Γυναίκες
απέναντι στον καθρέφτη του θείου λόγου
Η
αντιλογία...
Η
ανατροφή των παιδιών είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Και το χειρότερο,
μπαίνουμε σ’ αυτή τη διαδικασία ως γονείς, χωρίς ανάλογες γνώσεις, πείρα και
ωριμότητα. Πολλά πράγματα που τα φανταζόμασταν διαφορετικά, μας ξαφνιάζουν.
Ένα
τέτοιο ξάφνιασμα είναι όταν ακούσουμε το “όχι” του παιδιού μας σε κάποια από
τις παραγγελίες μας. Μάλιστα αυτό αρχίζει σε πολύ μικρή ηλικία, πριν ακόμη το
μικρό μάθει καν να μιλάει.
–Θα
φάμε, πήγαινε να πλύνεις τα χέρια σου.
–Όχι,
ζε σέλω!
–Σου
είπα έλα να πλύνουμε τα χέρια σου.
–Όχι,
ζε σα τα πλύνουμε...
Τι
κάνουμε τότε; Κάποιοι από τους ειδικούς μάς λένε να μη δίνουμε στα παιδιά τις
παραγγελίες μας σαν διαταγές αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί “να διαλέξει”.
Στο προηγούμενο παράδειγμα τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα αν λέγαμε “Πού θέλεις
να πλύνεις τα χέρια σου, στο μπάνιο ή στην κουζίνα;” Τότε το παιδί θα διάλεγε
το ένα από τα δύο και το αποτέλεσμα θα ήταν να πλύνουμε τα χέρια του χωρίς
αντίρρηση.
Αλλά
τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να αντιλέγει, ακόμη και από νήπιο; Τι άλλο
παρά η αμαρτία!
Σύμφωνα
με την Παλαιά Διαθήκη, η πρώτη αντιλογία εκφράστηκε ήδη μέσα στον Παράδεισο της
Εδέμ. Συγχωρήστε μας να την παρουσιάσουμε με έναν χιουμοριστικό τρόπο, όπως τη
διαβάσαμε σε ένα ξένο περιοδικό:
Όταν
ύστερα από τον ουρανό, τη γη και τα υπόλοιπα φυτά και ζώα, δημιούργησε ο Θεός
τον Αδάμ και την Εύα, ανάμεσα στα άλλα πράγματα που τους είπε ήταν και ένα
“ΜΗ!”
–Τι
είναι αυτό; ρώτησε ο Αδάμ.
–ΜΗ
φάτε από τον απαγορευμένο καρπό! είπε ο Θεός.
–Απαγορευμένος
καρπός; Υπάρχει Εύα απαγορευμένος καρπός;…
–Όχι!
Δεν υπάρχει!
–Α
ναι, υπάρχει!
–Μην
φάτε λοιπόν αυτό τον καρπό! είπε ο Θεός.
–Γιατί;
–Επειδή
σας το λέω εγώ που είμαι ο πατέρας σας! είπε ο Θεός.
Λίγο
αργότερα ο Θεός είδε τα παιδιά του να μασουλάνε τον καρπό και θύμωσε.
–Δεν
σας είπα να μην φάτε αυτό τον καρπό; ρώτησε ο πρώτος Πατέρας.
–Ε,
ναι, απάντησε ο Αδάμ.
–Τότε
γιατί το κάνατε;
–Δεν
ξέρω, απάντησε η Εύα.
–Αυτή
το έκανε πρώτη! είπε ο Αδάμ.
–Δεν
το έκανα!
–Ναι,
το έκανες!
–Δεν
το έκανα!..
Τη
συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι μας.
Ηπρώτη
αντιλογία, συνεπώς, ήταν απέναντι στον Θεό, και μάλιστα από τα δικά Του παιδιά!
Δεν
ξέρουμε πόσα χρυσοκόκκινα δειλινά αφιέρωσε ο Θεός κουβεντιάζοντας με τον Αδάμ
και την Εύα στα ανθισμένα μονοπάτια της Εδέμ. Σίγουρα οι συμβουλές Του ήταν
τέλειες. Η αγάπη και τρυφερότητα στη σχέση Του μαζί τους απεριόριστες. Όμως ο
άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία του, δεν διάλεξε την υπακοή στον Πατέρα αλλά την
ανυπακοή και, στη συνέχεια, την αντιλογία αντί της μετάνοιας.
