03—ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ 4 ΜΕΡΗ
Από τη ζωή του Παύλου
Χαμένα χρόνια (;)
Πολλά γνώριζε ο Παύλος και πολλά είχε διδάξει. Ίσως ήταν τώρα η ώρα για ν' αποδείξει πως και ο ίδιος ήταν έτοιμος να εφαρμόσει τις διδαχές του. Για παράδειγμα δίδαξε ότι:
1. "Δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού" (Ρωμ. 9/θ/16).
Με άλλα λόγια, ότι το έργο του ευαγγελισμού δεν είναι υπόθεση ανθρώπινη αλλά του Θεού. Όσο κι αν προσπαθεί ο άνθρωπος, όσα και αν ξοδεύει ή ξοδεύεται ο ίδιος, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν είναι Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Πόσο το χρειαζόμαστε οι σημερινοί πιστοί αυτό το μάθημα, ιδιαίτερα μάλιστα οι νεότεροι, που νομίζουν ότι όλα εξαρτώνται από αυτούς και τη δραστηριότητά τους, εκείνοι που τρέχουν "για να σώσουν τον κόσμο" θεωρώντας ότι τους έχει ανάγκη ο Θεός;
2. "Να ανοίξη εις ημάς ο Θεός θύραν του λόγου" (Κολ. 4/δ/2-4).
Πολλοί απορούν γιατί δεν υπάρχει σήμερα καρποφορία στο κήρυγμα. Γιατί δεν πιστεύουν μαζικά οι άνθρωποι, όπως γινόταν στις αποστολικές ημέρες; Κάποιοι προσπαθούν να δραστηριοποιήσουν την αδελφότητα, άλλοι κάνουν εκκλήσεις για συγκέντρωση χρημάτων... Όμως πόσοι απ' αυτούς περιμένουν ν' ανοίξει ο Θεός "θύραν λόγου";
Ο Παύλος για να πάει κάπου να μιλήσει, ήθελε πρώτα να γνωρίζει ότι εκεί τον στέλνει ο Θεός. Δεν έπαιρνε κατευθύνσεις από κάποια ιεραποστολική οργάνωση, ούτε από κανέναν "εργοδότη", ούτε ενδιαφερόταν ν' αρέσει στους ανθρώπους που τον χρηματοδοτούσαν; Η κλήση του ήταν από τον Θεόν και σ' Εκείνον μόνο θα έδινε λόγο. Αν, λοιπόν, ο Θεός είχε διαλέξει για τον δούλο Του να μείνει για ένα διάστημα στην "εφεδρεία", αυτό δεν ήταν πρόβλημα του Παύλου αλλά του "στρατολογήσαντος".
3. "Προσεύχεσθε αδελφοί, περί ημών, διά να τρέχη ο λόγος του Κυρίου" (Β' Θεσ. 3/γ/1).
Ο Παύλος γνώριζε καλά ότι εκτός από το τρέξιμο -την όποια ανθρώπινη προσπάθεια- υπάρχει η προσευχή! Αυτός, που τον ονόμασαν "πρώτο μετά τον Ένα", γνώριζε πως από μόνος του ήταν "ουδέν" και είχε μεγάλη ανάγκη να συμμετέχει στο έργο του με προσευχή το υπόλοιπο σώμα του Χριστού.
Συνήθως νομίζουμε πως όλα επαφίενται σ' εμάς, στη γνώση και την ικανότητά μας, στα στρατηγικά μας σχέδια, στις δαπάνες και τους κόπους μας; Αλλά για το έργο της σωτηρίας των αμαρτωλών δεν είναι αρκετές οι πλάτες μας. Δεν είμαστε ικανοί ν' αντιμετωπίσουμε μόνοι τον Διάβολο που έχει αιχμαλώτους τους ανθρώπους. Χρειάζεται συντονισμένη ενέργεια ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Συχνά ακούμε από κήρυκες ότι πήγαν σε διάφορους τόπους και κήρυξαν και ο λόγος τους είχε καλή υποδοχή. Όμως δεν βλέπουμε μόνιμα αποτελέσματα^ δεν βλέπουμε πνευματική προκοπή, δεν βλέπουμε "τον καρπό στις αποθήκες"; Τι φταίει; Τουλάχιστον μία από τις αιτίες είναι ότι καθένας κινείται μόνος του, χωρίς να έχει σημείο εκκίνησης και ύστερα σημείο αναφοράς, χωρίς η εκκλησία να προσεύχεται γι' αυτούς και το έργο τους.
