02—ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ 4 ΜΕΡΗ
Από τη ζωή του Παύλου
Χαμένα χρόνια (;)
Παράλληλα με τούτη τη δοκιμασία από το μέρος του Πονηρού, υπήρχε βέβαια και ο ζήλος του Παύλου που επίσης θα τον απασχολούσε έντονα, "ο καθ' ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών" εξαιτίας του οποίου ασθενούσε με τους ασθενείς και φλεγόταν όταν μάθαινε πως κάποιος σκανδαλίστηκε (Β' Κορ. 11/ια/28-29).
Ένας άνθρωπος που είχε λάβει ΑΠΟΣΤΟΛΗ από τον Κύριο και γνώριζε ΠΟΣΟ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ για το έργο του Θεού, ήταν τώρα υποχρεωμένος να περιμένει πότε θα γίνουν τα κέφια του Ρωμαίου έπαρχου;
Εκείνος που δίσταζε να διαλέξει το να είναι με τον Χριστό ή να μένει σ' αυτή τη ζωή επειδή ήταν "αναγκαιότερον" για τους πιστούς (Φιλιπ. 1/α/22-24), παρακολουθούσε τους μήνες να περνούν χωρίς αυτός να μπορεί να βρίσκεται κοντά στα πνευματικά του τέκνα. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί που σε έχουν ανάγκη, Παύλε; θα ρωτούσε κάποιος. Τι θα γίνουν οι Εκκλησίες; Ποιος θα μιλήσει στους αμαρτωλούς;
Εμείς στη θέση του ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ; Τόσες εκκρεμότητες, τόσες ανάγκες, τόσες χαμένες ευκαιρίες; Κι αυτός να μένει ΑΧΡΗΣΤΟΣ μέσα σε ένα κελί, περιμένοντας;
Εκείνος που τάραξε την οικουμένη όλη, τώρα περιμένει, δε μπορεί παρά μόνο να προσεύχεται και να κάνει υπομονή;
Και πρέπει να ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ, αφού έμεινε στη φυλακή ΧΩΡΙΣ να έχει καταδικαστεί. Δεν ήταν, δηλαδή, μια ποινή που γνώριζε τη διάρκειά της και μπορούσε να μετράει τις μέρες που έφυγαν και να βλέπει ΠΟΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ, αλλά μια ΑΔΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ενός άδικου ανθρώπου, σε βάρος του δούλου του Θεού;
Όμως υπήρξαν κάποιες αξιοπρόσεκτες "λεπτομέρειες", που δεν θα έπρεπε να μείνουν χωρίς προσοχή.
1. Ο Φήλικας και η γυναίκα του που ήταν Ιουδαία, είχαν πολλές ιδιωτικές συζητήσεις με τον Παύλο "περί της εις Χριστόν πίστεως" (Πράξ. 24/κδ/24).
2. Καθώς κάποια από εκείνες τις ημέρες επισκέφθηκε την πόλη ο βασιλιάς Ηρώδης Αγρίππας, ο Φήστος ζήτησε τη γνώμη του για την υπόθεση του Παύλου, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Αγρίππας ν' ακούσει την απολογία του Παύλου, που στην πραγματικότητα ήταν ένα λεπτομερέστατο κήρυγμα απέναντι στο οποίο ο βασιλιάς υποχρεώθηκε να πει τη γνωστή τραγική φράση: "Παρ' ολίγον με πείθεις να γείνω Χριστιανός" (Πράξ. 25/κε/22-28).
Παράλληλα ομολόγησε την αθωότητα του Παύλου, αν και για τυπικούς πλέον λόγους, εφόσον είχε ζητήσει να δικαστεί από τον καίσαρα, έπρεπε η υπόθεση να φτάσει ως εκεί.
Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε ότι από την αρχή της κλήσης του Παύλου ο Κύριος είχε αποκαλύψει ότι ο δούλος Του αυτός, ήταν ένα ξεχωριστό σκεύος του Θεού που πέρα από τους Ισραηλίτες, έμελλε "να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων" (Πράξ. 9/θ/15). Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό αν δεν μεσολαβούσαν αυτές οι "δικονομικές" περιπέτειες του Παύλου; Πού αλλού θα συναντιόταν με τον Αγρίππα ή τον Καίσαρα; Πώς αλλιώς μεταξύ των αγίων θα εγγράφονταν και "οι εκ της οικίας του Καίσαρος"; (Φιλιπ. 4/δ/22).
