Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004 -
ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ
Στο τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2003, σε άρθρο μας με τίτλο "Εικονολατρία / Ειδωλολατρία - ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ - Για Ορθοδόξους..." είχαμε αναφερθεί εκτενώς στην εμπορική εκμετάλλευση ιερών κειμηλίων που εκείνο τον καιρό απασχολούσε τον Τύπο (όπως ήταν και η προσκύνηση της εικόνας της "Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας"), και είχαμε παραθέσει απόψεις του Μητροπολίτη Ιωαννίνων κ. Θεοκλήτου. Οι άνθρωποι του Αρχιεπισκόπου τότε εκφράστηκαν απαξιωτικά για τον κ. Θεόκλητο, ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορώντας τον -άκουσον, άκουσον- για "προτεσταντισμό"…
Όταν όμως το μάθημα το δίνει η επίσημη εκκλησία, τι άλλο θα περίμενε κανείς παρά την επανάληψή του από τους διάφορους "αργυροκόπους" (Πράξ. 19/ιθ/23-38), που ασμένως θα έσπευδαν να κερδίσουν κι εκείνοι από αυτό το ανά τους αιώνες "θρησκευτικό εμπόρευμα";
Δείγμα της εικόνας από το διαφημιστικό φυλλάδιο της εταιρίας
Αυτό λοιπόν πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, όταν κάποια επιχείρηση με τίτλο "ARTMUSEUM" έθεσε σε κυκλοφορία έναντι της τιμής των 378 ΕΥΡΩ μια σειρά αντιγράφων της εν λόγω εικόνας που, όπως γράφει στο διαφημιστικό έντυπο που κυκλοφόρησε με κυριακάτικη εφημερίδα, αποτελεί "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ".
Σε πείσμα της Αρχιεπισκοπής, που υποστηρίζει ότι οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν λατρεύουν τις εικόνες, η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο -αυτό δηλαδή που κατέθεσε και ο κ. Θεόκλητος- όταν έλεγε ότι ο λαός "κατά παγανιστικό τρόπο αποζητάει την επέμβαση της εικόνας, πράγμα που τον κάνει ειδωλολάτρη. Εδώ δεν λέει `με βοήθησε η Παναγία', λέει `με βοήθησε η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα'. Αυτό είναι ειδωλολατρία όσο και αν θέλουμε να το εξαγνίσουμε. Είναι αρρωστημένη πίστη". Αυτά τα ολίγα, προς επίρρωση της αλήθειας και ουδέν έτερον. |
ΤΑ ΛΕΝΕ ΚΙ ΑΛΛΟΙ...
Αναδημοσιεύουμε κείμενο του γνωστού συγγραφέα κ. Μάριου Πλωρίτη, που γράφει ξεκάθαρα τις απόψεις του για το ίδιο θέμα–διόλου διαφορετικές από τις δικές μας. (Εφημ. «Το Βήμα» 2-4-2002).
Πήρα και δημοσιεύω το παρακάτω «περίεργο» γράμμα: Αγαπητέ κύριε,
Έχω την τύχη να είμαι τελειόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής και την ατυχία να είμαι περίεργος για πολλά. Σας γράφω σήμερα, επέτειο της Αναστήλωσης των εικόνων (19 Φεβρ. 842), που ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, επειδή οι «ορθόδοξοι» εικονολάτρες ή εικονόφιλοι ή εικονό-δουλοι εθριάμβευσαν επί των «αιρετικών» εικονομάχων ή εικονοκλαστών. Και γι' αυτό ακριβώς το θέμα, επιτρέψετε μου να σας απασχολήσω.
Θα μου πείτε, εδώ χαλάει ο κόσμος και τα ΜΜΕ για την εκλογομαχία και την χρηματιστηριομαχία, κι εσύ μας σκοτίζεις με μια «-μαχία», που δίχασε ένα πεθαμένο πια κράτος, το Βυζάντιο, πριν 13 αιώνες;
Με την άδειά σας, όμως, νομίζω πως η αλλοτινή «-μαχία» δεν είναι και τόσο άσχετη με την εποχή μας, αφού και σήμερα γίνεται λόγος πολύς για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, και σήμερα μαίνονται θρησκευτικοί φανατισμοί, και σήμερα παρακολουθούμε «πνευματικούς» διχασμούς - ευτυχώς, όχι τόσο αιματηρούς όσο οι των παλαιών ημερών.
Aς έρθω, όμως στο θέμα. Δεν θα προσπαθήσω εγώ, ο ταπεινός νεοσσός, να λύσω το περιβόητο πρόβλημα των αιτίων της εικονομαχικής κρίσης, που ταλάνισε και αιμάτωσε την βυζαντινή αυτοκρατορία έναν ολόκληρο αιώνα (730-842).