4. "Διά να ελευθερωθώμεν από των παραλόγων και πονηρών ανθρώπων" (Β' Θεσ. 3/γ/2).
Ο Παύλος συχνά αντιμετώπισε πονηρούς και παράλογους ανθρώπους στα ταξίδια του.
Πώς να ξεχάσουμε τον μάγο Ελύμα ή τον αρχισυνάγωγο Σωσθένη, τους Ιουδαίους που τον ακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινε για να διώξουν εκείνους που πίστευαν, τους Ιουδαΐζοντες που ανέτρεπαν το κήρυγμα της χάρης;
07-ΤΥΧΙΚΟΣ- ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2001
04—ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ 4 ΜΕΡΗ
Από τη ζωή του Παύλου
Χαμένα χρόνια (;)
Γνώριζε ο Παύλος πως η πάλη του δεν ήταν "εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις" (Εφεσ. 6/ς/12) Οι δυνάμεις αυτές για τις επιθέσεις τους συνήθως χρησιμοποιούν ανθρώπινα όργανα, άτομα που είναι πρόθυμα να δράσουν ενάντια στους πιστούς του Κυρίου. Φορείς του πνεύματος του Αντίχριστου οι άνθρωποι αυτοί αντιλέγουν, διαβάλουν, κατηγορούν, επιτίθενται, απειλούν, είναι ικανοί να φτάσουν μέχρι το φόνο... Και ο Παύλος παρακαλούσε την Εκκλησία να προσεύχεται στον Θεό για να προστατευθεί η διακονία του από τέτοιους ανθρώπους.
5. "Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός" (Α' Κορ. 4/δ/1-2).
Στα ανθρώπινα "συναξάρια" οι άγιοι ταξινομούνται με διάφορα κριτήρια. Ακόμη και ανάμεσα στους Απόστολους έθεσαν σειρά αξίας - πρωτόκλητος ο Ανδρέας, κορυφαίος ο Πέτρος, ουρανοβάμων ο Παύλος κ.ο.κ. Στον αγρό του Θεού όμως υπάρχουν μόνο εργάτες κι ο Παύλος αναγνώριζε έναν μόνο ρόλο, εκείνον του ΥΠΗΡΕΤΗ, του ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, του ΔΟΥΛΟΥ.
Ενώ οι άνθρωποι μάχονται για θέσεις και τίτλους, για οφίκια και πρωτεία, ο Παύλος γνώριζε την αληθινή όψη της πραγματικότητας: "Τις είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται διά των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον;" (Α' Κορ. 3/γ/5). Για να ερμηνεύσει στη συνέχεια: "Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ' ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ' ο Θεός ο αυξάνων. Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι εν^ και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού. Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί^ σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή" (Α' Κορ. 3/γ/6-9).
Όταν ο Παύλος έγραφε στους Ρωμαίους, ήξερε καλά ότι αυτοί έμαθαν το Ευαγγέλιο από άλλους πιστούς. Δεν περίμενε ο Κύριος από τον Παύλο να τα κάνει όλα. Είχε και άλλους "συνεργούς" ο Θεός. Κι είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Παύλος αποδεχόταν τους συνδούλους του στο έργο του Χριστού. Αντίθετα οι σημερινοί "εργάτες", θεωρούν ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ τις Εκκλησίες και σε όλα θέλουν αυτοί να ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΟΥΝ, όπως έκαναν πριν από την Πεντηκοστή οι μαθητές, για να τους πει ο Χριστός: "Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σεις" (Λουκ. 9/θ/55).
Δεν είναι άξιο απορίας, ύστερα από τα παραπάνω, που η σημερινή εκκλησία είναι υποχρεωμένη να ομολογήσει: "κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν" (Λουκ. 5/ε/5).
