Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΣΥΝΕΧΕΙΑ 07
Ο ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ
ΣΤΟ ΣΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΟΜΩΣ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ
Αν χρησιμοποιείται Netscape πατείστε πάνω στις εικόνες δεξί ποντίκι / View image
για να τις δειτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.
Για όσους αναγνώστες δεν γνωρίζουν, ο εν λόγω Σάι Μπάμπα υποστηρίζει, και οι οπαδοί του πιστεύουν, πως είναι:
``Η μετεμψύχωση του Θεού σε ανθρώπινη μορφή (...) Ο Sathya Sai Baba είναι ο Θείος Δάσκαλος ή Δάσκαλος ανάμεσα στους Δασκάλους όπως ο Βούδας, ο Ζωροάστρης, ο Ιησούς Χριστός, ο Γκουρού Nanak, ο Adi Shankara και άλλοι. Με όρους της Avatarhood (=ο Θεός σε ανθρώπινη μορφή), ο Sathya Sai Baba είναι ένας Poorna (=πλήρης) Avatar στον οποίο τεράστιες δυνάμεις αναπαύονται κατά το Θέλημά Του. (...)’’[4]
ΝΑΟΣ ΟΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ
Προσέξτε τη θεότητα με τα πολλά χέρια στο κέντρο, όπως και το στήλο με το λωτό, καθαρά ινδουιστικά σύμβολα.
ΑΛΛΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ
Αν χρησιμοποιείται Netscape πατείστε πάνω στις εικόνες δεξί ποντίκι / View image
για να τις δειτε σε μεγαλύτερο μέγεθος.
Θέλετε να μάθετε τι λέει για τον εαυτό του; Διαβάστε τα εξής:
``Είμαι η εσωτερική πηγή όλων όσων κινούνται και υπάρχουν. Είμαι η ενέργεια, η δύναμη που κινεί και ωθεί και οδηγεί. Είμαι ο Γνώστης, η Σύνεση και η Γνώση ...... Να είστε οτιδήποτε θέλετε, κάνετε οτιδήποτε θέλετε, να το θυμάστε αυτό καλά, ότι όλα όσα κάνετε τα γνωρίζω. Είμαι ο εσωτερικός Κυβερνήτης των πάντων. Είμαι ενθρονισμένος στις καρδιές σας’’.[4]
Όταν ζούσε ο π. Αντ. Αλεβιζόπουλος, αρμόδιος της Αρχιεπισκοπής για τις παραθρησκείες κ.λπ., είχε δηλώσει σχετικά:
``Το πρόσωπο του Χριστού διαφοροποιεί τους χριστιανούς από τους πιστούς των θρησκειών. Δεν υπάρχει σωστός χριστιανός που να μη δέχεται ότι ο Ιησούς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, ο Ιησούς Χριστός, ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Κανένας άλλος. Όποιος διακρίνει ανάμεσα στον Ιησού και στον Χριστό, δεν είναι Χριστιανός. Όποιος ταυτίzει τον Ιησού Χριστό με τον γκουρού Σάι Μπάμπα, όποιος θεωρεί τον γκουρού Σάι Μπάμπα ως "Θεάνθρωπο", ενσάρκωση ή προβολή της Αγίας Τριάδος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.''[5]
Τελικά ποιος βοήθησε τους αθλητές -και τους Έλληνες και τους άλλους- ο Θεός ή ο Σάι Μπάμπα; Κανείς, λοιπόν, ας μην παίζει με τα ιερά - ούτε και ο Αρχιεπίσκοπος!
[1] http://www.niki-bakogianni.gr/Greek/Hobbies.htm
[2] http://users.hellasnet.gr/panelppv/dialogos/dialogos12/a1202.htm
[3] Συνέντευξη του ίδιου στο περιοδικό ``Down Town’’.
[4] http://members.aol.com/introsai/index.htm
[5] http://users.hellasnet.gr/panelppv/dialogos/dialogos13/a1303.htm
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΑΛΛΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ
ΝΑΟΣ ΟΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΣΑΙ ΜΠΑΜΠΑ
Προσέξτε τη θεότητα με τα πολλά χέρια στο κέντρο, όπως και το στήλο με το λωτό, καθαρά ινδουιστικά σύμβολα.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
`` και τα δαιμόνια πιστεύουν... ''
Πιστεύω... αλλά πώς;
Πολλοί είναι εκείνοι που ``πιστεύουν'' σήμερα. Άλλοι χρησιμοποιούν τον όρο ``θρησκεύουν''. Αλλά είναι τόσο απλά τα πράγματα με την ΠΙΣΤΗ; Τελικά ανάγεται στον καθένα να λέει και να κάνει ό,τι θέλει ή όπως καταλαβαίνει; Οι απλές σκέψεις που ακολουθούν, δίνουν μια καθαρότερη όραση στο ζήτημα.
1. Πιστεύω με τον τρόπο μου!
``Πιστεύω με τον τρόπο μου'', ακούμε συχνά να λένε. ``Έχω τη θρησκεία μου''. Είναι μια εύκολη απάντηση για ν' αποφεύγουν τα καίρια ερωτήματα. Ο άνθρωπος εφευρίσκει μια προσωπική θρησκεία που δεν τον ενοχλεί πολύ, που τον βολεύει περισσότερο. Έτσι και ο Άιχμαν, ο εγκληματίας πολέμου των ναζί, έλεγε ότι πίστευε σ' έναν Θεό ``που δεν κατέκρινε την αμαρτία και δεν καταδίκαζε κανέναν'', έναν Θεό που ήταν επιεικής με τον φόνο, κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι όμως πολύ επικίνδυνο να στηριζόμαστε στις δικές μας σκέψεις, χωρίς να προσπαθούμε να μάθουμε τι λέει γι' αυτά ο Θεός;
Ο Κάιν και ο Άβελ ήταν δύο αδέλφια που πίστευαν στον Θεό. Και τα δύο ήθελαν να Τον λατρεύσουν. Ο Άβελ προσφέρει αρνιά από το ποίμνιό του. Ο Κάιν πλησιάζει τον Θεό με ``τον τρόπο του'', με καρπούς από τον κήπο του, χωρίς αμφιβολία τους καλύτερους, που ο ίδιος είχε καλλιεργήσει. Εντούτοις ο Θεός δεν δέχεται την προσφορά του. Η μόνη ευάρεστη θυσία ήταν ένα αρνί που ανάγγελλε εκ των προτέρων ``τον αμνόν του Θεού που αίρει την αμαρτία του κόσμου'' (Ιωάν. 1/α/29). Τον Ιησού που προσφέρθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Τι θα σκεπτόσαστε για κάποιον που ζητά ακρόαση από έναν αρχηγό κράτους, χωρίς να σεβαστεί το πρωτόκολλο; Θα γίνει δεκτός; Έτσι ο Θεός απαιτεί να σεβόμαστε το πρωτόκολλο που μας το έκανε γνωστό με την Αγία Γραφή. Και τι λέει; Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας τρόπος να Τον πλησιάσουμε: όχι με τα έργα μας, όσο καλά κι αν είναι, αλλά διά του Υιού Του, Ιησού Χριστού. ``Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι' εμού'', δήλωσε ο Ιησούς (Ιωάν. 14/ιδ/6).
2. Πιστεύω αλλά δεν κάνω πρακτική
``Είμαι ένας πιστός αλλά δεν κάνω πρακτική''', ακούμε να λένε μερικοί! Τι θα σκεφτόμαστε για κάποιον που θα έλεγε: ``Είμαι πιανίστας αλλά δεν κάνω πρακτική''. Αυτή η δήλωση αποδεικνύει ότι δεν είναι πιανίστας! Κι ένας πιστός που δεν πραγματοποιεί την πίστη δεν είναι ένας πιστός. Διότι ``η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρά'' (Ιάκ. 2/β/26).
Αλλά τι σημαίνει ``κάνω πρακτική''; Μήπως είναι να πηγαίνω πολλές φορές το χρόνο στην Εκκλησία; Να σέβομαι μερικούς τύπους ή μερικές παραδόσεις, να εκπληρώνω όλα τα θρησκευτικά καθήκοντα που επιβάλλονται; Όχι! Είναι να έχω μια προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό. Η πίστη είναι να πιστεύω αυτό που λέει ο Θεός για το παρελθόν μου, το παρόν μου και το μέλλον μου, να δέχομαι όλους τους λόγους Του με πλήρη εμπιστοσύνη και να ενεργώ ανάλογα. Η πίστη και τα έργα της πίστεως είναι αχώριστα. Η ζωή κοντά στον Ιησού, αρχίζει με μια αληθινή συνάντηση μαζί Του. Συγκεκριμένα, πραγματοποιείται με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, την προσευχή και την επιθυμία να συγκεντρώνεται κανείς μαζί με άλλους Χριστιανούς. Χαρακτηρίζεται από το να θέλει κανείς να μοιράζεται τα αγαθά του με τους άλλους, την επιθυμία να μιλάει σε όλους για τον Ιησού Χριστό και να υπακούει ελεύθερα σ' ό,τι του ζητά.
Το Ευαγγέλιο λέει ότι ``το δένδρο γνωρίζεται από τον καρπό του'' (Ματθ. 12/ιβ/33). ``Παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς, το δε σαπρόν δένδρον, κάμνει κακούς καρπούς'' (Ματθ. 7/ζ/17). Καθένας πρέπει να θέσει στον εαυτό του το ερώτημα: Είμαι ένα καλό δένδρο, ή ένα κακό; Είμαι ένας αληθινός πιστός, ή μου λείπει αυτός ο ζωτικός δεσμός με τον Χριστό;
3. Πιστεύω και βλέπω
``Είμαι όπως ο άπιστος Θωμάς, πιστεύω μόνο ό,τι βλέπω''. Όταν λέγονται αυτά, ακόμα και μ' ένα ύφος αστειότητας, είναι λόγια ανόητα, ακόμα κι επικίνδυνα. Μήπως θ' αρνηθούμε την ύπαρξη των ιών ή του ατόμου επειδή δεν τα βλέπουμε; Ή την ιστορική αλήθεια της ύπαρξης του Μ. Αλεξάνδρου ή του Ιησού Χριστού επειδή δεν τους συναντήσαμε; Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι ο Θωμάς, αρνούμενος να πιστέψει ότι τον αναστημένο Χριστό τον είχαν δει οι μαθητές, απατήθηκε. Συνήλθε όμως μετά την σκέψη της απιστίας του και φώναξε παρουσία του Ιησού: ``Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!'' Εάν είμαστε κι εμείς όπως ο Θωμάς, επίσης απατώμεθα.
Ας ανοίξουμε τα μάτια και ας θαυμάσουμε τον Θεό στην δημιουργία Του, διότι οι αόρατες τελειότητές Του, η αιώνια δύναμή Του και η θεότητά Του είναι ορατές μέσα στη φύση (Ρωμ. 1/α/20): ένα ηλιοβασίλεμα, ο έναστρος ουρανός, ο υπέροχος μηχανισμός του οφθαλμού, η αρμονία των φυσικών νόμων...
Ο Θεός αποκαλύπτεται επίσης στη συνείδησή μας, που καθένας μας ακούει τη φωνή της, ιδιαίτερα όταν έχει φερθεί άσχημα. Βέβαια είναι δυνατόν να μην αφήνουμε ν' ακούγεται μέσα μας αυτή η φωνή και να σκληρύνεται αυτή η φυσική αίσθηση. Ο Θεός φανερώνεται μέσω των εντολών Του και των απαντήσεων του Λόγου Του. Ας διαβάζουμε τη Γραφή, ιδιαίτερα τα Ευαγγέλια, που είναι οι μαρτυρίες εκείνων που είδαν και άγγιξαν τον Ιησού. Διότι ο Θεός αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που είπε: ``Όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα'' (Ιωάν. 14/ιδ/9).
________________________________________
Ημεροδείκτης ``Καλός Σπόρος'' 27-29/9/2000
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
``Αν εγώ είμαι πατήρ, πού είναι η τιμή μου;
και αν κύριος εγώ, πού ο φόβος μου;''
Ο Ιησούς Χριστός
ως Κύριος του πιστού
ΗΕκκλησία του Χριστού αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Αυτό είναι φυσικό καθώς εμείς ανήκουμε στον Θεό αλλά ο κόσμος στον Πονηρό (Α' Ιωάν. 5/ε/19). Καθήκον μας είναι να διατηρήσουμε την καθαρότητα της Εκκλησίας και της πίστης ``ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους’’ (Ιούδα 3).
