08
Από την ιστορία των ιερών κειμένων
HEBREW-SCROLL-0
Είχε πάντα η Γραφή εδάφια;
Το περιοδικό αυτό υποστηρίζει θερμά τη μελέτη των Αγίων Γραφών και τα άρθρα του συνοδεύονται από πολυάριθμες παραπομπές σε βιβλικά χωρία, καθώς γίνεται μεγάλη προσπάθεια ώστε κάθε τι που διδάσκεται ή υποστηρίζεται στις σελίδες του "Τ" να εδράζεται και να επιβεβαιώνεται από τα ιερά κείμενα.
Σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας μύρια όσα βοηθήματα, λεξικά, ευρετήρια λέξεων, χάρτες, υπομνήματα κ.ά., που διευκολύνουν την αξιοποίηση του βιβλικού κειμένου, κανένα από αυτά όμως δεν θα ήταν τόσο εύχρηστο αν δεν υπήρχε η διαίρεση σε κεφάλαια και εδάφια. (Η Παλαιά Διαθήκη έχει 39 βιβλία, που χωρίζονται σε 929 κεφάλαια και 23.214 εδάφια και η Καινή Διαθήκη έχει 27 βιβλία, που χωρίζονται σε 260 κεφάλαια και 7.959 εδάφια). Όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα όλα τα χρόνια. Πότε λοιπόν έγινε αυτή η διαίρεση και ποιος ή ποιοι την έκαναν;
Όταν ο Χριστός μετά τη βάπτισή Του ήρθε στη Ναζαρέτ και, όπως γράφει ο Λουκάς, πήγε το Σάββατο στη Συναγωγή και κατά τη συνήθειά Του σηκώθηκε να διαβάσει από τις Γραφές, "εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου^ και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον..." (Λουκ. 4/δ/14-21), πώς βρήκε το σχετικό σημείο από το δερμάτινο ρολό του Προφήτη; Καθένας σήμερα θα ρωτούσε την "παραπομπή", ζητώντας κεφάλαιο και εδάφια, όμως εκείνη την εποχή τίποτε από αυτά δεν υπήρχε. Τότε οι αναγνώστες ξετύλιγαν τους κυλίνδρους από περγαμηνή (όπως αυτός που βλέπετε στην κορυφή αυτής της σελίδας) όπου ήταν γραμμένα τα ιερά κείμενα, φτάνοντας στο σημείο που τους ενδιέφερε.
Επειδή η γραφική ύλη από πάπυρο και περγαμηνή ήταν πολύ ακριβή για να την σπαταλά κανείς, οι γραμματείς εφάρμοσαν αυτό που έμεινε γνωστό ως scriptio continua (=συνεχής γραφή). [Εικ. 1] Έγραφαν δηλαδή χωρίς ν' αφήνουν κενά ανάμεσα στις λέξεις και τις προτάσεις, ούτε σημείωναν σημεία στίξης (τελείες, κόμματα κ.λπ.), τα οποία άρχισαν να παρουσιάζονται γύρω στον 9ο μ.Χ. αιώνα. Προφανώς το ίδιο έκαναν και οι συγγραφείς των ιερών κειμένων. Εξυπακούεται συνεπώς ότι τα σημεία στίξης που προστέθηκαν εκ των υστέρων, για τα οποία μάλιστα υπάρχουν τεράστιες αντιγνωμίες, είναι ανθρώπινης επινόησης και δεν έχουν θεοπνευστία.
Όπως είναι ευνόητο, η επεξεργασία των ιερών κειμένων έγινε χωριστά για την Παλαιά Διαθήκη και χωριστά για την Καινή Διαθήκη για λόγους ιστορικούς και θρησκευτικούς, αφού η Παλαιά Διαθήκη προηγείται από την Καινή αρκετούς αιώνες, οι δε Ιουδαίοι δεν θα είχαν κανένα ενδιαφέρον ν' ασχοληθούν με τη χριστιανική Καινή Διαθήκη.
…………………………………
