Iδού έρχομαι ταχέως !!!
01--TYXIKOS ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000 --
`` Τιμάτε λοιπόν τους τοιούτους ''
Η Πνευματική Σκυταλοδρομία
Ύστερα από μακρόχρονη υπηρεσία ως Πρόεδρος του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, του οποίου υπήρξε και ο ιδρυτής, ο αγαπητός και σεβαστός αδελφός Μιλτιάδης Αγγελάτος αποσύρθηκε τον περασμένο Μάρτιο από την ενεργό υπηρεσία για λόγους υγείας. Το πολυποίκιλο έργο του, που αναλύεται σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων, άρθρων σε περιοδικά και ολοκληρωμένες εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις, με ιδιαίτερο επίκεντρο την παιδική χριστιανική βιβλιογραφία, την υμνογραφία, τα βοηθήματα καθημερινής μελέτης και βοηθήματα για κήρυκες του θείου λόγου, καθώς και οι παραδειγματικής λειτουργίας μονάδες υπηρεσίας παιδιών στο κέντρο ``Βαιθήλ’’ και περίθαλψης ηλικιωμένων στον οίκο ευγηρίας ``Λωΐδα’’, στη Νέα Ερυθραία Αττικής, αποτελούν μέρος μόνο εκείνων που το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει και να σημειώσει. Οι εκδότες του ``Τ’’ πολλά οφείλουν στη διακονία του αδελφού τoν οποίo και τιμούν δημόσια. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την αποχαιρετιστήρια εισήγηση του αδ. Αγγελάτου κατά την τελευταία Τακτική Γενική Συνέλευση των Μελών του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, και είναι για τούτο σημαντική. Την αναδημοσιεύουμε ως ελάχιστη έκφραση των πολλαπλών ευχαριστιών μας, με την ευχή ο Κύριος να συνεχίσει να ευλογεί τον ίδιο, την οικογένειά του και τους συνεχιστές του έργου του.
Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ’ άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η ``λαμπαδηδρομία’’. Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για να φτάσει στο τέρμα και ν’ ανάψει κάποιο στημένον εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα σήμερα η ``σκυταλοδρομία’’, που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή 800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυόμισι χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι όμως η φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4Χ100, 4Χ200 και 4Χ400. Η σκυτάλη πρέπει ν’ αλλάζει χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων και στους δυο πρώτους δρόμους (4Χ100 και 4Χ200) ο δρομέας που θα πάρει τη σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλλαγής τής σκυτάλης δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν’ αναπτύξει το μέγιστο της ταχύτητάς του, όταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ’ αλλάζει τη σκυτάλη.
Το Β' Τιμ. 2/β/2. μας μιλεί για μια πνευματική σκυταλοδρομία, δηλαδή για μια απόσταση πνευματικού δρόμου -δρόμου εξαγγελίας του Ευαγγελίου- που όχι ένας αλλά περσότεροι δρομείς παίρνουν μέρος. Ας μελετήσουμε σε τούτο τον πνευματικό στίβο, 7 στοιχεία της πνευματικής σκυταλοδρομίας.
1. Ο Παύλος ήταν ένας δρομέας.
Σ’ αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Κορινθίους, Γαλάτες και Φιλιππησίους, βεβαιώνει στις επιστολές του (Α' Κορ. 9/θ/26, Γαλ. 2/β/2, Φιλιπ. 2/β/16), ότι ``τρέχω ως ουκ αδήλως'’, ``τρέχω ουκ εις κενόν’’, ``ουδέ εις κενόν έδραμον’’. Δρομέας - λαμπαδηδρόμος του Χριστού, έτρεξε στα 21 χρόνια της διακονίας του ως ``απόστολος εθνών’’ (Γαλ. 1/α/16. 2/β/8), με θαυμαστή συνέχεια και συνέπεια. Και 14 από τα 21 αυτά χρόνια, είναι στενά συνδεδεμένα με τον ελλαδικό χώρο.
2. Ο Παύλος δεν ήταν ο μόνος δρομέας.
