(06)
ΗΤΑΝ πολύ εύλογο και πολύ φυσικό το ερώτημα τους. Όλο το παρελθόν τους όλη η θρησκευτική αγωγή τους όλες οι παραδόσεις του λαού τους αυτό το ερώτημα ετοίμαζαν να τοποθετήσουν κάποτε στα χείλη τους. Στα γραπτά των προφητών για την μέλλουσα βασιλεία του Ισραήλ είχαν διαβάσει. Όσοι απ’ αυτούς προήρχοντο από τον κύκλο τον θρησκευτικό του Ιωάννου του Βαπτιστού θυμόταν πως ο δάσκαλος τους την έλευση την επικείμενη του Βασιλέως είχε προαναγγείλει. Και τελευταία τριετία στην συντροφιά του Χριστού αν ένα πράγμα κατόρθωσε να εντυπώσει πολύ βαθιά μεσ’ την καρδιά τους αυτό ήταν ότι ήγγισε η βασιλεία των ουρανών. Για ανθρώπους δε της θρησκευτικής τους αγωγής «Βασιλεία των ουρανών» δεν ήταν παρά ένα πιο όμορφο συνώνυμο της βασιλείας του Ισραήλ.
Δεν υπολειπόταν παρά η σειρά εκείνη η ραγδαία των γεγονότων που εξ’ απήνης τους κατέλαβε: η αισχύνη και το όνειδος του σταυρού η πικρή απογοήτευσης της καρδιάς τους στο γκρέμισμα των πιο ωραίων τους ελπίδων και ύστερα το ξάφνιασμα το τρισχαρούμενο ξάφνιασμα του κενού τάφου και η πέρα από κάθε πλέον αμφιβολία διαπίστωσης ότι ο Κύριος τους ήταν πραγματικά ο υπεσχημένος από το Θεό Μεσσία;. δεν υπολειπόταν παρά η σειρά αυτή των δραματικών γεγονότων για να φέρει στην επιφάνεια ελπίδες και προσδοκίες που επί χρόνια τώρα ζέσταιναν τις καρδιές τους και να βάλλει στα χείλη τους το ερώτημα που από καιρό τώρα ζητούσε να βρει κάποια διέξοδο: «Εν τω καιρώ τούτω Κύριε αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξεις 1:6)
Οι ίδιοι δεν είχαν καμιά αμφιβολία. Όλα τους το έλεγαν ότι η ώρα είχε πια φθάσει. Κι’ αν ήλθαν στο Χριστό με το ερώτημα τους
Το έκαναν όχι τόσο για να διαλύσουν κάποιο τυχόν απομεινάρι αμφιβολίας όσο για ν’ ακούσουν κι από του Διδασκάλου των τα χείλη τον όμορφο αντίλαλο της βεβαιότητας της δικής τους καρδιάς. «Ναι θα τους έλεγε Εκείνος εν τούτω τω καιρώ!...Η ώρα έφθασε πια. Τώρα θα αποκαταστήσω την βασιλείαν εις τον Ισραήλ». Μπορούμε να φανταστούμε με τι λάμψει χαράς στα μάτια με τι σκίρτημα ιεράς προσδοκίας στην καρδιά ήλθαν με το ερώτημα τους στο Χριστό. Και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και τόσο όμορφη η προσδοκία και τόση η προκαταβολική βεβαιότης για την απάντηση που θα τους έδινε ο Χριστός ώστε ό όλως διόλου ξέχασαν μερικά σοβαρά λόγια που λίγες μέρες πριν από το
θάνατο Του τους είχε πει ο Χριστός. Για την ώρα εκείνη τη μεγάλη για την έλευση της Βασιλείας των ουρανών τους είχε μιλήσει και τους είπε: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει ουδέ
οι άγγελοι οι εν ουρανώ ουδέ ο υιός ειμή ο Πατήρ»
(Μάρκος 13:32).
