Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ--2000
"...διά πολλών μαρτύρων"
Ο Χριστός δεν είναι
μονοπώλιο κανενός
Kampanes
Το κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζει πολύ σωστά την πραγματικότητα ότι ο Χριστός δεν ανήκει σε κανέναν ούτε σε καμιά εκκλησία. Είμαστε εμείς που πρέπει να ανήκουμε σ’ Αυτόν και καλά θα κάνουμε, επιτέλους, να το αποφασίσουμε, επειδή είναι ο ΜΟΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ.
Περάσαμε από την παλιά στη νέα χρονιά, όπως πάντα: χωρίς να το πάρουμε είδηση. Ο χρόνος κυλά αδιάφορος, αμείλικτος με "το πάσο του". Κοιτάζουμε με δέος το σκοτεινό μέλλον για τον εαυτό μας και για το σύνολο της ανθρωπότητας. "Πώς θα είναι; Τι θα συμβεί; Πώς θα τα πάμε;"
Εδώ ταιριάζει αυτό που λέμε συχνά: "Όπως στρώνουμε θα κοιμηθούμε!". Το μέλλον εξαρτάται, κατά πολύ, από αυτό που θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν επικρατήσουν στη ζωή μας οι εγωισμοί, οι συμφεροντολογισμοί, η υποκρισία... και εξοριστούν η αγάπη και ο αλτρουισμός..., ε, τότε θα μας φάνε τα σκοτάδια.
Τα φώτα έσβησαν, οι γιορτασμοί, σιγά-σιγά ξεχνιούνται και η ρουτίνα της ζωής είναι ίδια και για το έτος 2000.
* * *
Ωστόσο για μας τους χριστιανούς, όλους τους χριστιανούς χωρίς εξαίρεση, το έτος 2000 έχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα. Γιορτάζουμε τη δισχιλιοστή επέτειο της Ενσάρκωσης του Κυρίου. "Ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας". Το συνταρακτικό αυτό γεγονός μάς αφορά και μας ενδιαφέρει ζωτικά και υπαρξιακά.
Μονάχα εμείς οι χριστιανοί αποδεχόμαστε και πιστεύουμε ότι ο Θεός έγινε σύντροφος και συνοδοιπόρος του ανθρώπου στην περιπέτεια της ζωής του, με τα παράδοξα και τις αντιθέσεις της. Ο Θεός "παίρνει πάνω του" την "κακόμοιρη" ανθρώπινη φύση μας και την μετουσιώνει στην αθανασία. Τρελά πράγματα αυτά για τους "σοφούς του κόσμου τούτου", λέει ο Παύλος, αλλά αλήθεια, χαρούμενη αλήθεια, "για τους μικρούς".
Η επέτειος της Ενσάρκωσης οδηγεί όλους τους χριστιανούς στο ίδιο επίκεντρο: τον Ιησού Χριστό, Σωτήρα του κόσμου, με το θάνατό Του και την Ανάστασή Του. Εδώ συναντιόμαστε, ενωνόμαστε και αδελφοποιούμαστε. Το ίδιο "θεϊκό αίμα ρέει στις φλέβες μας, χάρη στο βάπτισμα" που μας κάνει παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Οι χωρισμοί μας, οι διαφορές μας, οι αντιθέσεις μας... (προϊόν ατυχών συγκυριών, παρεξηγήσεων και κυρίως των αδυναμιών και της αμαρτωλότητας, που φέρνουν δυσκαμψία στο πνεύμα), φωτίζονται με το φως του Ενσαρκωμένου.
