Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988)
Μεταφορά Σ. Φίλου.
05
Η Πρακτική Όψη Της Λυτρώσεως
-Οι επτά λόγοι του Χριστού από τον Σταυρό που μελετούμε σήμερα αγκαλιάζουν ολόκληρη τη λύτρωση μας που ο Χριστός με το αίμα Του εξασφάλισε για μας. Κι’ αν ο πρώτος λόγος όπως είδαμε εκφράζει τη μεσιτεία του Χριστού για τη λύτρωση μας ο δεύτερος την πείρα της λυτρώσεως μας ο τρίτος που θα μελετήσουμε σήμερα μας παρουσιάζει την πρακτική όψη της λυτρώσεως μας ενώ ακόμη είμαστε στον κόσμο αυτό.
Ας πάμε λοιπόν κι εμείς νοερά την ώρα αυτή κάτω από τον Σταυρό. Ας φέρουμε για μια ακόμη φορά μπροστά μας εκείνη τη φριχτή σκηνή. Και ας ακούσουμε τα λόγια Εκείνου που τη φορά αυτή στρέφονται σε πρόσωπα που Τον αγαπούν κι αυτός τα αγαπά κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο. Τον τρίτο λόγο του Χριστού τον βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο του
( Ιωάννη 19:26—27).
26 Ο Ιησούς, λοιπόν, καθώς είδε τη μητέρα του και τον μαθητή, που αγαπούσε, να στέκεται δίπλα, λέει στη μητέρα του: Γυναίκα, να! ο γιος σου.
27 Έπειτα, λέει στον μαθητή: Να! η μητέρα σου. Και από την ώρα εκείνη ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του.
Να τι διαβάζουμε «Όταν είδε ο Ιησούς τη μητέρα του και τον μαθητή που αγαπούσε να στέκεται κοντά της είπε στη μητέρα Του
«Γυναίκα να ο γυιός σου». Έπειτα είπε στο μαθητή «Να η μητέρα σου». και απ’ εκείνη την ώρα την πήρε ο μαθητής στο σπίτι του».
Στη σκηνή αυτή ξεχωρίζουν τρία πρόσωπα που το καθένα κάτι έχει να μας πει. Είναι η μητέρα ο μαθητής κι’ ο ίδιος ο Χριστός. Και το καθένα κάτι έχει να πει. Ας ακούσουμε. Και:
-Α/.—Από τη μητέρα. Γι’ αυτήν διαβάζουμε: «Ίστατο δε πλησίον εις τον σταυρόν του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού». Τον συνοδεύει ως το θάνατο. Ενώ οι άλλοι μαθητές εκτός του Ιωάννου τον έχουν εγκαταλείψει η μακαρία Μαρία μαζί με τις άλλες γυναίκες παραμένουν κοντά Του. καθώς φέρνουμε μπροστά μας τη σκηνή αυτή είναι εύκολο να μαντέψουμε.
-α/.—Τον πόνο της μητέρας εκείνης. Τα βασανιστήρια του παιδιού της ήταν δικά της μαρτύρια. Η μητρική καρδιά είχε αληθινά σπάσει με τις πληγές Εκείνου. Η ρομφαία όπως της το είχε προείπει ο γέρο Συμεών είχε ξεσχίσει τη μητρική της ψυχή. Πάντοτε είναι σκληρό για μια μάννα να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Μα να το βλέπει να πεθαίνει με τέτοιο επώδυνοθάνατο και μάλιστα μια μητέρα σαν την ευλογημένη Μαρία κι’ ένα γυιό σαν τον Χριστό είναι κάτι το αληθινά φρικτό που καμιά άλλη καρδιά δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο της. Και μέσα στον πόνο εκείνο ακούγεται σαν βάλσαμο παρηγοριάς η φωνή του Παιδιού της «Γύναι ιδού ο υιός Σου». Έτσι στη σκηνή αυτή έχουμε.
-β/.—Και τη μητρική στοργή. Ιδού ο γυιός σου. με άλλα λόγια ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός Εγώ φεύγω. Τόσο καιρό φρόντισα για σένα σαν γυιός προς μητέρα. Κι’ εσύ έδειξες σαν μάννα ποικιλοτρόπως τη στοργή σου. Μα αν εγώ φεύγω δεν σε αφήνω μόνη. Σε εμπιστεύομαι στη φροντίδα του αγαπημένου μου μαθητή στον Ιωάννη. Στο εξής αυτό θα είναι γυιός σου. Αυτός θα σε φροντίζει. Και συ τη μητρική σου στοργή σ’ αυτόν θα τη δείχνεις. Σ’ αυτόν θα αφοσιωθείς. Έτσι θα γεμίσει το κενό της καρδιάς σου. Να λοιπόν ο γυιός σου. Δείξε του την αγάπη σου. Και πιστεύω ότι η ευλογημένη εκείνη γυναίκα πραγματικά το έκαμε. Εδώ όμως βλέπουμε Και
-γ/.—την ταπείνωση της. Αν και μητέρα του πιο ευλογημένου γυιού που υπήρξε ποτέ του Χριστού όμως δεν το θεωρεί υποτιμητικό να πάει να μείνει με το μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς. Η ίδια η Μαρία άλλοτε είχε ψάλει ότι ο Κύριος επέβλεψε εις την ταπείνωση της δούλης Του. και να που τώρα κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο το ζει. Από την ταπεινή εκείνη θέση προσκαλεί τον καθένα μας να τη μιμηθούμε. Αν το παράδειγμα της ο καθένας μας ακολουθούσε πόσες παρεξηγήσεις θα αποφεύγοντας και πόσο κερδισμένοι θα είμασταν.
