Iδού έρχομαι ταχέως !!!
"
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 10
Σκέψεις στην αλλαγή του χρόνου
Η σημασία του "Σήμερα"
"Ιδού τώρα [σήμερα] καιρός ευπρόσδεκτος,
ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας" (Β' Κορ. 6/ς/2)
Το χθες πέρασε. Για καλό ή για κακό, πέρασε και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Το αύριο; Ποιος ξέρει τι θα φέρει το αύριο, καλό ή κακό, χαρά ή λύπη.
Το αύριο είναι γεμάτο με υποσχέσεις και φόβους. Η Βίβλος λέει ότι έχουμε αρκετές μέριμνες για σήμερα χωρίς να φοβόμαστε τι θα φέρει το αύριο. Το σήμερα είναι ένα δώρο
[Σ."Τ": Συμπτωματικά στην αγγλική γλώσσα ή ίδια λέξη present χρησιμοποιείται και για τις δύο έννοιες παρόν και δώρο].
Η Βίβλος κάνει λόγο για κάποιον πλούσιο που δεν ήξερε τι να κάνει με τα πλούτη του που μεγάλωναν. Ύστερα από πολλή σκέψη, αποφάσισε να γκρεμίσει τις αποθήκες του και να χτίσει καινούργιες για ν' αποθηκεύει το στάρι και τα άλλα αγαθά του. Ύστερα όλα θα ήταν εύκολα.
"Φάγε, πίε, ευφραίνου" ήταν η φιλοσοφία της ζωής του. Όμως ο πλούσιος αυτός άνθρωπος δεν ήξερε την ώρα που εκείνος σχεδίαζε για το αύριο, ότι ο Θεός θα αφαιρούσε τη ζωή του (Λουκ. 12/ιβ/16-21).
Πολλοί από εμάς εξαπατούμε τους εαυτούς μας με τις ευκαιρίες του σήμερα. Σπαταλούμε πολύ χρόνο μουρμουρίζοντας (ή καμαρώνοντας) για το χτες και προσευχόμαστε ώστε το αύριο να είναι μια καλύτερη ημέρα.
Η Βίβλος λέει, "Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας" (Εβρ. 3/γ/15) και πάλι "Προτρέπετε αλλήλους καθ' εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το ``σήμερον" (Εβρ. 3/γ/13). "Αύτη είναι η ημέρα την οποίαν έκαμεν ο Κύριος^ ας αγαλλιασθώμεν, και ας ευφρανθώμεν εν αυτή" (Ψαλμ. 118/ριη/24).
Πολλοί περνούν τη ζωή τους γνωρίζοντας Ποιον πρέπει να υπηρετούν, όμως προτιμούν να υπηρετούν τον Διάβολο. Λίγο ακόμη σήμερα, λένε, και από αύριο θα διορθώσουν τη ζωή τους. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα με αμαρτωλούς που περίμεναν το αύριο για να μετανιώσουν.
Οι καναπέδες έχουν φθαρεί από ανθρώπους που περιμένουν το αύριο για να κάνουν ό,τι έπρεπε να κάνουν σήμερα. Αύριο, λένε, θα είναι καλύτερα.
Υπήρχε ένα δημοφιλές τραγούδι πριν μερικά χρόνια ("Cat's in the Cradle", ήταν ο τίτλος του), που μιλούσε για ένα αγόρι που ήθελε να κάνει παρέα με τον πατέρα του. Όταν μεγάλωσε, είπε, πως ήθελε να γίνει σαν τον πατέρα του.
Ο πατέρας του, όμως, ήταν πολυάσχολος για να διαθέσει τον πολύτιμο χρόνο του με το γιο του. Ίσως αύριο ή κάποτε στο μέλλον, θα του έλεγε, θα είμαστε μαζί, αλλά όχι σήμερα.
Τα χρόνια πέρασαν και ο γιος μεγάλωσε και έκανε δική του οικογένεια. Ο πατέρας του, στο μεταξύ, γέρασε και απόμεινε μόνος. Καθώς οι μέρες περνούσαν ο πατέρας τηλεφωνούσε στο γιο του και ζητούσε να του κάνει λίγη παρέα. Κάθε φορά ο γιος έλεγε στον πατέρα του, πόσο πολύ θα το ήθελε αυτό, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος με τούτο κι εκείνο. Όχι σήμερα, του έλεγε^ ίσως αύριο θα έχω το χρόνο.
Μια μέρα, όταν ο πατέρας έκλεισε το τηλέφωνο, αναγνώρισε πως ο γιος του καθώς μεγάλωσε, έγινε σαν κι αυτόν.
Κάποιος είπε πως πρέπει να ζούμε το αύριο σαν να ήταν η πρώτη ημέρα της ζωής μας, ή η τελευταία.
Ο Harvey Mackay, γνωστός δημοσιογράφος, ανέφερε για ένα γράμμα που έγραψε ένας γιος στον πατέρα του. Σ' αυτό το γράμμα ο γιος έλεγε τις ευχαριστίες του για όλα τα θαυμάσια πράγματα που ο πατέρας είχε κάνει γι' αυτόν. Τον ευχαριστούσε για τη συμπαράσταση, για τα σοφά του λόγια, για τη βοήθεια που του έδωσε ώστε να πάψει να καπνίζει, που του δίδαξε τις αρχές της ηθικής, της τιμιότητας και της σκληρής δουλειάς. Ήταν ένα συγκινητικό γράμμα.
Αλλά το γράμμα διαβάστηκε στην κηδεία αυτού του πατέρα. Βλέπετε έφτασε πολύ καθυστερημένο. Ο πατέρας αυτός ποτέ δεν έμαθε για την αγάπη και τα αισθήματα που έτρεφε γι' αυτόν ο γιος του.
Εσύ τι κάνεις σήμερα;
Από το βιβλίο "Successful Living through Biblical Principles" του Tom Mentis.
© 2000 Chrisma, all rights reserved - www.greeksforchrist.org.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Από τη ζωή του Παύλου
Χαμένα χρόνια (;)
Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μέσα στις σελίδες της Βίβλου τους ανθρώπους του Θεού δραστήριους και ίσως νομίζουμε ότι έτσι ήταν σε όλη τους τη ζωή. Όμως η προσεκτική μελέτη των Γραφών δείχνει ότι σε όλων την ζωή υπήρχε ένα ή περισσότερα διαστήματα που πέρασαν σε ΑΠΡΑΞΙΑ. Απραξία τουλάχιστον προς τα έξω, επειδή κανείς δε γνωρίζει ΤΙ Ο ΘΕΟΣ εργαζόταν μέσα στην καρδιά τους.
Κανείς δεν ξεχνά τα 40 χρόνια του Μωυσή στη Μαδιάμ, τα χρόνια που έμεινε ο Παύλος στην Αραβία ή το διάστημα που ο προφήτης Ηλίας έμεινε στη Σιδώνα, για να σημειώσουμε μερικά παραδείγματα.
Ισως δεν υπήρξε άνθρωπος τόσο δραστήριος όσο ο Απόστολος Παύλος. Πριν ακόμη του αποκαλυφθεί ο Χριστός στο δρόμο προς τη Δαμασκό, γνωρίζουμε ότι εργαζόταν με όλη του τη δύναμη ενάντια σΆ εκείνο που ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν κακό για την πίστη των πατέρων του. Ήταν εκείνος που "πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον αρχιερέα, και εζήτησε παρ' αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως, εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ" (Πράξ. 9/θ/1-2).
Στη συνέχεια, αφού βαφτίστηκε από τον Ανανία, τον βλέπουμε πάλι δραστήριο, αυτή τη φορά στο στρατόπεδο του Χριστού, καθώς "ευθύς εκήρυττεν εν ταις συναγωγαίς τον Χριστόν, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού" (Πράξ. 9/θ/19-20).
Τι προκομμένος άνθρωπος, θα έλεγε δίκαια κάθε αναγνώστης της Καινής Διαθήκης! Και πράγματι ήταν προκομμένος και άξιος εργάτης του Κυρίου ο Παύλος, αφού μέσα σε λίγα χρόνια είχε διατρέξει όλη σχεδόν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από την Παλαιστίνη και την Αραβία μέχρι τη Ρώμη - μάλιστα σχεδίαζε να πάει και στην Ισπανία (Ρωμ. 15/ιε/24), αλλά δεν γνωρίζουμε αν το κατόρθωσε τελικά.
Ακόμη και κατά τα δύο χρόνια που ο Παύλος έμεινε στη φυλακή της Ρώμης, δεν έπαψε να είναι δραστήριος και παραγωγικός, καθώς όχι μόνο εκεί δεχόταν ενδιαφερόμενους στους οποίους κήρυττε, αλλά και έγραψε κάποιες από τις Επιστολές της Καινής Διαθήκης (Πράξ. 28/κη/30-31).
Πίσω από μια τόσο εντυπωσιακή δραστηριότητα, συνήθως περνάει απαρατήρητο ότι ο Παύλος έμεινε μια εξίσου μακρόχρονη περίοδο στη φυλακή της Καισάρειας, όμως άπραγος, χωρίς να κηρύττει, χωρίς να βλέπει πολύ κόσμο; Το περιστατικό καταχωρείται στα κεφάλαια 21/κα'-27/κζ' των Πράξεων και ο Λουκάς διαθέτει ασυνήθιστα μεγάλο χώρο για να διηγηθεί αρκετές από τις "λεπτομέρειες".
Το 57 μ.Χ. ο Παύλος, ύστερα από κάποια ευχή που είχε κάνει, επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και πήγε στο Ναό μαζί με κάποιους νεαρούς που είχαν παρόμοια ευχή, ακολουθώντας τη συμβουλή του Ιάκωβου. Εκεί αναγνωρίστηκε από τους Ιουδαίους, οι οποίοι νομίζοντας ότι οι νέοι που συνόδευε ήταν εθνικοί, τον έσυραν έξω από το Ιερό θέλοντας να τον σκοτώσουν. Μόνο χάρη στην επέμβαση Ρωμαίων στρατιωτών σώθηκε ο Παύλος από τον όχλο και κρατήθηκε προσωρινά ώσπου οι αξιωματούχοι να ξεκαθαρίσουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτή η διαδικασία, που λογικά θα μπορούσε να τελειώσει μέσα σε λίγες ώρες ή ημέρες, για τον Παύλο κράτησε περισσότερο από 24 μήνες;
Το πολυφημισμένο ρωμαϊκό δίκαιο είχε και αυτό τα "κενά" του; αφού οι αρμόδιοι -όχι σπάνια, όπως φαίνεται από τη διήγηση του Λουκά- φρόντιζαν να μεταβιβάζουν σε άλλους τις ευθύνες, αδιαφορώντας αν αυτό απέβαινε σε βάρος του πολίτη. Έτσι, λοιπόν, ο αρμόδιος χιλίαρχος Λυσίας παρέπεμψε τον Παύλο στον ηγεμόνα Φήλικα, στην Καισάρεια, κι ο Φήλικας, που δεν ήταν λιγότερο ευθυνόφοβος, ανέβαλε να πάρει απόφαση, περιμένοντας να συγκεντρώσει περισσότερα στοιχεία...
Βέβαια ο Φήλικας είχε και έναν άλλο λόγο γι' αυτή την παράταση: "Ήλπιζεν ότι θέλουσι δοθή εις αυτόν χρήματα υπό του Παύλου". Αφού όμως ο φυλακισμένος του ήταν αξιόλογος συζητητής, ίσως και για να περνά την ώρα του, φρόντιζε συχνά πυκνά να κουβεντιάζει μαζί του (Πράξ. 24/κδ/26).
Ο Λουκάς γράφει πόσο κράτησε αυτό το πήγαινε-έλα σημειώνοντας ότι, "μετά την συμπλήρωσιν δύο ετών, ο Φήλιξ έλαβε διάδοχον τον Πόρκιον Φήστον^ και θέλων να κάμη χάριν εις τους Ιουδαίους ο Φήλιξ, αφήκε τον Παύλον δεδεμένον" (εδ. 27).
