«Μακάριος ο αναγιγνώσκων και οι
ακούοντες τους λόγους της προφητείας και
φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή διότι
ο καιρός είναι πλησίον».
(Αποκάλυψης 1: 3).
3 Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή· διότι ο καιρός είναι πλησίον.
1/ Έφεσος:=(Αποκάλυψηςβ:1-7) Η πόλης αυτή ήταν κοντύτερα στην Πάτμο από τις άλλες. Η πόλης αυτή την εποχή εκείνη ήταν δεύτερη μετά την Ιερουσαλήμ με εμπορική κίνηση και πολλές παραδόσεις θεωρείτο δε και το κλειδί της Μικράς Ασίας.
Στην πόλη αυτή υπήρχε και ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου που ήταν ο Ναός της Θεάς Αρτέμιδος.
Επίσης η Έφεσος ήταν φημισμένη για τα μεγαλοπρεπή παλάτια και τους ναούς της. Τώρα όμως η πόλης αυτή είναι κατεστραμμένη και ακατοίκητος. Δύο χρόνια εργάστηκε εκεί ο Απ. Παύλος ο οποίος κήρυξε και υπηρέτησε τον Κύριο. Ο Απ. Ιωάννης ήταν Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Εφέσου ως ότου εξορίσθηκε εις την νήσο Πάτμο. Ο Τιμόθεος επίσης ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Εφέσου ως ότου εφονεύθη με ραβδισμούς Από ανθρώπους κατωτέρας ηθικής υποστάθμης.
Η Επιστολή προς Εφεσίους του Απ. Παύλου δείχνει την υψηλή πνευματική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η εκκλησία στην πόλη αυτή.
Το μυστήριο της εκκλησίας απεκαλύφθει εις το Απ. Παύλο δια μέσου της επιστολής την οποία έγραψε εις αυτήν την Εκκλησία. Αν και ευρίσκετο εις υψηλή πνευματικήν κατάσταση εν τούτοις ο Κύριος λέγει δια του Ιωάννου ότι την πρώτην αγάπην άφησε και την καλεί να μετανοήσει εκ νέου. Σπουδαίος επίσης ο έπαινος είναι του Κυρίου προς αυτή την εκκλησία δια την στάση της εναντίον των Νικολαϊτών τα έργα των οποίων και ο ίδιος μισεί. Παρ’ όλα αυτά είχε και κάτι εναντίον αυτής της Εκκλησίας όπως αναφέρεται κατωτέρω. Οι Νικολαϊται ήσαν εκείνοι οι οποίοι είχαν εξουσία επί του λαού όπως και η λέξις η ιδία το φανερώνει: (Νικώ –λαούς).
Προς το τέλος του πρώτου αιώνος άρχισε το πνεύμα της εξουσίας των επισκόπων και των κληρικών οι οποίοι θεωρούσαν τον λαό κατώτερο.
Η εκκλησία της Εφέσου απεχθάνετο και μισούσε την στάση των ανθρώπων αυτών καθώς και την διδασκαλία τους. Εκείνο όμως που έλειπε από τους Εφεσίους ήταν η πίστης η αγάπη και η ελπίδα είχε δηλαδή να επιδείξει έργο καθώς και υπομονή χωρίς όμως τις ανωτέρω αρετές.
(ίδε και σύγκρινε Α΄ Θεσσαλονικείς α:3 με αποκάλυψη β:2)
Αυτή ήταν και η πνευματική κατάστασης όλων των τότε εκκλησιών σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Ιστορία.
