ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
Μεταφορά Αγ. Γραφής Σ. Φίλος
(22)
Αξίζει να δούμε κάποια πράγματα ωραία που μας τα λέει ο αδελφός μας μέσα στο βιβλίο του για την ελπίδα της αναστάσεως του πιστού. Και βεβαιωμένο με τα εδάφια του.
Είναι το κεφάλαιο έκτο.
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ==
Ήταν το ξεχείλισμα της πικρίας μιας πολύ πονεμένης καρδιάς. Πολύ σκληρά χτυπήματα είχε δεχτή. Πολύ πικρά ποτήρια είχε πιει ο ευσεβής εκείνος άνθρωπος ο Ιώβ. Οι δοκιμασίες κοπάδι ήλθαν και χτύπησαν την πόρτα του. και κάτω από το βάρος της θλίψεως και κάτω από το βάρος του πόνου δεν έσπασε η πίστης του λύγισε όμως η καρδιά του. Και άφησε κύμα μετά το κύμα καυτός να ξεχειλίσει από την πληγωμένη του καρδιά ο πόνος:
…….
(Ιώβ 3:3). Βάμβας
«Είθε – είπε να χαθεί η ημέρα καθ’ ην εγεννήθη και η νύξ καθ’ είπον Εγεννήθη αρσενικό»
(Ιώβ 3:3). Σ. Φίλος
2 Και ο Ιώβ μίλησε, και είπε:
3 Είθε να χαθεί η ημέρα κατά την οποία γεννήθηκα, και η νύχτα κατά την οποία είπαν: Γεννήθηκε αρσενικό.
( Ιώβ 5:7). Βάμβας
« Ο άνθρωπος – είπε – γεννάται δια την λύπην και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά»
(Ιώβ 5:7). Σ. Φίλος
7 αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά.
…….
Νόμος φυσικός που κανείς δεν μπορεί να τον διαφύγει! Όπως νόμος φυσικός είναι εκείνος που τραβά τους μικρούς αετιδείς έξω από τη μητρική φωλιά και τους ωθεί να πέσουν στο κενό για να ζυγισθούν στις πρωτόπειρες φτερούγες τους έτσι νόμος αδυσώπητος ηθικός είναι εκείνος που γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με δάκρυα με πόνο με πίκρα. Κι’ επιτέλους έρχεται ο θάνατος και τερματίζεται η θλιβερή υπόθεσης της ζωής.
Ούτε σαν ένα ξερό κούτσουρο δεν είναι του ανθρώπου η ζωή γιατί
Από εκείνο υπάρχει ελπίς καινούργια βλαστάρια ζωής να ξεπεταχθούν ενώ ο άνθρωπος ενώ ο άνθρωπος…
……….
(Ιώβ 14:7). Βάμβας
«Διότι περί του δένδρου εάν κοπεί είναι ελπίς ότι θα αναβλαστήσει και ότι ο τρυφερός αυτού βλαστός δεν θα εκλείψει… αλλά ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται και ο άνθρωπος εκπνέει και που είναι;»
(Ιώβ 14:7). Σ. Φίλος
7 Επειδή, για το δέντρο, αν κοπεί, υπάρχει ελπίδα ότι θα αναβλαστήσει, και ότι ο τρυφερός του βλαστός δεν θα εκλείψει.
………
Και μέσα στο σκοτάδι αυτό της απελπισίας που ζώνει τον Ιώβ μια ερώτησης ανεβαίνει στην καρδιά του:
………
Ιώβ 14:14). Βάμβας
«εάν αποθάνει ο άνθρωπος θα ζήσει και πάλιν;»
Ιώβ 14:14). Σ. Φίλος
14 Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει; Όλες τις ημέρες τής εκστρατείας μου θα περιμένω, μέχρις ότου έρθει η μεταλλαγή μου.
………..
