Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ-ΤΥΧΙΚΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ—2003
2 ----Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Ετσι πιστέψαμε πως μέσα στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, οι πιστοί θα πρέπει να διακρίνονται από την θεία αρετή της δικαιοσύνης. Επιτέλους, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς δήλωσε στους μαθητές Του –και δι’ αυτών σ’ εμάς– ότι «εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5/ε/20).
Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πώς άνθρωποι που μελετούν τις Άγιες Γραφές δεν έχουν καταλάβει τούτη τη μεγάλη αλήθεια και σχεδόν καθόλου δεν ενδιαφέρονται να ζουν με τρόπο δίκαιο στις σχέσεις τους.
Υπάρχει βέβαια μια “θεολογική” δικαιολογία αυτής της πλάνης, επειδή πολλοί υπερτονίζουν το γεγονός ότι ο πιστός δικαιώνεται χάρη στον Χριστό, όμως αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει την υποχρέωσή μας να ζούμε ως τέκνα Θεού! Δεν είναι αλήθεια πως η σωτήρια χάρη του Θεού, που φανερώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, μας διδάσκει «να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα, και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτ. 2/β/11-13);
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ανθρώπινη ατέλεια ποτέ δε θα μας συστήσει ενώπιον του Θεού «εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς», ωστόσο η πρόσκληση και εντολή για τη ζωή μας είναι: «Παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν» (Ρωμ. 6/ς/13).
«Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5/ε/20)
Και αν, βέβαια, τα παραπάνω ισχύουν για τους απλούς πιστούς, πόσο περισσότερο θα πρέπει να ισχύουν για εκείνους που θέλουν να λέγονται “πνευματικοί ηγέτες”, ώστε να είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!
Στην Επιστολή του Παύλου προς τον Τίτο διαβάζουμε: «Πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής· αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, όσιος, εγκρατής· προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, διά να ήναι δυνατός και να προτρέπη διά της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας» (Τιτ. 1/α/7-9).
Ατυχώς, όμως, η ιδανική αυτή εικόνα, που τόσο διψάει και λαχταρά η λυτρωμένη ψυχή, σπανίζει πια στους εκκλησιαστικούς κύκλους και ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που ηγούνται, παρ’ όλο που, όπως τους αρέσει να λένε, κατέχουν τις θέσεις τους επειδή δήθεν βρίσκονται “σε πνευματική υπεροχή” (sic).
Δυστυχώς δεν είναι ο τόπος ή το καθεστώς αλλά η καρδιά του καθενός ανθρώπου όπου εκδηλώνονται οι θείες αρετές. Κλασικό παράδειγμα από την βιβλική ιστορία προβάλλει η Ιερουσαλήμ, η πόλη που θα έπρεπε να είναι η δόξα και φήμη του Θεού, και η οποία έγινε ντροπή και καταισχύνη. Έτσι ο προφήτης Σοφονίας όχι μόνο παραδέχεται το κατάντημα της θρησκευτικής εκπροσώπησης της εποχής του, επίσης ομολογεί ότι η διαφθορά της ήταν τόση ώστε πλέον «ο διεφθαρμένος δεν γνωρίζει αισχύνην». Αντίθετα όμως από το ανθρώπινο κατάντημα, «ο Κύριος είναι δίκαιος εν μέσω αυτής· δεν θέλει κάμει αδικίαν· κατά πάσαν πρωΐαν φέρει την κρίσιν αυτού εις φως» (Σοφ. 3/γ/5).
Τούτη η άσχημη κατάσταση, δυστυχώς, δεν έπαψε να υπάρχει ανά τους αιώνες ούτε στο χριστιανικό κατεστημένο, με όποια μορφή κι αν αυτό διαμορφώθηκε (είτε ως κλήρος είτε ως διοικήσεις σωμάτων λαϊκών).
Δυστυχώς, εκείνα από τα έργα της σαρκός που είναι “πανταχού παρόντα” ανάμεσα στους εκκλησιαστικούς κύκλους, δεν είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία», αλλά «έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι» (Γαλ. 5/ε/19-21). Από τούτα τα τελευταία μεγάλη υπάρχει παραγωγή, με αποτέλεσμα ο λαός του Θεού να πάσχει όχι τόσο από εξωτερικούς κινδύνους αλλά από ανθρώπους «επισκοπούντες αναγκαστικώς, αισχροκερδώς, κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού» (Α~ Πέτρ. 5/ε/2-3). Και είναι άξιο μεγάλης περιέργειας, πώς οι άνθρωποι αυτοί παραβλέπουν την προειδοποίηση της Αγίας Γραφής, «ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει» (Γαλ. 5/ε/21).
Και όλα αυτά αντίθετα από όσα προστάζει γι’ αυτούς ο Θεός, ότι δηλαδή ανάμεσα στις άλλες αρετές του ο επίσκοπος πρέπει «να ήναι άμεμπτος (...) ουχί αισχροκερδής· αλλ’ επιεικής[*], άμαχος, αφιλάργυρος» (Α~ Τιμ. 3/γ/1-7).
Κάποιος ρώτησε κατά πόσον με όσα γράφονται σ’ αυτό το περιοδικό σκανδαλίζονται οι πιστοί;
Η πεποίθηση και απάντησή μας είναι ότι η αλήθεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, σίγουρα ούτε η δικαιοσύνη.
Αν τώρα κάποιοι έχουν λόγους να ενοχλούνται ή και να φοβούνται, οι λόγοι αυτοί αναμφίβολα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ και ασφαλώς καμία ανάμιξη δεν έχει ο Χριστός με τα καμώματά τους, ακόμη και αν γίνονται “στο όνομά Του”.
Αν ως “δούλοι πονηροί” διαλέγουν «να δέρουν τους συνδούλους, να τρώγουν δε και να πίνουν» (Ματθ. 24/κδ/49), σίγουρα αυτό δεν περνά απαρατήρητο από τα άγια μάτια Του, και βέβαια δεν θα μείνει για πάντα χωρίς συνέπειες. |
[*] Για τη σημασία των όρων “επιείκεια” και “επιεικής” βλέπε μελέτη στη σελίδα 2988 αυτού του τεύχους.
