Iδού έρχομαι ταχέως !!!
Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988
14
-α/.—Τον πόνο της μητέρας εκείνης. Τα βασανιστήρια του παιδιού της ήταν δικά της μαρτύρια. Η μητρική καρδιά είχε αληθινά σπάσει με τις πληγές Εκείνου. Η ρομφαία όπως της το είχε προείπει ο γέρο Συμεών είχε ξεσχίσει τη μητρική της ψυχή. Πάντοτε είναι σκληρό για μια μάννα να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Μα να το βλέπει να πεθαίνει με τέτοιο επώδυνο θάνατο και μάλιστα μια μητέρα σαν την ευλογημένη Μαρία κι’ ένα γυιό σαν τον Χριστό είναι κάτι το αληθινά φρικτό που καμιά άλλη καρδιά δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο της. Και μέσα στον πόνο εκείνο ακούγεται σαν βάλσαμο παρηγοριάς η φωνή του Παιδιού της «Γύναι ιδού ο υιός Σου». Έτσι στη σκηνή αυτή έχουμε.
-β/.—Και τη μητρικήστοργή. Ιδού ο γυιόςσου. με άλλα λόγια ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός Εγώ φεύγω. Τόσο καιρό φρόντισα για σένα σαν γυιός προς μητέρα. Κι’ εσύ έδειξες σαν μάννα ποικιλοτρόπως τη στοργή σου. Μα αν εγώ φεύγω δεν σε αφήνω μόνη. Σε εμπιστεύομαι στη φροντίδα του αγαπημένου μου μαθητή στον Ιωάννη. Στο εξής αυτό θα είναι γυιός σου. Αυτός θα σε φροντίζει. Και συ τη μητρική σου στοργή σ’ αυτόν θα τη δείχνεις. Σ’ αυτόν θα αφοσιωθείς. Έτσι θα γεμίσει το κενό της καρδιάς σου. Να λοιπόν ο γυιός σου. Δείξε του την αγάπη σου. Και πιστεύω ότι η ευλογημένη εκείνη γυναίκα πραγματικά το έκαμε.
....................................................
Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ
ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ
(Του Κώστα Κουνάδη=1988
15
Εδώ όμως βλέπουμε Και:
α/.—την ταπείνωση της.
Αν και μητέρα του πιο ευλογημένου γυιού που υπήρξε ποτέ του Χριστού όμως δεν το θεωρεί υποτιμητικό να πάει να μείνει με το μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς. Η ίδια η Μαρία άλλοτε είχε ψάλει ότι ο Κύριος επέβλεψε εις την ταπείνωση της δούλης Του. και να που τώρα κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο το ζει. Από την ταπεινή εκείνη θέση προσκαλεί τον καθένα μας να τη μιμηθούμε. Αν το παράδειγμα της ο καθένας μας ακολουθούσε πόσες παρεξηγήσεις θα αποφεύγοντας και πόσο κερδισμένοι θα είμασταν.
Αυτά λοιπόν και πολλά περισσότερα μπορούμε να μάθουμε από την ευλογημένη Μαρία καθώς στέκει μπροστά στο σταυρό του Γολγοθά. Αλλά στην σκηνή εκείνη έχουμε Και:
-Β/.—Τον μαθητή τον Ιωάννη. Σ’ αυτόν στρεφόμενος ο Χριστός του λέει «Ιδού η μήτηρ σου. Να η μάννα σου». Ο Ιωσήφ προ πολλού φαίνεται να είχε πεθάνει. Σε ποιόν λοιπόν να εμπιστευθεί ο Χριστός τη μητέρα Του; σε ποιόν άλλον παρά σε κείνον που ο Ιησούς αγαπούσε κι ο Ιωάννης ανταποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο. «Να η μάννα σου. Εμπιστεύομαι Ιωάννη τη φροντίδα της σε σένα. Να είσαι ε’ αυτήν ένας γυιός που θα την χειραγωγεί και θα την φροντίζει»
Οποία τιμή αυτή για τον Ιωάννη να φροντίζει για την μητέρα του δασκάλου του. Εκείνοι που αγαπούν πραγματικά τον Χριστό και ξέρουν ότι κι Αυτός τους αγαπά θα είναι πολύ ευτυχισμένοι όταν έχουν μια ευκαιρία να κάνουν κάποια υπηρεσία γι Αυτόν και τους δικούς Του. Να σκουπίσουν μερικά δάκρυα. Να επουλώσουν διάφορες πληγές. Αυτό είναι το καθήκον του κάθε πραγματικού και συνειδητού Χριστιανού. Κι’ αυτή είναι η πρακτική όψη της λύτρωσης που ο Χριστός με το αίμα Του μας έχει εξασφαλίσει. Αν στην πρακτική εκδήλωση της αγάπης δεν καταλήγει η σωτηρία που λέμε ότι έχουμε κατά χάρη είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσο έχει πραγματικά λάβει χώρα μέσα μας το θαύμα της αναγεννήσεως. Είθε λοιπόν με τα έργα μας να δείχνουμε πάντοτε την πίστη μας. Η πίστη που σώζει είναι εκείνη που με αγάπη ενεργείται.
Την έχεις; Αυτό έχει σημασία. Αλλά ας δούμε Και:
-Γ/.—Τον ίδιο το Χριστόκαθώς λέει τα λόγια αυτά.»Γύναι να ο γυιός σου. Ιωάννη να η μητέρα σου». Τι μας αποκαλύπτουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας για τον ίδιο τον εαυτό Του; μας φανερώνουν:
.................................................
