10--6--2017-------04-----------ΤΥΧΙΚΟΣ -ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1999 –

04

7. Η θυσία της ευχαριστίας μας

Στον Ψαλμό 107/ρζ/22 διαβάζουμε: «Ας θυσιάζωσι θυσίας αινέσεως, και ας κηρύττωσι τα έργα αυτού εν αγαλλιάσει». Σκεφθείτε ότι ακόμη και στην περίοδο του Νόμου ο Θεός αποδεχόταν αυτή τη θυσία της ευχαριστίας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διηγηθώ μια προσωπική μου εμπειρία, που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Πριν από είκοσι δύο περίπου χρόνια, αντιμετώπιζα ίσως τη χειρότερη φάση που είχα βρεθεί ποτέ. Περιγράφεται τόσο εύστοχα με τη φράση του Δαβίδ «Στενά μοι πανταχόθεν». Στην περίπτωσή μου δεν ήταν μόνο στενά, αλλά μόλις που ανάσαινα και ήμουν έτοιμος να πνιγώ. Δεν υπήρχε περιθώριο ούτε καν να κινηθώ και ήμουν καινούργιος πιστός, μόλις δύο χρόνια με τον Κύριο. Θυμάμαι πώς είχα καθίσει κάτω και χτύπησα το χέρι μου και είπα στον Θεό: «Ως εδώ. Δεν Σε εμπιστεύομαι πια. Δεν προχωράω άλλο μαζί Σου. Θα κάνω ό,τι είναι να κάνω κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.»

Σ’ εκείνη ακριβώς τη φάση, που τέτοιες σκέψεις δούλευαν μέσα μου, καθώς είχα μεγάλη απογοήτευση, έρχεται μία αδελφή και μου λέει το εξής «εξωγήινο»: «Έχεις ευχαριστήσει τον Θεό γι’ αυτό που ζεις;» Χαμογέλασα και της είπα: «Μέχρι σήμερα πίστευα πως είσαι καλή αδελφή. Επίτρεψέ μου να συνεχίσω να πιστεύω πως είσαι λογική γυναίκα». Αλλά εκείνη επέμεινε: «Σε παρακαλώ, κάνε τούτο: Ευχαρίστησε τον Θεό!» «Δεν μπορώ!" της απάντησα. «Μου είναι αδύνατο. Ζω σε μια κόλαση». Όμως εκείνη επέμεινε: «Το ξέρω, αλλά κάνε το».

Καθώς ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, και μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνω, τόλμησα να ακολουθήσω την προτροπή της και να ευχαριστήσω τον Θεό. Αυτό που γράφω είναι απόλυτη αλήθεια. Θυμάμαι τη στιγμή που γονάτισα και είπα επί λέξει: «Κύριε, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που ζω», όμως αμέσως έβαλα τα γέλια. Θεώρησα τον εαυτό μου γελοίο. «Δεν είναι δυνατό», είπα μέσα μου, «να κάνω τέτοια ανόητα και παράλογα πράγματα», και σηκώθηκα από την προσευχή. Πώς μπορούσα να λέω στον Θεό «Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που περνάω»;...

Αλλά επειδή είχα πολύ βάρος μέσα μου γονάτισα ξανά και είπα στον Θεό: «Αν θες και αυτό, αφού όλα τα άλλα τα έχω κάνει, ας το κάνω». Και άρχισα πάλι να ευχαριστώ τον Θεό, ενώ ταυτόχρονα γελούσα και κορόιδευα τον εαυτό μου γι’ αυτό που έκανα. Αυτή η διαδικασία πήρε περίπου δέκα λεπτά, όμως μετά από ένα τέταρτο της ώρας διαπίστωσα πως τώρα ευχαριστούσα τον Θεό στ’ αλήθεια, χωρίς πλέον να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, και πέρασα μισή ώρα προσευχής με ευχαριστία σ’ Εκείνον.

Όλο εκείνο το πρόβλημα που επί δύο μήνες είχε σβήσει τη ζωή μου, σε δύο μέρες είχε λυθεί χωρίς καμιά ανθρώπινη επέμβαση. Δεν γνώριζα τότε ότι υπάρχει αυτή η θυσία της ευχαριστίας. Το να ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι και αν συμβαίνει στη ζωή μου και να το κάνω σαν θυσία σ’ Εκείνον. Είναι δύσκολο να το κάνουμε —το γνωρίζω από προσωπική πείρα— όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Θεός ελέγχει τα πάντα και το κάθε τι. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να Τον ευχαριστήσω γι’ αυτό τον έλεγχο, για την εξουσία και την κυριαρχία Του στη ζωή μου.

Το παράδειγμα του Ιωνά μέσα στην κοιλιά του κήτους είναι χαρακτηριστικό. Ο Ιωνάς ήταν μέσα στην κοιλιά του ψαριού για τρεις ημέρες και νύχτες μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, και στις χειρότερες συνθήκες για ανθρώπινο ον. Και όμως, όπως διηγείται η Βίβλος, ο Ιωνάς αφού κατάλαβε το λάθος που είχε κάνει, να πάρει πορεία αντίθετη από εκείνη που του είχε ζητήσει ο Θεός, και μέσα σ’ εκείνη τη φοβερή κατάσταση, τι έκανε; Προσευχήθηκε: «Εγώ θέλω θυσιάσει προς σε μετά φωνής αινέσεως. Θέλω αποδώσει όσα ηυχήθην. Η σωτηρία είναι παρά του Κυρίου». Η συνέχεια είναι γνωστή: «Προσέταξε ο Κύριος το κήτος, και εξέμεσε τον Ιωνάν επί την ξηράν» (Ιωνά 2/β/7-11).

Είναι εύκολο να νιώθεις ευγνωμοσύνη και ευχαριστία όταν υπάρχει λόγος, αλλά η θυσία της ευχαριστίας σημαίνει να Τον ευχαριστείς πάντα, ακόμη και στις πιο αντίξοες καταστάσεις. Ο Ιωνάς όμως δεν άφησε το πνεύμα του να δεθεί από τις συνθήκες. Έτσι εκδήλωσε μετάνοια, κλάμα, εξομολόγηση, και όταν τελικά πρόσφερε θυσία ευχαριστίας στον Θεό, το πρόβλημά του λύθηκε.