ΤΥΧΙΚΟΣ-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ-ΤΥΧΙΚΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ—2003
09
Η περίπτωση του Ηλία
ήταν διαφορετική.
Ο
ίδιος σχολιαστής συνεχίζει: «Ο Ηλίας είχε σταλθεί για να δείξει την αξία του
νόμου και την σημασία της παράβασής του, επίσης για να μαρτυρήσει σαν ένας
τολμηρός κατακριτής ενάντια στην ειδωλολατρία και την κακία της αυλής του Αχαάβ.
Ήταν λοιπόν ταιριαστό να επικυρώσει την
αποστολή του με τέτοιο τρόπο. Όμως στην περίπτωση των Αποστόλων ήταν η ώρα που
έπρεπε να δειχτεί η χάρη, με την οποία δεν ταίριαζε καμία φοβερή επίδειξη θείας
κρίσης. Όπως μάλιστα έγραψε ο Tillotson ακόμη κι αν ίσως έφερε στο νου τους
τέτοιες σκέψεις το γεγονός ότι βρίσκονταν στη Σαμάρεια –και μάλιστα πολύ κοντά
στο σημείο όπου ο Ηλίας έφερε φωτιά από τον ουρανό–, εντούτοις, αν και ο τόπος
ήταν σχεδόν ίδιος, οι χρόνοι είχαν αλλάξει.»
Έτσι
ο Χριστός δεν έκρινε ότι έπρεπε να συμφωνήσει με τη γνώμη και το αίτημα των
μαθητών Του!!! Σκοπός Του δεν ήταν να
κάνει το δικό Του θέλημα –ούτε βέβαια το θέλημα των μαθητών Του– ΑΛΛΑ ΤΟΥ
ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ. Έτσι τους απαντά αρνητικά και τους εξηγεί: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν
ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση».
Πόσο
εύκολα χρησιμοποιούμε με κακό τρόπο καλά παραδείγματα της ιστορίας,
προσπαθώντας με αυτά να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας, ακόμη και όταν η
περίπτωση την οποία αντιμετωπίζουμε δεν είναι παράλληλη!.. Στην ιστορία αυτή οι
μαθητές προτίμησαν να διαλέξουν το παράδειγμα του Ηλία και όχι το παράδειγμα
του ίδιου του Ιησού... Μήπως αυτό πρέπει να γεννήσει ερωτήματα και για τη δική
μας συμπεριφορά;
Πρέπει
λοιπόν να διαψεύσουμε όσα λέει ο Ιάκωβος στην περικοπή που διαβάσαμε στην αρχή;
Κάθε άλλο! Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πού βρίσκεται η διαφορά!
Αν
στραφούμε στη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης αναφορικά με τη διακοπή και την
επάνοδο της βροχής –που βρίσκουμε στο βιβλίο Α΄ Βασιλέων, κεφάλαια 17-18/ιζ-ιη)
διαπιστώνουμε πως όταν ο Ηλίας «προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη· και δεν
έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας εξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός
έδωκε βροχήν, και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής» (Ιακ. 5/ε/17-18), αυτό δεν
έγινε από δική του πρωτοβουλία ή δύναμη, αλλά ύστερα από σχετικές οδηγίες του
Θεού. Αν τούτο δεν φαίνεται άμεσα στην πρώτη περίπτωση –υπονοείται ωστόσο από
τη δήλωση: «Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι» (Α΄
Βασ. 17/ιζ/1)– την οποία έκανε πριν ανακοινώσει την απόφαση της ξηρασίας και
αναγράφεται ξεκάθαρα στο τέλος της ιστορίας, όπου η ιερή διήγηση λέει: «Ήλθεν ο
λόγος του Κυρίου προς τον Ηλίαν κατά το τρίτον έτος, λέγων, Ύπαγε, φανερώθητι
εις τον Αχαάβ· και θέλω δώσει βροχήν επί το πρόσωπον της γης» (Α΄ Βασ.
18/ιη/1). Με άλλα λόγια, η προσευχή του Ηλία δεν ήταν παρά εκτέλεση
συγκεκριμένης θείας εντολής, κι εκείνος δεν ήταν παρά ο ανθρώπινος εκτελεστής.
Αν
ο Ηλίας ξεκινούσε να προσευχηθεί ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ ΕΝΤΟΛΗ από τον Θεό,
πιστεύει κανείς ότι ο Θεός θα ήταν υποχρεωμένος να εκτελέσει την επιθυμία και
απόφαση του δούλου Του; Κάθε άλλο! Μόνο μία περίπτωση θα μπορούσαμε να
θυμηθούμε όπου ο Κύριος ``παρέβλεψε” τον παραπάνω κανόνα, τότε που ο Μωυσής
αντί να μιλήσει στον βράχο για να δώσει νερό, τον χτύπησε με το ραβδί του. Όμως
έτσι δεν άλλαζε το θέλημα του Θεού –που ήταν να δώσει νερό στο λαό– αλλά μόνο ο
τρόπος... Για τούτο έδωσε μεν νερό ο Θεός, ωστόσο τιμώρησε τον Μωυσή για την
ανυπακοή του... (Αριθμ. 20/κ/8-13).