Σωστά ονομάστηκε ``ο πρώτος μετά τον Έναν’’, όμως όχι ο μόνος. Τα ``ούτως τρέχετε’’ (Α' Κορ. 9/θ/26), ``ετρέχετε καλώς’’ (Γαλ. 5/ε/7) και ``δι’ υπομονής τρέχομεν’’ (Εβρ. 12/ιβ/1, αν είναι δικής του γραφίδας ή έμπνευσης), βεβαιώνουν ότι στην υπόθεση του Ευαγγελίου βλέπει και προτρέπει κι άλλους^ ``να συναθλούνται στην πίστη’’ (Φιλιπ. 1/α/27) και ``να συναθλούν στο Ευαγγέλιο’’ (4/δ/3).
3. Ο Παύλος ``παρέλαβε από τον Κύριο’’.
Υπήρξε αυτός, που παρέλαβε από τον Μεγάλο Αγωνοθέτη και Βραβέα τη σκυτάλη, για να τρέξει το πρώτο μέρος της διαδρομής. ``Εγώ παρέλαβον από του Κυρίου... εγώ παρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών’’ (Α' Κορ. 11/ια/23, 15/ιε/3). Γίνηκε ``ο λειτουργός του Χριστού στα έθνη’’ (Ρωμ. 15/ιε/16). Μικρασία, Κύπρος, Μακεδονία, Ιλλυρικό, Αχαΐα, Κρήτη, Ρώμη, φωτίστηκαν από τούτον τον λαμπαδηδρόμο και σκυταλοδρόμο του Χριστού.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
02--TYXIKOS
ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000 --
4. Τα 11 μέτρα , πριν από τη ζώνη της αλλαγής.
Είχε τη χάρη ο Παύλος να νιώθει ότι το έργο του Χριστού ήταν πολύ πιο μεγάλο απ’ αυτόν. Αυτός ό,τι κι όσα κι αν έκανε, το πολύ να 'λεγε^ ``ως τελειώσω τον δρόμον μου’’ (Πράξ. 20/κ/24). Πριν όμως τον τελειώσει, πριν δώσει -ή του πάρουν- τη σκυτάλη, βοηθάει άλλους στην πνευματική τους προθέρμανση. Τιμόθεος, Τίτος, Σίλας, Έραστος, Τυχικός, Πρίσκιλα και Ακύλας, Απολλώ, Σώπατρος, Αρίσταρχος, είναι λίγα από τα ονόματα, που ``συνήθλησαν εν τω Ευαγγελίω’’ μαζί του (Φιλιπ. 4/δ/3).
5. Η σκυτάλη, αλλάζει χέρι.
Μαζί του ο Τιμόθεος έτρεξε και στον ελλαδικό χώρο κι αλλού, ``ως πατήρ τέκνον συν αυτώ εδούλευσεν εις το Ευαγγέλιον’’ (Φιλιπ. 2/β/22). Τώρα όμως, θα τρέξει χωρίς τον Παύλο. Θα τρέξει με φουχτωμένη τη σκυτάλη που του δίνει ο Παύλος, που ``ήδη σπένδεται’’ (Β' Τιμ. 4/δ/6). Με την πνευματική προικοδότηση του ``α ήκουσας παρ’ εμού’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Άνοιξη του 67 και η σκυτάλη άλλαξε χέρια. Θέρος του ίδιου χρόνου το μαρτύριο σφραγίζει μια ζωή που ``ήδιστα δαπάνησε και δαπανήθηκε’’ (Β' Κορ. 12/ιβ/15) και που σύνθημά της είχε το ``μεταδούναι ου μόνον το Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του την ψυχή’’ (Α' Θεσ. 2/β/8).
6. Η δεύτερη αλλαγή της σκυτάλης.
Όπως έκαμα εγώ σε σένα, τον Τίτο, τον Σίλα και άλλους, και συ Τιμόθεε^ ``Παράθου πιστοίς ανθρώποις’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Μην αρκεστείς στον ευαγγελισμό. Κατάρτισε πιστούς^ στο να γίνουν κι αυτοί εργάτες του Ευαγγελίου. Να τρέξουν κι αυτοί ``λαμπαδηδρόμοι του Ευαγγελίου’’ το δικό τους κομμάτι, στη δική τους γενιά, παίρνοντας τη σκυτάλη από σένα Τιμόθεε, όπως εσύ την πήρες από μένα. Τιμόθεε, ``παράθου... παράθου... παράθου...’’. Σε τούτον και τον άλλον και τον τρίτο.
7. Η τρίτη αλλαγή της σκυτάλης.
