βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν" (Α' Τιμ. 4/δ/1-3). Πέρα του γεγονότος ότι ο εν λόγω "ορθόδοξος" θεολόγος, ούτε λίγο ούτε πολύ "ανακαλεί στην τάξη" τον Αρχιεπίσκοπο, τον οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλλει επί αιρέσει, αποτελεί απορίας άξιο σε ποια διαστροφή λογικής και επιστήμης θα μπορούσαν να φτάσουν ακόμη και άνθρωποι που μελετούν τις Άγιες Γραφές, όταν αφήνονται να παρασυρθούν από εξωβιβλικές διδασκαλίες! Αναδημοσιεύουμε το εν λόγω κείμενο για ενημέρωση των αναγνωστών μας, παραθέτοντας στο τέλος δικά μας σχόλια. (Προσπαθήσαμε να τηρήσουμε τη γλώσσα και ορθογραφία του πρωτότυπου, όμως για τεχνικούς λόγους χρησιμοποιούμε μονοτονικό. Τα μαύρα γράμματα δικά μας). "
ΑΝΑΤΟΛΗ -7-9-2012--
Πολλαί παρεξηγήσεις και συζητήσεις έγιναν τελευταίως εξ αφορμής κηρύγματος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου περί του σκοπού του γάμου, και ειδικώτερον, περί του ρόλου της ηδονής και συνουσίας μέσα εις τον γάμον. Συγκεκριμένως, ελέχθησαν μεταξύ άλλων, δύο τινά, τα οποία ευκόλως δύνανται να παρερμηνευθούν υπό των ακροατών. Το ένα, ότι "η ευχαρίστησι και η ηδονή -το σεξ- είναι το ευλογημένο στοιχείο του γάμου, το οποίον εδόθη από τον Θεόν" και το δεύτερον ότι, "αυτή η ένωση μέσα στον γάμο πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα με το αν γεννιούνται παιδιά, ή όχι".
Το ότι ο γάμος είναι θεσμός θείος και Μυστήριον θεοσύστατον, ουδείς αμφιβάλλει. Είναι βασική αλήθεια της Θείας Αποκαλύψεως, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Ιδιαιτέρως κατά τους χρόνους της Καινής Διαθήκης "ο γαμικός δεσμός ευλογούμενος, εξυψούται κατ’ εικόνα της μυστηριώδους συνενώσεως του Χριστού μετά της Εκκλησίας, εις αδιάλυτον και αγίαν ένωσιν" (Παν. Τρεμπέλας). Ως προς την ηδονήν και την συνουσίαν εις τον γάμον, ο ιερός Χρυσόστομος διδάσκει ότι: "Μετά την παράβασιν τα της συνουσίας γέγονεν^ επεί μέχρις εκείνου καθάπερ άγγελοι ούτω διητώντο εν τω παραδείσω, ουχ υπό επιθυμίας φλεγόμενοι, ουχ υπό ετέρων παθών πολιορκούμενοι, ου ταις ανάγκαις της φύσεως υποκείμενοι, αλλά δι’ όλου άφθαρτοι κτισθέντες και αθάνατοι" (ΙΕ' Ομιλία εις την Γένεσιν). Εις δε τας αποκρίσεις Ιερεμίου σημειούται ότι: "Ου γαρ εβούλετο ο Θεός την άλογον εν ημίν και από ροής και ρυπαράν σύστασιν είναι, αλλ’ επεί απεθάνομεν εκουσίως, αφήκε την διαδοχήν ούτω του γένους ενεργείν, ως και τοις αλόγοις, ίνα γνώμεν εις τι καθέστημεν".