Υπάρχουν σήμερα κήρυκες που προσκαλούν τους ανθρώπους στον Ιησού επειδή είναι ο καλύτερος γιατρός του κόσμου. Αν δεχτείς τον Ιησού, λένε, δε θα χρειάζεσαι φάρμακα, δε θα χρειάζεται να πληρώνεις τους γιατρούς. Έλα στον Ιησού και θα είσαι υγιής. Έλα στον Ιησού και θα γίνεις πλούσιος. Έλα στον Ιησού και θα ζεις σε αφθονία και άνεση...
Μια επιχείρηση στις Η.Π.Α. ετοίμασε για τα Χριστούγεννα πολλά αγαλματάκια που παρουσίαζαν τον Ιησού, και τα κυκλοφόρησε στα καταστήματα. Όταν όμως τα Χριστούγεννα πέρασαν και πολλά από αυτά έμειναν απούλητα, έβαλαν επάνω τους την επιγραφή: ``Προσφέρουμε τον Ιησού με έκπτωση!’’
Ποιον Ιησού προσφέρουμε στους ανθρώπους; Μήπως έναν Ιησού πολύ φτηνό, που όχι μόνο δεν κοστίζει τίποτα αλλά και βοηθάει να ζούμε με άνεση, χωρίς προβλήματα; Ή τον Ιησού που είναι ΚΥΡΙΟΣ και ΣΩΤΗΡΑΣ;
Η Βίβλος είναι σαφής ότι ο Ιησούς είναι Κύριος. Στην Επιστολή προς Φιλιππησίους διαβάζουμε:
``Ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός’’ (Φιλιπ. 2/β/11).
Αν ο Ιησούς δεν είναι Κύριός μας, δεν ανήκουμε στη Βασιλεία Του, δεν είμαστε παιδιά του Θεού, δεν είμαστε νέα κτίσματα, είμαστε ακόμη μέσα στις αμαρτίες μας. Και βέβαια ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος αλλά το χάρισμα του Θεού αιώνια ζωή. Το Ευαγγέλιο λέει:
``Εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή’’ (Ρωμ. 10/ι/9).
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σωθούμε. Υπάρχουν πολλές θρησκείες στον κόσμο και πολλοί θρησκευτικοί δάσκαλοι. Όμως μόνο ο Ιησούς έχει να δείξει τα σημάδια από τα καρφιά. Ποιος πέθανε για τις αμαρτίες μας, ποιος αναστήθηκε επειδή δικαιωθήκαμε; Μόνον ο Ιησούς! Γι’ αυτό και είναι ο μόνος δρόμος για να σωθούμε.
Είναι σπουδαίο ο Ιησούς να είναι Κύριος στη ζωή του πιστού. Αν ο Ιησούς δεν είναι Κύριος στη ζωή του πιστού, δεν είναι Κύριος στη ζωή της Εκκλησίας και της κοινωνίας. Αλλά το Ευαγγέλιο καλεί:
``Πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός’’.
Η Εκκλησία και η κοινωνία απαρτίζονται από άτομα. Συνεπώς, αν ο Ιησούς δεν είναι Κύριος στο άτομο, δεν μπορεί να είναι Κύριος στην Εκκλησία ή την κοινότητα.
Ο Ιησούς εργάζεται πάντοτε με άτομα. Δεν είναι εθνικός Σωτήρας της Ελλάδας ή της Βουλγαρίας κ.λπ., αλλά προσωπικός Σωτήρας^ Σωτήρας δικός μου και δικός σου. Ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις αμαρτίες του, όμως καθένας πρέπει να Τον δεχτεί προσωπικά στη ζωή του, επειδή ο Ιησούς αγάπησε εμένα και έδωσε τη ζωή Του για μένα προσωπικά.
Τι σημαίνει να είναι ο Ιησούς Κύριος του πιστού;
1- Όταν ο Ιησούς είναι Κύριός μου, αυτό με βάζει σε ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΕΣΗ. Δεν είμαι πλέον εχθρός του Θεού, επειδή ο Ιησούς με έχει συμφιλιώσει μαζί Του και με παρουσιάζει στον Θεό άγιο και άμωμο και ακατάκριτο (Κολ. 1/α/17-22). Χάρη στον Ιησού έχω ειρήνη με τον Θεό (Ρωμ. 5/ε/1), επειδή ο Θεός με ελευθέρωσε από την εξουσία του σκότους και με έφερε στη βασιλεία του αγαπημένου του Υιού (Κολ. 1/α/13). Τώρα είμαι παιδί του Θεού (Α' Ιωάν. 3/γ/2) και ως παιδί του Θεού πρέπει να Τον τιμώ και να κάνω το θέλημά Του.
2- Όταν ο Ιησούς είναι Κύριός μου, αυτό δίνει στη ζωή μου ΝΕΟ ΣΚΟΠΟ. Δεν ζω πια για τον εαυτό μου, αλλά για τον Ιησού. Η ζωή μου ανήκει σ’ Εκείνον, που πέθανε για να μου δώσει νέα ζωή. Οφείλω να Τον υπηρετώ κάνοντας το θέλημά Του.
``Σεις είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου’’ (Β' Πέτρ. 2/β/9).
Για ποιο λόγο μας απόκτησε ο Θεός; Για να εξαγγείλουμε στον κόσμο τις αρετές Εκείνου που μας κάλεσε ``εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως’’ (Α' Πέτρ. 2/β/9).
3- Όταν ο Ιησούς είναι Κύριός μου, έχω ΝΕΟ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟ. Βλέπω τον κόσμο με διαφορετικά μάτια - τα μάτια της πίστης. Μερικοί χριστιανοί εκδηλώνουν έκπληξη όταν υποφέρουν. Αλλά γιατί; Ο Ιησούς, λένε, υποσχέθηκε ότι θα φροντίζει για μένα, θα λύνει τα προβλήματά μου, θα με θεραπεύει... Γιατί λοιπόν αντιμετωπίζω προβλήματα; Μήπως υπάρχει κάποιο λάθος στην πίστη μου;
Η Βίβλος μάς συμβουλεύει:
``Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς^ γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν’’ (Ιακ. 1/α/2-3).
Μου αρέσει πάρα πολύ η ομολογία του Παύλου, που έλεγε:
``Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ’’ (Β' Κορ. 12/ιβ/10).
Κάθε τι στη ζωή μάς δίνει χαρά όταν είναι υπέρ του Χριστού.
Αλλά πώς πραγματοποιούνται όλα αυτά στην καθημερινή μας ζωή;
Στα χρόνια της κομμουνιστικής καταπίεσης στη χώρα μου[*] πολλοί εκκλησιαστικοί ποιμένες φυλακίστηκαν. Απαγορεύτηκε στους ιεροκήρυκες να επισκέπτονται άλλες εκκλησίες και να κάνουν κατήχηση στα παιδιά και τους νέους. Καθένας που είχε θρησκευτική δραστηριότητα αντιμετώπιζε διωγμούς και τιμωρίες, όπως το να χάσει την εργασία του, να μη μπορεί να σπουδάσει, να εξοριστεί ή να φυλακιστεί. Η προσδοκία του κόμματος ήταν πως όταν οι ηλικιωμένοι πεθάνουν, οι εκκλησίες θα κλείσουν.
Εγώ και ο αδελφός μου κάναμε επισκέψεις σε διάφορες εκκλησίες και κηρύτταμε στους νέους. Η αστυνομία μου είπε πολλές φορές:
"Δεν έχεις δικαίωμα να κηρύττεις στους νέους. Θα τιμωρηθείς γι’ αυτό που κάνεις". Η απάντησή μου ήταν πως "Το δικαίωμα να κηρύττω μου το έδωσε ο Θεός και κανείς δε μπορεί να μου το αφαιρέσει. Δεν θέλω, φυσικά, να υποφέρω, όπως και οι πρώτοι χριστιανοί δεν ήθελαν να υποφέρουν ή να τους καίνε σαν λαμπάδες και να τους ρίχνουν στα λιοντάρια, όμως ήθελαν να είναι πιστοί στον Κύριό τους. Αυτό είναι που θέλω κι εγώ".
"Αλλά δεν ξέρεις τι είναι η φυλακή", μου είπαν. "Πραγματικά, δεν ξέρω", απάντησα, "ξέρω όμως ότι η ζωή μου ανήκει στον Κύριο που με αγάπησε και πέθανε για μένα. Ζω για να Τον υπηρετώ και αν πεθάνω, θα είμαι μαζί Του για πάντα".
"Δεν σκέφτεσαι την οικογένειά σου; Κι εκείνοι θα υποφέρουν μαζί σου. Η κόρη σου θα αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο, ο γιος σου δεν θα τελειώσει την τεχνική σχολή που φοιτά. Θα καταστρέψεις το μέλλον τους...." με απείλησαν και αυτό είναι μεγάλος πειρασμός για κάθε γονιό. Υπήρξαν χριστιανοί που εγκατέλειψαν την εκκλησία επειδή φοβήθηκαν για τις δουλείες τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Είπα στους αστυνομικούς ότι θυμόμουν πολύ καλά τα λόγια του πιστού πατέρα μου, που έλεγε: "Θα είμαι υπερήφανος αν οι γιοι μου κρεμαστούν στην πλατεία της πόλης εξ αιτίας της πίστης τους στον Χριστό και ο κόσμος περνάει και τους φτύνει". Κι αυτό ήταν και το δικό μου πιστεύω.
Η φροντίδα για το μέλλον των παιδιών μου ήταν μεγάλος πειρασμός. Όμως έμαθα ένα σπουδαίο μάθημα. Αν και προσωπικά διώχθηκα από την εργασία μου ως καθηγητής της φιλολογίας σε Γυμνάσιο, αναγκάστηκα να εργάζομαι επί 25 χρόνια ως οικοδόμος και τελικά φυλακίστηκα, ο γιος μου και η κόρη μου τελείωσαν τις σπουδές τους χωρίς προβλήματα. Έτσι κατάλαβα ότι ο Θεός πολλές φορές δεν επιδιώκει τη θυσία μας, αλλά πάντοτε θέλει να δει αν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε το κάθε τι στο όνομά Του.
Όταν με έβαλαν στη φυλακή ο δεσμοφύλακας μου είπε:
"Λες ότι ο Θεός σε αγαπάει. Τότε γιατί επιτρέπει να είσαι φυλακισμένος και να υποφέρεις κι εσύ και η οικογένειά σου;" "Δεν μου κάνει εντύπωση" απάντησα, "Ο Κύριός μου είπε: `Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού’ (Ματθ. 5/ε/11). Συνεπώς είναι ευλογία για μένα και την οικογένειά μου, που βρίσκομαι στη φυλακή εξαιτίας της πίστης μου και όχι επειδή είμαι κάποιος εγκληματίας. Επίσης ο Κύριός μου είπε ότι θα είμαι μάρτυρας ενώπιον σε αρχές και εξουσίες και να που βρίσκουμε εδώ για να ακούς εσύ για τον Ιησού. Όμως την ημέρα της κρίσης δεν θα έχεις δικαιολογία ότι δεν έμαθες για τον Ιησού, επειδή θα σε ρωτήσει: `Θυμάσαι τον Χρήστο που ήταν στη φυλακή για χάρη μου;’"
Στη φυλακή έμαθα και ένα άλλο σπουδαίο μάθημα. Με είχαν φυλακίσει μαζί με έναν άλλο νέο άντρα. Όταν μας έδωσαν τις στολές του φυλακισμένου, εκείνος είπε: "Αυτό το παντελόνι είναι πολύ στενό για μένα", αλλά ο δεσμοφύλακας του απάντησε: "Σε βεβαιώνω ότι σε δέκα μέρες θα σου ταιριάζει ακριβώς", εννοώντας ότι θα αδυνάτιζε εξαιτίας της λίγης ποσότητας φαγητού που μας έδιναν.