Όταν ανέλαβε τη διοίκηση ο Φήστος, οι Ιουδαίοι, που δεν είχαν λησμονήσει τον Παύλο, επανέφεραν το αίτημά τους για την τιμωρία του και, ως φαίνεται, θα το κατάφερναν αν ο απόστολος δεν είχε τη ρωμαϊκή υπηκοότητα και μπόρεσε να γλιτώσει από την άδικη καταδίκη, μόνο επικαλούμενος το δικαίωμά του να δικαστεί από τον καίσαρα.
Όμως και γι' αυτό χρειαζόταν επιπλέον χρόνος. Σαν αποτέλεσμα η κράτησή του στη φυλακή της Καισάρειας παρατάθηκε ακόμη περισσότερο (Πράξ. 25/κε/12).
Τα δυο αυτά χρόνια ήταν μεγάλη σπατάλη χρόνου, και μάλιστα για έναν άνθρωπο τόσο χρήσιμο όπως ο Παύλος που παρέμεινε στη φυλακή χωρίς λόγο εξαιτίας της διαφθοράς ενός Ρωμαίου στρατιωτικού... Πόσο άσχημη πρέπει να ήταν η κατάσταση στην οποία βρέθηκε χωρίς τη θέλησή του ο Απόστολος του Χριστού! Η κάθε μέρα θα μπορούσε να ήταν μια αφορμή για πειρασμούς από τον Διάβολο που ασφαλώς θα ρωτούσε: -Πού είναι ο Θεός σου; Γιατί σε παράτησε εδώ μέσα; Πότε θα βρεις το δίκιο σου;
Παράλληλα με τούτη τη δοκιμασία από το μέρος του Πονηρού, υπήρχε βέβαια και ο ζήλος του Παύλου που επίσης θα τον απασχολούσε έντονα, "ο καθ' ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών" εξαιτίας του οποίου ασθενούσε με τους ασθενείς και φλεγόταν όταν μάθαινε πως κάποιος σκανδαλίστηκε (Β' Κορ. 11/ια/28-29).
Ένας άνθρωπος που είχε λάβει ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τον Κύριο και γνώριζε ΠΟΣΟ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ για το έργο του Θεού, ήταν τώρα υποχρεωμένος να περιμένει πότε θα γίνουν τα κέφια του Ρωμαίου έπαρχου;
Εκείνος που δίσταζε να διαλέξει το να είναι με τον Χριστό ή να μένει σ' αυτή τη ζωή επειδή ήταν "αναγκαιότερον" για τους πιστούς (Φιλιπ. 1/α/22-24), παρακολουθούσε τους μήνες να περνούν χωρίς αυτός να μπορεί να βρίσκεται κοντά στα πνευματικά του τέκνα. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί που σε έχουν ανάγκη, Παύλε; θα ρωτούσε κάποιος. Τι θα γίνουν οι Εκκλησίες; Ποιος θα μιλήσει στους αμαρτωλούς;
Εμείς στη θέση του ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ; Τόσες εκκρεμότητες, τόσες ανάγκες, τόσες χαμένες ευκαιρίες; Κι αυτός να μένει ΑΧΡΗΣΤΟΣ μέσα σε ένα κελί, περιμένοντας;
Εκείνος που τάραξε την οικουμένη όλη, τώρα περιμένει, δε μπορεί παρά μόνο να προσεύχεται και να κάνει υπομονή;
Και πρέπει να ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ, αφού έμεινε στη φυλακή ΧΩΡΙΣ να έχει καταδικαστεί. Δεν ήταν, δηλαδή, μια ποινή που γνώριζε τη διάρκειά της και μπορούσε να μετράει τις μέρες που έφυγαν και να βλέπει ΠΟΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ, αλλά μια ΑΔΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ενός άδικου ανθρώπου, σε βάρος του δούλου του Θεού;
Όμως υπήρξαν κάποιες αξιοπρόσεκτες "λεπτομέρειες", που δεν θα έπρεπε να μείνουν χωρίς προσοχή.
1. Ο Φήλικας και η γυναίκα του που ήταν Ιουδαία, είχαν πολλές ιδιωτικές συζητήσεις με τον Παύλο "περί της εις Χριστόν πίστεως" (Πράξ. 24/κδ/24).
2. Καθώς κάποια από εκείνες τις ημέρες επισκέφθηκε την πόλη ο βασιλιάς Ηρώδης Αγρίππας, ο Φήστος ζήτησε τη γνώμη του για την υπόθεση του Παύλου, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Αγρίππας ν' ακούσει την απολογία του Παύλου, που στην πραγματικότητα ήταν ένα λεπτομερέστατο κήρυγμα απέναντι στο οποίο ο βασιλιάς υποχρεώθηκε να πει τη γνωστή τραγική φράση: "Παρ' ολίγον με πείθεις να γείνω Χριστιανός" (Πράξ. 25/κε/22-28). Παράλληλα ομολόγησε την αθωότητα του Παύλου, αν και για τυπικούς πλέον λόγους, εφόσον είχε ζητήσει να δικαστεί από τον καίσαρα, έπρεπε η υπόθεση να φτάσει ως εκεί.
Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε ότι από την αρχή της κλήσης του Παύλου ο Κύριος είχε αποκαλύψει ότι ο δούλος Του αυτός, ήταν ένα ξεχωριστό σκεύος του Θεού που πέρα από τους Ισραηλίτες, έμελλε "να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων" (Πράξ. 9/θ/15). Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό αν δεν μεσολαβούσαν αυτές οι "δικονομικές" περιπέτειες του Παύλου; Πού αλλού θα συναντιόταν με τον Αγρίππα ή τον Καίσαρα; Πώς αλλιώς μεταξύ των αγίων θα εγγράφονταν και "οι εκ της οικίας του Καίσαρος"; (Φιλιπ. 4/δ/22).
Πολλά γνώριζε ο Παύλος και πολλά είχε διδάξει. Ίσως ήταν τώρα η ώρα για ν' αποδείξει πως και ο ίδιος ήταν έτοιμος να εφαρμόσει τις διδαχές του. Για παράδειγμα δίδαξε ότι:
1. "Δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού" (Ρωμ. 9/θ/16).
Με άλλα λόγια, ότι το έργο του ευαγγελισμού δεν είναι υπόθεση ανθρώπινη αλλά του Θεού. Όσο κι αν προσπαθεί ο άνθρωπος, όσα και αν ξοδεύει ή ξοδεύεται ο ίδιος, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν είναι Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Πόσο το χρειαζόμαστε οι σημερινοί πιστοί αυτό το μάθημα, ιδιαίτερα μάλιστα οι νεότεροι, που νομίζουν ότι όλα εξαρτώνται από αυτούς και τη δραστηριότητά τους, εκείνοι που τρέχουν "για να σώσουν τον κόσμο" θεωρώντας ότι τους έχει ανάγκη ο Θεός;
2. "Να ανοίξη εις ημάς ο Θεός θύραν του λόγου" (Κολ. 4/δ/2-4).
Πολλοί απορούν γιατί δεν υπάρχει σήμερα καρποφορία στο κήρυγμα. Γιατί δεν πιστεύουν μαζικά οι άνθρωποι, όπως γινόταν στις αποστολικές ημέρες; Κάποιοι προσπαθούν να δραστηριοποιήσουν την αδελφότητα, άλλοι κάνουν εκκλήσεις για συγκέντρωση χρημάτων... Όμως πόσοι απ' αυτούς περιμένουν ν' ανοίξει ο Θεός "θύραν λόγου";
Ο Παύλος για να πάει κάπου να μιλήσει, ήθελε πρώτα να γνωρίζει ότι εκεί τον στέλνει ο Θεός. Δεν έπαιρνε κατευθύνσεις από κάποια ιεραποστολική οργάνωση, ούτε από κανέναν "εργοδότη", ούτε ενδιαφερόταν ν' αρέσει στους ανθρώπους που τον χρηματοδοτούσαν; Η κλήση του ήταν από τον Θεόν και σ' Εκείνον μόνο θα έδινε λόγο. Αν, λοιπόν, ο Θεός είχε διαλέξει για τον δούλο Του να μείνει για ένα διάστημα στην "εφεδρεία", αυτό δεν ήταν πρόβλημα του Παύλου αλλά του "στρατολογήσαντος".
3. "Προσεύχεσθε αδελφοί, περί ημών, διά να τρέχη ο λόγος του Κυρίου" (Β' Θεσ. 3/γ/1).
Ο Παύλος γνώριζε καλά ότι εκτός από το τρέξιμο -την όποια ανθρώπινη προσπάθεια- υπάρχει η προσευχή! Αυτός, που τον ονόμασαν "πρώτο μετά τον Ένα", γνώριζε πως από μόνος του ήταν "ουδέν" και είχε μεγάλη ανάγκη να συμμετέχει στο έργο του με προσευχή το υπόλοιπο σώμα του Χριστού.
Συνήθως νομίζουμε πως όλα επαφίενται σ' εμάς, στη γνώση και την ικανότητά μας, στα στρατηγικά μας σχέδια, στις δαπάνες και τους κόπους μας; Αλλά για το έργο της σωτηρίας των αμαρτωλών δεν είναι αρκετές οι πλάτες μας. Δεν είμαστε ικανοί ν' αντιμετωπίσουμε μόνοι τον Διάβολο που έχει αιχμαλώτους τους ανθρώπους. Χρειάζεται συντονισμένη ενέργεια ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Συχνά ακούμε από κήρυκες ότι πήγαν σε διάφορους τόπους και κήρυξαν και ο λόγος τους είχε καλή υποδοχή. Όμως δεν βλέπουμε μόνιμα αποτελέσματα^ δεν βλέπουμε πνευματική προκοπή, δεν βλέπουμε "τον καρπό στις αποθήκες"; Τι φταίει; Τουλάχιστον μία από τις αιτίες είναι ότι καθένας κινείται μόνος του, χωρίς να έχει σημείο εκκίνησης και ύστερα σημείο αναφοράς, χωρίς η εκκλησία να προσεύχεται γι' αυτούς και το έργο τους.
4. "Διά να ελευθερωθώμεν από των παραλόγων και πονηρών ανθρώπων" (Β' Θεσ. 3/γ/2).
Ο Παύλος συχνά αντιμετώπισε πονηρούς και παράλογους ανθρώπους στα ταξίδια του.
Πώς να ξεχάσουμε τον μάγο Ελύμα ή τον αρχισυνάγωγο Σωσθένη, τους Ιουδαίους που τον ακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινε για να διώξουν εκείνους που πίστευαν, τους Ιουδαΐζοντες που ανέτρεπαν το κήρυγμα της χάρης;
Γνώριζε ο Παύλος πως η πάλη του δεν ήταν "εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις" (Εφεσ. 6/ς/12) Οι δυνάμεις αυτές για τις επιθέσεις τους συνήθως χρησιμοποιούν ανθρώπινα όργανα, άτομα που είναι πρόθυμα να δράσουν ενάντια στους πιστούς του Κυρίου. Φορείς του πνεύματος του Αντίχριστου οι άνθρωποι αυτοί αντιλέγουν, διαβάλουν, κατηγορούν, επιτίθενται, απειλούν, είναι ικανοί να φτάσουν μέχρι το φόνο... Και ο Παύλος παρακαλούσε την Εκκλησία να προσεύχεται στον Θεό για να προστατευθεί η διακονία του από τέτοιους ανθρώπους.
5. "Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός" (Α' Κορ. 4/δ/1-2).
Στα ανθρώπινα "συναξάρια" οι άγιοι ταξινομούνται με διάφορα κριτήρια. Ακόμη και ανάμεσα στους Απόστολους έθεσαν σειρά αξίας - πρωτόκλητος ο Ανδρέας, κορυφαίος ο Πέτρος, ουρανοβάμων ο Παύλος κ.ο.κ. Στον αγρό του Θεού όμως υπάρχουν μόνο εργάτες κι ο Παύλος αναγνώριζε έναν μόνο ρόλο, εκείνον του ΥΠΗΡΕΤΗ, του ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, του ΔΟΥΛΟΥ.
