18-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
(18)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ=05=
==Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ==
Ως την ώρα αυτή προσπαθούμε στη σειρά των μελετών μας να ξεκαθαρίσουμε το έδαφος από ορισμένες δυσκολίες και να δώσουμε μια απάντηση σε μερικά προκαταρτικά ερωτήματα εν σχέση με το θέμα που έχουμε υπό μελέτη. Και τώρα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε πλέον στην εξέταση του κύκλου εκείνου των γεγονότων που θα συναποτελέσουν τη Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.
Στον κύκλο αυτόν το πρώτο γεγονός θα είναι ο μεγάλος χωρισμός. Θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.
Πριν προχωρήσουμε όμως πιο πέρα πριν μπούμε μέσα στον ευλογημένο αυτόν κύκλο των γεγονότων που προσδοκούμε δυό λόγια εισαγωγικά να λεχθούν για να πάρουν οι σκέψεις μας την αρμόζουσα προοπτική εν σχέση με τα γεγονότα αυτά. Είναι ανάγκη όχι μόνο στις ορθές λύσεις να καταλήξουμε στη μελέτη μας αυτή μα ακόμα και με το ορθό πνεύμα να πλησιάσουμε το μεγάλο αυτό θέμα που μας απασχολεί.
Τρία εδάφια από διάφορα βιβλία της Κ. Δ. θα πάρω ως αφετηρία Αυτής της σκέψεως που θέλω να αναπτύξω.
Το πρώτο εδάφιο είναι από τη Β΄ προς Θεσ/νικείς επιστολή 3:5 . Γράφει ο Απ. Παύλος στα πνευματικά του παιδιά στη Θεσσαλονίκη: «Ο δε Κύριος είθε να κατευθύνει τας καρδίας σας εις την αγάπην του Θεού και εις την προσδοκίαν του Χριστού». Έτσι έχει η μετάφρασης. Το κείμενο όμως λέγει: «Εις την αγάπην του Θεού για την οποία μιλάει εδώ ο Παύλος είναι ασφαλώς η αγάπη που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Θεού έτσι και η υπομονή του Χριστού θα πρέπει να είναι η υπομονή που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Το δεύτερο εδάφιο είναι από το βιβλίο της Αποκαλύψεως.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του εξηγεί ο Ιωάννης στους αναγνώστες του πως βρέθηκε στο νησί της Πάτμου και λέγει: (Αποκ.1:9). Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω». Προσέξτε τα τρία πράγματα που μοιράζεται με τους αναγνώστες του ο Ιωάννης – κοινωνοί εκείνοι συγκοινωνός μαζί τους κι ‘ αυτός. Κοινωνοί στη θλίψι του Χριστού κοινωνοί στη βασιλεία Του κοινωνοί στην υπομονή Του.
Μοιράζονται μαζί με το Χριστό τη θλίψι Του και τον ονειδισμό Του θα μοιραστούν μαζί Του κατά την υπόσχεσή Του τη βασιλεία Του μοιράζονται μαζί Του την υπομονή που Εκείνος έχει στην καρδιά Του. και τα δύο αυτά εδάφια μας θέτουν προ του γεγονότος που ίσως θα υπήρχε ο κίνδυνος να το παρατρέξουμε ότι υπάρχει υπομονή μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Το τρίτο εδάφιο θα μας δείξει της υπομονής αυτής το αντικείμενο. Θα μας δείξει την κατεύθυνση προς την οποία στρέφεται η υπομονή που είναι μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Από την επιστολή του Ιακώβου το τρίτο αυτό εδάφιο( Ιακ.5:7)
«Ιδού ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης και μακροθυμεί δι’ αυτόν – ασκεί δηλαδή υπομονή γι’ αυτόν – εωσού λάβει βροχή πρώιμον και όψιμον». Δεν είναι τα λόγια αυτά μια ακριβής εικόνα του Κυρίου μας; Δεν είναι ο Κύριος μας ο γεωργός; Πόσον κόπο πόσα δάκρια πόση άπειρη θυσία κατέβαλε Εκείνος για το χωραφάκι που έσπειρε με τον καλό σπόρο! Με το αίμα Του το πότισε το χωραφάκι αυτό. Και τώρα περιμένει. Μακροθυμεί όπως λέγει ο Ιάκωβος. Με μεγάλη υπομονή στην καρδιά Του περιμένει.
