Ο ΤΑΦΟΣ—ΑΙ ΨΥΧΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΩΝ—ΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
«Μη θαυμάζετε τούτον διότι έρχεται ώρα καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως».
(Ιωάννης κ:23—29).
Προς συσχετισμό με τα αναφερόμενα εις το παρόν κεφάλαιον ας στρέψουμε την προσοχή μας εις το κάτω μέρος του Διαγράμματος όπου εικονίζονται: πρώτον ο τάφος δεύτερον η θέση για τις ψυχές των αποθανόντων δικαίων τρίτον η θέσεις για τις ψυχές των αποθανόντων αμαρτωλών τέταρτον το μέγα χάσμα μεταξύ των δύο αυτών θέσεων πέμπτον αι αναστάσεις εκ νεκρών.
Πολλοί άνθρωποι δεν διακρίνουν ότι θα πραγματοποιηθούν
χωριστές αναστάσεις εκ των νεκρών και ότι θα λάβουν χώραν περισσότερες της μια κρίσεως.
Δεν διακρίνουν ότι η Γραφή μιλά περί μιας μακράς περιόδου χιλίων ετών μεσολαβούσης μεταξύ της αναστάσεως των δικαίων κατά την δευτέραν έλευση του Χριστού και της αναστάσεως εκείνων που έπραξαν τα φαύλα δια να κριθούν ενώπιον του λευκού Θρόνου.
Το μόνο στοιχείο του ανθρώπου το οποίο πεθαίνει είναι το σώμα του.
Ο τάφος είναι ο επί της γης τόπος όπου τα σώματα των αποθανόντων δικαίων και πονηρών αποτίθενται σε αναμονή της αναστάσεως εις την οποίαν θα έχει μέρος εκάστη εκ των τάξεων αυτών.
Η ψυχή του ανθρώπου δεν πεθαίνει αλλά εξακολουθεί να ζει μετά τον θάνατο του σώματος και απέρχεται στον ετοιμασμένο τόπο γι’ αυτήν.
Ο τόπος όπου απέρχονται οι ψυχές των δικαίων ονομάζεται «Παράδεισος» εις το διάγραμμα εικονίζεται ο παράδεισος ως ευρισκόμενος υπό του τάφου κατά το διάστημα που προηγήθη της αναστάσεως του Χριστού. Αλλά μετά την ανάσταση του Χριστού τοποθετείτε εις τον Ουρανό.
Ο Χριστός πέθανε αλλά ανέστη και πάλι νίκησε τον θάνατο. Όταν το σώμα Του ανέστη εκ του τάφου ο τάφος αυτός ανοίχθηκε και η ψυχή Αυτού και το Πνεύμα επανήλθαν δια να ενωθούν με το σώμα Του επί της γης. Έτσι ο Χριστός έγινε απαρχή των κεκοιμημένων. (αρχή των αυτών που κοιμήθηκαν εν Κυρίω).
Ο Χριστός εν τη ανάσταση Του ηχμαλώτισεν αιχμαλωσίαν. Ηλευθέρωσεν τας ψυχάς των δικαίων εκ του άδου και μετατόπισε τον παράδεισον εις τους ουρανούς. Ο Παύλος ονομάζει παράδεισο τούτον τρίτον ουρανό κατοικία του Θεού(Β΄ Κορινθίους ιβ:1—4). Οι δίκαιοι όιτινες ηλευθερώθησαν υπό του Χριστού εκ του άδου μετέβησαν εις τον εν ουρανοίς παράδεισον. Ο παράδεισος αυτός φαίνεται εις το διάγραμμα μετά την ανάληψη του Χριστού. Τώρα τα πνεύματα και οι ψυχές των δικαίων πηγαίνουν κατά τον θάνατο εις τον παράδεισο εν ουρανοίς και θα παραμένουν εκεί έως ότου έλθει ο Χριστός δια να παραλάβει την εκκλησία Του κατά την αρπαγή οπότε τα σώματα των κεκοιμημένων δικαίων θα κληθώσι εκ των τάφων. Επί του διαγράμματος σημειούται μέγα χάσμα στηριγμένο κάτω υπό τον τάφον παράδεισο και υπό το χάσμα τούτο βρίσκεται ο τόπος δια τις ψυχές των αδίκων. Το μέγα τούτο χάσμα μεταξύ του παραδείσου και τόπου όπου βρίσκονται οι ψυχές των αδίκων είναι αδιάβατο.
Η ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου που αναφέρει ο (Λουκάς κεφ.ις:19—31) βεβαιώνει ότι τα πνεύματα των αποθνησκόντων έχουν συνείδηση υπάρξεως και ότι φέρουν «ψυχικό σώμα»το οποίο τους δίδει την ικανότητα να αναγνωρίζονται υπό την μορφή που είχαν επί της γης διότι ο πλούσιος αναγνώρισε τον Λάζαρο και συνομίλησε περί αυτού μετά του Αβραάμ δια μέσου του αδιάβατου χάσματος.
Το πνεύμα δεν είναι στερημένο σώματος και το σώμα αυτό λέγεται «ψυχικόν».
