνδρα'' (Α' Κορ. 7/ζ/32). Θέλοντας όμως να προλάβει κάποια παρεξήγηση -που δυστυχώς έγινε τα μετέπειτα χρόνια και μέχρι σήμερα παρασύρει ευαίσθητα άτομα στο μοναχισμό- ευθύς αμέσως ο Παύλος διευκρινίζει ότι τα λέει αυτά, ``ουχί διά να βάλω εις εσάς παγίδα, αλλά διά το σεμνοπρεπές, και διά να ήσθε προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς'' (εδ. 34-35).

Το αν κάποιος θα μείνει άγαμος δεν είναι τόσο απλό ζήτημα, διότι, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, αφορά μόνον εκείνους ``εις όσους είναι δεδομένον'' (Ματθ. 19/ιθ/11). Οπωσδήποτε, μια τέτοια απόφαση δεν είναι, και δεν επιτρέπεται να είναι, αποτέλεσμα κανενός είδους καταπίεσης ή πλύσης εγκεφάλου, αλλά μόνον ελεύθερης βούλησης, η οποία οπωσδήποτε πρέπει να συμβαδίζει με τις βιολογικές και συναισθηματικές ανάγκες του συγκεκριμένου ατόμου. Το ζητούμενο δεν είναι η εξασφάλιση ατόμων που θα ήθελαν να μείνουν άγαμοι, αλλά ατόμων που θα έμεναν άγαμοι επειδή είχαν από τον Θεό το χάρισμα να μπορούν να ``εγκρατεύωνται'' χωρίς να ``εξάπτωνται''.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι κατά κάποιο τρόπο οι χήρες αυτές επέστρεφαν στην τάξη των ``παρθένων'', ώστε απερίσπαστες από οικογενειακές υποχρεώσεις να αφιερώνονται στον Θεό και τις ανάγκες της αδελφότητας.

Ας μην λησμονούμε επιπλέον ότι όλοι οι πιστοί του Χριστού ονομάζονται ``παρθένοι'' (Αποκ. 14/ιδ/4), υπό την έννοια ότι αρνήθηκαν τον κόσμο και την ειδωλολατρία για να περιμένουν με καρτερία τον Νυμφίο της Εκκλησίας Κύριο Ιησού Χριστό.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1- Αντίστοιχα χήρος είναι ο άντρας του οποίου έχει πεθάνει η γυναίκα, όμως η λέξη δεν αναφέρεται ούτε μία φορά στις Άγιες Γραφές. Αυτό όχι επειδή δεν υπήρχαν χήροι (π.χ. ο Αβραάμ), αλλά επειδή στο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, ήταν πολύ πιο εύκολο για τον άντρα να παντρευτεί ξανά και, συνεπώς, δεν αντιμετώπιζαν σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.

[Επιστροφή]

2- Υπάρχουν χήρες μεγάλης ηλικίας που ξεγελάστηκαν από ψεύτικες υποσχέσεις και κάτω από συναισθηματική πίεση ή εξαπάτηση διέθεσαν αφελώς την περιουσία τους σε επιτήδειους με τραγικό αποτέλεσμα. Είναι φρόνιμο, λοιπόν, τα άτομα αυτά να ζητούν και να δέχονται συμβουλές από έμπιστα πνευματικά άτομα της εκκλησίας πριν προχωρήσουν σε ανάλογες πράξεις.

[Επιστροφή]

3- Σ' αυτή την τάξη ίσως να κατατάσσονταν και οι γυναίκες εκείνες που διώχθηκαν από τους άπιστους συζύγους τους επειδή έγιναν χριστιανές.

[Επιστροφή]

4- Για τον αριθμό τους μαρτυρεί ο γογγυσμός που δημιουργήθηκε ανάμεσα σ' εκείνους που μιλούσαν αραμαϊκά (Εβραίους) και εκείνους που μιλούσαν ελληνικά (Ελληνιστές), όπως επίσης και ο αριθμός των επτά πνευματικών ανδρών που ορίστηκαν για ``να διακονώσι εις τας τραπέζας''. Ο Ευσέβιος (Εκκλ.Ιστ. VI,43) σημειώνει ότι κατά το δεύτερο αιώνα (100-199 μ.Χ.) η Εκκλησία στη Ρώμη διέτρεφε περισσότερες από 1500 χήρες.

[Επιστροφή]

5- Ο Χρυσόστομος ερμηνεύει: ``Τιμήν ενταύθα την θεραπείαν λέγει, την των αναγκαίων χορηγίαν''. Εξυπακούεται ότι η ``διπλή τιμή'' αναφέρεται σε σύγκριση με εκείνη που χορηγούσαν στις χήρες. Ο Ωριγένης στο σημείο αυτό ερμηνεύει: ``Ου γαρ προς τους μη καλώς προεστώτας [η σύγκρισις]^ εκείνοι γαρ ουκ αξιούνται ουδ' απλής, αλλά διώκονται''.

[Επιστροφή]

6- "Ο Λόγος Ζωντανός - Η Νέα Διαθήκη με Ψαλμούς και Παροιμίες", Έκδ. ΕΠΚΑ, Αθήνα 1988.

[Επιστροφή]

7- Ο Λουκάς αναφέρει στο Ευαγγέλιό του μια τέτοια χήρα, που έζησε πριν από την ίδρυση της Εκκλησίας, και μάλιστα πριν από τη γέννηση του Κυρίου Ιησού Χριστού, την προφήτισσα Άννα, η οποία ``ήτο πολύ προβεβηκυία εις ηλικίαν, ήτις έζησε μετά του ανδρός αυτής επτά έτη από της παρθενίας αυτής^ Και αύτη ήτο χήρα ως ετών ογδοήκοντα τεσσάρων, ήτις δεν απεμακρύνετο από του ιερού, νύκτα και ημέραν λατρεύουσα τον Θεόν εν νηστείαις και προσευχαίς'' (Λουκ. 2/β/36-37).

[Επιστροφή]

8- Αν όλα αυτά δεν έγιναν στον κατάλληλο καιρό και οι απόγονοι της χήρας δεν δείχνουν την οφειλόμενη ευαισθησία ως προς τα καθήκοντά τους, ή αν υπάρχουν μεν συγγενικά πρόσωπα αλλά αυτά δεν είναι πιστά και, σκεπτόμενα πονηρά, επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την χήρα, η Εκκλησία δεν πρέπει και δε μπορεί να κλείσει τα σπλάχνα της απέναντι σε γυναίκες οι οποίες ακόμη και σήμερα που, παρά την κρατική κοινωνική μέριμνα, υπάρχουν άτομα σε ανάλογη ανάγκη. Υπάρχουν δυστυχώς περιπτώσεις που συγγενικά άτομα όχι μόνο δε σέβονται τις αρχές του Θεού αλλά, επιπλέον, δεν δίστασαν να αποστερήσουν από πιστές χήρες και τα ελάχιστα μέσα επιβίωσης, να τους αφαιρέσουν κάθε περιουσιακό στοιχείο και να τις εγκαταλείψουν στην τύχη τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καθήκον της Εκκλησίας να επιμεληθεί και να βοηθήσει με κάθε τρόπο αυτά τα άτομα.

[Επιστροφή]

9- Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απροστάτευτες νεαρές χήρες θα έπρεπε να εγκαταλείπονται εξαιτίας της ηλικίας τους. Μπορούσαν να δέχονται προσωρινά βοήθεια από την Εκκλησία, αλλά δεν έπρεπε να γίνονται μόνιμο βάρος αφού ήταν αρκετά νέες για να εργαστούν για τις ανάγκες τους ή, όπως συμβουλεύει ο απόστολος, να παντρευτούν ξανά και έτσι να έχουν την απαραίτητη κάλυψη.

[Επιστροφή]

10- Ανώνυμος αρχαίος σχολιαστής σημειώνει: ``Η γαρ των οικείων μη επιμελησαμένη τέκνων δήλη πάντως εστί πολλήν επί της ψυχής την απανθρωπίαν έχουσα'', όμως ο Ωριγένης, κρίνοντας ευρύτερα και από άλλη οπτική γωνία γράφει: ``Τι ουν ει μη έχει παίδας; Τα λοιπά ποιείτω''.

[Επιστροφή]

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

T. Croskery, στο "The Pulpit Commentary", Vol. 21, "I Timothy", Εκδ. Eerdmans Publishing Co. Grand Rapids, Michigan, 1977.

Π. Τρεμπέλα, "Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης", Έκδ. "Ο Σωτήρ", Αθήνα 1993.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

03-----19-8-2015-----TΥΧΙΚΟΣ-- ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000 –Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

03

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ:

<Α> 1

<Α> 2

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

Βιβλική Μελέτη

Εσείς τηρείτε

την ξεχασμένη εντολή;

Τώρα που οι νεαροί μας φίλοι είναι ελεύθεροι από τα σχολικά τους καθήκοντα, κρίθηκε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε το παρόν κείμενο, που είναι ελεύθερη προσαρμογή από άρθρο του Joel Jilliker. Aφορά ιδιαίτερα τη δική τους ηλικία, αν και σε μεγάλο βαθμό ισχύει και για τα μεγαλύτερα άτομα, που οι γονείς τους είναι στη ζωή και έχουν διανοητική υγεία. Πράγματι, στους χρόνους που ζούμε, υπάρχει πρόβλημα με αυτό που ο αρθρογράφος μας ονομάζει "ξεχασμένη εντολή". -Οι αριθμοί μέσα σε [ ] παραπέμπουν σε σχετικά χωρία στο τέλος του άρθρου. Παρακαλούμε διαβάστε τα!