ΑΝΑΤΟΛΗ -7-9-2012--
Επομένως, ο γάμος και το γενετήσιον ένστικτον είναι καταστάσεις μεταπτωτικαί. Προ της πτώσεως οι άνθρωποι ήσαν απηλλαγμένοι της γενετησίου ορμής. Τα της γενετησίου ηδονής είναι συνέπειαι της πτώσεως και ουχί του Θεού δώρημα. Και διατί υπεισήλθεν η ηδονή και τα της συνουσίας; Την απάντησιν την δίδει ο ίδιος μέγας πατήρ και ιεράρχης, ο χρυσορρήμων Ιωάννης: "Ου γαρ ήνεγκεν ο πονηρός δαίμων ορών εν σώματι ανθρωπίνω αγγελικήν διαγωγήν".Ως προς το λεχθέν, ότι "αυτή η ένωση μέσα στον γάμο πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα με το αν γεννιούνται παιδιά ή όχι", είναι διφορούμενον και επιδέχεται διπλήν ερμηνείαν. Κατά τον Παύλον: "Διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω... ίνα μη πειράζη υμάς ο Σατανάς". Και ο ιερός Χρυσόστομος προσθέτει:
ΑΝΑΤΟΛΗ -7-9-2012--
"Ου διά τας παιδοποιίας". Ασφαλώς, ο γάμος θεσμοθετείται και ιερολογείται, και όχι η πορνεία. Ο άνθρωπος έρχεται εις γάμου κοινωνίαν διά να αποφύγη την πορνείαν, δηλαδή τας προγαμιαίας σχέσεις, κατά την νεωτέραν έκφρασιν. Παρανόμους σχέσεις, τας οποίας, δυστυχώς, θλιβερός Έλλην Ορθόδοξος ιεράρχης τας επεκρότησε και εσκανδάλισε το Πανελλήνιον. "Είναι εν τούτοις προφανές, ότι η παιδοποιία και η κατά Χριστόν παίδευσις και ανατροφή των γεννωμένων εκ του γάμου παίδων αποτελεί τον υψηλότερον σκοπόν αυτού" (Παν. Τρεμπέλας). Εξαιρείται, βεβαίως, η ακούσια ατεκνία.
Καταδικαστέα είναι πάσα αυτονόμησις της ηδονής εντός του γάμου, οπότε μεταβάλλεται ο γάμος εις μίαν "νόμιμον" πορνείαν. Δι’ αυτό και απορρίπτεται η διά διαφόρων μέσων εκουσία αποφυγή της τεκνογονίας. "Τοις γεγαμηκόσι σκοπός η παιδοποιία, τέλος δε η ευτεκνία", λέγει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Και προσθέτει: "Το δε μη εις παίδων γονήν συνιέναι ενυβρίζειν εστί τη φύσει".
Δυστυχώς, ο πανσεξουαλισμός της εποχής μας, όχι μόνον αυτονομεί το σεξ, αλλά εφευρίσκει τρόπους και μεθόδους μεγαλυτέρας και διαρκεστέρας ηδονής. Η εν Χριστώ ζωή, ωστόσο, είναι και ζωή νήψεως και ασκήσεως και εγκρατείας. Στοιχεία άγνωστα εν πολλοίς εις τους εν κόσμω. Ο εν Χριστώ έγγαμος βίος, είναι βίος αγάπης, προσφοράς, θυσίας, προσευχής, αγιότητος.
Τα πάντα και εν πάσι Χριστός" (Κολ. γ' 11). "Ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστιν, ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες" (Α' Κορ. ζ' 29). Σκοπός του γενετησίου ενστίκτου -επομένως και της ηδονής- είναι ο έννομος γάμος, σκοπός δε του γάμου η τεκνοποιία, η αγάπη και ο εν Χριστώ αγιασμός.
"Σοφόν το σαφές". Ομιληταί και ακροαταί, ας είμεθα σαφέστεροι εις τοιαύτα σοβαρά θέματα, ώστε να οικοδομούμεν εις Χριστόν.
Αυτά τα "ωραία" έγραψε ο κ. Μ. προσπαθώντας να διορθώσΑρχιεπίσκοπο, ο οποίος, σύμφωνα με τα λεγόμενα του θεολόγου, δεν ήταν σαφής με αποτέλεσμα να μην οικοδομεί εις Χριστόν...
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Μ. θέλει να παραδεχτούμε τους αυθαίρετους ισχυρισμούς του, τους οποίους μεν "στηρίζει" σε εκκλησιαστικούς πατέρες, όμως ούτε σε ένα τουλάχιστον αγιογραφικό χωρίο υπέρ αυτών.