Και – περίεργο ! – αυτά τα λόγια που με τόσο κρυστάλλινη σαφήνεια και τόσο έντονη κατηγορηματικότητα τους απηύθυνε ο Χριστός είναι ανάμεσα στα λόγια του Κυρίου μας που επίμονα παραμερίσθηκαν και εσκεμμένως ξεχάσθηκαν από πολλούς στη διαρκώς αποτυγχάνουσα αλλά μηδέποτε απελπιζόμενη προσπάθεια τους διαρρήξουν το απόρρητο να παραβιάσουν το κλειστό χέρι του Θεού και να κλέψουν αυτό το πιο μεγάλο απ’ όλα τα μυστικά του ουρανού.
Ας το ομολογήσουμε: η πρώτη παρόρμησης της καρδιάς μας ίσως θα ήταν να μη καταδικάσουμε απόλυτα την απόπειρα αυτή. Αν η υπόσχεσης αυτή και η προσδοκία αναφέρεται η υπόσχεσης σ’ αυτό το επιστέγασμα του έργου της λυτρώσεως τότε δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η εύλογη αυτή ανυπομονησία της χριστιανικής καρδιάς όχι μονάχα έφερε στα χείλη την ερώτηση: «Πότε Κύριε;» αλλά καταπιάστηκε με την προσπάθεια κατά κάποιο τρόπο να εύρη και την απάντηση στην ερώτηση.
Η πρώτη ίσως παρόρμηση της καρδιάς όχι όμως και η πιο ώριμη σκέψης. Αυτή εν όψει της ρητής δηλώσεως του Χριστού και της κατηγορηματικής Του απαγορεύσεως μας δείχνει την προσπάθεια αυτή μια αναβίωση απλώς υπό άλλη μορφή του πρώτου-πρώτου εκείνου πειρασμού: να εισβάλλει θέλημα το ανθρώπινο μέσα σε μια περιοχή απαγορευμένη και να υποκατασταθεί έτσι το «εγώ» του ανθρώπου στο Λόγο του Θεού. Κι’ ακόμα πιο έντονη και πιο αποκρουστική γίνεται η ασέβεια αυτή όταν θυμηθούμε τα τραγικά αποτελέσματα που επρόκειτο η ασέβεια αυτή να έχει στη ζωή της καθόλου Εκκλησίας==
ΤΡΙΤΗ=11=11=2014
……………………………….
07--ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
=07=
ΜΕ το όνομα των Χιλιαστών είναι συνδεδεμένες οι απόπειρες αυτές στη σύγχρονη ιστορία της εκκλησίας. Υπήρξαν όμως στο ζήτημα αυτό πρόδρομοι των Χιλιαστών. Είναι αυτοί οι Αβδεντισταί ένα κίνημα πνευματικό των αρχών του 19ου αιώνος από το οποίο επρόκειτο αργότερα να προκύψει η Εκκλησία των Αβδεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Ανάμεσα στους ηγέτες του κινήματος εκείνου ήταν ένας Γουλιέλμος Μίλλερ βαπτιστής ιεροκήρυξ στην Αμερική άνθρωπος μεγάλης πίστεως και αναμφισβήτητης ευσέβειας ο οποίος ύστερα από επισταμένη μελέτη των Γραφών έφθασε στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς
Χριστός θα επέστρεφε για να παραλάβει τους δικούς Του μεταξύ της 21ης Μαρτίου 1843 και της 21ης Μαρτίου 1844.
Όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα τόσο φούσκωνε το κύμα του ενδιαφέροντος ώσπου έφθασε σε πραγματικό θρησκευτικό παραλήρημα και τις παραμονές πια της μεγάλης ημέρας πήρε εκδηλώσεις κάθε άλλο παρά ταιριαχτές με τη σοβαρότητα του χριστιανικού χαρακτήρος και με τη σπουδαιότητα του δόγματος αυτού της χριστιανικής πίστεως. Εξέπνευσε όμως και η τελευταία ώρα του ορισθέντος έτους και ο Κύριος δεν ήλθε.