Πράγματι, το φαγητό δεν ήταν αρκετό για να χορτάσουμε την πείνα μας, όμως εγώ προσευχήθηκα: "Κύριε, με πέντε ψωμάκια και δύο ψάρια χόρτασες 5.000 ανθρώπους. Εγώ εδώ είμαι μόνον ένας. Μπορείς να με χορτάσεις". Αληθινά, παρόλο που το φαγητό ήταν λίγο, ποτέ δεν ένιωθα νηστικός.
Κατάλαβα, λοιπόν, ότι ο Θεός μπορεί να προμηθεύει στις ανάγκες μας με διαφορετικούς τρόπους και όχι πάντοτε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες. Μπορεί να μας δώσει εκείνο που χρειαζόμαστε αλλά μπορεί και να μας απαλλάξει από την ανάγκη - να μας κάνει να μη τη νιώθουμε. Η αλήθεια είναι ότι ο Ιησούς απαντά σε όλες μας τις ανάγκες και λύνει όλα μας τα προβλήματα. Ίσως όχι πάντα όπως εμείς θα θέλαμε, όμως πάντοτε απαντά!
Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα έχουμε προβλήματα, αλλά ότι θα έχουμε Εκείνον που ξέρει και μπορεί να τα λύσει και μπορεί να αφαιρέσει τις αμφιβολίες μας όταν Τον έχουμε Κύριο στη ζωή μας.
Ως ανθρώπινα όντα, επιζητούμε τις ευκολίες μας μάλλον παρά τη δόξα του Θεού. Ως χριστιανοί όμως ο σκοπός μας πρέπει να είναι Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. Ο Κύριος λέει:
``Εγώ είμαι ο Κύριος^ τούτο είναι το όνομά μου^ και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον’’ (Ησ. 42/μβ/8).
Τα προβλήματά μας είναι τα υλικά με τα οποία ο Θεός δοξάζει το όνομά Του, και μπορεί να το κάνει μόνο όταν τα εμπιστευόμαστε σ’ Εκείνον, παρόλο που δεν γνωρίζουμε με ποιο τρόπο θα το κάνει.
Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα με χρησιμοποιήσει ο Θεός για τη δόξα Του. Ίσως όταν Τον υπηρετώ, ίσως όταν υποφέρω γι’ Αυτόν, ίσως ενώ είμαι ελεύθερος, ίσως όταν είμαι στη φυλακή, ίσως με τη ζωή, ίσως και με το θάνατό μου. Εκείνος ξέρει καλύτερα από εμένα, αλλά το σπουδαίο είναι να Τον εμπιστεύομαι και να Τον υπηρετώ.
Ο Κύριος Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα: ``Σε εδόξασα επί της γης^ το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας διά να κάμω’’ (Ιωάν. 17/ιζ/4). Παρόμοια κι εμείς δοξάζουμε τον Θεό όταν κάνουμε όσα μας λέει. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού -της Εκκλησίας- και θέλει να μας χρησιμοποιεί ως μέλη δικά Του. Συνεπώς πρέπει να Τον υπακούμε όπως κάθε μέλος στο σώμα υπακούει την κεφαλή.
Επίσης πρέπει να Τον υπηρετούμε με συνέπεια. Μερικές φορές προσπαθούμε να κρύψουμε τους φόβους για τον εαυτό μας πίσω από το ενδιαφέρον μας για την Εκκλησία. Στη διάρκεια του διωγμού υπήρχαν στις εκκλησίες μας άνθρωποι που συμβούλευαν να φυλάξουμε τις δυνάμεις μας για την εποχή που θα άλλαζε η κατάσταση. Αλλά το μέλλον δεν είναι δικό μας! Σήμερα πρέπει να υπηρετήσουμε τον Θεό! Δεν θέλει το ζήλο μας για αύριο αλλά μας θέλει πιστούς σήμερα.
Η απαίτηση του Κυρίου για υποταγή στο θέλημά Του δεν εξαρτάται από τις συνθήκες, ούτε από τους φίλους μας, ούτε από την κοινωνική μας θέση. Ορίζεται από το θέλημα του Θεού. Ο Δανιήλ συνέχισε να προσεύχεται στον Κύριο σαν να μην υπήρχε η απαγόρευση του βασιλιά, σαν να μην υπήρχε ο λάκκος με τα λιοντάρια. Και ο Θεός τον ελευθέρωσε και από τον βασιλιά και από τα λιοντάρια.
Οι ανθρώπινοι νόμοι που ισχύουν σήμερα συχνά αλλάζουν, όμως η δική μας πίστη στηρίζεται στο νόμο του Θεού. Όταν ήμουν στη φυλακή συνήθιζα να προσεύχομαι γονατιστός στο δωμάτιό μου κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Κάποια μέρα ο δεσμοφύλακας μου είπε:
"Ο Διευθυντής της φυλακής απαγορεύει να προσεύχεσαι". Ζήτησα να μου το πει ο ίδιος, και συνέχισα να προσεύχομαι. Μετά από μερικές μέρες με κάλεσε στο γραφείο και ρώτησε γιατί δεν υπάκουσα στην εντολή του. "Προσεύχομαι επειδή είμαι χριστιανός", απάντησα."Βρίσκομαι στη φυλακή εξαιτίας της πίστης μου και η προσευχή είναι ένας από τους τρόπους που λατρεύω τον Θεό. Προσευχόμουν όταν ήμουν στο σπίτι μου, όταν ήμουν στον στρατό, και όταν ήμουν στο κελί της απομόνωσης".
"Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σε βάλουμε ξανά στην απομόνωση", είπε.
"Είμαι φυλακισμένος και δεν έχω δικαίωμα να επιλέξω το κελί μου, απάντησα, όμως ως χριστιανός θα προσεύχομαι όπου και αν με βάλετε".
Ρώτησε να μάθει για ποια πράγματα προσευχόμουν. Του απάντησα: "Για την κατάσταση στη φυλακή που είναι πολύ δύσκολη, για την οικογένειά μου, που από καιρό δεν έχω νέα τους, για να μας δίνει ο Θεός ειρήνη και χαρά στις δυσκολίες μας, για να μας προστατεύει και να προμηθεύει για τις ανάγκες μας."
"Πόση ώρα προσεύχεσαι;" συνέχισε.
"Οι προσευχές μου δεν είναι γραμμένες" απάντησα. "Όταν προσεύχομαι εκφράζω ό,τι υπάρχει στην καρδιά μου και ύστερα σταματάω".
Ζήτησε να του γράψω έναν κατάλογο με τα θέματα της προσευχής μου. Έκανα όπως μου είπε και έκτοτε δεν είχα κανένα πρόβλημα.
***
Ο Ιησούς είναι Κύριος. Αλλάζει ολόκληρη τη ζωή μας. Μας δίνει ΝΕΑ ΘΕΣΗ, ΝΕΟ ΣΚΟΠΟ και ΝΕΑ ΟΡΑΣΗ. Μας αξιώνει να τον υπηρετήσουμε και δοξάζει το όνομά Του μέσα από εμάς.
Αλλά ας αναρωτηθούμε: Τι χριστιανοί είμαστε; Βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι ότι η ζωή μας είναι διαφορετική; Αν όχι πρέπει να σκεφτούμε κατά πόσον είναι ο Χριστός Κύριος στη ζωή μας.
Κάποιοι θα πουν πως είναι δύσκολο να ζεις για τον Χριστό μέσα σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό είναι αλήθεια, όπως ήταν δύσκολο και για τον ίδιο τον Ιησού, που οδηγήθηκε στο Σταυρό. Αλλά πότε πρέπει να ζήσουμε ως χριστιανοί; Σ’ αυτό τον κόσμο ή στον ουρανό; Πότε πρέπει να εξαγγείλουμε τις αρετές του Θεού; Σ’ αυτό τον κόσμο ή στον ουρανό;
Είναι φυσιολογικό να τρώμε με ευχαρίστηση, όταν όμως έχουμε πόνο στο στομάχι ή στα δόντια μας, είναι δύσκολο να απολαύσουμε το φαγητό μας. Αυτό σημαίνει πως όταν η σχέση μας με τον Θεό δεν είναι καλή και θέλουμε να εκτελέσουμε το θέλημα του Θεού με τις δικές μας δυνάμεις, αυτό θα είναι δύσκολο.
Όταν όμως ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα μπορούμε να λέμε μαζί με τον Παύλο:
``Ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ’’(Β' Κορ. 12/ιβ/10).
Όλα γίνονται απόλαυση όταν είναι για τη χάρη και τη δόξα του Χριστού.
Αν είμαστε ειλικρινείς, όμως, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως υπάρχουν πολλά προβλήματα σήμερα ανάμεσα στις εκκλησίες. Η λατρεία μας έχασε την ευσέβεια και τον σεβασμό. Το κοσμικό πνεύμα έχει διεισδύσει στις εκκλησίες. Τον πρώτο καιρό η εκκλησία άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα ο κόσμος αλλάζει την εκκλησία.
Ο Κύριος Ιησούς κατηγόρησε τους Ιουδαίους:
``Ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι^ σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών’’ (Ματθ. 21/κα/13).
Σήμερα θα μπορούσε να πει σ’ εμάς: ``Ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι^ σεις δε εκάμετε αυτόν θέατρο, τσίρκο, γήπεδο και νυχτερινή ντισκοτέκ...’’
Ο Θεός μάς μιλάει μέσω του προφήτη Μαλαχία:
``Ο υιός τιμά τον πατέρα, και ο δούλος τον κύριον αυτού^ αν λοιπόν εγώ είμαι πατήρ, πού είναι η τιμή μου; και αν κύριος εγώ, πού ο φόβος μου; λέγει ο Κύριος των δυνάμεων προς εσάς’’ (Μαλ. 1/α/6).
Είναι ο Ιησούς Κύριός σου; Ανήκει η ζωή σου σ’ Εκείνον; Ζεις για τη δόξα Του;
________________________________________
[*] Ο συγγραφέας Christo Culichev, είναι Βούλγαρος ιεροκήρυκας που στα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος διώχθηκε για την πίστη του στον Χριστό και επειδή κήρυττε ανάμεσα στο λαό του. Το άρθρο δημοσιεύεται ύστερα από ευγενική του άδεια.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
``Εγώ θέλω σοι δώσει τον μισθόν σου''
Μητέρες που εργάζονται στην αγορά ή Μητέρες που εργάζονται στο σπίτι;
Τα άκουσα πριν να τα δω. Καθώς βάδιζα στο πάρκο που είναι κοντά στο σπίτι μας, η ησυχία του ανοιξιάτικου πρωινού διακόπηκε ξαφνικά από τα δυνατά κλάματα ενός παιδιού. Ανάμεσα στα κλάματα μπορούσα ν' ακούσω τη λέξη ``Μαμά'', καθώς και τις καθησυχαστικές φωνές κάποιου ενήλικα. Έστριψα πίσω από τους θάμνους και είδα τρία ενήλικα άτομα, ένα στην αρχή, ένα στη μέση και ένα στο τέλος μιας σειράς από δεκαπέντε ή περισσότερα παιδάκια προσχολικής ηλικίας.
Αυτά τα παιδάκια (κανένα δεν έμοιαζε μεγαλύτερο από τεσσάρων ή πέντε ετών) -τρόφιμοι ενός από τους πολλούς παιδικούς σταθμούς που υπάρχουν στην πόλη μας- πήγαιναν περίπατο μαζί με τους ενήλικες που είχαν προσληφθεί για να τα φροντίζουν. Εκτός από την συνομιλία που είχαν μερικά παιδιά μεταξύ τους, οι ενήλικες μιλούσαν ελάχιστα με τα μικρά και μόνο όταν υπήρχε ανάγκη να τους δώσουν κάποια εντολή.
Ένα μικρό παιδάκι στο τέλος της σειράς -προφανώς εκείνο που έκλαιγε- ήταν η εικόνα της απόλυτης δυστυχίας, καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από το χέρι του ατόμου που το κρατούσε. Και εκείνος και το παιδί έμοιαζαν τόσο δυσαρεστημένοι ο ένας από τον άλλο.
Περνώντας πλάι από τον πρώτο συνοδό χαμογέλασα και είπα: ``Καλημέρα'' - για να εισπράξω ένα ανέκφραστο σιωπηλό νεύμα. Ο δεύτερος -το ίδιο σιωπηλός- κατάφερε να σχηματίσει ένα στιγμιαίο χαμόγελο. Ο τελευταίος, απασχολημένος με το δυστυχισμένο παιδί που έκλαιγε, ούτε καν σήκωσε τα μάτια του.