Ας μας συγχωρέσει, λοιπόν, που θα προτιμήσουμε να πιστεύουμε στην αποκάλυψη των Αγίων Γραφών, η οποία και μόνη είναι ιερά και, επιπλέον, δεν αντιφάσκει με τον εαυτό της. Αλλά ας γίνουμε συγκεκριμένοι!
Ερωτάται ο κ. Μ., και όποιος άλλος θα είχε τη διάθεση να μας πληροφορήσει, πού λέει η Αγία Γραφή ότι οι άνθρωποι στον παράδεισο ήταν "δι’ όλου άφθαρτοι κτισθέντες και αθάνατοι"; Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο ο Θεός "μόνος έχει την αθανασίαν" (Α' Τιμ. 6/ς/16). Αν ο άνθρωπος ήταν αθάνατος στον παράδεισο, πώς ο Θεός τον προειδοποίησε ότι "καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει"; (Γεν. 2/β/17) Αθάνατος δεν είναι εκείνος που δεν πέθανε ακόμη αλλά εκείνος που ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ και επειδή οι πρωτόπλαστοι μπορούσαν να πεθάνουν, ακριβώς γι’ αυτό δεν ήταν αθάνατοι.
Αν τελικά ο Θεός θα τους χάριζε την αθανασία, αυτό ήταν δική Του υπόθεση και, προφανώς, έτσι θα συνέβαινε αν οι πρωτόπλαστοι δεν έπεφταν στην αμαρτία, όμως ο αρχικός σκοπός του Θεού αναβλήθηκε εξαιτίας της παράβασής τους. Ήταν γι’ αυτό ακριβώς που ο Ύψιστος είπε: "Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν. και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως" (Γεν. 3/γ/22). Τα λόγια αυτά του Θεού θα ήταν χωρίς νόημα αν ο Αδάμ ήταν "άφθαρτος" και "αθάνατος", όπως υποστηρίζει ο κ. Μ.
Αντίθετα εμείς γνωρίζουμε ότι, σύμφωνα με την αποστολική διδασκαλία ο Θεός πρόκειται να δώσει "εις έκαστον κατά τα έργα αυτού^ εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον" (Ρωμ. 2/β/5-10). Επίσης, όπως θα εξηγήσει ο Παύλος μιλώντας για την ανάσταση του σώματος των πιστών "σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία^ σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη^ σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει^ σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν" και επίσης "σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν (...) θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος ``Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη’’." (Α' Κορ. 15/ιε/42-44, 50-54).
Τι έχει να πει απέναντι σ’ αυτά ο αρθρογράφος; Μήπως εκείνος γνωρίζει καλύτερα από τον θεόπνευστο Παύλο;
Ο λόγος του Θεού δεν λέει πουθενά ότι ο άνθρωπος ήταν "άφθαρτος και αθάνατος" στον Παράδεισο πριν από την δοκιμασία του. Το δώρο της αφθαρσίας και αθανασίας εκ φύσεως το έχει μόνον ο Θεός! Σε ό,τι αφορά εμάς τους ανθρώπους, και πάλι ο Παύλος θα γράψει: ότι ο Θεός, "διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστιςκατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου" (Β' Τιμ. 1/α/8-10). Μόνον Εκείνος, "ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων", Εκείνος "μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν, ουδέ δύναται να ίδη^ εις τον οποίον έστω τιμή και κράτος αιώνιον." (Α' Τιμ. 6/ς/15-16).
Όσον αφορά τα της συνουσίας —στα οποία αναφέρεται ο κ. Μ. με μεγάλη περιφρόνηση—, αυτά αποτελούν μέρος από τα μεγαλύτερα ΘΑΥΜΑΤΑ του Θεού, τα οποία από μόνα τους αποτελούν ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ καταπληκτική και θαυμαστή. Όσο περισσότερο προχωρεί η επιστήμη και όσο περισσότερα αποκαλύπτονται από τα μυστήρια της αναπαραγωγής, τόσο περισσότερο υποκλινόμαστε στη σοφία και μεγαλειότητα του Θεού. Αυτό, λοιπόν το θαύμα, το κρινόμενο άρθρο προσπαθεί να το υποτιμήσει και να το παρουσιάσει ως συνέπεια τιμωρίας... Για όνομα του Θεού!
