Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΣΆΒΒΑΤΟ -15-8-2015-TYXIKOS ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000 --
``Διά πολλών μαρτύρων...''
Ο ψευδεπίγραφος πόλεμος
Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ώστε να μην εισχωρεί στις σελίδες αυτές κανενός είδους φανατισμός. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" ένα ΣΟΒΑΡΟ άρθρο, που με σοφία και σαφήνεια μετατοπίζει την προσοχή από το ψευδοδίλημμα "ναι ή όχι στην αναγραφή του θρησκεύματος;" -στην παγίδα του οποίου παρασύρθηκαν και έπεσαν οι ιεράρχες- για να δείξει το αληθινό πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, που επικεντρώνεται στο ότι κανείς πλην των κρατικών υπηρεσιών δε θα μπορεί να γνωρίζει ΤΙ ΘΑ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ή τι θα μπορεί στη συνέχεια να προστεθεί, στη μαγνητική λωρίδα που θα διαθέτουν.
Πάρα πολλές φορές, σε σημείο υπερβολής, επαναλαμβάνει το βιβλίο της Αποκαλύψεως την φράση «και ο έχων ώτα...» ή «και ο έχων νουν...» κ.λπ., πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι σε δύσκολους καιρούς, σαν τους σημερινούς, απαραίτητη προϋπόθεση - εφόδιο για την ερμηνεία των «σημείων» - γεγονότων αποτελεί η σκέψη, η σύνεση, η φρόνηση, και ο Φωτισμός θα συμπλήρωνε ο θεολόγος νους. Γνώμονας λοιπόν στην έρευνα και εξέταση ζητημάτων πρέπει να είναι η διερεύνηση της επιφάνειας, άλλά κυρίως του βάθους των πραγμάτων.
Μήπως λοιπόν στην προσπάθεια να εξωραϊστεί η χρήση των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων προωθείται η δυνατότητα του κάθε ανεξέλεγκτου «αρμοδίου» ή μη, ακόμη και ηλεκτρονικού «πειρατή» από οποιοδήποτε μέρος της γης, να έχει στη διάθεσή του, μέσω της ηλεκτρονικής αποθήκευσης δεδομένων, ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες εκπληκτικής λεπτομερείας και σπουδαιότητας; Οποιοδήποτε καλόπιστο ή κακών διαθέσεων συλλογικό διευθυντήριο ή άνθρωπος, θα διαχειρίζεται στοιχεία και πληροφορίες που σχετίζονται και αφορούν από τις καταναλωτικές προτιμήσεις έως τις ασθένειες και τα «πιστεύω» καθενός, ο οποίος κατέχει ή μάλλον «κατέχεται» από ηλεκτρονική ταυτότητα.
Και ξεκινά ένας ψευδεπίγραφος «πόλεμος», και καλλιεργείται από τα Μ.Μ.Ε. πνεύμα συρράξεως μεταξύ του Κράτους και του πληρώματος της Εκκλησίας με θέμα το εάν χρειάζεται να περιέχεται στη νέα ταυτότητα το θρήσκευμα.
Αυτονόητο είναι, ότι με το ερώτημα αυτό θεωρείται de facto η αποδοχή των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, γι’ αυτό και καλλιεργείται πνεύμα αντιπαλότητας για μια λεπτομέρεια, βασική μεν σχετική δε, αυτήν της αναγραφής ή μη του θρησκεύματος. Διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, εφόσον θεσπιστεί η ηλεκτρονική ταυτότητα, το θρήσκευμα του κατόχου θα αποτελεί ένα από τα εκατομμύρια διά γυμνού οφθαλμού αόρατα -ορατά όμως από τα ειδικά μηχανήματα- στοιχεία που θα εμπεριέχονται a priori στον πολυψήφιο οριζόντιο αριθμό, την λωρίδα η οποία θα διατρέχει όλη την ταυτότητα, προσωπικά στοιχεία με διαβαθμισμένη πρόσβαση, τα οποία δεν αποκαλύπτονται στον ενδιαφερόμενο, ώστε να μην του παρέχεται η δυνατότητα ελέγχου και αλλαγής ψευδών ή και χαλκευμένων στοιχείων.
