02
«Προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων»
Επικίνδυνες "ζυμώσεις"
Οι μαθητές του Κυρίου ήταν άνθρωποι όπως κι εμείς. Δεν είχαν μεγάλη μόρφωση ή ιδιαίτερη ευφυϊα, ούτε διέθεταν εξαιρετικά φυσικά χαρίσματα. Επόμενο ήταν, λοιπόν, να ενεργούν και να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι κοινοί άνθρωποι της εποχής τους, αλλά και της δικής μας εποχής.
Σ' ένα περιστατικό που διηγούνται οι ευαγγελιστές Ματθαίος (16/ις/1-12) και Μάρκος (8/η/13-21), παρακολουθούμε τους μαθητές να προβληματίζονται και να στενοχωρούνται επειδή, ως άνθρωποι ατελείς "ελησμόνησαν να λάβωσιν άρτους". Πόσες φορές αλήθεια κι εμείς δεν διαπιστώνουμε κάποια κενά στις υποχρεώσεις μας, που οφείλονται στην αδυναμία μας να τα γνωρίζουμε όλα, να τα μπορούμε όλα και να τα προλαβαίνουμε όλα...
Καθώς όμως εκείνοι σκέφτονταν πώς θ' αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ο Κύριος τούς κάνει λόγο για μια άλλη πραγματικότητα, λέγοντάς τους: "Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων".
Δεν είναι άξιο απορίας που οι μαθητές δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη σκέψη του Δάσκαλου. Γι' αυτούς το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή ήταν συγκεκριμένο δεν είχαν ψωμί για να φάνε, κι είχαν δίκιο που έψαχναν να βρουν τη λύση του, επειδή κάποια στιγμή θα έπρεπε να στρώσουν "τραπέζι" για φαγητό. Τι θα έβαζαν μπροστά τους;
Ποιος ευκαιρούσε να δώσει προσοχή και να εμβαθύνει στα λόγια του Ιησού, που τους μίλησε για τη "ζύμη των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων"; Ποια σημασία μπορούσε να έχει αυτή η "ζύμη" σε σχέση με το δικό τους πρόβλημα;
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΛΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Καλό είναι το ενδιαφέρον για την υλική τροφή κι επίσης καλύτερο αν οι σχετικές προετοιμασίες γίνονται στον κατάλληλο καιρό. Όμως στην προκειμένη περίπτωση οι άνθρωποι αυτοί είχαν λόγους για να μην στενοχωρούνται τόσο πολύ. Επιτέλους είχαν μαζί τους τον Κύριο, που στο παρελθόν είχε αποδείξει ότι μπορεί να δίνει λύσεις στα μεγαλύτερα προβλήματα, πόσο μάλλον στο θέμα της διατροφής τους εκείνη την ημέρα.
Πρώτα απ' όλα, λοιπόν, ο Κύριος Ιησούς προσπαθεί να τους συνεφέρει και να τους ελευθερώσει από τη μέριμνα. Χωρίς διάθεση περιαυτολογίας, αναγκάζεται να τους θυμίσει δυο προηγούμενα γεγονότα, που θα έπρεπε να κατέχουν κύρια θέση στη μνήμη τους. Ήταν τα δύο θαύματα που έκανε --όχι πριν πολύ καιρό-- όταν από ελάχιστα υλικά χόρτασε σε δύο περιπτώσεις αντίστοιχα πέντε χιλιάδες και τέσσερις χιλιάδες άντρες ακροατές του, ενώ οι αριθμοί αυτοί ήταν σαφώς πολύ μεγαλύτεροι, αν πρόσθετε κανείς και τα γυναικόπαιδα που αναμφίβολα ήταν εκεί.
Ο Κύριος είχε καλύψει την ανάγκη κάθε φορά που παρουσιάστηκε, όμως οι Απόστολοι και σ' εκείνες τις περιπτώσεις είχαν δείξει την ίδια αγωνία, μόνο που τότε η απορία τους ήταν: "Πώς θα χορτάσουν τα πλήθη;" Με τον τρόπο αυτό φανέρωναν της καρδιάς τους την ολιγοπιστία. Αν και είχαν κοντά τους τον Κύριο, δεν είχαν αρκετή πίστη ώστε να εμπιστευτούν το "πρόβλημά" τους σ' Εκείνον.
Ο άνθρωπος δύσκολα μαθαίνει τα μαθήματα στο σχολείο του Θεού! Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Κύριος τούς αποκαλεί "ολιγόπιστους" και με τρόπο ελαφρώς επιτιμητικό τούς θυμίζει: "Έτι δεν καταλαμβάνετε, ουδέ ενθυμείσθε τους πέντε άρτους των πεντακισχιλίων, και πόσους κοφίνους ελάβετε; ουδέ τους επτά άρτους των τετρακισχιλίων, και πόσας σπυρίδας ελάβετε;" (εδ. 9-10). Όχι μόνο χόρτασαν εκείνα τα μεγάλη πλήθη, τους λέει, αλλά κι εσείς είχατε την ευκαιρία να μαζέψετε μεγάλες ποσότητες περισσευμάτων.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.....