Οι χριστιανοί έχουμε πια ωριμάσει και πρέπει να κοιτάζουμε την πραγματικότητά μας από την οπτική γωνία του Ενός και Μοναδικού Σωτήρα και Λυτρωτή όλων: του Ιησού Χριστού. Διότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι "κτήμα", κατ’ αποκλειστικότητα, κανενός. Είναι ΟΛΩΝ. Δεν μπορεί να Τον ιδιοποιηθεί κανένας. Δε μονοπωλείται από κανένα. Και, ας το πούμε πιο απλά και ρεαλιστικά, ο Χριστός δεν είναι ούτε "Καθολικός", ούτε "Ορθόδοξος", ούτε "Διαμαρτυρόμενος". Δεν ανήκει, κατ’ αποκλειστικότητα, σε καμιά χριστιανική ομολογία. Το ίδιο και οι γιορτές που αφορούν στιγμές και γεγονότα της ζωής του Χριστού, όπως Χριστούγεννα, Πάσχα, Ανάληψη..., δεν είναι γιορτές του "Καθολικισμού", ή της "Ορθοδοξίας" (αυτό λέχθηκε στην τηλεόραση πολύ βεβιασμένα, από σχολιαστές), ούτε των "Διαμαρτυρομένων". Είναι γιορτές παν-χριστιανικές.
* * *
Για μας τους χριστιανούς το έτος 2000, Επέτειος της Ενσάρκωσης του Κυρίου είναι πρόκληση και κάλεσμα να "πούμε στον κόσμο το λόγο για τον οποίο πιστεύουμε". Ταυτόχρονα όμως η επέτειος μας "στριμώχνει" και μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε: Τι σόι πράγμα είναι η πίστη μας; Ποιον Χριστό πιστεύουμε, πώς Τον πιστεύουμε; Βιώνουμε τα μηνύματα και τις αξίες του Ευαγγελίου του Χριστού;
Ας μην αυταπατόμαστε. Πολλοί χριστιανοί, και Καθολικοί και Ορθόδοξοι παρασυρμένοι από τον καταναλωτικό και τον ηδονιστικό υλισμό, αποσκιρτούν οπό τον έμπρακτο χριστιανισμό, και ζούνε στην αδιαφορία, κουβαλώντας παιδαριώδεις και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις, με στοιχειώδεις μόνο γνώσεις, για «το χριστιανισμό του Χριστού»
Πρέπει επιτέλους "να ξεμπερδεύουμε" μ’ ένα χριστιανισμό παθητικό, της τυπολατρίας και των τύπων, της εξωτερικότητας και του φολκλόρ, των έκτακτων περιστάσεων και της κοινωνικοεθνικιστικής επιταγής. Τέτοιος χριστιανισμός, άδειος από Χριστό, σαν κονκάρδα στο στήθος για έκτακτες περιστάσεις, είναι άχρηστος. Δεν ωφελεί κανένα. Δεν παράγει και ούτε προσφέρει ζωή. Δεν κτίζει τίποτα μέσα στον κόσμο. Μονάχα σκανδαλίζει τον κόσμο και ρεζιλεύει τον χριστιανισμό.
***
Εμάς τους Καθολικούς μάς καλεί η Εκκλησία, να γιορτάσουμε την Επέτειο της Ενσάρκωσης, όχι βέβαια με βεγγαλικά και πυροτεχνήματα, με φωταψίες, με φανφάρες και κωδωνοκρουσίες, αλλά με αυτοσυγκέντρωση και με περισυλλογή. Όλη αυτή τη χρονιά θα έχουμε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε την πίστη μας, με τη μελέτη και με την προσευχή:
-Ποιος είναι ο Χριστός;
-Τι έκανε για μας;
-Ποιοι είμαστε εμείς και τι κάναμε για το Χριστό;
-Πού μας φέρνει η ζωή χωρίς Χριστό;...
Θα συνειδητοποιήσουμε και θ’ αποφασίσουμε υπεύθυνα για μια σωστή στροφή - πορεία στη ζωή μας, μαζί με το Χριστό. "Όποιος θέλει ας έλθει πίσω μου...". Όποιος δε θέλει, ε, ας τα βγάλει πέρα (που δεν τα βγάζει) μόνος του.
Μ.Μ.
Από την εφημερίδα "Ενοριακές Καμπάνες", 3 Φεβρουαρίου 2000 
..............................................
