ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ-ΤΥΧΙΚΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ—2003
08
Σε
μια από τις πορείες του Χριστού προς τα Ιεροσόλυμα, ο δρόμος τούς έφερε να
περάσουν μέσα από τις πόλεις της Σαμάρειας και επειδή έπρεπε να φιλοξενηθούν
εκεί, «απέστειλεν έμπροσθεν αυτού μηνυτάς, οίτινες πορευθέντες εισήλθον εις
κώμην Σαμαρειτών, διά να κάμωσιν ετοιμασίαν εις αυτόν» (εδ. 52). Όμως οι
Σαμαρείτες όταν άκουσαν ότι προορισμός του ήταν η Ιερουσαλήμ –και συνεπώς ο
Ναός που εκείνοι δεν αναγνώριζαν– αρνήθηκαν να τους δεχτούν.
Αυτό θεωρήθηκε άδικο από τους μαθητές του
Χριστού και έτσι οι Ιάκωβος και Ιωάννης, ρώτησαν τον Χριστό: «Κύριε, Θέλεις να
είπωμεν να καταβή πυρ από του ουρανού, και να αφανίση αυτούς, καθώς και ο Ηλίας
έκαμε;» (εδ. 54).
Εδώ παρατηρούμε δύο αξιέπαινες λεπτομέρειες:
• Πιστεύουν ότι το ΜΠΟΡΟΥΝ. • Δεν το κάνουν ΧΩΡΙΣ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Εντούτοις, ενώ εμείς θα ήμασταν πρόθυμοι να θαυμάσουμε και να
επαινέσουμε την ``πίστη'' τους, ο Χριστός είχε εντελώς διαφορετική γνώμη και
«στραφείς επέπληξεν αυτούς, και είπε, Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σεις·
διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση»
(εδ. 56).
…………………………….
Τι
συμβαίνει εδώ; Δεν ήταν τούτη μια προσευχή; (Ήρθαν στον Χριστό... που απαντά!)
Δεν ήταν προσευχή με πίστη και χωρίς δισταγμό; (Δεν αμφιβάλλουν ότι μπορούν να
φέρουν φωτιά όπως το είχε κάνει και ο Ηλίας... και έλεγαν αλήθεια!) Δεν είχαν
για κίνητρο ``τη δόξα του Θεού''; (Οι μαθητές ενδιαφέρονται για τη ΦΗΜΗ του Κυρίου...)
Όπως γράφει ο κλασικός σχολιαστής Mathew
Henry: «Από μία άποψη οι άνθρωποι αυτοί ήταν αξιέπαινοι, γιατί, (1) Έδειξαν
μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη που είχαν λάβει από τον Ιησού Χριστό. (2) Είχαν
μεγάλο ζήλο για την τιμή του Κυρίου τους. Το θεώρησαν πολύ κακό για Εκείνον,
που έκανε καλό οπουδήποτε βρέθηκε, να μην έχει εγκάρδια υποδοχή από μια ομάδα
ασήμαντων Σαμαρειτών και να Του αρνηθούν να περάσει από τα μέρη τους. (3) Αναγνώρισαν την κυριότητα και το θέλημα
του Κυρίου τους. (4) Σεβάστηκαν τα παραδείγματα των προφητών πριν από αυτούς
και ζήτησαν να κάνουν κάτι όπως ο Ηλίας.
Δεν θα το είχαν σκεφτεί εάν και ο Ηλίας δεν το είχε κάνει παλιά στους
στρατιώτες που ήρθαν να τον πιάσουν (Β΄ Βασ. 1/α/10,12). Σ’ αυτό το προηγούμενο
νόμισαν πως βρήκαν την εξουσιοδότησή τους.
…………………………………….
»Όμως,
ακόμη και αν υπήρξε κάτι σωστό στη σκέψη τους, το λάθος τους ήταν πολύ
περισσότερο, διότι (1) Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς αντιμετώπισε τέτοια
συμπεριφορά· ας θυμηθούμε τους κατοίκους της Ναζαρέτ που Τον έδιωξαν από την
πόλη τους, και τους Γαδαρηνούς που του ζήτησαν να φύγει από την ακτή τους· όμως
ο Ιησούς δεν ζήτησε ποτέ κάποια τιμωρία επάνω τους και αντιμετώπισε τον διωγμό
με υπομονή. (2) Αυτοί ήταν Σαμαρείτες,
από τους οποίους δεν θα μπορούσαν να περιμένουν καλύτερα, όταν μάλιστα ίσως
κάποιοι από αυτούς είχαν ακούσει ότι ο Χριστός είχε πει στους αποστόλους Του
«εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε» (Ματθ. 10/ι/5) και, επομένως, δεν ήταν τόσο
αδικαιολόγητο εκ μέρους τους, όπως θα ήταν από άλλους που ήξεραν περισσότερα
για τον Χριστό και είχαν δεχτεί τόσα πολλά καλά από Αυτόν. (3) Ίσως πάλι ήταν μόνο λίγοι από την πόλη
εκείνοι που είχαν σχέση με το γεγονός και έστειλαν εκείνο το αγενές μήνυμα, και
αντίθετα μπορεί να υπήρχαν στην πόλη πολλοί που ακούγοντας για τον Χριστό ίσως
θα Τον ήθελαν κοντά τους και θα είχαν πάει για να Τον συναντήσουν και να Τον
καλωσορίσουν. Θα ήταν δίκαιο λοιπόν να γίνει στάχτη η πόλη για την ανοησία
μερικών; Θα κατάστρεφαν τον δίκαιο με τον κακό;»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
…………………………