Υπάρχει όμως στο Β' Τιμ. 2/β/2 και τέταρτος ``σκυταλοδρόμος’’. Ο Παύλος, υπήρξε ο πρώτος. Ο Τιμόθεος, δεύτερος. Τρίτο, το ``πιστοίς ανθρώποις’’. Για να ολοκληρωθεί η πνευματική σκυταλοδρομία, χρειάζεται και η τέταρτη ομάδα. Υπάρχει στο εδάφιό μας. Είναι το ``ετέρους διδάξαι’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Ο τρίτος δρομέας, πήρε τη σκυτάλη από τον δεύτερο, ο τέταρτος από τον τρίτο, που μπροστά του έχει πια τον τερματισμό. Στην προσωπική μου εκτίμηση, είμαι -μαζί με άλλους- στους τρίτους δρομείς. Και σεις που είσαστε η νέα διοίκηση του ``Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου’’, μαζί με τους νέους των Εκκλησιών μας, οι τέταρτοι. Πολύ πιθανόν η γενιά του νήματος. Του τέλους. Της Έλευσης του Χριστού.
Προτροπή
Τρέξτε λοιπόν, νέοι συναθλητές μας. Τρέξτε, ίσως το τελευταίο κατοστάρι πριν το νήμα. Στις κερκίδες οι άγγελοι του Θεού στέκονται όρθιοι και σας χειροκροτούν. Κηρύξτε ``ευκαίρως, ακαίρως’’ (Β' Τιμ. 4/δ/2). Οδηγήστε ψυχές στον Χριστό^ ``αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός’’ (Ιούδα 23). Και αν ο Κύριος ``χρονίσει’’ (Ματθ. 25/κε/5), συνεχίστε την πνευματική σκυταλοδρομία του Β' Τιμ. 2/β/2. Η Εκκλησία σάς προσφέρει σήμερα το διδακτικό της πρόγραμμα το δικό της ``παράθου’’. Αύριο, δώστε το δικό σας ``παράθου’’ εις ``ετέρους’’.
Η σκυταλοδρομία πρέπει να συνεχιστεί, ώσπου να 'ρθει ο Κύριος. Το ``ικανούς έσονται’’ (Β' Τιμ. 2/β/2), μιλεί για άξια στελέχη στο στίβο του Χριστού. Σφιχτά λοιπόν τη σκυτάλη και ``τρέχομεν δι’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησού’’ (Εβρ. 12/ιβ/2).
• Ο Παύλος τη σκυτάλη στον Τιμόθεο,
• Ο Τιμόθεος, στους πιστούς ανθρώπους,
• τούτοι εις ετέρους...
λαμπαδηδρόμοι όλοι μας Χριστού, ως την Έλευσή Του.
Όσο δε για σένα Παύλο, εσύ γνωρίζεις καλά ότι
• το έργο του Θεού υπήρχε πριν από τον Παύλο,
• το έργο του Θεού υπήρχε με τον Παύλο,
• το έργο του Θεού υπήρχε χωρίς τον Παύλο,
• το έργο του Θεού συνεχίζει μέχρι σήμερα, μετά τον Παύλο.
Μιλτιάδης ΑγγελάτοςΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΦΕΙΣ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
01--TYXIKOS ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000 --
`` Ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας ''
Η Συγχώρηση
Κάτι έχει πάει στραβά με τη συγχώρηση. Δε μπορώ να σας πω πόσο συχνά τον τελευταίο καιρό έχω προσπαθήσει να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο αυτό.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιοι λένε: ``Έκανα λάθος. Λυπάμαι. Τώρα ας συνεχίσουμε τη ζωή. Είναι υποχρέωσή σου να με συγχωρήσεις. Είναι καιρός και για τους δυο μας να το προσπεράσουμε.’’
Με λίγες καλοδιαλεγμένες λέξεις, ανατρέπονται όλα. Όπως ένας παλαιστής που ξεφεύγει ένα χτύπημα και επιστρέφει, ο παραβάτης κερδίζει πάλι το πάνω χέρι. Τα θύματά του πρέπει να συγχωρήσουν και να ξεχάσουν. Μπορεί ακόμη ο ίδιος να τους θυμίζει ότι, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, εάν δεν συγχωρούμε τους άλλους, ο Ουράνιος Πατέρας δε θα συγχωρήσει εμάς (Ματθ. 6/ς/14-15).