Άρα ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας. Όσοι αγωνίζονται, και δικαίως, για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της. Μήπως oι «κουτόφραγκοι» Βρετανοί και Δανοί, επί πλέον δε και οι καθ’ ημάς Κύπριοι, που αρνήθηκαν τις ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι ανόητοι ή μήπως έχουν έλλειμμα δημοκρατικότητας ή ακόμη προωθούν την διεθνή τρομοκρατία;
Η ηλεκτρονική ταυτότητα δεν αποτελεί απλώς ένα κρατικό έγγραφο, όπως αβασάνιστα και ύποπτα πολλοί υποστηρίζουν. Δεσμεύει ανεξέλεγκτα και υποθηκεύει αβασάνιστα το μέλλον των κατόχων της καθιστώντας τους έκθετους σε κάθε νόμιμο αλλά και παράνομο συμφέρον και δύναμη.
Πρόκειται για τον θρίαμβο του ρατσισμού, της κατηγοριοποίησης και κατάταξης των ανθρώπων, έννοιες, τις οποίες έχει ανάγκη διότι αποτελούν μέρος της ουσίας του και με τις οποίες ερωτοτροπεί και εφαρμόζει σε κάθε έκφανση της ζωής, της τέχνης και του πολιτισμού του ο νεόκοπος Δυτικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός, ο οποίος αγνοεί συστηματικά και θεωρεί ουτοπία το ότι ο άνθρωπος είναι τρεπτός, δηλ. «προς τι μεν καλός, προς τι δε κακός», αρχή, η οποία διέπει όλα τα εγκόσμια και σαν αστραπή διαπερνά διαχρονικά το ελληνικό και μετέπειτα το Πατρικό πνεύμα. Ο πολιτισμός μας, που δεν είναι χθεσινός, θα καταδίκαζε ως ύποπτη και δόλια την σπουδή της θέσπισης και απόκτησης ηλεκτρονικών ταυτοτήτων.
Ήδη η εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, του οποίου μέρος μόνον αποτελεί η ατομική ηλεκτρονική ταυτότητα, ξεκίνησε με την συλλογή προσωπικών στοιχείων των υπηρετούντων στη Δημόσια Τάξη, οι οποίοι λόγω της φύσεως της υπηρεσίας των δεν μπορούν να αρνηθούν.
Δεν είναι ακόμη αργά για να ξυπνήσουμε, και μαζί να ενεργοποιηθεί η Εκκλησία μας, ώστε να ξεφύγουμε από το δόλωμα (δέλεαρ) του ψευδοδιλήμματος «αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες» επιστρέφοντας στο πραγματικά ζητούμενο που είναι: "καθιέρωση - αποδοχή ή συνολική απόρριψη αυτού του είδους των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων;».
Ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας... Όσοι αγωνίζονται για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της.
Και το θέμα αυτό φέρει τόσες καίριες παραμέτρους και έχει τόσο σημαντικές διαστάσεις για την επιβίωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας διάρκειας, ώστε να καταφύγουμε καλόπιστα, όπως ακριβώς και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, στην άμεση λαϊκή ετυμηγορία, σε δημοψήφισμα. (*)
(*) Άρθρο του θεολόγου κ. Π. Φραγκάκου στο Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" (Ιούν. 2000, σελ. 22). Τίτλος στο πρωτότυπο "Ηλεκτρονικές ταυτότητες: Ναι ή Όχι;"