2/ Σμύρνης (Αποκάλυψης β:8-11). Η Σμύρνη είναι η πλουσιότερη πόλης μετά την Έφεσο προς Πάτμο και ιδρύθη υπό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατά το παρελθόν ήταν η σπουδαιότερη πόλης μετά την Έφεσο. Είναι η μόνη πόλης που παραμένει μέχρι σήμερα από τις επτά Εκκλησίες της
Αποκαλύψεως. Εις την Αποκάλυψη β: είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που αναφέρεται εκκλησία στην πόλη αυτή και δεν γνωρίζουμε πότε ιδρύθη η εκκλησία αυτή. Πιθανώς όταν ο Απ. Παύλος επεσκέφθη την Έφεσο τότε να ίδρυσε και την Εκκλησία της Σμύρνης. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος εναντίον της Εκκλησίας αυτής από τον Κύριο. Όχι μόνον δεν ελέγχει αλλά παρηγορεί δια την πτωχείαν των και ενθάρρυνε για τα μέλλοντα να περάσει η Εκκλησία αυτή.
Η Σμύρνη ήταν η πόλη που υπέφερε πολλούς διωγμούς. Εις αυτήν την πόλη και συγκεκριμένα εις ένα μέρος το οποίον ονομαζόταν Πάγος μαρτύρησαν 1500 άτομα και800 μία άλλη φορά με των οποίων το αίμα βάφτηκε η γη. Επίσης και ο Επίσκοπος της Σμύρνης Πολύκαρπος μαρτύρησε εις το ίδιο μέρος. Παράλληλα με την με την πτωχεία της είχε και άλλους διωγμούς η εκκλησία αυτή.
Επιπροσθέτως ο Κύριος δια του Ιωάννου προειδοποιεί ότι θα έχει ακόμη περισσότερους διωγμούς. Εις την ΚΔ αναφέρεται τρεις φορές η λέξις Σμύρνα ως άρωμα. (Ματθαίος β:11 + Μάρκος ιε:23 + Ιωάννης ιθ:39). Το υλικό της Σμύρνης βγαίνει από ένα ακανθώδες δένδρο και χρησιμοποιείται για το βαλσάμωμα των νεκρών. Ώστε η Σμύρνη απέδειξε την πραγματική σημασία του ονόματος της που έφερε δια μέσου των θλίψεων και διωγμών μέχρι θανάτου η οποία έγινε πνευματική ευωδία.
Η Εκκλησία διήλθε συνεχή διωγμών μέχρι το 313 μ.Χ.μέχρι δηλαδή του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Η περίοδος της Εκκλησίας είναι από το τέλος του Πρώτου αιώνα μέχρι των αρχών του τέταρτου αιώνα. Από την ιστορία βλέπουμε ότι κατ’ αυτήν την περίοδο όλες οι Εκκλησίες δοκίμασαν διωγμούς αλλά έδειξαν μεγάλη ανδρεία και πιστότητα. Εις το δεύτερο κεφάλαιο στην Αποκάλυψη και εδάφιο 10 αναφέρει περί θλίψεως δέκα ημερών για την Εκκλησία της Σμύρνης.(Αποκάλυψης β:10) «και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών». Η φράσης αυτή «δέκα ημερών» αποδεικνύεται από την Εκκλησιαστική Ιστορία όπου αναφέρονται οι δέκα αυτοκράτορες της Ρώμης που κατεδίωξαν την Εκκλησία. Δεν ερμηνεύεται βέβαια κατά λέξιν αλλά είναι συμβολικός αριθμός που αντιπροσωπεύει μια χρονική περίοδο με δέκα ξεχωριστές αφετηρίες οι οποίες χαρακτηρίζονται από τους δέκα αυτοκράτορες της Ρώμης.
Όπου εγράφετο η Επιστολή αυτή ήδη είχε αρχίσει ο διωγμός από τον αυτοκράτορα Νέρωνα και επερατώθη με τον διωγμό του δέκατου και τελευταίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού(303 μχ – 313 μ.Χ.).
Άρα οι δέκα μέρες αντιπροσωπεύουν τις δέκα περιόδους των διωγμών.
γ/ Πέργαμος αποκάλυψης β:12-17.