Ενώ οι άνθρωποι μάχονται για θέσεις και τίτλους, για οφίκια και πρωτεία, ο Παύλος γνώριζε την αληθινή όψη της πραγματικότητας: "Τις είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται διά των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον;" (Α' Κορ. 3/γ/5). Για να ερμηνεύσει στη συνέχεια: "Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ' ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ' ο Θεός ο αυξάνων. Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι εν^ και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού. Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί^ σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή" (Α' Κορ. 3/γ/6-9).
Όταν ο Παύλος έγραφε στους Ρωμαίους, ήξερε καλά ότι αυτοί έμαθαν το Ευαγγέλιο από άλλους πιστούς. Δεν περίμενε ο Κύριος από τον Παύλο να τα κάνει όλα. Είχε και άλλους "συνεργούς" ο Θεός. Κι είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Παύλος αποδεχόταν τους συνδούλους του στο έργο του Χριστού. Αντίθετα οι σημερινοί "εργάτες", θεωρούν ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ τις Εκκλησίες και σε όλα θέλουν αυτοί να ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΟΥΝ, όπως έκαναν πριν από την Πεντηκοστή οι μαθητές, για να τους πει ο Χριστός: "Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σεις" (Λουκ. 9/θ/55).
Δεν είναι άξιο απορίας, ύστερα από τα παραπάνω, που η σημερινή εκκλησία είναι υποχρεωμένη να ομολογήσει: "κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν" (Λουκ. 5/ε/5).
Πώς να επιτύχεις άνθρωπε όταν ο Χριστός λέει: "Χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν"; (Ιωάν. 15/ιε/5). Νομίζεις πως όλα εξαρτώνται από εσένα. Νομίζεις πως είσαι ο μόνος κατάλληλος, ο ικανότερος. Νομίζεις πως αν παραμεριστείς θα βουλιάξει η βάρκα του Χριστού;
Ο Χριστός όμως είπε ότι η βασιλεία του Θεού είναι σαν τον αγρότη που αφού σπείρει τον σπόρο πηγαίνει και κοιμάται. Ύστερα "ο σπόρος βλαστάνη, και αυξάνη, καθώς αυτός δεν εξεύρει. Διότι αφ' εαυτής η γη καρποφορεί" (Μάρκ. 4/δ/26-29). Άρα Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
Ο Θεός έχει τους σκοπούς Του και περιμένει από εμάς μάλλον ΥΠΟΤΑΓΗ παρά ΘΥΣΙΑ.
Άραγε θα θέλαμε να μάθουμε από το πάθημα του Σαούλ, του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ; Σε μια φάση της ιστορίας του, είχε πάρει οδηγία να περιμένει τον Προφήτη του Θεού πριν από κάποια μάχη, για να τελέσει τη θυσία. Πράγματι, ο Σαούλ "περιέμεινεν επτά ημέρας", όμως δεν άντεξε περισσότερο επειδή οι στρατιώτες του άρχισαν να διαλύονται, γι' αυτό τόλμησε να κάνει τη θυσία μόνος του. Όταν ήρθε τελικά ο Σαμουήλ του είπε: "Συ έπραξας αφρόνως^ δεν εφύλαξας το πρόσταγμα Κυρίου του Θεού σου, το οποίον προσέταξεν εις σε" με αποτέλεσμα να θερίσει φοβερές συνέπειες.Ασφαλώς ο Σαούλ νόμιζε ότι παίρνοντας πρωτοβουλίες θα ευχαριστούσε τον Θεό, χωρίς να καταλαβαίνει ότι μ' αυτή του την προπέτεια πρόσβαλε και αμφισβητούσε τον Κύριο. Απέναντι σ' αυτή τη στάση ο Σαμουήλ είπε την μεγάλη αλήθεια: "Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν^ η υπακοή, παρά το πάχος των κριών" (Α' Σαμ. 15/ιε/22).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Δεν υπάρχουν "χαμένα χρόνια" στη ζωή μας. Κανείς δε γνωρίζει τα θεία σχέδια και πώς με σοφία φροντίζει ώστε να γίνει γνωστή "η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους" (Τίτ. 2/β/11). Δεν ήταν λόγια χωρίς αντίκρισμα όταν έγραφε: "πρόθυμος είμαι, το κατ' εμέ, να κηρύξω το ευαγγέλιον και προς εσάς τους εν Ρώμη" (Ρωμ. 1/α/15). Αν αυτό το έργο έπρεπε να περάσει μέσα από τις ρωμαϊκές φυλακές, κανένα πρόβλημα για τον Παύλο. Εκείνος που χαιρόταν για κάθε βήμα εξάπλωσης του Ευαγγελίου, ακόμη κι όταν αυτό γινόταν με τρόπους ανορθόδοξους, μπορούσε να "περιμένει" στη φυλακή για τον ίδιο σκοπό. Επίσης, όπως ζητούσε οι άλλοι να προσεύχονται γι' αυτόν, τώρα μπορούσε να κάνει το ίδιο και εκείνος για τους συνδούλους του.
Ο Κύριος του αμπελώνα δεν είναι μόνο εργοδότης αλλά συνάμα και καλός Πατέρας που φροντίζει για τα παιδιά Του και ικανός Δάσκαλος που γνωρίζει πώς πρέπει να φερθεί στους μαθητές Του, και καλός Γιατρός, που γνωρίζει τι αγωγή χρειάζονται οι ασθενείς Του για ν' αναλάβουν δυνάμεις ή για να θεραπευτούν από παθήσεις που εμποδίζουν να εκτελούν αποτελεσματικά το έργο τους.
Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τους ακριβείς λόγους για τους οποίους ο Κύριος επέτρεψε την παραμονή του Παύλου στη φυλακή της Καισάρειας, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι "πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν" (Ρωμ. 8/η/28).
Αν είναι αληθινός αυτός ο αποστολικός λόγος -και δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό- τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι και μέσω της απραξίας και ταλαιπωρίας του Παύλου κάποιο καλό ο Κύριος κατεργαζόταν, είτε για τον ίδιο προσωπικά είτε για την Εκκλησία του γενικότερα, όπως το ίδιο κάνει και σήμερα, στου καθενός μας τη ζωή.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Σκέψεις στην αλλαγή του χρόνου
ει δε μη...
Κύριε, αξίωσέ με και του χρόνου, εάν δεν έχεις έρθει με τη δόξα Σου, να σου πω πάλι `'Εβεν-ΈζερΆ και να Σε περιμένω.
Τούτα τα λόγια έκλειναν το τελευταίο μου σημείωμα πέρυσι. Ένα χρόνο μετά, με βαθιά ευγνωμοσύνη στον Κύριο, στέκομαι στην ίδια πάλι θέση, βλέποντας τη χρονιά που φεύγει, αναλογιζόμενος την καρποφορία που έπρεπε να φέρω και δεν έφερα, και την μακροθυμία Του να με περιμένει ακόμη. Σαν τη συκιά εγώ της παραβολής στΆ αμπέλι του Θεού, πιάνω τον τόπο Του και φαντάζομαι τον διάλογο (Λουκ. 13/ιγ/6-9):
ΣΥΚΙΑ: Καλώς τον αμπελουργό. Χαίρομαι που σε βλέπω πάλι. Πόσο σε συμπονάω όμως. Κουράζεσαι μΆ εκείνα τα αμπέλια. Θέλουν κλάδεμα, ξελάκκωμα, θειάφισμα, κορφολόγημα, ράντισμα, άσε ο τρύγος; "Θέρος, τρύγος, πόλεμος", που λένε. Σε λυπάμαι! Ευτυχώς που είμαι κι εγώ που ξαποσταίνεις στη σκιά μου και δεν χρειάζεσαι να μου προσφέρεις τίποτε απΆ όλα αυτά.
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: Τι είναι αυτά που λες ξεροκέφαλη! Φαίνεται ότι το ύψος σου και το παχύ σου φύλλωμα, σου πήραν τα μυαλά.
ΣΥΚΙΑ: Εμένα λες έτσι; Ξέρεις πια είμαι εγώ; Αυτό θα πει αχαριστία. Εγώ φταίω που σου προσφέρω τόσα και ορίστε η ανταπόδοση;
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: Ξεχνάς, φαίνεται, ανόητη, ότι δυο χρόνια τώρα το αφεντικό έρχεται και ψάχνει για κανένα σύκο και δεν βρίσκει. Τι θα του πω σαν θά 'ρθει πάλι, τρίτη χρονιά εφέτος, και βρει τα ίδια; Θα φταίει εκείνος να μου πει να σε κόψω;
ΣΥΚΙΑ: Α, όχι την κακομοίρα! Δεν του φτάνει το πλούσιο φύλλωμά μου και η καμαρωτή κορμοστασιά μου; Που νά 'βρω εγώ τώρα μετά από τόσο καιρό καρπούς;
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: Τι να τα κάνει αυτά το αφεντικό; Καρπό θέλει. Καρπό! Όπως του δίνουν τα αμπέλια και τα άλλα δέντρα που μΆ έχει βάλει να περιποιέμαι. Καρπό που φέρνει χαρά και πλούτο.
ΣΥΚΙΑ: Λες να σου πει για κόψιμο; Αλίμονο, τι να κάνω η δύστυχη; Δε με λυπάσαι κι εσύ καλέ μου; Δε λυπάσαι την ομορφάδα μου και την κορμοστασιά μου; Κάνε κάτι. Πες του μια καλή κουβέντα. Του χρόνου υπόσχομαι να κάνω πολλά σύκα.
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: Έχε χάρη που σΆ αγαπάει και με υπομονή σε περιμένει, αλλιώς η φωτιά θα είχε φάει τώρα το κορμί σου; Ωχ! Το αφεντικό, νάτο πάνω στην ώρα έρχεται. Ακούω τα βήματά του. Ας το σ εμένα, θα δω τι θα κάνω για σένα;
ΑΦΕΝΤΙΚΟ: Τι γίνεται καλέ μου αμπελουργέ; Πώς πάει φέτος η σοδειά; Αλήθεια, εκείνη η συκιά δεν έχει ούτε φέτος σύκα; Τι να την κάνουμε; Λυπάμαι πολύ αλλά δεν μπορώ να περιμένω άλλο. ΚόψΆ την απΆ τη ρίζα, μην πιάνει και τον τόπο; Στη θέση της θα φυτέψω κάτι άλλο, που θα κάνει καρπό!
ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ: Καλέ μου αφέντη, μια χάρη θέλω να σε παρακαλέσω. Να κάνεις λίγο ακόμη υπομονή. Το ξέρω, έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου, είναι άχρηστη, άκαρπη, άγλυκη. Της αξίζει το τσεκούρι. Όμως για το χατίρι μου, άσε την μια χρονιά ακόμη. Εγώ θα την φροντίσω σαν αδελφή μου. Θα σκάψω γύρω της, θα καθαρίσω τα χορτάρια που την πνίγουν, θα της βάλω λίπασμα, θα την ποτίσω; θα κάνω ό,τι μπορώ γι αυτήν. Μπορεί του χρόνου να βρεις καρπό στα κλαριά της. ΕΙ ΔΕ ΜΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΟΨΕΙΣ!
ΣΥΚΙΑ: Ουφ, ανάσανα! Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Αμπελουργός, ο Μεσίτης! Όμως τώρα, το 2001, πρέπει να δουλέψω, να καρποφορήσω, ει δε μη;
Από το περιοδικό "Λόγια Παρηγοριάς", Ιανουάριος 2001, σελ. 4
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Πολιτικοί αλλά και θρησκευτικοί ηγέτες συναγωνίζονται...