Ότι διαφωνούμε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι σαφές και από την υπόλοιπη ύλη του τεύχους. Ότι, εντούτοις, υπάρχει πρακτικός κίνδυνος για την ελευθερία των πολιτών με την επιβολή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, λίγοι το έχουν κατανοήσει και ελάχιστοι είναι εκείνοι που μιλούν γι' αυτόν. Αν το θέμα έμπαινε από την αρχή σ' αυτή τη βάση -και όχι στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος- ο Αρχιεπίσκοπος θα είχε πολύ περισσότερους υποστηρικτές. Όπως όμως ενεργεί σήμερα, δικαιολογημένα κάποιοι αναρωτιούνται μήπως το όλο ζήτημα δεν είναι παρά μια συμπαιγνία που στοχεύει να παρασύρει τελικά το λαό στην αποδοχή των νέων ταυτοτήτων "με το θρήσκευμα" αλλά ...και όλα μαζί τα άλλα "μυστικά" του.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ 02
Πίσω από τις ταυτότητες
``Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είναι εκείνη που -εντελώς άστοχα- προκάλεσε τη συζήτηση των ταυτοτήτων. Η ηγεσία της Εκκλησίας, όμως, την εξέθρεψε και τη διόγκωσε. Έτσι, φωτίστηκε άλλη μια φορά μια πολύ απογοητευτική αδυναμία της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος: αντί να επιμένει σε ένα στείρο, τυπικό και φορμαλιστικό, πολλές φορές ηθικά και δικαιικά αθέμιτο, εναγκαλισμό με το κράτος, οφείλει να ασχοληθεί με τα ουσιώδη θέματα των σχέσεών της με την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτεία^ οφείλει να αναπτύξει τις δικές της δυνάμεις πνευματικού και κοινωνικού κύρους και τη δική της οικονομική και οργανωτική οντότητα^ οφείλει να δραστηριοποιηθεί στο ευρύτερο πεδίο των ομόδοξων και ετερόδοξων Εκκλησιών. Οφείλει γενικά να αναπτύξει τη δραστηριότητα εκείνη που θα την καταστήσει ουσιαστικά αυτοκέφαλη και πραγματικά ανεξάρτητη οντότητα απέναντι στο κράτος, θα την απαλλάξει από αναχρονιστικές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις και θα την ανυψώσει σε πηγή δύναμης για την Ορθοδοξία στον αγώνα επιβίωσης των πολιτισμών.'' Γ. Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" 30-6-2000
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Ας μιλήσουμε ψύχραιμα...
Το θρήσκευμα στις ταυτότητες
και το άρθρο 2 της Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε σε ανύποπτο χρόνο από τον Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών κ. Σάββα Αγουρίδη. Το γεγονός ότι έχει δημοσιευθεί πολύ πριν από την πρόσφατη ανακίνηση του ζητήματος, του δίνει ιδιαίτερη αξία καθώς είναι ελεύθερο από φανατισμούς.
ΕΦΕΤΟΣ γιορτάζονται σ’ όλον τον κόσμο τα 50 χρόνια της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τον ΟΗΕ. Εργαζόμενος σε μια βιβλιοθήκη του εξωτερικού για τη συγκέντρωση υλικού περί του θέματος της ανοχής και της ανεξιθρησκίας, είχα κάποια ώρα την ευκαιρία να ελέγξω όσο μπορούσα πιο προσεκτικά τις σχετικές αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τις οποίες, φυσικά, αποδέχθηκε και υπέγραψε και η χώρα μας το 1981.
Ο καθηγητής της Οξφόρδης Ian Brownlee έχει συγκεντρώσει σε ένα τόμο όλα τα βασικά ντοκουμέντα περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τίτλο: Basic Documents on Human Rights, 3η έκδ., Clarendon Press, Oxford, 1992. Περιττό να πω οτιδήποτε για τη χρησιμότητα ενός τέτοιου βιβλίου για μια εποχή όπως η δική μας, που γνώρισε τη φοβερότερη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γι’ αυτό και τα Ηνωμένα Έθνη προχώρησαν σε κοινές διακηρύξεις που για τους υπογράψαντες έχουν χαρακτήρα Νόμου.
