1. Φυσικές καταστροφές
Κάθε φορά που το κακό ξεπερνά το ελάχιστο μέτρο που έχει ορίσει ο Κύριος, αναγκάζεται να επέμβει δυναμικά για ν’ αποκαταστήσει και πάλι την απαραίτητη ισορροπία.
Την τακτική αυτή του Θεού την είδαμε για πρώτη φορά στην ιστορία του Κατακλυσμού, όπου, όταν «είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας (...) ελυπήθη εν τη καρδία αυτού^ και είπεν ο Κύριος, Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης» (Γεν. 6/ς/5-7). Το "υλικό" της ανθρωπότητας είχε χαλάσει τόσο πολύ, ώστε χρειαζόταν να γίνει μια νέα "αρχή" για να συνεχίσει το έργο του Θεού.
Το ίδιο έγινε και στα Σόδομα και Γόμορρα, όπου «η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα» και ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: «θέλω καταβή, και θέλω ιδεί αν έπραξαν ολοκλήρως κατά την κραυγήν την ερχομένην προς εμέ» (Γεν. 18/ιη/20-21). Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις ο Θεός χρησιμοποίησε ασυνήθιστα μέσα για να φέρει την τιμωρία Του στους αμαρτωλούς ανθρώπους - το νερό του κατακλυσμού και τη φωτιά από τον ουρανό.
Και η ιστορία της Νινευή, όπου ο Κύριος έστειλε τον Ιωνά, είναι σχετική με τα παραπάνω, μόνο που εδώ οι κάτοικοί της -με την προτροπή του βασιλιά τους- μετανόησαν και έτσι διέφυγαν την τιμωρία.
2. Κοσμικές εξουσίες
Πέρα όμως από τις φυσικές καταστροφές, ο Θεός χρησιμοποιεί ως ΔΟΥΛΟΥΣ Του στο έργο αυτό της "συντήρησης", και τους κυβερνήτες των λαών. Ο Παύλος διδάσκει στην Επιστολή προς Ρωμαίους ότι «ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού^ διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν^ επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής διά να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν» (13/ιγ/4). Αν και ο Απόστολος προτρέπει τους πιστούς ν’ αναγνωρίζουν τους άρχοντές τους ως καθήκον τους προς τον Θεό, επειδή αυτοί είναι δικοί Του υπηρέτες «προς το καλόν», στη συνέχεια εξηγεί ότι για τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτό γίνεται έστω από φόβο, έτσι ώστε να συντηρείται κάποια στοιχειώδης τάξη.
Τούτη η αρμοδιότητα των γήινων αρχόντων δεν περιορίζεται μόνο μέσα στα όρια της χώρας τους. Η Βίβλος μάς φανερώνει πως ο Θεός κάποτε τους χρησιμοποιεί για να επιβάλλει κρίση και σε άλλους λαούς, όταν οι τοπικοί άρχοντες έχουν γίνει τόσο έκδοτοι στο κακό, ώστε να μην μπορεί να συνεργαστεί μαζί τους. Όταν οι άρχοντες καταντούν περισσότερο ΑΔΙΚΟΙ παρά εκείνους που θα έπρεπε να ελέγχουν, τότε ο Θεός αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ ΜΕΤΡΑ, πάντα όμως για να συντηρήσει την ανθρώπινη κοινωνία.
Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσεται ο βασιλιάς της Περσίας Κύρος, για τον οποίο ο Κύριος είπε: «Ούτος είναι ο βοσκός μου και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου (...) Ούτω λέγει Κύριος προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, διά να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού» (Ησ. 44/μδ/28, 45/με/1). Ανάλογα εκφράστηκε προηγούμενα ο Θεός και για τον στρατό των Ασσυρίων, τον οποίο επίσης χρησιμοποιήσε ως παιδαγωγικό εργαλείο. Γράφει γι’ αυτόν ο Ησαΐας: «Ουαί εις τον Ασσύριον, την ράβδον του θυμού μου, αν και η εν τη χειρί αυτού μάστιξ ήναι η οργή μου. Θέλω αποστείλει αυτόν επί έθνος υποκριτικόν, και θέλω δώσει εις αυτόν προσταγήν κατά του λαού του θυμού μου, διά να λαφυραγωγήση λάφυρα και να λεηλατήση λεηλασίαν και να καταπατήση αυτούς ως τον πηλόν των οδών» (10/ι/5-6).