Την απογοήτευση που μοιραίος θα ακολουθούσε τον επιπόλαιο εκείνο ενθουσιασμού κατόρθωσαν οι ηγέται του κινήματος αυτού προσωρινά να την αποσοβήσουν γιατί ευθείς αμέσως ανακάλυψαν ότι κάποιο λάθος είχε γίνει στους υπολογισμούς και διεκηρύχθη ότι με τους νέους ορθούς πια υπολογισμούς ο Κύριος θα ήρχετο οπωσδήποτε στις 22 Οκτωβρίου 1844. Ξαναφούσκωσε το κύμα τώρα ακόμα πιο επικίνδυνα για να καταπέσει οριστικά πια το μεσονύκτιο της 22ας Οκτωβρίου 1844 και ν’ αφήσει πίσω μια απέραντη πικρή απογοήτευση και ν’ αφήσει ακόμα ψυχικά πολύ βαθιά σε απλοϊκές χριστιανικές καρδιές—τραύματα που τα προκάλεσε η ελαφρότητα ενός αναμφισβήτητα ευσεβούς ανθρώπου που δεν κατόρθωσε να διακρίνει τη διαπραττόμενη ασέβεια εν όψει της ρητής απαγορεύσεως του Κυρίου.
Τώρα όμως ο αγρός άνοιξε πια τέτοιου είδους εξερευνήσεις και λίγα χρόνια μετά την αποχώρηση των Αβδεντιστών έκαναν την εμφάνιση τους οι Χιλιασταί. Με δικό τους αυτοί σύστημα μελέτης των βιβλικών δεδομένων έφθασαν σε δικά τους συμπεράσματα και ανήγγειλαν ότι ο Κύριος θα επανερχόταν τον Οκτώβριο του 1874. Επειδή δε ο Κύριος δεν ήλθε το 1874 κατέστρωσαν νέους υπολογισμούς για να διακηρυχθεί με αυτή την βεβαιότητα ότι η συντέλεια του αιώνος ελάμβανε χώραν τον Οκτώβριο του το 1914. Και όταν και αυτή η προφητεία διαψεύστηκε δεν δίστασαν οι άνθρωποι αυτοί να πλαστογραφήσουν εαυτούς και έτσι στο σύγγραμμά «βιβλικαί Μελέται» του C.T.Russell στις προ του 1974 εκδόσεις του υπάρχει η διακήρυξης: «δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε προ του 1914» στις εκδόσεις του ιδίου συγγράμματος που κυκλοφόρησαν μετά το 1914 στην αυτή σελίδα υπάρχει η αυτή διακήρυξης με μια μόνο λέξη αλλαγμένη: «Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απολύτρωσης των αγίων πρέπει να λάβει χώραν κάποτε Μετά το 1914». Και έτσι η προφητεία μεν δεν εξεπληρώθει έγινε όμως προσπάθεια τουλάχιστον να περισωθεί το γόητρο των προφητών.
Της υποθέσεως αυτής η συνέπεια η πολύ τραγική για την Εκκλησία υπήρξε όχι τόσο ότι μερικοί ευέξαπτοι ασέβησαν προσπαθώντας να παραβιάσουν τα μυστικά του Θεού ούτε καν ότι μερικοί εύπιστοι οπαδοί δέχθηκαν τραύματα ψυχικά αλλά ότι στην ψυχή της εν γένει εκκλησίας άσκησαν οι επιπολαιότητες αυτές μια δυσμενέστατη επίδραση γελοιοποιώντας στους πολλούς ένα από τα σπουδαιότερα δόγματα της πίστεως και μια από της ιερότερες ελπίδες της Εκκλησίας εις τρόπον ώστε το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως να προσλάβει στη συνείδηση των πολλών ένα χρώμα ύποπτο. Και κατάντησε έτσι απέναντι των ολίγων ή πολλών που με μέσα αθέμιτα προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τα μυστικά του ουρανού να υπάρχουν πολύ περισσότεροι ευσεβείς χριστιανοί οι οποίοι χάριν της πνευματικής των ισορροπίας και νηφαλιότητας θεωρούσαν το όλο αυτό θέμα σαν βιβλίο κλειστό και με εφτά σφραγίδες σφραγισμένο. Ζημιά αυτή απρόβλεπτη αλλά πολύ πιο βαρειά από την άλλη την αρχική ζημιά.