Κάθε
φορά, λοιπόν, που με αγάπη προσπαθούμε να συμβουλέψουμε τα παιδιά μας και δεν
βρίσκουμε ανταπόκριση, μην τα βάζουμε με τον εαυτό μας και κυρίως μην
απογοητευόμαστε. Η δική τους αντιλογία ας γίνει αφορμή για να εξετάσουμε τους
δικούς μας δρόμους. Ποια δηλαδή είναι η στάση μας απέναντι στις συμβουλές και
εντολές του Ουράνιου Πατέρα μας;
Μελετούμε
το λόγο του Θεού, πιστεύω, επειδή μέσα απ’ αυτόν παίρνουμε οδηγίες για το καθημερινό μας
περπάτημα. Δεχόμαστε τις συμβουλές και τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος με
πνεύμα υποταγής και ευχαριστίας ή προβάλλουμε τις κάποιες αντιρρήσεις μας;
“Ναι, αυτό λέει, αλλά τι εννοεί...;”
Ο
Κύριος μάς θυμίζει μέσω του Προφήτη: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο διδάσκων
σε διά την ωφέλειαν σου, ο οδηγών σε διά της οδού δι’ ης έπρεπε να υπάγης» (Ησ.
48/μη/17). Δεν θέλει ο Θεός να μας στερήσει κάτι, ούτε να μας κάνει να νιώσουμε
καταπίεση. Όλες οι οδηγίες Του έχουν ως υπόβαθρο την άμετρη αγάπη και τη σοφία
Του. Ας το πιστέψουμε αυτό και με χαρά ας συμμορφωνόμαστε, σαν τον Ψαλμωδό
λέγοντας κι εμείς: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου• και ο νόμος σου
είναι εν τω μέσω της καρδίας μου» (Ψαλμ. 40/μ/8).
Το
μικρόβιο της αντιλογίας εύκολα εισχωρεί και στις σχέσεις μεταξύ των πιστών.
Πολλές φορές μια συζήτηση που άρχισε με καλή διάθεση, π.χ. για να
διευκρινιστούν κάποιες αλήθειες της Γραφής, μπορεί να καταλήξει σε αντιλογία.
Χρειάζεται ταπείνωση για να δεχτούμε ότι πιθανόν η άποψη που είχαμε μέχρι τώρα,
μπορεί να είναι λάθος.
Ακόμη
πιο έντονη αντιλογία παρατηρείται μεταξύ συζύγων, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια
της συζυγικής ζωής. Τότε που είναι ανάγκη ο καθένας να βάλει στην άκρη το “εγώ”
και να το αντικαταστήσει με το “εσύ” ή, καλύτερα, με το “εμείς”. Χρειάζεται σταθερή
απόφαση από τον καθένα ξεχωριστά, ώστε η μεν σύζυγος να πάρει το ρόλο που της
ανέθεσε η Θεός, να υποτάσσεται δηλαδή κατά πάντα, ο δε σύζυγος να την αγαπάει
σαν τον εαυτό του, όπως του ζητάει ο Θεός.
Δυστυχώς,
μια έξαρση –αν επιτρέπεται η λέξη– της αντιλογίας, παρατηρείται και στα
ζευγάρια των ηλικιωμένων. Για μηδαμινές αιτίες, τις περισσότερες φορές,
εκστομίζουν ο ένας στον άλλον λόγια πικρά. Συνεχίζουν έτσι χωρίς κανείς από
τους δύο να αποφασίζει να σταματήσει... Αναρωτιέσαι τότε, πού είναι το έργο που
άφησαν στον Άγιο Πνεύμα να κάνει επάνω στο χαρακτήρα τους; Πού είναι «ο καρπός
Του», η αγάπη, η μακροθυμία, η αγαθοσύνη, η πραότητα, η εγκράτεια...
Όσοι
από μας, ανεξάρτητα από την ηλικία μας, έχουμε δώσει στον Θεό το δικαίωμα να
εργαστεί επάνω μας με το Πνεύμα Του, ας Του ζητήσουμε να μας βοηθήσει και στο
θέμα της αντιλογίας.
