7--6--2017----01-- ΚΑΙ- 02------ΤΥΧΙΚΟΣ -ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1999 –----Ο απόστολος Παύλος στην Επιστολή προς Ρωμαίους (12/ιβ/1) λέει: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία».

01

«Να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν»

Οι θυσίες των Χριστιανών

Οι θυσίες είναι χαρακτηριστικό της λατρείας όλων των λαών, και ιδιαίτερα της ειδωλολατρίας. Η πρώτη Εκκλησία αντιμετώπισε τη λατρεία των ειδώλων και τις θυσίες που γίνονταν σ’ αυτά, και το ανάλογο ισχύει ακόμη και σήμερα. Γνωρίζουμε πως ό,τι έχει «ανακαλύψει» ο Διάβολος, δεν είναι παρά κακό αντίγραφο του γνήσιου και αυτό ισχύει επίσης με τις θυσίες. Εδώ όμως θέλουμε να δούμε το γνήσιο. Τι ισχύει, λοιπόν, σήμερα με τις θυσίες;

Ας θυμηθούμε ότι από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, ο Θεός τους δίδαξε πώς να προσφέρουν θυσίες σ’ Εκείνον. Ο Άβελ και ο Κάιν πρόσφεραν θυσίες στον Κύριο. Ο Νώε και ο Αβραάμ, όπως και όλοι οι Πατριάρχες, οι Κριτές και οι Βασιλείς, έκαναν το ίδιο. Όταν τελείωσε ο πρώτος Ναός, ο Σολομώντας θυσίασε εκατόν είκοσι χιλιάδες πρόβατα και είκοσι δύο χιλιάδες βόδια. (Α' Βασ. 8/η/63). Κάποιος είπε πως «αν δεν τελείωνε η ημέρα εκείνη, πιθανότατα οι θυσίες να συνέχιζαν», επειδή, καθώς πρόσφεραν τις θυσίες αυτές στον Θεό κατέβηκε η παρουσία του Θεού και σκέπασε το χώρο. Και όταν ζεις μέσα στην παρουσία του Θεού, θέλεις να προσφέρεις θυσίες σ’ Εκείνον. Αν ερευνήσουμε τον λόγο του Θεού, θα δούμε ότι το στοιχείο της θυσίας κυριαρχεί σε όλα τα βιβλία του.Στην Επιστολή προς Εβραίους (5/ε/1) δ

ιαβάζουμε: «Πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών». Στο ίδιο βιβλίο, στο κεφάλαιο 8/η/3 γράφει: «Πας αρχιερεύς καθίσταται διά να προσφέρη δώρα και θυσίας^ όθεν είναι αναγκαίον να έχη και ούτος τι, το οποίον να προσφέρη». Αλλά ο απόστολος Πέτρος, στην Α' Επιστολή (2/β/5) λέει στους χριστιανούς, ότι είναι: «οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού». Οι πρώτοι ιερείς, λοιπόν, πρόσφεραν υλικές θυσίες. Οι τωρινοί ιερείς, τα παιδιά του Θεού είναι καλεσμένα να προσφέρουν πνευματικές θυσίες προς τον Θεό.

Έχουμε συνδέσει τη σχέση μας με τον Θεό με μία λάθος εικόνα. Φταίμε εμείς οι δάσκαλοι και κήρυκες γι’ αυτή τη λάθος αντίληψη που υπάρχει στο λαό του Θεού, επειδή συνήθως λέμε, «Έλα και ο Θεός θα σου δώσει. Έλα και θα λάβεις. Έλα και θα ευλογηθείς. Ζήτα και θα πάρεις». Τα λόγια αυτά είναι αληθινά, και πράγματι τα λέει ο λόγος του Θεού, αλλά δεν είναι ολόκληρη η εικόνα. Έτσι πολλοί άνθρωποι έχουν αντιληφθεί τη σχέση τους με τον Θεό σαν τις αυτόματες μηχανές όπου ρίχνουμε ένα νόμισμα, πατάμε τα κατάλληλα κουμπιά και αρχίζουν να παίζουν τη μουσική που εμείς θέλουμε. (Θυμηθείτε κάποιες ιδέες και βιβλία που κυκλοφορούν, με τίτλους όπως: «Επτά Τρόποι για να Λάβεις Θεραπεία», «Δέκα Τρόποι για να Λύσεις το Πρόβλημά σου», «Πέντε Τρόποι για να Προσευχηθείς» κ.λπ...). Αλλά αυτή είναι λάθος αντίληψη, επειδή, αντίθετα από τη δική μας στάση, που ερχόμαστε στον Θεό εκλιπαρώντας: «Δώσε μας, δώσε μας, δώσε μας...» ο Πέτρος λέει, «Δώσε εσύ στον Θεό πνευματικές θυσίες».

