«Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς
ζητείτε...»
Τα καλύτερα χαρίσματα
«Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα
χαρίσματα^ και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω» (Α' Κορ. 12/ιβ/31)
«Ακολουθείτε την αγάπην^ και ζητείτε μετά
ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε το να προφητεύητε» (Α' Κορ. 14/ιδ/1)
«Ώστε, αδελφοί, ζητείτε μετά ζήλου το
προφητεύειν, και το λαλείν γλώσσας μη εμποδίζετε» (Α' Κορ. 14/ιδ/39)
Είναι πολύ γνωστή η βιβλική φράση «Ζητείτε
μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα» (Α' Κορ. 12/ιβ/31). Σε αυτήν, σε συνδυασμό
και με την σχεδόν επανάληψή της λίγο παρακάτω, όπου διαβάζουμε «Ζητείτε μετά
ζήλου τα πνευματικά» και «ζητείτε μετά ζήλου το προφητεύειν» (Α' Κορ.
14/ιδ/1,39) ο Παύλος προτρέπει τους πιστούς ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ και μάλιστα «μετά ζήλου»
«τα χαρίσματα», «τα πνευματικά» και «το προφητεύειν»..
Στο σημείο αυτό σημειώνεται ευθύς εξαρχής
ότι είναι εντελώς λανθασμένη και αυθαίρετη η άποψη του G.E. Gardiner, που
προβάλλεται στο βιβλίο «Η Κορινθιακή Καταστροφή», Ελεύθερες Εκδόσεις, Πειραιάς
1991, σελ. 27, σύμφωνα με την οποία το ρήμα «ζηλούτε» του αρχαίου κειμένου
είναι σε οριστική με μάλλον αρνητική έννοια, και όχι σε προστακτική έγκλιση.
Και μόνη η σύγκριση των τριών παραπάνω χωρίων, ανατρέπει αυτή τη θέση, ώστε να
μη χρειάζεται καν η παράθεση επιπλέον επιχειρημάτων και βιβλιογραφικών
παραπομπών.
Παράλληλα όμως είναι λάθος και η πρακτική
ορισμένων εκκλησιαστικών κύκλων, που στηριγμένοι σε επίσης κακή κατανόηση,
φτάνουν στο άλλο άκρο, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της προσευχής τους εκζητώντας
πνευματικά δώρα. Είναι αυτό σωστό;
Εκφράζει το πνεύμα της Καινής Διαθήκης; Αυτό θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε
στη συνέχεια.
Στο ερώτημα αν και κατά πόσον πρέπει οι
πιστοί να ζητούν τα καλύτερα χαρίσματα, τα πνευματικά και το προφητεύειν, χωρίς
αμφιβολία πρέπει να απαντήσουμε «ΝΑΙ!» επειδή κανείς δεν μπορεί να αντιλέγει
εκεί που ο λόγος του Θεού είναι σαφής και συγκεκριμένος. Από αυτό το σημείο,
όμως, μέχρι εκείνο που παρατηρείται σε διάφορους θρησκευτικούς κύκλους, όπου
τούτο το ΑΙΤΗΜΑ αποτελεί όχι πλέον θέμα ζήλου αλλά εμμονής, υπάρχει τεράστια
απόσταση. Τι θα είχε να μας συμβουλεύσει ο λόγος του Θεού;
Είναι χρήσιμο να προσέξουμε και τη σειρά με
την οποία παρατίθενται στο αποστολικό κείμενο οι παραπάνω φράσεις, που δεν
πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Πιο συγκεκριμένα, ο Παύλος αρχικά προτρέπει τους
πιστούς να ζητούν «ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ» (τα αρχαιότερα χειρόγραφα έχουν τα
μείζονα=τα μεγαλύτερα), στη συνέχεια ορίζει ως αντικείμενο της επιθυμίας και
αίτησης των πιστών «ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ», και στο τέλος του λόγου του προβάλλει «ΤΟ
ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙΝ». Ότι αυτό έχει σημασία και
μάλιστα μεγάλη, μπορεί να το διακρίνει κάθε αντικειμενικός αναγνώστης, όμως δεν
θα επιμείνουμε σε αυτό, επειδή το ερώτημά μας φωτίζεται άριστα από πολλά άλλα
σημεία της Καινής Διαθήκης. Ας δούμε τρία παραδείγματα:
Ι.
