Iδού έρχομαι ταχέως !!!
03
Ο Θεός να το δώσει!
``...καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου,
έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας...''
Έλληνας ή Χριστιανός!
Ησχέση ανάμεσα στον ελληνισμό και το χριστιανισμό, ένα θέμα που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν πολλοί ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα εξ αφορμής των νέων αστυνομικών ταυτοτήτων. Συζητήθηκε εκτενώς σε τηλεοπτικές συζητήσεις, σε δημόσια βήματα, προβλήθηκε από τον Τύπο αλλά και από άμβωνες εκκλησιών, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης στις "λαοσυνάξεις" που οργανώθηκαν από την εκκλησιαστική ιεραρχία...
Μάλιστα, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε φανατισμένη ατμόσφαιρα, για μια ακόμη φορά το θέμα ξέφυγε από τις αληθινές του διαστάσεις και ως νέο "υγρόν πυρ" καθένας το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν σε επιθέσεις κατά των αντιπάλων του...
Ως Έλληνες έχουμε κι εμείς τις ευαισθησίες μας με ό,τι ελληνικό. Ως Χριστιανοί, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και με κάθε αντικειμενικότητα να διακρίνουμε ``τα διαφέροντα’’ και να αποδίδουμε ``τα του καίσαρος τω καίσαρει και τα του Θεού τω Θεώ''...
Το βασικό ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι εάν και κατά πόσον υπάρχει ανάμεσα στον ελληνισμό και τον χριστιανισμό, αυτού του είδους η σχέση που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστεύουμε κάποιοι καπηλευόμενοι την ιστορία.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην αλήθεια, πρέπει χωρίς υπεκφυγές να ομολογήσουμε ότι ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες στην πραγματικότητα όχι μόνο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει!
Για να μην σπεύσει κάποιος να παρανοήσει τη θέση αυτή, δηλώνουμε αμέσως και διευκρινίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο "-ισμό", εθνικό (αναφερόμενο σε οποιοδήποτε περιούσιο έθνος π.χ. ιουδαϊκο, ελληνικό, ρωμαϊκό κ.λπ.), πολιτικό (εθνικισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό κ.λπ.) ή φιλοσοφικό (ουμανισμό, υπαρξισμό, μοντερνισμό κ.λπ.).
Η θέση αυτή δεν προκύπτει από δική μας επιλογή, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις Άγιες Γραφές (και μάλιστα την Καινή Διαθήκη), οι οποίες βεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι κανείς δεν πρέπει να καυχάται απλά και μόνο στην όποια καταγωγή ή πίστη του! (Ματθ. 3/γ/9, Ιάκ. 2/β/19).
ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2000
04
Ο Θεός να το δώσει!
Για να μην σπεύσει κάποιος να παρανοήσει τη θέση αυτή, δηλώνουμε αμέσως και διευκρινίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο "-ισμό", εθνικό (αναφερόμενο σε οποιοδήποτε περιούσιο έθνος π.χ. ιουδαϊκο, ελληνικό, ρωμαϊκό κ.λπ.), πολιτικό (εθνικισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό κ.λπ.) ή φιλοσοφικό (ουμανισμό, υπαρξισμό, μοντερνισμό κ.λπ.).
Η θέση αυτή δεν προκύπτει από δική μας επιλογή, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις Άγιες Γραφές (και μάλιστα την Καινή Διαθήκη), οι οποίες βεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι κανείς δεν πρέπει να καυχάται απλά και μόνο στην όποια καταγωγή ή πίστη του! (Ματθ. 3/γ/9, Ιάκ. 2/β/19).
Το όλο θέμα συζητείται εκτενώς από τον απόστολο Παύλο στην Επιστολή προς Ρωμαίους όπου, αν και παραδέχεται ότι ``η υπεροχή του Ιουδαίου’’ είναι ``πολλή κατά πάντα τρόπον, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού΄΄ (3/γ/1-2), εντούτοις καταλήγει ότι ``Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος... αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος... του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού’’ (2/β/28-29).
Εκείνο που έχει σημασία στα μάτια του Θεού -εξυπακούεται πως το ίδιο πρέπει να ενδιαφέρει και τους θρησκευτικούς ταγούς- δεν είναι η εθνική ή η πολιτιστική ταυτότητα του ατόμου (η οποία προφανώς είναι σημαντικότατη σε άλλες σφαίρες της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας), αλλά η στάση του απέναντι στον Θεό και τον Χριστό Του και απέναντι στις θείες εντολές. Ο απόστολος θα γράψει: ``θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος^ δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα’’ (Ρωμ. 2/β/9-10). Κανείς δεν αθωώνεται επειδή ανήκει σ’ αυτό ή το άλλο έθνος και κανείς δεν ενοχοποιείται για την ίδια αιτία.
Αν οι Ιουδαίοι διεκδικούν κάποια πρωτοπορία, επειδή σ’ αυτούς πρώτα παραχωρήθηκαν οι θείες αποκαλύψεις, αυτό απλά τους καθιστά ιδιαίτερα υπόλογους γι' αυτό και η κρίση του Θεού για τους παραβάτες των εντολών Του αφορούν τον ``Ιουδαίον πρώτον’’.
Η ισορροπία αυτή δεν περιορίζεται μόνο μεταξύ αυτών των δύο αρχαίων εθνών ή πολιτισμών μα αγκαλιάζει ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, επειδή ενώπιον του Θεού ``δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός’’ (Κολ. 3/γ/11).
Παρόλο που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ``πας μη Έλλην βάρβαρος’’, και οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ως εθνική τους αποκλειστικότητα το έλεος και τη χάρη, ο Θεός κατήργησε όλες αυτές τις διακρίσεις δημιουργώντας έναν ΝΕΟ ΛΑΟ, για τον οποίο και λέει: ``θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί^ και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου'' (Β' Κορ. 6/ς/16).
Απαντώντας στους Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν καύχηση στην καταγωγή τους από τον Αβραάμ, ο Χριστός δήλωσε: ``θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής’’ (Ματθ. 21/κα/43). Έκτοτε, κανένας ΙΟΥΔΑΙΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ δε μπορεί να συγκαταριθμηθεί με το λαό του Θεού απλά και μόνο χάρη στην εθνική του καταγωγή παρά μόνο ανάλογα με το πώς εφαρμόζονται στη ζωή του οι θείες διατάξεις και παράγεται ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.
..