Λίγο πριν από την Πτώση; (Μέρος Β')
Στο προηγούμενο τεύχος (σελ. 2399) εκθέσαμε απόψεις για την κακή ηθική κατάσταση της υπερατλαντικής δύναμης. Ανάμεσα στα άλλα παρουσιάσαμε φωτογραφία του κ. Γκορ, που για τις προεκλογικές του ανάγκες δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον άμβωνα κάποιας εκκλησίας. Δεν υποστηρίζουμε πολιτικές ιδεολογίες ή πρόσωπα, γι' αυτό εδώ δημοσιεύουμε φωτογραφία του κ. Μπους, που κι αυτός δεν αμέλησε να εκμεταλλευτεί τη θρησκεία για δικούς του λόγους. Αναφερθήκαμε επίσης στη μειωμένη αξία της ανθρώπινης ζωής και στις εκτρώσεις. Παρακολουθήστε από μια σειρά σχεδίων, πόσο απάνθρωπη είναι η διαδικασία της έκτρωσης σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, την οποία είχε εγκρίνει ο κ. Κλίντον και εφαρμόζεται ευρέως στις ΗΠΑ.
Ο κ. Μπους ως "καλός χριστιανός"...
Ι. Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Ο Βαπτιστής πρόεδρος Κλίντον φρόντισε την τελευταία στιγμή της θητείας του (α) Να δώσει χάρη σε συγγενή του έμπορο ναρκωτικών, που ήταν στη φυλακή, (β) Να παραδεχτεί την παράνομη σεξουαλική σχέση που είχε με την γραμματέα του, (γ) Να ομολογήσει ότι ορκίστηκε ψευδώς και (δ) Να εξασφαλίσει παύση της δίωξης εναντίον του για οικονομικό σκάνδαλο που είχε διαπράξει...
Τέλος καλό όλα καλά, θα έλεγε κάποιος, όμως "μηδένα προ του τέλους μακάριζε"...
Εγκλήματα των Αμερικανών και ΝΑΤΟ στη Σερβia
IΙ. ΒΟΜΒΕΣ ΑΠΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ
Για το νέο αυτό "φρούτο" πολλά έχουν γραφτεί στον Τύπο, επιβεβαιώνοντας την φράση "ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ", που συχνά ηχεί σε διαδηλώσεις. Πέρα όμως από όσα λέχθηκαν για τους Έλληνες στρατιώτες και φοιτητές στο Κόσοβο και τη Σερβία, το γεγονός στάθηκε αφορμή για να στραφούν προς στιγμή τα φώτα της δημοσιότητας και σ' ένα άλλο αμερικάνικο έγκλημα που συντελείται εδώ και 10 χρόνια στο Ιράκ. Γράφει η εφημερίδα "Καθολική" (16-1-2001):
"Σε σχετικά μικρή απόσταση από τη Βηθλεέμ ο ιρακινός λαός βλέπει να αποδεκατίζονται τα νήπιά του όχι από ηρωδιανούς στρατιώτες αλλά από τους πλουσίους και τους δυνατούς της γης, οι οποίοι επιμένουν σε έναν εγκληματικό οικονομικό αποκλεισμό του ταλαιπωρημένου αυτού λαού (...) έχει αποδειχθεί ότι στην πράξη θύμα του αποκλεισμού δεν είναι τα στρατεύματα του δικτάτορος ούτε ο ίδιος αλλά ο άοπλος πληθυσμός, και πρώτα τα αθώα παιδιά του. Κατά τους υπολογισμούς της UNICEF από την έναρξη του αποκλεισμού τον οποίο επέβαλε η Δύση στο Ιράκ έχουν πεθάνει περισσότερα από 500.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, ενώ ένα στα τέσσερα εκ των υπολοίπων συνομηλίκων τους λιμοκτονεί, και τα περισσότερα από τα άλλα τρέφονται ελλιπώς."
Αλήθεια η UNICEF στέλνει καμιά βοήθεια στα παιδιά του Ιράκή ισχύει και γι' αυτήν ο αποκλεισμός;..
ΙΙΙ. Ο ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ ΤΖΕΣΕ ΤΖΑΚΣΟΝ
Αλλά δεν είναι μόνο οι πολιτικοί των ΗΠΑ που έχουν πάρει την ηθική κατρακύλα. Πριν από λίγα χρόνια ο κόσμος είχε βουίξει με τα καμώματα διάσημων Πεντηκοστιανών τηλευαγγελιστών, που ενώ μιλούσαν με τον πιο αυστηρό τρόπο για την ηθική, οι ίδιοι έπρατταν τα μη πρέποντα. Τώρα ήρθε ένα νέο δείγμα "αμερικάνικης ηθικής", από τον γνωστό Βαπτιστή ιεροκήρυκα αιδ. Τζέσε Τζάκσον, άλλοτε βοηθό του Martin Luther King και στα 1984 και 1988 υποψήφιο των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ.
Ο 59χρονος Τζάκσον, που είναι 38 χρόνια παντρεμένος με πέντε παιδιά, ομολόγησε στις 17-1-2001 ότι είχε εξώγαμη σχέση με την κατά 20 χρόνια νεότερή του Κάριν Στάνφορντ, από την οποία γεννήθηκε ένα κορίτσι. Η Στάνφορντ ήταν προϊσταμένη στο γραφείο της οργάνωσής του και επίσης έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Πέρα από τα όρια: Ο αιδ. Jesse Τζάκσον και οι Διεθνείς Υποθέσεις". Ο ίδιος δήλωσε:
"Είμαι πατέρας μιας κόρης που γεννήθηκε έξω από το γάμο μου (;) Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη και λυπάμαι αληθινά για τις πράξεις μου. Η γυναίκα μου Τζάκυ και τα παιδιά μου έχουν πληροφορηθεί για το παιδί και υπήρξε μια άκρως οδυνηρή, επίπονη και δύσκολη ώρα γι' αυτούς. Ζήτησα από τον Θεό και καθένα από αυτούς να με συγχωρήσουν και τους ευχαριστώ όλους για τη χάρη και την κατανόηση σε όλη αυτή την περίοδο της δοκιμασίας. Έχουμε προσευχηθεί μαζί και με τη χάρη του Θεού έχουμε συμφιλιωθεί. Αναμφίβολα, πολλοί φίλοι και υποστηρικτές θα απογοητευτούν από εμένα. Ζητώ τη συγχώρεση, την κατανόηση και τις προσευχές τους (;) είμαι διατεθειμένος να δώσω στην κόρη μου και τη μητέρα της την προσωπική ζωή που δικαιούνται. [Αυτή η φράση μεταφράζεται σε 3,5 εκ. δρχ. το μήνα για διατροφή, 14 εκ. δρχ. αποζημίωση για να φύγει από τη δουλειά της στο γραφείο του Τζάκσον και ένα σπίτι αξίας 130 εκ. δρχ. στο Λος Άντζελες.] Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για ν' αναζωογονηθεί το πνεύμα μου και να συνδεθώ με την οικογένειά μου πριν επιστρέψω στη δημόσια διακονία μου. Αυτή είναι μια ιδιωτική και οικογενειακή υπόθεση και για να προστατεύσω εκείνους που αγαπώ δεν πρόκειται να συζητήσω παραπέρα από αυτή τη δήλωση."
Το 1998, όταν ο Κλίντον αντιμετώπιζε τους δικαστές για την περιπέτειά του με την Λεβίνσκι, ο Τζάκσον ήταν πλάι του, υποτίθεται για πνευματική βοήθεια. Καθώς όμως το εξώγαμο παιδί του είναι σήμερα 20 μηνών, αυτό σημαίνει ότι η ερωμένη του ήταν ήδη ενός μηνός έγκυος τότε που ο Τζάκσον πρόσφερε τη "διακονία" του στον Πρόεδρο... Με άλλα λόγια, την ίδια εποχή που έδινε "πνευματικές συμβουλές" στον Κλίντον, διέπραττε ο ίδιος τις δικές του "αταξίες";
IV. ΔΕΣΜΙΟΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Οι ΗΠΑ είναι πρώτες σε κατανάλωση ναρκωτικών. Από τα 275 εκατ. των κατοίκων της 77 εκατ. έχουν δοκιμάσει ναρκωτικά κάποια στιγμή στη ζωή τους ενώ 22 εκατ. είναι τακτικοί χρήστες. Στατιστική του 1999 έδειξε ότι 10,7% από τα άτομα ηλικίας 12 ως 17 ετών, είναι τακτικοί χρήστες ναρκωτικών.
Τα τεράστια ποσά που διαθέτει η αμερικάνικη κυβέρνηση ενάντια στην παραγωγή και εμπορία των ναρκωτικών δεν μπορούν να φέρουν κανένα αποτέλεσμα, επειδή διοχετεύονται μόνο στην καταστολή και όχι στην βοήθεια των ανθρώπων να βρουν σκοπό και νόημα στη ζωή τους ώστε να μην ψάχνουν αλλού υποκατάστατα.
Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η λύση υπάρχει ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, εκεί ακριβώς που αρνούνται να στραφούν οι άνθρωποι...
V. ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;
Μόλις ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ανέλαβε τα καθήκοντά του, τόνισε ότι "τα ομοσπονδιακά κονδύλια δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ούτε για την πληρωμή εκτρώσεων ούτε για την παροχή συμβουλών επί του θέματος". Για το σκοπό αυτό ανάμεσα στις πρώτες αποφάσεις του απαγόρευσε τη διάθεση κονδυλίων σε διεθνείς ομάδες που εκτελούν ή παρέχουν συμβουλές σχετικά με εκτρώσεις.
Επιθυμώντας να είμαστε δίκαιοι προς όλες τις κατευθύνσεις, χαιρετίζουμε την απόφαση αυτή ως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, που όμως δεν αλλάζει την κατάσταση μέσα στις ΗΠΑ, όπου οι εκτρώσεις έχουν ξεπεράσει τα 40.000.000 από τότε που επιτράπηκε η εφαρμογή τους.
Γιατί γίνεται αυτό; Διότι έτσι θεωρείται ότι το παιδί δεν έχει γεννηθεί ακόμη,
οπότε θα εθεωρείτο φόνος, αλλά είναι ακόμη στη μήτρα,
άρα είναι έκτρωση και δεν τιμωρείται από το νόμο.
Αυτά κάνει η υποκριτική ανθρώπινη νομοθεσία.
Εγκλήματα των Αμερικανών ενάντια στα παιδιά τους...
VI. ΚΙ Η ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ!..
Αλλά ο κ. Μπους κατακρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα από την Ελληνίδα επίτροπο (αρμόδια για την Απασχόληση και τις Κοινωνικές Υποθέσεις) κ. Άννα Διαμαντοπούλου, που χαρακτήρισε τα παραπάνω μέτρα ως οπισθοδρόμηση στα δικαιώματα των γυναικών και τόνισε:
"Πρόκειται για ένα βήμα πίσω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επηρεάσει τον Τζορτζ Ο. Μπους, ωστόσο μπορούμε να εκφράσουμε την απογοήτευσή μας".
Το να θεωρεί κάποιος το καλό "κακό" και το κακό "καλό" είναι κατάντημα του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας, που κατακρίνεται έντονα από τον Θεό που λέει: "Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν και το καλόν κακόν^ οίτινες θέτουσι το σκότος διά φως και το φως διά σκότος^ οίτινες θέτουσι το πικρόν διά γλυκύ και το γλυκύ διά πικρόν" (Ησ. 5/ε/20) κι αυτό θα ήταν καλό να το ακούσει η κ. Διαμαντοπούλου που, αν δεν κάνουμε λάθος, μάλλον είναι "Ορθόδοξη Χριστιανή".
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Διά πολλών μαρτύρων
Επτά ΜΥΘΟΙ για τη μετάνοια...
