10-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2006
11
ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
ΜΗ ΠΡΟΤΡΕΧΕΤΩ Η ΓΛΩΤΤΑ...
Μεγάλη αναστάτωση στο πανελλήνιο προκλήθηκε από την πρόσφατη ανακάλυψη του “ΣΧΕΔΟΝ ΑΦΘΑΡΤΟΥ” σκηνώματος του μοναχού Βησσαρίωνα Κορκολιάκου στη “Μονή Αγάθωνος” της Φθιώτιδος, περίπτωση για την οποία η επίσημη εκκλησία κρατάει σκόπιμα διφορούμενη στάση. Από τη μία πλευρά ομιλεί περί αναμονής... ώσπου τα πράγματα “να δείξουν” τι απόφαση θα παρθεί.
Από την εφημερίδα «Espresso» (24-3-06)
Από την άλλη πλευρά όμως παίρνει θέση και με λόγους, όπως π.χ. η παρακάτω δήλωση του επιχώριου μητροπολίτη, σύμφωνα με την οποία «Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι με το παράδοξο αυτό σημείο, δηλαδή της αφθαρσίας του λειψάνου του αγίου Γέροντος, ο Θεός επεκύρωσε τη γνώμη του λαού, ο οποίος πιστεύει και μαρτυρεί την αρετή του ταπεινού, πράου, ελεήμονος και φιλανθρώπου Ιερομονάχου. Μετά δε την άποψη της ιατρικής επιστήμης έχομε βεβαία την πεποίθηση, ότι αυτό που ομόφωνα η συνείδηση της Εκκλησίας πιστεύει, είναι πραγματικότης, ότι δηλαδή ο μακαριστός Γέρων Βησσαρίων υπήρξε άνθρωπος του Θεού». (Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 17-3-06, σελ. 6), αλλά και με πράξεις, αφού ήδη καθημερινά εκατοντάδες λαού γίνονται δεκτοί στο μοναστήρι – όπως βεβαίως και τα δώρα τους...
Ύστερα από τα παραπάνω είναι προφανές ότι η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη και όλα τα περί της «γνώμης επιστημόνων» και του ότι «θα αφήσωμεν τον Θεό να μιλήσει μέσω του χρόνου» είναι φληναφήματα που μόνο σκοπό έχουν τη διαμόρφωση κατάλληλου κλίματος για την καλύτερη εμπορική αξιοποίηση του συμβάντος.
Όσον αφορά τα περί βελτίωσης του πτώματος που υποστήριξε με φωτογραφίες η εφημερίδα «Espresso» (24-3-06) θα δούμε αν θα μηνύσει κανείς την εφημερίδα ή θα προτιμηθεί η σιωπή “αφήνοντας στη λήθη να γιατρέψει την πληγή”...
|
ΤΟ ΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ
Σε κάθε χριστιανική κηδεία αναφέρεται για τον νεκρό ότι «Χους ει και εις χουν απελεύση», επαναλαμβάνοντας τη θεϊκή ετυμηγορία «Γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3/γ/19–Ο~). Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπινου σώματος στην παρούσα εποχή όπου –ως συνέπεια της αμαρτίας– πρέπει να «επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα [να] επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό» (Εκκλ. 12/ιβ/7). Καμία διαδικασία διατήρησης νεκρού σώματος (ούτε τεχνητή ούτε φυσική ούτε “θαυματουργική”) δεν αναφέρεται στις σελίδες των Αγίων Γραφών ούτε προηγούμενο διατήρησης λειψάνων, επειδή αυτά είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού![*]
Υπάρχει όμως μια άλλη στιγμή, όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος, «όταν το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α~ Κορ. 15/ιε/53-54). Τότε ο όρος αυτός θα ανατραπεί, θεία δυνάμει, για να χαρίσει στους εν Χριστώ κοιμηθέντας νέο πνευματικό σώμα με αιώνια προοπτική.
Τα ανθρώπινα τεχνάσματα και η θρησκόληπτη αφέλεια που μπορεί να βαφτίσει μια μούμια “άφθαρτη”, μάλλον με πρακτικές βουντού ταιριάζουν παρά με τη χριστιανική διδασκαλία. |
[*] Μοναδικές εξαιρέσεις είναι οι περιπτώσεις των Ιακώβ και Ιωσήφ, που έγιναν με τεχνικά μέσα και μόνο για να εξυπηρετηθεί η μετακομιδή των οστών τους στη Χαναάν όπου και τάφηκαν τελικά (Γεν. 50/ν/7, Έξοδ. 13/ιγ/25).
Ο Ι Π Ρ Ο Ι Κ Ο Θ Η Ρ Ε Σ...
Όσοι έχουν κάποια ηλικία, θα θυμούνται σίγουρα πως πριν αλλάξει στη χώρα μας το οικογενειακό δίκαιο, αφθονούσαν οι λεγόμενοι “προικοθήρες”. Για χάρη των νεότερων αναγνωστών, εξηγούμε στη συνέχεια.
Σύμφωνα με παλαιότερα έθιμα, προκειμένου να παντρευτεί μια νέα, ιδίως όταν δεν διέθετε άλλα χαρακτηριστικά που θα την έκαναν ελκυστική για τον γαμπρό, ο πατέρας της πρόσφερε προίκα, δηλαδή οικονομική παροχή–συνήθως σε ακίνητο. Το δώρο αυτό το μεταβίβαζε στο όνομα της κόρης του με σκοπό να αποτραπεί κίνδυνος διάλυσης του γάμου.