Η Πέργαμος ήταν 40 περίπου μίλια μακριά από την Σμύρνη. Αν και δεν ήταν περίφημη εμπορική πόλης ως η Έφεσος εν τούτοις ήταν γνωστή για τα μεγάλα κτίρια και ναούς είχε και μία περίφημη Βιβλιοθήκη εφάμιλλων με της Αλεξάνδρειας.
Ήταν το κέντρο της ειδωλολατρίας και μάλιστα είχαν ορισμένες ημέρες για σαρκικά όργια τα οποία και θεωρούσαν ως λατρεία προς τους θεούς. Δια τούτο ο Χριστός κατηγορεί την πόλη αυτή ότι έχει τον θρόνο του διαβόλου Αποκάλυψης β: εδάφιο 13.Τίποτα δεν έχει απομείνει από όλη την ωραιότητα της πόλεως αλλά τα ωραία κτίρια και οι ναοί ετάφησαν και έγιναν σωροί ερειπίων. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν άνθρωποι πιστοί και ζηλωταί οι οποίοι δεν αρνήθηκαν την πίστη τους.
Επίσης υπήρχαν πολλοί οι οποίοι ακολούθησαν την διδαχή του Βαλαάμ και των Νικολαϊτών. Η λέξις Βαλαάμ σημαίνει διαφθορέας.
Η αμαρτία του Βαλαάμ ήταν να ενωθεί με τον Βαλάκ και να οδηγήσει τον λαό στην ειδωλολατρία και την ακολασία.
Στην Εκκλησία της Περγάμου υπήρχε αυτός ο συνδυασμός της διδασκαλίας του Βαλαάμ δηλαδή των πιστών με τα της ειδωλολατρίας και της πορνείας. Εις το Αποκάλυψης β:6 που αναφέρει τα έργα των Νικολαϊτών τα οποία ο Κύριος μισεί βλέπουμε ότι τα έργα των Νικολαϊτών γίνονται διδασκαλία δηλαδή παρατηρείται πρόοδος και αύξησης της αμαρτίας Αποκ. Β:15. Είς την Εκκλησία της Εφέσου εξηγήσαμε ότι οι Νικολαϊται ήταν οι επίσκοποι και όλοι οι κληρικοί που ήθελαν να επιβληθούν εις τον λαό και τώρα αυτή η τάξης επισημοποιείται και οργανώνεται περισσότερο παίρνει μορφή διδασκαλίας την οποία ο Χριστός μισεί. Η περίοδος της Περγάμου περικλείεται εις την εποχή κατά την οποία ο Μέγας Κωνσταντίνος ενώθηκε με την Εκκλησία (313μ.χ.). η ένωσης του Κωνσταντίνου έφερε ζημιά εις το έργο της Εκκλησίας διότι έπαυσαν οι διωγμοί της Εκκλησίας και τώρα η Εκκλησία έ4χει επίγειο υπερασπιστή τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Η λέξις Πέργαμος είναι σύνθετος προέρχεται από τις λέξεις Πύργος –γάμος. Πύργος είναι καταφύγιον δηλαδή προστάτης. Αυτός λοιπόν ο Πύργος συνεδέθη δια του γάμου με την Εκκλησία και έτσι η Εκκλησία απέκτησε καταφύγιο και προστασία. Ήδη η διδασκαλία του Βαλαάμ συνέδεσε την Εκκλησία με τον κόσμο. Και αυτό αποτελούσε μια προετοιμασία δια την ένωση αυτή που ακολούθησε την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Θεός εις την ΠΔ θεωρεί τον χωρισμό του λαού από τον ίδιο (Ιερεμίας γ:1-9) ως μοιχεία.
Το ίδιο συνέβη και εις την Εκκλησία της Περγάμου. Από το έτος313 μ, χ.
Αρχίζει η κυριαρχία του Παπισμού η οποία έφερε χωρισμό στον λαό από τους ίδιους και από τον Θεό.