Εδώ περιορίζομαι στην αναφορά της υπ’ αριθ. XIV «Διακήρυξης περί εξάλειψης όλων των μορφών μισαλλοδοξίας και μεροληψίας (Discrimination) που έχουν το θεμέλιό τους στη θρησκεία και τη θρησκευτική πίστη». Η απόφαση αυτή πάρθηκε και διακηρύχθηκε το 1981 (βλ. ο.π., σελ. 109-112). Με βαθιά συνείδηση ευθύνης αλλά και ρεαλισμό τονίζονται οι συμφορές που έχουν σωρεύσει επί της ανθρωπότητας η έλλειψη θρησκευτικής ανοχής, ο θρησκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Επισημαίνει πόσο συχνά παράγοντες έξω και μακράν από το χώρο του προβλήματος εκμεταλλεύονται επιδέξια παρόμοιες διενέξεις για να διατηρούν ολόκληρους λαούς απασχολημένους σε μηδαμινότητες, μακριά από σοβαρά προβλήματα της κοινωνικής ζωής ή για να εκμεταλλεύονται τους λαούς αυτούς ενσπείροντας το μίσος, τη διάσταση και την αποξένωση μεταξύ του λαού μιας χώρας. Κι η σημαντική αυτή διακήρυξη από τα κράτη-μέλη τονίζει πως δεν πρέπει η θρησκεία και η θρησκευτική πίστη να χρησιμοποιείται για σκοπούς μη συνεπείς προς τις αρχές του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Στην παράγραφο αυτή ανήκει και το άρθρο 2 που, όπως είναι φανερό αναφέρεται αμέσως και σαφώς το burlesque της ελληνικής Βουλής οσάκις συζήτησε το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών. Το παραθέτω σε δική μου μετάφραση, και θα χαρώ πολύ αν το εν Αθήναις γραφείο του ΟΗΕ έχει πιο «επίσημη»(;) μετάφραση του πολύ ενδιαφέροντος τα καθ’ ημάς άρθρου!
Άρθρο 2: «Θρησκευτική προκατάληψη και μισαλλοδοξία (discrimination), που έχουν το θεμέλιό τους στη θρησκεία ή τη θρησκευτική πίστη, δηλώνει την όποια διάκριση, εξαίρεση (exclusion), περιορισμό (restriction) ή προτίμηση (preference) που στηρίζεται στη θρησκεία ή τη θρησκευτική πίστη και που έχει σκοπό ή έχει αποτέλεσμα την αχρήστευση (nullification) ή τη μείωση (impartment) της αναγνώρισης, της απολαβής δικαιωμάτων (enjoyment) ή της άσκησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών επί της αυτής (equal) βάσης, (ό.π., σελ. 110 - Η υπογράμμιση του "Τ").
Όταν διάβασα το άρθρο αυτό, ομολογώ πως συγκλονίσθηκα. Ένιωσα βαθιά μομφή γιατί αγνοούσα, θεολόγος εγώ καθηγητής του Πανεπιστημίου, την ύπαρξη του άρθρου αυτού, όταν στην Ελληνική Βουλή γινόταν το πανδαιμόνιο εκείνο των συζητήσεων, κατά τις οποίες δεν θυμόμουν να είχε γίνει κάποια αναφορά στο άρθρο αυτό. Αυτοί που ήσαν εναντίον της αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ελληνικές ταυτότητες βασίστηκαν -όσο θυμάμαι- σε, κατά τη γνώμη μου, υγιή ιδεολογικά επιχειρήματα, όπως επίσης αναφέρθηκαν στην ουσία αυτού που θίγει και το άρθρο 2, ότι η αναγραφή δηλώνει διάκριση και μείωση των μη ορθοδόξων Ελλήνων, δεν θυμάμαι όμως να άκουσα κάποια μνεία διεθνούς συμφωνίας, με την αποδοχή και υπογραφή της οποίας έχει δεσμευθεί και η Ελλάδα, η οποία συνήθως καυχάται για την τήρηση των Διεθνών Συμβάσεων. Κι αν όμως έγινε κάποια τέτοια μνεία που μου διέφυγε, η δημοσίευση του σχετικού άρθρου του ΟΗΕ εδώ έχει ενδιαφέρον για κοινούς πολίτες όπως ο γράφων.
