Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988)
Μεταφορά Σ. Φίλου.
03
Η Πείρα Της Λυτρώσεως
-«Και είπεν αυτώ. Αμήν σοι λέγω σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω».
(Λουκάς 23:43).
43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι μέσον διαιρέσεως. Χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες
Σε μερικούς είναι «οσμή θανάτου δια θάνατον». Σε άλλους δε «Οσμή ζωής δια ζωήν». Άλλοι μεν στρέφονται στον Σταυρωμένο Χριστό εν μετανοία και πίστη και σώζονται όπως ο ληστής. Άλλοι όμως απομακρύνονται απ’ Αυτόν και χάνονται για πάντα όπως συνέβη με τον άλλον ληστή.
Στο προηγούμενο άρθρο της σειράς είπαμε ότι εκεί στον Γολγοθά όλοι μας πήραμε μέρος με τους διαφόρους αντιπροσώπους μας. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται ακόμη πιο έντονα στη σημερινή μας σκηνή με τους δύο ληστές. Ο ένας χάθηκε διότι δεν αναγνώρισε ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός. Δεν Τον εμπιστεύθηκε. Ο άλλος όμως σώθηκε. Μ’ αυτόν θα ασχοληθούμε. Και ιδιαίτερα με τα λόγια του Κυρίου μας προς αυτόν που πραγματικά εκφράζουν την πείρα της λυτρώσεως για την οποία Αυτός πέθανε. Η όλη αυτή ιστορία είναι ένα περιστατικό της σωστικής δυνάμεως του Χριστού. Κι’ αν ο θνήσκων Χριστός σώζει ετοιμοθάνατο ένα ληστή τι αλήθεια μπορεί να κάνει σήμερα που ζει βασιλεύει και μεσιτεύει υπέρ ημών; «Δύναται να σώζει εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεό δι’ αυτού.
-Αλλά προτού εξετάσουμε την έννοια του λόγου του Χριστού προς τον ληστή ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στον άνθρωπο στον οποίο τα λόγια αυτά απευθύνθηκαν. Ο άνθρωπος ήταν ο τελευταίος με τον οποίο επικοινωνεί ο Χριστός πάνω στη γη. Ο Χριστός εδώ κάτω ήταν «φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών». Και τέτοιος παρέμεινε μέχρι τέλους.
Και τέτοιος είναι ακόμη και σήμερα. Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ήταν:
-1/. Ένας αμαρτωλός κι όχι από τους συνήθεις. Όχι μόνο τον νόμο του Θεού αλλά και τον ανθρώπινο είχε παραβή. Ήταν ληστής. Τώρα πρέπει να πεθάνει για την αμαρτία του. στην περίπτωση του εφαρμόζεται ακριβώς και κατά γράμμα το της Γραφής «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος».
(Ρωμαίους 2:23)
23 Εσύ που καυχάσαι στον νόμο, ατιμάζεις τον Θεό με την παράβαση του νόμου;
-Αναγνωρίζει ότι η καταδίκη του είναι δικαία. «Και ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσων επράξαμεν απολαμβάνουμε» έλεγε.
Κι’ αν ο Χριστός έσωσε αυτόν τον κακούργο το έκαμε για να δείξει πραγματικά την χάριν Του σε όλους ανεξαιρέτως τους
Ανθρώπους. Κανείς δεν αποκλείεται από το άπειρο έλεος του Χριστού όσο μεγάλη και αν είναι η παράβαση του. αποκλείεται μόνο εκείνος που με την σκληροκαρδία του και την έλλειψη μετανοίας αποκλείει ο ίδιος τον εαυτό του από την χάρι αυτή.
-2/. Ο άνθρωπος αυτός αν και αμαρτωλός ήταν ένας άνθρωπος που μόλις τώρα η συνείδησή του ξύπνησε. Πώς; Τι συνετέλεσε προς τούτο; Ίσως η επιγραφή που ήταν πάνω από τον χριστό.
βασιλιά τον ονόμασε ο Πιλάτος. Και ως τοιούτον ο ληστής τον επικαλείται. Ίσως η συμπεριφορά του Χριστού από τον Σταυρό. Δεν άνοιγε το στόμα του παρά μόνο για να προσευχηθεί ή για να παρηγορήσει και ενισχύσει αδύνατους ανθρώπους.
βασιλιά τον ονόμασε ο Πιλάτος. Και ως τοιούτον ο ληστής τον επικαλείται. Ίσως η συμπεριφορά του Χριστού από τον Σταυρό. Δεν άνοιγε το στόμα του παρά μόνο για να προσευχηθεί ή για να παρηγορήσει και ενισχύσει αδύνατους ανθρώπους.
-Αλλά εκείνο που πιο έντονα μίλησε στην καρδιά του ληστή ήταν η προσευχή του Χριστού «Πάτερ συγχώρησον αυτούς».
Ποιος ξέρει αν άλλοι άκουσαν την προσευχή αυτή. Ο ληστής όμως την άκουσε. Και τα λόγια του Χριστού καθώς είναι «πνεύμα και ζωή» ξύπνησαν και την νεκρή καρδιά του. και τότε είδε ότι:
-3/. Ήταν ένας άνθρωπος σε μεγάλη αθλιότητα. Είδε την κόλαση στην οποία βρισκόταν. Η αμαρτία του τον είχε πραγματικά βρει. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι νεκρός στις αμαρτίες του και στις παραβάσεις του όπως αυτή είναι η φρικτή πραγματικότης. Όμως όταν αρχίζει το φως του Ήλιου της δικαιοσύνης να πέφτει στα σκοτεινά διαμερίσματα της καρδιάς του το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται είναι η άθλια κατάσταση στην οποία εκ φύσεως βρίσκεται: Και αν αυτό συμβαίνει τότε συναισθάνεται:
-4/. Ότι είναι σε έσχατη ανάγκη. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. σε λίγο θα ερχόταν ο Ρωμαίος στρατιώτης και εάν δεν είχε στο μεταξύ πεθάνει θα του έδιδε την χαριστική βολή με το σπάσιμο των σκελών. Το λίγο όμως αυτό διάστημα ήταν αρκετό για τον Χριστό να τον σώσει. Ο άνθρωπος αυτός πίστευσε στον Χριστό. αλλιώς δεν θα έκανε ότι έκαμε. «Κύριε θυμήσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Στην προσευχή αυτή την τόσο σύντομη διακρίνουμε την πίστη αυτού του ανθρώπου. «Κύριε»τον ονομάζει. Βλέπει ότι Αυτός και πάνω στο Σταυρό δεν είναι ένας κοινός θνητός.
Είναι Κύριος. Είναι ο Κύριος που έχει βασιλεία μια βασιλεία. Τώρα μπορεί να υποφέρει σαν τους δύο κακούργους. Αλλά μετά ταύτα θα έχει την δόξα Του. Διακρίνουμε την ταπείνωση του. Θυμήσου εμένα λέει. Όπως ο Ιωσήφ μέσα στη φυλακή του είπε στον συγκρατούμενο του «Θυμήσου και μένα»