Όχι ο Ιώβ αλλά ο άνθρωπος – ο πληγωμένος ο θλιμμένος άνθρωπος ο άνθρωπος που του χτύπησε ο θάνατος το σπίτι και του έσπασε την καρδιά αυτός ρωτά με αγωνία:
«Αν αποθάνει ο άνθρωπος άραγε θα ξαναζήσει και πάλι;» Την ώρα εκείνη του πένθους και της σκληρής του δοκιμασίας μια φωνή από τον ουρανό μίλησε μέσα στου Ιώβ την καρδιά:
………..
(Ιώβ 14:-15 Βάμβας
«Ναι – είπε - θα ξαναζήσει». «Θα με καλέσεις κι’ εγώ θα σου αποκριθώ»
Ιώβ 14—15 Σ. Φίλος
15 Θα καλέσεις, κι εγώ θα σου απαντήσω· θα επιβλέψεις επάνω στο έργο των χεριών σου.
(Ιώβ 19:25-26). Βάμβας
«Διότι εξεύρω ότι ζει ο Λυτρωτής μου και θα εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα μου τούτο φθαρεί πάλιν με την σάρκα μου θα ίδω τον Θεόν»
(Ιώβ 19:25-26). Σ. Φίλος
25 Επειδή, ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και θα εγερθεί στους έσχατους καιρούς επάνω στη γη·
26 και αφού, ύστερα από το δέρμα μου, αυτό το σώμα θα φθαρεί, πάλι με τη σάρκα μου θα δω τον Θεό·
……….
Του γεγονότος της αναστάσεως προμήνυμα αυτό πολύ σαφές που ευδόκησε ο Θεός σ’ εκείνη τη μακρινή και σκοτεινή εποχή να δώσει σε μια πολύ πονεμένη καρδιά.
Κατά δύο τρόπους αντιμετώπισε ο άνθρωπος το πρόβλημα του θανάτου – εσφαλμένους και τους δύο. Είδε πρώτα το θάνατο με το μάτι του υλιστού. Σώμα και μόνο το σώμα είδε στον άνθρωπο.
Πέρα από το σώμα τίποτα. Αδιάσπαστα με το σώμα δεμένη η ζωή μέσα σ’ έναν κρύο τάφο το σκέπασαν και το εξαφάνισαν για πάντα το όμορφο αυτό θαύμα που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή.
Αντίληψης αυτή πολύ επιπολαία. Λύσης αυτή του προβλήματος του θανάτου που ποτέ δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον άνθρωπο. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς πολύ βαθυστόχαστος φιλόσοφος για να νιώσει ότι κάτι πέρα από το σώμα υπάρχει στη Ζωή του ανθρώπου. Κάτι που μέσα στο σώμα κατοικεί μα δεν ταυτίζεται με το σώμα. Θάνατος ανανέωσης και λαμβάνει χώραν στο σώμα.
Θάνατος των παλαιών κυττάρων που στη θέση τους καινούργια ολοένα κύτταρα διαρκώς αναπηδούν. Και σε διάστημα επτά όπως υπολογίζουν οι επιστήμονες ετών μια τέλεια ανανέωσης του ανθρώπινου οργανισμού έχει συντελεστή ως το πιο λεπτό νεύρο ως το πιο μικρό τριχοειδές αγγείο έτσι που σήμερα ούτε ένα κύτταρο να μη έχω στο σώμα μου από τα κύτταρα που το συναποτελούσαν πριν από επτά χρόνια. Από τα παιδικά μου χρόνια πόσες φορές τελείως άλλαξε σύσταση το σώμα μου! Μέσα από ένα αδιάκοπο φαινόμενο θανάτου και ανανέωσης συνεχίζεται του σώματος η ζωή. Κάθε επταετία ένας καινούργιος τελείως καινούργιος άνθρωπος ανακύπτει Καινούργιος και όμως ο ίδιος άνθρωπος ο παλιός. Γιατί ενώ κανένα κύτταρο ύλης από τα παλιά δεν μου έχει απομένει διατηρώ και ανάμνηση της παλιάς μου ζωής και συναίσθηση του αναλλοίωτου «εγώ» μου.
ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΕΝΤΡΟ
Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ασύλληπτο και μυστηριώδες ον που το ονομάζω «εγώ» στεγάζεται μεν μέσα στο σπίτι που το αποτελούν τα συνεχώς ανανεωμένα κύτταρα της ύλης και εκδηλώνεται μέσα από το σπίτι αυτό αλλά δεν ταυτίζεται με το σπίτι. Και όπως σ’ όλα τα σπίτια και σ’ αυτό ο ένοικος είναι μεγαλύτερης σημασίας από το σπίτι. Και όταν το σπίτι καταρρεύσει ο ένοικος μετοικεί.
Ευγενέστερα εκ πρώτης όψεως αλλά το ίδιο εσφαλμένη είναι η αντίθετη λύσης που δόθηκε στο πρόβλημα του θανάτου από τον Πλάτωνα και άλλους Έλληνας φιλοσόφους. Τόσο πολύ άφησαν αυτοί την καρδιά τους να νοιώσει και να εκτιμήσει τον ένοικο ώστε αισθάνθηκαν περιφρόνηση για το σπίτι. Πνεύμα κατ’ αυτούς ο άνθρωπος και μόνο πνεύμα.
Η ΜΑΝΩΛΙΑ ΜΟΥ
Η ύλη; Ένα αναγκαίο προσωρινό κακό. Το σώμα μια πρόσκαιρη στενόχωρη φυλακή. Ένα στεναγμό βαθύ ανακουφίσεως αναδίδει η ψυχή – ο πραγματικός Άνθρωπος – όταν επί τέλους απαλλαγεί από την ύλη όταν σπάσει επί τέλους της φυλακής και αποθέσει σε κάποιο τάφο το περιφρονημένο αυτό σώμα. Κι’ αυτός ελεύθερος πια από τους πειρασμούς του σώματος για πρώτη φορά τώρα ανακαλύπτει την πραγματική ομορφιά της ανθρώπινης ζωής.
Και οι δύο αυτοί τρόποι αντιμετωπίσεως του προβλήματος του
θανάτου είναι τελείως σαθροί. Τελείως διαφορετική είναι η διδασκαλία της Αγ. Γραφής.ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ ΜΟΥ
Εύκολο είναι να το παρατηρήσει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι ένα δισυπόστατο όν. Και ο ένοικος δεν συνταυτίζεται με το σπίτι αν το «εγώ» του ανθρώπου δεν συνταυτίζεται με το σώμα όμως κάποιο σπίτι χρειάζεται οπωσδήποτε ο ένοικος ένα σώμα χρειάζεται οπωσδήποτε η ψυχή για να λειτουργήσει και να εκδηλωθεί και να εξακολουθήσει να υπάρχει το όν εκείνο που το ξέρουμε ως άνθρωπο.
ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΕΝΤΡΟΑΠΟ ΣΠΟΡΑΚΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΣΑ
Έτσι ενώ της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας πιο ψηλό φτερούγισμα κι’ η πιο ευγενική διδασκαλία ήταν η αθανασία της ψυχής η διδασκαλία δηλαδή κατά την οποία η ψυχή δεν πεθαίνει αλλά επιζεί του σώματος απαλλασσόμενη απλώς από τα δεσμά του της Αγ. Γραφής η διδασκαλία είναι η ανάσταση του σώματος με μια καινούργια ασύλληπτη υπό τις σημερινές μας συνθήκες σύσταση και η ολοκλήρωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας που με το επεισόδιο του θανάτου είχε υποστεί ένα καίριο τραύμα και μια ουσιώδη απώλεια.
ΤΟΥ ΚΗΠΟΥΜΟΥ
Και η ολοκληρωμένη τώρα και πάλι ανθρώπινη προσωπικότης στην οποία κατά τρόπο αδιάσπαστο πλέον είναι ζευγαρωμένα η ψυχή και το σώμα εισέρχεται σε μια καινούργια σφαίρα ζωής και δράσεως μπροστά στην οποία η παρούσα ζωή μονάχα σαν μια άτονη σκιά να παρομοιασθεί