Τα πάτε καλά με τους γονείς σας; Για σκεφθείτε το. Είναι τα πράγματα ειρηνικά και αρμονικά; Έχετε μεταξύ σας καλή επικοινωνία; Τους σέβεστε; Ή μήπως διαφωνείτε σε πάρα πολλά πράγματα; Λογομαχείτε, ή τα πράγματα είναι χειρότερα;

Έχει αυτό σημασία; Πολλοί θα πουν ότι η σχέση τους με τους γονείς τους δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά γνωρίζετε πως μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες του ανθρώπου -είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι- είναι οι σχέσεις με τους γονείς μας; Πιο συγκεκριμένα, το να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας με την ανάλογη τιμή.

Ο Θεός έχει πολλά να πει γι’ αυτό το θέμα. Είναι περισσότερο σπουδαίο από όσο ίσως αναγνωρίζουμε!

Σ’ αυτή τη βιβλική μελέτη, λοιπόν, καλούμαστε να μάθουμε για τα θαυμάσια οφέλη που υπόσχεται ο Θεός σ’ εκείνους που εφαρμόζουν αυτή την εντολή σωστά - καθώς και για τα προβλήματα που περιμένουν όσους αμελούν αυτή την υποχρέωση.

Πριν ξεκινήσουμε, πάρτε τη Βίβλο σας, μολύβι και χαρτί. Γράψτε και σκεφθείτε σοβαρά κάθε βιβλικό χωρίο ξεχωριστά καθώς τα συναντάτε. Μ’ αυτό τον τρόπο αυτές οι σπουδαίες αρχές θα τοποθετηθούν καλύτερα στο νου σας.

Τι σημαίνει "Τιμή";

1. Ποια είναι η ειδική εντολή του Θεού σε ό,τι αφορά τη σχέση μας με τους γονείς μας; ``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, διά να γείνης μακροχρόνιος επί της γης, την οποίαν σοι δίδει Κύριος ο Θεός σου’’ (Έξοδ. 20/κ/12). Ο Κύριος Ιησούς θεωρούσε πολύ σπουδαία αυτή την εντολή! [1]

Ο Θεός θέλει οι οικογένειες να είναι ευτυχισμένες, ενωμένες και να προσφέρουν στα μέλη τους ικανοποίηση. Όταν τα παιδιά τιμούν τους γονείς τους, αυτό είναι πολύ σπουδαίο για την ύπαρξη ισχυρών οικογενειών που με τη σειρά τους τιμούν τον Θεό, γι’ αυτό ο Κύριος καταχώρησε αυτή την εντολή πέμπτη στη σειρά μέσα στο Δεκάλογο - μάλιστα πιο μπροστά από το "Μη φονεύσης" (Έξοδ. 20/κ/13). Όμως σήμερα πολλοί αντιμετωπίζουν αυτή την εντολή πολύ πρόχειρα. Ίσως ποτέ δε θα σκεφτούν να σκοτώσουν κάποιον, αλλά δεν σκέφτονται σοβαρά πως πρέπει να τιμούν τους γονείς τους. "Τιμώ" κάποιον σημαίνει ότι του δείχνω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό. Η έννοια περιέχει αγάπη και αφοσίωση. Ελάχιστοι νέοι άνθρωποι έχουν τέτοια αισθήματα για τους γονείς τους... Δίκαια, λοιπόν, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την εντολή ως "Η Ξεχασμένη Εντολή"!

Ο Θεός καταλαβαίνει ότι δεν ζούμε όλοι σε ιδανικές οικογένειες. Όμως και πάλι πρέπει να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτή την εντολή. Άσχετα του αν συμφωνούμε στο ότι οι γονείς μας αξίζουν να τους τιμούμε, ο Θεός θα ευλογήσει καθέναν που προσπαθεί να υπακούσει την Πέμπτη Εντολή.

2. Ο Θεός υπόσχεται το δώρο της μακροημέρευσης σ’ εκείνους που τιμούν τους γονείς τους.[2]Πόσο μεγάλη είναι αυτή η ευλογία! Οι περισσότεροι γονείς φροντίζουν για τα παιδιά τους και θέλουν το καλύτερο γι’ αυτά. Θέλουν να τα βλέπουν να είναι καλά και ευτυχισμένα, να ζήσουν καλύτερη ζωή από εκείνη που έχουν οι ίδιοι. Τιμώντας τους και προσέχοντας τις συμβουλές τους, θα αποφύγουμε πολλά λάθη, εξασφαλίζοντας μακρύτερη και καλύτερη ζωή. Αυτό το υπόσχεται ο Θεός![*]

Όμως λάβετε υπόψη σας και τούτο: Όταν τιμούμε τους γονείς μας, δείχνουμε μια διάθεση να τιμούμε και τον "Πατέρα μας τον ουράνιο". Εφόσον Εκείνος είναι ο πνευματικός μας Πατέρας, πρέπει πάντοτε να Τον τιμούμε. Και όπως ακριβώς το να τιμούμε τους φυσικούς μας γονείς, μάς εξασφαλίζει μακρόχρονη φυσική ζωή, έτσι και το να τιμούμε τον Θεό ως Πατέρα μας, μάς εξασφαλίζει ΑΙΩΝΙΑ ζωή!

3. Ο Ιησούς Χριστός είναι το παράδειγμά μας. Οι Χριστιανοί έχουμε κλειθεί ``να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού’’ (Α' Πέτρ. 2/β/21). Συνεπώς, και να τιμούμε τους γονείς μας όπως Εκείνος τιμούσε τους γονείς Του όταν ήταν νέος[3] και ευλογήθηκε γι’ αυτό.[4]

Ο Κύριος Ιησούς επίσης τιμούσε τον Ουράνιο Πατέρα Του[5], και επίσης τίμησε τη μητέρα Του εξασφαλίζοντας ότι κάποιος θα την φρόντιζε μετά το θάνατό Του.[6]

***

Ας δούμε τώρα την κατάσταση από την προοπτική των γονέων.

4. Ο Θεός δεν έδωσε υποχρεώσεις μόνο στα παιδιά αλλά και στους γονείς, όπως: ``Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού^ και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση’’ (Παρ. 22/κβ/6), και ``Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου’’ (Εφεσ. 6/ς/4). Σ’ αυτό το έργο περιλαμβάνεται πειθαρχία και διόρθωση[7].

Όταν γεννηθήκαμε, δεν γνωρίζαμε τίποτα. Ο Θεός ανέθεσε στους γονείς την ευθύνη να διδάξουν και να οδηγήσουν τα παιδιά τους καθώς εκείνα μεγαλώνουν κι αυτό είναι τεράστιο έργο!

5. Ο Θεός θέλει να φοβόμαστε τους γονείς μας. ``Θέλετε φοβείσθαι έκαστος την μητέρα αυτού, και τον πατέρα αυτού^ και τα σάββατά μου θέλετε φυλάττει. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας’’ (Λευ. 19/ιθ/3) πρόσταξε το λαό Του.

Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι η λέξη φόβος εδώ δεν αφορά τον τρόμο, αλλά το βαθύ εκείνο σεβασμό που παράγει μέσα μας τη διάθεση να τους υπακούσουμε.

6. Γεννιέται όμως το ερώτημα: Οφείλουμε να υπακούμε τους γονείς μας σε όλα τα θέματα που απαιτούν από εμάς; Ο λόγος του Θεού θα απαντήσει: ``Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα^ διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον’’ και ``Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω^ διότι τούτο είναι δίκαιον’’ (Κολ. 3/γ/20, Εφεσ. 6/ς/1).

Είναι σπουδαίο στο σημείο αυτό να καταλάβουμε ότι η υπακοή είναι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο τιμούμε τους γονείς μας. Όμως το χωρίο από την Επιστολή προς Εφεσίους διδάσκει να τους υπακούμε ``εν Κυρίω’’. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τους υπακούμε οτιδήποτε μας ζητήσουν εφόσον αυτό δεν αντιβαίνει στους άλλους νόμους του Θεού. Όταν όμως υπάρχει σύγκρουση, ``πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’’ (Πράξ. 5/ε/29). Σημειώστε, εξάλλου, ότι σύμφωνα με το χωρίο της Επιστολής προς Κολοσσαείς πρέπει να υπακούμε επειδή αυτό είναι ``ευάρεστον εις τον Κύριον’’ και φυσικά ο Θεός δεν θα ευαρεστηθεί όταν οδηγούμαστε να πράξουμε αμαρτία.[**]

Αλλά δεν φτάνει να υπακούμε με απροθυμία. Πρέπει να υπακούμε με όλη μας τη θέληση. Τιμούμε τους γονείς μας όταν ανταποκρινόμαστε άμεσα και με χαρά. Αυτό σημαίνει ότι σεβόμαστε τις επιθυμίες τους ακόμη και όταν νομίζουμε ότι η δική μας γνώμη είναι καλύτερη. Καλύτερο είναι να βρίσκουμε εμείς κάθε τρόπο με τον οποίο θα ικανοποιηθούν οι γονείς μας.

Φυσικά, αναγνωρίζουμε ότι τα παραπάνω θα κάνουν τους χριστιανούς νέους να διαφέρουν από τους συνομήλικούς τους! Αλλά δεν έχει μεγαλύτερη σημασία να υπάρχει αρμονία σχέσεων μέσα στην οικογένειά μας;

Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Θεός έδωσε τόση προτεραιότητα στην Πέμπτη Εντολή! Κάνοντας ό,τι μπορούμε ώστε το σπίτι μας να είναι ένας ευχάριστος τόπος για τον καθένα, ειδικά για τους γονείς μας, αποδεικνύουμε ότι ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για μεγαλύτερες επιτυχίες σε κάθε τι που θα κάνουμε και έξω από το σπίτι.