Από τα πρώτα ακόμα χρόνια της Εκκλησίας ήταν οι υπερβολές πιστών ανθρώπων όπως ο Παπίας της Εφέσου και οι υλιστικοί οραματισμοί τους για τη βασιλεία των ουρανών που εξ’ αντιδράσεων ώθησαν πατέρας της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς να διαρρήξουν κάθε σχέση με τη μακαρία ελπίδα της ελεύσεως του Χριστού και να αρχίσουν να ερμηνεύουν όλες τις προφητείες και όλες τις υποσχέσεις του Θεού με το κλειδί του συμβολισμού και τις κενώνουν με τον τρόπο αυτό από κάθε περιεχόμενο εξουδετερώνοντας έτσι στην ουσία τους τις προφητείες και αχρηστεύοντας ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της Εκκλησίας.
Δεν θα ήταν βέβαια ορθό να πούμε ότι της αδιαφορίας της καθόλου Εκκλησία γύρω από το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού μοναδική αιτία υπήρξαν οι ακρότητες και οι υπερβολές. Αυτές απλώς τόνωσαν τη φυσική νωθρότητα μέσα στην καρδιά του χριστιανού. Αν έλειπαν όμως οι ακρότητες θα παρουσιαζόταν ίσως ολιγότερο δύσκαμπτη η γραμμή των υπερσυντηρητικών.====
TRITH-11-11-2014
………………………………….
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
(08)
Και έτσι ενύσταξε η Εκκλησία. Γύρω από το θέμα που θα έπρεπε να είναι το προσφιλέστερο θέμα της καρδιάς της. Ενύσταξε και εκοιμήθει. Ευτυχώς ότι η Σωτηρία της τουλάχιστον δεν εξηρτήθη από την ικανότητα που τυχόν θα έδειχνε να μη νυστάξει και να μη κοιμηθεί. Ευτυχώς ο Κύριος επανερχόμενος θα παραλάβει ασφαλώς μαζί Του στη χώρα του φωτός και της χαράς μαζί με τους αγρυπνούντας κι εκείνους που ως προς το θέμα της ελεύσεως Του ενύσταξαν και εκοιμήθησαν.
Στο σημείο αυτό έχουμε τη ρητή διαβεβαίωση Του στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων. Υπάρχει στην παραβολή αυτή μια και σαφής αναμφισβήτητη διάκρισης μεταξύ τούτων και εκείνων. Η διάκρισης όμως δεν συνίσταται στο ότι αι μωραί παρθένοι ενύσταξαν και κοιμήθηκαν αι δε φρόνιμοι αγρύπνησαν και περίμεναν τον Κύριο γιατί σαφώς μας πληροφορεί η παραβολή ότι « ενύσταξαν πάσαι και εκοιμήθησαν» (Ματθαίος 25:5). Άλλο ήταν το σημείο της διακρίσεως – σημείο πολύ σπουδαίο. Αυτό ήταν ότι των φρονίμων παρθένων οι λαμπάδες είχαν λάδι ενώ των μωρών ήταν κενές και αυτό ήταν εκείνο που τις τελευταίες αυτές τις απέκλεισε από την ουράνια γιορτή.
Του συμβολισμού αυτού η έννοια είναι προφανής. Υπάρχουν στην Εκκλησία σε κάθε Εκκλησία άνθρωποι αναγεννημένοι άνθρωποι στην καρδιά των οποίων υπάρχει το έλαιον του Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν και άνθρωποι μόνο κατ’ όνομα μόνο κατά τύπους Χριστιανοί που περιφέρουν την λαμπάδα της χριστιανικής τους ομολογίας λαμπάδα όμως σκοτεινή. Και εκεί επάνω στην είσοδο της εορτής των γάμων βάσει αυτού του κριτηρίου θα γίνει διαχωρισμός.
Πόσο όμως μεγάλη ζημιά υπέστησαν εκείνοι που ενύσταξαν και κοιμήθηκαν! Σαφής και αναμφισβήτητη είναι η διάκριση μεταξύ εκείνων οι οποίοι περίμεναν τον Κύριο τους και εκείνων οι οποίοι ενύσταξαν και αδιαφόρησαν και για το αν και για το πότε θα έλθει ο Κύριος τους. Και η διάκρισης αυτή κι εδώ στην παρούσα ζωή είναι καταφανής αλλά και στην αιώνιο ζωή μέσα στο πλαίσιο της εορτής του ουρανού είναι προορισμένη να έχει συνέπειες πολύ σοβαρές για το Χριστιανό όπως θα βρούμε την ευκαιρία να το εξετάσουμε στο έβδομο κήρυγμα της σειράς αυτής. Αν η φιλοδοξία μας εν σχέση με τη σωτηρία που μας προσφέρει ο Χριστός εκτείνεται απλώς στο να αποφύγουμε την αιώνιο κόλαση και να εξασφαλίσουμε μια μικρή γωνιά στον ουρανό σωζόμενοι
«ως δια πυρός» ακινδύνως ίσως μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου.