Αλλά και για τους κατοίκους της Χαναάν πληροφορούμαστε από τις Γραφές πώς μιλώντας προφητικά στον πατριάρχη Αβραάμ ο Θεός, του φανέρωσε ότι οι απόγονοί του θα κυρίευαν τη Χαναάν όχι πριν από τέσσερις γενεές, «διότι ακόμη δεν ανεπληρώθη η ανομία των Αμορραίων» (Γεν. 15/ε/15-16). Αυτό έγινε αργότερα, με την εξολόθρευση των λαών αυτών που είχαν επιδοθεί σε άκρατη ειδωλολατρία με οργιαστικές τελετές και ανθρωποθυσίες. Ανάλογα στην προφητεία του Δανιήλ διαβάζουμε σχετική πρόρρηση για τους έσχατους καιρούς, όπου ο Γαβριήλ λέει: «όταν αι ανομίαι φθάσωσιν εις το πλήρες, θέλει εγερθή βασιλεύς σκληροπρόσωπος, και συνετός εις πανουργίας» (Δαν. 8/η/23, πρβλ. Ματθ. 23/κγ/31-32, Α' Θεσ. 2/β/16). Στο βιβλίο του Ιώβ (19/ιθ/29) διαβάζουμε: «Φοβήθητε την ρομφαίαν^ διότι η ρομφαία είναι ο εκδικητής των ανομιών, διά να γνωρίσητε ότι υπάρχει κρίσις».
Δ. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΓΧΟ
Ένας λαός τον οποίο ιδιαίτερα χρησιμοποίησε ο Θεός για να κρίνει τους Ισραηλίτες, ήταν οι Φιλισταίοι, οι οποίοι δυσκόλευσαν πολλές φορές τη ζωή των Ισραηλιτών. Ο ιστορικός θα προσπαθήσει να εξηγήσει τις επιδρομές και τις λεηλασίες τους με τη δική του σοφία, όμως ο λόγος του Θεού γνωστοποιεί πως και τούτοι, όπως και άλλοι γειτονικοί λαοί, χρησιμοποιήθηκαν ως κρίσεις από τον Θεό για να επαναφέρουν τον Ισραήλ στη διαθήκη.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, στην προφητεία του Ιεζεκιήλ (25/κε/15-17) ο Θεός αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει κάποιους λογαριασμούς με το λαό αυτό: «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός. Επειδή οι Φιλισταίοι εφέρθησαν εκδικητικώς, και έκαμον εκδίκησιν περιφρονώντες εκ ψυχής, ώστε να φέρωσιν όλεθρον διά παλαιόν μίσος, διά τούτο ούτω λέγει Κύριος ο Θεός. Ιδού, εγώ θέλω εκτείνει την χείρά μου επί τους Φιλισταίους, και θέλω εκκόψει τους Χερεθαίους, και εξαφανίσει το υπόλοιπον των λιμένων της θαλάσσης^ και θέλω κάμει επ’ αυτούς μεγάλην εκδίκησιν εν ελεγμοίς θυμού^ και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν εκτελέσω την εκδίκησίν μου επ’ αυτούς».
Οι άνθρωποι αυτοί ξεπέρασαν την αποστολή που τους είχε αναθέσει ο Θεός και, κατά το λόγο του Προφήτη, «εφέρθησαν εκδικητικώς». Με τον τρόπο αυτό φανέρωσαν την εσωτερική τους σκληρότητα και κακία, με αποτέλεσμα να είναι τώρα αυτοί άξιοι ξεχωριστής τιμωρίας από τον Θεό. Με άλλα λόγια η εποπτεία του Θεού είναι έντονη και αδιάκοπη πάνω στους υιούς των ανθρώπων. Όχι μόνο μπορεί να βλέπει τα πάντα, αλλά και εκδηλώνει το ενδιαφέρον Του για όσα συμβαίνουν «υπό τον ήλιον».