Αυτή η εμπειρία με έκανε να προσέξω κάποιες σκληρές αλήθειες που σχετίζονται με τα προβλήματα των εργαζόμενων μητέρων - εκείνων που εργάζονται με πλήρη απασχόληση, που αναγκάζoνται να βρίσκονται μακριά από το σπίτι, μακριά από την οικογένειά τους. Αν και υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις, ας σκεφτούμε τρεις από αυτές.
``Λάβε το παιδίον τούτο,
και θήλασόν μοι αυτό,
και εγώ θέλω σοι δώσει
τον μισθόν σου''
(Έξοδ. 2/β/9).
Συνεχής Προσοχή
Η πρώτη αλήθεια είναι ότι ένα παιδί έχει μεγάλη ανάγκη από καθημερινή, συνεχή επαφή με την αγάπη και φροντίδα της μητέρας του.
Μια γυναίκα που εργάζεται στην αγορά, συχνά δεν είναι σε θέση να βρίσκεται κοντά στο παιδί της. Δεν μπορεί να του προσφέρει την ανατροφή και την αγάπη τότε που το παιδί της τη χρειάζεται περισσότερο. Πέντε μέρες την εβδομάδα, οκτώ και περισσότερες ώρες κάθε μέρα, τα παιδιά που συνάντησα στο πάρκο είχαν στερηθεί τη ζωτική επαφή με τη μητέρα τους.
Μια γυναίκα που εργάζεται στο σπίτι της, μέσα στο χώρο της οικογένειας, είναι πάντα κοντά στο παιδί της. Το θεϊκό πρότυπο βρίσκεται στην Επιστολή προς Εβραίους, ``Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας'' (4/δ/16). Εμείς απολαμβάνουμε ανεμπόδιστη πρόσβαση στην παρουσία του Θεού μας. Γιατί πρέπει οι χριστιανοί γονείς να παρέχουν στα παιδιά τους μικρότερες δυνατότητες;
``Λάβε το παιδίον τούτο, και θήλασόν μοι αυτό, και εγώ θέλω σοι δώσει τον μισθόν σου'' (Έξοδ. 2/β/9).
``Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα'' (Α' Θεσ. 2/β/7).
Το προσωπικό των παιδικών σταθμών δε μπορεί να υποκαταστήσει τους γονείς.
Η δεύτερη αλήθεια είναι πως ένας ενήλικας που εργάζεται στον παιδικό σταθμό με κύριο ενδιαφέρον να κερδίσει το μεροκάματό του, είναι πολύ φτωχό υποκατάστατο στη θέση μια σωστής μάνας. Όσο κι αν απολαμβάνει τα καθήκοντά του, ή όσο πολύ κι αν αγαπά τα παιδιά, δε μπορεί ν' αναπληρώσει το κενό που αφήνει στην καρδιά του παιδιού η απουσία της μάνας του.
``Παιδίον απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού'' (Παρ. 29/κθ/15) (Η ΝΔΜ αποδίδει: ``Το παιδί που αφήνεται ανεξέλεγκτο, κάνει τη μάνα του να ντρέπεται γι' αυτό'').
Η ευκαιρία της μητρότητας δεν υπάρχει πάντοτε.
Μια τρίτη αλήθεια είναι ότι η κάθε μητέρα έχει ένα ελάχιστο ορισμένο χρόνο για να μεγαλώσει τα παιδιά της. (Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους πατέρες.) Πολύ γρήγορα τα παιδιά μεγαλώνουν, φεύγουν από το σπίτι και μαζί τους χάνεται το ανεκτίμητο προνόμιο και η ευκαιρία της μητρότητας.
``Αι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον'' (Α' Τιμ. 5/ε/14).
``Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών^ η δε άφρων κατασκάπτει αυτόν διά των χειρών αυτής'' (Παρ. 14/ιδ/1).
``Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν'' (Παρ. 31/λα/28).
Κομμουνισμός και Καταναλωτισμός
Πριν από σαράντα χρόνια, στα χρόνια που ήμουν έφηβος, ο ``ψυχρός πόλεμος'' ανάμεσα σε ανατολή και δύση βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Θυμάμαι που άκουγα προειδοποιήσεις ότι ο κομμουνισμός ήταν αποφασισμένος να καταστρέψει την παραδοσιακή οικογένεια και τις αρχές της δυτικής κοινωνίας.
Οι κοινωνίες της ελεύθερης αγοράς ήταν έτοιμες να καταδικάσουν ένα πολιτικό σύστημα, όπου το κράτος χώριζε τα παιδιά από τους γονείς τους και τα έβαζε σε κρατικούς βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς. Ο προφανής σκοπός αυτής της πρακτικής ήταν διπλός: (α) Η πολιτική προπαγάνδα και (β) Η δυνατότητα και για τους δύο γονείς να εργάζονται για το κράτος! Το λυπηρό αποτέλεσμα ήταν ότι το κομμουνιστικό κράτος γινόταν μητριά για το κάθε παιδί.
Ο Λένιν (ένας από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού συστήματος) αναφέρεται ότι είπε: ``Δώστε μου τα παιδιά σας τα πρώτα πέντε χρόνια τους, και ύστερα μπορείτε να τα πάρετε πίσω - θα τα έχω κάνει κομμουνιστές για όλη τους τη ζωή''. Αν ένας άθεος πολιτικός κατάλαβε την αξία των πρώτων ετών της ζωής ενός παιδιού, πώς γίνεται να μην την καταλαβαίνουν τόσες μητέρες που εργάζονται στην αγορά σήμερα;
Τώρα -που ο κομμουνισμός έπαψε να απειλεί το δυτικό κόσμο- απορούμε, Ποιος ή Τι στον κόσμο στερεί από τα παιδιά (όπως εκείνα που συνάντησα στο πάρκο) την καθημερινή ανατροφή, και αγάπη της μητέρας τους;
Η απάντηση, προς θλίψη και ντροπή μας, είναι ότι ο "θεός" του καταναλωτισμού έχει κυριεύσει τις καρδιές των ανθρώπων. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτό το είδωλο για να καταφέρει ό,τι δεν μπόρεσε μέσω του κομμουνισμού - το χωρισμό των μανάδων από τα βρέφη και τα μικρά παιδιά τους.
Αντί να τα θυσιάζουμε μέσω της φιλοσοφίας των Στοϊκών (Πράξ. 17/ιζ/18) όπως γινόταν στο κομμουνιστικό σύστημα, τώρα τα θυσιάζουμε στο χρυσό είδωλο του καταναλωτισμού μέσω της φιλοσοφίας των Επικουρίων παραχαϊδεύοντάς τα.
Μολόχ και Υλισμός
Στον προφήτη Ιερεμία διαβάζουμε ότι ο αγαπημένος λαός του Θεού ταυτίστηκε τόσο πολύ με τα είδωλα των εθνικών ώστε ``Ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ (...) διά να διαβιβάσωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών διά του πυρός εις τον Μολόχ'' (32/λβ/35).
Είναι ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό αυτή η φοβερή πρακτική όμως έχει καταγραφεί στη Βίβλο για να μαθαίνουμε και να προειδοποιούμαστε.
Ανατριχιάζουμε σκεπτόμενοι πώς αυτοί οι γονείς μπορούσαν να πετούν τα αβοήθητα παιδάκια τους στη φωτιά των θυσιών στον Μολόχ. Όμως σήμερα βλέπουμε την ίδια αδιαφορία για τα παιδιά που ηθικά προσφέρονται στον θεό του καταναλωτισμού.
Ω! καλοί μου γονείς -και ιδιαίτερα απευθύνομαι στις αγαπημένες μάνες που έχουν προορισμό να οδηγούν τα σπιτικά τους- μην επιτρέπετε στις καρδιές σας να σκληρύνουν από την απληστία και την επιθυμία ``του παρόντος πονηρού αιώνος''! (Γαλ. 1/α/4). Είναι πολύ καλύτερο να θυσιάσετε την ευκαιρία να κερδίζετε περισσότερα πράγματα, παρά να θυσιάσετε τα πολύτιμα ``αρνάκια'' σας ακολουθώντας την ασεβή φιλοσοφία του εγωιστικού υλισμού.
``Όστις σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού, και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης'' (Ματθ. 18/ιη/6).
``Κάμνοντες διάκρισιν'' (Ιούδα 22)
Οπωσδήποτε, υπάρχουν και άλλες αλήθειες που πρέπει να ληφθούν υπόψη προκειμένου να υπάρξει ισορροπία με τα προηγούμενα σχόλιά μας, επειδή πρέπει να είμαστε ``συνετοί εις την γνώσιν των καιρών'' (Α' Χρον. 12/ιβ/32) και οι καιροί που ζούμε σήμερα δημιουργούν περίπλοκες οικογενειακές καταστάσεις. Ένας κατάλογος κανόνων φτιαγμένος από άντρα θα είναι οπωσδήποτε ελλιπής.
Ας λάβουμε υπόψη μας, για παράδειγμα, τον αστρονομικό αριθμό οικογενειών με ένα γονέα που υπάρχει στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες. Καθώς είναι υποχρεωμένος να εξασφαλίζει τα προς το ζην, ένας χριστιανός γονέας ίσως δεν είναι σε θέση να δαπανά όσο χρόνο θα ήθελε να βρίσκεται με το παιδί του. Πόσο παρηγορητικό θα είναι όταν γνωρίζουμε ότι``μεγαλητέραν χάριν δίδει ο Θεός'', ο Πατέρας μας, που γνωρίζει τέλεια την κάθε περίσταση (Ιάκ. 4/δ/6). Ο γονιός που ζει σε μια τέτοια ανώμαλη κατάσταση, μπορεί κι αυτός να βαδίζει προς τη δόξα, προσμένοντας τις ευλογίες του Θεού.
Ο Θεός υπόσχεται να δίνει την αναγκαία σοφία για κάθε περίσταση της ζωής, χωρίς να μας ονειδίζει (Ιάκ. 1/α/5). Ας προχωρούμε σε στενή επικοινωνία μ' Εκείνον που είναι τέλειος σε αγάπη, τρυφερότητα και συμπάθεια.
Υπάρχουν, αναμφίβολα, πολλές άλλες οικογενειακές καταστάσεις, όπως αρρώστιες, απρόσμενα χρέη, αλλαγή στις συνθήκες της εργασίας, όπως και ανάγκες για εκπαίδευση και μετεκπαίδευση, που δημιουργούν άμεση ανάγκη για ένα παιδικό σταθμό. Όμως σε όλα αυτά, Εκείνος ``όστις απ' αρχής αναγγέλλει το τέλος'' (Ησ. 46/μς/10) είναι η παντοτινή και αστείρευτη πηγή μας.
``Ιδού, εγώ είμαι Κύριος ο Θεός πάσης σαρκός^ είναι τι πράγμα δύσκολον εις εμέ;'' (Ιερ. 32/λβ/27).
Το έργο της μάνας: Δύσκολο και Απαιτητικό
Η ευσεβής μητέρα που μένει στο σπίτι, μεγαλώνοντας τα παιδιά της για τη δόξα του Κυρίου, θα έχει κατορθώσει ένα έργο πολύ μεγαλύτερης δυσκολίας, που χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και επιδεξιότητα, από κάθε άλλο επάγγελμα. Αν και η μητρότητα δεν έχει το αντίστοιχό της σε δυσκολία, προκλήσεις και απαιτήσεις, η μάνα που σέβεται τον Θεό και ενεργεί με πίστη και υπακοή, θα βρει την αναγκαία χάρη και σοφία για να το επιτελέσει σωστά.
``Με έβαλον φύλακα εις τους αμπελώνας^ τον ίδιον μου αμπελώνα όμως δεν εφύλαξα''
(Άσμα Ασμάτων 1/α/6)
Από το περιοδικό ``The Christian Shepherd'', Σεπτέμβριος 2000, σελ. 226. Τίτλος στο πρωτότυπο: ``Working Mothers or Mothers Working;''
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Στην Αφρική ...μα και στην Ευρώπη!
Τα ``σοβαρότατα’’ προβλήματα
των παιδιών...
