Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ-ΤΥΧΙΚΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ—2003
3
Μια δεύτερη ματιά
Mati-2o
Συχνά διαβάζουμε βιαστικά και μερικές φορές προσπερνούμε χωρίς την δέουσα προσοχή σημεία που κανονικά θα έπρεπε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και ν’ απασχολήσουν τη σκέψη μας. Από την άλλη μεριά μια “δεύτερη ματιά” είναι συχνά απαραίτητη για να ξεφύγουμε από προκαταλήψεις για κάποιο θέμα, που ενστικτωδώς μας ωθούν ν’ “αρνηθούμε” ν’ ακούσουμε μια αντίθετη άποψη. Αλλά και οι συγγραφείς αισθάνονται κάποτε την ανάγκη να προσθέσουν “μια επιπλέον πινελιά” στο δημοσιευμένο κείμενό τους. Τούτη η σελίδα –που ελπίζουμε να παρουσιάζεται τακτικά στον «ΤΥΧΙΚΟ»– σκοπεύει να καλύψει τέτοιες ανάγκες. Αν οι αγαπητοί αναγνώστες έχουν κάτι να πουν ή να προσθέσουν σχετικά με τα δημοσιεύματά μας, καλούνται να αξιοποιήσουν την ευκαιρία.
Γιατί τόση κριτική;
Αυτό ρώτησαν κάποιοι καλοί αναγνώστες του «Τ», εκφράζοντας την απορία τους για ορισμένα καυστικά σχόλια του προηγούμενου τεύχους. Το ερώτημα ήταν αναμενόμενο καθώς οι περισσότεροι αρέσκονται να ακούν μόνο επαίνους και "καλά λόγια". Από την άλλη πλευρά η πληροφόρηση για κάτι κακό δημιουργεί ηθική συνυπευθυνότητα που λίγοι είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν και να αναλάβουν...
Αλλά είναι αυτό σωστό; Είναι καλό και ταιριαστό για τους χριστιανούς να κολακεύουν ο ένας τον άλλον, σκεπάζοντας τις αρνητικές καταστάσεις και αφήνοντας το κακό να απλώνεται και να διαβρώνει όλο και περισσότερο το λαό του Κυρίου;
Αφού πρώτα θυμηθούμε την προτροπή του Παροιμιαστή: «Ας σε επαινή άλλος, και μη το στόμα σου· ξένος, και μη τα χείλη σου» (Παρ. 27/κζ/2), θα επικαλεστούμε και τη συμβουλή από το ίδιο βιβλίο που λέει: «Άνοιγε το στόμα σου, κρίνε δικαίως, και υπερασπίζου τον πτωχόν και τον ενδεή» (Παρ. 31/λα/9).
«Όστις μισεί έλεγχον, είναι άφρων», λέει ο ιερός συγγραφέας των Παροιμιών (13/ιγ/1) και διαβεβαιώνει ότι «Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών. Όστις απωθεί την διδασκαλίαν, αποστρέφεται την ψυχήν αυτού· αλλ’ όστις ακούει τον έλεγχον, αποκτά σύνεσιν» (15/ιε/31).
Είναι ενδιαφέρον που τούτο το αρχαίο σύγγραμμα των Αγίων Γραφών, γεμάτο όχι με δογματικές έννοιες αλλά με πρακτική ουσία πολύτιμη για την καθημερινή μας ζωή, αναφέρεται τόσο συχνά στον έλεγχο και την κρίση.
Ο νεαρός και λιγόλογος φίλος του Ιώβ Ελιού, πριν πει περισσότερα, δήλωσε με σοβαρότητα: «Μη γένοιτο να γείνω προσωπολήπτης, μηδέ να κολακεύσω άνθρωπον. Διότι δεν εξεύρω να κολακεύω» (Ιώβ 31/λα/21-22), δυστυχώς όμως οι άνθρωποι ανέκαθεν αγαπούν μάλλον τους κόλακες και τούτο προς καταστροφή τους.
Αλλά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα για να καταλάβει κανείς πόσο πολύτιμη είναι η καλόπιστη κριτική και είναι ενδιαφέρον που κοσμικοί άνθρωποι ξεπερνούν μερικές φορές τον τρόπο που σκέπτονται εκείνοι που καυχώνται για την πνευματική τους "υπεροχή". Το αναγνώρισε αυτό και ο Κύριος Ιησούς όταν είπε ότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών γενεάν, παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκ. 16/ις/8).
Ένα όμορφο τέτοιο παράδειγμα λάβαμε από αγαπητή αναγνώστρια, και αφορά συνέντευξη μεγάλης ηθοποιού, από την οποία παραθέτουμε πιο κάτω κάποια αποσπάσματα, με την ελπίδα ότι θα τα προσέξουν οι "παραπονούμενοι" αναγνώστες μας:
«Μπορεί η κριτική να μην έχει πάντα δίκιο. Ξέρε όμως τούτο: Περισσότερο ωφελήθηκα από τις κακές κριτικές παρά από τις καλές. Αν σου γράψουν "έξοχη", "άφθαστη", "υπέροχη", θα ευχαριστηθείς, θα φουσκώσεις σαν τη γαλοπούλα. Κι ύστερα, ποιο το κέρδος; (…) Ενώ μια κριτική που θα σου πει τα ελαττώματά σου είναι κάτι το σωτήριο. Η κριτική είναι σαν τη γελοιογραφία. Σου επισημαίνει τα ελαττώματά σου, μεγεθύνοντάς τα. (…) Εσύ όμως πρέπει να σταθείς και να ρωτήσεις: Τι λαβή δίνω εγώ της κριτικής για να φτάσει σ’ αυτή τη μεγέθυνση, σ’ αυτή την υπερβολή; Κι εγώ στάθηκα και ρώτησα… (…) [*]
[*] «Μαρίκα Κοτοπούλη- Βιογραφικό Corpus», Εκδ. Δωρικός, Αθήνα 1996.