Οι βουλευτές όμως που ψήφισαν υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες δεν είχαν προφανώς υπόψη τη διεθνή δέσμευση της χώρας μας στο θέμα αυτό. Ως Έλληνας πολίτης, βέβαια, αισθάνθηκα εντροπή για την επιχειρηματολογία των υπερασπιστών της αναγραφής που έτυχε να ακούσω. Η μεγάλη απορία που ένιωσα, όταν διάβασα προσεκτικά τα του άρθρου 2, αφορά παλαιό φίλο, νυν πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων: διερωτήθηκα δηλ. πώς είναι δυνατό να συζητούνται τόσο σημαντικά θέματα από το ανώτατο Νομοθετικό σώμα, χωρίς ο πρόεδρος να επιστήσει ευθύς εξαρχής στους βουλευτές, όχι απλώς τι διεθνώς ισχύει αλλά βασικές αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει αποδεχθεί και υπογράψει η χώρα μας. Θυμόμαστε δηλαδή τα Ηνωμένα Έθνη, όταν έχουμε κάποιες δικές μας διεκδικήσεις, κι όταν πρόκειται για γενικές πανανθρώπινες αρχές, τις γράφουμε στα παλιά μας παπούτσια;
Ο αφελής Έλληνας, ο κοινός πολίτης, νιώθει όχι μόνο πικρία κι οργή αλλά και αηδία, όταν παρακολουθεί τους ηγέτες της χώρας να συζητούν ζητήματα τέτοιας τάξης από μια φθηνή ψηφοθηρική άποψη μέσα σε θολά νερά αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα γίνουμε οι Έλληνες ως άνθρωποι και το τι θα συμβεί στο πρόσωπο της χώρας μας επί της διεθνούς σκηνής. Το ωραίο είναι ότι τους καλοπληρώνουμε για τέτοιου είδους υπηρεσίες που μας προσφέρουν.
Αν, πράγματι, έχουν οι βουλευτές μας μια επαρκή δικαιολογία για παρατράγουδα όπως το παραπάνω, οφείλεται, αγαπητοί αναγνώστες, και σ’ εμάς: Εγράψαμε ποτέ στους ανθρώπους αυτούς, για το αν και πόσο μας εκπροσωπεί η συμπεριφορά τους; Παραπονεθήκαμε ως ψηφοφόροι τους για την εκπροσώπησή μας; Τους μεμφθήκαμε ποτέ για τις απόψεις που διατυπώνουν; Κι όταν στις εκλογές στέλνουμε με τη ψήφο μας πάλιν και πολλάκις τους ίδιους ανθρώπους στη Βουλή, αυτό δε σημαίνει πως τους εξωθούμε εμείς οι ίδιοι σε καταχρήσεις εξουσίας; Με λίγα λόγια, φταίμε όλοι και, ως πολίτες, δεν είμαστε αμέτοχοι στα αμαρτήματα ή τις αστοχίες των εκπροσώπων μας. Η Δημοκρατία δεν φτιάχνεται από μια φούχτα ανθρώπους. Η Δημοκρατία ζει από την επαγρύπνηση όλων των πολιτών.
Σάββας Αγουρίδης, Καθ/τής Παν/μίου
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ
ΜΕΓΑ ΗΘΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ
Εισηγούμενος την πρόσφατη ομιλία του στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (Αθήνα 31-5-2000), ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος είπε:
``...έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται το νέο κλίμα μέσα στο οποίο θα είμαστε προσεχώς όλοι υποχρεωμένοι να ζούμε, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου φαίνεται να είναι η υποβάθμιση της αξίας του ανθρώπινου προσώπου, η υποταγή του στην εξουσία και η υποδούλωσή του στην ηλεκτρονική τεχνολογία. Η κοινωνία των προσώπων ετοιμάζεται να παραχωρήσει τη θέση της στην κοινωνία της πληροφορίας...''
Ανακόλουθα με τα λόγια του αυτά, ο ίδιος απαιτεί και αγωνίζεται για την αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες, δηλαδή μιας ακόμη "πληροφορίας" προς επεξεργασίαν υπό παντός ενδιαφερομένου...
Η έκταση που δόθηκε στο επουσιώδες θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, γελοιοποιεί και βλάπτει διεθνώς την Ελλαδική Εκκλησία, και της στερεί την ευκαιρία να αποδείξει και να διεκδικήσει τον σοβαρό πνευματικό ρόλο της ανάμεσα στο λαό μας. Και μόνη η συνεχής παρέλαση τον τελευταίο καιρό στα "παράθυρα" των τηλεοπτικών σταθμών τόσων πολλών ανθρώπων που χωρίς δισταγμό δηλώνουν την άρνηση και την απόστασή τους από το θρήσκευμα που γράφει η ταυτότητά τους, καθώς όπως οι ίδιοι ομολογούν βιώνουν εντελώς αντίθετα από τις χριστιανικές αρχές, αποδεικνύει αφενός την αχρηστία της αναγραφής...