Τι περιμένει; Το θερισμό περιμένει. Την ώρα του καρπού περιμένει. Περιμένει την ώρα της συμπληρώσεως του έργου της λυτρώσεως. Την ώρα που θα δοθεί το σύνθημα να κατέβει για δεύτερη φορά στη γη για να παραλάβει τους δικούς Του στον ουρανό.
Εγωιστές καθώς εκ φύσεως είμαστε τον εγωισμό μας καταφέρνουμε δυστυχώς να τον πάρουμε μαζί μας και όταν γνωρίσουμε το Χριστό και δεχθούμε τη σωτηρία Του. Και γίνεται αυτός τώρα θρησκευτικός εγωισμός που προσπαθεί να χρωματίσει κάθε πτυχή της πνευματικής μας ζωής. Και κάθε φάση της καινούργιας σχέσεως με το Θεό την αντικρίζουμε τώρα μέσα από το πρίσμα του θρησκευτικού αυτού εγωϊσμού μας. «Μέτρον πάντων άνθρωπος» ήταν πριν το σύνθημα μας. Το ίδιο σύνθημα ελαφρά παραλλαγμένο διατηρούμε και τώρα: «Μέτρον πάντων ο λυτρωμένος άνθρωπος». Όχι ο Θεός όχι η καρδιά του Χριστού αλλά ο άνθρωπος.
Οι ανάγκες του ανθρώπου και η προαγωγή η πνευματική του ανθρώπου και οι ευλογίες που πρέπει να έλθουν στη ζωή του ανθρώπου και η ευτυχία η τελική και ανέκφραστη που θα στέψει μια μέρα τη ζωή του ανθρώπου. Τα πάντα για τον άνθρωπο. Και παραμερίζεται ο Θεός. Και παραγκωνίζεται ο Χριστός. Και ξεχνιέται η καρδιά εκείνη που με τόση άπειρη θυσία δημιούργησε τον ευλογημένο αυτόν κύκλο μέσα στον οποίο έβαλε τη ζωή του λυτρωμένου ανθρώπου. Θρησκευόμενος εγωισμός αλλά εγωισμός!
Το ίδιο ακριβώς το ίδιο και με την ελπίδα της ελεύσεως του Κυρίου. Πάλι ο άνθρωπος στο κέντρον των προσδοκιών. Τι στη δική μας την καρδιά θα σημάνει η μεγάλη εκείνη ώρα. Τι εμείς θα νιώσουμε πως εμείς θα αισθανθούμε πόσο εμείς θα απολαύσουμε την υπέρτατη εκείνη στιγμή που θ’ ακουστεί η σάλπιγξ και θ’ ανοιχθούν των πιστών οι τάφοι και θα φανεί ο Χριστός. Και με την συνεχή αυτή προβολή του «εγώ» μας του θρησκευτικού «εγώ» μας ξεχνούμε να σκεφτούμε έστω και για λίγες στιγμές τι εκείνη η μεγάλη ώρα θα σημάνει για το Χριστό και τι θα νιώσει του Χριστού η καρδιά όταν για δεύτερη φορά έλθει ο Κύριος μας στον κόσμο που Τον σταύρωσε.
19-ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
(19)
Μιλώντας για τα αισθήματα της καρδιάς του χριστού καθώς προχωρούσε προς το σταυρό ο συγγραφεύς της προς Εβραίους Επιστολής λέγει: (12:2) «Οστις υπέρ της χαράς της Προκειμένης… Αυτόν υπέφερε σταυρόν καταφρονήσας την αισχύνη». Με την προσδοκία της χαράς που Τον περίμενε βάδισε προς τον σταυρό Του ο Χριστός. Και δεν ήταν απλώς πιο πολύ η χαρά της επανόδου Του κοντά στον Πατέρα. Ακόμα πιο πολύ ήταν η χαρά η ολοκληρωμένη της στιγμής που θα ερχόταν για να φέρει τους δικούς Του στον Πατέρα.
Έτσι λοιπόν ας προχωρήσουμε. Ή χαρά που εμείς νιώθουμε με την προσδοκία των μεγάλων εκείνων γεγονότων που περιβάλλουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας μια ωχρή απλώς ανταύγεια είναι της χαράς με την οποία Εκείνος περιμένει τα γεγονότα αυτά. Κι’ αυτό ας δώσει στην καρδιά μας διπλή χαρά. Κι’ ας μας γίνει έτσι το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού ακόμα πιο ιερό κι’ ακόμα πιο προσφιλές.