Υπάρχει τρόπος ώστε να έχουμε το συγχωρητικό πνεύμα και να βοηθήσουμε εκείνους που μας πλήγωσαν να γίνουν υπεύθυνοι για τις πράξεις τους; Οι απαντήσεις της Βίβλου ίσως μας εκπλήξουν.
TYXIKOS ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000 --
Συγχώρηση δεν σημαίνει αμνησία
Αν και κάποιες κακές πράξεις μπορούν να λησμονηθούν όταν πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί τους, άλλες πληγές βρίσκονται πάντοτε στην προσοχή μας.
Αν έχουμε πληγωθεί σοβαρά, η αδυναμία μας να λησμονήσουμε μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ενοχές. Μας έχουν διδάξει πως όταν ο Θεός συγχωρεί, λησμονεί, γι' αυτό κι εμείς πρέπει να λησμονούμε, αν συγχωρούμε αληθινά. Όμως ο Θεός δεν τα ξεχνάει όλα! Από την πρώτη σελίδα της μέχρι την τελευταία, η Βίβλος δείχνει ότι ο Θεός θυμάται τις αμαρτίες του λαού Του. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτες από ιστορίες που συντηρούν για πάντα τη μνήμη των αμαρτιών του λαού Του παρόλο ότι έχουν συγχωρηθεί.
Όταν ο Θεός λέει ότι δεν θα θυμάται τις αμαρτίες μας, εννοεί ότι δεν θα τις θυμάται για να κινηθεί εναντίον μας. Δεν μας διαγράφει ούτε μας θεωρεί ανάξιους εξαιτίας των κακών που έχουμε πράξει. Αντίθετα, μέσα από τη συγχώρηση, μας απαλλάσσει από το χρέος, που ποτέ δε θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, και μας βεβαιώνει ότι εξακολουθεί να μας αγαπά.
Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες
Εκείνοι που έχουν ομολογήσει τα λάθη τους μοιάζουν να ρωτούν, ``Τώρα που παραδέχτηκα το λάθος μου, τώρα που ο Θεός με έχει συγχωρήσει, και τώρα που η Βίβλος απαιτεί από εσένα να με συγχωρήσεις, γιατί δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα;’’.
Μια απάντηση είναι ότι η συγχώρηση δεν απαιτεί επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ίσως υπάρχουν αποτελέσματα που δεν μπορούν να επανορθωθούν. Ο Θεός συγχώρησε τον Αδάμ και την Εύα, όμως τους έδιωξε από τον Κήπο της Εδέμ. Ο Θεός συγχώρησε το θυμό του Μωυσή, αλλά δεν του επέτρεψε να μπει στη Γη της Επαγγελίας. Ο Θεός συγχώρησε τη μοιχεία του Δαβίδ, όμως δεν του επέτρεψε να έχει το παιδί αυτής της μοιχείας.
Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες. Εκείνος που συγχωρεί μπορεί να εξακολουθεί με σοφία και αγάπη να ζητάει μια λογική αποκατάσταση, νομική τακτοποίηση, να παίρνει μέτρα ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη, και χρόνο για να γιατρευτεί. Μια περίοδος παρατήρησης (για να βεβαιωθεί η αλλαγή συμπεριφοράς του φταίχτη), συχνά είναι αναγκαία αν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να αγαπούμε σωστά.
Η συγχώρηση δεν αρχίζει από εμάς
Η Βίβλος λέει ότι η ιστορία τής συγχώρησης αρχίζει με τον Θεό. Εκείνος μια για πάντα συγχωρεί τις αμαρτίες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, σε όλους όσοι αποδέχονται τη θυσία του Υιού Του ως πληρωμή για το ηθικό τους χρέος. Διαγράφει το χρέος μας στα δικαστήρια του Ουρανού και εξασφαλίζει για πάντα τη νομική απαλλαγή όλων όσοι εμπιστεύονται στον Υιό Του. Προσφέρει απεριόριστη ``οικογενειακή’’ συγχώρηση σ’ εκείνους που εξομολογούνται τις ``γνωστές’’ αμαρτίες στον ουράνιο Πατέρα (Α' Ιωάν. 1/α/9). Αυτός ο δεύτερος ποταμός της συγχώρησης πλένει τις οικογενειακές υποθέσεις που έχουν οδηγήσει σε διαφωνία μέσα στη σχέση μας με τον Πατέρα.