Αλλά υπήρξε ένα άλλο, χειρότερο ολίσθημα, καθώς ο κ. Χριστόδουλος διάλεξε να επικαλεστεί ως κατακλείδα της εν λόγω ομιλίας του τους παρακάτω στίχους γνωστού ομοφυλόφιλου Αλεξανδρινού ποιητή:
``Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες ο κούφιος Ιουλιανός είπε: "Ανέγνων, έγνων, κατέγνων" // Τάχατες μας εκμηδένισε με το "κατέγνων" του... // Τέτοιες εξυπνάδες όμως πέραση δεν έχουνε σε μας τους Χριστιανούς. // "Ανέγνως αλλ' ουκ έγνως. Εί γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως" απαντήσαμεν αμέσως''.
Δεν υπήρχε αλήθεια, άλλος ``νορμάλ'' εκπρόσωπος της Ορθοδοξίας, και έπρεπε ο Αρχιεπίσκοπος να επικαλεστεί τον Καβάφη, για να υποστηρίξει ``τες θρησκευτικές μας δοξασίες...''; Επιτέλους, σε τι βοήθησαν τον Κ.Κ. οι θρησκευτικές του δοξασίες και το ότι κατέτασσε τον εαυτό του ανάμεσα στους ``Χριστιανούς'', αν δεν μπόρεσαν να τον ελευθερώσουν από το αμαρτωλό πάθος της ομοφυλοφιλίας του;
....................................
Ο Χορηγός της Ελευθερίας
Εκατό χρόνια πέρασαν από το θάνατο του παγκόσμια γνωστού Αμερικανού ιεροκύρηκα Dwight L. Moody. Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του ``Μυστική Δύναμη'' (Secret Power), που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1881. Ο αναγνώστης θα διακρίνει εύκολα πως τίποτα δεν άλλαξε στα 120 χρόνια που πέρασαν. Οι καρδιές των ανθρώπων είναι πάντοτε ίδιες όταν δεν ενεργεί επάνω τους το Πνεύμα του Θεού!
Το Πνεύμα του Θεού επίσης μάς δίνει ελευθερία. Πρώτα μάς μεταδίδει αγάπη^ ύστερα εμπνέει ελπίδα^ τέλος μάς δίνει ελευθερία - που είναι το πιο σπάνιο αγαθό σε πάρα πολλές από τις εκκλησίες μας αυτή την εποχή. Λυπούμε να πω ότι πρέπει να γίνει μια κηδεία σε πολλές εκκλησίες πριν μπορέσει να γίνει πολύ έργο^ πρέπει να θάψουμε τον τυπικισμό τόσο βαθιά, ώστε να μην μπορεί ποτέ ν’ αναστηθεί. Το τελευταίο πράγμα που μπορεί να βρει κανείς σε πολλές εκκλησίες είναι η ελευθερία.
Όταν κηρύττεται το Ευαγγέλιο, οι άνθρωποι το κρίνουν σαν να ήταν μια θεατρική παράσταση. Πολλοί που ονομάζονται χριστιανοί, ποτέ δεν σκέφτονται ότι σ’ εκείνο που έχει να πει ο άνθρωπος του Θεού, ακούνε το λόγο του Κυρίου. Είναι δύσκολο έργο να κηρύττεις σε κριτικούς που διαπνέονται από το κοσμικό πνεύμα, όμως "όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία" (Β' Κορ. 3/γ/17).
Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί τους ανθρώπους όταν είναι σε αιχμαλωσία. Η κατάσταση πολλών μοιάζει με τον Λάζαρο όταν βγήκε από το μνήμα, δεμένος χειροπόδαρα. Είχε ζωή, και όποιος έλεγε ότι ο Λάζαρος δεν ήταν ζωντανός θα έλεγε ψέματα, αφού μόλις πριν λίγο είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Αλλά έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι επίδεσμοι από το στόμα του για να μπορεί να μιλήσει. .