7. Είναι πολλές οι ευλογίες που θα δοθούν από τον Θεό σ’ εκείνους που αληθινά ακολουθούν τις συμβουλές των γονέων τους. Ο σοφός Παροιμιαστής του λαού Ισραήλ έγραψε: ``Άκουε υιέ μου, την διδασκαλίαν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Διότι ταύτα θέλουσιν είσθαι στέφανος χαρίτων εις την κορυφήν σου, και περιδέρραιον περί τον τράχηλον σου’’ (Παρ. 1/α/8-9).[8]

Ο λόγος του Θεού ονομάζει σοφό εκείνον που ακούει τις πατρικές συμβουλές: ``Ο σοφός υιός δέχεται την διδασκαλίαν του πατρός^ ο δε χλευαστής δεν ακούει έλεγχον.’’ (Παρ. 13/ιγ/1). Αντίθετα ονομάζει άφρωνα εκείνον που δεν τις υπολογίζει: ``Ο άφρων καταφρονεί την διδασκαλίαν του πατρός αυτού^ ο δε φυλάττων έλεγχον είναι φρόνιμος’’ (Παρ. 15/ιε//5).

8. Όταν ακολουθούμε τις συμβουλές τους και εκτελούμε τις παραγγελίες τους, οι πρώτοι που θα επηρεαστούν είναι οι γονείς μας: ``Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα^ υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού’’ (Παρ. 10/ι/1).[9]

Πράγματι, οι γονείς παίρνουν μεγάλη χαρά όταν τα παιδιά ακολουθούν τις συμβουλές τους και εργάζονται για την επιτυχία τους. Χαίρονται όταν τα βλέπουν να εφαρμόζουν τις οδηγίες τους και έχουν επιτυχία σε ό,τι κάνουν! Μέσα σε τέτοιας μορφής σχέσεις είναι ευκολότερο να δει κανείς πόσο αληθινές ευλογίες είναι τέτοια παιδιά για την οικογένειά τους![10]

Αξίζει να καταλάβουμε ότι ο ίδιος Θεός που έκανε το νόμο της βαρύτητας, έκανε και τους Νόμους της Βίβλου. Οι νόμοι αυτοί είναι το ίδιο υποχρεωτικοί για τη ζωή μας, όπως το ίδιο οδυνηρές είναι και οι συνέπειες κάθε φορά που τους παραβαίνουμε! Αν εφαρμόζουμε την Πέμπτη Εντολή, θα δούμε ευλογίες σ’ εμάς και στην οικογένειά μας, όπως και στις σχέσεις με τους γονείς. Αυτό είναι εγγυημένο - ακόμη και αν κάποιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να εφαρμοστεί στην οικογένειά του! Αν δώσουμε προσοχή με ειλικρίνεια στο νόμο του Θεού, θα δουλέψει!

Παράβαση της Εντολής

Τώρα που έχουμε καλύτερη ιδέα για το πώς πρέπει να τιμούμε τους γονείς μας, ας δούμε με λίγα λόγια και κάποια πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε επειδή δεν τους δίνουν τιμή.

1. Ασφαλώς όταν περιφρονούμε τους γονείς μας είναι ατιμωτικό γι’ αυτούς. ``Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα^ ο δε μωρός άνθρωπος καταφρονεί την μητέρα αυτού’’ (Παρ. 15/ιε/20). Όπως υπάρχει και το άλλο χωρίο, που αναφέρει: ``Όστις ατιμάζει τον πατέρα, και αποθεί την μητέρα, είναι υιός προξενών αισχύνην και όνειδος’’ (Παρ. 19/ιθ/26), όπου η λέξη ``απωθεί’’ υπονοεί βίαια συμπεριφορά εναντίον τους.

Όπως η σκληρή εργασία και η σωστή ζωή μας, κάνει τους γονείς περήφανους και τους δίνει τιμή, το αντίθετο συμβαίνει όταν οι πράξεις μας δεν είναι σωστές. Η ζωή μας πρέπει να παράγει όσο το δυνατό περισσότερη τιμή γι’ αυτούς.

2. Ο Θεός καταριέται εκείνους που ατιμάζουν τους γονείς τους, ορίζοντας: ``Επικατάρατος όστις κακολογήση τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού’’ (Δευτ. 27/κζ/16).

Τι συμβαίνει όταν κάποιος κοροϊδεύει τους γονείς του ή μιλάει υποτιμητικά πίσω από την πλάτη τους; ``Ο λύχνος του κακολογούντος τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού, θέλει σβεσθή εν βαθεί σκότει’’ (Παρ. 20/κ/20).[11]

Αυτό και τα σχετικά εδάφια, τόσο δυνατά σε έκφραση, βοηθούν να καταλάβουμε πόσο σοβαρά ενδιαφέρεται ο Θεός για να τιμούμε τους γονείς μας.

Σήμερα είναι συνηθισμένο ανάμεσα στους νεαρούς ανθρώπους να μιλούν με αυθάδεια και να κακολογούν τους γονείς τους. Το κάνουν χωρίς να το σκεφτούν, όμως θα έπρεπε να σκέφτονται πολύ σοβαρά!

Αν τα εδάφια αυτά φαίνονται υπερβολικά, κοιτάξτε γύρω σας! Πόσοι νεαροί άνθρωποι που δεν προσέχουν τις συμβουλές τους ή με άλλους τρόπους ατιμάζουν τους γονείς τους, καταλήγουν σε περιπέτειες, βία και καταστροφικούς τρόπους ζωής, που μπορεί να τους οδηγήσουν σε πολλά και σοβαρά προβλήματα - μερικές φορές και σε πρόωρο θάνατο;

Υπάρχουν πάντοτε συνέπειες, όταν παραβαίνουμε τους νόμους του Θεού, όπως, από την άλλη πλευρά, δεχόμαστε πάντοτε φυσικές ευλογίες όταν τους τηρούμε!

***

Αν αισθάνεσαι ένοχος επειδή δεν τιμάς όπως πρέπει τους γονείς σου, λυπάσαι γι’ αυτό και είσαι έτοιμος να κάνεις ειλικρινείς προσπάθειες για ν' αλλάξεις, ο Θεός ΘΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.

Ο σκοπός αυτής της μελέτης δεν είναι να σε εξαναγκάσει να υπακούς, αλλά να κάνει σαφές πόσο πολύ ενδιαφέρεται ο Θεός ώστε να τιμούμε τους γονείς μας.

Και μην ξεχνάς επίσης, ότι ο Θεός δεν αλλάζει. Εκείνος έχει πει: ``Εγώ είμαι ο Κύριος^ δεν αλλοιούμαι^ διά τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε’’ (Μαλ. 3/γ/6). Επίσης η Καινή Διαθήκη γράφει: ``Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας’’ (Εβρ. 13/ιγ/8).

Το μέρος μας στην Οικογένεια

Πριν τελειώσουμε, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε πόσο σπουδαία είναι η ευθύνη μας απέναντι στην οικογένειά μας.

1. Είναι σημαντικό για τις οικογένειες να ζουν μαζί με ενότητα και αρμονία. Ο Κύριος Ιησούς δίδαξε ότι ``Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, ερημούται^ και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, δεν θέλει σταθή’’ (Ματθ. 12/ιβ/25). Η οικογένεια λειτουργεί ομαδικά, γεγονός που απαιτεί ολοκληρωτική συνεργασία από κάθε μέλος της.

2. Οι αποστολικές συμβουλές για τις σχέσεις πρέπει πρώτιστα να εφαρμόζονται στα πλαίσια της χριστιανικής οικογένειας. Ποιες είναι αυτές; ``Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς^ διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται’’ (Ματθ. 7/ζ/12).[12]

Αυτά δεν είναι εύκολα, ιδιαίτερα σε μερικές περιπτώσεις. Το ``μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού’’ σημαίνει να είμαστε ευγενείς ακόμη και όταν κάποιο μέλος της οικογένειας φέρεται σ’ εμάς άσχημα.

Να θυμάστε, είναι δύσκολο έργο να είσαι γονέας. Κανένας δεν το κάνει τέλεια. Καθένας κουράζεται και εξαντλείται κάποιες φορές. Οι γονείς μας θα κάνουν και λάθη. Όμως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να παραβλέψουμε τις ατέλειες και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.

Ας προσπαθήσουμε ν' ακολουθήσουμε τις αρχές που παρουσιάστηκαν σ’ αυτό το άρθρο όσο πιο πιστά μπορούμε. Ο Θεός θα μας ανταμείψει πλούσια εάν το κάνουμε και θα μας δώσει τη βοήθεια που χρειάζεται αν Του το ζητήσουμε επειδή, όπως υπόσχεται: ``Πάντα όσα αν ζητήσητε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει’’ (Ματθ. 21/κα/22). Τότε θα μπορούμε κι εμείς να πούμε: ``Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χριστού’’ (Ματθ. 21/κα/22, Φιλιπ. 4/δ/13).

Διάβαζε αυτή τη μελέτη κατά διαστήματα και έλεγχε τον εαυτό σου πώς ανταποκρίνεσαι. Όσο καλές κι αν είναι σήμερα οι σχέσεις με τους γονείς σου, μπορούν να γίνουν καλύτερες. Ποτέ μην ξεχνάς την Πέμπτη Εντολή! Θέσε τη σε λειτουργία. Θα σε φέρει πολύ κοντύτερα στους γονείς σου, θα φέρει ειρήνη και αγάπη στο σπίτι σου και περισσότερη επιτυχία στη ζωή σου.

Προσαρμογή από άρθρο του Joel Jilliker από το περιοδικό "True Education", Άνοιξη 2000, σελ. 21,

Τίτλος στο πρωτότυπο: "The Forgotten Commandment". © Philadelphia Church of God.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[*] Η έννοια της μακροημέρευσης εδώ, μάλλον σημαίνει την προστασία από περιττούς κινδύνους που εκδηλώνονται στη ζωή εκείνων που δεν ζουν μια σωστή ζωή και μπορούν να οδηγήσουν σε κακή υγεία και ατυχήματα, και συνεπώς σε πρόωρο θάνατο.