Με τέτοια αμέτρητη συγχώρηση στο νου, ο Ιησούς είπε την ιστορία του ανθρώπου που είχε συγχωρηθεί για ένα χρέος πολλών εκατομμυρίων, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να συγχωρήσει το χρέος κάποιου που του χρωστούσε ένα σχετικά μικρό ποσό (Ματθ. 18/ιη/21-35). Ο Δάσκαλός μας χρησιμοποίησε αυτή την ιστορία για να μας δείξει πόσο ανήθικο είναι ενώ εμείς δεχόμαστε βουνά ελέους από Εκείνον, ύστερα να μην δίνουμε λίγο από αυτό το έλεος σ’ εκείνους που το ζητάνε από εμάς.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όπως έχουμε δεχτεί αμέτρητη συγχώρηση από τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε αυτή τη συγχώρηση να ξεχειλίσει στις ζωές εκείνων που μας βλάπτουν. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: ``Προσέχετε εις εαυτούς. Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον αυτόν^ και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν. Και εάν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε, και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήσει αυτόν’’ (Λουκ. 17/ιζ//3-4).
Η συγχώρηση δεν είναι μόνο για εμάς
Επειδή το οργήλο και πικρό πνεύμα μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικό, πολλοί πιστεύουν ότι η ικανότητα να συγχωρούμε λειτουργεί περισσότερο για το καλό μας παρά για το πρόσωπο εκείνο που μας έχει βλάψει. Μερικοί μάλιστα φέρουν βαρέως τη σκέψη ότι πρέπει να αισθανόμαστε αναγκασμένοι να συγχωρούμε για χάρη εκείνου που μας έβλαψε. Όμως, αν το να συγχωρούμε άλλους είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός με έλεος βοηθάει εμάς ν' αντιμετωπίσουμε την πικρία μας, γιατί προσθέτει στον πόνο μας το δύσκολο έργο να αντιμετωπίσουμε εκείνους που μας έχουν βλάψει, και να τους συγχωρέσουμε, όταν μας λένε ``Μετανοώ’’ (Λουκ. 17/ιζ/4);
Ο Ιησούς δεν μας δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να συγχωρούμε εκείνους που μας βλάπτουν μόνο και μόνο για να διώξουμε την πίκρα από τα στομάχια μας. Η απελευθέρωση αυτή του εαυτού μας από την προσβολή, είναι μόνο ένα μέρος εκείνου που ο Ιησούς είχε στο νου Του. Όπως ακριβώς ο Θεός μας συγχωρεί για το καλό μας, μας ζητάει να συνεργαστούμε μαζί Του στην απολυτρωτική διαδικασία προς εκείνους που έχουν ζητήσει έλεος. Μας ζητάει να το κάνουμε όχι με τη δική μας δύναμη αλλά καθώς η δική Του χάρη εργάζεται μέσα μας.
Μερικές φορές είναι απαραίτητο να αρνηθούμε τη συγχώρηση
Από αγάπη ο Θεός αρνείται τη συγχώρηση σ' εκείνους που δεν έχουν αλλαγή στην καρδιά τους. Ακόμη και αν αυτό Τού προκαλεί λύπη, ποτέ δεν θα συγχωρήσει την ενοχή εκείνων που εν γνώσει τους αρνούνται να παραδεχτούν την αμαρτία τους.
Το παράδειγμα του Θεού μάς κάνει σοφούς. Μας διδάσκει να λυπούμαστε για την εγωκεντρικότητα των άλλων και να μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε με έλεος εκείνους που μας έχουν βλάψει. Ας αφήνουμε όμως την αγάπη Του να μας διδάσκει πότε είναι για το καλό των άλλων να τους συγχωρήσουμε και πότε να μην τους συγχωρήσουμε (Ματθ. 18/ιη/15-17, Λουκ. 23/κδ/34).
Συγγραφέας του κειμένου αυτού είναι ο Mart de Haan
Δημοσιεύεται ύστερα από ευγενική άδεια του Radio Bible Class (<http://www.rbc.net>)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Από το περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις" (Μάρτιος-Απρίλιος 2000 σελ. 24), που αντιγράφει από την Εφημερίδα "Καθολική" (29.2.2000) δανειζόμαστε:.
"Για πολλοστή φορά βιώθηκε στην ενορία των Καθολικών της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα στον καθεδρικό Ναό Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου, η εβδομάδα παγκόσμιας προσευχής για τη χριστιανική ενότητα από Καθολικούς, Ορθοδόξους, Αρμενίους, Αγγλικανούς και Ευαγγελικούς στις 22 Ιανουαρίου, Σάββατο.