Στο προηγούμενο τεύχος παρουσιάσαμε την εμπειρία ενός δάσκαλου για τον παράξενο τρόπο που έβλεπαν οι μικροί μαθητές του την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Εδώ παρουσιάζουμε τις σκέψεις ενός άλλου δάσκαλου, για τον τρόπο που διαμορφώνονται οι διάφορες ``ανάγκες’’ στη ζωή των παιδιών των τρίτων χωρών και των δικών μας. Πόσο πολύ διαφορετικοί είναι οι κόσμοι μέσα στους οποίους ζούμε... και πόσο πρέπει να είμαστε έτοιμοι, όχι μόνο να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά και να διορθώσουμε τις συμπεριφορές μας...
Προσπαθώντας μια μέρα στην ΣΤ' τάξη του Δημοτικού να κάνω τα παιδιά να προσεγγίσουν το τεράστιο πρόβλημα των τρίτων χωρών μέσα από το μάθημα της Γεωγραφίας, διαπίστωσα με έκπληξη τα παρακάτω:
Τα παιδιά δεν μπορούσαν εύκολα να συνειδητοποιήσουν, να νιώσουν ``στο πετσί τους’’, το πρόβλημα της έλλειψης καθαρού νερού στην Αφρική. Θεωρούσαν μια αυτονόητη κατάσταση, κάτι που δεν μπορούσε να είναι παρά μόνο έτσι, ότι όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτό τον πλανήτη ανοίγουν κάθε μέρα τη βρύση τους, και από κει τρέχει άφθονο καθαρό νερό.
Δεν μπορούσαν εύκολα να φανταστούν και να δικαιολογήσουν γιατί πρέπει κάποιοι άνθρωποι από την Ευρώπη, να στείλουν τόσα πολλά καροτσάκια για παιδιά με αναπηρίες σε μια μικρή χώρα, την ακτή του Ελεφαντοστού, και με ρωτούσαν μήπως δεν υπάρχουν τόσο ειδικά καταστήματα στις πόλεις της χώρας αυτής.
Και αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί τα παιδιά αυτά, μαθητές των Σχολείων [μας], είχαν συμμετάσχει σε ειδική εκδήλωση στο Λυκαβηττό για να μαζευτούν τα αναγκαία χρήματα για τα καροτσάκια αυτά.
Διδάσκοντας, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι τα μικρά ελληνόπουλα των Αθηνών δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να καταλάβουν πως γίνεται να πεθαίνουν καθημερινά χιλιάδες παιδιά από την πείνα, και έβλεπα τα μάτια τους να με ρωτούν απορημένα ``μα πώς, μα πώς κύριε Θανάση;’’
Κι όμως, τελικά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα προβλήματα των παιδιών των προηγμένων χωρών της Ευρώπης είναι εντελώς διαφορετικά από τα προβλήματα των παιδιών του τρίτου κόσμου, και τα παιδιά της Ευρώπης δεν μπορούν να κατανοήσουν πως μπορεί να υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα σε ανθρώπους και κυρίως σε παιδιά.
Ένας δωδεκάχρονος μαθητής αγχώνεται γιατί το κομπιούτερ του δεν ``κατεβάζει’’ γρήγορα τις σελίδες του internet, όταν την ίδια ώρα το παιδί της Αφρικής κλαίει δίπλα στο ποτάμι γιατί από το κυνηγητό των εχθρών της φυλής του χάθηκαν και οι δύο γονείς του.
Σήμερα ποια αλληλοκατανόηση μπορεί να υπάρξει μεταξύ ενός 16χρονού Αθηναίου, που γνωρίζει απ’ έξω όλο το software των κινητών τηλεφώνων, και ενός 16χρονου Αφρικανού που δεν φαντάζεται καν ότι υπάρχει η συσκευή που ονομάζεται όχι κινητό αλλά απλώς τηλέφωνο.
Κατέληξα, λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη, στη συνειδητοποίηση ότι τα σοβαρότατα προβλήματα για τα παιδιά του τρίτου κόσμου δεν υπάρχουν καν στο μυαλό των παιδιών της Ευρώπης, όπως και τα σοβαρότατα προβλήματα των παιδιών της Ευρώπης δεν υπάρχουν στο μυαλό των παιδιών του τρίτου κόσμου, π.χ.
α) Η ανυπαρξία των εμβολίων είναι πιο σοβαρή από την έλλειψη χώρου ``γειτονιάς’’ για παιχνίδι;
β) Οι πολλές ώρες για την αναζήτηση τροφής είναι σοβαρότερο θέμα από τις πάρα πολλές ώρες ενασχόλησης με το κομπιούτερ, το internet και την τηλεόραση;
γ) Το να ασχολείσαι μονάχα με το σήμερα, γιατί αύριο δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις, είναι σοβαρότερο από το να απασχολείται ένας 15χρονος με την πρόβλεψη, μετά από 20 χρόνια, της εξέλιξης του επαγγέλματος που θα σπουδάσει;
δ) Είναι σίγουρα δραματικότερη η διάπλαση 5-6 παιδιών μπροστά στον πατέρα με τη λιγοστή τροφή, για το ποιος θα φάει λίγο παραπάνω, από τη διάπλαση 5-6 ενηλίκων μελών μιας οικογένειας, που αντιπαλεύουν ποιος απ’ όλους θα προσφέρει ποιο πολλά στον μικρό κανακάρη τους.
Είναι αναμφισβήτητα δραματικά αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά του τρίτου κόσμου και είναι τεράστιο το έργο [των ειδικών οργανώσεων βοήθειας, μεταξύ των οποίων και η UNICEF], που με τιτάνιες προσπάθειες καλύπτει μικρό μέρος των αναγκών αυτών. Είναι μεγάλη τιμή για [οποιονδήποτε] να βοηθάει με όποιο τρόπο στην προσπάθεια αυτή. (...)
Το θέμα όμως που ετέθη στην αρχή παραμένει. Με ποια κριτήρια μπορεί κανείς να συγκρίνει τις ανάγκες ενός παιδιού της Αφρικής με τις ανάγκες ενός παιδιού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και οι μεν και οι δε είναι ανάγκες και πρέπει να ικανοποιηθούν διότι, όπως λέει και το Ευαγγέλιο: ``Τούτο μεν ποιείν, κακείνο μη αφιέναι’’.
Τελειώνοντας με αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου, σε σχέση με τις διαφορετικές ανάγκες που υπάρχουν, η συζήτηση ενός φίλου μου, πετυχημένου επιχειρηματία, με τον 22χρονο γιο του.
``Παιδί μου εγώ στην ηλικία σου δε σκεφτόμουν τι μάρκα αυτοκίνητο θα αγοράσω, όπως εσύ, αλλά πώς θα βρω λεφτά για να αγοράσω παπούτσια, γιατί τα παλιά τρύπησαν’’. Και ο γιος του του απάντησε: ``Πατέρα, άλλα προβλήματα έχει ο καθένας. Εσύ ήσουν γιος ενός πάμπτωχου πεταλωτή αλόγων, ενώ εγώ είμαι γιος ενός πάμπλουτου επιχειρηματία’’.
________________________________________
Σύντμηση κειμένου του κ. Θαν. Ζαχόπουλου, στο περιοδικό ``UNICEF και ΚΟΣΜΟΣ’’, (τευχ. 43, 9-11/2000). Τίτλος στο πρωτότυπο: ``Τι σου προκύπτει όταν κάνεις μάθημα Γεωγραφίας’’.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
06---19-8-2015---ΤΥΧΙΚΟΣ---ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2000
06
Βοήθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;
Από την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων
Η λύση που περιμένουμε
Έλληνες ολυμπιονίκες και χριστιανική πίστη
Πιστεύω... αλλά πώς;...
Ο Ιησούς Χριστός ως Κύριος του πιστού
Για την Γυναίκα - Μητέρες που εργάζονται
Τα "σοβαρότατα" προβλήματα των παιδιών
"Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" <;>
Πόσο αξίζει ένα μεταχειρισμένο γραμματόσημο;
Χρήσιμες σελίδες στο Internet
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Από τηνιστορία των
ΟλυμπιακώνΑγώνων
Οι αρχαίοι ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν για πρώτη φορά στην Ολυμπία, στην Ελλάδα, περισσότερα από 2,775 χρόνια πριν. Αυτοί οι Αγώνες πρόσφεραν στους Έλληνες μια ευκαιρία για να τιμούν τους θεούς τους, και ιδιαίτερα τον Δία, τον αρχηγό του Ολυμπιακού πανθέου. Μια ``ιερή’’ φλόγα έκαιγε συνεχώς πάνω στο βωμό της θεάς Ήρας. Εκείνοι οι Αγώνες αποτελούνταν αρχικά από τρέξιμο περίπου 200 μ. (στάδιον), όμως με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν και άλλα αθλήματα όπως αρματοδρομία, άλμα, ακοντισμός, πυγμαχία, πάλη, δισκοβολία, πένταθλο κ.λπ. Το γεγονός, που οργανωνόταν κάθε τέσσερα χρόνια, ήταν γνωστό ως Ολυμπιάδα. Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες σταμάτησαν το 393 μ.Χ. με απόφαση του Ρωμαίου αυτοκράτορα Θεοδόσιου και αναβίωσαν μόλις το 1896, ύστερα από ένα κενό 1503 ετών.
Στις 23 Ιουνίου 1894 στο Παρίσι, ο εκπαιδευτικός βαρόνος Pierre de Coubertin μίλησε στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο. Πρότεινε την αναβίωση των Αγώνων κάθε τέσσερα χρόνια σε παγκόσμια κλίμακα με σκοπό την προώθηση της φιλικής άμιλλας. Η πρότασή του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και έτσι γεννήθηκαν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο βασιλιάς της Ελλάδας Γεώργιος Α' κήρυξε την έναρξή τους στην Αθήνα το 1896.
Οι διοργανωτές των σύγχρονων Αγώνων δεν είχαν πρόθεση να είναι μια ευκαιρία για τη λατρεία ειδωλολατρικών θεών, αλλά μάλλον μια γιορτή για τις αθλητικές ικανότητες. Αυτό το ιδεώδες, όσο ευγενές και αν ήταν, συμβιβάστηκε όταν πάρθηκε η απόφαση ώστε πάνω σε όλα τα μετάλλια να υπάρχει η μορφή μιας ελληνικής θεότητας που κρατάει ένα στεφάνι και στο βάθος ένα αθλητικό στάδιο - περιέργως στην Ατλάντα έβαλαν το Κολοσσαίο της Ρώμης (βλ. εικόνα). Επιπρόσθετα, αναβίωσε η ειδωλολατρική ``ιερή’’ φλόγα που ανάβει με ειδική τελετή στην αρχαία Ολυμπία (βλέπε φωτογραφίες [**]) και μεταφέρεται στον τόπο που φιλοξενεί τους Αγώνες.
Από την αναβίωσή τους, οι Αγώνες αντιμετώπισαν δύο παγκόσμιους πολέμους, σφαγές, φυλετικές διακρίσεις, τον ψυχρό πόλεμο, μποϊκοτάζ, βία, πολέμους, χρήση απαγορευμένων φαρμάκων, εμπορευματοποίηση, διαφθορά και τρομοκρατία. Σίγουρα όμως δεν πέτυχαν το στόχο τους να χτίσουν έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο!
Από την Οικονομική Κρίση στον Χίτλερ
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν διάσημοι την εποχή του μεσοπολέμου, χάρη στην γρήγορη ανάπτυξη του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου. Προηγούμενα τα μέσα και τα κονδύλια για τους Αγώνες ήταν πολύ φτωχά.
Οι Αγώνες του Λος Άντζελες το 1932 πραγματοποιήθηκαν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης και υπήρξε μεγάλη κατακραυγή του κοινού για τα έξοδα που έγιναν γι’ αυτούς. Με την οικονομική στενότητα της εποχής πήραν μέρος ελάχιστες χώρες αλλά τους παρακολούθησαν ένα εκατομμύριο θεατές. Το στάδιο Coliseum του Λος Άντζελες συγκέντρωνε σχεδόν κάθε μέρα περισσότερους από 100.000 θεατές, που εύρισκαν στα αθλήματα μια μικρή διαφυγή από τα οικονομικά τους βάσανα. Παρά την οικονομική κρίση, όταν τελείωσαν οι Αγώνες, η οργανωτική επιτροπή ανακοίνωσε κέρδος περισσότερο από ένα εκατομμύριο δολάρια.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1936, οι Αγώνες στο Βερολίνο σημαδεύτηκαν υπερβολικά από φασιστικό και ναζιστικό χρώμα. Οι Ναζιστές χρησιμοποίησαν τους Αγώνες σαν ευκαιρία για να προπαγανδίσουν το όραμά τους για τη χιλιετία της ``Ανώτερης Φυλής''. Οι εφευρέσεις του ομιλούντος κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πρόσφεραν στον Χίτλερ παγκόσμιο βήμα για να προωθήσει τις δαιμονικές του απόψεις.