Παράδειγμα
από την ζωή της πρώτης Εκκλησίας
Η
προηγούμενη ιστορία θυμίζει μιαν άλλη περίπτωση από την Καινή Διαθήκη, τότε που
ο Πέτρος με τον Ιωάννη θεράπευσαν τον χωλό στην πύλη του Ναού (Πράξ. 3/γ/1-8).
Ο
Λουκάς περιγράφει ότι ο Πέτρος και ο Ιωάννης πήγαιναν στο Ναό καθημερινάόπου
μαζί με όλους τους πιστούς ήσαν «καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ»
(Πράξ. 2/β/46). Παράλληλα εξιστορεί ότι τον χωλό άνθρωπο που θεραπεύτηκε από
τους Απόστολους, τον «έθετον καθ’ ημέραν προς την θύραν του ιερού την λεγομένην
Ωραίαν, διά να ζητή ελεημοσύνην παρά των εισερχομένων εις το ιερόν» (Πράξ.
3/γ/2).
Σύμφωνα
με τα παραπάνω, λοιπόν, ο Πέτρος και ο Ιωάννης συναντούσαν αυτόν τον ανάπηρο
άνθρωπο σχεδόν κάθε μέρα και, προφανώς, το ίδιο συνέβαινε και με τον Κύριο
Ιησού πριν από τη σταύρωσή Του. Ωστόσο καμία προηγούμενη φορά δεν προέβησαν στο
θαύμα της θεραπείας του.
Εκείνο
όμως το μεσημέρι, «κατά την ώραν της προσευχής, την εννάτην» κάτι άλλαξε
ξαφνικά. Τώρα ο Πέτρος μαζί με τον Ιωάννη αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν κάτι
διαφορετικό και να βοηθήσουν αυτόν τον άνθρωπο να βρει την υγεία του. Έτσι δεν
τον προσπερνούν ως συνήθως αλλά στέκονται και ο Πέτρος τού μιλά και ζητά να
τους κοιτάξει· στη συνέχεια δε τον πιάνει από το χέρι και τον σηκώνει επάνω.
Τι
ήταν εκείνο που εργάστηκε μέσα στον Πέτρο ώστε να εκτελέσει αυτό το θαύμα; Ο
ίδιος εξήγησε ότι το θαύμα έγινε «διά του ονόματος του Ιησού Χριστού του
Ναζωραίου» (Πράξ. 4/δ/9) όμως δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήταν η φωνή του Αγίου
Πνεύματος μέσα στους Απόστολους που τους οδήγησε τι να πουν και τι να κάνουν
εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Ύστερα
από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε γιατί οι άγιοι άνθρωποι του Θεού ποτέ ΔΕΝ
ΑΜΦΕΒΑΛΑΝ για την επιτυχία του θαύματος που επιχειρούσαν να κάνουν, και ποτέ
δεν έφυγαν ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ επειδή εκείνο που ΖΗΤΗΣΑΝ δεν έγινε –κάτι που
δυστυχώς συμβαίνει τις περισσότερες φορές σήμερα με διάφορους αυτόκλητους
“θαυματοποιούς” ή “θεραπευτές”– κι αυτό συνέβαινε επειδή ΖΗΤΟΥΣΑΝ «ΕΝ ΤΩ
ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ», με άλλα λόγια δεν έκαναν ``του κεφαλιού τους'' αλλά ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ
ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Κάποιοι
θέτουν το ερώτημα του Ελισσαιέ: «Πού είναι Κύριος ο Θεός του Ηλία;» (Β΄ Βασ.
2/β/14) και περιμένουν να δουν τα ίδια θαύματα και να κάνουν τα ίδια
κατορθώματα όπως ο αρχαίος Προφήτης. Αλλά μας έδωσε εμάς ο Θεός παρόμοια
αποστολή;
Αντί
λοιπόν να θέλουμε να μιμηθούμε εκείνα που ο Ηλίας έκανε, ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ πρώτα να
ζούμε όπως εκείνος έζησε και να ενεργούμε όπως εκείνος ενεργούσε ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ
ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ Στο θελημα ΤΟΥ ΘΕΟΥ όπως το διαβάζουμε και το μελετούμε μέσα στις
Άγιες Γραφές και τότε, αναμφίβολα, η προσευχή μας θα έχει πάντοτε ``θετικές''
απαντήσεις. |
…………………………
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ.......................................