Από την κακοποίηση των ανθρώπων δεν ξέφυγε ούτε η λέξη μετάνοια και η σημασία της. Στους καιρούς τους δικούς μας ιδιαίτερα, εκείνος που μετανοεί συνήθως είναι το θύμα και όχι ο θύτης. Το κείμενο που ακολουθεί, από την αγγλόφωνη εφημερίδα Herald of His Coming, διορθώνει ορισμένες απόψεις που επικρατούν και διδάσκονται ευρύτατα, που όχι μόνο είναι λάθος αλλά δίκαια χαρακτηρίζονται ΜΥΘΟΙ.
1 Μετάνοια σημαίνει θλίψη
Πρόκειται για το μεγαλύτερο και πιο συνηθισμένο μύθο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως όταν υπάρχουν θλίψη και δάκρυα, υπάρχει και μετάνοια. Δεν υποτιμώ τα δάκρυα. Ειλικρινά θα ευχόμουν να υπήρχαν περισσότερα δάκρυα στις συνεδριάσεις των υπεύθυνων για την πορεία των εκκλησιών και του έργου τους. Αλλά δεν πρέπει να εξισώνουμε τη θλίψη με τη μετάνοια. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Συχνά αυτοί που θλίβονται, δεν θλίβονται για την αμαρτωλότητά τους αλλά για τις συνέπειες. Το μικρό παιδί που κάνει κάποια αταξία δεν κλαίει επειδή παράκουσε την εντολή της μαμάς του αλλά για την τιμωρία που θα υποστεί. Τα δάκρυά του θα σημαίνουν μετάνοια αν στο μέλλον δεν ξανακάνει όχι μόνο την ίδια αταξία αλλά και άλλες παρόμοιες. Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Τα δάκρυα και η θλίψη θα είναι τα εξωτερικά γνωρίσματα της μετάνοιας, μόνο αν στο μέλλον δεν επιστρέψουν στα δίχτυα της ίδιας αμαρτίας. Η θλίψη είναι εξωτερικό γνώρισμα. Η μετάνοια είναι η αλλαγή της καρδιάς.
2 Μετάνοια και αυτοάμυνα μπορούν να συνυπάρχουν
Όταν συναντήσετε κάποιο πρόσωπο που λέει ότι έχει μετανοήσει, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να είστε απόλυτα βέβαιοι πως η μετάνοιά του είναι φαινομενική. Το παράδειγμα του βασιλιά Σαούλ είναι χαρακτηριστικό. Ο προφήτης του Θεού τον έλεγξε επειδή παράκουσε την εντολή του Θεού και κράτησε τα καλύτερα πρόβατα και κατσίκια, και χάρισε τη ζωή στον βασιλιά Αγάγ (Α' Σαμ. 15/ιε). Εκείνος προσπάθησε στην αρχή να αποκρύψει το θέμα και στη συνέχεια να ρίξει την ευθύνη στο λαό. Θα πρέπει να καταλάβεις ότι ο κόσμος;. Όταν όμως κατάλαβε ότι δε μπορούσε να γυρνάει γύρω-γύρω χωρίς να έρχεται στην ουσία, είπε κλαίγοντας: Ω, έχω αμαρτήσει αλλά ο κόσμος με έκανε να το κάνω. Μετάνοια όμως που συνοδεύεται από προσπάθεια υπεράσπισης του εαυτού μας, δεν είναι μετάνοια.
3 Η μετάνοια μπορεί να είναι επιλεκτική
Επιλεκτική μετάνοια σημαίνει ότι μετανοώ για πράγματα που φαίνονται και δεν μπορώ να κρύψω από τους άλλους την ενοχή μου. Αν κάποιος χριστιανός πιαστεί για μοιχεία, ακόμη και αν ρίξει κουβάδες από δάκρυα και αποδεχτεί πλήρως και ειλικρινά την αμαρτωλή του σχέση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει μετανοήσει. Πρέπει να μετανοήσει για την αιτία που τον οδήγησε στην πράξη της μοιχείας κι αυτή, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις, είναι το εγώ και η ικανοποίηση των επιθυμιών του.
4 Η μετάνοια είναι τελείως προσωπική υπόθεση
Λάθος! Η αμαρτία δεν είναι προσωπική. Δεν αμαρτάνουμε κατά του εαυτού μας αλλά εναντίον κάποιου άλλου. Αν ψάξουμε να δούμε ποια είναι η ουσία της αμαρτίας, θα καταλήξουμε στη σίγουρη διαπίστωση ότι είναι η προβολή του εγώ, είναι η ικανοποίηση του εγωισμού μας. Αμαρτάνουμε εναντίον του Θεού όταν παραβαίνουμε τις εντολές Του^ αμαρτάνουμε εναντίον των συνανθρώπων μας όταν τους βλάπτουμε. Ακόμη και οι κρυφές αμαρτίες της καρδιάς μας, οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις μας, είναι αμαρτίες εναντίον του Θεού και των συνανθρώπων μας.
Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι πως όταν αμαρτάνουμε κατά των συνανθρώπων μας, δεν αρκεί η μετάνοια ενώπιον του Θεού. Βεβαίως πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από τον Θεό. Αλλά πρέπει να μετανοήσουμε και ενώπιον των ανθρώπων που βλάψαμε ζητώντας τη συγχώρηση κι από αυτούς. Ο Δαβίδ κράζει: Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα. Για μια στιγμή, Δαβίδ! Εσύ αμάρτησες κατά της Βηθσαβεέ^ αμάρτησες κατά του συζύγου της^ αμάρτησες κατά ενός ολόκληρου έθνους^ αμάρτησες κατά της οικογένειάς σου. Πώς μπορείς, λοιπόν, και λες Εις σε, εις σε μόνον;
Σίγουρα υπάρχουν κάποιες φορές που αμαρτάνουμε μόνο κατά του Θεού. Τις περισσότερες όμως φορές και κυρίως οι κρυφές αμαρτίες μας γίνονται ενάντια σε κάποια άτομα. Δεν είναι, λοιπόν, αρκετό να μετανοήσεις ενώπιον του Θεού. Χρειάζεται να ζητήσεις συγνώμη και από το ίδιο το άτομο ενάντια του οποίου αμάρτησες. Η μετάνοια έχει κόστος και το κόστος πληρώνεται όταν ζητήσουμε συγνώμη από τα άτομα που το εγώ μας και η συμπεριφορά μας έβλαψαν. Η μετάνοια δεν είναι προσωπική υπόθεση.
5 Μετάνοια σημαίνει μετανιώνω για το κακό που έκανα
Λάθος! Η μετάνοια είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Γιατί ο Δαβίδ στον Ψαλμό 51/να, λέει: Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου; Τι προσπαθεί να κάνει; Να φορτώσει την ευθύνη για την άνομη πράξη του στη μητέρα του; Όχι βέβαια! Αναγνωρίζει όμως ότι το πρόβλημα δεν ήταν απλά το τι είχε κάνει, αλλά ότι το πρόβλημα ήταν αυτός ο ίδιος. Ήταν αμαρτωλός και γι' αυτό οι πράξεις του ήταν αμαρτωλές. Όταν κάποιος έρχεται σε σημείο μετάνοιας, δεν είναι αρκετό το να μετανοήσει γι' αυτό που έχει κάνει. Πρέπει να μετανοήσει γι' αυτό που είναι. Δεν είμαστε αμαρτωλοί επειδή αμαρτάνουμε αλλά αμαρτάνουμε επειδή είμαστε αμαρτωλοί. Μπορεί να έχουμε μετανοήσει εκατοντάδες φορές για πράγματα που έχουμε κάνει αλλά αν δεν μετανοήσουμε για το ότι είμαστε αμαρτωλοί, θα χρειαστεί πολλές φορές ακόμη να ξαναμετανοήσουμε;
6 Η μετάνοια είναι μια στιγμιαία πράξη
Πολλές φορές συναντούμε άτομα που λένε κάποια χρονολογία και ώρα που ζήτησαν από τον Θεό να τους συγχωρήσει. Δόξα στον Θεό γι' αυτό. Αλλά φοβάμαι πως όλα αυτά τα άτομα κάνουν χωρίς να το θέλουν μια μεγάλη ζημιά. Και οι ίδιοι αλλά και οι άλλοι που τους ακούνε, πιστεύουν πως η μετάνοια είναι μια πράξη που συμβαίνει σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή και τελειώσαμε;
Όχι, η μετάνοια είναι μια στάση και μια διαρκής συμπεριφορά των πιστών. Ζούμε διαρκώς σε μια κατάσταση μετάνοιας όπως θα πρέπει διαρκώς να ζούμε σε μια κατάσταση πίστης. Αλήθεια, τι κρίμα για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που μπορούν με ακρίβεια να σου πουν την ημέρα και την ώρα που δέχθηκαν τον Χριστό, αλλά σταμάτησαν εκεί. Η πίστη και η μετάνοια είναι μια διαρκής κατάσταση. Δεν είναι στιγμιαία πράξη, είναι μια κατάσταση ζωής.
7 Η μετάνοια είναι μια πράξη αυτοπροστασίας
Ανάμεσα στους χριστιανούς αιωρούνται πολλές φορές κάποια τρομακτικά πράγματα που θα πρέπει ν' αποφεύγονται. Λέγεται π.χ., Αν θέλεις ν' αποφύγεις την τιμωρία της κόλασης, μετανόησε τώρα, ή Αν νιώθεις μόνος απόψε το βράδυ, έλα στον Ιησού Χριστό. Να η ευκαιρία να κάνεις έναν φίλο. Πραγματικά, ο Ιησούς είναι ο μεγαλύτερός μας φίλος, αλλά η προσπάθεια να προστατεύσουμε τον εαυτό μας δεν είναι μετάνοια. Κάποιος μπορεί να πλησιάσει τον Θεό με εγωιστικό τρόπο, όπως για να αποφύγει την κόλαση, και σταματά σ' αυτό το σημείο. Έτσι η προσπάθειά του τελειώνει πριν υπάρξει πραγματική μετάνοια. Η μετάνοια δεν είναι κάτι που κάνω για τον εαυτό μου. Είναι κάτι που κάνω για τον Θεό.
Γιατί οι εκκλησίες είναι γεμάτες από κούτσουρα, ανθρώπους που δεν κινούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για τη Βασιλεία του Θεού; Γιατί βλέπουμε τόσους ποιμένες που μοιάζουν με καμένα σπίρτα; Επειδή όλοι ασχολούνται με όλα τα είδη των αμετανόητων ανθρώπων, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον Θεό. Η αληθινή μετάνοια είναι όταν κάποιος φτάνει στο τέλος του εαυτού του και σταματά να χρησιμοποιεί τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του Θεού, και γίνεται ένα άτομο που έχει νεκρώσει το εγώ του και ζει με πίστη για τον Ιησού Χριστό.
Ανατύπωση από την εφημερίδα Η Εσχάτη Σάλπιγγα, Δεκ. 2000. Έγινε σύντμηση και προσαρμογή.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"Υδατα πολλά δεν δύνανται να σβέσωσι την αγάπην" (Άσμα 8/η/7)
..................................
..................................
Για την ειδωλολατρική προέλευση της ξενόφερτης γιορτής του αγ. Βαλεντίνου και μάλιστα ως "ημέρας των ερωτευμένων", αναφερθήκαμε αναλυτικά στο παρελθόν. Παρ' όλα αυτά, δεν παύει να έχει καταντήσει στοιχείο της κοινωνικής (και εμπορικής) πραγματικότητας, που δυστυχώς δεν πρόκειται να καταργηθεί παρά μόνο αν αντικατασταθεί από μια άλλη, πιο αποτελεσματική εμπορικά; Έτσι τα περιοδικά είναι και πάλι γεμάτα από αφιερώματα κι η αγορά με προτάσεις για αγορές και δώρα ειδικά γι' αυτή τη μέρα, καθώς προσφέρει ό,τι δεν φαντάζεται ο νους^ γλυκά και άλλα αντικείμενα με σχήμα καρδιάς, κοσμήματα, κούπες με λόγια αγάπης, συνθέσεις λουλουδιών και άλλα πολλά. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι ρέπουν προς κάθε τι κοσμικό και δικαιολογημένα ο Παύλος πρότρεπε: "Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον" (Ρωμ. 12/ιβ/2). Δυστυχώς εμείς οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ό,τι ξενόφερτο, είτε προέρχεται από τη δύση - όπως η συγκεκριμένη γιορτή, είτε από την ανατολή - όπως τα ανεκδιήγητα, κακόγουστα και επικίνδυνα Pokemon. Έχοντας στερηθεί κάθε αληθινή αξία, υφιστάμεθα, και ως λαός και ως εκκλησία, μια αλλοτρίωση και φθορά που διαβρώνει κάθε πτυχή της ζωής μας. Με τα παραπάνω στη σκέψη, δημοσιεύουμε την παρούσα μελέτη με την ευχή να εστιαστεί η προσοχή των αναγνωστών στην αληθινή ρομαντική αγάπη, όπως αυτή περιγράφεται και προβάλλεται στη Βίβλο.