Α ν όμως μεγαλύτερη είναι η φιλοδοξία μας αν ποθούμε στη ζωή της αναστάσεως να βρεθούμε όσο δυνατόν πιο κοντά στο Σωτήρα μας και να πάρουμε όσο το δυνατόν πλουσιότερη μερίδα στη ζωή της όμορφης υπηρεσίας που θα προσφέρει στους δικούς Του ο Χριστός δεν μας συμφέρει να παραμελήσουμε κανένα από τα στοιχεία που μας προσφέρει ο Λόγος του Θεού σε σχέση με την επάνοδο του Κυρίου που Εκείνος την όρισε να είναι ένα κίνητρο προς μια αφιερωμένη και καρποφόρα πνευματική ζωή.
Έρχεται ο Κύριος! Πότε έρχεται δεν μας το αποκάλυψε ο θεός και δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αποπειράθηκαν να διαρρήξουν τα μυστικά Του. Το ίδιο όμως δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αδιαφόρησαν για ένα γεγονός που και στην καρδιά του Χριστού είναι πολύ προσφιλές και για τη θέση του Χριστιανού στον κόσμο των σχεδίων του Θεού είναι κρίσιμης σπουδαιότητας.
Έρχεται ο Κύριος! Όπως η αστραπή που ξαφνικά με την λάμψη της αυλακώνει τον ουρανό. Όπως ο κλέφτης που απροειδοποίητα έρχεται τη νύχτα. Όπως τα ουράνια άνοιξαν και έπεσε η βροχή όταν ο ίδιος ο Κύριος έκλεισε την θύρα της κιβωτού. Έτσι ξαφνικά θα έλθει ο Χριστός. Ίσως απόψε!…
Θα είσαι συ έτοιμος να Τον συναντήσεις; Έχει η λαμπάδα σου λάδι; Έχεις με τη χάρι του θεού αναγεννηθεί; Είσαι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας του Χριστού; Τότε με χαρά περίμενε Τον. Καλλιέργει την όμορφη αυτή προσδοκία μεσ’ στην καρδιά σου. Για σένα έρχεται Ο Χριστός
…………………………………..
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
=ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ = 03 =
=ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ=
(09)
Να κλέψουμε από το Θεό το μυστικό Του ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε. Και σ’ όλη αυτή τη σειρά κηρυγμάτων μια συνεχείς προσπάθεια θα καταβάλλεται: να αποφύγουμε τον πειρασμό να εξιχνιάσουμε δήθεν «τους χρόνους και τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εις την ιδίαν αυτού εξουσίαν»
Κι’ ο άλλος όμως ο αντίστροφος κίνδυνος κι αυτός πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποφευχθεί. Αν δεν θέλουμε να κλέψουμε μυστικά και να παραβιάσουμε απόρρητα το ίδιο δεν θέλουμε να δείξουμε αδιαφορία για σαφή συγκεκριμένα ειδικά «σημεία» που ο κύριος όρισε να είναι οι προάγγελοι στην Εκκλησία της εγγιζούσης ελεύσεως Του. Τα σημεία αυτά θα αποτελέσουν το αντικείμενο ειδικότερα μελέτης στο ακόλουθο κήρυγμα της σειράς αυτής. Κάτι άλλο όμως πρέπει να προηγηθεί. Τα σημάδια αυτά θα εκδηλωθούν μέσα σ’ ένα ορισμένο γενικότερο πλαίσιο. Και του κηρύγματος αυτού η αποστολή θα πρέπει να είναι συλλέγοντας το υλικό του από το Λόγο του θεού να συγκροτήσει το γενικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκδηλωθούν τα γεγονότα που θα προηγηθούν και θα ακολουθήσουν τη Δευτέρα έλευση του Χριστού.