Γράφοντας ο ιστορικός του ολυμπισμού Norman May διηγείται γι’ αυτά τα γεγονότα: ``Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο συνεργάτης του Γκέμπελς, έκαναν τεράστια προπαγάνδα για να αποδείξουν την υποτιθέμενη υπεροχή της Άριας φυλής και το μεγαλείο της Γερμανίας ως χώρας... Αλλά το όραμα του Χίτλερ για την υπεροχή της Γερμανικής ``Ανώτερης Φυλής’’ ανατράπηκε από τον James Cleveland Owens, μαύρο αθλητή από τις ΗΠΑ’’. ``Gold, Gold, Gold'' σελ. 34.
Ο Owens ήταν έξοχος αθλητής και εκείνο το χρόνο κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια (στα 100 και 200 μέτρα , στο άλμα και στη σκυταλοδρομία), θρυμματίζοντας τη θεωρία της ``Ανώτερης Φυλής’’. Παρά το γεγονός ότι οι Γερμανοί κέρδισαν τα περισσότερα μετάλλια, ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς έχασαν τον πόλεμο της προπαγάνδας, επειδή ο ταχύτερος άνθρωπος δεν ήταν λευκός Άριος αλλά ένας μαύρος.
Οι Αγώνες δεν έγιναν το 1940 και το 1944 εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Το ίδιο είχε συμβεί και το 1916 λόγω του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Επαναλήφθηκαν το 1948 και φιλοξενήθηκαν στο Λονδίνο, που ακόμη προσπαθούσε να σηκωθεί από τα συντρίμμια του πολέμου. Απόντες ήταν οι Γερμανοί κι οι Ιάπωνες, που είχαν αποκλειστεί από όλες τις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις για 12 χρόνια.
Οι πιο Σκοτεινές Ώρες
Αν και σύμφωνα με τους τύπους οι αθλητές αγωνίζονται ως άτομα και όχι ως χώρες, ο ανταγωνισμός των κρατών είναι εμφανής σε όλες τις διοργανώσεις. Στο Ελσίνκι της Φιλανδίας που φιλοξενούσε τους Αγώνες το 1952, μπήκε στους Αγώνες και η Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση και οι Η.Π.Α. κυριάρχησαν σ' αυτούς τους Αγώνες, που ήταν οι πρώτοι του ``ψυχρού πολέμου’’, και έσπειραν τους σπόρους της πολιτικής διαίρεσης που γρήγορα αναπτύχθηκαν, ρίχνοντας τη σκοτεινή σκιά τους στις επόμενες Ολυμπιάδες.
Το 1956 φιλοξένησε τους Αγώνες η πόλη της Μελβούρνης στην Αυστραλία, κάτω από τα σύννεφα των διεθνών κρίσεων στην Ουγγαρία και τη Μέση Ανατολή. Η Ολλανδία και η Ισπανία αποσύρθηκαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση στην Ουγγαρία. Η Αίγυπτος και ο Λίβανος αποσύρθηκαν όταν δεν έγινε δεκτή η απαίτησή τους να αποβληθούν ``έθνη ένοχα για επίθεση ενάντια στην Αίγυπτο’’ (εννοώντας το Ισραήλ, τη Βρετανία και τη Γαλλία). Η Κίνα επίσης αποσύρθηκε έχοντας αντίρρηση στη συμμετοχή της ``Δημοκρατίας της Κίνας’’ (Ταϊβάν). Στη Μελβούρνη βγήκε στο προσκήνιο η πολιτική, καθώς τα έθνη προσπαθούν έκτοτε να χρησιμοποιήσουν τους Αγώνες για να πετύχουν μέγιστη δημοσιοποίηση των θέσεών τους.
Η κατάρρευση των αποικιακών αυτοκρατοριών στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και η συνακόλουθη δημιουργία νέων κρατών στην Αφρική και αλλού, είχαν επίσης τον αντίκτυπό τους στους Αγώνες. Στην αρχή της δεκαετίας του 1960 εκδηλώθηκε πίεση στη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής, που ως τότε παρουσίαζε ομάδες αποτελούμενες μόνο από λευκούς. Σαν αποτέλεσμα η Νότια Αφρική δεν προσκλήθηκε στους Αγώνες του 1960.
Η Ρώμη το 1960 και το Τόκιο το 1964 αντιμετώπισαν επίσης βίαιες αντιπαραθέσεις, ενώ η πόλη του Μεξικού αντιμετώπισε βίαιες φοιτητικές ταραχές στη διάρκεια των Αγώνων του 1968, που άφησαν αρκετές εκατοντάδες νεκρούς σε οδομαχίες και σαράντα χώρες απείλησαν να αποσυρθούν. Αναθυμάται σχετικά με αυτούς τους Αγώνες ο Norman May: ``Θα είναι δύσκολο να λησμονηθεί η ατμόσφαιρα της τελετής έναρξης, με χιλιάδες στρατιώτες οπλισμένους ως τα δόντια με όπλα και ξιφολόγχες να κυκλώνουν το στάδιο’’ (ό.π. σ. 83). Το κλίμα στην πόλη του Μεξικού έδειξε ότι οι Αγώνες αντικατοπτρίζουν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Το 1971 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) αποφάσισε ν' απαλείψει τον όρο ``ερασιτέχνης'' από την Ολυμπιακή Χάρτα, αφού όλα πια έδειχναν ότι ο επαγγελματισμός είχε διαβρώσει ολοκληρωτικά το χώρο του αθλητισμού.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τους Αγώνες της προπαγάνδας του Χίτλερ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήρθαν ξανά στη Γερμανία το 1972, κάτω από τα σύννεφα της διεθνούς φυλετικής εχθρότητας. Το προηγούμενο της αποβολής της Νότιας Αφρικής το 1960 για φυλετικές διακρίσεις, τώρα απειλούσε τη Ροδεσία η οποία τελικά αποβλήθηκε.
Αλλά εκείνοι οι Αγώνες και η φιλοξενούσα πόλη θα μείνουν για πάντα στη μνήμη για το πιο φοβερό γεγονός στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων - τη Σφαγή του Μονάχου.
Οκτώ Άραβες καταδρομείς της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης, μπήκαν στο Ολυμπιακό χωριό και κατέλαβαν τα καταλύματα της ομάδας του Ισραήλ. Ύστερα από 20 δραματικές ώρες, η κρίση κατέληξε σε αιματοχυσία. Έντεκα Ισραηλινοί αθλητές και πέντε από τους τρομοκράτες κείτονταν νεκροί.
Mποϊκοτάζ, Χρήμα και Φάρμακα
Τέσσερα χρόνια μετά τη Σφαγή του Μονάχου, το Ολυμπιακό πνεύμα δεν κατάφερε να ενώσει τα έθνη. Οι Αγώνες του Μόντρεαλ, το 1976, αντιμετώπισαν ένα νέο Ολυμπιακό φαινόμενο: Το μποϊκοτάζ.
Η κρίση που ξέσπασε ανάμεσα στην Κίνα και την Ταϊβάν, οδήγησε την πρώτη να απαιτήσει από την ΔΟΕ να απαγορεύσει τη συμμετοχή της δεύτερης με το όνομα ``Δημοκρατία της Κίνας’’. Επίσης απαίτησε να μην επιτραπεί να υψωθεί η σημαία της ούτε να ακουστεί ο εθνικός της ύμνος. Οι ΗΠΑ αντέδρασαν απειλώντας ότι θα απέσυραν όλη την ομάδα τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Προτάθηκε ένας συμβιβασμός που δεν έγινε δεκτός και η Ταϊβάν απέσυρε τους αθλητές της, παρόλο που είχαν ήδη φτάσει στο Μόντρεαλ.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της φιλονικίας μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν, είκοσι αφρικανικές χώρες μαζί με την Γουιάνα και το Ιράκ, απείλησαν να μποϊκοτάρουν τους Αγώνες αν επιτρεπόταν η συμμετοχή της Νέας Ζηλανδίας. Η ΔΟΕ αρνήθηκε το αίτημά τους και οι χώρες που διαφωνούσαν απέσυραν τους 441 αθλητές τους τη νύχτα πριν από την τελετή έναρξης.
Ο πυρετός του μποϊκοτάζ συνεχίστηκε και τη δεκαετία του 1980, όταν φιλοξένησε τους Αγώνες η Σοβιετική Ένωση. Η Μόσχα δαπάνησε περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια δολάρια για το γεγονός, διπλάσια από όσα ξόδεψε το Μόντρεαλ.
Όμως η Ρωσία είχε εισβάλλει τον προηγούμενο χρόνο στο Αφγανιστάν. Αυτή η επιθετική ενέργεια ώθησε τις ΗΠΑ να οδηγήσουν 40 άλλες χώρες στο μεγαλύτερο μποϊκοτάζ που έγινε ποτέ στους Αγώνες. Υποστηρίζοντας τις ΗΠΑ αθλητές από 16 επιπλέον χώρες παρέλασαν με την Ολυμπιακή σημαία και όχι με τη σημαία της χώρας τους.
Κατά την τελετή λήξης των Αγώνων, ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ Λόρδος Killanin ζήτησε στο λόγο του ηρεμία: ``Ικετεύω τους αθλητές του κόσμου να ενωθούν σε ειρήνη πριν ξεσπάσει ένα ολοκαύτωμα... Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς...’’ Αλλά το αίτημά του έπεσε σε αυτιά κουφών.
Τα αντίποινα ήρθαν ύστερα από τέσσερα χρόνια, όταν 14 χώρες του ανατολικού συνασπισμού, με την καθοδήγηση της Σοβιετικής Ένωσης, μποϊκοτάρισαν τους Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες.
Το 1984 αντιπρόσωποι της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) του Γιάσερ Αραφάτ, που ήταν γνωστή για τις τρομοκρατικές της ενέργειες, ζήτησαν από τη ΔΟΕ να τους επιτρέψει να παρουσιάσουν ομάδα. Η ΔΟΕ αρνήθηκε. (Τελικά, η Παλαιστίνη οργάνωσε μια ομάδα στους Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, όπως και αυτό το χρόνο στο Σίδνευ).
Η Ολυμπιάδας του Λος Άντζελες θα μείνει στην ιστορία ως μια ``καπιταλιστική επιχείρηση’’. Οι Αγώνες οργανώθηκαν χωρίς να επιβαρυνθεί η πόλη. Τεράστια κεφάλαια προσφέρθηκαν από τους χορηγούς και για τα δικαιώματα της παγκόσμιας τηλεοπτικής αναμετάδοσης από τοπικές και διεθνείς εταιρίες. Αυτή η εμπορευματοποίηση μετέτρεψε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια σημαντική κερδοφόρα επιχείρηση.
Το 1988 οι Αγώνες έγιναν στη Νότια Κορέα και ήταν μια γελοιοποίηση του ολυμπιακού συνθήματος ``Citius, altius, fortius’’ (=ταχύτερα, υψηλότερα, ισχυρότερα). Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ αποκάλυψαν τη μεγάλη χρήση απαγορευμένων φαρμάκων. Αρκετοί αθλητές βρέθηκε ότι είχαν χρησιμοποιήσει διάφορα απαγορευμένα φάρμακα ενώ για το λόγο αυτό αφαιρέθηκαν τα μετάλλια από πέντε νικητές. Αυτό δημιούργησε υποψίες για τα μετάλλια που κερδίθηκαν από την Κίνα και χώρες του ανατολικού συνασπισμού, ιδιαίτερα δε την Ανατολική Γερμανία, οι αθλητές της οποίας παραδέχθηκαν εκ των υστέρων ότι χρησιμοποιούσαν απαγορευμένα φάρμακα για να βελτιώσουν την απόδοσή τους.
