9--6--2017-----------03------------ΤΥΧΙΚΟΣ -ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1999 –--------

03

4. Η θυσία των καλών έργων

Στην Επιστολή του Ιάκωβου (2/β/20) διαβάζουμε επίσης ότι: «η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά». Ο Θεός μάς κάλεσε σε μια ζωή πίστης και ο λόγος του Θεού λέει ότι αν έχεις πίστη αλλά δεν έχεις έργα η πίστη σου είναι κούφια. Δεν μπορείς να υψώνεις χέρια και να δοξάζεις τον Θεό όταν δεν έχεις καλά έργα στη ζωή σου. Δεν ξέρω ποια είναι για τον καθένα τα καλά έργα που ζητούνται από αυτόν, αλλά γνωρίζω ότι μια υγιής και ζωντανή ζωή πίστης παράγει καρπό και έργο. Μην κοιτάτε τα φαινόμενα, επειδή φαινόμενα έχουν και οι Βουδιστές και πολλοί άλλοι. Αλλά δεν είναι καρπός όλα αυτά. Ο Θεός θέλει τα καλά μας έργα, που είναι το αποτέλεσμα της ζωής που ζούμε με την πίστη. Θέλει τα καλά μας έργα, θέλει την υπακοή μας σ’ Εκείνον, θέλει δικαιοσύνη.

Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5/ε/20). Οι Φαρισαίοι έκαναν έργα και έδιναν επιδεικτικά. Ο Κύριος περιμένει κάτι περισσότερο από εμάς. Περιμένει αυτά τα έργα που θα κάνουμε να είναι η στάση της ζωής που θα λέει όχι στο εγώ, όχι στον εαυτό μου, αλλά ναι στο να ευλογήσω άλλους και ν’ ασχοληθώ μαζί τους. Είναι καλά όταν είσαι κουρασμένος να γυρίζεις σπίτι σου και να ξαπλώνεις στη δροσιά αλλά σκέψου ότι ο Θεός περιμένει από εσένα καλά έργα.

Σήμερα βλέπουμε κάποιους χριστιανούς που πνευματικά είναι μεταξύ ζωής και θανάτου, και αναρωτιόμαστε τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Πιθανότατα είναι πολύ καλοθρεμμένα πρόβατα που έχουν μάθει μόνο να τρώνε και ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους η σκέψη ότι ο Θεός τους κάλεσε να κάνουν καλά έργα. Συχνά ξεχνούμε ότι είμαστε εδώ για να δώσουμε^ και θυμόμαστε μόνο ότι έχουμε ανάγκη να πάρουμε. Έτσι πηγαίνουμε στην Εκκλησία μόνο για να πάρουμε και στην προσευχή μας συνέχεια λέμε, "Κύριε δώσε!"

5. Η θυσία της καρποφορίας μας

Ο απόστολος Παύλος όταν καλέστηκε από τον Θεό να βγει και να ευαγγελίσει τα έθνη, ήρθε μια στιγμή που πρόσφερε τα έθνη αυτά θυσία στον Κύριο. Στην Επιστολή προς Ρωμαίους (15/ιε/15-16) γράφει: «διά την χάριν την δοθείσαν εις εμέ υπό του Θεού, εις το να ήμαι υπηρέτης του Ιησού Χριστού προς τα έθνη, ιερουργών το ευαγγέλιον του Θεού, διά να γείνη η προσφορά των εθνών ευπρόσδεκτος, ηγιασμένη διά του Πνεύματος του Αγίου».