Το θέμα, επεξεργασμένο από ομάδα χριστιανών της Μέσης Ανατολής, του τόπου όπου γεννήθηκε πριν από 2000 χρόνια ο Χριστός, ήταν "Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική... εις απολύτρωσιν της περιποιήσεως, εις έπαινον της δόξης αυτού" (Εφ. α' 3-14).
Κατά κοινή εκτίμηση εφέτος παρευρέθησαν περισσότεροι πιστοί, αφού η ακολουθία διεξήχθη στον ευρύχωρο κυρίως Ναό. Επίσης υπήρξε συμμετοχή καθενός από τα διϊστάμενα μέρη, τόσο στα αναγνώσματα όσο και στην όλη προσευχή, με την παρουσία Καθολικών και Ορθοδόξων ιερέων, του Αρμενίου αρχιμανδρίτου π. Khoren Doghradjian, του αγγλικανού Ιερέα π. Danid Hewitt, των παστόρων Δημοσθένη Κατσάρκα και κυρίας Δωροθέας Βακάλη, των Ελλήνων και των γερμανοφώνων Ευαγγελικών της πόλεως.
Τα αναγνώσματα διαβάσθηκαν όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην αγγλική και την αρμενική γλώσσα. Το Ευαγγέλιο θα διαβαζόταν και στην τουρκική, όμως ξαφνικά αρρώστησε ο αναγνώστης. Διάβασαν επίσης δύο πανεπιστημιακοί, σημαίνοντα μέλη της Εταιρείας Οικουμενιστικών Μελετών και Διορθόδοξης Πληροφόρησης, οι κ.κ. Πέτρος Βασιλειάδης και Μιλτιάδης Κωνσταντίνου. Παρέστησαν και οι Αδελφοί των Χριστιανικών σχολών, που διευθύνουν το κολλέγιο Δελασάλ.
Στην όλη τελετή συνέβαλε ουσιαστικά η διευθύντρια του κολλεγίου Σταυρούλα Κανελλοπούλου, Ορθόδοξη, με τη βαθυστόχαστη ομιλία της, ως και η χορωδία της Ελληνικής Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας υπό τη διεύθυνση του κ. Στεφάνου Κατσάρκα. Τη συμπροσευχή (σημ. συντ.: η υπογράμμιση δική μας) την ετίμησε με την παρουσία του και ο κ. Fabrio Pignaterri γενικός πρόξενος της Ιταλίας στη Θεσσαλονίκη, με τη σύζυγό του Luise Maria della Leonessa.
Σχόλιο: Το ότι οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν συμπροσευχή το ομολογούν και οι διοργανωτές των (βλ. ανωτέρω) όπως και η κοινή λογική. Μόνο κάποιοι δικοί μας "ορθόδοξοι", παίζοντας με τις λέξεις, επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα."
(Σημ. "Τ": (A) Όλες οι υπογραμμίσεις οφείλονται στο περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις". (B) Μεταξύ του Καθηγητή κ. Πέτρου Βασιλειάδη και του εκδότη του "Τ" υπάρχει απλή συνωνυμία).
Κανείς βέβαια δεν θα είχε αντίρρηση για την αναπομπή προσευχών "για τη χριστιανική ενότητα", όταν μάλιστα ανάλογη προσευχή έκανε "προκαταβολικά" ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν οδηγηθεί στη θυσία (Ιωάν. κεφ. 17/ιζ), "διά να ήναι πάντες εν". Εντούτοις με τον Οικουμενισμό υπάρχει γενικότερο πρόβλημα και μάλιστα σε ό,τι αφορά τις απόψεις των συμμετεχόντων σε ανάλογες "συμπροσευχές".
Τουλάχιστον Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται τον τίτλο "Θεοτόκος", ενώ Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται το δόγμα της "Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου" (που είναι αποκλειστική ρωμαιοκαθολική εφεύρεση). Πώς λοιπόν μπόρεσαν όλοι τούτοι να "συλλειτουργήσουν" σε ναό αφιερωμένο στο εν λόγω "θαύμα".