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 σήμανε το τέλος του ψυχρού πολέμου και την εμφάνιση της ``καυτής ειρήνης’’. Οι Αγώνες του 1992 στην ισπανική πόλη Βαρκελώνη, ήταν ένας εορτασμός για την απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης από τον κομμουνισμό, πραγματοποιήθηκαν όμως με φόντο τη γιουγκοσλαβική κρίση. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη συμμετείχε με δική της σημαία, την ώρα που οι Κροάτες, υπό την ηγεσία του φιλοναζιστή Franjo Tudjman, αγωνίζονταν για να ανεξαρτητοποιηθούν από τη Σερβία. Επίσης αυτοί οι Αγώνες έφεραν στο φως τη διαφθορά στις τάξεις της ΔΟΕ και των μελών της.
Το 1996 οι Αγώνες στην Ατλάντα για άλλη μια φορά τόνισαν τον αμερικάνικο καπιταλισμό. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν από τα τηλεοπτικά δίκτυα για ν' αποκτήσουν τα δικαιώματα της μετάδοσης και από εταιρείες για το προνόμιο να ονομάζονται χορηγοί των Αγώνων, σπάζοντας όλα τα προηγούμενα ρεκόρ. Αλλά η ασφάλεια των Αγώνων αμφισβητήθηκε, καθώς ένας εκρηκτικός μηχανισμός που εξερράγη στο ``Ολυμπιακό Πάρκο’’, σκότωσε έναν επισκέπτη και τραυμάτισε 111 άλλους.
Το βάθος της διαφθοράς στη διαδικασία εκλογής για την πόλη που θα φιλοξενήσει τους επόμενους Αγώνες, το οποίο αρχικά φάνηκε στη Βαρκελώνη, τελικά ήρθε στην επιφάνεια μετά από τους Αγώνες στην Ατλάντα. Τότε αποκαλύφθηκε ότι η πόλη Σολτ Λέικ δωροδόκησε μέλη της ΔΟΕ για να της αναθέσουν τη διοργάνωση των Χειμερινών Αγώνων. Υποψίες εκφράστηκαν επίσης για τις εμπορικές συναλλαγές διαφόρων Αυστραλών επισήμων.
Στις 15 Σεπτεμβρίου, 10.300 αθλητές από περισσότερες από 200 χώρες ``κατέβηκαν'' στην Αυστραλία για να πάρουν μέρος στους Αγώνες της 27ης Ολυμπιάδας στο Σύδνευ. Υποφέροντας από αδυναμίες στην οικονομία της και έχοντας εμπλακεί στις ειρηνευτικές διαδικασίες στο Ανατολικό Τιμόρ, η Αυστραλία προσπάθησε με πολλούς τρόπους να εξευμενίσει τους δικούς της ιθαγενείς Αβοριγίνες, που απειλούσαν να κάνουν πολιτικές διαμαρτυρίες σημαδεύοντας τους Αγώνες με βίαιες εκδηλώσεις.
``Η Μεγάλη Ολυμπιακή Απάτη’’
Με τον τίτλο αυτό κυκλοφόρησε νέο βιβλίο του Βρετανού δημοσιογράφου Andrew Jennings, που πρώτος αποκάλυψε την Ολυμπιακή διαφθορά και την ιστορία του Προέδρου της ΔΟΕ σε δύο άλλα βιβλία του που έγιναν επιτυχίες. Στο νέο βιβλίο, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, ο Jennings, όπως δηλώνει, τα δύο προηγούμενα χρόνια ταξίδεψε στον κόσμο ερευνώντας τη διαφθορά ανάμεσα σ' εκείνους που ελέγχουν την Ολυμπιακή βιομηχανία (αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων) και υποστηρίζει ότι η ΔΟΕ καλοδέχεται στις τάξεις της μέλη που κατηγορήθηκαν για γενοκτονία, περιβαλλοντική καταστροφή, διαφθορά εκατομμυρίων δολαρίων, κλοπή, σεξουαλική βία και κάλυψη υποθέσεων που σχετίζονται με απαγορευμένα φάρμακα. Επίσης αποκαλύπτει ένα στενό επαγγελματικό συνεργάτη του προέδρου της ΔΟΕ που χρησιμοποιήθηκε ως μεταφορέας για να διοχετεύσει 40 εκατομμύρια δολάρια σε δωροδοκίες από τον Γάλλο πρόεδρο Μιτεράν στον Γερμανό Καγκελάριο Κολ.
[*] Πηγές: Gareth Fraser, Have the Olympics Made the World Better; ``The Philadelphia Trumpet'', Αύγ. 2000, σελ. 24, Εγκυκλοπαίδεια ``Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα'', Internet κ.ά.
[**] Φωτογραφίες του κ. Γ. Καραχάλη (Reuters), από την αφή της φλόγας που έγινε στις 10-5-2000. <sports.com>. Άλλες εικόνες από το Internet.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
O κόσμος άλλαξε τους Ολυμπιακούς Αγώνες...
Η λύση που περιμένουμε
Η ιστορική αναδρομή που προηγήθηκε, απέδειξε ότι τα ευγενικά ολυμπιακά ιδεώδη του βαρόνου Pierre de Coubertin θυσιάστηκαν στο βωμό της διεθνούς πολιτικής, ενώ οι αναβιωμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες κατάφεραν να προσφέρουν στους λαούς τον τέλειο χώρο για να προβάλουν τις εθνικές τους διαμάχες. Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να γραφτούν, όμως θα ξεφεύγαμε από τους σκοπούς αυτού του περιοδικού.
Το γεγονός είναι ότι το ``Ολυμπιακό Πνεύμα’’ δεν άλλαξε τον κόσμο. Αντίθετα ο κόσμος άλλαξε τους Ολυμπιακούς Αγώνες που, σαν ένας καθρέφτης της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ, κυριαρχούνται από διαφθορά, φυλετικό μίσος, απαγορευμένα φάρμακα και τις ακρότητες του ανταγωνισμού και της πλεονεξίας. Το όνειρο του βαρόνου ήταν καταδικασμένο να μολυνθεί από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Ο H. A. Armstrong έγραψε:
``Οι Ολυμπιακοί Αγώνες βασίζονται στο πνεύμα του ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ. Αυτό είναι αντίθετο με το πνεύμα της προσφοράς και συμμετοχής - δηλαδή ένα έκδηλο ενδιαφέρον για το καλό και την ευημερία των άλλων. Είναι αντίθετοι με την ΟΔΟ της ΕΙΡΗΝΗΣ. Είναι η οδός της ανθρώπινης φύσης - της ματαιοδοξίας, πλεονεξίας, επιθυμίας να κερδίσουμε για τον ΕΑΥΤΟ μας και να αμείψουμε τον ΕΑΥΤΟ μας. Είναι ακριβώς ο δρόμος που ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους.''
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ θα έρθει, αλλά μόνο με την αλλαγή της ανθρώπινης φύσης κι αυτό είναι ΔΥΝΑΤΟ μόνο χάρη στον Ιησού Χριστό, που ήρθε πριν από 1900 χρόνια με το πιο καταπληκτικό ΜΗΝΥΜΑ που άκουσε ποτέ αυτός ο κόσμος... το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Μόνο τότε οι άνθρωποι θα ζουν ειρηνικά, ευτυχισμένα και χωρίς στερήσεις, με τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεό και όχι στη δική τους εξυπνάδα (Παρ. 3/γ/5).
Όταν ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ο Ιησούς Χριστός για να σταματήσει την απανθρωπιά του ανθρώπου, όταν αλλάξει η ανθρώπινη φύση, με τη ΔΥΝΑΜΗ του Αγίου Πνεύματος, τότε που θα πρειτανεύει η προσφορά, η μοιρασιά και η υπηρεσία προς όλη την ανθρωπότητα, τότε, και ΜΟΝΟ τότε θα υπάρξει ένας ειρηνικός και καλύτερος κόσμος!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Έλληνες ολυμπιονίκες
και χριστιανική πίστη...
ΟΑρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος δέχτηκε την ελληνική ολυμπιακή αποστολή μετά την επιστροφή της από το Σύδνευ. Μάλιστα σημείωσε πως η νίκη τους οφείλεται στην επίκληση του Θεού και το σημείο του Σταυρού που έκαναν ορισμένοι από αυτούς.
Ωστόσο, κάτι που το γνωρίζει κάθε μικρό παιδί, οι αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες προέρχονται από κάθε φυλή και θρήσκευμα και, όπως έχει δείξει πολλές φορές ο φακός, κάποιοι από αυτούς προσεύχονται πριν από τη συμμετοχή τους στα αθλήματα, καθένας στο δικό του ``θεό’’.
Έτσι, θα πρέπει να διαλέξουμε από τα εξής: ή ότι όλοι οι ``θεοί’’ ακούνε τις προσευχές των αθλητών, ή ότι οι ``θεοί’’ δεν ακούνε τις προσευχές όλων των αθλητών - αφού έτσι κι αλλιώς δεν είναι δυνατό να είναι όλοι νικητές, ή ότι οι αθλητές αγωνίζονται ανάλογα με τις ικανότητες και δυνάμεις τους, χωρίς ο Θεός να έχει την παραμικρή συμμετοχή σ’ αυτό το ουσιαστικά αντίθεο πανηγύρι, και καλά θα κάνουμε να μην Τον μπλέκουμε σ' αυτά. Εμείς υποστηρίζουμε το τρίτο.
Επιπλέον, ο κ. Χριστόδουλος δεν πρέπει να ξεχνά ότι υπάρχουν και Έλληνες αθλητές και αθλήτριες -κι αυτό βέβαια είναι δικαίωμά τους- που, δυστυχώς, δεν είναι και τόσο ``χριστιανοί’’, από όσα τουλάχιστον μαρτυρεί η ζωή τους.
Ενα παράδειγμα είναι η κ. Νίκη Μπακογιάννη (2η Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα), η οποία, όπως η ίδια σημειώνει στη σελίδα της στο Internet,
``διαβάζει ομιλίες του Σάι Μπάμπα’’.[1]
Άραγε αναφέρεται σ' αυτήν η παρακάτω δήλωση του περιοδικού ``Διάλογος’’;
``«Γκουρού των αθλητών» ονόμασαν τον Σάι Μπάμπα. Οι Έλληνες θα θυμούνται εκείνη τη σκηνή στην Ατλάντα όταν Ελληνίδα αθλήτρια, πριν από το άλμα... φίλησε το δαχτυλίδι που της χάρισε ο γκουρού.''[2]
Ένας άλλος είναι ο κ. Λάμπρος Παπακώστας (6ος Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα), γνωστός ως ο ``διανοούμενος’’ του ελληνικού αθλητισμού, που ``δεν δίστασε να ταξιδέψει μέχρι την Ινδία για να συναντήσει τον γκουρού Σάι Μπάμπα και να ασπαστεί τη φιλοσοφία του’’. Ιδού η γνώμη του γι’ αυτόν:
``Μου είχαν πει πολλά για τον Σάι Μπάμπα πριν πάω εκεί. Όταν τον συνάντησα ένιωσα πολύ περισσότερα απ’ όσα μου είχαν πει. Μιλάει τόσο απλά που σε γεμίζει. Με βοήθησε πάρα πολύ στην πορεία μου. Μου έδειξε ένα δρόμο. Όποτε νιώθω την ανάγκη και τον χρειάζομαι, τον φέρνω στο μυαλό μου. Και μόνο αυτό με γεμίζει δύναμη.’’ [3]
05---19-8-2015--TΥΧΙΚΟΣ-- ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000
05
Η ΑΘΕΪΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ...
Η πρόσφατη απασχόληση με το θέμα των ταυτοτήτων έγινε αφορμή να παραδεχτούν και να ομολογήσουν οι ηγέτες της Ελλαδικής Εκκλησίας ότι, επιτέλους, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Μάλιστα, όπως κανείς δεν θα το φανταζόταν πριν από λίγο καιρό, έφτασαν οι ιεράρχες ν' αμφισβητούν ακόμη και την χριστιανική ταυτότητα μερίδας πολιτικών - ιδίως εκείνων που δεν είναι πρόθυμοι να λειτουργήσουν ως δικά τους φερέφωνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση/έκπληξη του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλινίκου -κατά πολλούς πνευματικού καθοδηγητή του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος είναι πνευματικός του μαθητής- που μιλώντας στον Ναό του Προφήτου Ηλιού στον Πειραιά, είπε μεταξύ άλλων:
``Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε τους ολίγους ΑΘΕΟΥΣ ΔΙΑΝΟΗΤΑΣ που άρπαξαν ορισμένη εξουσία και αποφασίζουν για την τύχη του έθνους... ευχόμαστε να ανανήψουν ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ. Σεβόμαστε την ΑΘΕΪΑ τους, να σεβαστούν κι εκείνοι την πίστη μας''
(Εφημ. "Ελεύθερος Τύπος", 21-7-2000, τα κεφαλαία δικά μας).