Η θέσης κάθε ψυχής μετά θάνατο εξαρτάται από την στάση την οποία τήρησε επάνω στη γη απέναντι του Σωτήρος Ιησού Χριστού. Εάν δηλαδή αποδέχθηκε τον εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού επί του Σταυρού και εσώθη δι’ Αυτού. Εάν ο αμαρτωλός αναγεννηθεί και σωθεί ενώ βρίσκεται ακόμη εις την παρούσα ζωή ούτως ώστε το Πνεύμα του Θεού να κατοικήσει στην καρδιά του και να γίνει ναός του ζώντος Θεού τότε η ψυχή και το Πνεύμα αυτού μετά τον αποχωρισμό εκ του σώματος μεταβαίνουν εις τον παράδεισο τον τόπο που προορίζεται δια τις ψυχές των δικαίων. Ο τρόπος κατά τον οποίο ζει ένα πρόσωπο ως χριστιανός καθορίζει την αμοιβή ή τον στέφανο που θα λάβει όταν παρουσιασθεί προ του προ του βήματος του Χριστού.
Εάν ένας άνθρωπος παραμένει άνευ σωτηρίας ενώ ζει επί της γης και το κακό έχει τον θρόνο του εις την καρδιά του ώστε να μη υπάρχει θέση δια τον Θεό μέσα στη ζωή του τότε η ψυχή του απέρχεται εις τον τόπο που έχει ετοιμασθεί δια τας ψυχάς των αδίκων. Έτσι η κατάστασης ενός ανθρώπου επί της γης σωσμένου ή μη καθορίζει που θα παραμείνει το πνεύμα του μετά θάνατο ως και τον χρόνο κατά τον οποίο το σώμα του θα αναστηθεί εκ νεκρών.
Εφ’ όσον από του Αδάμ και εξής επικράτησε ο φυσικός θάνατος ο θάνατος του σώματος πρόκειται να λάβει χώραν και
φυσική ανάστασης. «Επειδή πάντες αποθνήσκει εν τω Αδάμ ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ»(Α΄ Κορινθίους ιε: 22). Εδώ και ο θάνατος και η ανάστασης αναφέρονται εις το σώμα.
Η πρώτη ανάσταση είναι ανάσταση δικαίων. Λαμβάνει χώραν εις δύο στάδια καθώς αναφέρεται εις το διάγραμμα. Το πρώτο στάδιο συμπίπτει με την αρπαγή της Εκκλησίας οπότε οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον ενώ τα σώματα των ανθρώπων που έζησαν στην αμαρτία θα παραμείνουν εις τους τάφους των.
Το δεύτερο στάδιο της πρώτης ανάστασης θα περιλαμβάνει τους αγίους της μεγάλης θλίψεως και θα λάβει χώραν κατά το τέλος της θλίψεως. Άγιοι αυτοί θα είναι οι ομολογήσαντες τον Χριστό κατά την περίοδο της μεγάλης θλίψεως οι μη λατρεύσαντες το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού και οι οποίοι δεν έλαβαν το χάραμα επί των μετώπων αυτών και επί την χείρα αυτών (Αποκάλυψης κ:4). Οι ψυχές των αγίων βρίσκονται σε αναμονή της αναστάσεως των σωμάτων αυτών. Οι άγιοι αυτοί θα αναστηθούν και θα λατρεύσουν τον Χριστό ημέραν και νύκτα μέσα στο Ναό Αυτού.
(Αποκάλυψης ζ:15)
Οι χριστιανοί που θα ζουν επί της γης κατά την στιγμή της αρπαγής δεν θα ιδούν θάνατο διότι θα αρπαχθούν αμέσως δια να είναι μετά του Χριστού.
Αυτοί γεννήθηκαν δύο φορές και δεν πρόκειται να πεθάνουν καμία. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί δύο φορές και πεθάνουν θα πεθάνουν μόνο μία φορά κατά τον θάνατο του σώματος. Εκείνοι όμως που γεννήθηκαν μία φορά δηλαδή την κατά σάρκα γέννηση πρόκειται να πεθάνουν δύο φορές δηλαδή θα υποστούν σωματικό και πνευματικό θάνατο.
Εις τον Άδην θα παραμείνουν οι ψυχές των πονηρών μέχρι την Δευτέρα ανάσταση του Ιησού Χριστού. Κατά την Δευτέρα ανάσταση θα εξέλθουν εκ των τάφων τα σώματα των αδίκων και θα ενωθούν και πάλι με τις αμαρτωλές ψυχές τους και θα εμφανισθούν προ του «Μεγάλου Λευκού Θρόνου» δια κρίσι. Μετά την κρίσι θα ριφθούν εις την λίμνη του πυρός και τούτο είναι ο δεύτερος θάνατος.
Η πρώτη ανάστασης αφορά τους σωσμένους. Οι τα αγαθά
Ποιήσαντες θέλουσι εξέλθει εις ανάσταση ζωής. Η Δευτέρα ανάστασης αφορά τους πράξαντες τα φαύλα οι οποίοι θα εξέλθουν εις ανάσταση κρίσεως. (Ιωάννης ε:29).
«Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάσταση επί τούτου ο θάνατος δεν έχει εξουσία αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσιν βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη» (Αποκάλυψης κ:6).