Θα μπορούσαν να σημειωθούν επιπλέον παρατηρήσεις, -όπως το ότι οι Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Έλληνες Ευαγγελικοί, (μέχρι σήμερα τουλάχιστον), δεν αναγνωρίζουν σε γυναίκες να είναι "παστορίνες" (αλήθεια τι εξυπηρετεί εδώ ο λατινικός όρος;)-, αρκούμαστε όμως στα παραπάνω αφήνοντας στους αναγνώστες του "Τ" να συνάξουν τα προσωπικά τους συμπεράσματα.
ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ...
Το εικονιζόμενο γραμματόσημο των ΕΛΤΑ, που κυκλοφορεί σε ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις, εικονίζει έναν ραβίνο, έναν ελληνορθόδοξο επίσκοπο και έναν μουσουλμάνο μουφτή να συζητούν "τις θρησκείες τους...".
``Διαθρησκειακός Διάλογος'' γράφει η λεζάντα με την χρονολογική σημείωση ``2000 από Χριστού''. Και οι απορίες μας: Πώς Χριστιανοί που δεν τα κατάφεραν μέχρι τώρα "να τα βρουν μεταξύ τους", προσπαθούν να "κοινωνήσουν" με τους αλλόθρησκους; Εκείνοι που δεν μπορούν να αποδεχτούν ως αδελφούς τους ετεροδόξους, πώς μπορούν να συνομιλούν με τους Μουσουλμάνους και τους Ιουδαίους; Δεν δέχονται τον πάπα αλλά δέχονται τον μουφτή; Δεν δέχονται τον "προτεστάντη" αλλά δέχονται τον ραβίνο; Σίγουρα πολλά δεν πάνε καλά εδώ, περιοριζόμαστε εντούτοις να σημειώσουμε μόνον ένα: Γιατί όταν διοργανώνει ανάλογες συναντήσεις ο Πάπας αυτές είναι σατανοσυνάξεις και όταν τις κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο γίνονται ...γραμματόσημο;
Η υποκρισία ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα των Φαρισαίων, για το οποίο αυστηρά τους καυτηρίασε ο Κύριος Ιησούς. Μήπως κάτι ανάλογο υπάρχει και σ' αυτές τις εκδηλώσεις "αγάπης"; Το γεγονός είναι ένα: Εκείνος που έχει να χάσει από αυτές τις πράξεις δεν είναι ούτε ο ιουδαϊσμός ούτε ο μουσουλμανισμός. Ο χαμένος σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντοτε Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, για την οποία άλλοι χριστιανοί έδωσαν το αίμα τους ενώ οι σημερινοί ταγοί στρώνουν τα σαλόνια τους...
ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ"
Σοβαρότατο ήταν το λάθος στο οποιο παρασύρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος κατά την πρόσφατη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη (14-6-00), όταν είπε ότι:
"Οι νόμοι όταν ο λαός δεν θέλει, δεν εφαρμόζονται, πέφτουν σε αχρηστία και ουσιαστικά καταργούνται. Τους απορρίπτει η συνείδηση που έχει το έθνος για το τι είναι ορθό και τι όχι."
Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και, ασφαλώς δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να ήθελε ο κ. Χριστόδουλος, κάτω από άλλες συνθήκες. Επιτέλους πρόκειται για το ίδιο "επιχείρημα" που χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί (αλλά και οι διάφοροι δικτάτορες), κάθε φορά που ήθελαν να επιβάλλουν ακόμη και άνομους "νόμους". Αυτό ακριβώς το επιχείρημα επικαλέστηκαν οι διάφορες κυβερνήσεις για να νομιμοποιήσουν τις ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. Αφού τις θέλει (και τις κάνει) ο λαός, ας ακυρώσουμε το νόμο. Το ίδιο έκαναν και με την ΜΟΙΧΕΙΑ. Αφού την θέλει (και την διαπράττει) ο λαός, ας την αποποινικοποιήσουμε. Για την ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ. Αφού την θέλει (και την απολαμβάνει) ο λαός, κανένας εισαγγελέας δεν επεμβαίνει για να μηνύσει τους εμπόρους της... Και ο κατάλογος θα μπορούσε να προχωρήσει πολύ μακρύτερα.
Το ΔΙΚΑΙΟ και οι ΝΟΜΟΙ δεν πρέπει να καταργούνται και να πέφτουν σε αχρηστία "όταν ο λαός δεν θέλει", επειδή με τον τρόπο αυτό δεν υπάρχει κράτος αλλά αναρχία. Επιτέλους, δεν είναι δυνατό σε μια ευνομούμενη πολιτεία να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα για τους πολίτες της ανάλογα με τη θέση της πλειοψηφίας ή τις επιλογές της κάθε στιγμής.