Πώς να επιτύχεις άνθρωπε όταν ο Χριστός λέει: "Χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν"; (Ιωάν. 15/ιε/5). Νομίζεις πως όλα εξαρτώνται από εσένα. Νομίζεις πως είσαι ο μόνος κατάλληλος, ο ικανότερος. Νομίζεις πως αν παραμεριστείς θα βουλιάξει η βάρκα του Χριστού;
Ο Χριστός όμως είπε ότι η βασιλεία του Θεού είναι σαν τον αγρότη που αφού σπείρει τον σπόρο πηγαίνει και κοιμάται. Ύστερα "ο σπόρος βλαστάνη, και αυξάνη, καθώς αυτός δεν εξεύρει. Διότι αφ' εαυτής η γη καρποφορεί" (Μάρκ. 4/δ/26-29). Άρα Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
Ο Θεός έχει τους σκοπούς Του και περιμένει από εμάς μάλλον ΥΠΟΤΑΓΗ παρά ΘΥΣΙΑ.
Άραγε θα θέλαμε να μάθουμε από το πάθημα του Σαούλ, του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ; Σε μια φάση της ιστορίας του, είχε πάρει οδηγία να περιμένει τον Προφήτη του Θεού πριν από κάποια μάχη, για να τελέσει τη θυσία. Πράγματι, ο Σαούλ "περιέμεινεν επτά ημέρας", όμως δεν άντεξε περισσότερο επειδή οι στρατιώτες του άρχισαν να διαλύονται, γι' αυτό τόλμησε να κάνει τη θυσία μόνος του. Όταν ήρθε τελικά ο Σαμουήλ του είπε: "Συ έπραξας αφρόνως^ δεν εφύλαξας το πρόσταγμα Κυρίου του Θεού σου, το οποίον προσέταξεν εις σε" με αποτέλεσμα να θερίσει φοβερές συνέπειες.
Ασφαλώς ο Σαούλ νόμιζε ότι παίρνοντας πρωτοβουλίες θα ευχαριστούσε τον Θεό, χωρίς να καταλαβαίνει ότι μ' αυτή του την προπέτεια πρόσβαλε και αμφισβητούσε τον Κύριο. Απέναντι σ' αυτή τη στάση ο Σαμουήλ είπε την μεγάλη αλήθεια: "Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν^ η υπακοή, παρά το πάχος των κριών" (Α' Σαμ. 15/ιε/22).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Δεν υπάρχουν "χαμένα χρόνια" στη ζωή μας. Κανείς δε γνωρίζει τα θεία σχέδια και πώς με σοφία φροντίζει ώστε να γίνει γνωστή "η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους" (Τίτ. 2/β/11). Δεν ήταν λόγια χωρίς αντίκρισμα όταν έγραφε: "πρόθυμος είμαι, το κατ' εμέ, να κηρύξω το ευαγγέλιον και προς εσάς τους εν Ρώμη" (Ρωμ. 1/α/15). Αν αυτό το έργο έπρεπε να περάσει μέσα από τις ρωμαϊκές φυλακές, κανένα πρόβλημα για τον Παύλο. Εκείνος που χαιρόταν για κάθε βήμα εξάπλωσης του Ευαγγελίου, ακόμη κι όταν αυτό γινόταν με τρόπους ανορθόδοξους, μπορούσε να "περιμένει" στη φυλακή για τον ίδιο σκοπό. Επίσης, όπως ζητούσε οι άλλοι να προσεύχονται γι' αυτόν, τώρα μπορούσε να κάνει το ίδιο και εκείνος για τους συνδούλους του.
Ο Κύριος του αμπελώνα δεν είναι μόνο εργοδότης αλλά συνάμα και καλός Πατέρας που φροντίζει για τα παιδιά Του και ικανός Δάσκαλος που γνωρίζει πώς πρέπει να φερθεί στους μαθητές Του, και καλός Γιατρός, που γνωρίζει τι αγωγή χρειάζονται οι ασθενείς Του για ν' αναλάβουν δυνάμεις ή για να θεραπευτούν από παθήσεις που εμποδίζουν να εκτελούν αποτελεσματικά το έργο τους.
Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τους ακριβείς λόγους για τους οποίους ο Κύριος επέτρεψε την παραμονή του Παύλου στη φυλακή της Καισάρειας, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι "πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν" (Ρωμ. 8/η/28).
Αν είναι αληθινός αυτός ο αποστολικός λόγος -και δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό- τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι και μέσω της απραξίας και ταλαιπωρίας του Παύλου κάποιο καλό ο Κύριος κατεργαζόταν, είτε για τον ίδιο προσωπικά είτε για την Εκκλησία του γενικότερα, όπως το ίδιο κάνει και σήμερα, στου καθενός μας τη ζωή.
……………………………………………