Υπήρχαν όμως περιπτώσεις που ο γαμπρός απαιτούσε η προίκα να γραφτεί όχι στο όνομα της νύφης αλλά στο δικό του και μάλιστα όχι με προικοσύμφωνο ή δωρητήριο αλλά με πωλητήριο...
Ζώντας σε κόσμο αμαρτίας, δεν ήταν σπάνιες οι φορές που ο προικοθήρας, αφού πρώτα εξασφάλιζε στο όνομά του την περιουσία της νύφης, στη συνέχεια άρχιζε να της φέρεται άσχημα, με σκοπό να την αναγκάσει να φύγει από κοντά του, οπότε η προίκα παρέμενε για πάντα στην εξουσία του γαμπρού. Μάλιστα υπήρχαν κάποιοι που έκαναν το ίδιο πράγμα και δεύτερη και τρίτη φορά, αυξάνοντας την περιουσία τους σε βάρος των δύστυχων των γυναικών. [Το φαινόμενο αυτό καταργήθηκε πια, τουλάχιστον επισήμως, και όχι μόνο η περιουσία της γυναίκας παραμένει στο όνομά της αλλά και η περιουσία που αποκτιέται μετά το γάμο ανήκει από κοινού και στους δύο συζύγους, οπότε –και αν ακόμη υπάρξει διαζύγιο– η γυναίκα δεν μένει στους πέντε δρόμους.]
Το κακό αυτό παράδειγμα των κυνηγών προικών, το θυμηθήκαμε με αφορμή όσα γράψαμε στο προηγούμενο τεύχος αναφορικά με τον τελικό “ιδιοκτήτη” αρκετών εκκλησιαστικών κτιρίων και λοιπών περιουσιακών στοιχείων (κατασκηνώσεις κ.λπ.), διότι πώς αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν οι μεταβιβάσεις τους σε σωματείο της πρωτεύουσας με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες/εκπλήξεις για τους παραχωρητ
...ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Mε τίτλο «Ο Motzart ...πάει εκκλησία!» Ευαγγελική εκκλησία των Αθηνών καλούσε πρόσφατα σε μουσικές εκδηλώσεις που παρουσίασε για τον μουσουργό. Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθούμε εδώ με τη σημασία της τέχνης –και δη της μουσικής– στην εκκλησιαστική ζωή, ούτε θα μιλήσουμε για την ποιότητα του έργου διαφόρων καλλιτεχνών, για το οποίο είμαστε αναρμόδιοι.
Αναρωτιόμαστε ωστόσο αν πρέπει να υπάρχει –αν είναι δυνατόν να μην υπάρχει– σχέση ανάμεσα στο καλλιτεχνικό έργο και διάφορες ιδιαιτερότητες της ζωής τους (π.χ. ο Mozart υπήρξε Μασόνος, ο Tchaikovsky ομοφυλόφιλος κ.ο.κ.).
Αν και ευχαρίστως ακούσαμε τα εν λόγω μουσικά έργα –τα οποία εκτελέστηκαν θαυμάσια– εντούτοις αδυνατούμε να τα αισθανθούμε ως μέρος “θρησκευτικής μυσταγωγίας και πηγή νοερής προσευχής” όπως πρότεινε ο μαέστρος, όταν γνωρίζουμε ότι προέρχονται από τέτοια άτομα.
Μήπως η υπερβολική αγάπη κάποιων για την τέχνη, κάνει να παραβλέπουν τα άλλα στοιχεία και τους παρασύρει σε κάποιες υπερβολές; |
ΜΟΥΡΛΟ–VISION
Τελείωσε άλλη μια φορά το τρελοπανηγύρι της Eurovision, στο οποίο η χώρα μας έχει να δείξει περίσσευμα κάθε είδους ανοησίας και ανθελληνικής διάθεσης από τους εκπροσώπους της. Εμάς εδώ μας ενδιαφέρουν μόνο τα εξής τρία:
1. Η εκλογή ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΗ ΕΛΛΑΔΑ (με 12 βαθμούς) του σατανιστικού συγκροτήματος της Φινλανδίας, καθώς και οι υποκριτικές διαμαρτυρίες των καναλιών που ενώ όλο το χρόνο συναγωνίζονται ποιο θα είναι χειρότερο στο πρόγραμμά του, ξαφνικά ενοχλήθηκαν από τις έτσι κι αλλιώς απαίσιες μορφές των “τεράτων”.
2. Μήπως και η κ. Βίσσυ δεν έπαιξε πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα μια ροκ όπερα με τίτλο «Δαίμονες»;
3. Ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων δέχθηκε αυτή τη φορά την τραγουδίστρια της Ελλάδας, την ευλόγησε και της πρόσφερε τον Σταυρό της Ιερουσαλήμ με την ευχή «να της δίνει δύναμη για να επιτύχει τους στόχους της».... Βοήθειά μας! |
Υ.Γ.: Προς θλίψιν του Ξενίου Διός, ο οικοδεσπότης υπουργός μας κ. Ρουσόπουλος απέφυγε να βραβεύσει τα τέρατα, μη τυχόν και φωτογραφηθεί μαζί τους...