Όταν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο, οι καθηγητές μας δίδασκαν μεταξύ άλλων και την "τελεολογική" απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Όλα έχουν ένα σκοπό, έλεγαν, και τίποτα δεν υπάρχει στην τύχη. Άρα κάποιος τα έφτιαξε όλα αυτά και αυτός είναι ο Θεός. Χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς λογική, μήπως θα μπορούσε να μας εξηγηθεί, για ποιο σκοπό ο Θεός συνδύασε την γαμήλια σχέση με την ηδονή, στην οποία αναφέρθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος; Αντίθετα παρακολουθούμε ότι συνδύασε με πόνο και θλίψη τη γέννηση του ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις γνωρίζει ότι τα όργανα αναπαραγωγής του ανθρώπινου σώματος είναι κατασκευασμένα (δημιουργημένα) με ιδιαίτερη σοφία και τελειότητα ώστε ν’ ανταποκρίνονται στον σκοπό τους. Τα όργανα αυτά, λοιπόν, πέρα από τον εξοπλισμό που θα ήταν απαραίτητος για τη μηχανική τους λειτουργία, διαθέτουν τεράστιο εξοπλισμό που μόνος του προορισμός είναι η δημιουργία και η απόλαυση της γενετήσιας ηδονής.
Είναι, όμως, δυνατό να αγνοεί ο αρθρογράφος, πως όταν ο Ύψιστος έπλασε για τον Αδάμ τη γυναίκα του Εύα, ενώ ήταν ακόμη στον Παράδεισο και πριν από κάθε σκιά αμαρτίας, τους ευλόγησε και είπε τη φράση τη γνωστή και σε όλους τους χριστιανικούς γάμους επαναλαμβανόμενη: "Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού^ και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν" (Γεν. 2/β/24);
Ο λόγος εδώ βγαίνει από το ίδιο το στόμα του Θεού κατά τον πρώτο γάμο που ευλόγησε ο Ύψιστος μέσα στον παράδεισο, και είναι ο ίδιος ο Πλάστης που παρουσιάζει στον Αδάμ την γυναίκα, και είναι ο Ίδιος που ορίζει ότι άντρας και γυναίκα "θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν", αναφερόμενος προφανώς στην γαμήλια ένωση και συνουσία.
Αλλά και αν ακόμη δεν θέλει να δεχτεί τα παραπάνω ο κ. Μ., είναι υποχρεωμένος, ελπίζουμε, να αποδεχτεί την ετυμηγορία του Παύλου που, αναφερόμενος στο ίδιο χωρίο, γράφει στους Κορίνθιους: "Δεν εξεύρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να λάβω λοιπόν τα μέλη του Χριστού, και να κάμω αυτά μέλη πόρνης; Μη γένοιτο! Ή δεν εξεύρετε ότι ο προσκολλώμενος με την πόρνην, είναι εν σώμα; διότι `θέλουσιν είσθαι’, λέγει, `οι δύο εις σάρκα μίαν’" (Α' Κορ. 6/ς/15-16). Συνεπώς η φράση "οι δύο εις σάρκα μίαν" αναφέρεται σε κάθε μορφής συνουσία, είτε αφορά το γάμο είτε τις παράνομες προγαμιαίες και εξώγαμες σχέσεις.
Ως φαίνεται, δυστυχώς, ο αρθρογράφος του "Ο.Τ." αποσιώπησε τις αλήθειες αυτές, προκειμένου να υποστηρίξει την αντιγραφική του θέση.
Από τα παραπάνω προκύπτει σαφέστατα ότι δεν έχει δίκιο ο Χρυσόστομος -αν πράγματι είναι δικά του τα αποδιδόμενα κείμενα- όταν γράφει ότι "μετά την παράβασιν τα της συνουσίας γέγονεν".