Αυτά λοιπόν και πολλά περισσότερα μπορούμε να μάθουμε από την ευλογημένη Μαρία καθώς στέκει μπροστά στο σταυρό του Γολγοθά. Αλλά στην σκηνή εκείνη έχουμε Και.
-Β/.—Τον μαθητή τον Ιωάννη. Σ’ αυτόν στρεφόμενος ο Χριστός του λέει «Ιδού η μήτηρ σου. Να η μάννα σου». Ο Ιωσήφ προ πολλού φαίνεται να είχε πεθάνει. Σε ποιόν λοιπόν να εμπιστευθεί ο Χριστός τη μητέρα Του; σε ποιόν άλλον παρά σε κείνον που ο Ιησούς αγαπούσε κι ο Ιωάννης ανταποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο. «Να η μάννα σου. Εμπιστεύομαι Ιωάννη τη φροντίδα της σε σένα. Να είσαι ε’ αυτήν ένας γυιός που θα την χειραγωγεί και θα την φροντίζει»
Οποία τιμή αυτή για τον Ιωάννη να φροντίζει για την μητέρα του δασκάλου του. Εκείνοι που αγαπούν πραγματικά τον Χριστό και ξέρουν ότι κι Αυτός τους αγαπά θα είναι πολύ ευτυχισμένοι όταν έχουν μια ευκαιρία να κάνουν κάποια υπηρεσία γι Αυτόν και τους δικούς Του. Να σκουπίσουν μερικά δάκρυα. Να επουλώσουν διάφορες πληγές. Αυτό είναι το καθήκον του κάθε πραγματικού και συνειδητού Χριστιανού.
Κι’ αυτή είναι η πρακτική όψη της λύτρωσης που ο Χριστός με το αίμα Του μας έχει εξασφαλίσει. Αν στην πρακτική εκδήλωση της αγάπης δεν καταλήγει η σωτηρία που λέμε ότι έχουμε κατά χάρη είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσο έχει πραγματικά λάβει χώρα μέσα μας το θαύμα της αναγεννήσεως. Είθε λοιπόν με τα έργα μας να δείχνουμε πάντοτε την πίστη μας. Η πίστη που σώζει είναι εκείνη που με αγάπη ενεργείται.
Την έχεις; Αυτό έχει σημασία. Αλλά ας δούμε Και.
-Γ/.—Τον ίδιο το Χριστό καθώς λέει τα λόγια αυτά.»Γύναι να ο γυιός σου. Ιωάννη να η μητέρα σου». Τι μας αποκαλύπτουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας για τον ίδιο τον εαυτό Του; μας φανερώνουν:
-α/.—Την πρόνοια Του. για πολλά χρόνια φαίνεται ότι αυτός φροντίζει για την κατά σάρκα μητέρα Του. Μα τώρα; Θα την αφήσει; Όχι βέβαια. Κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο προνοεί γι’ αυτήν. Στους πόνους Του επάνω εκείνη θυμάται. Για κείνη φροντίζει. Γι’ αυτό και την αναθέτει στον Ιωάννη. Μα μόνο για την μητέρα Του προνόησε ο Κύριος; Όχι βέβαια. Την ίδια αμέριστη αγάπη και φροντίδα δείχνει και για κάθε άλλο δικό Του πρόσωπο. Την ίδια φροντίδα δείχνει και σε σένα αρκεί συ να έχεις γίνει δια πίστεως δικός Του μαθητής. Είσαι;
-β/.—Τη σωτηρία του. « Γύναι λέει ναο γυιός σου». Τόσο καιρό ήταν η κατά σάρκα μητέρα Του. Τώρα όμως αυτή η οικογενειακή σχέση παύει. Στο εξής θα Τον βλέπει όχι ως τον γυιό της αλλά ως Κύριον της ως τον Λυτρωτήν της ως τον Σωτήρα της.Έτσι θα μπορούν να βρουν την εφαρμογή τους τα λόγια της Παρθένου Μαρίας «Μεγαλύνει η ψυχή μου Τον Κύριον και αγαλλίασε το πνεύμα μου εις τον Θεόν τον—Σωτήρα μου»
(Λουκάς 1:46—47).
46 Και η Μαριάμ είπε:
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο,
47 και το πνεύμα μου αγαλλίασε στον Θεό τον σωτήρα μου·
Κι’ ο Χριστός με τη θυσία του σταυρού έσωσε και τη μητέρα Του ακόμη και σένα. Ας έλθει λοιπόν στο Χριστό ο πιο ελεεινός και τρισάθλιος άνθρωπος όπως ο ληστής ο Χριστός είναι σε θέση να τον αναγεννήσει και να τον πάρει μαζί Του στον παράδεισο.
-Ας έλθει όμως σ’ Αυτόν και ο πιο ηθικός άνθρωπος όπως η ευλογημένη εκείνη γυναίκα η Μαρία και κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστός θα σώσει κι’ αυτόν. Σ’ αυτούς όλους γιατί να μη συγκαταλεγείς και συ φίλε μου; Στο εύχομαι.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