Πρώτη χαρά που θα γνωρίσει του Κυρίου μας η καρδιά πρώτος σταθμός στη σειρά των μεγάλων γεγονότων που περιμένουμε θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.
Εδώ μας χρειάζεται μια έστω και σε πολύ γενικές γραμμές ταξινόμησης των γεγονότων αυτών για να προληφθούν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις. Δύο εδάφια ας πάρουμε για αφετηρία μας. Το ένα από την προς Εβραίους Επιστολή το άλλο από της Αποκαλύψεως. Στην προς Εβραίους Επιστολή (9:28) διαβάζουμε: «Ο Χριστός άπαξ προσφερθείς δια να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών θα φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια Σωτηρίαν». Θα έρθει θα φανεί εις ποιους; Εις τους «προσμένοντας Αυτόν». Μονάχα αυτοί θα τον δουν. Το άλλο εδάφιο είναι από το βιβλίο της Αποκαλύψεως (1:7): «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και θα ιδεί Αυτόν πας οφθαλμός» θα τον δουν όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση εν αντιθέσει προς τη διαβεβαίωση του πρώτου εδαφίου σύμφωνα με το οποίο θα φανεί εις τους «προσμένοντας Αυτόν».
Αντίφασης λοιπόν υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών εδαφίων; Αντίφασης δεν υπάρχει αλλά το καθένα από τα δύο αυτά χωρία αναφέρεται σε μια από τις δύο φάσεις σε ένα από τα δύο στάδια από τα οποία θα περάσει το μεγάλο γεγονός της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Σαφώς η Αγία Γραφή διδάσκει και καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας αυτή θα μας γίνει σαφέστερο ότι σε δύο στάδια θα είναι η έλευσης του Κυρίου.
Πρώτα όχι στη γη αλλά στον αέρα για να παραλάβει τους δικούς Του: «Αυτός ο Κύριος θα καταβεί απ’ ουρανού με κέλευσμα με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού και οι αποθανόντες εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θα είμεθα πάντοτε με τα του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17). Κατόπιν στη γη και μαζί Του όλοι οι δικοί Του: «Κύριος ο Θεός μου θα έλθει και μετά Σου πάντες οι δικοί οι άγιοι» (Ζαχαρίας 14:5)
Πρώτα λοιπόν η έλευσης του Χριστού για τους αγίους Του για να τους παραλάβει μαζί Του κατόπιν η έλευσης του χριστού με τους αγίους Του για να συμβασιλεύσει μαζί τους. και όπως θα έχουμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε σ’ άλλο κήρυγμα Της σειράς αυτής οι δύο αυτές φάσεις της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μας θα χωριστούν απ’ αλλήλων με ένα διάστημα επτά ετών όση θα είναι η διάρκεια της εβδομηκοστής εβδομάδος στην όραση του Δανιήλ (Δανιήλ 9: 24-27). Αυτή είναι γενικά γινομένη δεκτή γνώμη για τα δύο στάδια της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Εφτά χρόνια ανάμεσα τους. εφτά χρόνια γεμάτα από σπουδαιότατα γεγονότα και για τον κόσμο και για τους Ιουδαίους και την για την εκκλησία.
Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή των επτά ετών. Βρισκόμαστε τώρα στο πρώτο στάδιο της ελεύσεως του Κυρίου. και όπως προκύπτει από την Α΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή (4:15-17) χαρακτηρίζεται το πρώτο αυτό στάδιο από δύο γεγονότα. Πρώτα η ανάστασης των πιστών:» Και οι αποθανόντες εν χριστώ θα αναστηθούν πρώτον». Και κατόπιν η αρπαγή όλων των πιστών στον αέρα για να συναντήσουν τον Κύριο αφού πρώτα τα σώματα των ζώντων τη στιγμή της ελεύσεως του κυρίου πιστών υποστούν μια θαυμαστή μεταβολή: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου».
Με το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα την ανάσταση των πιστών τώρα δεν θ’ ασχοληθούμε γιατί σ’ αυτό αφιερώνουμε ολόκληρο το επόμενο κήρυγμα. Τώρα με το δεύτερο μόνο γεγονός θ’ ασχοληθούμε. Με την αρπαγή των πιστών στον αέρα.