Σε μια τέτοια προσπάθεια και άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής έχουν να προσφέρουν χρήσιμο υλικό. Εκείνο όμως που θα αποτελέσει την κυρία πηγή από την οποία θα αντλήσουμε το υλικό μας θα είναι το βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Ένα ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ ένα ενύπνιο του ίδιου του Δανιήλ μια όρασης του Δανιήλ στα οποία παρεμπιπτόντως και επικουρικός προστίθεται και μια Δευτέρα όρασης του—αυτό είναι το κύριο υλικό με το οποίο θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε το ιστορικό πλαίσιο της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου όπως μας το αποκαλύπτει το πλαίσιο αυτό ο Λόγος του Θεού. Ας πούμε δε αυτό ευθύς εξ’ αρχής ότι αυτό είναι υλικό σε μερικά σημεία του οποίου πολύ βαθειά διχάστηκαν μεταξύ τους οι ερμηνευταί των Γραφών. Γι’ αυτό ας προχωρήσουμε με προσοχή. Και ο Κύριος ας μας φωτίσει ώστε όχι ερμηνείες ανθρώπινες αλλά ο Λόγος ο δικός Του μα μας οδηγήσει στην ανεύρεση της αλήθειας.
Ώστε κατά τη διακήρυξη αυτού του προφήτου άμεση σχέση έχει το όνειρο αυτό με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην. Κατόπιν ο ίδιος ο Δανιήλ εξήγησε ότι κάθε ένα από τα τέσσερα τμήματα της ανθρώπινης εκείνης εικόνας συμβολίζει ένα ισχυρό Βασίλειο. Ποιο βασίλειο το καθένα δεν μας το λέγει ο Δανιήλ εκτός από το χρυσό κεφάλι που συμβολίζει την αυτοκρατορία της Βαβυλώνας. Είπε στον Ναβουχοδονόσωρ: « Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή»(Δανιήλ 2:38). Μετά πενήντα όμως χρόνια ο ίδιος ο Δανιήλ είδε ενύπνιο που παρουσιάζει στενή αναλογία και μεγάλη ομοιότητα με το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ και ορισμένα σημεία εκείνου του ενυπνίου μας βοηθούν κάπως να καθορίσουμε ποια βασίλεια συμβολίζονται από τα υπόλοιπα τρία τμήματα της εικόνας. Η ερμηνεία που γενικώς δίδεται στα υπόλοιπα τρία τμήματα είναι η
εξής: Μετά τη χρυσή κεφαλή το ασημένιο στήθος και οι βραχίονες. Αυτά συμβολίζουν τη μεγάλη αυτοκρατορία της Περσίας. Και ήταν πραγματικά πολύ ταιριαστό το ασήμι ως σύμβολο αυτής της αυτοκρατορίας γιατί τα όπλα και οι ασπίδες των Περσών πολύ συχνά έφεραν στολίδια από ασήμι και είναι γνωστό ότι μετά την κατάκτηση της Περσίας ο Μέγας Αλέξανδρος συνεκρότησε ένα σώμα του στρατού του κατά το περσικό πρότυπο και το ονόμασε : «οι αργυρόσπιδες». Μετά το ασημένιο στήθος η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό. Αυτά συμβόλιζαν την ελληνική αυτοκρατορία που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος εν μέρει πάνω στα ερείπια της περσικής. Και όπως το ασήμι για την Περσία έτσι και ο χαλκός είναι της Ελλάδος το φυσικό σύμβολο γιατί οι Έλληνες ήταν φημισμένοι για τη χάλκινη πανοπλία τους:
οι «χαλκοχίτωνες Αχαιοί». Και μετά τη χάλκινη κοιλία και τους μηρούς οι σιδερένιες κνήμες: Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που διαδέχθηκε την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου και που με μεγάλη ακρίβεια συμβολίζεται από τα δύο πόδια γιατί στα δύο διαιρέθηκε η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία στη δυτική με πρωτεύουσα τη Ρώμη και στην ανατολική με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τα δύο όμως πόδια καταλήγουν στην εικόνα σε δέκα δάχτυλα που αντιστοιχούν προς μια σημαντικότατη λεπτομέρεια του μεταγενέστερου ενυπνίου του Δανιήλ και συμβολίζουν δέκα κράτη μέσα σ’ ένα συνδυασμό των οποίων στις έσχατες ημέρες φαίνεται ότι θα αναβιώσει η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό το σημείο της προφητικής εικόνας ανήκει ακόμα στο μέλλον. Μια τελευταία παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε για το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ είναι τα μέταλλα από τα οποία αποτελούνται τα διάφορα τμήματα της εικόνας παρουσιάζουν μια σταθερή διπλή πρόοδο –και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Όσο προχωρεί ο προφητικός χρόνος τόσο τα μέταλλα γίνονται πιο σκληρά και πιο δυνατά αλλά μικρότερης εσωτερικής αξίας. Σύμβολο αυτό πολύ ταιριαχτό της σταθερής διπλής προόδου που συνεχώς οπλίζεται με σκληρότερα αποτελεσματικότερα όπλα αλλά και κανείς δεν θα το αρνηθεί ότι συνεχώς το ηθικό της επίπεδο κατεβαίνει. Πράγμα που διαψεύδει τις προσδοκίες εκείνων που αντιτίθενται στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού και κατά τους οποίους ο άνθρωπος ολοένα καλλίτερος θα γίνεται έως ότου μονάχος του
και αβοήθητος θα φέρει τον χρυσούν αιώνα.==
…………………………………..
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
(10)
Αντιθέτως όλα γύρω μας και στη διεθνή σκηνή και στη σφαίρα κάθε επί μέρους ανθρώπινης κοινωνίας όλα μας προετοιμάζουν για τη μεγάλη στιγμή που ο λίθος ο ακρογωνιαίος Ο Χριστός ξαφνικά και απροειδοποίητα θα επιπέσει στον περίεργο αυτόν ανδριάντα θα τον χτυπήσει στα πόδια του και σε μια στιγμή μέσα
Χρυσοί και ασημένιοι και χάλκινοι και σιδηροπήλινοι πολιτισμοί θα γίνουν λεπτό άχυρο στο αλώνι του μεγάλου θερισμού.
Τώρα στο μήνυμα του δεύτερου ενυπνίου ας προχωρήσουμε.
Εκείνου που είδε ο ίδιος ο Δανιήλ. Στη Βαβυλώνα ακόμα πενήντα χρόνια μετά το πρώτο. Πάλι για τέσσερις βασιλείς πάλι για τέσσερις κοσμοκρατορίες μιλάει το όνειρο. Αυτή τη φορά υπό μορφή τεσσάρων θηρίων. Από τις τέσσερις όμως την προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά τη διεκδικεί η Τετάρτη.
Από τη θάλασσα ένα—ένα τα είδε ο Δανιήλ να βγαίνουν τα θηρία. Από την ταραγμένη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνία. Το πρώτο θηρίο έμοιαζε με λιοντάρι που είχε φτερούγες αετού. Αντίστοιχο αυτό της χρυσής κεφαλής του προηγούμενου ενυπνίου. Και τα δύο τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία συμβολίζουν και άξιο σημειώσεως ότι και στου Ιερεμίου και στου Ιεζεκιήλ τις προφητείες ή βαβυλωνιακή αυτοκρατορία πάντοτε συμβολίζεται από το λιοντάρι και τον αετό. Το δεύτερο θηρίο ακολουθεί: Μια άρκτος που είχε στο στόμα της ανάμεσα στα δόντια της τρεις πλευρές τις τρεις σπουδαίες κατακτήσεις της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας τη Βαβυλώνα τη Λυδία και την Αίγυπτο. Έπειτα το τρίτο θηρίο μια λεοπάρδαλης με τέσσερις φτερούγες. Αυτή καθ’ εαυτή είναι φημισμένη για την ταχύτητα των αιφνιδιασμών της εναντίον των θυμάτων της η λεοπάρδαλης.
