Iδού έρχομαι ταχέως !!!
Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988
22
(Ιωάννης 4:13—14). Εκείνος που ήλθε να σβήσει τη δίψα όλων μας τώρα μέσα σε τέλεια αδυναμία κραυγάζει «Διψώ».
-Είναι αντίφαση; Φαινομενική. Τέτοιες έχουμε πολλές. Εκείνος λ.χ. που δημιούργησε το σύμπαν εδώ κάτω δεν είχε που να κλίνη την κεφαλή. Εκείνος που χόρτασε τόσους ανθρώπους όμως ο Ίδιος έγινε πτωχός που πλούτισε τόσους ανθρώπους ο Ίδιος έγινε πτωχός κατά πάντα. Και εκείνος που δίδει δωρεάν το ύδωρ της ζωής διψά. Παράξενο και όμως αληθινό. Δίψασε φυσικώς και πνευματικώς για να ξεδιψάσουμε εμείς.
-Έτσι τεθέντων των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι η κραυγή εκείνη «Διψώ»ήταν.
Α΄/.—Η κραυγή του αντικαταστάτου μας.Αυτός έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς Του που ήλθε να λυτρώσει. Έπρεπε να πειρασθεί κατά πάντα κθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτία βέβαια. Κι’ αν τώρα φωνάζει «Διψώ» τούτο ήταν γιατί πήρε τη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου. Πρέπει ως εκ τούτου να υποστεί την ποινή της αμαρτίας του ασεβούς ανθρώπου. Η δίψα η έλλειψης δηλαδή ικανοποιήσεως ο βαθύς πόθος της καρδιάς για κάτι που δεν έχει και για το οποίο υποφέρει αληθινά είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας σε κάθε ασεβή άνθρωπο. Και σύμφωνα με τη διδασκαλία του ίδιου του Κυρίου μας η δίψα να είναι το αιώνιο αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου όπως τόσο καθαρά φαίνεται στην ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου «Και εν τω άδη—ο Πλούσιος—υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού και αυτός φωνάξας είπε «Πάτερ Αβραάμ ελέησον με και πέμψον τον Λάζαρον δια να βάψει το άκρον του δακτύλου αυτού εις το ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη»
Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988
23
Λουκάς 16:23—24).
-Τώρα εάν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε διψάσει κάθε ένας από μας θα διψούσε για πάντα μακριά από τον Θεόν με μέγα χάσμα μεταξύ ημών και του Ουρανού. Αλλά Αυτός δίψασε. Πήρε όλη τη δίψα της κολάσεως που αλλιώς θα έπρεπε να την έχουμε εμείς αιωνίως. Πως λοιπόν να μη θαυμάσουμε αυτήν την ευλογημένη αντικατάσταση του δικαίου για τους αδίκους του Θεού για τον άνθρωπο του τελείου Χριστού για μας τους ενόχους αμαρτωλούς; Ας μεγαλύνουμε λοιπόν το όνομα του Λυτρωτού μας.
-Β΄/.—Η κραυγή του Νικητού.
-Ο Ιωάννης μας λέει πότε ο Χριστός είπε αυτό τον λόγο «Διψώ». Όταν ο Ιησούςεγνώριζε ότι τα πάντα ήδη ετελέσθησαν τότε ο Ιησούς έκραξε «διψώ». Στο Σταυρό επάνω έδωσε την πιο σκληρή μάχη. Και ενίκησε. Η δίψα εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σημάδι της νίκης. Έδειξε έτσι πραγματικά είχε συντρίψει την κεφαλή του όφεως. Και τώρα ο εξαντλημένος νικητής στέκεται τρόπον τινά παράμερα για να ξαποστάσει βλέποντας το τελειωμένο Του έργο για το οποίο σε λίγο θα φωνάξει πάλι «Τετέλεσται». Και όταν είδε ότι είχε κερδίσει τη μάχη για τις ψυχές των χαμένων ανθρώπων σκέφθηκε για το καταπονημένο και διψασμένο σώμα Του.
Κι’ έτσι φώναξε «διψώ». Όπως ένας δρομέας την ώρα που τρέχει δεν μπορεί να σταματήσει για να ξαποστάσει παρά μόνο όταν φθάσει στο τέρμα νικητής και τότε αισθάνεται έντονα τη δίψα έτσι συνέβη και με Εκείνον. Όπως συνέβη στην παλαιά εποχή με τον Σαμψών που με την σιαγόνα του Όνου φόνευσε χιλίους άνδρας μετά «διψήσας σφόδρα εβόησε προς τον Κύριον και είπε Συ έδωκας δια χειρός του δούλου σου την μεγάλην ταύτην σωτηρίαν και τώρα να αποθάνω υπό δίψης; Και έσχισεν ο Θεός το κοίλωμα το εν Λεχί και εξήλθεν ύδωρ απ’ αυτού και αφού
έπιεν ανέλαβε το πνεύμα αυτού και ανεζωοποιήθη»
(Κριτές 15:14—18) έτσι ακριβώς με τον Κύριο μας Ιησούν.
........................................................
