05
ΙΙΙ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ
(Μάρκ. 10/ι/38-45)
Το τρίτο παράδειγμα αφορά τους δύο γιους του Ζεβεδαίου Ιάκωβο και Ιωάννη, που μαζί με τον Πέτρο ανήκαν στον στενό κύκλο των τριών μαθητών που ιδιαίτερα αγαπούσε ο Κύριος. Κάποτε λοιπόν ήρθαν τούτοι οι δύο στον Χριστό μαζί με τη μητέρα τους με κάποιο αίτημα (Ματθ. 20/κ/20-23).
Οι περισσότεροι βιάζονται να κακοχαρακτηρίσουν τους μαθητές αυτούς, επειδή προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν ως μέσο τη μητέρα τους, παραβλέποντας έτσι πως το χειρότερο μάλλον ήταν εκείνο που αυτοί επιζητούσαν. Ποιο ήταν το αίτημά τους; «Ειπέ να καθίσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου, εις εκ δεξιών σου, και εις εξ αριστερών, εν τη βασιλεία σου».
Αλλά ήταν τούτο κακό; Δεν τους είχε πει ο Χριστός: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού»; (Ματθ. 6/ς/33). Δεν τους είχε υποσχεθεί, «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου^ και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ»; (Λουκ. 22/κβ/29-30). Δεν θέλουμε όλοι να πάμε στη Βασιλεία των Ουρανών; Δεν ήταν το αίτημά τους κάτι ανάλογο με το «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου», που είπε ο μετανοημένος ληστής στο σταυρό; Γιατί, λοιπόν, κατηγορήθηκαν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, όταν ζήτησαν αυτό ακριβώς που τους είχε δοθεί με υπόσχεση;
Αν όντως είχαν ζητήσει το ίδιο με τον ληστή, αναμφίβολα ο Κύριος θα τους απαντούσε με τον ίδιο τρόπο. Όμως υπάρχει μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο αιτήσεις, παρόλο που εξωτερικά φαίνονται όμοιες, κι αυτό επειδή το ζητούμενο δεν ήταν να αξιωθούν να έχουν θέση στη Βασιλεία του Θεού, αλλά ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ από τους άλλους!.. Εκείνο που ζήτησαν οι γιοι του Ζεβεδαίου, λοιπόν, δεν παρακινήθηκε από αγαθά κίνητρα. Δεν ήταν για τον Κύριο αλλά για τις «πρωτοκαθεδρίες». Δεν το έκαναν από αγάπη αλλά επειδή έτσι καταλάβαιναν το δικό τους ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
Για το λόγο αυτό, λοιπόν, κατακρίθηκαν από τον Κύριο, όπως και για τον ίδιο λόγο κατακρίνονται και οι Κορίνθιοι, των οποίων την προσοχή ο Παύλος προσπαθεί να στρέψει όχι τόσο στα «καλύτερα χαρίσματα» αλλά στην «έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν» ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
«Δεν εξεύρετε τι ζητείτε», απάντησε ο Κύριος στους μαθητές Του και ευθύς αμέσως εξήγησε πως «το να καθίσητε εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου, δεν είναι εμού να δώσω, ειμή εις όσους είναι ητοιμασμένον υπό του Πατρός μου». Σκέφτεται κανείς πως τούτη η «ετοιμασία» εκ μέρους του Θεού θα μπορούσε ποτέ να επηρεαστεί από κίνητρα κερδοσκοπίας ή προσωποληψίας; Μη γένοιτο να σκεφτούμε κάτι τέτοιο! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κύριος θα δώσει τις «καλύτερες» θέσεις μόνο σ’ εκείνους που τις ΑΞΙΖΟΥΝ και αυτό θα το αποφασίσει Εκείνος με βάση τα δικά Του ΔΙΚΑΙΑ κριτήρια.
Τι επιδιώκουν, λοιπόν, εκείνοι που ζητούν τα καλύτερα χαρίσματα και τι καταφέρνουν; Είναι τούτο δείγμα ανώτερης πνευματικότητας;
Δεν ανήκει σ’ εμάς να δώσουμε απάντηση για τον καθένα, εκείνο όμως που με ασφάλεια μπορούμε να πούμε είναι ότι, όπως ο Θεός δίνει το Πνεύμα το Άγιο «εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν» (Πράξ. 5/ε/32), έτσι και «τα πνευματικά» ή άλλως τα χαρίσματα του Πνεύματος (Α' Κορ. 12/ιβ/7-13), με παρόμοια προϋπόθεση χορηγούνται. Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα αιτήματος το ποιο χάρισμα θα λάβει ο πιστός ούτε είναι ζήτημα πληρωμής, δεν είναι αποτέλεσμα σχολείων ή σεμιναρίων, αλλά μάλλον είναι ζήτημα ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ στο θείο θέλημα, που προφανώς εκδηλώνεται με άγια ζωή. |
...