Ο
κόσμος μπορεί να χαρακτηρίζει ετοιμόλογο και να θαυμάζει εκείνον που για όλα
έχει μια γρήγορη απάντηση. Δεν είναι όμως τούτο πάντα προσόν. Αρκετές φορές
είναι ο εγωισμός που μας σπρώχνει να φέρνουμε επιχειρήματα εναντίον
επιχειρημάτων για να μην ταπεινωθούμε.
Ο
Ιάκωβος έγραψε: «Αδελφοί μου αγαπητοί, ας ήναι πας άνθρωπος ταχύς εις το να
ακούη, βραδύς εις το να λαλή, βραδύς εις οργήν» (Ιακ. 1/α/19).
Όταν
συζητούμε με τους συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους ή συγχριστιανούς, ας ακούμε
με προσοχή τι έχουν να μας πουν κι ας δίνουμε στο νου μας λίγο περισσότερο
χρόνο για να σκεφτεί πριν τα χείλη μας προφέρουν λέξεις που δεν αρμόζουν.
Απορεί
κανείς με ανθρώπους που πάντα λένε το αντίθετο σε ό,τι ακούσουν. Φοβερό
“χάρισμα”! Δεν συμφωνείτε;
Ας
κάνουμε, λοιπόν, σήμερα έναν αυτοέλεγχο, μη τυχόν είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς! |
...............................................
ΤΥΧΙΚΟΣ - IANOYARIOS -FEBROYARIOS 2003
Δεν χρειάζονται λόγια αλλά αποδείξεις
Και
πάλι το “άγιο φως”
Περισσότερο
από ένα χρόνο πριν, στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2001, το περιοδικό μας
αναφερόμενο σε διάφορα «Θρησκευτικά [χριστιανικά] ψέματα» κατέταξε ανάμεσα σ’
αυτά το περιβόητο "θαύμα" του Αγίου Φωτός, που δήθεν ανάβει
θαυματουργικά στο ιερό κουβούκλιο στα Ιεροσόλυμα και μάλιστα μόνο στα χέρια του
Έλληνα Πατριάρχη.
Στο
άρθρο μας εκείνο είχαμε παραθέσει, μάλιστα, ολόκληρο το κείμενο επιστολής του
αγνώστου σ’ εμάς κ. Ι. Καρδάσης που δημοσιεύθηκε εκείνη την εποχή στην
εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (25-5-01).
Λόγω
της σοβαρότητας του θέματος νομίζαμε ότι οι αρμόδιοι της Σιωνίτιδος εκκλησίας
θα έσπευδαν να απαντήσουν τεκμηριωμένα στις απορίες του κ. Καρδάση, που είναι
απορίες πολλών σκεπτομένων Χριστιανών σε ό,τι αφορά τα αληθινά γεγονότα και την
ουσία του εν λόγω "θαύματος", εις μάτην όμως.
Αλλά
ούτε και η Ελλαδική Εκκλησία, ούτε η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία ως γνωστόν
διαθέτει ειδικά αεροσκάφη και άλλα μέσα μεταφοράς για να φέρει το "Άγιο
Φως" και να το διανείμει σε περιοχές της χώρας μας, ενδιαφέρθηκαν να
απαντήσουν.
Μεσολάβησαν
εν τω μεταξύ και οι τραγικές σκηνές που έδειξαν οι τηλεοράσεις όταν κατά την
τελευταία “αφή του Αγίου Φωτός”, την πρώτη από το νέο Πατριάρχη κ. Ειρηναίο,
όταν ο Αρμένιος Πατριάρχης προσπάθησε ΝΑ ΚΛΕΨΕΙ από τα χέρια του τα αναμμένα
κεριά για να ιδιοποιηθεί “τη δόξα”... με αποτέλεσμα Να ΤΟΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΣΗΚΩΤΟ από
το ναό...
Επιτέλους, αν και αρκετά καθυστερημένα ανέλαβε
να απαντήσει στο θέμα ο Αρχιμ. κ. Τίτος, Ηγούμενος μονής των Ιεροσολύμων και
Διευθυντής του Περιοδικού «Νέα Σιών», που αποτελεί το επίσημο όργανο του
Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, με επιστολή του στην ίδια εφημερίδα («Ο.Τ.»
22-11-2002).
Αλλά
τι είπε ο κ. Τίτος στην μακροσκελέστατη επιστολή του – που καταλαμβάνει χώρο
μισής σελίδας της εν λόγω εφημερίδας; «Ώδινε όρος και έτεκε μυν!» (ο εστί
μεθερμηνευόμενον, «Κοιλοπόνησε βουνό και γέννησε ποντίκι»).