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αν τους πεις ότι δεν κάνουν ό,τι θα έπρεπε, σου λένε: "Μα είμαι ζωντανός. Είμαι χριστιανός". Πράγματι δε μπορείς να το αρνηθείς αυτό, όμως είναι δεμένοι χειροπόδαρα.
Είθε ο Θεός να σπάσει αυτά τα δεσμά και να ελευθερώσει τα παιδιά Του, ώστε να μπορούν να απολαύσουν την ελευθερία. Πιστεύω ότι ο Θεός στέλνει το Πνεύμα Του για να μας ελευθερώσει επειδή θέλει να εργαζόμαστε και να μιλάμε γι’ Αυτόν. Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να σηκωθούν σε μια συνάθροιση προσευχής για να πουν λίγα λόγια για τον Χριστό, όμως υπάρχει τέτοιο κρύο πνεύμα κριτικής που δεν το αποτολμούν. Δεν νιώθουν την ελευθερία να κάνουν αυτό που θέλουν. Αν σηκωθούν, είναι τόσο τρομοκρατημένοι με αυτούς που κριτικάρουν που αρχίζουν να τρέμουν και ξανακάθονται. Δεν μπορούν να πουν τίποτα. Κι αυτό, βέβαια, είναι λάθος.
Το Πνεύμα του Θεού έρχεται για να μας δώσει ελευθερία, και όπου βλέπουμε το έργο του Κυρίου να προοδεύει, εκεί θα δούμε και το Πνεύμα της ελευθερίας. Οι άνθρωποι δεν θα φοβούνται να μιλήσουν ο ένας στον άλλον. Και όταν τελειώνει η συνάθροιση, δεν θα παίρνουν το καπέλο τους ψάχνοντας πώς θα φύγουν γρηγορότερα από την εκκλησία, αλλά θα αρχίζουν να χαιρετούν ο ένας τον άλλον και εκεί θα υπάρχει ελευθερία.
Πολλοί πηγαίνουν στις συναθροίσεις της προσευχής από μια ψυχρή αίσθηση καθήκοντος. Σκέφτονται: "Πρέπει να παραστώ επειδή αυτό είναι το καθήκον μου". Δεν σκέφτονται ότι το να συγκεντρώνονται και να προσεύχονται με άλλους χριστιανούς, να δυναμώνουν και να βοηθούν ο ένας τον άλλο για την πορεία στην έρημο της ζωής, είναι ένδοξο προνόμιό τους.
Εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα είναι αγάπη στις καρδιές μας. Δεν είναι αυτό που θέλουμε; Δεν θέλουμε ελπίδα στη ζωή μας; Δεν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι; Δεν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι;
Λοιπόν, όλα αυτά είναι έργο του Πνεύματος του Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε καθημερινά στον Θεό να μας δώσει αγάπη και ελπίδα και ελευθερία. Διαβάζουμε στην Επιστολή προς Εβραίους (10/ι/19): "Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού". Η λέξη "παρρησία" σημαίνει ελευθερία. Μπορούμε να μπούμε στα άγια και εκεί να ζητήσουμε αυτή την αγάπη και την ελευθερία και την ένδοξη ελπίδα, ώστε να μη μπορούμε να ησυχάσουμε ώσπου να μας δώσει ο Θεός τη δύναμη να εργαστούμε γι’ Αυτόν.
Αν γνωρίζω την καρδιά μου σήμερα, θα προτιμούσα να πεθάνω μάλλον παρά να συνεχίσω να ζω όπως άλλοτε, σαν ένας στο όνομα μόνο χριστιανός, χωρίς να με χρησιμοποιεί ο Θεός στο χτίσιμο της βασιλείας Του. Είναι φτωχή και άδεια η ζωή που ζει κάποιος μόνο για χάρη του εαυτού του.
Ας επιδιώξουμε να είμαστε χρήσιμοι, να είμαστε εύχρηστα σκεύη στη χρήση του Οικοδεσπότη, ώστε ο Θεός να λάμψει με το Άγιο Πνεύμα του μέσα από τη ζωή μας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