Φαντάζεται ο κ. Χριστόδουλος να διεκδικούσαν το ίδιο πράγμα όλοι οι αγρότες, όλοι οι υπάλληλοι, όλοι οι στρατιώτες;... Ως άνθρωπος έξυπνος καταλαβαίνει βέβαια πού θα μπορούσε να οδηγήσει η πρότασή του αυτή, εκτός και αν την είπε μόνο ως "πυροτέχνημα" για τις ανάγκες της στιγμής.
Ασφαλώς και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο Χριστιανός θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στους νόμους του κόσμου και εκείνους του Θεού, όμως ο υπέρτατος νομοθέτης είναι ο Θεός και όχι ο λαός ή (οθρότερα) ο όχλος...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ
Η αποθέωση του παιδιού καταναλωτή
και η μιζέρια της ελληνικής οικογένειας
Η κορύφωση της υπηρέτησης των παιδιών μας ως καταναλωτών κορυφώνεται όσο εντείνεται η κοινωνική κρίση.
Υπηρετούμε τα παιδιά μας με λιγότερη φροντίδα και αγάπη και περισσότερο χρήμα.
Στερούμεθα για να έχουν.
Χάνουμε χρόνο κυνηγώντας περισσότερα έσοδα για τα έξοδά τους, όταν τον ίδιο χρόνο αν τους δίναμε, θα τους προσφέραμε περισσότερη φροντίδα, γνώση και ευτυχία.
Στο βωμό τής δήθεν και κατ’ επίφαση δωρεάν παιδείας και του μεταξύ μας αδυσώπητου ανταγωνισμού, πληρώνουμε για ιδιαίτερα, φροντιστήρια, πρόσθετες γνώσεις κ.ά., στερώντας τις οικογένειές μας από έσοδα τα οποία χρειάζονται καθημερινά.
Ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.
Θρέφουμε τα πλέον αμόρφωτα, αγύμναστα, παχύσαρκα (ή υπέρβαρα) και κακομαθημένα παιδιά.
Οι τύψεις μας και οι ενοχές μας μας οδηγούν σε εκδηλώσεις αγάπης μονοσήμαντες, με ένα και μόνο κύριο χαρακτηριστικό^ την σπατάλη χρημάτων και την "τσιγκουνιά" χρόνου γι’ αυτά.
Με το χαρτζιλίκι, τα δώρα, την υπερβολική επιπλέον παιδεία και την τηλεόραση, αντικαθιστούμε την ουσιαστική αγάπη και φροντίδα, η οποία -πάνω από όλα- απαιτεί επένδυση του μόνου αγαθού που είναι πραγματικά δικό μας. Του χρόνου μας.
Αγαπάμε τα παιδιά μας; Απόδειξη! Όποιος αγαπά, πονά.
Ένα παιδί κοστίζει σήμερα τουλάχιστον το 1/3 των οικογενειακών δαπανών.
Τα παιδιά δεν έχουν ιδέα για τις εισοδηματικές δυνατότητες της οικογένειάς τους, αφού έχουν σχεδόν ό,τι και να ζητήσουν.
Έτσι ελαχιστοποιείται και η αξία των δώρων, προσφορών και θυσιών, εξαιτίας της εύκολης και άμεσης ανταπόκρισής μας στις επιθυμίες τους ή και της τάσης μας... να τις προλαμβάνουμε.
Η απαξία των εξωτερικών φαινομένων της αγάπης και της φροντίδας μας, τείνει να καταστρέψει το οικοδόμημα γενεών.
Η χαλάρωση της οικογένειας, η σπανιότητα της οικογενειακής συνεύρεσης την ώρα του φαγητού, η σταδιακή έκπτωση της αλληλεγγύης των γενεών (με την εγκατάλειψη των γονέων μας) δίνει στα παιδιά μας το παράδειγμα. Το ίδιο ακριβώς θα κάνουν σε μας.
Στην καλύτερη περίπτωση θα πληρώσουν το γηροκομείο.
Από την έκδοση του ΙΝΚΑ "Οδηγός Καταναλωτή 1999"
(Φεβρουάριος 1999, σελ. Ε23).