Μειδίαμα=(χαμόγελο δυσπιστίας) ασφαλώς μια τέτοια σκέψης θα έφερνε στα χείλη ενός που δεν είναι πιστός. Με σκεπτικισμό μεγάλο θα άκουγε ένας άνθρωπος του κόσμου ότι μια
Μέρα – άγνωστο ποια μέρα ίσως όμως στις δικές μας τις
Μέρες – ένα σύννεφο σαν τα’ άλλα τα σύννεφα θα περάσει πάνω από τον πλανήτη μας. Τα μάτια τα γήινα δεν θα μπορέσουν να δουν πίσω από το σύννεφο. Ο νους ο σαρκικός δεν θα μπορέσει να διακρίνει τι υπάρχει πίσω από το σύννεφο. Στην πραγματικότητα όμως άρμα θα είναι που θα φέρει τους πιστούς στον Κύριο τους.
Και θα γυρίσει τότε ολόγυρα του ο άνθρωπος του κόσμου και θα αντιληφθεί ξαφνικά και ανέλπιστα κενά. Τότε από ένα σπίτι θα λείψουν ξαφνικά μερικοί: «δύο θα είναι επί μιας κλίνης ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς 13:34). Τότε στενοί δεσμοί συνεργασίας ξαφνικά θα διαρραγούν: «δύο γυναίκες θα αλέθουν ομού η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται» ( Λουκάς 17: 35-36). Θα τρέξει στο νεκροταφείο τότε ο άπιστος κι’ εκεί οι ανοιχτοί τάφοι των πιστών θα του ψιθυρίσουν το μεγάλο μυστικό. Θα γυρίσει τότε τα μάτια του ψηλά κι’ εκεί πάνω σε κάποια γωνιά του ουρανού θα δει το σύννεφο
ν’ απομακρύνεται. Και τότε θα καταλάβει. Έφυγε από τον κόσμο η εκκλησία! Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας έκλεισε οριστικά. Το σταματημένο ρολόι του Θεού άρχισε ξαφνικά να ξαναχτυπά. Άνοιξε η τελευταία προφητική εβδομάδα για να δώσει το σύνθημα σε πολύ σπουδαία γεγονότα που θα διαδραματιστούν τώρα κι’ εκεί επάνω στον ουρανό κι εδώ κάτω στη γη. Ότι θα λάβει πράγματι χώραν ένας οριστικός και ανεκπλήρωτος χωρισμός που θα θέσει τέρμα στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων το διακήρυξε επανειλημμένως αυτός ο Χριστός.
Τρεις από τις παραβολές Του αν θυμηθούμε θα δούμε σαφώς να τίθεται μπροστά μας το μοιραίο αυτό γεγονός του χωρισμού. Ένας ψαράς είναι καθισμένος στην ακρογιαλιά. Το δίχτυ του έχει ανασύρει από την Θάλασσα ένα ανάμικτο πλήθος από ψάρια και ο ψαράς καθισμένος δίπλα στην ανάμικτη αυτή άγρα είναι τώρα απασχολημένος στο να ξεχωρίζει εκείνα που είναι χωρίς αξία από τα χρήσιμα. «και καθήσαντες συνέλλεξαν τα καλά αγγεία τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θα είναι εν τη συντελεία του αιώνος» (Ματθαίος 13:48-49). Όταν το δίχτυ του Κυρίου από την Θάλασσα της ανθρωπότητας ανασύρει στην ακρογιαλιά της αιωνιότητας την ανάμικτη άγρα του ένας παρόμοιος διαχωρισμός. Κατ’ ανάγκη θα λάβει χώραν.
20--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
(20)
Σ’ ένα χωράφι σε μια άλλη παραβολή μαζί συναυξάνουν το σιτάρι και τα ζιζάνια. Μαζί ως την ώρα του θερισμού. Τότε
θ’ ακολουθήσει ο μοιραίος χωρισμός. Τότε «οι πράττοντες την ανομίαν θα ριφθούν εις την κάμινον του πυρός…και οι δίκαιοι θα εκλάμψουν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών (Ματθαίος 13:42-43). Μπροστά στην πόρτα ενός μεγάρου συντελείται ένας άλλος χωρισμός. Σε δέκα από τα κορίτσια του χωριού προσφέρθηκε η χαρούμενη και τιμητική ευκαιρία ν’ αποτελέσουν μέρος της συνοδείας μιας γαμήλιας πομπής. Μια όμως αμέλεια των πέντε από τα δέκα αυτά κορίτσια τα χώρισε από τις συντρόφισσες τους. και τώρα με τις σκοτεινές λαμπάδες στα χέρια τους στέκονται έξω από τη μεγάλη κλειστή πόρτα. Ο ανέκκλητος και πάλι χωρισμός. Τα πέντε μέσα στη ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής. Τα άλλα πέντε έξω στο κρύο και το σκοτάδι του έρημου δρόμου (Ματθαίος 25:1-12).