[Επιστροφή]

[**] Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό την ιστορία των τριών παιδιών που αρνήθηκαν να προσκηνύσουν την εικόνα του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, παρ’ ό,τι ήξεραν ότι πρέπει να υπακούν στους άρχοντες και του είπαν ``ας είναι γνωστόν εις σέ, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν’’ (Δαν. 3/γ/18).

[Επιστροφή]

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ:

[1] ``Διότι ο Θεός προσέταξε, λέγων, `Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα’^ και `Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα, εξάπαντος να θανατόνηται’’’ (Ματθ. 15/ιε/4).

``Τας εντολάς εξεύρεις, `Μη μοιχεύσης^ Μη φονεύσης^ Μη κλέψης^ Μη ψευδομαρτυρήσης^ Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου’’’ (Λουκ. 18/ιη/20).

[Επιστροφή]

[2] ``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, καθώς προσέταξεν εις σε Κύριος ο Θεός σου^ διά να γείνης μακροχρόνιος και διά να ευημερής επί της γης, την οποίαν δίδει εις σε Κύριος ο Θεός σου’’ (Δευτ. 5/ε/16).

``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα’’, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν^ διά να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης’’ (Εφεσ. 6/ς/3-4).

[Επιστροφή]

[3] ``Και κατέβη μετ’ αυτών, και ήλθεν εις Ναζαρέτ^ και ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς. Η δε μήτηρ αυτού εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους εν τη καρδία αυτής’’ (Λουκ. 2/β/51).

[Επιστροφή]

[4] ``Ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις’’ (Λουκ. 2/β/52).

[Επιστροφή]

[5] ``Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ’ εμού^ δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον^ διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν (...) Τιμώ τον Πατέρα μου’’ (Ιωάν. 8/η/28-29,49).

``Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου^ καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου, και μένω εν τη αγάπη αυτού’’ (Ιωάν. 15/ιε/10).

[Επιστροφή]

[6] ``Ο Ιησούς λοιπόν ως είδε την μητέρα και τον μαθητήν παριστάμενον τον οποίον ηγάπα, λέγει προς την μητέρα αυτού, Γύναι, ιδού ο υιός σου. Έπειτα λέγει προς τον μαθητήν, Ιδού η μήτηρ σου. Και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν αυτήν ο μαθητής εις την οικίαν αυτού’’ (Ιωάν. 19/ιθ/26-27).

[Επιστροφή]

[7] ``Ο φειδόμετος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού^ αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ’’ (Παρ. 13/ιγ/24).

``Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον^ διότι εάν κτυπήσης αυτό διά της ράβδου δεν θέλει αποθάνει’’ (Παρ. 23/κγ/13).

``Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν^ παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού (...) Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε^ και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου’’ (Παρ. 29/κθ/15,17).

[Επιστροφή]

[8] ``Υιέ μου φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλον σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί^ όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει^ και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου’’ (Παρ. 6/ς/20-22).

[Επιστροφή]

[9] ``Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα^ και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι^ μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει’’ (Παρ. 23/κγ/25).

[Επιστροφή]

[10] ``Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα^ μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας. Καθώς είναι τα βέλη εν τη χειρί του δυνατού, ούτως οι υιοί της νεότητος. Μακάριος ο άνθρωπος, όστις εγέμισεν την βελοθήκην αυτού εκ τούτων^ οι τοιούτοι δεν θέλουσι καταισχηνθή, όταν λαλώσι μετά των εχθρών αυτών εν τη πύλη’’ (Ψαλμ. 127/ρκζ/3-5).

[Επιστροφή]

[11] ``Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσοί των αετών θέλουσι φάγει’’(Παρ. 30/λ/17).

``Πας άνθρωπος, όστις κακολογήση τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού, εξάπαντος θέλει θανατωθή^ τον πατέρα αυτού ή την μητέρα αυτού εκακολόγησε^ το αίμα αυτού θέλει είσθαι επ’ αυτόν’’ (Λευ. 20/κ/9).

[Επιστροφή]

[12] ``Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους, εις την σπουδήν άοκνοι^ κατά το πνεύμα ζέοντες^ τον Κύριον δουλεύοντες’’ (Ρωμ. 12/ιβ/10-11).

``Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού, αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους και εις πάντας’’ (Α' Θεσ. 5/ε/15).

``Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες^ μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού, ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας^ αλλά το εναντίον, ευλογούντες^ επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, διά να κληρονομήσητε ευλογίαν’’ (Α' Πέτρ. 3/γ/8-9).

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

Βιβλική Μελέτη

Εσείς τηρείτε

την ξεχασμένη εντολή;

Τώρα που οι νεαροί μας φίλοι είναι ελεύθεροι από τα σχολικά τους καθήκοντα, κρίθηκε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε το παρόν κείμενο, που είναι ελεύθερη προσαρμογή από άρθρο του Joel Jilliker. Aφορά ιδιαίτερα τη δική τους ηλικία, αν και σε μεγάλο βαθμό ισχύει και για τα μεγαλύτερα άτομα, που οι γονείς τους είναι στη ζωή και έχουν διανοητική υγεία. Πράγματι, στους χρόνους που ζούμε, υπάρχει πρόβλημα με αυτό που ο αρθρογράφος μας ονομάζει "ξεχασμένη εντολή". -Οι αριθμοί μέσα σε [ ] παραπέμπουν σε σχετικά χωρία στο τέλος του άρθρου. Παρακαλούμε διαβάστε τα!

Τα πάτε καλά με τους γονείς σας; Για σκεφθείτε το. Είναι τα πράγματα ειρηνικά και αρμονικά; Έχετε μεταξύ σας καλή επικοινωνία; Τους σέβεστε; Ή μήπως διαφωνείτε σε πάρα πολλά πράγματα; Λογομαχείτε, ή τα πράγματα είναι χειρότερα;

Έχει αυτό σημασία; Πολλοί θα πουν ότι η σχέση τους με τους γονείς τους δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά γνωρίζετε πως μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες του ανθρώπου -είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι- είναι οι σχέσεις με τους γονείς μας; Πιο συγκεκριμένα, το να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας με την ανάλογη τιμή.

Ο Θεός έχει πολλά να πει γι’ αυτό το θέμα. Είναι περισσότερο σπουδαίο από όσο ίσως αναγνωρίζουμε!

Σ’ αυτή τη βιβλική μελέτη, λοιπόν, καλούμαστε να μάθουμε για τα θαυμάσια οφέλη που υπόσχεται ο Θεός σ’ εκείνους που εφαρμόζουν αυτή την εντολή σωστά - καθώς και για τα προβλήματα που περιμένουν όσους αμελούν αυτή την υποχρέωση.

Πριν ξεκινήσουμε, πάρτε τη Βίβλο σας, μολύβι και χαρτί. Γράψτε και σκεφθείτε σοβαρά κάθε βιβλικό χωρίο ξεχωριστά καθώς τα συναντάτε. Μ’ αυτό τον τρόπο αυτές οι σπουδαίες αρχές θα τοποθετηθούν καλύτερα στο νου σας.

Τι σημαίνει "Τιμή";

1. Ποια είναι η ειδική εντολή του Θεού σε ό,τι αφορά τη σχέση μας με τους γονείς μας; ``Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, διά να γείνης μακροχρόνιος επί της γης, την οποίαν σοι δίδει Κύριος ο Θεός σου’’ (Έξοδ. 20/κ/12). Ο Κύριος Ιησούς θεωρούσε πολύ σπουδαία αυτή την εντολή! [1]

Ο Θεός θέλει οι οικογένειες να είναι ευτυχισμένες, ενωμένες και να προσφέρουν στα μέλη τους ικανοποίηση. Όταν τα παιδιά τιμούν τους γονείς τους, αυτό είναι πολύ σπουδαίο για την ύπαρξη ισχυρών οικογενειών που με τη σειρά τους τιμούν τον Θεό, γι’ αυτό ο Κύριος καταχώρησε αυτή την εντολή πέμπτη στη σειρά μέσα στο Δεκάλογο - μάλιστα πιο μπροστά από το "Μη φονεύσης" (Έξοδ. 20/κ/13). Όμως σήμερα πολλοί αντιμετωπίζουν αυτή την εντολή πολύ πρόχειρα. Ίσως ποτέ δε θα σκεφτούν να σκοτώσουν κάποιον, αλλά δεν σκέφτονται σοβαρά πως πρέπει να τιμούν τους γονείς τους. "Τιμώ" κάποιον σημαίνει ότι του δείχνω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό. Η έννοια περιέχει αγάπη και αφοσίωση. Ελάχιστοι νέοι άνθρωποι έχουν τέτοια αισθήματα για τους γονείς τους... Δίκαια, λοιπόν, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την εντολή ως "Η Ξεχασμένη Εντολή"!

Ο Θεός καταλαβαίνει ότι δεν ζούμε όλοι σε ιδανικές οικογένειες. Όμως και πάλι πρέπει να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε αυτή την εντολή. Άσχετα του αν συμφωνούμε στο ότι οι γονείς μας αξίζουν να τους τιμούμε, ο Θεός θα ευλογήσει καθέναν που προσπαθεί να υπακούσει την Πέμπτη Εντολή.