Ο Θεός, λοιπόν, περιμένει να Του προσφέρουμε και τον καρπό του έργου μας. Καθώς ο Θεός με ευλογεί και μου δίνει, ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να κάνω σπουδαία πράγματα χωρίς δική μου αξία. Να έχω καλή διακονία στη ζωή μου, και νιώθω ότι έγινα κάποιος. Έφτασα σε κάποιο βαθμό επιτυχίας. Και τότε έρχεται ο Θεός και λέει: Θυσία είναι να προσφέρεις σ’ Εμένα αυτόν τον καρπό που απόκτησες με τη δική Μου ευλογία. Να τον προσφέρεις πάλι πίσω σ’ Εμένα για να γίνει «ευπρόσδεκτη θυσία». Έτσι ο Παύλος πήρε τα έθνη που ο Θεός τού χάρισε και με προσευχή τα πρόσφερε σ’ Εκείνον θυσία θέλοντας αυτά τα έθνη, αυτή η θυσία, να γίνει δεκτή από τον Κύριο, ώστε να μην είναι πια "δικές του" οι ψυχές των αδελφών αλλά του Κυρίου.Πολλές φορές, δυστυχώς, ο καρπός μας γίνεται αυτοσκοπός στη ζωή μας. Ας θυμηθούμε τον Αβραάμ, πώς έπρεπε να προσφέρει πίσω, θυσία στον Θεό, τον Ισαάκ, το παιδί που πήρε ως καρπό της θείας υπόσχεσης.

6. Η θυσία της χαράς μας

Στον Ψαλμό 27/κζ/6 διαβάζουμε: «Θέλω θυσιάσει εν τη σκηνή αυτού θυσίας αλαλαγμού^ θέλω υμνεί, και θέλω ψαλμωδεί εις τον Κύριον». Η θυσία αλαλαγμού είναι θυσία χαράς. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ ένα εύθυμο και ένα χαρούμενο πρόσωπο. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μας κάνουν συνέχεια να γελάμε αλλά αυτό δεν είναι η χαρά του Κυρίου. Εκείνο που λέει ο λόγος του Κυρίου αναφέρεται σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, όπου δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαιρόμαστε. Όλα είναι μαύρα και σκοτεινά, όλα είναι ανάποδα και τίποτα δεν πάει καλά, όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι χαμένες, τίποτα δεν έχει φυτρώσει ακόμα. Μοιάζει σαν να ζω μέσα σε απόλυτο σκοτάδι αλλά κι εκεί μέσα έρχομαι να δοξάσω τον Κύριο, να Του προσφέρω θυσία δοξολογίας και χαράς, χωρίς να έχω κάποιους εξωτερικούς λόγους για να χαίρομαι. Αυτό τότε το κάνω σαν μια θυσία σ’ Εκείνον κι αυτό είναι μια πραγματική θυσία στον Θεό.

Όσο μαθαίνω να εμπιστεύομαι τον Θεό στη ζωή μου, όσο μαθαίνω να εμπιστεύομαι τις υποσχέσεις του, τόσο περισσότερο μπορώ να δοξάζω και να χαίρομαι. Μπορεί ο κόσμος να σε λέει τρελό και ανόητο επειδή βλέπει όλα να είναι στραβά στη ζωή σου, όμως εσύ εμπιστεύεσαι τον Κύριο επειδή ξέρεις ότι Εκείνος φροντίζει για όλα, Εκείνος τα κρατάει όλα στα χέρια Του, γι’ αυτό και πηγαίνεις στις συνάξεις των πιστών και δοξάζεις τον Θεό και τον υμνείς. Δεν είσαι όπως εκείνοι που πηγαίνουν στην Εκκλησία μόνο για να κλάψουν και να παρακαλέσουν για τα προβλήματά τους σαν κακομοίρηδες, αλλά έρχεσαι για να δοξάσεις τον Κύριο, προσφέροντάς Του θυσία χαράς απλά επειδή εμπιστεύεσαι σ’ Εκείνον.

Στο βιβλίο του Νεεμία (8/η/10) διαβάζουμε: «Μη λυπείσθε. διότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας». Η δύναμη της Εκκλησίας είναι η χαρά του Κυρίου, που έρχεται όχι επειδή όλα πάνε ρόδινα και η ζωή μας είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά επειδή Εκείνος είναι στο θρόνο Του και παραμένει Κύριος.

…………………………