ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
05
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ=
Κι’ ένα τελευταίο ερώτημα για τη ζωή της αναπαύσεως. Ερώτημα που πολύ ζωτικά μας ενδιαφέρει όλους μας όσοι χάρις στη σχέση μας με το Σωτήρα έχουμε χαρούμενη προσδοκία ότι θα πάρουμε μέρος σ’ εκείνη τη ζωή. Θα υπάρχει αναγνώρισης στη ζωή της αναστάσεως; Στη νέα εκείνη μορφή ζωής που θα μπούμε θα αναγνωρίσουμε τους αγαπητούς μας;
Είναι δυνατόν να μη τους αναγνωρίσουμε; Η μνήμη είναι της προσωπικότητας του ανθρώπου ένα από τα πιο σπουδαία στοιχεία. Είναι λοιπόν δυνατόν να φανταστούμε ένα λυτρωμένο τώρα ον που σε κάποιο στάδιο της ανόδου του και στην καινούργια μορφή ζωής έχασε το πολύτιμο αυτό στοιχείο της προσωπικότητας του; και είναι δυνατόν να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής του χάθηκε στο κάπου στο πέλαγος της λήθης;
Δεν θα φτωχύνει θα πλουτιστεί δεν θα ζαρώσει θα αναπτυχθεί δια της αναστάσεως η ζωή μας. Και η μνήμη φωτισμένη τώρα με το φως της αιωνιότητας θα προσθέσει κι αυτή τα δικά της χρώματα στην ομορφιά της ζωής του ουρανού.
Δεν μας άφησε όμως ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό στις δικές μας εικασίες.(συμπεράσματα)ας μη σταματήσουμε στο ιστορικό εκείνο επεισόδιο – όχι παραβολή αλλά ιστορικό επεισόδιο – του πλουσίου και του Λαζάρου για να παρατηρήσουμε πως ο πλούσιος από τον τόπο των βασάνων
αναγνώρισε τον φτωχό εκείνον επαίτη που κάποτε συνήθιζε να τον βλέπει στα σκαλοπάτια του μεγάρου του και τώρα τόσο ανέλπιστα τον είδε στους κόλπους του Αβραάμ. Ας σταθούμε μπροστά σε κάτι το άκουσμα πιο συγκεκριμένο.
Θυμηθείτε τη σκηνή εκείνη πάνω σε κάποια πλαγιά του όρους Θαβώρ.Ανέβηκαν στο βουνό ο Χριστός και τρεις μαθηταί Του ,και κατέβησαν στο βουνό ο Μωϋσής και ο Ηλίας.
Και έλαβε χώραν το θαυμαστό εκείνο επεισόδιο: η μεταμόρφωσης του Κυρίου. τι ήταν αυτό που πράγματι έλαβε χώραν εκεί; Προσέξτε καλλίτερα τους δύο εκείνους ουράνιους επισκέπτες του Κυρίου μας και θα το δείτε. Ο ένας απ’ αυτούς είχε πεθάνει και πάνω στην πλαγιά κάποιου άλλου βουνού ο ίδιος ο Θεός τον έθαψε. Ο άλλος δεν πέθανε αλλά με άρμα πύρινο τον πήρε ο Κύριος στον ουρανό.
Ο ένας γνώρισε την πικρή πείρα του τάφου ο άλλος τον παράκαμψε τον τάφο. Και οι δύο τώρα επισκέπτες του Κυρίου μας με τα σώματα της αναστάσεως – και τους αναγνώρισαν οι μαθηταί! Από ανακοίνωση ασφαλώς του Κυρίου τους αναγνώρισαν - πάντως υπήρξε αναγνώρισης.
Ήταν συμβολική νομίζω η επίσκεψης εκείνη. Μια μικρή προκαταβολή ήταν της χαράς της μεγάλης εκείνης ώρας της αρπαγής της εκκλησίας. Και στα πρόσωπα των δύο εκείνων επισκεπτών του Κυρίου αναγνωρίζουμε τους πρωτοπόρους των δύο ομάδων πιστών που θα συναντηθούν στον αέρα για να υποδεχθούν το Χριστό.
Η μία από τον κενωθέντα τάφο η άλλη χωρίς να έχει γνωρίσει την πίκρα της πείρα αυτής.
Σε ποια από τις δύο αυτές ομάδες άραγε θα βρεθούμε την ημέρα εκείνη εμείς; Η καρδιά μας ψιθυρίζει την προτίμηση της. Είναι η ίδια προτίμησης που είχε ο απ. Παύλος:
………………….
«Διότι όσοι είμεθα εν τούτω το σκηνώματι στενάζομεν υπό του βάρους αυτού επειδή θέλωμεν ουχί να εκδυθώμεν αλλά να επενδυθώμεν δια να καταποθεί=( εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) το θνητόν υπό της ζωής»
(Β΄ Κορινθίους 5:4). Σ. Φίλος
Επειδή , όσοι είμαστε μέσα σε τούτο το σκήνωμα, στενάζουμε κάτω από το βάρος του· για τον λόγο ότι, θέλουμε όχι να ξεντυθούμε, αλλά να φορέσουμε ένδυμα, ώστε το θνητό να καταβροχθιστεί από τη ζωή.
Λαχταρά ο Απ. Παύλος να τον καταλάβει η μεγάλη εκείνη στιγμή ζώντα ούτως ώστε να βρεθεί στην ανάγκη να εκδυθεί το σώμα του αλλά να επενδυθεί το σώμα της αναστάσεως και να καταποθεί=(εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) έτσι το θνητό υπό της ζωής. Το ίδιο και η δική μας καρδιά λαχταρά. Αυτό όμως θα το αποφασίσει ο Κύριος.
Εκείνο που ξέρουμε με θετικότητα είναι αν είμαστε του Χριστού θα βρεθούμε οπωσδήποτε εκείνη τη μεγάλη μέρα μαζί Του και ας ορίσει Εκείνος σε ποια από τις δύο ομάδες υποδοχής θα μας τάξει. Πόσο ωραία θα είναι αν βρεθούμε στην ομάδα του Ηλία και ξαφνικά μέσα από την τύρβη της καθημερινής ζωής και τους
πειρασμούς της και τις δοκιμασίες της αρπαγούμε στον αέρα!
Αλλά και στου Μωϋσή την ομάδα πόσο ωραία θα είναι! Πόσο ωραία όταν ξαφνικά μια ακτίνα από το φως της αναστάσεως θωπεύσει τον τάφο μας και αποδώσει το σώμα μας στην καινούργια ζωή! Ο Θεός να δώσει σ’ όλους μας τη μεγάλη αυτή χαρά.
