23--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ=06=
Είναι λοιπόν εκ της ουσίας του λυτρωτικού έργου του Χριστού η ανάστασης του σώματος. Το έργο το λυτρωτικό ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου είναι προορισμένο να αγκαλιάσει – η προσωπικότης όμως αυτή είναι διφυής. [διφυής =που έχει διπλή φύση δισυπόστατος] αν κατά συνέπεια το έργο το λυτρωτικό του Χριστού σταματούσε στο χείλος του τάφου και πιο πέρα δεν μπορούσε να προχωρήσει αν την ψυχή την έσωζε ο Χριστός από την αμαρτία το σώμα όμως από την φθορά του θανάτου – που είναι ο καρπός της αμαρτίας – δεν μπορούσε να το σώσει ημιτελές θλιβερά θα έμενε το έργο του Σωτήρος.
Ακόμα όμως για την άλλη εκείνη τη μεγάλη ζωή ένα κατάλληλο όργανο εκδηλώσεως χρειάζεται η ψυχή. Σ’ αυτό τον κόσμο όργανο κατάλληλο έχει το σώμα το υλικό.
Και το σώμα αυτό πλήρως προσαρμόζεται στις συνθήκες και απόλυτα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ζωής μέσα στον υλικό αυτό κόσμο στον οποίο τώρα κινείται.
Όταν όμως εισαγάγει ο Θεός τη λυτρωμένη ψυχή σ’ εκείνη την πιο πλατειά ζωή μέσα σ’ ένα κόσμο που τη σύσταση και α όρια του απλώς να τα εικάσουμε[εικάζω (είκασα)συμπεραίνω /υποθέτω] εικασία= υπόθεση/εικόνα παράσταση] μπορούμε σήμερα είναι φανερό ότι ένα καινούργιο όργανο εκδηλώσεως θα της χρειαστεί ένα καινούργιο σώμα το σώμα της αναστάσεως το σώμα το «πνευματικό» όπως το αποκαλεί ο Λόγος του Θεού – ένα σώμα που θα είναι εις θέση ν’ ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες και τις νέες απαιτήσεις της ζωής υπό την καινούργια της μορφή.
Εσκόνταψαν πολλοί στο ζήτημα του σώματος της αναστάσεως γιατί το φαντάσθηκαν σαν μια διαιώνιση του παρόντος σώματος της σαρκός. Μια τέτοια υπόθεσης είναι ξένη προς τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Τα φυσικά συστατικά του σώματος που αποτίθεται στον τάφο περιέρχονται στη δικαιοδοσίας της φύσεως η οποία τα διεκδικεί και τα στρατολογεί και τα μεταβάλλει σε καινούργια κύτταρα σε άλλους ζώντας οργανισμούς. Και προσφέρει έτσι ο τάφος το περιεχόμενο του για να ξαναφανεί υπό άλλη μορφή το όμορφο θαύμα της ζωής σ’ ένα λουλουδάκι σ’ ένα δένδρο σ’ ένα πουλάκι.
Και ξαναφαίνεται έτσι γύρω μας το αγαπημένο σώμα που αποθέσαμε στον τάφο σ’ αγνώριστα σχήματα σαν χρώμα σαν άρωμα σαν κίνησης στο αδιάκοπο αυτό ποτάμι της ζωής. Αυτού του σώματος τα συστατικά χρησιμοποιήθηκαν ήδη στον τάφο και δεν έπαυσαν να χρησιμοποιούνται και θα ήταν μωρόν να υποθέσει κανείς ότι θα σκύψει από τον ουρανό ο Θεός να συλλέξει αυτά τα συστατικά για να δημιουργήσει το σώμα της αναστάσεως.
Και όμως από τον τάφο θα βγει το σώμα της αναστάσεως.
Σημάδι αυτό της ταυτότητας του σώματος της αναστάσεως με το σώμα που τώρα φορούμε. Από τον τάφο – αλλά το προϊόν μιας νέας δημιουργικής πράξεως του Θεού. πόσο ωραία και πόσο καθαρά το διδάσκει ο Απ. Παύλος στην:
Α΄ προς Κορινθίους (15:35-42-44): Σ. Φίλος
35 Αλλά, θα πει κάποιος: Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; Και με ποιο σώμα έρχονται;
36 Άφρονα, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν ζωογονείται, αν δεν πεθάνει.
37 Και εκείνο που σπέρνεις, δεν σπέρνεις το σώμα που πρόκειται να γίνει, αλλά έναν γυμνό κόκκο, σιταριού ίσως ή κάποιον από τους υπόλοιπους.
38 Ο Θεός, όμως, του δίνει σώμα όπως θέλησε, και σε κάθε ένα από τα σπέρματα το ιδιαίτερό του σώμα…
..42 Έτσι και η ανάσταση των νεκρών· σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία·
43 σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα· σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη·
44 σπέρνεται ως σώμα ζωικό, ανασταίνεται ως σώμα πνευματικό. Υπάρχει σώμα ζωικό, υπάρχει και σώμα πνευματικό…
(Α΄ Κορινθίους 15:51-52). Σ. Φίλος
..50 Και λέω τούτο, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία.
51 Δέστε, ένα μυστήριο λέω προς εσάς· όλοι μεν δεν θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε,
52 σε μια στιγμή, σε χρόνο ανοιγοκλεισίματος του ματιού, στην έσχατη σάλπιγγα· επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε.
53 Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία.
54 Όταν τούτο το φθαρτό ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος, που είναι γραμμένος: «Καταβροχθίστηκε ο θάνατος με νίκη».
……..
Τώρα είναι ώρα της σποράς. Τα χωράφια της φθοράς δέχονται τώρα την σπορά. Πικρή σπορά με δάκρυα ποτισμένη. Είναι πολύ σκληρή η ώρα του τάφου. Θα ακολουθήσει όμως και η βλάστησης. Τώρα τα πράσινα μόνο φιλαράκια της προσδοκίας έχει αναδώσει ο τάφος του πιστού. Τότε θα αναφανεί το όμορφο άνθος και ο καρπός της νέας της ακατάλυτης ζωής.
Και πλάι στους κενούς τάφους των πιστών τα σώματα των ζώντων τη μεγάλη εκείνη ημέρα θα υποστούν σε μια στιγμή μέσα μια θαυμαστή μεταβολή. Θα πάρουν κι’ αυτοί χωρίς να γνωρίσουν την πικρή πείρα του τάφου τα σώματα της αναστάσεως και ενωμένες σε μια χαρούμενη ομάδα οι δύο αυτές τάξεις των πιστών θ’ αποχαιρετήσουν τον κόσμο αυτό των δακρύων και θα
ξεκινήσουν για να συναντήσουν τον Κύριο τους στον αέρα.
Που είναι τώρα οι αγαπητοί μας αυτοί που μας πήρε ο θάνατος; Κατά το ενδιάμεσο αυτό διάστημα το προ της αναστάσεως που είναι οι νεκροί; Το σώμα τους στον τάφο στην προσωρινή του αυτή κατοικία.
Η ψυχή τους όμως; Μιλούμε βέβαια για ανθρώπους που πέθαναν εν Χριστώ. Μιλούμε για κείνους που όσο ζούσαν εδώ κάτω ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της αγάπης του Χριστού και δέχθηκαν τη σωτηρία Του. Η ανάστασης για την οποία τώρα μιλούμε σ’ αυτούς αναφέρεται.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