Αλλά για ποιο λόγο πρέπει να προσφέρουμε θυσίες; Έτσι για να θρέφουμε -ας επιτραπεί η έκφραση- τον εγωισμό και την αλαζονεία του Θεού, που δεν υπάρχουν; Σίγουρα όχι! Επιτέλους και ο ίδιος ο Χριστός πρόσφερε θυσίες και δώρα. Πρόσφερε τον ίδιο τον εαυτό Του.

Οι Πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Βασιλείς και οι Προφήτες, πρόσφεραν θυσίες στον Θεό, επειδή πάνω σ’ εκείνο το θυσιαστήριο όπου πρόσφεραν τις θυσίες τους, ο Θεός έδειχνε την ευαρέσκειά Του κατεβαίνοντας με το πνεύμα και την παρουσία Του, άγγιζε τους ανθρώπους αυτούς, τους ελεούσε και τους ευλογούσε. Με άλλα λόγια οι θυσίες είναι μία αξία που ο Θεός έχει θέσει μέσα στο λαό Του ανά τους αιώνες, μια λειτουργία που ζητάει και περιμένει από εμάς, να κάνουμε για να μας ευλογήσει. Πάντοτε συναντούσε τους δικούς Του στον τόπο που πρόσφεραν θυσίες. Εκεί ήταν το ραντεβού τους.

Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι όλο το πλήρωμα της γης είναι δικό Του. Στους Ψαλμούς λέει ο Κύριος: «Εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων» (50/ν/10). Ποιες, λοιπόν, μπορεί να είναι αυτές οι θυσίες που περιμένει ο Θεός; Τι είναι αυτό που μπορώ εγώ σήμερα να θυσιάσω σ’ έναν Θεό που τα πάντα είναι δικά Του; Ποιες είναι αυτές οι θυσίες για τις οποίες μιλούν οι Απόστολοι;

ΤΥΧΙΚΟΣ -ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1999 –

02

1. Η θυσία του εαυτού μας

Ο απόστολος Παύλος στην Επιστολή προς Ρωμαίους (12/ιβ/1) λέει: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία».

Η πρώτη θυσία μας, λοιπόν, είναι οι εαυτοί μας, τα σώματά μας, το ότι υπάρχουμε. Ο Θεός ζητάει τα μέλη μας, τα όργανά μας, ό,τι έχουμε σαν φυσικά όντα. Θέλει να προσφέρουμε τον εαυτό μας καθημερινή θυσία σ’ Εκείνον. Όμως αυτό είναι τελείως αντίθετο με το πνεύμα που υπάρχει στον κόσμο, που λέει: «Εγώ κάνω κουμάντο στον εαυτό μου. Εγώ αποφασίζω τι θα κάνω. Δικός μου είναι ο εαυτός μου και η ζωή μου και τα μέλη μου. Άμα θέλω εγώ αμαρτάνω και άμα θέλω δεν αμαρτάνω», επειδή ο Θεός λέει: Παράστησε τα μέλη σου θυσία ζωντανή.

Η πρώτη θυσία που ο Θεός περιμένει είναι ο εαυτός μας. Από την Παλαιά Διαθήκη ήδη ο Θεός έστελνε μηνύματα στο λαό Του, ότι περιμένει να προσφέρουμε τον εαυτό μας, όχι βόδια, πρόβατα ή άλλα ζώα, αλλά το σώμα μας, τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει ότι αποκόβουμε τον εαυτό μας από το κοσμικό σύστημα, ότι παραδίδουμε τις επιθυμίες μας σ’ Εκείνον και αφήνουμε τον Θεό να φυτέψει δικές Του επιθυμίες μέσα μας, ώστε ό,τι έχουμε να ανήκει σ’ Εκείνον.