Επίσης δεν έχει δίκιο όταν γράφει ότι "καθάπερ άγγελοι ούτω διητώντο εν τω παραδείσω, ουχ υπό επιθυμίας φλεγόμενοι". Προφανώς, οι άγγελοι δεν ενδιαφέρονταν ούτε είχαν ανάγκη να τρώνε "από παντός δένδρου του παραδείσου" οι δε πρωτόπλαστοι, ως φυσιολογικοί άνθρωποι, ένιωθαν επιθυμίες. Πώς διαφορετικά θα έλεγε η Γραφή ότι το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού ήταν "καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν" (Γεν. 3/γ/6); Και βέβαια οι πρωτόπλαστοι ήταν "ταις ανάγκαις της φύσεως υποκείμενοι". Εκτός αν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ο Αδάμ ήταν άνθρωπος "χοικός"... Μόνη διαφορά του Αδάμ από τους υπόλοιπους ανθρώπους, και εμάς, ήταν η απουσία της αμαρτίας και η απουσία των συνεπειών της φθοράς.
Γράφει ο κ. Μ. ότι "προ της πτώσεως οι άνθρωποι ήσαν απηλλαγμένοι της γενετησίου ορμής. Τα της γενετησίου ηδονής είναι συνέπειαι της πτώσεως και ουχί του Θεού δώρημα." Ούτε ίχνος αλήθειας δεν έχουν οι θέσεις του αυτές, διότι με όσα γράφει αφενός αναιρεί την αλήθεια ότι ο Θεός "ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ" έπλασε τον άνθρωπο, και επιπλέον Τον παρουσιάζει "συνυπεύθυνο" για όλα τα σχετικά "αμαρτήματα", αφού ο άνθρωπος ποτέ δε θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει αν δεν ήταν από την πλάση του εξοπλισμένος με τα σχετικά μέλη.
Αλλά ούτε η άποψη ότι "ου γαρ ήνεγκεν ο πονηρός δαίμων ορών εν σώματι ανθρωπίνω αγγελικήν διαγωγήν" δεν είναι ορθή, επειδή στο προκείμενο η ανθρώπινη "διαγωγή", όταν συντελείται κάτω από τις οδηγίες και την ευλογία του Θεού είναι ΠΟΛΥ ΑΝΩΤΕΡΗ των αγγέλων. Για τούτο ακριβώς ο Παύλος σημειώνει ότι τα τέκνα των πιστών γονέων ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ (Α' Κορ. 7/ζ/14).
***
" `Σοφόν το σαφές’. Ομιληταί και ακροαταί, ας είμεθα σαφέστεροι εις τοιαύτα σοβαρά θέματα, ώστε να οικοδομούμεν εις Χριστόν", γράφει ο κ. Μηχαηλίδης και θα συμφωνούσαμε μαζί του αν όντως ήταν σαφής σε όσα έγραψε. Όμως -δυστυχώς για τους αναγνώστες του- ούτε σαφή ήταν ούτε σοφά. Αν όσα γράφουν αυτός και οι ομοϊδεάτες του, έχουν ίχνος αλήθειας, παρουσιάζουν τον Θεό, ότι δήθεν έκανε μια "δεύτερη" δημιουργία ή ανάπλαση στο ανθρώπινο σώμα, για να το καταστήσει ικανό ν’ ανταποκρίνεται σε "ζωώδεις" λειτουργίες, που θα εξυπηρετούσαν την αμαρτία... Ήμαρτον Θεέ μου!Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να σχολιαστούν, όμως ο χώρος δεν επαρκεί. Αρκούμαστε να επαναλάβουμε τον αποστολικό λόγο:
"Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν" (Α' Τιμ. 4/δ/1-3), και στην προσευχή ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοιους "θεολόγους". Και για να επικαλεστούμε το του Κλήμη Αλεξανδρείας, εάν "το μη εις παίδων γονήν συνιέναι ενυβρίζειν εστί τη φύσει" το να παρουσιάζεις ως δήθεν χριστιανικές αυτές τις πλάνες "ενυβρίζειν εστί τω Θεώ"...
.........................