...........................................
Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ
Η αρρωστημένη ασκητική αντίληψη, που προέρχεται από εξωχριστιανικές πηγές και βρήκε την κορύφωσή της στα χρόνια του μεσαίωνα, θεωρεί αμαρτωλή κάθε αναφορά στη γαμήλια σχέση και τη γενετήσια λειτουργία. Αντίθετα η Βίβλος δεν είναι φειδωλή σ' αυτό το θέμα, ούτε διστάζει να μιλήσει για τις ανάγκες που υπάρχουν, τα προβλήματα που προκύπτουν και τη λύση τους. Εντελώς διαφορετικά από κάποιους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, που θεωρούν το γάμο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας και τον δέχονται μόνο ως μία "κατ' οικονομίαν συγκατάβασιν", ο λόγος του Θεού τον εξυψώνει σε ανώτατα πνευματικά επίπεδα, καθώς παραλληλίζει μ' αυτόν τη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία Του.
Η αγαπητική αυτή σχέση περιγράφεται κυρίως στο ποιητικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που φέρει τον τίτλο "Άσμα Ασμάτων", στο οποίο περιγράφεται η ρομαντική σχέση ενός νέου και μιας νέας και, πέρα από οποιαδήποτε μεταφυσική διάσταση μπορεί να υποκρύπτεται, άριστα απεικονίζει την αγάπη που ο Θεός θέλει να συνδέει το ανθρώπινο ζευγάρι στην πορεία του προς την οικογενειακή ολοκλήρωση και μετά.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Το μοναδικό αυτό λογοτεχνικό έργο αρχίζει με τη φράση "Το άσμα των ασμάτων, το του Σολομώντος", που στη Νέα Δημοτική Μετάφραση (ΝΔΜ) αποδίδεται ως "Το πιο όμορφο από του Σολομώντα τα τραγούδια". Η μνεία του ονόματος του Σολομώντα, όμως -που έχει θεωρηθεί ως μαρτυρία για την ταυτότητα του συγγραφέα- επίσης θα μπορούσε να σημαίνει ότι η συγγραφή ή η συλλογή των στίχων αυτών έγινε για χάρη του ή με δική του πρωτοβουλία. Οι μόνον 6 φορές που αναφέρεται το όνομα του βασιλιά σε όλο το βιβλίο, δεν δίνουν ισχυρό έδαφος για να θεωρηθεί αυτός ως συγγραφέας.
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι η πρωταγωνιστική ανδρική μορφή είναι ο ίδιος ο βασιλιάς Σολομώντας κι η Σουλαμίτισσα μια νέα κοπέλα που την πήραν στο παλάτι για να γίνει γυναίκα του. Αυτή, όμως, παρά τις βασιλικές εκκλήσεις και τις "συμβουλές" των άλλων γυναικών της αυλής εξακολουθούσε ν' αγαπάει έναν βοσκό από την πόλη της, στον οποίο έμεινε σταθερά πιστή. Σαν αποτέλεσμα ο βασιλιάς την άφησε ελεύθερη για να ενωθεί με τον αγαπημένο της. Αλλά και τούτη η υπόθεση δεν είναι χωρίς προβλήματα.
Μια άλλη άποψη υποστηρίζει ότι πρόκειται για συλλογή ανεξάρτητων ερωτικών τραγουδιών όπου, σε εναλλασσόμενους στίχους, οι αγαπημένοι εκφράζουν την αμοιβαία εκτίμησή τους, ενώ κάποτε συμμετέχουν διάφορα πρόσωπα του περιβάλλοντος. Στον πρόλογο του Άσματος, στη Νέα Δημοτική Μετάφραση (ΝΔΜ) της Βιβλικής Εταιρείας, αναφέρεται ότι "το βιβλίο συνιστά πιθανότατα μια ανθολογία ερωτικών ή γαμήλιων τραγουδιών, στα οποία υμνείται σε ποικίλους τόνους, με ζωηρές και πολλές φορές τολμηρές εικόνες και σε ωραιότατη λυρική γλώσσα ο έρωτας και τα δυνατά συναισθήματα που συνδέονται μΆ αυτόν".
Και για τη διάκριση των διαφόρων αυτών τραγουδιών υπάρχει μεγάλη ποικιλία γνωμών (η ΝΔΜ αν και στον πρόλογό της μιλάει για 6, στη συνέχεια χωρίζει 26 άσματα). Δεν αποκλείεται, τέλος, αυτά τα ποιήματα να ήταν μέρος της γαμήλιας τελετής στον αρχαίο Ισραήλ.
Το έργο είναι γεμάτο από εξωτική γλώσσα, περιέχει πολλές λέξεις που δεν υπάρχουν αλλού στην Παλαιά Διαθήκη και χαρακτηρίζεται από πλούσια χρήση τοπωνυμίων (Ιερουσαλήμ, Δαμασκός κ.λπ.) και μνημονεύονται πολλά βουνά (Λιβάνος, Αμάν, Σενείρ, Κάρμηλος, Αερμών κ.λπ.). Επίσης αναφέρονται πολλά φυτά (π.χ. μηλιές, συκιές, αμπέλια, ροδιές, φοίνικες, κέδροι, κρίνα), και διάφορα ζώα (δορκάδες, άλογα, ελαφίνες, αλεπούδες, περιστέρια, τρυγόνια, αγριοκάτσικα, πρόβατα κ.λπ.), και εξωτικά αρώματα (λιβάνι, σμύρνα, κύπρος, νάρδος κ.λπ.).
Σε όλο το κείμενο υμνούνται η σωματική ομορφιά και έλξη, καθώς κι ο θαυμασμός που έχουν οι αγαπημένοι μεταξύ τους, και περιγράφεται η λαχτάρα και ο θαυμασμός της νύφης για τον αγαπημένο της, όπως και το καμάρι του νέου για την κοπέλα που αγάπησε. Το "Anchor Bible Dictionary" διακρίνει μέσα στους στίχους ερωτική επιθυμία (1/α/2-3), θαυμασμό για το αγαπημένο πρόσωπο (1/α14), παρατήρηση των φυσικών θέλγητρων του αγαπημένου προσώπου (4/δ/1-4) και τρυφερότητα μεταξύ του ζευγαριού (2/β14).
Παρόλο που το σκηνικό είναι έντονα ανατολίτικο και χαρακτηριστικό συγκεκριμένης εποχής, περιγράφει με ρεαλισμό και ξεχωριστή ζωντάνια τα ρομαντικά αισθήματα που είναι κοινά σε όλους τους αγαπημένους ανθρώπους ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο.
Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ
Η θέση ενός τέτοιου βιβλίου στον Κανόνα της Βίβλου συχνά προκαλεί έκπληξη στον αναγνώστη και πολύ προβλημάτισε διάφορους μελετητές σε άλλες εποχές. "Αν το 'Άσμα' δεν είναι μια αλληγορία ή τύπος που μεταφέρει κάποιο πνευματικό μήνυμα, ποια θέση θα είχε στον Κανόνα;" ρωτάει το "The Illustrated Bible Dictionary". Στην πραγματικότητα λειτουργεί ως εποπτικό μάθημα, μια ευρύτερη "παροιμία", που περιγράφει τα θαύματα της ανθρώπινης αγάπης.
Αν και γραμμένο σε γλώσσα αρκετά τολμηρή για το δικό μας τρόπο σκέψης, το "Άσμα" κρατάει σωστή ισορροπία ανάμεσα στα άκρα, αφενός της σεξουαλικής υπερβολής και αφετέρου της ασκητικής άρνησης του αγαθού της φυσικής αγάπης. Όπως έγραψε ο E.J. Young στο βιβλίο του "Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη", "Όχι μόνο μιλάει για την καθαρότητα της ανθρώπινης αγάπης, αλλά και με την συμπερίληψή του στον Κανόνα μάς θυμίζει μια άλλη αγάπη, πολύ ανώτερη από τη δική μας".
Η θέση αυτού του βιβλίου στον ιερό Κανόνα, πέρα από οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον τιμά την αγάπη μεταξύ των συζύγων και καθαγιάζει την τρυφερή σχέση μεταξύ τους ξεδιπλώνοντας ομορφιές που μόνο κάτω από το άγιο φως της "απ' αρχής" θείας δημιουργίας μπορούν να γίνουν κατανοητές.
Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Η ρομαντική αγάπη δεν είναι κάτι δαιμονικό, αρκεί να εκφράζεται και να λειτουργεί όπως έταξε ο Θεός, που σχεδίασε τον άνθρωπο "άρσεν και θήλυ", στα πλαίσια της καθαρής και άγιας αγάπης που ολοκληρώνεται σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά με τον χριστιανικό γάμο. ΠαρΆ όλο που ο έρωτας, όπως και όλα τα άλλα συναισθήματα που συνδέουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, έχουν μολυνθεί από την αμαρτία, δεν παύουν να συνιστούν δώρα του Θεού και από την άποψη αυτή η εξύμνησή τους δε θα μπορούσε ν' απουσιάζει από τη Βίβλο.
Η αγάπη ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα στα βιβλικά κείμενα απεικονίζει τη σχέση του Θεού με τον ισραηλιτικό λαό (Ωσηέ 1-3/α-γ, Ιερ. 2/β/2, Ιεζ. 16/ις) αλλά και του Χριστού με τον πνευματικό "Ισραήλ" (Εφεσ. 5/ε/25,31-32), δηλαδή την εκκλησία που παρουσιάζεται ως η "νύμφη". Με τον τρόπο αυτό κατανοήθηκε το περιεχόμενο του βιβλίου τόσο από τους Ιουδαίους όσο και από τους Χριστιανούς.
Ο Μ. Αγγελάτος γράφει: ";οι αγιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών, βρήκαν το βιβλίο αυτό ως πηγή αγνής και πνευματικής απολαύσεως. Το ότι η αγάπη του θείου Νυμφίου θα έπρεπε να ακολουθεί όλες τις αναλογίες της συζυγικής σχέσεως, φαίνεται κακό μόνο σ' αντιλήψεις τόσο παρεξηγημένα ασκητικές, που και η συζυγική σχέση αυτή καθ' αυτήν, τους φαίνεται ανούσια και ακάθαρτη."
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Πέρα όμως από οποιοδήποτε αλληγορικό μήνυμα και λογοτεχνικό ενδιαφέρον, το ποιητικό αυτό κείμενο δεν παύει να υμνεί την ομορφιά και το θαύμα της ανθρώπινης αγάπης, καθώς και την ευχαρίστηση που προσφέρει η φυσική έλξη ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που απαρτίζουν το αγαπημένο ζευγάρι, όπως έχει ορίσει ο Θεός.
Ο Θεός ενδιαφέρεται ώστε οι άνθρωποι να γνωρίζουν και ν' απολαμβάνουν όλα τα αγαθά που Εκείνος τους προμήθευσε, ανάμεσα στα οποία είναι και η σεξουαλική ζωή μέσα στη συζυγική σχέση.