2. Ο Θεός υπόσχεται το δώρο της μακροημέρευσης σ’ εκείνους που τιμούν τους γονείς τους.[2]Πόσο μεγάλη είναι αυτή η ευλογία! Οι περισσότεροι γονείς φροντίζουν για τα παιδιά τους και θέλουν το καλύτερο γι’ αυτά. Θέλουν να τα βλέπουν να είναι καλά και ευτυχισμένα, να ζήσουν καλύτερη ζωή από εκείνη που έχουν οι ίδιοι. Τιμώντας τους και προσέχοντας τις συμβουλές τους, θα αποφύγουμε πολλά λάθη, εξασφαλίζοντας μακρύτερη και καλύτερη ζωή. Αυτό το υπόσχεται ο Θεός![*]

Όμως λάβετε υπόψη σας και τούτο: Όταν τιμούμε τους γονείς μας, δείχνουμε μια διάθεση να τιμούμε και τον "Πατέρα μας τον ουράνιο". Εφόσον Εκείνος είναι ο πνευματικός μας Πατέρας, πρέπει πάντοτε να Τον τιμούμε. Και όπως ακριβώς το να τιμούμε τους φυσικούς μας γονείς, μάς εξασφαλίζει μακρόχρονη φυσική ζωή, έτσι και το να τιμούμε τον Θεό ως Πατέρα μας, μάς εξασφαλίζει ΑΙΩΝΙΑ ζωή!

3. Ο Ιησούς Χριστός είναι το παράδειγμά μας. Οι Χριστιανοί έχουμε κλειθεί ``να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού’’ (Α' Πέτρ. 2/β/21). Συνεπώς, και να τιμούμε τους γονείς μας όπως Εκείνος τιμούσε τους γονείς Του όταν ήταν νέος[3] και ευλογήθηκε γι’ αυτό.[4]

Ο Κύριος Ιησούς επίσης τιμούσε τον Ουράνιο Πατέρα Του[5], και επίσης τίμησε τη μητέρα Του εξασφαλίζοντας ότι κάποιος θα την φρόντιζε μετά το θάνατό Του.[6]

***

Ας δούμε τώρα την κατάσταση από την προοπτική των γονέων.

4. Ο Θεός δεν έδωσε υποχρεώσεις μόνο στα παιδιά αλλά και στους γονείς, όπως: ``Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού^ και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση’’ (Παρ. 22/κβ/6), και ``Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου’’ (Εφεσ. 6/ς/4). Σ’ αυτό το έργο περιλαμβάνεται πειθαρχία και διόρθωση[7].

Όταν γεννηθήκαμε, δεν γνωρίζαμε τίποτα. Ο Θεός ανέθεσε στους γονείς την ευθύνη να διδάξουν και να οδηγήσουν τα παιδιά τους καθώς εκείνα μεγαλώνουν κι αυτό είναι τεράστιο έργο!

5. Ο Θεός θέλει να φοβόμαστε τους γονείς μας. ``Θέλετε φοβείσθαι έκαστος την μητέρα αυτού, και τον πατέρα αυτού^ και τα σάββατά μου θέλετε φυλάττει. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας’’ (Λευ. 19/ιθ/3) πρόσταξε το λαό Του.

Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι η λέξη φόβος εδώ δεν αφορά τον τρόμο, αλλά το βαθύ εκείνο σεβασμό που παράγει μέσα μας τη διάθεση να τους υπακούσουμε.

6. Γεννιέται όμως το ερώτημα: Οφείλουμε να υπακούμε τους γονείς μας σε όλα τα θέματα που απαιτούν από εμάς; Ο λόγος του Θεού θα απαντήσει: ``Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα^ διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον’’ και ``Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω^ διότι τούτο είναι δίκαιον’’ (Κολ. 3/γ/20, Εφεσ. 6/ς/1).

Είναι σπουδαίο στο σημείο αυτό να καταλάβουμε ότι η υπακοή είναι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο τιμούμε τους γονείς μας. Όμως το χωρίο από την Επιστολή προς Εφεσίους διδάσκει να τους υπακούμε ``εν Κυρίω’’. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τους υπακούμε οτιδήποτε μας ζητήσουν εφόσον αυτό δεν αντιβαίνει στους άλλους νόμους του Θεού. Όταν όμως υπάρχει σύγκρουση, ``πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’’ (Πράξ. 5/ε/29). Σημειώστε, εξάλλου, ότι σύμφωνα με το χωρίο της Επιστολής προς Κολοσσαείς πρέπει να υπακούμε επειδή αυτό είναι ``ευάρεστον εις τον Κύριον’’ και φυσικά ο Θεός δεν θα ευαρεστηθεί όταν οδηγούμαστε να πράξουμε αμαρτία.[**]

Αλλά δεν φτάνει να υπακούμε με απροθυμία. Πρέπει να υπακούμε με όλη μας τη θέληση. Τιμούμε τους γονείς μας όταν ανταποκρινόμαστε άμεσα και με χαρά. Αυτό σημαίνει ότι σεβόμαστε τις επιθυμίες τους ακόμη και όταν νομίζουμε ότι η δική μας γνώμη είναι καλύτερη. Καλύτερο είναι να βρίσκουμε εμείς κάθε τρόπο με τον οποίο θα ικανοποιηθούν οι γονείς μας.

Φυσικά, αναγνωρίζουμε ότι τα παραπάνω θα κάνουν τους χριστιανούς νέους να διαφέρουν από τους συνομήλικούς τους! Αλλά δεν έχει μεγαλύτερη σημασία να υπάρχει αρμονία σχέσεων μέσα στην οικογένειά μας;

Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Θεός έδωσε τόση προτεραιότητα στην Πέμπτη Εντολή! Κάνοντας ό,τι μπορούμε ώστε το σπίτι μας να είναι ένας ευχάριστος τόπος για τον καθένα, ειδικά για τους γονείς μας, αποδεικνύουμε ότι ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για μεγαλύτερες επιτυχίες σε κάθε τι που θα κάνουμε και έξω από το σπίτι.

7. Είναι πολλές οι ευλογίες που θα δοθούν από τον Θεό σ’ εκείνους που αληθινά ακολουθούν τις συμβουλές των γονέων τους. Ο σοφός Παροιμιαστής του λαού Ισραήλ έγραψε: ``Άκουε υιέ μου, την διδασκαλίαν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Διότι ταύτα θέλουσιν είσθαι στέφανος χαρίτων εις την κορυφήν σου, και περιδέρραιον περί τον τράχηλον σου’’ (Παρ. 1/α/8-9).[8]

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

02------19-8-2015-----TΥΧΙΚΟΣ-- ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000 --

02

(ΙΙ) Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ (H ΣΥΝΕΕΙΑ)

Ενα χρηματιστήριο είναι και η πνευματική μας η ζωή, και δεν πρέπει να μας σοκάρει η λέξη. Τι άλλο νομίζει ο αναγνώστης πως είχε στο νου Του ο Χριστός όταν είπε ότι "ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον" (Ματθ. 13/ιγ/45); Ο ήρωας αυτής της παραβολής το κέρδος του επιζητούσε και γι’ αυτό ακριβώς αντάλλασσε τα μαργαριτάρια του ώστε να αποκτήσει το καλύτερο και το πολυτιμότερο. Αυτός όμως ήταν φρόνιμος και γνώριζε καλά τις κινήσεις του. Το κακό είναι μ’ εμάς που συχνά αντί για μαργαριτάρια αγοράζουμε "γυάλινες χάντρες".

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει το δικαίωμα να γίνουμε ΜΕΤΟΧΟΙ πολύ μεγάλων ευλογιών του Θεού καθώς μας προσκαλεί να μετέχουμε στη Βασιλεία Του και ν’ απολαύσουμε την αιώνια ζωή. Όμως στο χρηματιστήριο του Θεού δεν έχουν αξία οι δραχμές ή τα δολάρια και τα ευρώ. Η παραχώρηση του εαυτού μας είναι το μόνο "νόμισμα" που γίνεται αποδεκτό, όπως και η ζωή του Χριστού που προσφέρθηκε στο Σταυρό για να εξαγοράσει τον αμαρτωλό.

Δίνουμε λοιπόν τον εαυτό μας στον Χριστό κι Εκείνος σε αντάλλαγμα μας δίνει τη δική Του τη ζωή μαζί με τα δώρα Του. Αν αντίθετα κρατούμε τον εαυτό μας, δεν κερδίζουμε τίποτα. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: ``Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν^ και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρή αυτήν’’ (Ματθ. 16/ις/25).

***

Λένε ότι οι Εβραίοι είναι ειδικοί στα οικονομικά. Όπως και αν έχει το πράγμα, η Επιστολή προς Εβραίους αναφέρεται σε κάποια σπουδαία πνευματικά "κεφάλαια" στα οποία μπορούν να γίνουν ΜΕΤΟΧΟΙ άνθρωποι όπως εμείς. Ας τα προσέξουμε λοιπόν!

1. Μέτοχοι του Χριστού!

Ο χριστιανός δεν έχει τις μετοχές του στα πετρέλαια, στις κατασκευαστικές εταιρείες ή στις ασφάλειες, ούτε σε μπλουτσιπς ή μετοχές μεγάλης κεφαλαιοποίησης. Ο πιστός άνθρωπος του Θεού έχει τις μετοχές του ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

``Μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως", διαβάζουμε (Εβρ. 3/γ/13-14).

Όπως ο επενδυτής πηγαίνει στο Χρηματιστήριο και αγοράζει μετοχές (μερίδιο) σε κάποια εταιρεία, με την ελπίδα ότι από αυτήν θα κερδίσει, κάτι ανάλογο κάνουν και οι πιστοί που καταθέτουν στον Χριστό τον εαυτό τους και τις ελπίδες τους, πιστεύοντας ότι από Εκείνον θα ευλογηθούν και θα κερδίσουν στη ζωή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οπουδήποτε κι αν επενδύσουμε σ’ αυτή τη ζωή, πάντα υπάρχει το "ρίσκο", ο κίνδυνος να χάσουμε. Ο Χριστός, αντίθετα, είναι ο μόνος βράχος πάνω στον οποίο μπορούμε να στηριχτούμε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή φόβο ότι θα χάσουμε, επειδή Εκείνος είναι αμετάβλητος. ``Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας’’ (Εβρ. 13/ιγ/8). Δεν έχει πάνω και κάτω η αξία του Χριστού. Δε θα φτωχύνει ούτε θ’ αδυνατίσει, ούτε θα βρεθεί σε κατάσταση που αν χρειαστούμε κάποια βοήθεια δε θα μπορεί να μας τη δώσει. Άρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι το καλύτερο κεφάλαιο πάνω στο οποίο μπορούμε να επενδύσουμε.