Καθώς είναι γνωστό, άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως η Εικονομαχία είχε καθαρά θρησκευτικά κίνητρα (κάθαρση της θρησκείας από εξωτερικές λατρείες), άλλοι πως αποτελούσε προσπάθεια κοινωνικοπολιτικής μεταρρύθμισης (συντηρητικοί, οι εικονολάτρες, που ευνοούσαν την οικονομική ολιγαρχία^ προοδευτικοί, οι εικονομάχοι, που ήθελαν να στηρίξουν τους αγροτικούς πληθυσμούς), άλλοι πως αποσκοπούσε στον περιορισμό του αυξανόμενου «μοναχισμού» (πάμπολλοι νέοι άνθρωποι γίνονταν καλόγεροι, με όσα αγαθά ο μοναχικός βίος συνεπάγεται) καθώς και του τεράστιου πλούτου εκκλησιών και μοναστηριών, που τον εποφθαλμιούσε η κεντρική πολιτική εξουσία.
Εγώ θέλω, μόνο, να διατυπώσω δύο παρατηρήσεις:
Πρώτα, για την αντίφαση που υπήρχε (και υπάρχει) στο «δόγμα» των εικονολατρών, οι οποίοι υποστήριζαν μέχρι θανάτου την ανάρτηση και την προσκύνηση των εικόνων.
Κάθε πιστός γνωρίζει πως η δεύτερη από τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή (και που τις έχει υιοθετήσει ο Χριστιανισμός) λέει:
«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. Ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Έξοδος, Κ, 4-5).
Σύμφωνα με αυτή την σαφέστατη εντολή, οι πρώτοι Χριστιανοί και οι πατέρες της εκκλησίας, δεν εγκρίνανε την απεικόνιση Θεού, Χριστού και αγίων. Επιπλέον, όταν ήλθαν εν τη βασιλεία τους, οι χριστιανοί του Βυζαντίου καταδίωξαν ανελέητα τους οπαδούς της αρχαιοελληνικής θρησκείας σαν «ειδωλολάτρες», επειδή ετούτοι έστηναν αγάλματα (και τι αγάλματα!) στους ολυμπίους θεούς και τιμούσαν τα «είδωλά» τους.
Πώς νοείται, λοιπόν, η εικονοποίηση του Θεανθρώπου, της Θεομήτορος και των αγίων, η προσκύνηση και λατρεία των εικόνων, τα θυμιάματα σ' αυτές κτλ., που είναι μια νεότερη εκδοχή των αρχαίων ειδώλων; Δεν αποτελεί, τούτο, κατάφωρη παράβαση της θεϊκής εντολής; Δεν συνιστά μιαν άλλη ειδωλολατρία, διόλου διαφορετική από εκείνην που απαγορεύει η Αγία Γραφή; (Είναι σαν να διαγράφεις από τις άλλες εντολές τα «ου» και τις μετατρέπεις σε «κλέψε, μοίχευσε, ψευδομαρτύρησε» κλπ.).
Ναι, ξέρω πως οι πρόμαχοι της εικονολατρίας, όπως ο πολύς Ιωάννης Δαμασκηνός, υποστηρίζουν ότι οι εικόνες αποτελούν «σύμβολα» των εικονιζόμενων αγίων, και «μεσολαβητές» μεταξύ εκείνων και των πιστών.
Αλλά ούτε οι σοφοί απολογητές θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις δεισιδαιμονίες που αναπτύχθηκαν γύρω στις εικόνες, τη λατρεία τους αυτών καθεαυτών και, προπάντων, το εμπόριο που άνθησε και ανθεί γύρω τους, καθώς και την μαζική παραγωγή και προσκύνηση των λειψάνων τους, που έχουν κατακλύσει εκκλησίες και μοναστήρια, έτσι ώστε «κολάζεται» κανείς να υποθέσει ότι κάθε άγιος διέθετε πολύ περισσότερα κεφάλια (κάρες) από την Λερναία Ύδρα και πολλαπλάσια χέρια και άλλα μέλη από τους Εκατόγχειρες.
Σε ποιο στρατόπεδο, λοιπόν, κατοικοεδρεύουν η «κακοδοξία» και η ειδωλολατρία;
ΔΕΥΤΕΡΟ: για το ποιόν των αντιπάλων:
Όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν πως ο πρωτεργάτης της Εικονομαχίας Λέων Γ~ (714-41), ο και ιδρυτής της δυναστείας των Ισαύρων, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους βυζαντινούς αυτοκράτορες, σπουδαίος στρατιωτικός που κατανίκησε πολλές φορές τους Άραβες επιδρομείς, αναδιοργανωτής του στρατού, διπλωμάτης, αλλά και νομοθέτης: με το εγχειρίδιο «Νόμων εκλογή», γραμμένο στα ελληνικά, έκανε τη νομοθεσία προσιτή στους πάντες, συμπύκνωσε την ιουστινιάνεια νομοθεσία και την «επεδιώρθωσε εις τον φιλανθρωπότερον».