Όσοι από διάφορους χώρους επίμονα προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία του γάμου και της γενετήσιας σχέσης, ας ακούσουν το θείο λόγο: "Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα" (Πράξ. 10/ι/15) ή, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια κάποιου συγγραφέα, "Μην ντρέπεσαι ν' αναφερθείς σ' εκείνο που ο Θεός δεν ντράπηκε να δημιουργήσει".
Όταν ο Παύλος διδάσκει: "Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα (...) καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν" και συμβουλεύει "Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν^ ομοίως δε και η γυνή εις τον άνδρα (...) Μη αποστερείτε αλλήλους" (Εφεσ. 5/ε/25-28, Α' Κορ. 7/ζ/3-5), προτρέπει το ζευγάρι να φροντίσουν ώστε να ζουν και ν' απολαμβάνουν τη συζυγική αγάπη και σεξουαλική ζωή μέσα στο γάμο τους.
Αν και οι άνθρωποι μιλούν περισσότερο για τον σαρκικό έρωτα παρά τη ρομαντική αγάπη, η μελέτη του βιβλίου αυτού της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσε να παρακινήσει εμάς σε βαθιά και αληθινή αγάπη προς τον Κύριό μας αρχικά και στη συνέχεια στον ή τη σύντροφο της ζωής μας, έχοντας πάντα στο νου ότι, όπως και στο "Άσμα" αναφέρεται, "Η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος^ η ζηλοτυπία (ΝΔΜ=το πάθος το αγαπητικό) σκληρά ως ο άδης^ αι φλόγες αυτής φλόγες πυρός, ανάφλεξις ορμητικωτάτη. Ύδατα πολλά δεν δύνανται να σβέσωσι την αγάπην, ουδέ ποταμοί δύνανται να πνίξωσιν αυτήν^ εάν τις δώση πάντα τα υπάρχοντα του οίκου αυτού διά την αγάπην, παντελώς θέλουσι καταφρονήσει αυτά" (8/η/6-7).
ΠΗΓΕΣ:
Η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, (ΝΔΜ) Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα 1997.
M. Αγγελάτου, "Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια".
The Illustrated Bible Dicrionary, Ed. Tyndale, 1980.
Sullivan Thomas D., "Biblical Valentine", περιοδικό "Record", Φεβρ.-Μάρτ. 1999, σελ. 12, Αμερικανική Βιβλική Εταιρεία.
Miller Andrew, "Μελέται επί του Άσματος των Ασμάτων του Σολομώντος", Έκδ. Χριστιανών Αδελφών, Αθήνα.
Kaiser Otto, "Introduction to the Old Testament", Augsburg Publishing House, Minneapolis
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Δια πολλών μαρτύρων
Περί ελευθερίας
Πολλές φορές έγινε λόγος στο περιοδικό αυτό για την αξία της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, του ύψιστου αυτού προνομίου που χάρισε ο Πλάστης ΜΟΝΟ στον άνθρωπο, την κορωνίδα της δημιουργίας Του. Δυστυχώς, όμως, κι αυτή η έννοια έχει φρικτά παραμορφωθεί από επιτήδειους ανθρώπους, και μάλιστα εκείνους οι οποίοι, υποτίθεται, θα έπρεπε να αγωνίζονται για την εξασφάλιση και την προώθηση του δώρου αυτού στους συνανθρώπους τους. Τα σχόλια που ακολουθούν δανειζόμαστε από συλλογή του π. Διον. Τάτση, που δημοσιεύτηκαν προ καιρού στην εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" (7-7-2000).
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να ζουν σε ελεύθερες κοινωνίες και να δραστηριοποιούνται σύμφωνα με τις δικές τους ελεύθερες επιλογές. Αυτό, όμως, δεν είναι πάντα κατορθωτό, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι, που έχουν κάποια εξουσία και συχνά δημιουργούν προβλήματα, τα οποία μειώνουν ή και αφαιρούν την ελευθερία από τους ανθρώπους. "Στους καιρούς μας παρουσιάζεται το κωμικοτραγικό φαινόμενο να αγωνίζονται για τα ατομικά δικαιώματα άνθρωποι, που πάνε με αυτά να κατοχυρώσουν την ύπαρξη, όχι ενός πραγματικά ελεύθερου ατόμου, αλλά ενός προσώπου με αγελαία γνωρίσματα, απολύτως αιτιοκρατικά προσδιορισμένου, ενός στην ουσία ανελεύθερου πλάσματος. Κυνηγούν τις ατομικές ελευθερίες, για να περιβάλλουν με αυτές τον ανελεύθερο άνθρωπο, ενώ όλο αυτό το αυξανόμενο πλήθος των ατομικών δικαιωμάτων δικαιώνεται μόνο αν είναι όρος απαραίτητος για τη δημιουργία ελεύθερων ανθρώπων, δηλαδή συναισθηματικά και πνευματικά ελεύθερων ανθρώπων, ανθρώπων των οποίων ο λόγος ο επιστημονικός, ο αισθητικός και ο θρησκευτικός, λειτουργεί αυτόνομα και ελεύθερα", όπως λέει ένας στοχαστής.
Πολλοί είναι οι κήρυκες της ελευθερίας στην εποχή μας, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν το πλάτος και το βάθος της έννοιας. Απλώς θέλουν να εντυπωσιάζουν και να δεσμεύουν τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα δεν είναι φίλοι της ελευθερίας. Αντίθετα μάλιστα, για να χρησιμοποιήσω μια φράση ενός στοχαστή, "την αγκαλιάζουν στοργικά για να την πνίξουν".
Οι άνθρωποι, που ασκούν εξουσία, δύσκολα κρατούν κοντά τους ελεύθερους και πνευματικά ώριμους ανθρώπους. Τους συνεργάτες τους τους θέλουν αφελείς, άβουλους και κόλακες. Όμως, έτσι δεν μπορεί να σημειωθεί πρόοδος. Γόνιμη είναι μόνο η γνώμη του ελεύθερου ανθρώπου, η οποία ανοίγει δρόμους , διαλύει το σκότος και βελτιώνει την κοινωνία. Αυτό φυσικά ισχύει και στο χώρο της Εκκλησίας. Βλέπουμε γύρω από τους επισκόπους να υπάρχουν άνθρωποι με λίγες ικανότητες και ακόμη λιγότερες ιδέες, που υπηρετούν και υποκλίνονται, που έχουν φρόνημα κλητήρα και γνωρίζουν μόνο πώς να διπλώνουν και να ξεδιπλώνουν τα αρχιερατικά άμφια.
Στο χώρο της Εκκλησίας συχνά οι άνθρωποι χάνουν την ελευθερία εξαιτίας της ανόητης τακτικής μερικών κληρικών και μοναχών, οι οποίοι συγχέουν τις έννοιες ελευθερία και υπακοή και χωρίς έλεγχο στη συνείδησή τους θυσιάζουν την πρώτη χάριν της δεύτερης. Θεωρούν αδύνατο ένας άνθρωπος να διατηρεί την ελευθερία του και συγχρόνως να έχει υπακοή, γιΆ αυτό στραγγαλίζουν την ελευθερία των πνευματικών τους τέκνων και τα μετατρέπουν σε μελαγχολικούς και άβουλους τύπους, με πελιδνό πρόσωπο και σβησμένη φωνή. Και δυστυχώς είναι πολλά αυτά τα παραδείγματα στις ημέρες μας. Οι θύτες, όμως, δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι άνετοι, ροδαλοί, ταξιδευτές, πληθωρικοί στους λόγους, επιτυχημένοι στις κοινωνικές σχέσεις, αριστοκράτες στη ζωή και φαρισαίοι στο φρόνημα. Ποιος, όμως, μπορεί να ελέγξει και να διορθώσει αυτή την θλιβερή κατάσταση;
Θα προσθέταμε και τις δικές μας παρατηρήσεις:
(Α) Όσοι στη χώρα μας και αλλού εκλέγονται στο επισκοπικό αξίωμα κατά κανόνα υπήρξαν "υποτακτικοί" εκείνων που τους προωθούν στο αξίωμα.
(Β) Η ελευθερία απουσιάζει κραυγαλέα από όλες τις παραθρησκείες και προσωποπαγείς θρησκευτικές οργανώσεις (π.χ. Μάρτυρες της Σκοπιάς και ποικιλώνυμες Αδελφότητες Θεολόγων, Θρησκευτικά Σωματεία κ.λπ.).
(Γ) Αποτελεί τραγική ειρωνεία, ότι η μεγαλύτερη καταστρατήγηση του αγαθού της Ελευθερίας συμβαίνει συστηματικά από εκείνες τις Εκκλησίες που προσαγορεύονται ως "ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ".
Διαχρονικά επίκαιρος και αληθινός ο αποστολικός λόγος ακούγεται και σήμερα:
"Σεις, αδελφοί, προσεκλήθητε εις ελευθερίαν^ μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι όλος ο νόμος εις τον ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εάν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπΆ αλλήλων αφανισθήτε" (Γαλ. 5/ε/13-15) και
"Διά τιμής ηγοράσθητε^ μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων" (Α' Κορ. 7/ζ/23).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΟΙΚΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ...
Οι παρακάτω εικόνες προέρχονται από πρόσφατες διαφημίσεις σε θρησκευτικά έντυπα. Δεν είναι βέβαια παράξενο να θέλουν οι έμποροι να διευρύνουν τις πωλήσεις τους, όμως εδώ σημειώνεται προφανής προσπάθεια να παρουσιάσουν τα προϊόντα τους ανεπίτρεπτα "θρησκευτικό" τρόπο, όπως π.χ. "Οίνος ΕΙΔΙΚΑ δημιουργημένος για τη Θεία Ευχαριστία", ή κερί που παράγεται "όπως ακριβώς προήλθε το άσπιλο σώμα του Χριστού από την παρθένο Μαρία";
Αν αυτό δεν είναι ΑΣΕΒΕΙΑ, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; Τουλάχιστον οι άλλοι με ειλικρίνεια λένε πως είναι "Βιοτεχνία και Εμπορία Εκκλησιαστικών". Όταν όμως η Εκκλησία έχει γίνει ΕΜΠΟΡΙΟ από τους ίδιους τους κληρικούς, τι άλλο μπορεί να περιμένουμε από τους επαγγελματίες; Σημειώνεται ότι, όπως έγραψε ο Τύπος, η πρόσφατη "κόντρα" ανάμεσα στους "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ" μοναχούς από το Τρίκορφο και την Ιερά Σύνοδο, οφείλεται πρώτιστα στα έσοδα που εισπράττουν από τις πωλήσεις των CD που εκδίδουν, τα οποία δεν είναι πρόθυμοι να μοιραστούν με την ιεραρχία;
(Βλέπε περισσότερα στις σελίδες "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ").
"ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ"... ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΤΑΒΛΙ
Κάπως καθυστερημένα πληροφορηθήκαμε ότι η Χριστιανική Φοιτητική Κίνηση Αγάπης διοργάνωσε τον Οκτώβριο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Φοιτητικό Τουρνουά Τάβλι, με σκοπό την ευρύτερη γνωριμία της Κίνησης και τη διανομή σ' εκείνους που συμμετείχαν μιας Καινής Διαθήκης και της ταινίας "Ιησούς".
Αναρωτιώμαστε μέχρι πού μπορεί να προχωρήσει αυτή η νοοτροπία, επειδή δε μπορούμε να φανταστούμε τους Απόστολους να κάνουν "ευαγγελισμό" έξω από το στάδιο της Καισάρειας ή τον ιππόδρομο της Ρώμης. ’ραγε το επόμενο βήμα της ΧΦΚΑ θα είναι μια παρτίδα κουμκάν ή πόκερ, ή μήπως μια δημόσια εκδήλωση σε καζίνο;
Για το παραπάνω σχόλιο υπήρξε αλληλογραφία με την ΧΦΚΑ που μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ!
ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΕΓΡΑΦΑΝ...
Από την εφημερίδα "Στύλος Ορθοδοξίας" (11/2000, σελ. 15) πληροφορηθήκαμε για τις φυσικές καταστροφές που προκάλεσε πριν λίγο καιρό μεγάλη καταιγίδα κατά την οποία μάλιστα παρασύρθηκε από τα νερά και πνήγηκε ο παλιός φίλος και συμμαθητής μας μοναχός Γερβάσιος (κατά κόσμον Γ. Βαρβαρόπουλος). Οι μεγαλύτερες ζημιές έγιναν στη μονή Ξενοφώντος, που πριν από δύο χρόνια γιόρτασε 1000 χρόνια από την ίδρυσή της.
Όσο μεγάλο και αν ήταν, όμως, το μέγεθος των ζημιών που προκλήθηκαν από αυτή τη νεροποντή, ο οξύμωρος τίτλος της εφημερίδας φανερώνει την αδυναμία κάποιων θρησκευόμενων κονδυλοφόρων να ξεχωρίσουν τις λέξεις και τη σημασία τους. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ο Θεός έδειξε την μήνη Του (=θεομηνία) στο "Περιβόλι της Παναγιάς";
Το συμπέρασμα που συνάγεται από τα παραπάνω είναι πως ούτε ο ’θως είναι "Περιβόλι της Παναγιάς", ούτε η φυσική καταστροφή ήταν "θεομηνία". Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους και εκδικούνται εκείνους που τις χρησιμοποιούν χωρίς σοφία. Ας θυμηθούμε εν προκειμένω τον λόγο του Κυρίου: «εκ των λόγων σου θέλω σε κρίνει».
ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΚΟ
Υπέρ του πολιτικού όρκου τάχθηκε με δηλώσεις του ο Mητροπολίτης Σερβίων και Kοζάνης κ. Aμβρόσιος, ο οποίος διαφοροποιήθηκε σαφώς από τους περισσότερους ιεράρχες οι οποίοι κάλεσαν την Πολιτεία να μην προωθήσει τη σχετική ρύθμιση που έχει προταθεί.
"Aυτό θα διευκολύνει κι εμάς, διότι βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση όταν κάποιος παραβιάζει σαφή νόμο του Θεού, να μην ορκιζόμαστε για κανέναν λόγο", είπε ο κ. Aμβρόσιος και πρόσθεσε:
"Όλοι γνωρίζουμε τι υπάρχει στην πραγματικότητα. Ότι δηλαδή `παλαμίζουν' το Eυαγγέλιο ελαφρά τη συνειδήσει και οι ψευδορκίες είναι άπειρες. Nα καταργηθεί ο όρκος και να βρουν άλλον τρόπο να ψεύδονται." ("Έθνος" 28/12/ 2000).
Ανέκαθεν υποστηρίζουμε την άποψη ότι οι Χριστιανοί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΙ στα δικαστήρια. Αυτή είναι η θέση της Καινής Διαθήκης και της Εκκλησίας, για τούτο εύγε στον κ. Αμβρόσιο. Οι ηγεσίες των διαφόρων "εκκλησιών" που θέλουν να είναι «φίλοι του κόσμου" έκαναν το παν για να τα έχουν καλά με τον Καίσαρα; Τώρα όμως που το Κράτος αποφάσισε ν' απαλλάξει τη χώρα από το αίσχος της ψευδορκίας θα επιμένουν ακόμη στην αντιβιβλική τους θέση;
ΠΛΑΝΟΙ ΜΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ...
Με ικανοποίηση διαβάσαμε στο περιοδικό "Αστήρ της Ανατολής" (Σεπτ. 2000) αφιέρωμά του στις Αιρέσεις (κάποιες από αυτές) και ιδιαίτερα το ξεχωριστό ένθετο με το γενικό τίτλο "Πλάνοι με την Ταυτότητα του Ευαγγελικού".
Ήταν καιρός, επιτέλους, κάποιος να αποκαλύψει υπεύθυνα και τεκμηριωμένα τι κρύβεται πίσω από το χρυσό περιτύλιγμα του Faith Movement (=Κίνημα Πίστης) και του ψεύτικου "ευαγγελίου της ευημερίας", που μέσω βιβλίων, βίντεο, κασετών και "εκπροσώπων", διαβρώνει τη γνήσια χριστιανική πίστη, υποβαθμίζοντάς την σε υπόθεση φτηνού υλιστικού "δούναι-λαβείν".
Θα περιμέναμε, όμως, από τους εκδότες του "Αστέρα" να τολμήσουν ένα βήμα παραπέρα. Δηλαδή να ονομάσουν εκείνους που εκφράζουν και προωθούν αυτές τις ψεύτικες διδασκαλίες και ελπίδες στον τόπο μας και, μάλιστα, αν είναι αλήθεια το φημολογούμενο, ότι κάποιοι από αυτούς κατέχουν θέσεις στον Πανελλήνιο Ευαγγελικό Σύνδεσμο (ΠΕΣ).
Επιτέλους, τι αξία έχει να συζητείται το κακό που πλήττει την Εσπερία, όταν ίδια ή παρόμοια συμβαίνουν και στην Ελλάδα μέσω διαφόρων "ιεραποστολών" και "βιβλικών σχολείων" ασαφούς προέλευσης;
(Βλέπε περισσότερα για ό,τι αφορά τη χρήση της φράσης "Καμία σχέση με αιρετικούς", στις σελίδες "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ").
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί ο βιογράφος διάλεξε να προβάλλει τούτο το "σπουδαίο" χαρακτηριστικό του Μ. Αντωνίου, ούτε βέβαια μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτό ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Το βέβαιο όμως είναι ότι μια τέτοια πρακτική όχι μόνο καμιά σχέση δεν έχει με τη χριστιανική διδασκαλία αλλά είναι και εντελώς αντίθετη. Κάθε αναγνώστης των Αγίων Γραφών γνωρίζει ότι ο Κύριος Ιησούς τιμούσε το σώμα του ανθρώπου, ως ύψιστο έργο της θείας δημιουργίας. Επίσης γνωρίζει ότι ο Κύριος δίδαξε: "Όταν νηστεύης, άλειψον την κεφαλήν σου, και νίψον το πρόσωπόν σου^ διά να μη φανής εις τους ανθρώπους ότι νηστεύεις, αλλΆ εις τον Πατέρα σου τον εν τω κρυπτώ^ και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ" (Ματθ. 6/ς/17-18).
Αν ο Αντώνιος έγινε από τους πρώτους ασκητές επειδή, όπως διηγείται ο βιογράφος του, πρόσεξε την φράση του Χριστού, "Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, πώλησον πάντα τα υπάρχοντά σου, και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι" και έτσι πούλησε την περιουσία του, πώς δεν πρόσεξε και τον λόγο που αναφέρεται στην περιποίηση του σώματος;
Μα ούτε και του Παύλου τον λόγο πρόσεξε ο βιογραφούμενος -αν βέβαια όσα γράφουν γιΆ αυτόν είναι αληθινά- επειδή ο Απόστολος έγραψε: "Εάν λοιπόν απεθάνετε μετά του Χριστού από των στοιχείων του κόσμου, διά τι ως ζώντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα, Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης, τα οποία πάντα φθείρονται διά της χρήσεως, κατά τα εντάλματα και τας διδασκαλίας των ανθρώπων; τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός" (Κολ. 2/β/20-23).
Οι ΑΓΙΟΙ δεν γίνονται μ' αυτές τις ανοησίες, που σύμφωνα με τον Απόστολο είναι ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Άλλες είναι οι αξίες που περιμένει από τους πιστούς ο Κύριος αλλά αυτές, δυστυχώς, σπάνια εκδηλώνονται στους χώρους των ασκητών...
Πώς γίνονται τα ναυάγια...
"Δούλεψα στο `Σάμινα'. Έβαλαν ένα επιπλέον ντεκ [=κατάστρωμα] και έφτιαξαν καμπίνες και ωραία σαλόνια. Πολύ ωραίες καμπίνες είχε το Σάμινα. Τι να το κάνεις; Στεγανά δεν είχε".
Με τα παραπάνω λόγια μίλησε στο περιοδικό "Έψιλον" (15 Οκτ. 2000) ένας εργάτης στα ναυπηγεία του Περάματος για το καράβι που βούλιαξε παίρνοντας μαζί του τόσες ψυχές.
Κάποιος είπε πως τα καράβια είναι φτιαγμένα για να κινούνται μέσα στη θάλασσα, βουλιάζουν όμως όταν η θάλασσα μπει μέσα στα καράβια. Διατηρούν αμετάβλητο το εξωτερικό τους σχήμα και έχουν πάνω τους όλα τα στοιχεία (μηχανές, όργανα, σκεύη, πολυτέλεια), όμως είναι πνιγμένα και νεκρά, εντελώς άχρηστα.
Παρόμοια είναι η κατάσταση της σύγχρονης εκκλησίας και τα αίτια που οδήγησαν σΆ αυτήν. "Πολύ ωραίες καμπίνες" από τη μία^ κι από την άλλη "Χωρίς στεγανά"...
Η Εκκλησία προορίζεται να ζει μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως να επιτρέπει στον κόσμο να μπει μέσα σΆ αυτήν. Όταν καταργηθούν τα "στεγανά" κι ο κόσμος πλημμυρίσει μέσα στην εκκλησία και τους ανθρώπους της, το μόνο που μένει είναι το εξωτερικό περίβλημα, το τσόφλι, όπως ακριβώς τα ναυάγια που κείτονται στους βυθούς των θαλασσών. Μπορεί να υπάρχουν όμορφα κτίρια, ωραίες χορωδίες, ομίλοι νέων και βιβλικά σχολεία... όμως η σκουριά, η λάσπη και τα φύκια της κοσμικοφροσύνης μαρτυρούν το θάνατο!
Ακόμη και όταν η εκκλησία διατηρεί εξωτερικά τα στοιχεία παλαιότερων ημερών, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ναυάγιο.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Μήνυμα ελπίδας
Αδέλφια δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, δεν γίνεται, δεν πρέπει. Είναι ανάγκη ο ένας να στηρίζει τον άλλον για να τα καταφέρουμε, μα αυτός είναι και ο λόγος που ο Κύριος μίλησε για εκκλησία, γιατί μόνοι μας δεν θα τα καταφέρουμε θα μας πνίξει η καθημερινότητα με αποτέλεσμα να χαθούμε.
Στον χρόνο που μας πέρασε κάναμε την αρχή να έρθουμε πιο κοντά, ακριβώς τότε που οι μεγάλοι χωρίζανε; Όχι, δεν κρίνω, δεν το έχω αυτό το δικαίωμα. Ο Κύριος ξέρει το γιατί αλλά και το τέλος αυτής της λυπηρής κατάστασης. Εμείς οι νέοι τώρα καλούμαστε να ακούσουμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο «μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητα σου αλλά γίνου τύπος των πιστών εις λόγον εις συναναστροφήν εις αγάπην εις πνεύμα εις πίστιν εις καθαρότητα».
Σκεφτήκατε ποτέ ότι ο Θεός μπορεί να περιμένει τη λύση από εμάς τους νέους; Σκεφτήκατε ότι με την συμπεριφορά μας την αγάπη μας και τις ενέργειες μας βοηθάμε τον Θεό να λύσει αυτό το θέμα; Δεν ξέρω; Είναι κάποιες προσωπικές σκέψεις.
Το 2001 ας είναι η χρονιά που θα βάλουμε πιο υψηλούς πνευματικούς στόχους και θα τους καταρρίψουμε.
Ας είναι η χρονιά που θα εκραγεί κάθε χλιαρή καρδιά.
Ας είναι η χρονιά που κάποιοι από νήπια θα γίνουν άνδρες εν Κυρίω.
Ας είναι η χρονιά που θα λυθούνε τα προβλήματα της εκκλησίας.
Ας είναι η χρονιά που η αγάπη θα έχει πρωταρχικό ρόλο στην καρδιά μας.
Ας είναι η χρονιά που θα σκύψουμε περισσότερο το κεφάλι ενώπιον των αδελφών και του Κυρίου.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