Ε. Ο ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΣΗΜΕΡΑ
Μήπως όλα αυτά τα βλέπουμε σήμερα γύρω μας;
Όπως όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει από τις ειδήσεις, με τις καταστροφές των διυλιστηρίων πετρελαίου και των άλλων χημικών εργοστασίων στη Γιουγκοσλαβία, οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να γεμίσουν την ατμόσφαιρα των Βαλκανικών χωρών με ΔΙΟΞΙΝΕΣ και άλλα δηλητήρια, αδιαφορώντας εντελώς για την υγεία των λαών τους. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ιεζεκιήλ θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε κι εμείς ότι «εφέρθησαν εκδικητικώς, και έκαμον εκδίκησιν περιφρονώντες εκ ψυχής, ώστε να φέρωσιν όλεθρον διά παλαιόν μίσος».
Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίων προειδοποίησαν για τον κίνδυνο και μίλησαν για μετρήσεις με πολλαπλάσιους αριθμούς ρύπων και τους πιθανούς κινδύνους. Όμως όλοι οι "αρμόδιοι" έσπευσαν να καθησυχάσουν το κοινό και να αποσιωπήσουν τις καταγγελίες. Δεν μάθαμε αν έγιναν άλλες έρευνες, αν επιβεβαιώθηκαν τα στοιχεία των επιστημόνων. Όλα θάφτηκαν στη σιωπή.
Αλλά λίγες ημέρες αργότερα προέκυψε το μεγάλο σκάνδαλο με τα κρέατα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα του Βελγίου. Ξαφνικά και απροσδόκητα γέμισαν με ΔΙΟΞΙΝΕΣ και άλλα φοβερά δηλητήρια, ώστε να μην είναι κατάλληλα για κατανάλωση. Ξέρουμε, βέβαια, ότι στο Βέλγιο, στις Βρυξέλες, είναι η πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η έδρα του ΝΑΤΟ. Εκεί παίρνονταν οι αποφάσεις για τους βομβαρδισμούς και τους στόχους.
Άραγε η μόλυνση των Ευρωπαϊκών τροφίμων με διοξίνες και άλλα δηλητήρια, είναι τυχαίο γεγονός, ή μήπως έχουν να κάνουν με το κακό έργο που έπραξαν στη γειτονική μας χώρα; Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι στα πιάτα των Ευρωπαίων παρουσιάστηκαν ΔΙΟΞΙΝΕΣ; Δεν μπορούσε να είναι κάποιο άλλο δηλητήριο; Δεν μπορούσε η μόλυνση να είχε συμβεί σε άλλο, ανύποπτο χρόνο, ίσως μερικούς μήνες πριν; Αλλά όχι! Το ίδιο δηλητήριο και στην ίδια ακριβώς περίοδο.
Είπε κάποτε ο Χριστός μας: «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, διά μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή» (Ματθ. 26/κς/52). Με άλλα λόγια ότι θα πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το άρθρο αυτό ξεκίνησε με τα λόγια του Παύλου: «Ο Θεός είναι εκδικητής διά πάντα ταύτα, καθώς και σας προείπομεν και διά μαρτυριών εβεβαιώσαμεν» (Α' Θεσ. 4/δ/6-7). Η δική μας άποψη είναι ότι μπροστά μας έχουμε μια ακόμη σύγχρονη «μαρτυρία» που «επιβεβαιώνει» την αλήθεια των παραπάνω.
Τα γεγονότα οπωσδήποτε έχουν το νόημα και ...το μάθημά τους. Το ερώτημα είναι αν οι παραλήπτες του μηνύματος θα το αντιληφθούν ώστε να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Κύριο. Αν προτιμάτε, ο καθένας από εμάς ας δει και ας επανατοποθετήσει τον εαυτό του απέναντι στον ΕΚΔΙΚΗΤΗ ΘΕΟ, στον Θεό που ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΖΕΤΑΙ. Αμήν!
ΤΕΛΟΣ