Το
ζήτημα θα μπορούσε να απαντηθεί με μια απλή, σαφή και τίμια απάντηση του ίδιου
του Πατριάρχη, –όπως δηλαδή έγινε την Μ. Τετάρτη (11 Απριλίου) του 2001, σε
συνέντευξη του τότε τοποτηρητή του Πατριαρχικού θρόνου Ιεροσολύμων, Μητροπολίτη
Πέτρας κ. Κορνηλίου, σχετικά με την αφή του Αγίου Φωτός, στο τηλεοπτικό κανάλι
«Mega» και στην εκπομπή «Γκρίζες Ζώνες», ο οποίος μάλιστα
επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στην σχετική τελετή ύστερα από 3 ημέρες, και ασφαλώς
ήταν ο αρμοδιότερος να απαντήσει στο σχετικό ερώτημα–, ο εκδότης της «Νέας
Σιών» παραθέτει ανύπαρκτα “επιχειρήματά” για να υποστηρίξει το μεγάλο παραμύθι
(Σημ. «Τ» – Ας συγχωρεθεί η έκφραση όμως δεν προέρχεται από ασέβεια αλλά από
αγανάκτηση).
Στη μακροσκελή επιστολή του ο κ. Τίτος δεν
προσθέτει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ! Αντίθετα αναφέρεται σε μυθώδεις
εξιστορήσεις των ετών 947, 1375, 1500, 1600, 1800 και δήθεν «εμπειρίες»
αγιοταφιτών μοναχών που είναι «καταγεγραμμέναι εις τους Κώδικας του Πατριαρχείου
Ιεροσολύμων...». Και ο εκδότης της «Νέας Σιών» καταλήγει:
«Το
θαύμα του Αγίου Φωτός, δεν ερμηνεύεται ούτε με το γράμμα, ούτε με τον νόμον,
πολύ δε περισσότερον δεν ερμηνεύεται με την λογικήν. Και δι’ αυτό ακριβώς
εύχομαι όπως και ο κ. Αναγνώστης σας και όσοι άλλοι είπον ή έγραψαν διά το
Άγιον Φως, αντιθέτως από την Ιεροσολυμιτικήν παράδοσιν να ευρεθούν εις την
Αγίαν Πόλιν κατά την τελετήν αυτού και αφού ανοίξουν τα ώτα της καρδιάς και
τους οφθαλμούς της ψυχής των να ίδουν ότι το Άγιον Φως προέρχεται και στέλνεται
από τον αναλλοίωτον Λόγον, Όστις είναι το Φως εκ `Φωτός Πατρός αγεννήτου’».
Με
άλλα λόγια, «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ»...
Η
απάντηση του κ. Τίτου δεν διαφώτισε, μάλλον όμως ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΕ διά της λαλίστατης
απουσίας επιχειρημάτων του, επιβεβαιώνοντας έτσι τα γραφόμενά μας και αφήνοντας
στους αναγνώστες του –και στους αναγνώστες μας– την ευθύνη να επιλέξουν αν
θέλουν ΝΑ ΠΛΑΝΩΝΤΑΙ με μύθους σοφιστικούς ή ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ του
Ευαγγελίου.
Ο
Θεός γνωρίζει ότι μας ενδιαφέρει η αλήθεια. Η μόνη τίμια, ηθική και ξεκάθαρη
απάντηση που περιμένουμε, είναι να βγει ο ίδιος ο Πατριάρχης, και επί τω λόγω
της τιμής και της ιεροσύνης του να εξηγήσει τι ακριβώς κάνει όταν μπαίνει στο
κουβούκλιο... «το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού». |
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...
"ΣΙΓΑ
ΜΗΝ ΠΩ ΕΓΩ ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΙ ΠΑΣΧΩ..."
Δε
μπορείς και δεν πρόκειται να βοηθηθείς από κανένα γιατρό, όσο δεν είσαι
πρόθυμος:
–
ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΟΥ και
–
ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ.
Το
ίδιο ακριβώς ισχύει και για την εκκλησία εκείνη που ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΗΝ
ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΜΩΜΟΣ»...
«Εάν
όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ
αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης
αμαρτίας. Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν
έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.
Εάν
ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις
ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»
(Α~ Ιωάν. 1/α/7-9)
.......................................................