Επιπλέον, αποκτώντας τον Χριστό, πλουτίζουμε και σε πολλές άλλες πολύτιμες και ανεκτίμητες αξίες, που έρχονται μαζί Του. Αναφερόμενος σ’ αυτές ο Παύλος γράφει ότι ο Θεός, που ``τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;’’ και ο Πέτρος προσθέτει: ``εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι’’ (Ρωμ. 8/η/32, Β' Πέτρ. 1/α/3-4).

2. Μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος.

Άλλο "κεφάλαιο" στο οποίο μετέχει εκείνος που ακολουθεί τον Χριστό είναι το Άγιο Πνεύμα. Γίνεται "μέτοχος του Αγίου Πνεύματος". Πάλι στην Επιστολή προς Εβραίους διαβάζουμε ότι οι πιστοί είναι "οι φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος" (6/ς/4-5).

Με άλλα λόγια, όπως ο μέτοχος σε κάποια εταιρεία δικαιούται ένα μερίδιο από την αξία της, έτσι και στους πιστούς ανήκει μια μερίδα Αγίου Πνεύματος. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε την ιστορία του αρχαίου Ελισσαιέ, που ζήτησε από τον προφήτη Ηλία ``διπλασία μερίς του πνεύματος σου ας ήναι, παρακαλώ, επ’ εμέ’’ (Β' Βασ. 2/β/9).

Αν ίσως αυτή η εικόνα ακούγεται ανορθόδοξη σε μερικούς, ας θυμηθούμε ότι διηγούμενος την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Λουκάς γράφει: ``Εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών’’. Αργότερα, όπως ο Πέτρος ενημέρωσε την Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ, ο Θεός έδωσε ``την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς’’ και στους εθνικούς που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό (Πράξ. 2/β/3, 11/ια/17).

Παρόλο όμως που ο Θεός χαρίζει το Πνεύμα σε όλους τους πιστούς, η ποσότητα που θα λάβει ο καθένας μας εξαρτάται από την προσωπική μας παραχώρηση, γι’ αυτό και ο Παύλος προτρέπει: ``Πληρούσθε διά του Πνεύματος’’ (Εφεσ. 5/ε/18). Όσο από τον εαυτό μας και την καρδιά μας θα παραχωρήσουμε, ανάλογο ποσοστό θα λάβουμε.

3. Μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης

Ακολουθώντας τον Χριστό γινόμαστε μέτοχοι και στην ουράνια πρόσκληση. Και πάλι η Επιστολή προς Εβραίους γράφει: ``Αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν’’ (3/γ/1).

Στην εποχή μας λειτουργούν κάποιες εταιρείες που πουλάνε συμμετοχή σ’ ένα σύστημα διακοπών, όπου καθένας που γίνεται μέλος τους, μπορεί να παραθερίζει για ένα μήνα το χρόνο σε πολυτελή οικήματα που είναι διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του κόσμου, με το σύστημα της ανταλλαγής. Αυτό όμως δε μπορεί να συγκριθεί με το δώρο του Θεού! Με ποια βίλα να παραλληλίσουμε τον ουρανό! Και όμως, πολλές φορές μάς εξαπατά η καρδιά μας και τρέχουμε πίσω από τις επιθυμίες της, για να κερδίσουμε κάποια προσωρινή διαμονή σε ένα εξοχικό ή κάποιο άλλο θέρετρο ...και χάνουμε από την προσοχή μας τον ουρανό.

Το χωρίο αυτό μας δίνει και τις προϋποθέσεις που χρειάζεται να έχουμε για να δικαιούμαστε συμμετοχή στον ουρανό: (α) να είμαστε άγιοι, (β) να γνωρίσουμε καλά ποιος είναι ο Χριστός, ο ουράνιος Αρχιερέας μας, και (γ) να ζήσουμε με ανάλογη πίστη και πιστότητα στον Θεό.

Ο Κύριος είχε πει: ``Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή^ και όπου είμαι εγώ, εκεί θέλει είσθαι και ο υπηρέτης ο εμός’’ (Ιωάν. 12/ιβ/26). Να, λοιπόν, τι ζητάει ο Κύριος: Να είμαστε υπηρέτες δικοί Του. Προσευχήθηκε πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο: ``Πάτερ, εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι εγώ, να ήναι και εκείνοι μετ’ εμού^ διά να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας" (Ιωάν. 17/ιζ/24), και υποσχέθηκε στους μαθητές Του: ``Πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ’’ (Ιωάν. 14/ιδ/3)

4. Μέτοχοι της αγιότητος αυτού

Πέρα και πάνω από όλες αυτές τις ευλογίες, ο Θεός επιθυμεί να μας κάνει συμμέτοχους στις ιδιότητες του χαρακτήρα Του και ``κοινωνούς θείας φύσεως’’. Για τούτο ``η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν διά της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς διά της δόξης αυτού και αρετής’’ (Β' Πέτρ. 1/α/3-4). Για τον ίδιο σκοπό μάλιστα εξασκεί την παιδεία Του επάνω μας, ``προς το συμφέρον ημών, διά να γίνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού’’ (Εβρ. 12/ιβ/10).

Η προτροπή του Πέτρου, ``Καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή^ διότι είναι γεγραμμένον, `Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος’’’ (Α' Πέτρ. 1/α/15-16), σε συνδυασμό με την προειδοποίηση, ότι ``Χωρίς αγιασμού ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον’’ (Εβρ. 12/ιβ/14), δεν είναι δυνατόν να αφήνει αδιάφορο κανένα γνήσιο παιδί του Θεού! Ο Θεός έχει μόνο μία οικογένεια και μόνο μία κατηγορία "τέκνων". Δεν υπάρχουν παιδιά και παραπαίδια, δεν υπάρχουν ποιοτικές διαβαθμίσεις.

Για να γίνει τούτο πραγματικότητα, όπως διδάσκει ολόκληρη η σχετική περικοπή, το μέσο που χρησιμοποιείται είναι η παιδεία του Θεού. Αντίθετα από τους γήινους πατέρες -που αρκετές φορές αναγκάζουν τα παιδιά τους να μαθαίνουν πράγματα ``κατά την αρέσκειαν αυτών’’- ο Θεός μάς εκπαιδεύει (παιδεύει) ``προς το συμφέρον ημών’’. Μάλιστα, όπως εμείς φροντίζουμε για τα παιδιά μας, να τα πάμε στα καλύτερα σχολεία και στους καλύτερους δασκάλους, και παρακολουθούμε συνεχώς την πρόοδό τους, έτσι και ο Θεός εξασφαλίζει σε όλα Του τα παιδιά ανά τους αιώνες την παιδεία Του ``της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες’’ (Εβρ. 12/ιβ/8). Αυτό δε σημαίνει ότι θα περάσουμε όλοι από τα ίδια ακριβώς μαθήματα, οπωσδήποτε όμως, εκείνα τα οποία ο καθένας μας χρειάζεται, ώστε τελικά να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Συνεπώς, αν κάποιος είναι άγιος, αυτό δεν είναι κατόρθωμα δικό του αλλά αποτέλεσμα της παιδείας του Θεού και η αγιότητα καρπός της ``μετοχής’’ (συμμετοχής) του στη μία και μοναδική αγιότητα που υπάρχει στο Σύμπαν^ την αγιότητα του Θεού.

***

Αλλά γιατί αποτυγχάνουμε;

Υπάρχουν χριστιανοί που επιχειρούν να προσαρμόσουν τη χριστιανοσύνη στα δικά τους μέτρα και διστροπούν στην παιδεία του Θεού. Κάποιες απαιτήσεις Του τις χαρακτηρίζουν "βαριές", άλλες τις απορρίπτουν επειδή δήθεν κάνουν τους ανθρώπους "φανατικούς", άλλες τις θεωρούν ότι δεν ισχύουν για τη σύγχρονη εποχή... Υπάρχει δε και το εκ δυσμών εισαγόμενο "φρούτο", ότι μια και μοναδική στιγμή, μια μοναδική λέξη μας, τότε δηλαδή που επικαλεστήκαμε το όνομα του Κυρίου, είναι αρκετή για όλα και έκτοτε μπορούμε να είμαστε ασύδωτοι!...

Χρησιμοποιώντας άστοχα το χωρίο 1/α/12 από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη -που λέει ότι ``όσοι εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού’’, διεκδικούν το δικαίωμα (εξουσία) να είναι παιδιά του Θεού, απλά και μόνο επειδή κάποτε αποφάσισαν να ακολουθήσουν τους κανόνες κάποιας εκκλησίας. Λησμονούν όμως τη συνέχεια του χωρίου, σύμφωνα με το οποίο τα αληθινά παιδιά του Θεού ``ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν’’ (εδ. 13). Χωρίς να καταλαβαίνουν τι πραγματικά σημαίνει το ``εδέχθησαν αυτόν’’, επικαλούνται δικαιώματα "υιοθεσίας", ενώ στη ζωή τους δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή απόδειξη ότι η πνευματική γέννηση έλαβε χώρα μέσα τους. Σε τέτοιους ανθρώπους, που δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν την θεία παιδεία, η θεόπνευστη Γραφή δηλώνει κατηγορηματικά: ``Είσθε νόθοι, και ουχί υιοί’’ (Εβρ. 12/ιβ/8).