Εκείνος που άνοιξε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του ανθρώπου διαχωρίζοντας το φως από το σκότος (Γένεσης 1:3) θα κλείσει το τελευταίο κεφάλαιο της πολυτάραχης αυτής ιστορίας διαχωρίζοντας και πάλι οριστικά πλέον το πνευματικό φως από το πνευματικό σκότος.
Ένα ερώτημα που πολύ μας ενδιαφέρει είναι: ποιο θα είναι το κριτήριο του οποίου θα γίνει ο διαχωρισμός αυτός; Κανείς ας μη παραξενευτεί αν πω ότι ο διαχωρισμός αυτός δεν θα γίνει βάσει θρησκευτικού κριτηρίου υπό την έννοια υπό την οποία συνήθως γίνεται χρήσης του όρου «θρησκεία». Γενικά στη συνείδηση των ανθρώπων υπάρχει η αντίληψης ότι σ’ εκείνον το μεγάλο και τελικό διαχωρισμό μέσα στο φωτεινό κύκλο θα βρεθούν οι άνθρωποι οι θρησκευόμενοι αυτοί που ανήκαν στην Εκκλησία εδώ κάτω αυτοί που φρόντιζαν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Και έξω από τον φωτεινό κύκλο θα βρεθούν εκείνοι που δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία.
Όχι ! είπε ο κύριος μας. Όχι μ’ αυτό το κριτήριο! Εκείνη την ημέρα είπε άνθρωποι θρησκευόμενοι θα βρεθούν έξω. «Δεν θα εισέλθει εις την βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς Εμέ Κύριε –Κύριε» (Ματθαίος 7:21). Ακόμα και λειτουργοί της εκκλησίας και κήρυκες ακόμα του ευαγγελίου εκείνη την ημέρα θα βρεθούν έξω από τον κύκλο του φωτός: «Πολλοί θα είπουν προς Εμέ εν εκείνη τη ημέρα: Κύριε –Κύριε δεν προφητεύσαμε εν τω ονόματι Σου και εν τω ονόματι Σου εξεβάλαμε δαιμόνια και εν τω ονόματι Σου κάμαμε θαύματα πολλά; Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ’ Εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθαίος 7:22-23)
Όχι λοιπόν οι θρήσκοι οσονδήποτε έντονος κι αν είναι ο θρησκευτικός χαρακτήρ της ζωής τους οσονδήποτε σπουδαία κι αν είναι η θέσης που κατέλαβαν στη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά – και μόνο αυτοί – θα βρεθούν εκείνη τη μεγάλη μέρα μέσα στον κύκλο του Φωτός.
Πριν απομακρυνθούμε από το ζήτημα του κριτηρίου βάσει του οποίου θα λάβει ή δεν θα λάβει κανείς μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας θα πρέπει με δύο λόγια να αναφέρουμε και να εξετάσουμε μια θεωρία που τα τελευταία αυτά χρόνια καλλιεργείτε σε μερικούς κύκλους ευσεβών ανθρώπων. Κατά τη θεωρεία αυτή στην αρπαγή της Εκκλησίας οι Χριστιανοί μόνο θα μετάσχουν αλλά όχι όλοι οι Χριστιανοί. Όσοι με τη χάρι του Θεού αναγεννήθηκαν όχι όμως όλοι αυτοί. Μόνο εκείνοι θα πάρουν μέρος που προσμένουν τον Κύριο. Έτσι λοιπόν με κριτήριο εκλεκτικό θα γίνει την ημέρα εκείνη η επιλογή των Χριστιανών που θα αρπαγούν στον αέρα προς συνάντηση του Κυρίου. Μονάχα οι πνευματικοί χριστιανοί. Μονάχα οι αφιερωμένοι χριστιανοί. Οι άλλοι θα μείνουν εδώ κάτω για να γνωρίσουν την τρομερή πείρα του δευτέρου ημίσεως της τελευταίας εκείνης εβδομάδας που θα τους καθαρίσει και θα τους απαλλάξει από τα σαρκικά και κοσμικά στοιχεία που είχαν μολύνει τη μαρτυρία τους για το Χριστό.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