2. Η θυσία του χρόνου μας

Στην Επιστολή προς Εφεσίους (5/ε/15-16) μας λέει: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς^ μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί». Πριν λίγες ημέρες είχα τα γενέθλιά μου και κουβέντιαζα με τη γυναίκα μου προσπαθώντας να θυμηθώ τη ζωή μου, κι αναρωτιόμουνα πού ήταν. Δεν έψαχνα τη ζωή και το χρόνο κάποιου άλλου αλλά τη δική μου ζωή, τις δικές μου μνήμες. Άρχισα να σκέφτομαι τι έχω ζήσει, τις μέρες μου, το χρόνο μου, τα λεπτά που έζησα, και όλα χώρεσαν σε μια μικρή σκέψη: Είχαν φύγει! Το ίδιο θα συμβαίνει και αν ζήσω άλλα τόσα χρόνια, και προσπαθήσω τότε να σκεφτώ το χρόνο που έχει φύγει και δεν θα υπάρχει πουθενά.

Ο Παύλος λέει εξαγόρασε το χρόνο σου

επειδή δεν σου ανήκει. Δεν σου ανήκουν τα λεπτά και οι ώρες που περνούν από τη ζωή σου. Ο Θεός το χρόνο που μας έδωσε θέλει να Του τον προσφέρουμε θυσία, εκμεταλλευόμενοι αυτόν με σοφία. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό για κάθε στιγμή που ξοδεύτηκε κακώς, για το πώς τα ξοδέψαμε, πού τα ξοδέψαμε, τι κάναμε όλες αυτές τις ώρες...

3. Η θυσία των υλικών μας αγαθών

Στην Επιστολή προς Φιλιππησίους (4/δ/18) ο Παύλος λέει: «[Αν και έχω] πάντα και περισσεύομαι^ ενεπλήσθην δεχθείς παρά του Επαφροδίτου τα σταλέντα από σας, οσμήν ευωδίας, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον εις τον Θεόν». Οι Φιλιππήσιοι έστειλαν δώρα υλικά και ο Παύλος τους γράφει, ευχαριστήθηκα και εγώ και ο Θεός για τη θυσία που προσφέρατε. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Νόμος απαιτούσε τα δέκατα. Στην Καινή Διαθήκη έχουμε καλεστεί σε έναν ανώτερο νόμο: Όλα ανήκουν στον Θεό και όχι μόνο ένα μέρος από αυτά που ο Θεός μάς δίνει. Η ελπίδα και το θάρρος μας δεν είναι στα υλικά που αγκαλιάζουμε και είναι δικά μας αλλά στο ότι Εκείνος μπορεί να μας συντηρήσει. Άρα η ελπίδα μου δεν είναι στα αγαθά που μου δίνει ο Θεός, και εφόσον η καρδιά μου δεν είναι κολλημένη σ’ αυτά, άρα μπορώ από εκείνα που με ευλογεί να ευλογήσω και να προσφέρω θυσία σ’ Εκείνον και να τα προσφέρω σαν λατρεία στον Θεό.

Στην Παλαιά Διαθήκη κάθε δεκάρα που ο λαός έδινε στο Ναό για τους ιερείς, ήταν χρέος, υποχρέωση. Σήμερα ο Κύριος ζητάει να Του προσφέρουμε μέσα από την καρδιά μας. Έχω ακούσει ανθρώπους που πρόσφεραν όχι δέκατα αλλά όλα όσα είχαν και δεν είχαν. Έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων που προτίμησαν να δώσουν τα πάντα και ο Κύριος τους τα πολλαπλασίασε και πάλι.

Όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί είναι και η καρδιά σου, είπε ο Χριστός (Ματθ. 6/ς/21). Δεν θέλει ο Θεός η καρδιά μας να είναι κολλημένη σε θησαυρούς γήινους αλλά σ’ Εκείνον. Μάλιστα η Επιστολή προς Εβραίους (13/ιγ/15) μας λέει: «Την αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε^ διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός». Μιλάμε για θυσίες και ο λόγος του Θεού λέει: Δώστε, προσφέρετε, στα αδέλφια σας, στο λαό του Θεού, βοηθείστε τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά, δώστε από αυτά που δεν έχετε, διότι τέτοιες θυσίες είναι ευάρεστες στον Κύριο.

Σε ένα άλλο σημείο στο λόγο του Θεού ο Ιάκωβος (2/β/15-17) λέει: «Εάν αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι, και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν». Δώσε στον άλλο από τα υλικά αγαθά που ο Κύριος σού δίνει. Μη λες "δεν έχω, δεν μου φτάνουν", επειδή αυτό είναι μια φτηνή δικαιολογία. Εάν εμπιστεύομαι στον Θεό, ότι θα δώσει σ’ εμένα, τότε αυτά τα ελάχιστα που στερούμε δίνοντάς τα, ο Κύριος τα πολλαπλασιάζει

.………