Άλλοι πάλι, επικαλούμενοι την αλήθεια ότι ως άνθρωποι ατελείς μπορεί, και συμβαίνει, να πέφτουμε σε αμαρτήματα, θεωρούν το στόχο της αγιότητας ακατόρθωτο. Ο απόστολος Ιωάννης συμφωνεί ότι κανείς δεν είναι αναμάρτητος, σημειώνοντας πως ``εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν’’ (Α' Ιωάν. 1/α/8). Όμως αυτό δεν το γράφει ως δικαιολογία για την πνευματική μας αδιαφορία και την ευκολία με την οποία πέφτουμε σε πειρασμούς και παραβιάζουμε το θείο θέλημα, αλλά για να μας ενθαρρύνει να στρεφόμαστε στον ουράνιο Παράκλητο, τον Κύριο Ιησού, ώστε εξομολογούμενοι τα λάθη μας να παίρνουμε συγχώρεση.

Αντί να βρίσκουμε, λοιπόν, τα παραδείγματα ανθρώπων της Π.Δ. -όπως ο Δαβίδ, που αν και Προφήτης σημάδεψε τη ζωή του όχι με λίγες αμαρτίες- νομίζοντας ότι αυτά δικαιολογούν τον τρόπο που παίζουμε με την αμαρτία, ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι τα παραδείγματα αυτά γράφτηκαν για να ξέρουμε πόσα θέρισαν εξαιτίας των αμαρτιών τους.

Η Καινή Διαθήκη δε θα διστάσει να μιλήσει για ανθρώπους οι οποίοι ``υστέρησαν από της χάριτος του Θεού’’, ``εναυάγησαν εις την πίστιν’’ (Εβρ. 12/ιβ/15, Α' Τιμ. 1/α/19) και είναι τούτοι λόγοι που κάθε σοφός «επενδυτής» πρέπει να προσέχει.

Το τέλος στο επόμενο(ΙΙΙ)

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

"Δος τον λογαριασμόν της οικονομίας σου...’’

Υπάρχει και το Χρηματιστήριο... (3)

Στο προηγούμενο τεύχος ασχοληθήκαμε με τα πνευματικά κεφάλαια στα οποία καλείται να γίνει ``μέτοχος’’ ο πρώην αμαρτωλός άνθρωπος, με βάση τη χάρη του Χριστού και τη λύτρωση που χαρίζει η θυσία στο Γολγοθά. Όπως όμως και στο κοσμικό χρηματιστήριο, υπάρχουν διάφοροι παράμετροι που πρέπει να τους έχει υπόψη του ο φρόνιμος επενδυτής, έτσι και στη ζωή της πίστης ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να προσέχει πώς μεταχειρίζεται τις πνευματικές αξίες για να έχει καλό αποτέλεσμα.

(ΙΙΙ) ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Προθεσμίες

Κατά καιρούς στο Χρηματιστήριο γίνεται πρόσκληση νέων επενδυτών να συμμετέχουν σε κάποιο κεφάλαιο που προσφέρεται. Αυτές οι εγγραφές γίνονται πάντα μέσα σε ορισμένη προθεσμία. Πολλοί ανταποκρίνονται έγκαιρα. Άλλοι αμελούν και χάνουν την ευκαιρία. Έτσι συμβαίνει και με το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Πολλοί το ακούνε, αρκετοί ενδιαφέρονται, λένε πως θα ήθελαν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό, όμως ΑΜΕΛΛΟΥΝ, με αποτέλεσμα να περνάει ο καιρός και αυτοί να παραμένουν έξω από τη χάρη και τη σωτηρία. Εκτίμησαν τις υποσχέσεις του Θεού, όμως ήθελαν να ερωτοτροπούν με την αμαρτία. Ώσπου, για κάποιους από αυτούς -και αυτοί δεν είναι λίγοι- τελειώνει η «προθεσμία» αφού ο λόγος του Θεού προειδοποιεί: ``Ζητείτε τον Κύριον, ενόσω δύναται να ευρεθή^ επικαλείσθε αυτόν, ενόσω είναι πλησίον’’ (Ησ. 55/νε/6).

2. Ανυπομονησία

Κάθε σωστή επένδυση χρειάζεται χρόνο "ωρίμανσης". Δεν είναι δυνατό τη μία ημέρα να επενδύσεις και την άλλη μέρα να εισπράξεις. Χρειάζεται κάποιο διάστημα ώστε το κεφάλαιο να φέρει την καρποφορία του, τα κέρδη του. Το ίδιο ισχύει και στα πνευματικά.

Δυστυχώς, όμως, πολλοί έρχονται στον Χριστό επειδή είναι άρρωστη η μάνα τους, υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τη δουλειά τους κ.λπ. Έρχονται ΣΤΟΝ Χριστό, αλλά ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ Χριστό. Η ποιότητα της πίστης τους δεν αφήνει περιθώρια να εμπιστευτούν και να περιμένουν πότε και πώς ο Κύριος θα διαλέξει να τους βοηθήσει, γι’ αυτό, αν δεν πάρουν αμέσως εκείνο που ζητούν, στρέφονται σε άλλη εκκλησία ή σε άλλους ανθρώπους, που δήθεν έχουν "καλύτερα χαρίσματα’’... είναι δε έτοιμοι -ακόμα και αν δεν το ομολογούν ξεκάθαρα- να πάνε και σε πηγές πέρα από τον Χριστό, (γκουρού, θεραπευτές, γιόγκα και διάφορους νεοφανείς «προφήτες»...), αρκεί να αποκτήσουν εκείνο που έβαλαν στόχο τους, που συνήθως είναι κάποια προσωρινή ωφέλεια. Αυτοί μοιάζουν με τους μικροεπενδυτές που μαζεύονται έξω από το Χρηματιστήριο της οδού Σοφοκλέους και αλλάζουν συνεχώς τις μετοχές τους χωρίς καμιά υπομονή και χωρίς καμιά σιγουριά. Δε μπορούμε να πηγαίνουμε στον Χριστό με τόση επιπολαιότητα και προχειρότητα, που φανερώνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τι θα πει να είναι ο Κύριος στη ζωή μας. Αν έχουμε την εμπιστοσύνη και την υπομονή που χρειάζεται, θα εργαστεί μέσα μας, πάνω μας και γύρω μας, για να κάνει το καλό Του έργο, που στην κατάλληλη ώρα θα φέρει σ’ εμάς το μεγαλύτερο κέρδος.

Χρονολογικό πρόγραμμα όριζε και του Ιησού την κάθε ενέργεια. Ήρθε στον κόσμο ``ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου’’ και όταν ``ήλθεν η ώρα’’, εκπλήρωσε το έργο που είχε αναλάβει (Γαλ. 4/δ/4, Ιωάν. 2/β/4, 7/ζ/30, 8/η/20, Ιωάν. 12/ιβ/23, 13/ιγ/1). Εμείς, αντίθετα, συνήθως δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε την ώρα του Θεού, γεγονός που μας κάνει να κλονιζόμαστε και να χάνουμε την πεποίθησή μας στον Κύριο.

3. Διχασμένη καρδιά

Ποτέ οι άνθρωποι δε γίνονται μέτοχοι σε ανταγωνιστικές εταιρείες, όπου η μια προσπαθεί να κερδίσει την αγορά σε βάρος της άλλης, επειδή, αν κερδίσει η μία χάνει η άλλη και το ανάστροφο. Πολλοί όμως θέλουν να έχουν το ένα πόδι στον Χριστό και το άλλο στον κόσμο. Όπως το έγραψε ο Παύλος, θέλουν να είναι ``μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων’’ (Α' Κορ. 10/ι/21). (Η χρήση των λέξεων ``μέτοχος’’ και ``τράπεζα’’ προφανώς δεν είναι τυχαία).

Επενδύσεις έκανε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που ήταν ειδικός στα οικονομικά. Του είχαν εμπιστευτεί το ταμείο των Αποστόλων, δηλαδή τα χρήματα με τα οποία κάλυπταν τις ανάγκες τους και βοηθούσαν τους φτωχούς, όμως ο Ιούδας φρόντιζε να χωρίζει κάποιο μέρος για λογαριασμό του. Ο Ιωάννης θα μαρτυρήσει ότι δεν ``έμελεν αυτόν περί των πτωχών’’, αλλά ήταν κλέφτης και από το ταμείο ``εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό’’ (Ιωάν. 12/ιβ/6). Ήταν ``μέτοχος’’ στην τράπεζα του Κυρίου, μαζί Του έτρωγε μέχρι και το τελευταίο δείπνο, αλλά είχε «μετοχές" και σε άλλες ``τράπεζες’’, όπως εκείνη των Αρχιερέων και Φαρισαίων στους οποίους πρόδωσε τον Κύριο, με αποτέλεσμα να τα χάσει όλα τελικά!..

Επενδύσεις έκαναν κι ο Ανανίας με τη γυναίκα του τη Σαπφείρα (Πράξ. 5/ε/1-10). Είπαν, «Θα δώσουμε στον Κύριο, για το έργο Του και για τους φτωχούς, αλλά ας κρατήσουμε και ένα μέρος για τα γεράματά μας!» Αγαπούσαν και τον Κύριο αλλά και τον εαυτό τους... Ο Χριστός όμως είχε πει ότι: ``Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη^ διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει^ ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά’’ (Ματθ. 6/ς/24).