Σ’ αυτήν όμως τη λεοπάρδαλη η ταχύτης είναι ενισχυμένη με τα τέσσερα φτερά. Σύμβολο αυτό πολύ όμορφο των αστραπιαίων αιφνιδιασμών με τους οποίους ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος τη μεγάλη του αυτοκρατορία. Το θηρίο δε αυτό είχε τέσσερις κεφαλές σύμβολο των τεσσάρων βασιλείων στα οποία ευθύς μετά το θάνατο του κατακερματίσθηκε υπό τέσσερις στρατηγούς του η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου. Και το τέταρτο θηρίο ανώνυμο και δυσπερίγραπτο βγαίνει από την θάλασσα. Θηρίο «τρομερόν και καταπληκτικόν» το ονομάζει ο Δανιήλ7:7 που ξεχώριζε από τα
Άλλα ή όπως το είδε και το περιγράφει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης13:1-2 ήταν «όμοιον με πάρδαλιν και οι πόδες αυτού ως άρκτου και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος». Ο συνδυασμός δηλαδή όλων των προηγουμένων θηρίων το θηρίο της τρομερής σε ισχύ και σε σκληρότητα ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Κι’ ενώ με φρίκη παρατηρούσε το τέταρτο αυτό θηρίο ο Δανιήλ είδε να φυτρώνουν στο κεφάλι του δέκα κέρατα. Στη γλώσσα του βιβλικού συμβολισμού το κέρας πάντοτε είναι έμβλημα της ισχύος της δυνάμεως της βασιλείας. Δέκα λοιπόν κέρατα αντιστοιχούν προς τα δέκα δάχτυλα των ποδιών του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ που και τα δύο συμβολίζουν δέκα βασίλεια που απέρρευσαν από την καταλυθείσα ρωμαϊκά αυτοκρατορία. «Τα δέκα κέρατα είπε ο ερμηνευτής άγγελος στο όνειρο του Δανιήλ είναι δέκα βασιλείς οίτινες θα εγερθούν εκ της βασιλείας ταύτης» Δανιήλ 7:24. Τα κράτη αυτά τα δέκα μαζί υπό κάποια μορφή θα έχουν κάποιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν στις ημέρες που αμέσως θα προηγηθούν της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Του δεκαμερούς δε αυτού συνασπισμού το κέντρο βαρύτητας θα συγκεντρωθεί στο πρόσωπο ενός: « Ιδού έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» 7:8 Και ο άρχων που συμβολίζεται από το πρόσθετο αυτό κέρας «θα λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου και θα διανοηθεί να μεταβάλει καιρούς και νόμους και θα δοθούν εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεως καιρού» Δανιήλ 7:25.
Καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού -- κατά τη γενική αποδεκτή ερμηνεία: ένα δύο και ήμισυ έτη εν όλω τριάμισι κατά τα οποία θα διαρκέσει το ασεβές ξεχείλισμα της δυνάμεως του μυστηριώδους αυτού προσώπου. Θα τα ξανασυναντήσουμε τα τριάμισι αυτά χρόνια όταν φθάσουμε στο κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Για την ώρα ας περιοριστούμε να λάβουμε υπό σημείωση τη στενή αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ αυτού του μυστηριώδους κέρατος στο όνειρο του Δανιήλ και του θηρίου που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Γράφει ο Ιωάννης (13:5): «Και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και
βλασφημίας και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας». Σαράντα δύο μήνες – τα τριάμισι δηλαδή χρόνια της οράσεως του Δανιήλ. Και συνεχίζει (εδάφιο 6): « Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού να βλασφημήσει το όνομα Αυτού». Και ας περιοριστούμε ακόμα να σημειώσουμε τη μεγάλη ομοιότητα που παρουσιάζει το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο με εκείνο που ο Απόστολος Παύλος περιγράφει στην Β΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή του (2:3-4)
«Ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος ο υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Το πρόσωπο το απαίσιο του Αντίχριστου!
Τα τριάμισι τρομερά χρόνια της ακάθεκτης ισχύος του!
Θα τον ξανασυναντήσουμε. Θα τα ξαναδούμε τα τριάμισι αυτά χρόνια στην τελευταία από τις οράσεις του Δανιήλ που αποτελούν το αντικείμενο της μελέτης μας σ’ αυτό το κήρυγμα.
