Σε συνέχεια όσων δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος του "Τ" (σελ. 2569) με τίτλο «Τι έγινε με την ντροπή;», παραθέτουμε απόσπασμα από σχετικό άρθρο του κ. Μ. Ε. Μιχαηλίδη, θεολόγου από τον «Ορθόδοξο Τύπο» (29-6-2001), το οποίο συζητά το ίδιο θέμα από μιαν άλλη –συμπληρωματική– σκοπιά. Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες.
Επειδή μερικοί χριστιανοί της Κορίνθου, για να λύσουν τις διαφορές τους καταφεύγανε στα δικαστήρια των ειδωλολατρών, αντί να τις λύουν μεταξύ τους, ο απόστολος Παύλος τους ελέγχει γι’ αυτό το ατόπημα και τους λέγει, με κάπως αυστηρό τόνο: «Προς εντροπήν υμίν λέγω» (Α' Κορ. 6/ς/5). Σας τα λέω αυτά, για να ντραπείτε.
Αν ζούσε σήμερα ο μέγας των εθνών απόστολος και έβλεπε τα χριστιανικά κράτη και τους ίδιους τους χριστιανούς να έχουν προσβάλει τόσο βάναυσα την αιδώ και τη σεμνότητα, με πολύ αυστηρότερο τόνο θα φώναζε στους χριστιανούς: «Προς εντροπήν υμίν λέγω». Να ντραπείτε, χριστιανοί! Ναι. Να ντραπείτε, για τα χαλαρά σας ήθη. Ενώ διδαχθήκατε την αγιότητα, την σωφροσύνη, την αγνότητα, την καθαρότητα και «όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος» (Φιλιπ. 4/δ/8), εσείς κάθε μέρα τα προδίδετε.
«Προς εντροπήν», για την uni sex νοοτροπία, που καταργεί την ιδιοπροσωπία των φύλων. «Προς εντροπήν», για την άσεμνη περιβολή, που παρατηρείται μέσα στους ιερούς Ναούς και μάλιστα κατά τη Θεία Λατρεία. «Προς εντροπήν», για τα άσεμνά σας τραγούδια, που κάποτε και εκκλησιαστικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταδίδουν, προς σκανδαλισμό των πιστών. «Προς εντροπήν», για τις προγαμιαίες σχέσεις, τις οποίες ανάξιοι κληρικοί τις είχαν κάποτε επικροτήσει. «Προς εντροπήν» και για τη γενικότερη αναίδεια κα αναισχυντία για την οποία δε διαμαρτύρεστε, αλλά την ανέχεστε παθητικά...
«Αιδώς αποιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Η απώλεια της ντροπής, είναι πηγή των πιο φοβερών κακών. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από κείνο τον άνθρωπο, που έχασε κάθε ηθικό αισθητήριο; Ποια ηθική ευαισθησία μπορεί να έχει εκείνος, που πέταξε κάθε ίχνος αισχύνης και αξιοπρέπειας; «Πόρωσις δε ουδαμόθεν γίνεται, αλλ’ ή από αναισθησίας», παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Ο αναίσχυντος καταντάει στην πώρωση, γιατί χάνει κάθε αίσθηση του καλού και ηθικού.
Ένας αρχαίος μύθος λέγει ότι κάποτε ένας νεαρός κένταυρος (μισός άνθρωπος και μισός άλογο), ζήτησε από τη θεά Αθηνά να τον κάνει άνθρωπο.
–Δεν μπορώ, της παραπονέθηκε, να είμαι ένα νόθο ον και να μη μπορώ να πω τον εαυτό μου ούτε άνθρωπο, ούτε κτήνος.
Αλλά η Αθηνά δεν του έκανε αυτή τη χάρη, λέγοντάς του:
–Ζητάς μια χίμαιρα. Θέλεις να γίνεις άνθρωπος, ενώ όλοι οι άνθρωποι ζητούν να μη είναι άνθρωποι. ’λλοι από αυτούς με την ευσέβεια θέλουν να γίνουν θεοί και άλλοι με την ακολασία γίνονται κτήνη!...
Το ανησυχητικό δεν είναι η ύπαρξη της αμαρτίας, αλλά η συνθηκολόγηση μαζί της^ ο συμβιβασμός και η νομιμοποίησή της. Ο «συσχηματισμός» με τον «κόσμον» και το πνεύμα του «κόσμου». Αυτός είναι και της σύγχρονης Εκκλησίας ο μέγας κίνδυνος. Κάθε υποχώρηση στην εκκοσμίκευση, είναι μια αποτυχία στην αποστολή της. Και σίγουρα, η προσβολή της αιδούς, είναι σκανδαλισμός και αισχύνη.
Πόση, όμως, η ακτινοβολία της αρετής! Πόσο χαριτωμένη η σεμνότητα! Θα ‘λέγε κανείς πως είναι το γνώρισμα των αγγέλων. Σεμνότητα, σημαίνει αγιότητα αισθημάτων, αγνότητα καρδιάς, αιδημοσύνη, ταπείνωση στην πιο ιδανική της μορφή. Ο σεμνός άνθρωπος έχει γοητεία και χάρη. Κατέχει τέτοια μυστική δύναμη, ώστε μιλάει, χωρίς να μιλάει. Χρωματίζει και ομορφαίνει την ανθρώπινη ζωή, σαν το ροδοκόκκινο χρώμα της αυγής.
Προπάντων η γυναίκα είναι πλασμένη με αυξημένο το αίσθημα και την αρετή της σεμνότητας. «Κόσμος πρέπων γυναιξί, σεμνότης, ευστάθεια, σωφροσύνη», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ο ωραιότερος στολισμός της γυναίκας είναι η σεμνότητα, η ευπρέπεια, η αγνότητα.
Πόσο φοβερό τούτο το έλλειμμα στην εποχή μας! Πόση αποκοτιά και αναίδεια! Πόση γυμνότητα και αναισχυντία! Πόσο μειωμένες οι ηθικές αναστολές της σημερινής γυναίκας! Πόση άμβλυνση της ηθικής ευαισθησίας! Πόσος ευτελισμός του ανθρώπινου προσώπου!» (...)