Άξιοι ηγεμόνες στάθηκαν και οι διάδοχοί του στον θρόνο και στην εικονομαχία: ο γιος του Κωνσταντίνος Ε~ (741-55), που οι εικονόφιλοι τον επονόμασαν «Κοπρώνυμο» (!), ο Λέων Ε~ ο Αρμένιος (813-20), ως τον τελευταίο εικονομάχο, τον δημοφιλή Θεόφιλο (829-42)...
Ας έρθουμε, τώρα, στην εικονολατρική όχθη. Πρωταθλήτρια, εκεί, αναδείχθηκε η Ειρήνη η Αθηναία. Την περικαλλή αυτή κυρία, οι ιστορικοί την φιλεύουν τα κομψότερα επίθετα, ήτοι: «απεριόριστα φιλόδοξη, αρχομανής και φιλοχρήματη, στερημένη κάθε ηθικού δισταγμού, μηχανορράφος, συνωμότρια και απίστευτης σκληρότητας απέναντι στους αντιπάλους της».
Πολλοί υποστηρίζουν πως «βοήθησε» να αποδημήσει εις Κύριον ο 30άρης μόλις σύζυγος της Λέων Δ’ (780-97). Αλλά το βέβαιο και το πολύ πιο αποτρόπαιο είναι πως διέταξε τα ενεργούμενα της να τυφλώσουν και να σκοτώσουν τον ίδιο τον γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ’, και μάλιστα μέσα στην «Πορφύρα», το δωμάτιο όπου είχε γεννηθεί (Αύγ. 797), ώστε να μείνει αυτή μόνη (και πρώτη στην Ιστορία) «βασιλεύς» (όχι βασίλισσα) της αυτοκρατορίας. Η ευσεβέστατη άνασσα δικαιούται, περισσότερο από κάθε άλλην, εστεμμένη ή μη, τον χαρακτηρισμό του Σαίξπηρ για την Μαργαρίτα, την σύζυγο του Ερρίκου ΣΤ’, στο φερώνυμο δράμα: «Τίγρης καρδιά μες σε γυναίκας δέρμα τυλιγμένη». Εκείνη, τουλάχιστο, σκότωνε τους εχθρούς της, όχι το ίδιο το παιδί της!
Αν την αναστήλωση των εικόνων πραγματοποίησε η χήρα του Θεόφιλου, Θεοδώρα (αναγορευθείσα, για τούτο, αγία), κινών νους της εικονο-νίκης υπήρξε ο αδερφός της Βάρδας. Ο εξαίρετος αυτός άρχων (κατά τον Παπαρρηγόπουλο) «ήτο εκ των ανθρώπων εκείνων οίτινες, μηδεμίαν πρεσβεύοντες υγιά αρχήν, σκοπόν άλλον δεν έχουσιν ειμή να αυξήσωσι την δύναμίν αυτών δια παντός τρόπου»... «δεν επίστευεν εις τίποτε και έτι ολιγώτερον εις τας εικόνας, αλλ’ ήθελε να καταλάβη την υπερτάτην αρχήν και ενόει ότι δεν ηδύνατο να επιτυχή τούτο ειμή δια των πολεμίων της μεταρρυθμίσεως».
Τοιούτοι έδοξαν τη εικονολατρία αρχιερείς...
Με κάθε τιμή
Κ.Μ. Μαλούχος
Και για την αντιγραφή Μ.Πλ.
[ * ] Ο Μ. Πλωρίτης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές-Κοινωνικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII. Πρόεδρος του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αρθρογράφος στην εφημερίδα «Το Βήμα», Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη, μέλος του Δ.Σ του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, και άλλα πολλά.
Οι κληρικοί τής Ιεράς Συνόδου –καλοταϊσμένοι από το Κράτος υπάλληλοι της εν λόγω Δημόσιας Υπηρεσίας, που αείποτε προσκυνούν την κάθε πολιτική εξουσία και το οικονομικό κεφάλαιο–, κατέταξαν τον «Τ» μεταξύ των “αιρετικών” εντύπων. Αν όμως οι εν λόγω κύριοι είχαν ίχνος τιμιότητας και καταλάβαιναν τι σημαίνει δικαιοσύνη και απροσωποληψία, θα έπρεπε να κατατάξουν στον ίδιο κατάλογο και τον κ. Πλωρίτη και την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και τον ιστορικό
Παπαρηγόπουλο. Δεν το κάνουν όμως, επειδή το ενδιαφέρον τους δεν είναι η αλήθεια αλλά μόνο η κατοχή των θέσεων και των παχυλών τους μισθών σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων, που θέλουν να τους κρατούν σε μεσαιωνικό σκοτάδι άγνοιας. |
...............................................