Ο ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΑΠΦΕΙΡΑ
(Πράξ. 5/ε/1-11)
Το περιστατικό του Ανανία και της γυναίκας
του Σαπφείρας είναι γνωστό, καθώς κατέχει μία από τις πρώτες σελίδες της
ιστορίας της αποστολικής εκκλησίας στο βιβλίο Πράξεις των Αποστόλων. Επιπλέον
πρόκειται για την πρώτη ΚΡΙΣΗ που συγκλόνισε την πνευματική οικογένεια της
Ιερουσαλήμ, και μάλιστα κρίση που συνοδεύτηκε «με θάνατο».
Στην πραγματικότητα όλα άρχισαν από μια
πράξη που έκανε ο Βαρνάβας. Αυτός πούλησε κάποιο χωράφι του «και έφερε τα
χρήματα, και έθεσεν εις τους πόδας των αποστόλων» για να καλυφθούν οι ανάγκες
των φτωχών (Πράξ. 4/δ/36-37). [Περιέργως, και αντίθετα από όσα κηρύττει η
πλανεμένη διδασκαλία του «Ευαγγελίου της Ευημερίας», στην αποστολική εκκλησία
υπήρχαν φτωχοί και μάλιστα πολλοί, αλλά αυτό είναι έξω από το θέμα μας].
Αυτή την ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ζήλεψε ο Ανανίας, που
πούλησε κι αυτός ένα δικό του κτήμα και το αντίτιμο «έθεσεν εις τους πόδας των
αποστόλων» ακολουθώντας το παράδειγμα του Βαρνάβα (5/ε/1-2). Δεν είναι όμως
περίεργο που οι δύο αυτοί σύζυγοι ενώ
ξεκίνησαν να κάνουν κάτι καλό έφτασαν στο θάνατο;
Μεσολάβησε βέβαια μια λεπτομέρεια, επειδή ο
Ανανίας με τη γυναίκα του συνεννοήθηκαν να κρατήσουν ένα μέρος από την αξία του
κτήματος για δικές τους ανάγκες, αλλά ούτε σ’ αυτό το σημείο υπάρχει τίποτα
κακό αφού, όπως εξήγησε ο Πέτρος, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να πουλήσουν το κτήμα
τους ούτε να διαθέσουν τα χρήματα στην Εκκλησία. «Ενώ έμενε, δεν ήτο σου; Και
αφού επωλήθη, δεν ήτο εν τη εξουσία σου;» ρώτησε ο Απόστολος.
Προφανώς αποφάσισαν να αποκρύψουν την
αληθινή αξία, δίνοντας στην Εκκλησία μια ψεύτικη εντύπωση, θέλοντας έτσι να
κερδίσουν την εκτίμηση των αδελφών για τη γενναιοδωρία τους, και ταυτόχρονα να
έχουν κάποια αποταμίευση για τον εαυτό τους.
Συνεπώς το κακό δεν ήταν ο ζήλος τους να
μιμηθούν το καλό παράδειγμα του Βαρνάβα αλλά το θράσος τους να ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ
την καλή πίστη των συγχριστιανών τους, τους οποίους υποβάθμισαν στην εκτίμησή
τους.
Επιπλέον, ενώ ο Ανανίας είπε το ψέμα στους
Απόστολους και τους πιστούς, ο Πέτρος του εξηγεί ότι «δεν εψεύσθης εις
ανθρώπους, αλλ’ εις τον Θεόν» (εδ. 4). Ας είμαστε γι’ αυτό ενήμεροι, πως κάθε
προσπάθεια παραπλάνησης των πιστών, δεν γίνεται σε ανθρώπους αλλά στον ίδιο τον
Κύριο.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η ΚΑΛΗ επιθυμία
των τραγικών αυτών ανθρώπων χρεώθηκε σε βάρος τους, όταν μολύνθηκε με σαρκικά
κίνητρα και επιδιώξεις και τούτο καλό θα είναι να το κρατήσουμε υπόψη μας ως το
τέλος της παρούσας μελέτης.
.............................