4. Υπάρχει τάξη

Οι μέτοχοι μιας εταιρείας τις πιο πολλές φορές δεν έχουν όλες τις ειδικές γνώσεις που χρειάζονται για να λειτουργήσει, ούτε είναι τα κατάλληλα πρόσωπα για να τη διευθύνουν. Υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι γι’ αυτές τις δουλειές (καθένας ανάλογα με την ειδικότητά του), και οι μέτοχοι απολαμβάνουν το μερίδιο από τα κέρδη που τους αναλογεί.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στη ζωή με τον Κύριο. Δεν μας καλεί ο Χριστός για να γίνουμε διευθυντές στις υποθέσεις Του. Αντίθετα θέλει να έχουμε εμπιστοσύνη, ότι Εκείνος και ξέρει και μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει, και θα το κάνει στην κατάλληλη στιγμή. Ο Παύλος βεβαιώνει ότι ``πας ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή’’ (Ρωμ. 9/θ/33). Αλλά οι χριστιανοί συνήθως θέλουν να κάνουν «κουμάντο» και να είναι εκείνοι που θα δίνουν οδηγίες στον Χριστό πώς να απαντήσει στις προσευχές και να λύσει τα προβλήματά τους. Όχι μόνο δεν Τον εμπιστεύονται αλλά, επιπλέον, είναι έτοιμοι να ζητήσουν ευθύνες, αν κάτι δεν γίνει σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές. Αυτή η πρακτική δεν φέρνει καμία ευλογία και ακολουθείται από πνευματική φτώχεια. Γι’ αυτό όμως είναι υπόλογος ο άνθρωπος και όχι ο Κύριος!

5. Ψεύτικες υποσχέσεις

Στα γήινα χρηματιστήρια κυκλοφορούν κάποιοι που τους λένε "παπαγαλάκια". Αυτοί διαδίδουν φήμες και "πληροφορίες" για μετοχές που δήθεν υπόσχονται πολλά κέρδη. Όσοι δεν έχουν αρκετή ενημέρωση, παρασύρονται και επενδύουν τα χρήματά τους σε "χαρτιά χωρίς αξία", για να δουν ύστερα από λίγες ημέρες ότι έχασαν και εκείνα που είχαν.

Παρόμοια "παπαγαλάκια" δεν λείπουν και από τον πνευματικό χώρο. Είναι άνθρωποι που γυρίζουν ανάμεσα στους πιστούς και διαδίδουν ψεύτικες διδασκαλίες και πλάνες (π.χ. ότι ο χριστιανός δεν αρρωσταίνει ποτέ, ότι μπορεί να αποκτήσει όλα τα αγαθά σ’ αυτή τη ζωή, ότι ο Θεός έχει δεσμευτεί να μας χαρίζει οτιδήποτε ζητήσουμε κ.ά.). Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα τέτοια «παπαγαλάκια» παρουσιάζονται στους άμβωνες των εκκλησιών και τα θρησκευτικά έντυπα, και κηρύττουν ότι η ικανοποίηση των αναγκών μας δεν εξαρτάται από συνεπή και άγια χριστιανική ζωή, αλλά απο τη "δύναμη" που βρίσκεται στα λόγια που εμείς πρέπει να λέμε στην προσευχή μας... Αν δεν έχουμε πολλά υλικά αγαθά, λένε, φταίει που δεν λέμε τα κατάλληλα λόγια...

[*] Ένας εκατόνταρχος ζήτησε από τον Χριστο ``ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλος μου’’, και αυτό έγινε, όμως ήταν ο Κύριος που είπε τον "λόγο" και όχι ο άνθρωπος... (Ματθ. 8/η/8).

Στη γλώσσα της Βίβλου τέτοιοι κήρυκες ονομάζονται ``ψευδοπροφήτες, ψευδοδιδάσκαλοι, λύκοι με ενδύματα προβάτων’’ κ.λπ., άνθρωποι που μεταφέρουν άλλα ``ευαγγέλια’’ διαφορετικά από το ΓΝΗΣΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ! Απέναντι σ’ αυτό τον κίνδυνο ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί τους πιστούς που είναι επιρρεπείς να παρασυρθούν από τέτοιες ψεύτικες υποσχέσεις, να προσέχουν: ``Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους^ επειδή διά ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας’’, και συνεχίζει την προτροπή του: ``Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών’’ (Εφεσ. 5/ε/6-7).

Μόνο ο πιστός που είναι εδραιωμένος στο λόγο του Θεού και οι ρίζες της μελέτης του έχουν βαθύνει στα αιώνια λόγια, δεν κινδυνεύει από αυτούς, επειδή ``του Θεού, η οδός αυτού είναι άμμωμος^ ο λόγος του Κυρίου είναι δεδοκιμασμένος^ είναι ασπίς πάντων των ελπιζόντων επ’ αυτόν’’ (Ψαλμ. 18/ιη/30-32).

***

Ποιος, λοιπόν, είναι ο έξυπνος επενδυτής; Όχι εκείνος που επενδύει σωστά στο γήινο χρηματιστήριο, αλλά εκείνος που επενδύει καθημερινά τη ζωή του στα χέρια του Θεού. Όχι εκείνος που διαβάζει με προσοχή τις εφημερίδες με τις πορτοκαλί σελίδες αλλά εκείνος που ``εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα’’ (Ψαλμ. 1/α/2).

7. Σιγουριά

Εκείνο που θέλουν με κάθε τρόπο οι επενδυτές, είναι η ασφάλεια των επενδύσεών τους. Κατά πόσον ο φορέας στον οποίο θα τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους είναι φερέγγυος και θα αποδώσει κέρδη. Αλλά στις πνευματικές επενδύσεις πόσοι φροντίζουν να ενημερωθούν; Μάλλον πρέπει να ομολογήσουμε ότι ελάχιστοι πιστοί είναι αληθινά ενήμεροι για την πίστη τους και για τα κέρδη που τους περιμένουν.

Ο μεγάλος θησαυρός στον οποίο ο Θεός μάς καλεί να γίνουμε μέτοχοι και να απολαμβάνουμε κέρδος δεν ανήκει σ’ αυτή τη γη. Ο Χριστός σοφά δίδαξε: ``Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν’’, αλλά, ``θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν’’ (Ματθ. 6/ς/19-20).

Όταν υπάρχει απροθυμία για μελέτη του λόγου του Θεού, αδιαφορία για τη διδαχή της εκκλησίας και ψυχρότητα στις σχέσεις με τον Θεό και τους αδελφούς, όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους, επειδή ``όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας’’, είπε ξεκάθαρα ο Χριστός! (Ματθ. 6/ς/19-21).

8. Χρειάζεται ολοκληρωτική αφοσίωση

Όπως συμβαίνει και στις χρηματαγορές, το πώς κάποις θα επενδύσει είναι προσωπική του επιλογή αλλά και ευθύνη. Ο Παύλος θα γράψει με πνευματική σοφία: ``Ο σπείρων με φειδωλίαν, και με φειδωλίαν θέλει θερίσει^ και ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει’’. Και τα κέρδη και οι ζημιές εξαρτώνται από εμάς, ``επειδή ότι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει’’. Εξάλλου, ποιος χριστιανός δεν γνωρίζει ``ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον’’; (Β' Κορ. 9/θ/6, Γαλ. 6/ς/7-9).

9. Οι περιεργαζόμενοι

Αξίζει να γραφτούν δύο λόγια και για κάποιους που συζητούν συνεχώς για επενδύσεις και παρουσιάζονται ως «ειδικοί σύμβουλοι», όμως οι ίδιοι τους ποτέ δεν αγόρασαν ούτε μία μετοχή. Είναι εκείνοι που «γνώριζαν τι θα κέρδιζαν» αν έκαναν επενδύσεις, όμως ποτέ δεν τόλμησαν ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΕΤΟΧΟΙ.

Έτσι υπάρχουν και πολλοί μέσα στις εκκλησίες, που γνωρίζουν τις Γραφές και είναι έτοιμοι να εκφράσουν γνώμη για όλα τα ζητήματα, όμως η γνώση τους αυτή ποτέ δεν πέρασε στην καρδιά και τη ζωή τους. Είναι άνθρωποι της θεωρίας μόνο και όχι της πράξης. Όπως εκείνοι που καυτηριάζονται από τον Ιάκωβο, μιλούν για την ``πίστιν’’ τους όμως δεν έχουν ``έργα’’ αποδεικτικά γι’ αυτήν.

Και στο σημείο αυτό ο αψευδής λόγος του Θεού έχει να δώσει το φως του. Οι πιστοί είμαστε τέκνα του Θεού, ``εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι^ κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού^ εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού‘’ (Ρωμ. 8/η/17). Καλές είναι οι γνώσεις και οι ελπίδες, όμως τα δικαιώματα στη δόξα έρχονται ``εάν συμπάσχωμεν’’! Επιτέλους δεν πρέπει να λησμονήσει ποτέ ο άνθρωπος ότι, κάθε τι που υπόσχεται και χαρίζει ο Θεός, είναι ταυτισμένο με το πρόσωπο και το έργο του Χριστού και την υπόθεση του Ευαγγελίου. Σε όλο το μήνυμα και το έργο του Ευαγγελίου υπάρχει πάντα ένα ΣΥΝ, δηλαδή μαζί με τον Χριστό. Μαζί με τον Χριστό στη ζωή, στη σταύρωση, το θάνατο και την ταφή του εαυτού μας (Ρωμ. 6/4,6, Β' Κορ. 7/3, Γαλ. 2/20, Εφεσ. 2/6, Κολ. 2/12, Β' Τιμ. 2/12 κ.λπ.). Αν αυτή η συνταύτησή μας με τον Χριστό υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή, τότε ναι και αμήν, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουμε ``συμμέτοχοι της δόξης αυτού‘’. Διαφορετικά, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, παίζοντας εν ου παικτοίς, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