Μίλησε ο σεβασμιότατος ως να έφτασε μόλις στην Ελλάδα από κάποιον άλλο πλανήτη, και δεν γνωρίζει τα τεκταινόμενα...
Δεν γνώριζει τι θεό λατρεύουν "οι κυβερνώντες" τη δύσμοιρη αυτή χώρα; Δεν γνώριζει πως κάθε φορά που ο Αρχιεπίσκοπος ή άλλος κληρικός "ορκίζει" κυβέρνηση ή Βουλή ή άλλους αξιωματούχους, "ορκίζει" και ΑΘΕΟΥΣ υπουργούς και ΑΘΕΟΥΣ βουλευτές και ΑΘΕΟΥΣ στρατιωτικούς και ΑΘΕΟΥΣ δημόσιους υπάλληλους; Μα και οι πλείστοι που ορκίζονται καθημερινά στα δικαστήρια της χώρας μας ΑΘΕΟΙ δεν είναι κι αυτοί κατά μεγάλο ποσοστό, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τα "καλά έργα" που τους οδήγησαν ως εκεί...
Ωστόσο, λίγοι ή πολλοί, όλοι αυτοί οι ΑΘΕΟΙ συμπατριώτες μας, σύμφωνα με τις ταυτότητές τους είναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ... και όσο δεν διαφωνούσαν με τις απόψεις της ιεραρχίας, οι κ.κ. ιεράρχες θα τους δεχόταν ως "Χ.Ο.", μαζί τους θα γιόρταζαν την Εορτή της Ορθοδοξίας και θα ιερολογούσαν τους πολλαπλούς γάμους τους, και τις "δημοσία δαπάνη" κηδείες τους και τα αρχιερατικά τους Μνημόσυνα "υπέρ αναπαύσεως"...
Και ΑΘΕΟΣ και Χριστιανός δεν γίνεται, εκτός κι αν ζει στην Ελλάδα των "Ελλήνων Χριστιανών... των καθολικώς διαμαρτυρομένων", όπως είπε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου!...
"ΛΟΓΙΑ ...ΨΕΥΤΙΚΑ"
Στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου του προηγούμενου έτους και στην ίδια αυτή στήλη (σελ. 2281) δημοσιεύσαμε ένα ομολογουμένως καυστικό σχόλιο, με το οποίο σημειώναμε την πρακτική εκδότη ευαγγελικού περιοδικού που δεν ονομάσαμε για ευνόητους λόγους.
Ο εν λόγω εκδότης είχε περιπέσει στο σφάλμα να εισχωρήσει -ως μη όφειλε- στα οικογενειακά συγχριστιανού του, και να δημοσιεύσει "Ανοιχτή Επιστολή" στην οποία του έσερνε τα "εξ αμάξης".
Στη συνέχεια, όταν συγγενής του θιγομένου κατέφυγε στα δικαστήρια, ο εν λόγω εκδότης έσπευσε να δημοσιεύσει "ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ" σύμφωνα με την οποία
"Το περιοδικό [που εκδίδει] δεν ασχολείται με συγκεκριμένα πρόσωπα ή ονόματα, και ότι στόχος του δεν είναι να σχολιάζει την προσωπική ζωή κανενός ούτε τις θέσεις του, ούτε τις πράξεις του (...)" Και συνέχιζε βεβαιώνοντας, "Όσο για το άρθρο με τίτλο ``Αγαπητέ μου Δ...'' που δημοσιεύσαμε στο περιοδικό (...) οι λεπτομέρειες είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία και δεν αφορούν κανέναν συγκεκριμένα και ιδιαίτερα".
Κλείσαμε εκείνο το σχόλιο με τούτα τα λόγια: "Θα θυμίσουμε λοιπόν τον τίτλο του δικού του άρθρου: ``Αδελφέ μου το ξέρεις ότι λες ψέματα;'' Δεν περιμένουμε, βέβαια, να απαντήσει. Προσευχόμαστε όμως. Υπάρχει ακόμα ελπίδα για μετάνοια κι εμείς που τον αγαπάμε ευχόμαστε να το κάνει το ταχύτερο." Δυστυχώς, όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκε η ευχή μας αυτή.
Ύστερα από πολύμηνη περιπέτεια σε ανακριτές και δικηγόρους (η σε βάρος του δικαστική δίωξη δεν τελεσφορούσε για τυπικούς λόγους), στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2000 του περιοδικού που εκδίδει προχώρησε σε άλλη "ΔΙΟΡΘΩΣΗ" με την οποία παίρνει πίσω τις προηγούμενες διαβεβαιώσεις του και ομολογεί πως η ανοιχτή επιστολή του αφορούσε "συγκεκριμένο παραλήπτη" ομολογώντας έτσι πως στην προηγούμενή του "Διόρθωση" ...ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΑΤΑ!
Επίσης ομολογεί πως αφού όσα είχε γράψει "στηρίχτηκαν σε πληροφόρηση που ... δεν ήταν ούτε πλήρης ούτε αντικειμενική" ήταν επόμενο "οι κρίσεις και τα σχόλια να μην ανταποκρίνονται πλήρως προς την πραγματικότητα".
Ύστερα από τα παραπάνω ζητά μεν δημόσια συγνώμη "για τυχόν αβλεψίες ή παραλείψεις" όχι όμως ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ του πράγματος, ότι δηλαδή αφενός έδωσε προσοχή σε "ψίθυρους" και αφετέρου ότι δείλιασε να ομολογήσει το σφάλμα του, προσπαθώντας να το καλύψει ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ, ιδιαίτερα μάλιστα την ώρα που με τα άρθρα του ΕΚΡΙΝΕ τους άλλους.
Πέρα από τα παραπάνω, σαν υστερόγραφο στην πλανερή του "απολογία" αφενός επικαλείται τα ονόματα γνωστών Ευαγγελικών Ιεροκηρύκων και Συγγραφέων, καθώς και το πρεσβυτέριο συγκεκριμένης Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας, προσπαθώντας (τεχνηέντως κατά τη γνώμη μας), να τους παρουσιάσει συνυπεύθυνους στα δικά του έργα και μισόλογα... και, επιπλέον, την προσωπική του αμαρτία προσπαθεί να την παρουσιάσει ως "δοκιμασία"(!).
"Δεν ξέρεις ότι η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα μπροστά στον Άγιο Θεό; Δεν το γνωρίζεις ότι η σκόπιμη απόκρυψη στοιχείων για οποιοδήποτε λόγο είναι ψέμα μπροστά στον Κύριο; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι ψέμα είναι οτιδήποτε κάνουμε ή λέμε με προσπάθεια να δώσουμε άλλη εντύπωση από την πραγματικότητα;"
Αυτά δίδασκε την ίδια ώρα που ο ίδιος και μισές αλήθειες έγραψε, και στοιχεία απέκρυψε, και επιχειρούσε να εξαπατήσει τους αναγνώστες του (και τα μέλη των Ευαγγελικών και όχι μόνο Εκκλησιών σε Ελλάδα και Εξωτερικό) προσπαθώντας να δώσει "άλλη εντύπωση από την πραγματικότητα".
Δεν είναι τα βαμμένα μαλλιά των γυναικών τα ψέματα, αδελφέ (άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με την πρακτική). Ψέματα είναι τα λόγια και οι πράξεις των Φαρισαίων και Νομικών, που ο Χριστός τους είπε: ``Ουαί, διότι φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία'' (Λουκ. 11/ια/46).
Ίσως όμως κάποιος αναρωτηθεί, Τι επιδιώκουμε με τα παραπάνω;
Πρώτα απ' όλα αποδεικνύεται στους αναγνώστες μας ότι ο "Τ" δεν λέει ψέματα. Δεύτερο, ευχόμαστε και ελπίζουμε, ο δημόσιος αυτός έλεγχος, που δυστυχώς ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, να βοηθήσει τον αδελφό να έρθει σε ΑΛΗΘΙΝΗ μετάνοια, και να απαλλαγεί από την ενοχή του. Τρίτο και σπουδαιότερο, να υπενθυμίσουμε τον λόγο του Κυρίου ότι ``Δεν είναι ουδέν κεκαλυμμένον, το οποίον δεν θέλει ανακαλυφθή^ και κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωρισθή. Όθεν όσα είπετε εν τω σκότει, εν τω φωτί θέλουσιν ακουσθή^ και ό,τι ελαλήσατε προς το ωτίον εν τοις ταμείοις, θέλει κηρυχθή επί των δωμάτων'' (Ματθ. 10/ι/26).
Προφανώς, είναι καλύτερα να ομολογηθεί η αμαρτία σ' αυτή τη γη παρά να μας συνοδέψει ενώπιον του Κριτή. ``Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθή^ ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή'' (Παρ. 28/κη/13). Αυτά είναι πραγματικά λόγια Θεού και ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ που αξίζει να προσέχουμε. ``Η διδασκαλία είναι δυσάρεστος εις τον εγκαταλείποντα την οδόν^ ο μισών τον έλεγχον θέλει τελευτήσει'' (Παρ. 15/ιε/10).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ
Η βόμβα της Χιροσίμα
και ο σεισμός της Αθήνας...
Στις 6 Αυγούστου 1945, πριν 55 χρόνια, έπεσε στη Χιροσίμα η πρώτη ατομική βόμβα. Στις 7 Σεπτεμβρίου το χρόνο που πέρασε σεισμός χτύπησε τη γη της Αθήνας. Ποια τραγωδία ήταν άραγε η πιο μεγάλη;
Αναμφίβολα καμιά σύγκριση δε μπορεί να γίνει ανάμεσα στις δύο καταστροφές. Η μία ήταν ανθρωποποίητη, η άλλη φυσική. Η μία άφησε 200.000 νεκρούς, η άλλη 145. Η μία έσβησε από το χάρτη μια ολόκληρη πόλη ενώ η άλλη πλήγωσε μερικές συνοικίες.
Όμως για τα θύματα της κάθε μίας, για εκείνους που έχασαν το σπίτι τους, το αυτοκίνητό τους, την επιχείρησή τους και, προπάντων, αγαπητά τους πρόσωπα, η δική τους καταστροφή ήταν μεγαλύτερη!
Είναι ίδιον του ανθρώπου να βλέπει τα πράγματα από στενό οπτικό πεδίο, και να τα αξιολογεί με βάση το δικό του το συμφέρον και το δικό του το κόστος. ``Ο θάνατος χιλίων ανθρώπων είναι στατιστική, είπε κάποιος, αλλά ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία’’.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού παρά το όποιο τεχνολογικό μεγαλείο του ο άνθρωπος δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα στενά του όρια.
Ποιος μπορεί να παρηγορήσει τη μάνα που έχασε το μονάκριβο παιδί της, εξηγώντας της πως χιλιάδες άλλα παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και αρρώστιες στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας;
Ποιος μπορεί να παρηγορήσει εκείνον που έχασε το σπίτι του, δείχνοντάς του τα χιλιάδες φτωχόσπιτα που παρασέρνουν οι τυφώνες στις ακτές της Κεντρικής Αμερικής;
Είναι για τούτο που ο Χριστός είπε: ``Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδίση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;’’ (Ματθ. 16/ις/26).
Και όμως, ο άνθρωπος, ενώ για όλα τα υλικά πράγματα πονά και δεν θέλει να τα χάσει, για την ψυχή του, για τη ζωή του, αδιαφορεί με τον πιο αδικαιολόγητο τρόπο... Δεν δίνει σημασία στα λόγια του Θεού! Δεν ανταποκρίνεται στην πρόσκληση της αγάπης Του!
``Η ζωή είναι τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος’’, είπε ο Χριστός (Λουκ. 12/ιβ/23). Εσύ πώς ιεραρχείς τις αξίες σου;
